ادبیات چیست؟

by Jean-Paul Sartre, ابوالحسن نجفی (Translator), مصطفی رحیمی (Translator)

مردم تند و بد می‌خوانند و پیش از آنکه بفهمند داوری می‌کنند. پس از اول شروع می‌کنیم. این کار هیچ کس را خوش نمی‌آید. اما چاره چیست؟ باید باز هم به توضیح واضحات پرداخت. حال که منتقدان آراء مرا به حکم ادبیات محکوم می‌کنند بی‌آنکه هرگز بگویند که مقصودشان از ادبیات چیست، بهترین جوابی که می‌توانم به آنها بدهم این است که هنرِ نوشتن را بدون پیش داوری بررسی کنم: نوشتن چیست؟ نوشتن برای چیست؟ نوشتن برای کیست؟

راستی را گویی هیچ کس تا کنون چنین پرسشی از خود نکرده است.

Genres: Philosophy, Nonfiction, Literature, Literary Criticism, France, Essays, Theory

312 pages, Paperback

First published January 1, 1948

About the author

Jean-Paul Charles Aymard Sartre was a French philosopher, playwright, novelist, screenwriter, political activist, biographer, and literary critic, considered a leading figure in 20th-century French philosophy and Marxism. Sartre was one of the key figures in the philosophy of existentialism (and phenomenology). His work has influenced sociology, critical theory, post-colonial theory, and literary studies. He was awarded the 1964 Nobel Prize in Literature despite attempting to refuse it, saying that he always declined official honors and that "a writer should not allow himself to be turned into an institution."
Sartre held an open relationship with prominent feminist and fellow existentialist philosopher Simone de Beauvoir. Together, Sartre and de Beauvoir challenged the cultural and social assumptions and expectations of their upbringings, which they considered bourgeois, in both lifestyles and thought. The conflict between oppressive, spiritually destructive conformity (mauvaise foi, literally, 'bad faith') and an "authentic" way of "being" became the dominant theme of Sartre's early work, a theme embodied in his principal philosophical work Being and Nothingness (L'Être et le Néant, 1943). Sartre's introduction to his philosophy is his work Existentialism Is a Humanism (L'existentialisme est un humanisme, 1946), originally presented as a lecture.

Reviews

[هدى يحيى · Rating 4 out of 5]

‎ ‎سأل رسام مبتدئ معلمه قائلا: متى أعد اللوحة من لوحات رسمي كاملة؟
فقال المعلم
‏في الوقت الذي تستطيع النظر إليها دهشًا قائلا في نفسك
-أنا الذي فعلت هذا‎‎

بداية قراءة هذا الكتاب تحتاج لصبر شديد
لا لغموضه كما قد يتصور البعض
وإنما لسوء ترجمته الغير محتملة
لو أنني كنت أعلم أنه ستتاح لي
قراءة سارتر مترجم إلى الإنجليزية عبر البي دي اف
لما كنت قرأت الكتاب الذي اشتريته بقروش قليلة
كونه صادر عن مشروع القراءة ‏للجميع

والآن وقد أوضحت ذلك فلنتطرق لبعض الأفكار الواردة في الكتاب

يعالج سارتر قضيته هنا بأسئلة ثلاث يطرحها على مدار الكتاب
(1)
‏ ما الكتابة؟

تعريف سارتر عن الكتابة هو محاولة منه لإيجاد هدفها الأسمى كمحتوى أدبي ‏

فالكتابة عنده تشبه عملية الخلق في المرتبة الأولى ‏
ونوع من تقديم وعي ما‏
كأن يكون فكريا أو اجتماعيا أو سياسيا أو معرفيا أو غير ذلك

‏ وهنا يكمن خطر الكتابة على أي نظام سياسي وعلى الفكر الاستعماري بصفة عامة‏
فكلما نمى الوعي بالقراءة كلما كانت عمليتا القراءة والكتابة أخطر من البارود وأعتى ‏من السلاح، ومصدر قلق دائم لكل نظام مستبد ولكل سلطة طاغية سواء أكانت دينية أو ‏سياسية أو اجتماعية ‏

‏ يستشهد سارتر بالثورة الفرنسية التي مهدت لها كتابات فولتير وكانت وروسو
تلك الكتابات التي هزت ببطء دعائم الملكية الفرنسية ‏

أحد الدواعي الأساسية للخلق الفني يتمثل حقاً في حاجتنا إلى الشعور بأننا ضروريون ‏للإضافة إلى العالم
__________

يرى سارتر أن قيمة الأدب قيمة تغييرية في حين تكون نتاجات أخرى كالنحت ‏والموسيقى قيما تعبيرية ‏

أما شهوة الكتابة لأجل الكتابة فهي في رأيه كتابة غير ملتزمة لا تغير الأوضاع الغير ‏مستقيمة في المجتمعات والأمم

(2)

‏ لماذا نكتب؟

‏ نكتب في رأي سارتر لكي
‏ ندمر البنية المقدسة المتعارف عليها في المجتمعات
كي نعلي من قيمة المفاهيم العليا للأخلاق والحرية والحقوق والتحرر ‏

ولا يصح أن يغيب عن الأذهان أن أكثر النقاد
هم من بين الكتاب الذين لم يواتهم الحظ
والذين وجدوا لأنفسهم على شفا اليأس عملاً هادئا هو حراسة المقابر
__________

ينتقد سارتر السريالية في الكتابة ( وكمنهج عموما)‏
حيث يراهم يصنعون عالما ما ورائيا قائما على تشويه الواقع ‏
‏ وأن قيمة نتاجهم قيمة جمالية لا تتعدى الدهشة أو الحيرة ‏
ولا تفي بغرض الكتابة الأسمى وهو القدرة على التغيير وخلق حالة وعي عالمية

كما ينتقد الماركسية كحزب و كإنتاج أدبي ‏
فيراهم يراعون المصلحة الحزبية فوق المصلحة الأخلاقية والإنسانية‎ .‎

ونقد سارتر لأي منهج بالطبع يكون من خلال المنظور الوجودي ‏

(3)

‏ لمن نكتب؟ ‏

في البداية الكاتب عند سارتر ليس سياسيا بقدر ما هو إنسان هدفه القضاء على سلطات ‏الاستبداد ‏
‎
فموقف الكاتب كإنسان لا ينفصل عنه كمبدع وكلنا يعرف موقف سارتر النبيل ودعمه ‏للثورة الجزائرية ضد بلده فرنسا‏
كما كانت له مواقف إنسانية أخرى كمعارضته للحصار ‏الأمريكي على كوبا
‎
لذا على الكاتب أن تكون له علاقة وثيقة بالقضايا التحررية في أوقات الاستعمار ‏
وأن يحارب بكل طاقته الفكر الاستعماري‏

أما عن رؤية سارتر في القارئ فتتضح قليلا فيما يلي ‏

الكتابة نداء موجه إلى القارىء كي يخرج إلى الوجود‎*
‎
‎ ‎من البديهي عند مخاطبتي للقارىء أنني أنظر إليه على أنه حرية خالصة*
وقدرة ‏مستقلة على الخلق
وإيجابية غير مشروطة
إذ لا أستطيع على أي حال أن أخاطب ‏سلبية ما‎
‎ ‎
القراءة اتفاق على الكرم بين الكاتب والقارئ*
يثق بمقتضاه كل منهما بالآخر
ويستند ‏عليه
ويطالبه بما يطالب نفسه
هذه الثقة ذاتها كرم وسخاء
ما من أحد يقدر أن يجبر ‏الكاتب على الاعتقاد بأن القارئ سيستخدم حريته
وما من أحد يقدر على أن يجبر ‏القارئ على الاعتقاد بأن المؤلف استخدم حريته‏‎
‎
عملية القراءة هي التي يتحقق بها وجود العمل الأدبي‎*‎
‎
‎‎العمل الأدبي لا يكتشفه القارئ من خلال اللغة وحدها*
بل كذلك من خلال الصمت ‏ومناقشة العبارات
جهد القارئ يعادل جهد المؤلف
ولدى القارئ دور التوجيه لا ‏التحكم
وأساس دوره الإعتماد على حريته وتبادل الثقة بينه وبين الكاتب‎


الفرحة الجمالية إذا ظهرت كانت شاهداً على أن المؤلف بلغ غايته*
هذه الفرحة يسميها ‏آخرون المتعة الجمالية وهي محرمة على المؤلف
لكنها جزء من إحساس القارئ ‏بالجمال‎ ‎

---------
الكتاب تجربة ممتعة كما هي عادتي مع سارتر
يظن البعض أن المنظور الوجودي عفا عليه الزمن
إنما أنا ممن يهوون القراءة عنه بين الفينة والفينة
فهو جزء ترسخ في وجداني كونني قرأت عنه وفيه مذ بدأت قراءاتي

[Barry Pierce · Rating 3 out of 5]

In this book-length essay, Sartre asks some fairly simple questions. 'What is writing?', 'Why write?', 'For whom does one write?' etc. Does he answer them? I mean, I guess.

The major idea to come from this essay is Sartre's distinction between prose and poetry. That prose is utilitarian and that the author is always mirrored in their prose. Prose is the author making you see things from their point of view. Poetry however is not like this, it is much closer to a painting, as the viewer instead looks at a poem and gives their own interpretation. Therefore prose has the far greater revolutionary benefit.

Which, well, just isn't true is it? I suppose Sartre was unfortunate to have written this in 1948. Perhaps back then it was possible to assert such dichotomy between the political usage of prose and poetry, but surely just a couple of years later was Sartre not proven wrong by the Beats and the New York School?

There are some snippets I enjoyed in here. Like Sartre's rage against so-called 'poetic prose' in which the message of the text seems to be lost between the pages of the author's thesaurus (which is very similar to what Orwell writes in his 'Politics and the English Language').
Also the essay's final line, 'Of course, all of this is not very important. The world can very well do without literature. But it can do without man still better.' The line is almost laughably Sartrean, which is why I enjoy it so much.

I wouldn't call What is Literature? essential Sartre. But I am pleased to have read it. As is often the case with Jean-Paul, it is nice to have his ideas floating about you but just within touching distance. There is a danger in getting too close.

[Fernando · Rating 3 out of 5]

"¿Qué es la literatura?" Es un extenso, frondoso y por momentos denso ensayo escrito por el célebre y ya mítico escritor y filósofo francés llamado Jean-Paul Sartre.
En el desarrolla su particular visión de la literatura apoyándose en cuatro puntos fundamentales: qué es la literatura, qué es escribir, por qué escribir y para quién se escribe.
Con un completo dominio de la historia de la literatura va desarrollando sus afirmaciones, las cuales no sólo tratan de lo literario, sino también de lo político y lo social (tengamos en cuenta que el ensayo está escrito tres años después de finalizada la Segunda Guerra Mundial).
El texto también está orientado a la eterna relación directa e indivisible entre autor y lector y del cual uno puede sacar muchas conclusiones interesantes mientras aborda precisamente el ensayo.
Si bien por momentos el texto se torna un tanto denso, el autor aporta algunas frases realmente impactantes que nos hacen pensar y repensar acerca de este mundo tan maravilloso de los libros, los autores y la literatura.

[Samira · Rating 4 out of 5]

ادبیات ذهنیت و نفسانیت جامعه‌ای در حال انقلاب دائم است.
-ص۲۸۰-
باید کلمات با هم عشق بازی کنند ‌( آندره برتون)
انسان موجودی است که در برابر او هیچ موجودی نمی‌تواند بی‌طرف بماند، حتی خدا. و نیز انسان موجودی است که حتی نمی‌تواند. موقعیتی را ببیند و آن را تغییر ندهد. زیرا نگاهش ثابت می‌دارد یا ویران می‌کند.
-ص ۸۴-
نویسنده می‌خواهد جهان و به‌ویژه آدمی را بر دیگر آدمیان آشکار کند تا ایشان در برابر شیئی که بدین‌گونه عریان شده‌است مسئولیت خود را تماماً دریابند و بر عهده بگیرند.
-ص۸۵-
هر یک از ادراکات ما با این آگاهی همراه است که واقعیت انسان «آشکار کننده» است، یعنی با بودن اوست که هستی «هست»، یا به بیان دیگر: انسان وسیله ای است که بدان وسیله امور جهان آشکار می شوند.
اما اگر چه می‌دانیم که هستی را ما آشکار می‌سازیم، این را نیز می دانیم که هستی را ما به وجود نمی آوریم. ماییم که نابودی شویم و زمین در رکود و جمود خود چندان خواهد ماند تا شعور دیگری بیاید و آن را برانگیزد. پس بر این یقین باطنی که ما «آشکار کننده»ایم یقین دیگری افزوده می‌شود که ما، نسبت به شی‌ آشکار شونده، «نامهم»ایم.
-ص۱۰۳؛۱۰۴-
خواندن عبارت است از انبوهی فرضیه و رویاهای منتهی به بیداری و امیدهای برآورده و باطل شده. خواننده همیشه از جمله‌ای که می‌خواند پیش‌تر می‌دود و در آینده‌ای فقط محتمل به سر می‌برد که به نسبت پیشروی او قسمتی از آن فرو می‌ریزد و قسمتی دیگر قوام می‌گیرد، آینده‌ای که صفحه به صفحه واپس می‌رود و افق متحرک شی ادبی را تشکیل می‌دهد‌. اگر انتظار و آینده و بی خبری نباشد عینیت هم نخواهد بود.
-ص۱۰۷-
شی ادبی هر چند که از خلال زبان تحقق می‌یابد هرگز پیشاپیش در زبان وجود ندارد. شی ادبی به عکس، جنسا سکوت است و نفی سخن.
-ص۱۱۰-
هدف غایی هنر همین است: این جهان را دوباره تملک کردن و آنچه را که هست در معرض تماشا نهادن، اما به صورتی که گویی از آزادی بشری سرچشمه گرفته است.
نویسنده این هدف را برگزیده است که از آزادی دیگر مردمان دعوت کند تا آنان، با التزامات متقابل توقعات خود، تمامیت هستی را به تملک آدمی درآورند و آدمی را بر جهان محیط کنند.
-ص۱۲۹و۱۳۰-
از اینجا می‌توان نخست نتیجه گرفت که «ادبیات سیاه» وجود ندارد، زیرا جهان هر چقدر هم که با رنگ‌های تیره تصویر شود بدین منظور تصویر می‌شود که مردمانی آزاد در برابر آن، آزادی خود را احساس کنند. بر این وجه می‌توان گفت که فقط رمان خوب هست و رمان بد. و رمان بد رمانی است که غرضش خوشایندِ خوانندگان است با نوازش احساسات ایشان، و حال آنکه رمان خوب طلب و توقع است و اعتماد و اعتقاد است.
-ص۱۳۷-
در آن لحظه که من احساس می‌کنم که آزادی‌ام به طور تفکیک‌ناپذیر وابسته به آزادی همهٔ مردمان دیگر است نمی‌توان از من توقع داشت این آزادی را برای صحه نهادن به بردگی برخی از آنها به کار برم.
-ص۱۳۸-
همه کس م�� داند که در روزگار ما دو نوع ادبیات هست: ادبیات بد که اساساً خواندنی نیست (ولی خواننده فراوان دارد) و ادبیات خوب که بی‌خواننده است.
ژان پولان-ص۲۷۲-
خطاست اینکه می‌گویند نویسنده در خوانندگانش تاثی�� می‌کند. نویسنده فقط آزادی‌های آن‌ها را فرا می خواند و برای اینکه کتاب‌هایش اثری داشته باشند باید خواننده با عزمی بی‌قید و شرط آنها را از خود بداند و به پای خود گذارد.
-ص۲۸۰-

[Turbulent_Architect · Rating 3 out of 5]

Marxist philosophy of art in the twentieth century was marked by what we might call the commitment controversy. On the one hand, partisans of committed art like Bertolt Brecht and Walter Benjamin argued that art had to be made into the vehicle of political messaging. On the other, defenders of autonomous art like Theodor Adorno and Max Horkheimer insisted that the revolutionary potential of art lay precisely in its resistance to the kind of instrumentalization that Brecht and Benjamin wished to impose upon it. For them, authentic artistic creation could bend to no other expectations than the inner logic of the work of art itself.

Qu’est-ce que la littérature? (1947) represents Sartre’s contribution to this debate. Its thesis is that the very essence of literature is such not only as to permit, but to demand commitment on the part of the author. Sartre begins by elaborating a theory of prose. In his view, writing is essentially an act of disclosure in Heidegger’s sense. Because the work of prose is composed of signs, not of objects, it reveals the world in a certain light and so presents it as demanding one kind of action or another. Unlike the painter, the sculptor, or the poet, the writer can always be asked: “To what end do you write?” That is, “What reality do you seek to disclose?”

Sartre goes on to articulate what we might call a phenomenology of the literary object. The activity of the writer, he maintains, implies that of the reader as its necessary correlate. Thus, every work of literature is a solicitation. Writing is an act of trust in the freedom of the reader to collaborate in the production of the literary object. There is thus a relation of mutual trust and generosity between author and reader, one that illuminates the question “Why write?”. One writes so that author and reader may, by their mutual expectations, reappropriate the world for themselves—that is, cast light on it as a project calling for human freedom.

Stimulating and original as Sartre’s analysis may be, the conception of commitment he ends up with is astoundingly thin. To say that the writer ought to be committed is, for him, nothing else but to say that he must recognize the impossibility for him not to pick a side. And here we see the kind of dead-end typical of Sartre’s though. Having stripped ethics of its foundation, he is left upholding freedom itself as the only value, i.e., the freedom to pick a side. For all his moralizing talk, he has in fact robbed himself of the tools to say which side we should pick: Whether we throw in our lot with fascists or die fighting them is, on his own premises, strictly arbitrary.

[Alexander Carmele · Rating 4 out of 5]

Die Selbstzerstörung eines Erzählers durch politisches Sendungsbewusstsein.

Die Monographie Was ist Literatur? entstand im Zuge der Gründung von Sartres Zeitschrift Les Temps Modernes 1945, in der Sartre zum literarischen Engagement aufrief. Vier Jahre später, 1949, fasst er seine Position nochmals zusammen und zieht aus dem hitzigen Diskurs ein gewisses, ziemlich ernüchterndes Resümee:

Wenn [die Literatur] in reine Propaganda oder in reine Unterhaltung umschlagen sollte, würde die Gesellschaft in den Schlamm des Unmittelbaren zurücksinken, das heißt in das gedächtnislose Leben der Hautflügler und der Bauchfüßler. Sicher, all das ist nicht so wichtig: die Welt kann sehr gut ohne Literatur auskommen. Aber sie kann noch besser ohne den Menschen auskommen.

Was ist Literatur? entstand, das wird nach etwa 2/3 der Monographie klar, unter einer Art Schock. Die Ereignisse aus den letzten Kriegsjahren, die Angst, jederzeit als Mitglied der Résistance, gefoltert und ermordet zu werden, sitzt tief und wirft ein hartes, nüchternes Licht auf die Kulturbemühungen, zu denen auch die Literatur gehört. Im Grunde nämlich verabschiedet sich Sartre mit Was ist Literatur? von der Literatur. Seine Tetralogie Die Wege der Freiheit: Zeit der Reife,Der Aufschub,Der Pfahl im Fleische blieb unvollendet. Er schrieb keinen weiteren Roman mehr. Seine Bemühungen galten gänzlich seinem essayistischen Werk, deshalb schreibt er:

Zum ‚Beschreiben‘ und ‚Erzählen‘ ist keine Zeit mehr; ebenso können wir uns nicht mehr aufs ‚Erklären‘ beschränken. Beschreibung, und sei sie auch psychologisch, ist reiner kontemplativer Genuss; Erklärung ist Akzeptierung, sie entschuldigt alles; beide setzen voraus, dass das Spiel aus ist.

Mit diesen Worten bricht Sartre eine Lanze für die nüchterne, personal erzählte Prosa aus großer Distanz in dritter Person, die im Grunde eine Form von geistiger Mobilmachung darstellt, ja das Publikum mit der Komplexität von Situationen zu konfrontieren sucht, auf dass einzelne, je für sich, die Notwendigkeit einer Entscheidung, von Verantwortung, von Handlungen einsehen. Poesie lehnt er ab, auch stilistisch schönes Schreiben, jedweden Avantgardismus, insbesondere dem Surrealismus widmet er deutliche Worte:

Die Originalität der surrealistischen Bewegung liegt in ihrem Versuch, sich alles zugleich anzueignen: die Deklassierung nach oben, das Parasitentum, die Aristokratie als Metaphysik der Konsumtion und das Bündnis mit den revolutionären Kräften. Die Geschichte dieses Versuchs hat gezeigt, dass er zum Scheitern verurteilt war.

Von der Literatur als imaginativen Prozess spricht Sartre nicht. Er lehnt Wortspielereien, das „Krebsgeschwür der Wörter“ ab. Er möchte Definitionen, glasklare Beschreibungen, verstörende Bücher „der großen Umstände“, d.h. existenzieller Wahlmöglichkeiten. Mit anderen Worten, er will, dass die Literatur für Journalismus aufgegeben wird, und erarbeitet auch Strategien, wie die Intellektuellen Frankreichs den Medienapparat übernehmen könnten. Mit Literatur hat das alles nichts mehr zu tun. Kein Wunder, dass Sartre danach nicht mehr fiktional schrieb (mit Ausnahme von Dramen), um dann siebzehn Jahre später in Die Wörter zu schreiben:

Ich war ein Gefangener der Evidenzen, aber ich sah sie nicht; ich sah die Welt mit ihrer Hilfe: ich war verfälscht bis auf die Knochen und verblendet; so schrieb ich heiter über das Unglück unseres Daseins.

Im Zusammenhang gelesen, entwickelt sich Was ist Literatur? von Seite zu Seite mehr zu einem lehrreichen Traktat, wie ein Schreibunternehmen sich langsam in Politik auflöst, um dann gänzlich, jedweder Poesie verlustig gegangen, spurlos zu verschwinden.

[Sunny · Rating 4 out of 5]

Yes impressive. I tend to struggle with Sartre ... even the name .. shouldn’t it be spelt Satre? Anyway I digress. The book is about literature as the name suggests but its also about the culture of literature, about the power of literature, what writing is, why we should write, for who people write and the situation of the writer around 1947 which is the year that this book was written. I love books about books so a book about the study of literature and the power that it can have is right up my street. The book started talking a little about politics in places which I’m sorry to say that i find a little bit boring (communist vs. bourgeoisie writing etc) but apart from this is was a solid upper end of the 4 star spectrum. It’s one of the easiest to read of Sartre’s books but even then in places I had no clue what the dude was going on about in places. Anyway – here are my favourite bits blad:
• In prose words are significative; they describe men and objects. In poetry, words are ends in themselves.
• Literature should not be a sedative but an irritant, a catalyst provoking men to change the world in which they live and in so doing to change themselves.
• His historical perspective suggested that art for art’s sake was a diversionary manoeuvre patronised by the bourgeoisie who preferred to hear themselves denounced as philistines rather than as exploiters.
• Here Sartre echoed Marx; the philosophers had only interpreted the world whereas the point was to change it.
• Culture saves nothing and nobody, nor does it justify. But it is a product of man. He projects himself through it and recognises himself in it; the critical mirror alone shows him his image.
• For the artist the colour, the bouquet, the tinkling of the spoon on a saucer are things in the highest degree.
• The speaker is in a situation in language. He is invested with words. They are prolongations of his meanings, his pincers, his antennae, his spectacles. He manoeuvres them from within, he feels them as though they were his body. He is surrounded by a verbal body which he is hardly aware of and which extends his action upon the world. The poet is outside language. He sees words inside out as if he does not share the human condition .. he discovers in words a slight luminosity of their own and particular affinities with the earth, the sky, the water and all things created.
• Genius is only great patience
• In reading one foresees, one waits, one foresees the end of the sentence, the following sentence, the next page. One waits for them to confirm or disappoint ones foresight. The reading is composed of a host of hypotheses.
• Reading is a free dream
• For this is quite the final goal of art; to recover this world by giving it to be seen as it is but as if it had its source in human freedom.
• It has often been observed that an object in a story does not derive its density of existence from the number and length of descriptions devoted to it, but form the complexity of its connections with the different characters. The more often the characters handle it, take it up, and put it down, in short go beyond it towards their own ends, the more real it will appear.
• To the young people of today who are tired of literature, to prove to them that a novel can also be an act.
• A work of art is never finished until it has become a collective representation and then it contains but virtue of all that generations of readers have put into it infinitely more than at the moment of conception.
• We hope that our books remain in the air all by themselves and that their words instead of pointing backwards towards the one who has designed them will be toboggans, forgotten, unnoticed, and solitary, which will hurl readers into the midst of a universe where there are no witnesses; in short that our books may exist in the manner of things, of plants, of events, and not at first like products of men. We should no longer I believe define beauty by the form or even the matter but by the density of being.
• Of course the book is still the heavy infantry which clears and occupies the terrain. But literature has its aeroplanes, its V1s, its V2s which go a great distance upsetting and harassing without bringing about the actual decision.

[Oguz Akturk · Rating 4 out of 5]

YouTube kanalımda Edebiyat Nedir? kitabının da içinde bulunduğu kitaplık turu videomu izleyebilirsiniz: https://youtu.be/yf0me602lnY

Sartre bu kitabında 3 soruyu cevaplamaya çalışır.

Yazmak nedir?
Dil aslında nesneleri anlatmakta yetersizdir, varlığa yetişemez Foucault'nun dediği gibi. Ölü yazarlar ve bir mesajın ruhunun varlığı için yazmak vardır. Yazmak bir tablonun aktarılması gibidir. Ressam dilsizdir, bir gecekondu sunar bize ve onu istediğimiz şekilde algılamak bize bağlıdır.

Niçin yazıyoruz?
İnsanlık örtüsüyle kaplı bu dünyada okuyucuyla yazar arasında bir özgürlük köprüsü kurabilmek için yazıyoruz. Yani özgürlük başat nitelik taşır, dünya bir görev yeri ahaline gelir. "Demek ki yazar, okuyucuların özgürlüğüne çağrıda bulunmak için yazar ve özgürlüğün yapıtını canlandırmasını bekler." Çünkü kendi özgürlüğümüzü hissettiğimiz oranda başkasının özgürlüğüne saygı duyarız. Bu yüzden de yazarın görevi bize özgürlük ihtimalini hissettirme başarısı üzerinedir.

Kimin için yazıyoruz?
Sartre bu bölümde din adamlarının siyasi otoritesine ve halkı yönlendiren yazınlarına karşı füzelerini yollar. Halkla ilgisiz olduklarını belirtiyor ve sınıflar arasında bağlayıcı bir unsur olmadığından bahsedilir

Aslında tüm kitap boyunca Sartre'ın amacı "bağlamak"

"Bağlanma, bağlanmak sözcükleri kitapta çağının dünyasına, toplumuna ait olduğunun bilincine vararak, basit bir seyirci konumunda kalmayı reddeden, düşüncesini ya da sanatını bir davanın hizmetine sunan aydın ya da sanatçının edimini ya da tavrını belirlemek amacıyla" (s.13) kullanılmış mesela.

Basit bir seyirci olmayın, çağınızın farkında olun, nesli yakalayın, düşüncenizi ya da sanatınızı bir davanın hizmetine sunun! Edebiyat halk içindir. Edebiyat evrensel insana ve evrenselliğin birleştiriciliğine, evrensel özgürlüğe ulaşma arzusunda yatar. Etkin yazın ise sınıfsız toplumla mümkündür, sınıflar olunca kimin için kısmı çok karışır. Çünkü her sınıfa ayrı bir edebiyat yoktur. Şehirli ya da köylünün anlayabileceği şeyler farklılaşır. Sınıfsız toplum ile bir toplum varoluşuna kendi kendisiyle ulaşabilir, yine de bu bir ütopyadan başka bir şey değildir. Bu ütopyadaki adımlar ise yazarların yazmasından başka bir ihtimal değildir.

"Yani kaynağını yazarın özgürlüğünden almaktadır ve okuyucunun özgürlüğüne yöneltilmiş bir çağrıdır." (s. 96)

Aslında yazarların edebi amacı interaktif bir özgürlük ütopyası, hepsi bu.

[Riku Sayuj · Rating 4 out of 5]

Single Quote Review:

The world can very well do without literature. But it can do without man still better.

[محمد یوسفی‌شیرازی · Rating 3 out of 5]

سارتر در این کتاب با نگاهی جهت‌دار، چیستی ادبیات را برمی‌رسد. شالوده‌ی اندیشه‌ی او، «آزادی انسان» است و ادبیات را نیز بر همین پایه بازمی‌شناساند؛ هرچند این واژه در میان گفته‌های خود او نیز معنایی چندان روشن ندارد و دست‌کم، در جاهایی نمی‌توان مقصود دقیقش را از این اصطلاح بازشناخت. گاهی آزادی به‌معنی آزادی مخاطب در برداشت‌کردن هر معنایی است از اثر ادبی و گاهی آزادی انسان است در انتخاب‌هایش در زندگی شخصی و برگزیدن مسیر دل‌خواه خویش. به‌باور او، این آزادی لزوماً با عمل هم‌راه است. انسان ناگزیر است از عمل‌کردن و هر راهی را که انتخاب کند، به‌گونه‌ای عمل‌کردن را در خود خواهد داشت. از آن رو که سارتر به آزادی و عمل، سخت اهمیت می‌دهد، سرشت ادبیات نیز از دید او با نوعی تعهد آمیخته است. برهمین‌اساس، وی خطایی مرتکب می‌شود و آن خطا عبارت از این است که شعر را یک‌سره از قلمرو ادبیات بیرون می‌راند و در تعریفی که از ادبیات به‌دست می‌دهد، صرفاً به نثر تکیه می‌کند؛ زیرا شعر از بی‌خویشی و جذبه‌ای غلیظ سرچشمه می‌گیرد و در آن، زبان دیگر نه وسیله‌ای برای برقراری ارتباط، بل‌که هدف است. برعکس، نثر از آگاهی نویسنده ناشی می‌شود و در آن، آشکارا هدفی بیرونی پی گرفته می‌شود. ازهمین‌رو، نثر متعهد است؛ ولی شعر قابلیت متعهدبودن را ندارد. نثر بازتابنده‌ی کام‌یابی است و شعر بازتابنده‌ی شکست. وی شعر را از سنخ هنرهایی چون موسیقی و نقاشی می‌داند و استدلال می‌کند که این دسته از هنرها، بی‌واسطه‌ی دلالت‌های متداول در زبانِ کلمات، با مخاطب ارتباط برقرار می‌کنند و مستقیماً درک می‌شوند. او این نکته را که در شعر، زبانْ هدف است، نه وسیله، دلیل بر آن می‌داند که شعر از نثر جدا است و از گونه‌ی هنرهای بی‌واسطه؛ حال‌آن‌که نگفته پیدا است که شعر نیز هم‌چون نثر، از نوع نوشتار است و در آن، هرآن‌چه مدنظر باشد، ازره‌گذر واژه‌ها و دلالت‌های آن منتقل می‌شود؛ گرچه هنجارشکنی‌ها و دشوارگویی‌ها در شعر به اوج خود می‌رسد. به‌نظر می‌رسد سارتر انواع مختلف شعر و نثر را از یک‌دیگر تفکیک نکرده و با دیدگاهی افراطی و یک‌سونگرانه، بخش بزرگی از ادبیات را که غالباً مصداق اصیل و ناب آن شمرده می‌شده است، از قلمرو آن حذف می‌کند. در گذشته، شعر، اصلی‌ترین نمود ادبیات شمرده می‌شده و همگان معمولاً ادبیات را با این گونه‌ی ادبی می‌شناخته‌اند. درست است که ظاهراً اهمیت زبان در شعر بسیار برجسته‌تر و پررنگ‌تر از اهمیت آن در نثر است؛ اما این‌گونه نیست که سرتاسر شعر، عالم زبان‌ورزیِ غافلانه و سرخوشانه‌ای باشد که هیچ غایتی را بیرون از خود دنبال نکند؛ بل‌که در شعر هم فرازوُنشیب‌هایی دراین‌خصوص وجود دارد و به‌نظر می‌رسد بخش‌هایی از شعر با این حکم مطابق باشد و بخش‌هایی دیگر نه. ازسوی‌دیگر، احتمالاً این دیدگاه درباب شعر فقط بر گونه‌ای از شعر متأخر که شاید سمبولیست‌ها و سوررئالیست‌ها پرچم‌دارانش باشند، منطبق است و نمی‌توان این خصیصه را با این اطمینان و گستردگی به تمام انواع شعر تسری داد. ازاین‌گذشته، این ویژگی ناآگاهانه‌ی شعر در جاهایی به نثر نیز سرایت می‌کند و اگر بنا باشد این نکته را نیز در نظر بگیریم، نمی‌توانیم با قاطعیت، همه‌ی انواع نثر را نیز مصداق ادبیات تلقی کنیم. به‌هرروی، ادبیاتی که مدنظر سارتر است، در متن‌های منثور خلاصه می‌شود.
این کتاب در سه فصل تنظیم شده است. البته گویا متن اصلی آن در چهار فصل بوده و مترجمان، فصل چهارم را به‌سبب آن‌که به بررسی آثار ادبی نویسندگان کم‌مایه و کم‌ترشناخته‌شده پرداخته، مفید ندانسته و آن را ترجمه نکرده‌اند. درهرحال، چیستی ادبیات، ازره‌گذر سه پرسش واکاوی می‌شود:
۱. نوشتن چیست؟
۲. نوشتن برای چیست؟
۳. نوشتن برای کیست؟
پاسخ اجمالی هریک از این سه پرسش، از نظرگاه سارتر، به این قرار است:
۱. نوشتن چیست؟ نوشتن، عبارت است از آشکارکردن و برجسته‌کردن امری که در حال وقوع است و آدمیان به آن اعتنایی ندارند. سخن‌گفتن از هرچیز در قالب نوشتار، الزاماً آن واقعیت بیرونی یا درونی را برجسته می‌کند و نظرها را به‌سوی آن جلب می‌گرداند. ازهمین‌رو، هرچیزی که به‌بیان آید، خواه‌ناخواه با گونه‌ای تغییر موقعیت هم‌راه است؛ چراکه رفتار کسانی که با آن چیز یا کنش مرتبط بوده‌اند، پس از آن‌که از آن سخن به‌میان آید، با رفتار آن‌ها در زمان پیش از سخن‌گفتن از آن، متفاوت است. «سخن‌گفتن، عمل‌کردن است: هرچیز که از آن نام برده شود، دیگر عیناً همان چیز نیست. پاکی و سادگی خود را از دست داده است. اگر شما از رفتار کسی نام ببرید، آن را بر او آشکار می‌کنید: او خودش را می‌بیند و چون درعین‌حال، از آن برای دیگران هم نام می‌برید، او در همان لحظه که خود را می‌بیند، خود را دیده‌شده می‌بیند و عملِ ساده و سربسته‌ای که انجام می‌داده و در حین انجام‌دادن فراموش می‌کرده است، ناگهان بزرگ می‌نماید و زندگی عظیمی می‌یابد؛ هم برای صاحبش و هم برای دیگران.» (۸۳)
۲. نوشتن برای چیست؟ در مفهومی کلی، نوشتن برای رسیدن به آزادی است. این آزادی نخست در آزادی مخاطب در برداشت‌کردن معناهای گونه‌گون از متن نمود می‌یابد. در گام بعدی، آزادی مخاطب در زندگی بیرونی‌اش و اقدام‌کردن‌هایش آشکار می‌شود. خواننده‌ی اثر ادبی، آزادانه از آن متن برداشت می‌کند و آن برداشت ضرورتاً به واکنشی عملی در زندگی‌اش منجر می‌شود.
۳. نوشتن برای کیست؟ ازآن‌جاکه غایت نوشتن رسیدن به تأثیری بیرونی و ملموس است، نوشتن برای هم‌عصران و مردمانی است که با نویسنده تاریخ و موقعیتی مشترک دارند؛ زیرا داشتن این اشتراک‌ها، لازمه‌ی تأثیرگذاری و فهم متقابل است. سارتر به نویسندگانی که با مردم زمانه‌ی خود هم‌صدا نبوده‌اند، می‌تازد. اینان در زمان زندگی خویش روابطشان را به نخبگان و نویسندگان هم‌پایه‌ی خویش محدود می‌کردند؛ گویی یگانه مخاطبانشان آن‌ها بودند. درعین‌حال، به‌نوعی با گذشتگان احساس پیوند و هم‌سویی می‌کردند و در پاسخ به کسانی که از ناهم‌گونی‌ آن‌ها با معاصران گلایه می‌کردند، می‌گفتند: «در آینده ارج و ارزش آثار ما را درک خواهند کرد. امروزیان از فهم آن عاجزند.» هنرمندی ازاین‌دست «برای زمان حال، به خوانندگان متخصص روی می‌آورد و برای زمان گذشته، با مردگانِ نامی عهدِ عارفانه می‌بندد و برای زمان آینده، به افسانه‌ی افتخار پناه می‌برد. از هیچ‌چیز فروگذار نمی‌کند تا خود را به‌صورت نمادین از طبقه‌ی خود جدا سازد. جای او در هوا است. با قرن خود بیگانه است. از وطن خود بیرون است. از جامعه‌ی خود مطرود است. در نزد خاص و عام ملعون است. همه‌ی این بازی‌ها تنها برای رسیدن به یک هدف است: خود را در اجتماعی نمادین که تصویری از اشرافیت پیش از انقلاب باشد، جای‌دادن.» (۲۳۱) بودلر و استاندال نمونه‌هایی از این‌دست به‌حساب می‌آیند.
فارغ از نگرش‌های تندروانه‌‌ای که در این اثر مطرح شده، نکته‌های جالب‌توجه و چشم‌گیری در آن یافت می‌شود. از آن جمله است رابطه‌ی دوسویه‌ی هنرمند و مخاطب و نیازی بنیادی که در هر دو سرِ این ارتباط وجود دارد و این دو را می‌آفریند. تحلیل‌های فصل سوم به‌طرزی افراط‌گرایانه، به تاریخ اروپا و فرانسه منحصر است و چارچوب بررسی‌ها را تنگ می‌کند؛ اما درمجموع، این تحلیل‌ها جوهره‌ای مشترک دارند: در گذشته، شمار مردم باسواد بسیار اندک بود و باسوادی فقط به طبقه‌ی اشراف منحصر می‌شد. ازاین‌رو، نوعی تک‌صدایی در فضای ادبیات و نوشتن حکم‌فرما بود. مخاطبان و نویسندگان یک‌دست و هم‌عقیده بودند. در دوره‌های بعد، سوادآموزی همه‌گیر شد و وظیفه‌ی نویسنده، خطیر. مخاطبان ادبیات فراوان و ناهم‌گون شدند و نویسنده درقبال هریک از انواع پرشمار خوانندگانش مسئولیتی احساس کرد. برانگیزندگی ادبیاتی که مدنظر سارتر است و هوادار آزادی است، درست از همین زمان می‌آغازد. در بخش‌های دیگری از این فصل سارتر انتقادهایی بجا و شگفت‌انگیز از تندروی‌های رئالیستم و ناتورالیسم و رمانتیسم و سوررئالیسم و... مطرح می‌کند.
گفتیم که ازنظر سارتر، ادبیات هنری است برپایه‌ی آزادی. آزادی نیز در گفتارهای او معنایی مبهم دارد؛ گاهی در معنی برداشت آزادانه از اثر ادبی است و گاهی آزادی عمل در زندگی واقعی. درواقع، آن چیزی ادبیات است که خواننده را به وضع نامطلوب آگاه کند و او را برای رفع آن مصمم گرداند. اکنون سؤالی پیش می‌آید: اگر به آن آزادی در برداشت و درک اثر ادبی باورمند باشیم، آیا می‌توانیم بپذیریم که هر خواننده‌ای با خواندن هر نوع اثر ادبی لزوماً به واکنشی عملی و عینی در زندگی شخصی‌اش دست بزند؟ و آیا تمام آثار ادبی با مضمون‌ها و موضوع‌های پرتنوعش می‌توانند دست‌مایه‌ی واکنشی عینی در عالم واقع باشند؟ به‌نظر چنین نمی‌آید. دراین‌زمینه هم سارتر نگاهی افراطی و تندرو دارد.
ترجمه‌ی این کتاب به‌راستی شاه‌کار است. کتاب، به‌سبب فلسفه‌ورزی‌های نویسنده‌اش در جاهایی بسیار دشوار و دیریاب است و انصافاً مترجمان از پس این کار به‌خوبی برآمده‌اند. مقدمه‌ی پربار و عالمانه‌ای که بر این کتاب نوشته شده، بسیاری از دشواری‌ها را در فهم این کتاب و نیز در فهم اندیشه‌ی فلسفی سارتر در زمینه‌های دیگر رفع می‌کند. هم‌چنین در پایان آن، فهرستی بلندبالا از اصطلاحات به‌کاررفته در کتاب گنجانده شده و توضیحاتی سودمند درباب آن‌ها ارائه شده است.

[Orlando Quevedo · Rating 4 out of 5]

Es increíble cómo desde un lenguaje que a veces puede parecer poco riguroso y el uso de términos que ya en su época eran muy criticados y casi vistos como un anacronismo (como el término "libertad"), Sartre nos invita a pensar en la literatura desde la colectividad, desde la disidencia. Nos invita a pensar la literatura desde el compromiso no como algo agregado, sino como algo ineludible. Y he ahí donde el escritor se ve a sí mismo en una tensión. ¿Qué intereses defiende? ¿Por qué defiende unos intereses por encima de otros? ¿A qué está dispuesto a renunciar para no dejar que su escritura se enajene y defienda una ideología hegemónica? Creo que lo más bello de todo esto es pensar la literatura fuera de las páginas, fuera del libro mismo. Pensar la literatura como una invitación a la acción, y en específico, a la acción colectiva revolucionaria.

Recomendado, pero creo que si no se tiene en cuenta desde dónde escribe Sartre y en qué época, la lectura puede ser un poco tediosa, aburrida o extraña. Es cuestión de darle actualidad y pensarlo desde el ahora.

Alta data de mi amigo el Juan Pablo.

[Justin Evans · Rating 4 out of 5]

Like most other people, I first read Sartre early in my time at college- Nausea, Being & Nothingness, Words. And I was, of course, smitten by this man who understood so well my experience of isolation, freedom and how irritating it is when tools don't work properly. And then, like (I hope) most other people (including, it must be said, Sartre), I got over it, realized that the world existed neither to irritate me nor to coddle me, and that there were more important things than the state of my Existence.

So I didn't exactly have high expectations of this, and was very pleasantly surprised. Sartre's argument is based on a pretty dodgy philosophy, but quite valid feelings: anger at injustice, love of literature. Like most philosophies of literature, he makes absurd and stupid generalizations (the poet 'considers words as things, not signs' and so isn't like a 'writer'), but at least his largest generalization isn't an insult to human beings: the act of writing, he argues, is an act of freedom addressed to other free humans who happen at present to be in terrible situations of unfreedom. The relation between writer and reader can be an ideal image of a world in which people aren't forced to work in jobs they hate, or do anything else they hate for that matter. I'll take that over 'the act of writing is the putting into question of literature' any day. "The work of art, from whichever side you approach it, is an act of confidence in the freedom of men." And, I assume, women.

The writer is addressing both a real public - the people who do actually read her - and a virtual public, the people who could conceivably read her. In different historical periods these two audiences will more or less match up: when the society is one of minimal freedom for most people (Sartre's example is the 17th century), the virtual audience is more or less absent; when the society has the potential for greater freedom, the virtual audience expands (e.g., modernity.) But in any case, the writer must address her 'virtual' public through her real one. Abstract palaver has no place in Sartre's theory.

He follows this up with a great history of 20th century literature in France, which is basically a critique of surrealism and the communist party (it's important to note the latter, since everyone - including myself up till now - seems to think Sartre was a Stalinist), and the last chapter is a rousing call for writers to care about what they do.

[Hasan حسن منصور · Rating 1 out of 5]

هذا الكتاب يثبت فعلا أن بعض الكتب، قراءتها من قبل المترجم في لغتها اﻷصلية ثم فهمها وهضمها ثم بعد ذلك وضع ملخص ﻷفكارها بلغته اﻷم، أجدى وأنفع من ترجمتها كاملة!..الكتاب فيه اسهاب من سارتر عن مواضيع كثيرة بتفاصيل أكثر، شديدة المحلية، تخص كتاب فرنسا وثرثراتهم عن اﻷدب!..مع استثناءات طبعا، غريب كيف أن محمد غنيمي هلال أضاع وقتا وجهدا في ترجمته وكان بإمكانه كأستاذ أدب مقارن أن يجعل من هذا الكتاب أساسا لدراسة نقدية تعطينا فكرة عن الموضوع أو ليته على أقل تقدير ختم الكتاب بملخص ﻷفكاره ومواضيعه التي تتبخر ما أن تنتقل من مقطع ﻵخر وليس من صفحة ﻷخرى!..ادعو المترجمين ليكونوا أكثر حساسية في معرفة ما ترجمته مكتملا واجبة وما يكون اختصاره أوجب

[Vasha7 · Rating 3 out of 5]

This 1947 essay was fun to read, written with very lively force. As for its content, it's a long argument about the nature and purposes (these two being inseparable) of prose writing, entwined with a Marxist history of French literature (and, in passing, a critique of how the Communist Party is anti-revolutionary and against socialist interests). In the second chapter, Sartre rises into very abstract philosophical realms, but it's crucial to understanding the entire book to know what he means about literature being an "appeal to the liberty of the reader". His high ideals sometimes lead him into assertions that he has to backtrack on, such as that there has never been a good novel written whose author supports slavery or oppression (he admits elsewhere that some novels written by oppressors have been at least pretty good). In any case, he asserts that if a writer is not fully committed to both political and more importantly economic liberty in the socialist sense, he is internally at war with the fundamental free nature of literature. One thing that I found interesting was the observation between the form and the social background of 19th century novels: a closed ideology and a fully-analyzed, wrapped up form whose narrator is always commenting on the characters and putting everything into the form of an understood past incident. It was worth reading the whole thing to get to the last 20 or 30 pages where he talks about the literature he intends to write; it's inspiring, I think, even for those who don't share his point of view. Mind you, he thought that literature would die if the socialist revolution didn't arrive soon. I don't think that literature is dead now; but it's a remarkable achievement that Sartre's essay is still readable.

[Jorge · Rating 3 out of 5]

Lectura parcial de este ensayo literario de uno de los filósofos más influyentes y admirados del siglo XX al que no me había acercado por temor a sumergirme en ese denso y profundo pensamiento del filósofo francés. Y, en efecto, su pensamiento es poderoso y complejo. En esta obra en particular define su postura acerca de la literatura y del compromiso del escritor con argumentos que nos obligan a detenernos para comprender su verdadero significado.

Jean-Paul Sartre (1905-1980), además de un gran pensador, es conocido por ser un eminente teórico del socialismo, por haber ganado el Premio Nobel de Literatura en 1964, por ser la pareja de Simone de Beauvior -otra gran pensadora contemporánea-; así como por esa filosofía existencialista que entre muchísimas ideas contiene aquella que nos atraviesa de un extremo a otro y la cual nos dice que el hombre está condenado a ser libre: hemos sido arrojados al mundo para hacernos a nosotros mismos.

Fiel a sus doctrinas e ideología, en esta obra plantea la idea de la Literatura Comprometida, aborda conceptos como el proceso creativo en las diversas artes, como lo son la música, la poesía, la pintura y las contrasta con la Literatura. Nos expone la causa por la cual debe existir el compromiso en el escritor y honrar su responsabilidad ética y política.

El escritor debe estar comprometido con su tiempo y la literatura que produzca debe ser congruente con esto.

Como mencioné, esta reseña corresponde únicamente a una lectura parcial de esta obra por lo que sólo proporciona una idea vaga de la misma.

Destaco una idea: “La novela es la azarosa empresa de un hombre solo”.

[rachid idjiou · Rating 3 out of 5]

Je trouve que c'est difficile de répondre à cette question " qu'est ce que la littérature ?" Jean Paul sartre nous emmene dans un voyage amusant pour explorer le monde de l'écriture et pour découvrir la notion de la littérature. Dans ce livre fascinant le grand philosophe français aborde ces thèmes suivants : qu'est ce qu'écrire ? Pourquoi écrit - on ? Pour qui ?.ces questions sont liées à d'autres- fortes et simples mais qu'on pose pas beaucoup si nous sommes pas des philosophes - quelle est la situation de l'écrivain ?quel est son public..qu'est ce que la littérature de Jean Paul sartre est livre merveilleux à savourer je vous le recommande...j'ai le plaisir de partager avec vous ma citation préférée extrait de ce livre : ( pour nous,le faire est révélateur de l'être,chaque geste dessine des figures nouvelles sur la terre,chaque technique,chaque outil est un sens ouvert sur le monde ;les choses ont autant de visages qu'il y a de manières de s'en servir. Nous ne sommes plus avec ceux qui veulent posséder le monde mais avec ceux qui veulent le changer,et c'est au projet même de le changer qu'il révèle les secrets de son être. On a du marteau dit heidegger,la connaissance la plus intime quand on s'en sert pour marteler. )

[Jeroen Vandenbossche · Rating 2 out of 5]

Oubliez “Qu’est-ce que la littérature?” ce plaidoyer maudit de l’après-guerre pour une ‘littérature engagée’.

Lisez plutôt les essais critiques de “jeunesse” (Situations I) dans lesquels Sartre se penche sur les romans de Blanchot, Mauriac, Kafka, Camus, Dos Passos et Faulkner.

Ils sont lucides et didactiques, parfois drôles et parfois exaspérants.

[moi, k.y.a. · Rating 5 out of 5]

kitabı ikinci kere okudum, ilkinden daha verimli bi’ okuma oldu. bu sıralar edebiyat kuramları okumasına kafayı taktım, devamı gelecek o yüzden.
•
Jean-Paul Santé edebiyatın varlığını irdelerken üç başlık kullanmıştı:
Yazmak Nedir?
Niçin Yazıyoruz?
Kimin İçin Yazıyoruz?

Tüm başlıkların harika bir şekilde anlatılıp örneklendiği kitabı oldukça beğendim. Yazarın yoğun tarzı, uzun paragrafları, düşünceleri beni yeri geldi yordu ama sonuçtan memnunum.
Hâli hazırda okumak istediğim diğer kitapları için ufak bir adım atmış oldum diyebilirim.

[عماد العتيلي · Rating 4 out of 5]

This is truly amazing!
I thought that this book would be some kind of a textbook, providing types of literature and ways to read literature properly and so on! But, fortunately, it turned out to be something totally different - totally better!

This book is sheer beauty! It is a masterpiece.
It doesn’t provide you with any formal procedures in order to understand literature, but it gives literature a breath of life and lets readers come face to face with it. Then, the book asks you to form your unique understanding and view of literature.


By answering the three main questions: “What is writing?”, “Why write?” and “For whom does one write?” Sartre creates a magnificent work of art, drawing a magical portrait of literature to pave the way in front of its readers enabling them to create their own different perspectives of literature.

Sartre’s neutrality and creativeness made the book a work of genius.

I highly recommend this book.

‎‫‏‬‬‬‬‬‬‬‬

[Saber shiri · Rating 5 out of 5]

perfect 👌🏻

[Michael]

What Is Literature? (Qu’est ce que la littérature?) by Jean-Paul Sartre has also been published as Literature and Existentialism. It is a collection of freestanding essays originally published in the French literary journals Les Temps Modernes, Situations I and Situations II. Jean-Paul Sartre is best known as the French philosopher who played a key part in the schools of existentialism and phenomenology. It is sometimes forgotten that he was also a literary critic and a Marxist who was often vocal about the abuses of human rights by the Soviet Union.

The reason I mention that Jean-Paul Sartre was a Marxist is because this plays a big part of What Is Literature? To understand his political standing is useful because it plays an important role in his literary criticism; Sartre was very vocal political, and though he embraced Marxism he never joined the communist party. While his literary criticism is always focused on Marxism, his schools of thought in philosophy are relevant, as well as his views on sociology and post-colonialism.

There are four essays found within What Is Literature? “What is Writing?”, “Why Write?”, “For Whom Does One Write?” and “Situation of the Writer in 1947”. “What is Writing?” is probably the most fascinating (for me, anyway) of the four essays, exploring the ideas of writing that distinguish it as an art form apart from poetry, painting and music. I found it interesting how Sartre has separated poetry and journalism out of his thoughts of writing to focus on literature as an art form. Whether you believe his idea of not, Jean-Paul Sartre will give you plenty of food for thought and I have to admit that a sufficient amount of it went over my head.

Jean-Paul Sartre has spent a great deal of time thinking about literature and writing as an art and philosophical idea, more than I could ever imagine. Because of this, it can be difficult and as a reader I had to admit that I wouldn’t understand everything. What Is Literature? did however leave me with plenty to think about and offer me a fresh perspective and that is all I wanted from this book. Let’s face it, this is a pretty pretentious book to read but I still think it is worth exploring the ideas within What Is Literature?

This review originally appeared on my blog: http://literary-exploration.com/2014/...

[Narges Shegeft · Rating 2 out of 5]

یکی از قهرمان‌های سارتر می‌گوید: «مدتهاست که ما مرده‌ایم، از وقتی که دیگر نمیتوانیم مفید باشیم.» اگر پایه‌ی فلسفه‌ی سارتر آزادی است، عمل نیز هست. چرا که تحقق این به آن وابسته است. «نخستین شرط تحقق آزادی، عمل است.»
.
.
.
اگر این اراده در ما نباشد که ذهن را زنده بداریم یعنی آن را در طرحی درگیر کنیم تنها و خالی خواهد ماند.
بشر پیوسته در معرض پرسش است، پیوسته در معرض تعلیق، پیوسته در معرض شدن، و بی‌گمان نمی‌توان این «شدن» را غافلانه به حال خود واگذاشت. زندگی نیاز به کار دائم و آگاهی دائم دارد.
.
.
.
«راه چاره را نباید و نمیتوان «انتخاب» کرد. راه چاره را باید «اختراع» کرد باید آفرید. و هر کس با آفریدن راه چاره‌ی خود در حقیقت خود را می‌آفریند. انسان باید هر روز خود را بیافریند.»


~مقدمه

.
.
.

درمورد کتاب:


۱. مقدمه کتاب در بردارنده‌ی مطالب جالب‌ توجه‌‌تری برای من بود.

۲. خود کتاب اندک چیزی به من اضافه کرد.

۳. متوجه بی‌نظمی و پَرِش افکار‌ در خلال تعدادی از آثار سارتر (بخصوص آثار غیر داستانی) شدم انگار که کتاب بازخوانی یا بازنویسی و اصلاح نشده اونطور که باید، که متاسفانه لذت بردن از اثر رو سخت میکنه.

[Amir Atef · Rating 5 out of 5]

من خلال أهم تلات محاور بتدور حول الكتابة خصوصًا والأدب عمومًا... تحدث جان بول سارتر ووصف وسرد وشرح
- لماذا نكتب
- لمن نكتب
- موقف الكاتب من العالم
ميزة الكتاب دة إنه مكتوب بطريقة سلسة ولغة بسيطة لدرجة إنك مش هتحس إنه مترجم... ودة مش مدح في الترجمة قد ما هو إشادة بقدرة جان بول سارتر في الشرح والكتابة... والكتابة عن الكتابة
ودة هنلمسه في معظم أعماله عمومًا...
برشح الكتاب لكل مهتم بالأدب وبالإجابة عن السؤال الأزلي الخالد
لماذا نكتب

[marta blanco · Rating 5 out of 5]

Es el primer libro que me hace llorar desde el mejor sentimiento de donde pueden salir las lágrimas que es la plenitud. Muchísimo que agradecer a esta oda a la literatura, la escritura y la vida

[Hori Patrón Costas · Rating 3 out of 5]

3.80/5 🌠

Si no tuviese a Literatura Francesa 2 respirándome en la nuca, estoy 100% seguro que lo hubiese disfrutado mucho más. Esa es la ironía de mi carrera 😪

[دايس محمد]

في هذا الكتاب لا يعبر سارتر عن موقف فكري فقط ، بل عن موقف نضالي دائم و مستدام ، في سبيل قضايا عليا يرى أن من واجب المثقف أيا ً كان موقفه الفكري التحلي بها ، أفكار من مثيل التحرر الوطني و السياسي و الفكري ، و الحرية و قضايا حقوق الإنسان ، كلها يستعرضها من خلال النص الأدبي أولا ً ثم موقف الكاتب كبنية أخلاقية في المرتبة الأولى ، ثم بنية إنتاجية ، فعنوان الكتاب ما الأدب يوحي بفكرة نقدية في المرتبة الأولى بينما هو موقف أخلاقي لأي إنسان يمتهن الكتابة الأدبية و الفكرية .

في هذا الكتاب هناك عدة عناوين كلها تصب في المصلحة التنظيرية التي يقوم بها سارتر للكاتب الغربي في المرتبة الأولى و علاقته بالقضايا التحررية في أيام الاستعمار الغربي و الفكر الاستعماري في البلدان الأوروبية ، و علاقة الكاتب بالأحزاب اليسارية ، كما أن الكتاب يقدم نقدا ً جذريا ً من المنظور الوجودي للسريالية و الماركسية كحزب و كإنتاج أدبي دوغمائي يراعي المصلحة الحزبية فوق المصلحة الأخلاقية و الفكرية و الإنسانية .

ففي الفصل الأول : ما الكتابة يعبر سارتر ليس عن معنى الكتابة بل الغاية الكبرى منها ، كمحتوى فكري أو أدبي هدفه تدمير بنى اجتماعية أو فكرية أو سياسية ، بنى و ليس أنساقا ً معينة ، فالبنية هي من يخلق النسق ، فالكتابة لدى سارتر التي تشبه عملية الخلق في المرتبة الأولى ، عملية تقديم لوعي اجتماعي أو فكري أو نفسي أو معرفي أو سياسي معين ، و هنا يكمن خطر الكتابة و خطر الكاتب في الأنظمة السياسية التي بطبيعتها مستبدة مهما كانت ديمقراطيتها ، لأن استبداد الأنظمة الديمقراطية يكمن بالمصلحة التي تسعى من أجلها لتدمير كل العوائق الأخلاقية و الفكرية في أي مكان في العالم و هذا من صميم مراحل انتشار الفكر الاستعماري الغربي ، فالكتابة لدى الحكومات في شتى أنواعها مصدر قلق لها ، و مصدر إزعاج دائم للسلطات السياسية و الاجتماعية و الدينية ، و يستشهد سارتر بهذه الحالة بأمثلة أيام الملكية الفرنسية و ما قدمه الكتاب و الفلاسفة و المفكرون الفرنسيون قبيل و أثناء و بعد الثورة الفرنسية ، ليس هذا فحسب فالنموذج الفرنسي يجب تعميمه على مختلق المجتمعات لأن قدر الكتابة إنهاء حالة الركود الاجتماعي و تدمير المقدس و بث حالة من الفوضى الفكرية الهادفة لإنتاج مجتمع قائم على مبادئ أخلاقية عليا .

أيضا ً في هذا الفصل ، يرى سارتر أن قيمة الأدب تختلف عن قيم المنتجات الفنية و الإنسانية الأخرى ، فهي قيمة تغييرية أكثر من كونها قيمة تعبيرية كالنحت و الموسيقا ، فالكتابة تبدأ بالحالة الوصفية للخلل الأخلاقي و الخَلْقي في المجتمع و تهدف إلى تدمير هذا الخلل ، كما أنها تقض مضاجع السلطة الراكدة في المجتمع من خلال التزامها الأخلاقي ، فالكتابة الغير ملتزمة بنظر سارتر مجرد محاولة تعريض أو مجرد استمناء للكلمات يقوم به الكتابة للتعبير عن حالة شهوة الكتابة .

في الفصل الثاني لماذا نكتب ، يكمن هدف سارتر الأخلاقي في تدمير البنية الاجتماعية المقدسة و خلق بنية قائمة على المفاهيم العليا للأخلاق : الحرية و الحقوق و التحرر أي فيمة الإنسان أولا و فيه تعريض بمواقف السرياليين الذين يهدفون إلى خلق عالم ما ورائي قائم على المعنى المشوه للأشياء الواقعية بعيدا ً عن البعد الإنساني للأشياء المحسوسة ، فلا الساعات تذوب و لا حتى الوقت في البعد الرمزي للوحات دالي مثلا ً ، بل إن القيمة في المنتج السريالي تبقى قيمة جمالية فقط لا تتعدى حد الدهشة التي يحس بها القارئ أحيانا ً أو حالة الحيرة في المعنى المراد من وصف شيء ٍ معين .

في الفصل الثالث ، يرى سارتر أن الكاتب يجب أن يخلق جمهوره بنفسه من خلال تقديم هذه المفاهيم العليا في المجتمع ، فالأدب في النهاية قيمة إنتاجية في مجتمع منتج ، و ليس سلعة استهلاكية كما يسعى المجتمع الرأسمالي لتحويله ، بل هو إنتاج أخلاقي و اجتماعي يمس حياة كافة الطبقات و الفعاليات الاجتماعية و السياسية في مجتمع ٍ ما ، كذلك يجب على الكاتب ألا يقف لدى حدود وطنه بل أن يتعداها في إنتاجه الأدبي لخلق حالة وعي عالمية هدفها القيم الأخلاقية العليا.

في الفصل الرابع يتحدث سارتر عن تجاوز الكاتب الغربي و الفرنسي بالخصوص لفكرة تحطيم المقدسات و تحييد الدولة في المجال الديني والأخلاقي ،إلى نشر فكرة المعارضة السياسية و الأخلاقية للدولة كقيمة مصلحية في المرتبة الأولى ، فالكاتب ليس سياسيا ً بقدر ما هو إنساني هدفه تحطيم السلطة و الوقوف في وجهها في سبيل القيم الأخلاقية .

الكاتب محاولة للتعريض بقيمة الكاتب الموالي للسلطة و خلق حالة من الوعي بموقف الأدب كمنتج بشري ، و موقف الكاتب كإنسان فاعل في القضايا الإنسانية بكافة أطيافها ، فسارتر الإنسان هو من وقف في صف الجزائريين مثلا ً و وقف معارضا ً للحصار الأمريكي على كوبا و انتقد ستالين بشدة و أيّد الفلسطينيين في قضيتهم و كذلك حركة الطلاب في فرنسا عام 1968 ، أكاد أجزم أن سارتر كان يحاول كتابة مواقفه الأخلاقية من قضايا الحرية و حقوق الإنسان و التغيير الاجتماعي بالدرجة الأولى ، أكثر من كونه يقدّم أفكارا .



دايس

[Pishowi · Rating 3 out of 5]

مقتطفات متفرقة من الكتاب ..

( لا يلقى الكاتب في كل مكان سوى معرفته , إرادته , مشروعاته , باختصار , هو يلقى نفسه , والشيء الذي يبدعه لا يبدعه لنفسه فحسب , فالفعل الخلاق مجرد لحظة من لحظات العري الفني ) .

( لا وجود للفن إلا بالآخرين , ولأجل الآخرين ) .

( الكتابة نداء موجه إلى القارىء كي يخرج إلى الوجود ) .

( من البديهي عند مخاطبتي للقارىء أنني أنظر إليه على أنه حرية خالصة , وقدرة مستقلة على الخلق , وإيجابية غير مشروطة , إذ لا أستطيع على أي حال أن أخاطب سلبية ما ) .

( القراءة هبة .. للنفس بكاملها .. بعواطفها .. ومخاوفها .. وميولها الجنسية .. وقيمها ) .

( القراءة اتفاق على الكرم بين الكاتب والقارىء , يثق بمقتضاه كل منهما بالآخر , ويتسند عليه , ويطالبه بما يطالب نفسه , هذه الثقة ذاتها كرم وسخاء : ما من أحد يقدر أن يجبر الكاتب على الاعتقاد بأن القارىء سيستخدم حريته , وما من أحد يقدر على أن يجبر القارىء على الاعتقاد بأن المؤلف استخدم حريته ) .

( الفرحة الجمالية إذا ظهرت كانت شاهداً على أن المؤلف بلغ غايته , هذه الفرحة يسميها آخرون المتعة الجمالية وهي محرمة على المؤلف , لكنها جزء من إحساس القارىء بالجمال ) .

( من أجل الحرية .. مادام الكاتب لمجرد كتابته يعترف بحرية القارىء , ومادام القارىء لمجرد فتحه لدفّتي الكتاب يعترف بحرية الكاتب , نستطيع تقرير أن العمل الفني الأدبي هو ثقة في حرية البشر أجمعين , إن الأدب هو النداء الأسمى للحرية , ومن أجل الحرية ) .

[Saman]

معمولاً انسان‌هاي بزرگ، حرف‌هاي بي‌ربط بزرگ هم می‌گویند

[Vero Jordan-Sardi · Rating 4 out of 5]

Well, it's Sartre, so it's controversially likable, but, IT'S SARTRE!

[Ted J. Gibbs · Rating 5 out of 5]

The final chapter is one of the greatest pieces of writing I've ever read and I would have given this book 5 stars even if it were just that alone.