What do you think?
Rate this book
Professor Unrat
Der vorliegende Roman gilt neben Heinrich Manns Werk "Die kleine Stadt" als eine der besten Schöpfungen aus der Frühzeit des Dichters. Er erschien erstmalig im Jahre 1905 und schildert die makabre Geschichte eines professoralen Gymnasiastenschrecks, einer Spießerexistenz, die in später Leidenschaft einer Kleinstadtkurtisane verfällt und aus den gewohnten bürgerlichen Bahnen entgleist.Mit diesem Roman, dessen Verfilmung mit Emil Jannings und Marlene Dietrich unter dem Titel "Der blaue Engel" zu einem der wenigen wirklichen Welterfolge des deutschen Films wurde, gelang Heinrich Mann eine meisterhafte Karikatur der Wilhelminischen Zeit.
240 pages, Paperback
First published January 1, 1905
89 people are currently reading
3613 people want to read
About the author
Heinrich Mann
482 books121 followersA German novelist who wrote works with social themes whose attacks on the authoritarian and increasingly militaristic nature of post-Weimar German society led to his exile in 1933.
Born in Lübeck as the oldest child of Thomas Johann Heinrich Mann and Júlia da Silva Bruhns. He was the elder brother of Thomas Mann. His father came from a patrician grain merchant family and was a Senator of the Hanseatic city. After the death of his father, his mother moved the family to Munich, where Heinrich began his career as a freier Schriftsteller or free novelist.
Born in Lübeck as the oldest child of Thomas Johann Heinrich Mann and Júlia da Silva Bruhns. He was the elder brother of Thomas Mann. His father came from a patrician grain merchant family and was a Senator of the Hanseatic city. After the death of his father, his mother moved the family to Munich, where Heinrich began his career as a freier Schriftsteller or free novelist.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 150 reviews
June 7, 2020
At the beginning of June each year, teachers ask themselves what on Earth has happened to the well-documented authority of the profession that made students and parents fear for Doomsday: The Day Of Report Card Handout?
To put it into terms of literature: What has happened to the stereotype of the teacher as an instance of authority (mostly badly executed, and not at all to be desired, of course!) since Dickens' Hard Times or Mann's Professor Unrat?
It struck me yesterday that Professor Unrat could not have had his downfall today. There would simply not be any height for him to fall from. The novel is brilliantly obsolete. There is no such thing as a teacher that moves from being authoritarian to breaking free and enjoying rebellion anymore. We are a profession in chains, bizarrely idealistic (as opposed to the stereotypical literary teachers) and frustratingly bound by stronger forces at work that have nothing to do with knowledge acquisition or training of abilities. In the trias of politics, parental expectations and educational expertise, we are the angle turned to the muddy ground and being pushed deeper and deeper into a hole that is created by the weight of the mighty top of the triangle, the collective needs of parents and politicians.
We are subject to parental anxiety-by-proxy that they project on their children. A grade below an A is a threat to their personal ideas of perfection. Subject to market-oriented school company policies that cater to customers rather than to education as a value in itself to be pursued. And we are subject to the Biblical Flood Of Email, making aggression turn into an instant-gratification impulse which multiplies with the number of people on copy. We are subject to an idealism that claims we have to square the circle of what politicians promise and companies don't want to pay for and parents don't want to spend time on and students don't see any urgency to comply with: helping each child reach his or her own potential and giving fair grades.
I loved Professor Unrat because it is so untypical of what you experience as a teacher today. But I ask myself sometimes who is going to write the tragedy of the profession for our times?
To put it into terms of literature: What has happened to the stereotype of the teacher as an instance of authority (mostly badly executed, and not at all to be desired, of course!) since Dickens' Hard Times or Mann's Professor Unrat?
It struck me yesterday that Professor Unrat could not have had his downfall today. There would simply not be any height for him to fall from. The novel is brilliantly obsolete. There is no such thing as a teacher that moves from being authoritarian to breaking free and enjoying rebellion anymore. We are a profession in chains, bizarrely idealistic (as opposed to the stereotypical literary teachers) and frustratingly bound by stronger forces at work that have nothing to do with knowledge acquisition or training of abilities. In the trias of politics, parental expectations and educational expertise, we are the angle turned to the muddy ground and being pushed deeper and deeper into a hole that is created by the weight of the mighty top of the triangle, the collective needs of parents and politicians.
We are subject to parental anxiety-by-proxy that they project on their children. A grade below an A is a threat to their personal ideas of perfection. Subject to market-oriented school company policies that cater to customers rather than to education as a value in itself to be pursued. And we are subject to the Biblical Flood Of Email, making aggression turn into an instant-gratification impulse which multiplies with the number of people on copy. We are subject to an idealism that claims we have to square the circle of what politicians promise and companies don't want to pay for and parents don't want to spend time on and students don't see any urgency to comply with: helping each child reach his or her own potential and giving fair grades.
I loved Professor Unrat because it is so untypical of what you experience as a teacher today. But I ask myself sometimes who is going to write the tragedy of the profession for our times?
February 21, 2024
I read this book several decades ago so it was time for a re-read. My opinion hasn’t really changed: it makes for a fantastically engaging read and this novel is deservedly an icon of German literature. The 1905 book was adapted as early as 1930 in the form of a film (Der Blaue Engel (The Blue Angel), directed by Josef von Sternberg) with the incomparable Marlene Dietrich in the role of the demimonde dancer and singer Rosa Fröhlich (called ‘Lola Lola’ in the film). Incidentally, the script for the film was co-written by Carl Zuckmayer, himself a gifted author and playwright.
The main protagonist in the story is Professor Raat, a classics teacher at a high school (Gymnasium) of an unnamed smallish port city in northern Germany. He is undoubtedly one of the most ugly and hateful persons you are ever likely to meet in a book (or elsewhere!): an odious and insufferable man with tyrannical, obsessive, disingenuous, paranoid, self-pitying, and bombastic sides to his character. His pupils call him Professor Unrat (rubbish, filth) behind his back. Unrat is obsessed with ‘catching out’ and ‘crushing’ certain pupils of his, especially Lohmann, von Ertzum, and Kieselack, who are his main tormentors and whom deep down he feels inferior to because of their independence of spirit and native intelligence.
When he discovers a romantic poem about a certain Rosa Fröhlich in the school notebook of Lohmann’s, he sees a chance to ‘catch out’ Lohmann and ‘crush’ him. Upon Unrat’s investigations, it turns out that she is a cabaret entertainer at a squalid tavern known as The Blue Angel. He visits her there and falls under her spell. And so the story begins, which ultimately leads to Unrat’s fall from social grace and mental decline into madness…
On one level, the story can be seen as a personality study of someone with a deeply ingrained inferiority complex, and what disastrous consequences this can lead to. In Unrat’s case this complex manifests mostly as paranoia. As Lohmann says about him somewhere in the story: if lese majesty didn’t already exist, Unrat could be said to have invented it. On a different level, the book is also a caricature of the morality of German society around the turn of the 20th century (Wilhelminische Epoche).
Verdict: an incredibly moving and atmospheric story that really makes you think. I especially enjoyed the tongue-in-cheek humour of Mann’s superb writing style. By the way, I read the German original; I have no idea how successful the many translations are but can imagine that much of the humour would be lost (e.g. Unrat’s highfalutin manner of speech, peppered with the many empty phrases popular at the time).
The main protagonist in the story is Professor Raat, a classics teacher at a high school (Gymnasium) of an unnamed smallish port city in northern Germany. He is undoubtedly one of the most ugly and hateful persons you are ever likely to meet in a book (or elsewhere!): an odious and insufferable man with tyrannical, obsessive, disingenuous, paranoid, self-pitying, and bombastic sides to his character. His pupils call him Professor Unrat (rubbish, filth) behind his back. Unrat is obsessed with ‘catching out’ and ‘crushing’ certain pupils of his, especially Lohmann, von Ertzum, and Kieselack, who are his main tormentors and whom deep down he feels inferior to because of their independence of spirit and native intelligence.
When he discovers a romantic poem about a certain Rosa Fröhlich in the school notebook of Lohmann’s, he sees a chance to ‘catch out’ Lohmann and ‘crush’ him. Upon Unrat’s investigations, it turns out that she is a cabaret entertainer at a squalid tavern known as The Blue Angel. He visits her there and falls under her spell. And so the story begins, which ultimately leads to Unrat’s fall from social grace and mental decline into madness…
On one level, the story can be seen as a personality study of someone with a deeply ingrained inferiority complex, and what disastrous consequences this can lead to. In Unrat’s case this complex manifests mostly as paranoia. As Lohmann says about him somewhere in the story: if lese majesty didn’t already exist, Unrat could be said to have invented it. On a different level, the book is also a caricature of the morality of German society around the turn of the 20th century (Wilhelminische Epoche).
Verdict: an incredibly moving and atmospheric story that really makes you think. I especially enjoyed the tongue-in-cheek humour of Mann’s superb writing style. By the way, I read the German original; I have no idea how successful the many translations are but can imagine that much of the humour would be lost (e.g. Unrat’s highfalutin manner of speech, peppered with the many empty phrases popular at the time).
August 10, 2017
دوستانِ گرانقدر، پیش هرچیز لازم است بگویم که به نقدهای اینترنتی عده ای بیسواد که سعی دارند این داستان را سیاسی جلوه دهند، توجه نکنید و تنها از خواندنِ یک داستان به نوعی عاشقانه لذت ببرید و با خواندنِ نقدهایِ بیخردانهٔ عده ای آلمان ستیزِ بیسواد، سیاست و جنگ و آلمان را وصلهٔ این اثر نکنید... داستان هیچ ارتباطی با سیاست و جنگ ندارد.. آنهایی که با ریویونویسی من آشنا هستند میدانند که وسواس زیادی در بیان جزئیات به خرج میدهم و چنانچه اشاره هایِ سیاسی و حزبی در داستان میدیدم، مطمئن باشید آنرا بیان میکردم
عزیزانم، این داستان در موردِ استادی بسیار جدی و پیرمردی شخیص به نامِ <پروفسور امانوئل رَث> میباشد که دانش آموزها از او حساب میبرند... داستان از آنجایی به اصطلاح رنگ و بو میگیرد که روزی استاد متوجه میشود که دانش آموزانش عکس هایِ رقاص و هنرپیشهٔ زیبارویی به نامِ <لولا لولا> را که در کافه و بارِ "فرشتهٔ آبی" همراه با گروهش مشغول به کار است را نگه میدارند و حتی شبها برایِ تماشایِ <لولا لولا> به آنجا میروند ... پروفسور به آنجا رفته و به قول معروف یک دل نه صد دل، عاشق و دلباختهٔ این زنِ دلربا میشود
زمانی که دانش آموزانش از این موضوع باخبر میشوند، دیگر همچون سابق ارزشی برای او قائل نمیشوند و او را کثافت خطاب کرده و مسخره اش میکنند و به او ناسزا میگویند.. امّا با تمامِ این حرفها، استاد تصمیم میگیرد تا از <لولا لولا> خواستگاری کرده و با او ازدواج کند، لذابه" فرشتهٔ آبی" رفته و با انگشتری قیمتی، از او درخواست برای ازدواج میکند.. زنِ دلفریب نیز درخواستِ این پیرمرد را قبول کرده و با وی ازدواج میکند.. پیرمرد بیچاره خبر ندارد که با چه موجودِ کثیف و خائنی قرار است زندگی کند
بله دوستانِ من.. استاد دیگر در میان مردمِ شهرش آبرویی ندارد و از کار نیز بیکار شده و از آموزشگاه اخراج میشود... امّا با <لولا لولا> و گروهش شهر را ترک کرده و عضوی از گروه آنها میشود
بهتر است خودتان این داستان را بخوانید و از سرنوشتِ غمبارِ این پیرمرد که روزی برای خود مردِ بزرگی بود، آگاه شوید و ببینید که عشقِ کورکورانه میتواند با انسانها چه هاا کند و چه تغییراتی در سرنوشتشان به وجود آورد... امّا دوستانِ خوبم، باید بدانید که خیلی ها، عشق و هوس را برخی اوقات نمیتوانند از یکدیگر تشخیص دهند و همین اشتباه روزگارشان را تباه میکند
---------------------------------------------
امیدوارم از خواندنِ این کتاب لذت ببرید
<پیروز باشید و ایرانی>
عزیزانم، این داستان در موردِ استادی بسیار جدی و پیرمردی شخیص به نامِ <پروفسور امانوئل رَث> میباشد که دانش آموزها از او حساب میبرند... داستان از آنجایی به اصطلاح رنگ و بو میگیرد که روزی استاد متوجه میشود که دانش آموزانش عکس هایِ رقاص و هنرپیشهٔ زیبارویی به نامِ <لولا لولا> را که در کافه و بارِ "فرشتهٔ آبی" همراه با گروهش مشغول به کار است را نگه میدارند و حتی شبها برایِ تماشایِ <لولا لولا> به آنجا میروند ... پروفسور به آنجا رفته و به قول معروف یک دل نه صد دل، عاشق و دلباختهٔ این زنِ دلربا میشود
زمانی که دانش آموزانش از این موضوع باخبر میشوند، دیگر همچون سابق ارزشی برای او قائل نمیشوند و او را کثافت خطاب کرده و مسخره اش میکنند و به او ناسزا میگویند.. امّا با تمامِ این حرفها، استاد تصمیم میگیرد تا از <لولا لولا> خواستگاری کرده و با او ازدواج کند، لذابه" فرشتهٔ آبی" رفته و با انگشتری قیمتی، از او درخواست برای ازدواج میکند.. زنِ دلفریب نیز درخواستِ این پیرمرد را قبول کرده و با وی ازدواج میکند.. پیرمرد بیچاره خبر ندارد که با چه موجودِ کثیف و خائنی قرار است زندگی کند
بله دوستانِ من.. استاد دیگر در میان مردمِ شهرش آبرویی ندارد و از کار نیز بیکار شده و از آموزشگاه اخراج میشود... امّا با <لولا لولا> و گروهش شهر را ترک کرده و عضوی از گروه آنها میشود
بهتر است خودتان این داستان را بخوانید و از سرنوشتِ غمبارِ این پیرمرد که روزی برای خود مردِ بزرگی بود، آگاه شوید و ببینید که عشقِ کورکورانه میتواند با انسانها چه هاا کند و چه تغییراتی در سرنوشتشان به وجود آورد... امّا دوستانِ خوبم، باید بدانید که خیلی ها، عشق و هوس را برخی اوقات نمیتوانند از یکدیگر تشخیص دهند و همین اشتباه روزگارشان را تباه میکند
---------------------------------------------
امیدوارم از خواندنِ این کتاب لذت ببرید
<پیروز باشید و ایرانی>
June 15, 2021
A few days ago I was talking to friends who had just recently arrived to the country about how difficult and cumbersome travelling has become. You need a Covid-test, passenger locator forms, your work contract or some other document proving that you’re here for a valid reason (leisure not being one of them). The rules make sense, they serve to contain the virus and prevent unnecessary travel. At the same time, and because this is such an unprecedented situation, they put you at the mercy of what I call "the tyranny of the petty functionary". Someone who in the overall structure of the organization doesn’t have much power, but whose power, though limited, is very particular, has immediate effects, and has gotten to their head. Someone who has the power to make your life very difficult for a short while until a superior or a colleague comes along to set them to rights. But during that span of time they do have power. Power to stop you from boarding a plane, to delay or force you to re-do your tax returns, to make you park your car somewhere farther off. We’ve all encountered people like this. People who should be helpful, but who instead go out of their way to ruin someone’s day.
This is Old Mud, the protagonist of Heinrich Mann’s Professor Unrat, translated to English as The Blue Angel. As a teacher in a boys’ school he should guide his students to improve themselves, raising them to be better than those who came before. But this is a view of progress incompatible both with Unrat and with the society he inhabits. Instead, he is out to get them. He delights not in education, but in punishment. His is the tyranny of the petty functionary to which we can add the meanness of a man who resents anyone richer, smarter, or more handsome than he is.
The cataclysm is introduced in the form of a dancer/actress with whom Old Mud surprisingly falls in love. Even more surprising, this is not destined to be an unrequited relationship. Old Mud and Rosa marry and build a life together, though she clearly got the worst end of the bargain. Old Mud brings her down with him, not kicking and screaming, but in a slow yet predictable spiral.
The book is pessimistic to its core. Characters do not change or evolve; except for their material circumstances, they remain the same. Even Lohmann, the boy with whom Old Mud was obsessed and who at first seemed to be the novel’s hero, becomes a mere plot-device. The movie with Marlene Dietrich turns Mud into a pathetic man. Mann doesn’t even afford him that kindness.
The problem is that this creates a somewhat monolithic work. One is forced to wonder whether this sterility was intentional or simply a product of Mann’s inability to give his characters depth and dimensions. So often I felt that it was about to happen, that these characters would reveal themselves to be more than what they were supposed to be. I was disappointed every time. It’s not that they should be better, but I thought they could deviate from the path traced for them, a path they often verged on stepping out from. And because the characters are so static, the novel becomes self-contained. Whatever message Mann thought he was imparting about Wilhelmine society is lost. Old Mud is a German teacher in a nameless German town, but the story would be the same had he been Russian, French or English.
This is Old Mud, the protagonist of Heinrich Mann’s Professor Unrat, translated to English as The Blue Angel. As a teacher in a boys’ school he should guide his students to improve themselves, raising them to be better than those who came before. But this is a view of progress incompatible both with Unrat and with the society he inhabits. Instead, he is out to get them. He delights not in education, but in punishment. His is the tyranny of the petty functionary to which we can add the meanness of a man who resents anyone richer, smarter, or more handsome than he is.
The cataclysm is introduced in the form of a dancer/actress with whom Old Mud surprisingly falls in love. Even more surprising, this is not destined to be an unrequited relationship. Old Mud and Rosa marry and build a life together, though she clearly got the worst end of the bargain. Old Mud brings her down with him, not kicking and screaming, but in a slow yet predictable spiral.
The book is pessimistic to its core. Characters do not change or evolve; except for their material circumstances, they remain the same. Even Lohmann, the boy with whom Old Mud was obsessed and who at first seemed to be the novel’s hero, becomes a mere plot-device. The movie with Marlene Dietrich turns Mud into a pathetic man. Mann doesn’t even afford him that kindness.
The problem is that this creates a somewhat monolithic work. One is forced to wonder whether this sterility was intentional or simply a product of Mann’s inability to give his characters depth and dimensions. So often I felt that it was about to happen, that these characters would reveal themselves to be more than what they were supposed to be. I was disappointed every time. It’s not that they should be better, but I thought they could deviate from the path traced for them, a path they often verged on stepping out from. And because the characters are so static, the novel becomes self-contained. Whatever message Mann thought he was imparting about Wilhelmine society is lost. Old Mud is a German teacher in a nameless German town, but the story would be the same had he been Russian, French or English.
March 29, 2024
Eine Gesellschaftssatire, die auf die Doppelmoral der bürgerlichen Gesellschaft aufmerksam macht, auf den Standesdünkel bzw. in nichts begründete Überlegenheitsgefühle oder durch Hass und Eifer kompensierte Minderwertigkeitskomplexe. Aus meiner Sicht funktioniert diese Kritik heute nicht mehr so, wie es sie vielleicht zu H. Manns Zeiten tat, da die Grundbegriffe von Moral sich gewandelt haben und man weder sich noch seine Umwelt in den Figuren wiedererkennt. Mag sein, dass es sie dennoch gibt, gerade die durch Hass kompensierten Minderwertigkeitskomplexe, die sich an queeren Beziehungen abarbeiten, aber der Vergleich kam mir kaum in den Sinn. Das Problem für mich war, dass ich die Handlungen und vor allem die Gefühle der Figuren nicht nachempfinden konnte, ich musste dem Professor Raat seine Wut auf die Bezeichnung Unrat glauben, obwohl er sich selbst so betitelte, ich musste ihm seine Hinwendung zur Künstlerin Rosa abnehmen oder seine Obsession den Schüler Lohmann betreffend, denn all das stand dort, ließ sich aus dem Text aber nicht erfühlen.
Doch es gibt einige unterhaltsame Szenen mit einer gehörigen Portion Witz, wobei mir die überspitzte parodistische Darstellung nicht liegt, besonders das Übertriebene daran stößt mich eher ab, obwohl manchmal auch schmunzeln musste.
Die Sprache, die von Mundart über einfache Sätze zu einem geschwollenen Stil wechselt, gefiel mir ganz gut, nicht so gestelzt wie Thomas Mann (wobei ich das gestelzte mag), aber auch längst nicht so tiefgründig
Doch es gibt einige unterhaltsame Szenen mit einer gehörigen Portion Witz, wobei mir die überspitzte parodistische Darstellung nicht liegt, besonders das Übertriebene daran stößt mich eher ab, obwohl manchmal auch schmunzeln musste.
Die Sprache, die von Mundart über einfache Sätze zu einem geschwollenen Stil wechselt, gefiel mir ganz gut, nicht so gestelzt wie Thomas Mann (wobei ich das gestelzte mag), aber auch längst nicht so tiefgründig
October 9, 2019
هاینریش مان زیر سایه نام برادر کوچک��ترش توماس بوده است و این به واسطه قدرت قلم توماس مان بوده است و نه ضعف هاینریش. هاینریش مان در رمانهای معروفش در دوران قبل از روی کار آمدن نازیسم (به خصوص در زیردست و فرشته آبی) در مقام یک منتقد اجتماعی و سیاسی ظاهر میشود. در فرشته آبی نوک تیز انتقادات سمت نظام آموزشی آلمان نشانه میرود. (همان کاری که روبرت موزیل در آشفتگیهای ترلس جوان میکند.) فرشته آبی داستان معلمی به نام رات است که شاگردانش او را اونرات مینامند. (رات در زبان آلمانی به معنای پند است و اونرات به معنای گند) رات از دانشآموزانی که او را با نام گند خطاب میکنند، کینه به دل میگیرد. در یکی از تنبیهات و از روی یادداشت شخصی دانشآموزی متوجه میشود او شعری برای زنی به نام رزا فرهلیش شده است. آقای گند به جستجوی رزا میرود تا مچ شاگردش را بگیرد و او را محاکمه و تنبیه کند. تا اینکه متوجه میشود رزا یک خواننده کابارهای است. آقای گند با شرم و خجالت در کاباره حضور پیدا میکند و علت حضورش در آنجا را اصلاح شاگردانش عنوان میکند اما ماجرا برای معلم مستبد آنچنان که تصور میرود، پیش نمیرود ...
فرشته آبی اولین مواجهه من با هاینریش مان بود. خواندنش لذت بخش بود و حتما باز سراغ آثار دیگر هاینریش مان خواهم رفت. هر چند ترجمه محمود حدادی در این کتاب باب طبع نبود و بخشی از انرژی هنگام خواندن صرف کلنجار رفتن با ترجمه شد.
پ.ن : شخصا از حاشیه پرهیز میکنم اما این بار میخواهم به حاشیهای بپردازم که متاسفانه در فضای گودریدز دیده میشود و بعضا این دغلکاریها دیده نمیشود.
در ریویوی فارسی از این کتاب، نویسنده فرشته آبی را صرفا یک داستان عاشقانه خوانده و از نوشتههای کسانی که رمان مذکور را رمانی با پس زمینه سیاسی میدانند، به عنوان نقد بیخردانه بیسواد اینترنتی نویس نام برده است. محض اطلاع ایشان باید گفت توماس مان سال ها بعد در یادداشتی به برادرش با اشاره به اشرات سیاسی و اجتماعی درون رمان، تصویر هیتلر را در پس چهره آقای گند میبیند هر چند هیتلر را در جایگاه آموزگاری نمیداند.
اگر مساله به همینجا ختم میشد، مساله ای نبود و میتوان آن را صرفا یک برداشت دیگر از رمان دانست (ولو اشتباه) و آن را تحمل کرد اما در ادامه و با نوشتن خلاصه داستان، متوجه میشویم ایشان دروغ بزرگی تحویل خوانندگان متنش میدهد. این عالم دهر حتی رمان را نخوانده است و درباره آن اظهار فضل میکند!!!!
خلاصه داستان ایشان را عینا نقل میکنم تا سپس سراغ بررسی آن بروم.
"عزیزانم، این داستان در موردِ استادی بسیار جدی و پیرمردی شخیص به نامِ <پروفسور امانوئل رَث> میباشد که دانش آموزها از او حساب میبرند... داستان از آنجایی به اصطلاح رنگ و بو میگیرد که روزی استاد متوجه میشود که دانش آموزانش عکس هایِ رقاص و هنرپیشهٔ زیبارویی به نامِ <لولا لولا> را که در کافه و بارِ "فرشتهٔ آبی" همراه با گروهش مشغول به کار است را نگه میدارند و حتی شبها برایِ تماشایِ <لولا لولا> به آنجا میروند ... پروفسور به آنجا رفته و به قول معروف یک دل نه صد دل، عاشق و دلباختهٔ این زنِ دلربا میشود"
خلاصه داستان با داستان رمان فرشته آبی شباهتهایی دارد اما تفاوتهای بارزی هم دارد. نام آن رقاص رزا فرهلیش است و نه لولا لولا و دیگر اینکه معلم از طریق شعر به ماجرای آن رقاص پی میبرد و نه عکس. حال این تفاوتها از کجا ناشی میشود؟ نکته ماجرا در اینجاست که ایشان فیلم اقتباس شدهی یوزف فن اشتربرگ را دیده است و خلاصه فیلم را به عنوان خلاصه داستان به خورد مخاطب داده است!!
جالب اینجاست که نویسنده این مقاله مضحک از اعتماد مخاطب به خودش سو استفاده می کند و مینویسد : "آنهایی که با ریویونویسی من آشنا هستند میدانند که وسواس زیادی در بیان جزئیات به خرج میدهم و چنانچه اشاره هایِ سیاسی و حزبی در داستان میدیدم، مطمئن باشید آنرا بیان میکردم" جل الخالق! حال چرا ایشان با این رمان سر ستیز دارد؟ پاسخ سادهست و میتوان آن را در نامه توماس مان به برادرش دید. آنجا که او از هیتلر بدگویی میکند و هیتلر که برای این عالیجنابِ آریایی عزیز و گرامی است، باعث میشود علیه این رمان درخشان گارد بگیرد. آن هم بدون اینکه آن را خوانده باشد. اگر هم در ارادت نویسندهی شیفته نازیها به یکی از بزرگترین جانیان تاریخ بشر شک دارید، کافی است ریویوی فاشیستی ایشان بر نبرد من هیتلر را بخوانید تا ببینید چگونه از این "مرد بزرگ" تجلیل میکند و در تنها نقدش به هیتلری که عالمی را به آتش کشید، او را مانند تمامی انسانها میداند که اشتباه هم میکنند! (مایه تاسف اینکه حدود 50 نفر هم این پشت را لایک کردهاند.)
حرفی دیگر نیست جز اینکه دیدن فیلم اقتباسی را به شما توصیه کنم که الحق فیلم خوش سختی است و دو بازیگر اصلی فیلم فوق العاده بازی میکنند. هم بازیگر نقش معلم رات و هم بازیگر نقش لولا لولا که کسی نیست جز مارلن دیتریش معروف که از قضا با همین فیلم هم به شهرت رسید.
:) پیروز باشید و ایرانی و ایضا آلمانی
فرشته آبی اولین مواجهه من با هاینریش مان بود. خواندنش لذت بخش بود و حتما باز سراغ آثار دیگر هاینریش مان خواهم رفت. هر چند ترجمه محمود حدادی در این کتاب باب طبع نبود و بخشی از انرژی هنگام خواندن صرف کلنجار رفتن با ترجمه شد.
پ.ن : شخصا از حاشیه پرهیز میکنم اما این بار میخواهم به حاشیهای بپردازم که متاسفانه در فضای گودریدز دیده میشود و بعضا این دغلکاریها دیده نمیشود.
در ریویوی فارسی از این کتاب، نویسنده فرشته آبی را صرفا یک داستان عاشقانه خوانده و از نوشتههای کسانی که رمان مذکور را رمانی با پس زمینه سیاسی میدانند، به عنوان نقد بیخردانه بیسواد اینترنتی نویس نام برده است. محض اطلاع ایشان باید گفت توماس مان سال ها بعد در یادداشتی به برادرش با اشاره به اشرات سیاسی و اجتماعی درون رمان، تصویر هیتلر را در پس چهره آقای گند میبیند هر چند هیتلر را در جایگاه آموزگاری نمیداند.
اگر مساله به همینجا ختم میشد، مساله ای نبود و میتوان آن را صرفا یک برداشت دیگر از رمان دانست (ولو اشتباه) و آن را تحمل کرد اما در ادامه و با نوشتن خلاصه داستان، متوجه میشویم ایشان دروغ بزرگی تحویل خوانندگان متنش میدهد. این عالم دهر حتی رمان را نخوانده است و درباره آن اظهار فضل میکند!!!!
خلاصه داستان ایشان را عینا نقل میکنم تا سپس سراغ بررسی آن بروم.
"عزیزانم، این داستان در موردِ استادی بسیار جدی و پیرمردی شخیص به نامِ <پروفسور امانوئل رَث> میباشد که دانش آموزها از او حساب میبرند... داستان از آنجایی به اصطلاح رنگ و بو میگیرد که روزی استاد متوجه میشود که دانش آموزانش عکس هایِ رقاص و هنرپیشهٔ زیبارویی به نامِ <لولا لولا> را که در کافه و بارِ "فرشتهٔ آبی" همراه با گروهش مشغول به کار است را نگه میدارند و حتی شبها برایِ تماشایِ <لولا لولا> به آنجا میروند ... پروفسور به آنجا رفته و به قول معروف یک دل نه صد دل، عاشق و دلباختهٔ این زنِ دلربا میشود"
خلاصه داستان با داستان رمان فرشته آبی شباهتهایی دارد اما تفاوتهای بارزی هم دارد. نام آن رقاص رزا فرهلیش است و نه لولا لولا و دیگر اینکه معلم از طریق شعر به ماجرای آن رقاص پی میبرد و نه عکس. حال این تفاوتها از کجا ناشی میشود؟ نکته ماجرا در اینجاست که ایشان فیلم اقتباس شدهی یوزف فن اشتربرگ را دیده است و خلاصه فیلم را به عنوان خلاصه داستان به خورد مخاطب داده است!!
جالب اینجاست که نویسنده این مقاله مضحک از اعتماد مخاطب به خودش سو استفاده می کند و مینویسد : "آنهایی که با ریویونویسی من آشنا هستند میدانند که وسواس زیادی در بیان جزئیات به خرج میدهم و چنانچه اشاره هایِ سیاسی و حزبی در داستان میدیدم، مطمئن باشید آنرا بیان میکردم" جل الخالق! حال چرا ایشان با این رمان سر ستیز دارد؟ پاسخ سادهست و میتوان آن را در نامه توماس مان به برادرش دید. آنجا که او از هیتلر بدگویی میکند و هیتلر که برای این عالیجنابِ آریایی عزیز و گرامی است، باعث میشود علیه این رمان درخشان گارد بگیرد. آن هم بدون اینکه آن را خوانده باشد. اگر هم در ارادت نویسندهی شیفته نازیها به یکی از بزرگترین جانیان تاریخ بشر شک دارید، کافی است ریویوی فاشیستی ایشان بر نبرد من هیتلر را بخوانید تا ببینید چگونه از این "مرد بزرگ" تجلیل میکند و در تنها نقدش به هیتلری که عالمی را به آتش کشید، او را مانند تمامی انسانها میداند که اشتباه هم میکنند! (مایه تاسف اینکه حدود 50 نفر هم این پشت را لایک کردهاند.)
حرفی دیگر نیست جز اینکه دیدن فیلم اقتباسی را به شما توصیه کنم که الحق فیلم خوش سختی است و دو بازیگر اصلی فیلم فوق العاده بازی میکنند. هم بازیگر نقش معلم رات و هم بازیگر نقش لولا لولا که کسی نیست جز مارلن دیتریش معروف که از قضا با همین فیلم هم به شهرت رسید.
:) پیروز باشید و ایرانی و ایضا آلمانی
March 26, 2024
I found the first half of this to be a drag. It's a short book but I struggled for a long time because of the writing style. I'm not a fan of this over-the-top description of people who don't feel real but rather stand for archetypes. Still, to my surprise, I found the second half and with it the main character's downfall rather entertaining.
February 11, 2016
Seeing the classic film of the same name is not at all the same experience as reading the novel. In the novel, Mann tells the story of a somewhat tyrannical figure -- one who has always been "zealous for all forms of authority" and lives by a "narrow code of ethics" -- intending to rid society of a woman he sees as a corruptive influence (there is another major reason as well, but read the book to see what it is), but who instead lets his obsessions run away with him and not in a good way. The old movie, made in 1930 and starring Marlene Dietrich and Emil Jannings (which I watched this morning and loved) has the same sort of focus on the obsession of the main character, but it takes him in an entirely different direction from the original novel.
You can read more about this book here; overall, The Blue Angel is a wonderful book that I'm adding to the list of those novels that are dark and simply unputdownable -- again, it won't be for everyone but it is one of those books that will float in my head for a long time.
You can read more about this book here; overall, The Blue Angel is a wonderful book that I'm adding to the list of those novels that are dark and simply unputdownable -- again, it won't be for everyone but it is one of those books that will float in my head for a long time.
March 30, 2024
Eine biedere Doktor Faustus- und Sugar-Daddy-Geschichte. Eine Künstlerin lockt den Studienrat in Weltuntergangsphantasien. Züchtige, in Zaum gehaltene Dekadenzliteratur.
Inhalt: 2/5 Sterne (kaum nachvollziehbare Romanze)
Form: 1/5 Sterne (hakeliger, gestelzter, schwammiger Stil)
Komposition: 2/5 Sterne (linear, chronologisch erzählt)
Leseerlebnis: 2/5 Sterne (zu skizzenhaft und altbacken)
Was für Tonio Schachingers „Echtzeitalter“ der Dolinar ist, ist in Heinrich Manns „Professor Unrat“, das direkte Vorbild für Schachingers Roman, der strenge und stadtweit gefürchtete Gymnasiallehrer Raat. Wie der Dolinar so unterrichtet auch Raat Literatur. Jagt der Dolinar die, die schulschwänzen und rauchen, so Raat die, die ihn hinter vorgehaltener Hand Unrat nennen. Beide halten von ihren Schutzbefohlenen nicht viel, insbesondere Raat treibt nur ein Ziel um, sich an allen zu rächen, die sich über ihn lustig machen:
Es war ein guter Tag, an dem er einen »gefaßt« hatte, besonders wenn es einer war, der ihm »seinen Namen« gegeben hatte. Dadurch ward das ganze Jahr gut. Leider hatte er schon seit zwei Jahren keinen der heimtückischen Schreier mehr »fassen« können. Das waren schlechte Jahre gewesen. Ein Jahr war gut oder schlecht, je nachdem Unrat einige »faßte« oder ihnen »nichts beweisen« konnte.
„Fassen“, das in abgewandelter Form fast 80 mal in dem Text vorkommt, darin besteht zunächst der traurige Lebensinhalt des altgewordenen und verwitweten Lehrers, der auch mit seinem Sohn gebrochen hat, nachdem dieser einmal zu oft durch sein Beamtenexamen gefallen ist und sich darüber hinaus sogar mit leichten Mädchen in der Stadt gezeigt hat. Heinrich Manns „Professor Unrat“ zeichnet nur den aufhaltsamen Fall des Studienrates, vom gefürchteten Lehrer zur persona non grata in drei Akten nach: Von „Raath“ über „Unrat“ zu „Unratchen“. Der erste Akt besteht im Kennenlernen der Barfußtänzerin Rosa Fröhlich im Lokal der Blauen Engel. Der zweite Akt umfasst Raats rückhaltloses Verlieben in sie, für die er schließlich alles aufgibt, sein Geld, seinen Job und auch seinen Ruf. Im dritten Akt nun geht die Eifersucht mit ihm durch, und er lässt sich zu einer Straftat hinreißen:
Unrat warf sich herum, nach dem Wort, das nun kein Siegeskranz mehr war, sondern wieder ein ihm nachfliegendes Stück Schmutz – und erkannte Kieselack. Er schüttelte die Faust, er schnappte, den Hals vorgestreckt, in die Luft: aber Herrn Dröges [Wasser-]Strahl prallte ihm grade in den Mund. Er sprudelte Wasser, empfing von hinten einen Stoß, stolperte das Trittbrett hinan und gelangte kopfüber auf das Polster neben der Künstlerin Fröhlich und ins Dunkel.
Heinrich Mann schreibt ungelenk, hält bewusst sein Publikum im Unklaren, verquast die Sätze und setzt viele Wörter, die nicht dem Normsprachgebrauch entsprechen andauernd in Anführungszeichen, um den auktorialen Erzähler wohl gegen den Vorwurf der Banausensprache zu schützen. Gestelzt, mit zu vielen Prädikationen, manieriert und stets mit rückgestellter Objekt-Prädikat-Subjekt-Konstruktionen nimmt der teilweise skizzenhafte Roman erst im zweiten Drittel Fahrt auf, bis dann ihm dann aber leider kurz vor Schluss wieder die Luft ausgeht:
Immerhin ist die Sittlichkeit von Vorteil für den, der, sie nicht besitzend, über die, welche ihrer nicht entraten können, leicht die Herrschaft erlangt. Es ließe sich sogar behaupten und nachweisen, daß von den Untertanenseelen die sogenannte Sittlichkeit strenge zu fordern sei. Diese Forderung hat mich indes – aufgemerkt nun also! – niemals dazu verleitet, zu verkennen, daß es andere Lebenskreise geben mag mit Sittengeboten, die von denen des gemeinen Philisters sich wesentlich unterscheiden.
Biederer lässt sich Friedrich Nietzsches „Jenseits von Gut und Böse“ nicht zusammen und beschreiben. Thomas Mann fand eindringlichere Worte, selbst in seinem „Felix Krull“ und schon gar erst in „Doktor Faustus“. Insgesamt vollendet Heinrich Manns jüngere Bruder diese Vorstellung der Lust des bürgerlichen Sittenverfalls schon avant la lettre mit seinem Frühwerk „Buddenbrooks“, das 1901 oder vier Jahre vor „Professor Unrat“ erschien. Heinz Strunk modernisiert diese Geschichte gekonnt mit „Ein Sommer in Niendorf“, womit es dann kaum noch Gründe für diese sehr altbackende Tour-de-Force durch eine Kleinstadt gibt, die kein anderes Amüsement besitzt, als einem Lehrer namens Raat „Unrat“ hinterherzurufen.
Inhalt: 2/5 Sterne (kaum nachvollziehbare Romanze)
Form: 1/5 Sterne (hakeliger, gestelzter, schwammiger Stil)
Komposition: 2/5 Sterne (linear, chronologisch erzählt)
Leseerlebnis: 2/5 Sterne (zu skizzenhaft und altbacken)
Was für Tonio Schachingers „Echtzeitalter“ der Dolinar ist, ist in Heinrich Manns „Professor Unrat“, das direkte Vorbild für Schachingers Roman, der strenge und stadtweit gefürchtete Gymnasiallehrer Raat. Wie der Dolinar so unterrichtet auch Raat Literatur. Jagt der Dolinar die, die schulschwänzen und rauchen, so Raat die, die ihn hinter vorgehaltener Hand Unrat nennen. Beide halten von ihren Schutzbefohlenen nicht viel, insbesondere Raat treibt nur ein Ziel um, sich an allen zu rächen, die sich über ihn lustig machen:
Es war ein guter Tag, an dem er einen »gefaßt« hatte, besonders wenn es einer war, der ihm »seinen Namen« gegeben hatte. Dadurch ward das ganze Jahr gut. Leider hatte er schon seit zwei Jahren keinen der heimtückischen Schreier mehr »fassen« können. Das waren schlechte Jahre gewesen. Ein Jahr war gut oder schlecht, je nachdem Unrat einige »faßte« oder ihnen »nichts beweisen« konnte.
„Fassen“, das in abgewandelter Form fast 80 mal in dem Text vorkommt, darin besteht zunächst der traurige Lebensinhalt des altgewordenen und verwitweten Lehrers, der auch mit seinem Sohn gebrochen hat, nachdem dieser einmal zu oft durch sein Beamtenexamen gefallen ist und sich darüber hinaus sogar mit leichten Mädchen in der Stadt gezeigt hat. Heinrich Manns „Professor Unrat“ zeichnet nur den aufhaltsamen Fall des Studienrates, vom gefürchteten Lehrer zur persona non grata in drei Akten nach: Von „Raath“ über „Unrat“ zu „Unratchen“. Der erste Akt besteht im Kennenlernen der Barfußtänzerin Rosa Fröhlich im Lokal der Blauen Engel. Der zweite Akt umfasst Raats rückhaltloses Verlieben in sie, für die er schließlich alles aufgibt, sein Geld, seinen Job und auch seinen Ruf. Im dritten Akt nun geht die Eifersucht mit ihm durch, und er lässt sich zu einer Straftat hinreißen:
Unrat warf sich herum, nach dem Wort, das nun kein Siegeskranz mehr war, sondern wieder ein ihm nachfliegendes Stück Schmutz – und erkannte Kieselack. Er schüttelte die Faust, er schnappte, den Hals vorgestreckt, in die Luft: aber Herrn Dröges [Wasser-]Strahl prallte ihm grade in den Mund. Er sprudelte Wasser, empfing von hinten einen Stoß, stolperte das Trittbrett hinan und gelangte kopfüber auf das Polster neben der Künstlerin Fröhlich und ins Dunkel.
Heinrich Mann schreibt ungelenk, hält bewusst sein Publikum im Unklaren, verquast die Sätze und setzt viele Wörter, die nicht dem Normsprachgebrauch entsprechen andauernd in Anführungszeichen, um den auktorialen Erzähler wohl gegen den Vorwurf der Banausensprache zu schützen. Gestelzt, mit zu vielen Prädikationen, manieriert und stets mit rückgestellter Objekt-Prädikat-Subjekt-Konstruktionen nimmt der teilweise skizzenhafte Roman erst im zweiten Drittel Fahrt auf, bis dann ihm dann aber leider kurz vor Schluss wieder die Luft ausgeht:
Immerhin ist die Sittlichkeit von Vorteil für den, der, sie nicht besitzend, über die, welche ihrer nicht entraten können, leicht die Herrschaft erlangt. Es ließe sich sogar behaupten und nachweisen, daß von den Untertanenseelen die sogenannte Sittlichkeit strenge zu fordern sei. Diese Forderung hat mich indes – aufgemerkt nun also! – niemals dazu verleitet, zu verkennen, daß es andere Lebenskreise geben mag mit Sittengeboten, die von denen des gemeinen Philisters sich wesentlich unterscheiden.
Biederer lässt sich Friedrich Nietzsches „Jenseits von Gut und Böse“ nicht zusammen und beschreiben. Thomas Mann fand eindringlichere Worte, selbst in seinem „Felix Krull“ und schon gar erst in „Doktor Faustus“. Insgesamt vollendet Heinrich Manns jüngere Bruder diese Vorstellung der Lust des bürgerlichen Sittenverfalls schon avant la lettre mit seinem Frühwerk „Buddenbrooks“, das 1901 oder vier Jahre vor „Professor Unrat“ erschien. Heinz Strunk modernisiert diese Geschichte gekonnt mit „Ein Sommer in Niendorf“, womit es dann kaum noch Gründe für diese sehr altbackende Tour-de-Force durch eine Kleinstadt gibt, die kein anderes Amüsement besitzt, als einem Lehrer namens Raat „Unrat“ hinterherzurufen.
March 1, 2024
Esta es una de esas novelas que uno no sabe cómo calificar. Podría también ser un tres, pero le puse cuatro. Esto porque hay algo inusual en ella, algo que parecería manido en apariencia pero termina siendo otra cosa. Heinrich Mann era hermano de Thomas Mann, hasta ahí lo que sé de él, pero siendo lectora de Thomas, no le hallo mucha similitud o influencia. Quizás sí en el tono literario y ambiental de la época (los inicios del Siglo XX en una burguesía pueblerina), pero no en lo esencial.
Y lo esencial es eso que no es lo que yo pensaba que iba a ser: la historia de un viejo verde. Resultó que no, y por eso le he sumado puntos, aunque por momentos tenga una narración algo cutre. No sé si cutre sea la palabra precisa pero no se me ocurre nada más. Es que el profesor Unrat (apodado por sus alumnos como "Basura") cuyo verdadero apellido es Raat, es un ser cutre y quizás su narrativa le sea extensiva. No lo sé. Lo que sé es que es una novela algo costumbrista pero de intriga no tan evidente sino hasta el tramo final.
Basura es un profesor de Instituto altamente exigente y tiránico, pero para su alumno Lohman, es un tirano que esconde un anarquista. Y eso en eso se covertirá. Rosa Froilich es una cantante de cuplé en un cabaret llamado "El ángel azul" y hasta ella llega el profesor persiguiendo a sus alumnos. En específico a Lohman, a quien ha encontrado un poema dedicado a Rosa. Necesita saber quién es ella. Pero nada aquí es lo que aparenta. Unrat quiere dar una lección a Lohman y al resto de alumnos que asisten a este sitio de moral relajada, y él mismo terminará relajando la suya, pues para Unrat, la rigidez moral es solo para la gente de baja cultura y popular, pues la necesitan, mientras que un ser refinado como él, no.
Lo que viene después es un espiral al abismo en el que se formará un ciclón de costumbres relajadas en todo el pueblo de provincia que absorberá a muchos, ante la maquiavélica mirada de Basura. Pero, ¿caerá Lohman, su principal objetivo y obsesión (tanto suyo como de Rosa)? Eso lo dejo al aire, por si lo quieren leer. Y por si el cabaret "El ángel azul" no les recuerda la adaptación cinematográfica con Marlene Dietrich de esta novela, que la volveré a ver ahora que he terminado el libro. Yo la recomiendo porque creo que hay que ver con conocimiento previo la película El ángel azul.
Y lo esencial es eso que no es lo que yo pensaba que iba a ser: la historia de un viejo verde. Resultó que no, y por eso le he sumado puntos, aunque por momentos tenga una narración algo cutre. No sé si cutre sea la palabra precisa pero no se me ocurre nada más. Es que el profesor Unrat (apodado por sus alumnos como "Basura") cuyo verdadero apellido es Raat, es un ser cutre y quizás su narrativa le sea extensiva. No lo sé. Lo que sé es que es una novela algo costumbrista pero de intriga no tan evidente sino hasta el tramo final.
Basura es un profesor de Instituto altamente exigente y tiránico, pero para su alumno Lohman, es un tirano que esconde un anarquista. Y eso en eso se covertirá. Rosa Froilich es una cantante de cuplé en un cabaret llamado "El ángel azul" y hasta ella llega el profesor persiguiendo a sus alumnos. En específico a Lohman, a quien ha encontrado un poema dedicado a Rosa. Necesita saber quién es ella. Pero nada aquí es lo que aparenta. Unrat quiere dar una lección a Lohman y al resto de alumnos que asisten a este sitio de moral relajada, y él mismo terminará relajando la suya, pues para Unrat, la rigidez moral es solo para la gente de baja cultura y popular, pues la necesitan, mientras que un ser refinado como él, no.
Lo que viene después es un espiral al abismo en el que se formará un ciclón de costumbres relajadas en todo el pueblo de provincia que absorberá a muchos, ante la maquiavélica mirada de Basura. Pero, ¿caerá Lohman, su principal objetivo y obsesión (tanto suyo como de Rosa)? Eso lo dejo al aire, por si lo quieren leer. Y por si el cabaret "El ángel azul" no les recuerda la adaptación cinematográfica con Marlene Dietrich de esta novela, que la volveré a ver ahora que he terminado el libro. Yo la recomiendo porque creo que hay que ver con conocimiento previo la película El ángel azul.
March 22, 2017
one of the rare occasions where the movie is as good as the book
Read
December 19, 2021A solitary individual in his late fifties, a studious type who likes nothing better than to sit at his desk and write about the past, is overcome by a sudden and unexpected passion. He abandons his usual pursuits and follows the passion until it destroys him.
Edit: I found a reference to this book in The Turning Point: Thirty-Five Years in this Century, the Autobiography of Klaus Mann: The mighty film company, UFA, topped all competitors by discovering the legs of Marlene Dietrich, for whom a masterpiece by Heinrich Mann, “Professor Unrat” (alias The Blue Angel) was just good enough as a vehicle.
Edit: I found a reference to this book in The Turning Point: Thirty-Five Years in this Century, the Autobiography of Klaus Mann: The mighty film company, UFA, topped all competitors by discovering the legs of Marlene Dietrich, for whom a masterpiece by Heinrich Mann, “Professor Unrat” (alias The Blue Angel) was just good enough as a vehicle.
April 17, 2021
Le roman a été un véritable coup de coeur. J'ai aimé l'humour grinçant, cette manière acide de dépeindre les portraits des personnages. J'ai aimé leurs imperfections, leur noirceur, leurs vices si longtemps cachés sous le vernis des bonnes mœurs qui resurgit d'abord à travers des fissures si minces, puis qui s'élargissent, deviennent énormes, dévorantes comme les flammes de l'Enfer, jusqu'à l'Orgie dévastatrice. C'était aussi jouissif que bouleversant face au pathétique de leurs vies étriquées, qui explosent et retombent, vaguement consternés par le débordement vécu (ou subi ?).
Et Unrat, ce cher Professeur Raat, que de tendresses j'ai eu pour vous, quels transports de haine et de petitesse d'âme vous ai-je pardonné ! De tyran rempli d'amertume et de fiel, objet de moqueries potaches devenues blessantes par leur continuité et sujet de craintes, mais malgré tout un homme respectable au yeux de la bonne société, à homme transi, admirateur éperdu, jusqu'au Démon - de celui qui me rappelle celui de Herbert Selby Jr.
Une belle intransigeance dans cette écriture sans ambages, cependant un lecteur averti pourrait éventuellement trouver l'intrigue rebattue - une dénonciation de la bonne société bourgeoise - mais personnellement j'ai trouvé le regard de Heinrich Mann revigorant, me laissant avide de plus, de plus de détails, de plus de scènes entre le grotesque du ridicule et l'émotion, de plus de pages enfin.
Somme toute peut-être un brin classique, mais tellement plaisant !
Et Unrat, ce cher Professeur Raat, que de tendresses j'ai eu pour vous, quels transports de haine et de petitesse d'âme vous ai-je pardonné ! De tyran rempli d'amertume et de fiel, objet de moqueries potaches devenues blessantes par leur continuité et sujet de craintes, mais malgré tout un homme respectable au yeux de la bonne société, à homme transi, admirateur éperdu, jusqu'au Démon - de celui qui me rappelle celui de Herbert Selby Jr.
Une belle intransigeance dans cette écriture sans ambages, cependant un lecteur averti pourrait éventuellement trouver l'intrigue rebattue - une dénonciation de la bonne société bourgeoise - mais personnellement j'ai trouvé le regard de Heinrich Mann revigorant, me laissant avide de plus, de plus de détails, de plus de scènes entre le grotesque du ridicule et l'émotion, de plus de pages enfin.
Somme toute peut-être un brin classique, mais tellement plaisant !
October 2, 2022
Da schreibt der Mann eine Gesellschaftssatire mit einem Charakterlump sondergleichen. Was für ein unsympathischer Wutbürger. Die Karikatur des preußischen Autoritätenstaates hat eine kleinliche Rachsucht, die schwer nachvollziehbar ist.
Kurz zusammengefasst - der 57-jährige tyrannische Professor Raat mag es nicht, wenn die Schüler ihn Unrat nennen. Nun kann der alte Moralist nicht über der Sache stehen, er lässt sich solange reizen, bis er alle "gefasst", sprich, abgestraft hat. Dass nun eine kleine Gruppe dieser Studenten noch mit derselben komödiantischen Tänzerin liebäugeln, die er selber gerne hätte, giesst soviel Öl ins Feuer, dass Unrat dem Teufel komplett ab dem Karren fällt.
Schreiben kann der Mann! Soviel Farbe und Tiefe in den Charakteren. Trotzdem nehme ich ihm die Geschichte nicht ab, dass sich ein ehrwürdiger intelligenter Dozent so sehr ins Bockshorn und endlich aus seiner Stellung jagen lässt. Nun soll Satire ja überspitzt sein, aber so viel Unsicherheit und Unselbstbewusstsein wirkt unwürdig und lächerlich.
Ich hab's mit Interesse gelesen, aber mögen muss ich es nicht.
Kurz zusammengefasst - der 57-jährige tyrannische Professor Raat mag es nicht, wenn die Schüler ihn Unrat nennen. Nun kann der alte Moralist nicht über der Sache stehen, er lässt sich solange reizen, bis er alle "gefasst", sprich, abgestraft hat. Dass nun eine kleine Gruppe dieser Studenten noch mit derselben komödiantischen Tänzerin liebäugeln, die er selber gerne hätte, giesst soviel Öl ins Feuer, dass Unrat dem Teufel komplett ab dem Karren fällt.
Schreiben kann der Mann! Soviel Farbe und Tiefe in den Charakteren. Trotzdem nehme ich ihm die Geschichte nicht ab, dass sich ein ehrwürdiger intelligenter Dozent so sehr ins Bockshorn und endlich aus seiner Stellung jagen lässt. Nun soll Satire ja überspitzt sein, aber so viel Unsicherheit und Unselbstbewusstsein wirkt unwürdig und lächerlich.
Ich hab's mit Interesse gelesen, aber mögen muss ich es nicht.
May 24, 2016
More than thirty years ago, I saw The Blue Angel with Emil Jannings and Marlene Dietrich for a college course and, after reading German comics and soccer magazines my whole life, the first complete German novel I ever read was Heinrich Mann’s Professor Unrat, on which the film was based. A recent viewing of The Blue Angel spurred me to pick up the book again. I had forgotten how different each was from the other. What I also realized is how much more I liked the book, which was probably due to the experience of age.
The story is age-old and versions of the plot can be traced back to Greek mythology. An older, established professor at a German gymnasium, a lifelong bachelor, who mistakes rote memorization with learning and fear for respect, decides to track down three of his students who have been secretly seeing a dancer at an illicit cabaret. Once he tracks down the dancer—to him, the “artist”—winning her becomes a contest between him and his students. The relationship leads to the end of the professor’s career. It is here where the film and the book depart. In Mann’s story the professor and the artist marry and both enter worlds previously closed to them. He leaves his boarding house to become the head of a bourgeois household. She is elevated to social standards she never dreamed of reaching. But the inevitable overspending leads them both toward a predictable, pathetic fate.
Professor Unrat is a harsh critique on Wilhelmine Germany, exposing hypocrisies in education, society, privilege, and caste. The story reminded me a bit of Zola’s writing. But as a companion film, I think the changes made in the film The Blue Angel are more of a critique of Weimar Germany. A better film pairing would be Michael Haneke’s Das Weisse Band (The White Band). Together they form a picture of the Wilhelmine age built upon an underlying cruelness that seemed to pervade every corner of social life.
The story is age-old and versions of the plot can be traced back to Greek mythology. An older, established professor at a German gymnasium, a lifelong bachelor, who mistakes rote memorization with learning and fear for respect, decides to track down three of his students who have been secretly seeing a dancer at an illicit cabaret. Once he tracks down the dancer—to him, the “artist”—winning her becomes a contest between him and his students. The relationship leads to the end of the professor’s career. It is here where the film and the book depart. In Mann’s story the professor and the artist marry and both enter worlds previously closed to them. He leaves his boarding house to become the head of a bourgeois household. She is elevated to social standards she never dreamed of reaching. But the inevitable overspending leads them both toward a predictable, pathetic fate.
Professor Unrat is a harsh critique on Wilhelmine Germany, exposing hypocrisies in education, society, privilege, and caste. The story reminded me a bit of Zola’s writing. But as a companion film, I think the changes made in the film The Blue Angel are more of a critique of Weimar Germany. A better film pairing would be Michael Haneke’s Das Weisse Band (The White Band). Together they form a picture of the Wilhelmine age built upon an underlying cruelness that seemed to pervade every corner of social life.
September 6, 2024
3,5 Sterne aus der Erinnerung heraus.
Gelesen vor ca. 15 Jahren (und natürlich den Film gesehen)
Gelesen vor ca. 15 Jahren (und natürlich den Film gesehen)
June 19, 2023
Romanzo eccellente del Mann maggiore ma meno conosciuto del film omonimo con Marlene Dietrich; storia di una perdizione, racconto di una doppia morale ed affilato affresco della Germania guglielmina.
January 16, 2024
Profesör Unrat, klasik edebiyattaki ve hatta genel olarak edebiyattaki en nevi şahsına münhasır karakteri için bile okunası bir klasik. Öyle bir karakter inşa etmiş ki Heinrich Mann, insan karakterine ilişkin nokta atışı tespitlere dayanan, bu bakımdan oldukça gerçekçi, aynı zamanda özellikle yazıldığı dönem düşünüldüğünde çok ileride ama bugün bile cesur ve rahatsız edici.
Yirminci yüzyılın başlarında, Almanya’nın küçük bir kentinde öğretmenlik yapan, 50’li yaşlarının sonunda bir adamın, öğrencilerini cezalandırabilmek adına ‘enseleyebilmek’ için çıktığı yolda hayatının tepetaklak olmasını anlatıyor kitap kısaca. Ava giderken avlanıyor aslında karakterimiz ama bir yerde kendi karakterinin bataklığına düşüp debeleniyor. Katı kurallara sıkı sıkıya bağlı, bu kurallara uymayanları cezalandırmanın gerekliliğine inanan ve hatta bu kuralları çiğneyenlerin başına kötü bir şey gelmesinden zevk alacak denli ‘yanlış’ yapan insanlara hınçlı, çok despot bir karakter Profesör Unrat. Fakat asıl can alıcı nokta şu ki, tüm despotlar ya da ahlak bekçileri gibi, aslında saygı duyduğu değer yargıları olduğundan değil bu katılığı; insanlar üzerinde tahakküm kurmanın, kabul göremediği topluluktan bunun hıncını almanın, üstünlük kurmanın bir yolu olarak kullanıyor ahlak kurallarını bir nevi. Hal böyle olunca, bu kuralları çiğnemenin üstünlük kurmaya uygun olduğu ortamlarda da işler tamamen değişiyor.
Heinrich Mann, toplumsal çürümeyi resmederken, etiyle kemiğiyle bu yozlaşmanın vücut bulmuş hali olan karakterle beraber de insan doğasına ayna tutuyor resmen. Böylelikle hem toplumsal kurallar hem de insanın bunlarla ilişkisi üzerine düşünmeye sevk ediyor. Oldukça yalın bir dille kaleme alınmış, yer yer olaylar fazla hızlı gelişiyormuş hissi verse de genel olarak keyifle okunan, etkileyici bir klasik. Tavsiye ederim.
“Ahlak denilen şey çoğu kez aptallıkla iç içedir. Yalnızca hümanist bir eğitim görmemiş olan kişi bundan kuşku duyar. Bunun yanında ahlak, kendi ona sahip olmayıp, ondan kaçamayanları kolayca hükmü altına alan kişi için yararlıdır. Hatta, buyruk altına girenlerden ahlaklı olmalarının kesinlikle istenilmesi gerektiği bile ileri sürülüp kanıtlanabilir.” (s. 194)
Yirminci yüzyılın başlarında, Almanya’nın küçük bir kentinde öğretmenlik yapan, 50’li yaşlarının sonunda bir adamın, öğrencilerini cezalandırabilmek adına ‘enseleyebilmek’ için çıktığı yolda hayatının tepetaklak olmasını anlatıyor kitap kısaca. Ava giderken avlanıyor aslında karakterimiz ama bir yerde kendi karakterinin bataklığına düşüp debeleniyor. Katı kurallara sıkı sıkıya bağlı, bu kurallara uymayanları cezalandırmanın gerekliliğine inanan ve hatta bu kuralları çiğneyenlerin başına kötü bir şey gelmesinden zevk alacak denli ‘yanlış’ yapan insanlara hınçlı, çok despot bir karakter Profesör Unrat. Fakat asıl can alıcı nokta şu ki, tüm despotlar ya da ahlak bekçileri gibi, aslında saygı duyduğu değer yargıları olduğundan değil bu katılığı; insanlar üzerinde tahakküm kurmanın, kabul göremediği topluluktan bunun hıncını almanın, üstünlük kurmanın bir yolu olarak kullanıyor ahlak kurallarını bir nevi. Hal böyle olunca, bu kuralları çiğnemenin üstünlük kurmaya uygun olduğu ortamlarda da işler tamamen değişiyor.
Heinrich Mann, toplumsal çürümeyi resmederken, etiyle kemiğiyle bu yozlaşmanın vücut bulmuş hali olan karakterle beraber de insan doğasına ayna tutuyor resmen. Böylelikle hem toplumsal kurallar hem de insanın bunlarla ilişkisi üzerine düşünmeye sevk ediyor. Oldukça yalın bir dille kaleme alınmış, yer yer olaylar fazla hızlı gelişiyormuş hissi verse de genel olarak keyifle okunan, etkileyici bir klasik. Tavsiye ederim.
“Ahlak denilen şey çoğu kez aptallıkla iç içedir. Yalnızca hümanist bir eğitim görmemiş olan kişi bundan kuşku duyar. Bunun yanında ahlak, kendi ona sahip olmayıp, ondan kaçamayanları kolayca hükmü altına alan kişi için yararlıdır. Hatta, buyruk altına girenlerden ahlaklı olmalarının kesinlikle istenilmesi gerektiği bile ileri sürülüp kanıtlanabilir.” (s. 194)
August 8, 2022
An interesting, engaging, eventful, powerful short novel about 57 year old, unstable, socially inept, Professor Unrat. He has been teaching for 26 years. He hates his nickname, “mud”. He decides to go into a nightclub, ‘The Blue Angel’, in order to catch out three of his most mischievous students. At the nightclub he meets Miss Rosa Frohlich. He falls in love with Rosa, a beautiful young woman. From that night he continues to attend the nightclub, dramatically changing his life. Rosa is a charming, alluring, night club dancer and singer with uncertain morals. Rosa and ‘Mud’ are memorable characters.
This book was first published in Germany in 1905. Heinrich Mann is the elder brother of famous German writer Thomas Mann.
This book was first published in Germany in 1905. Heinrich Mann is the elder brother of famous German writer Thomas Mann.
February 17, 2013
Un libro di rara potenza espressiva
La storia del Professor Unrat è stata resa nota da alcuni film, primo fra tutti L'Angelo Azzurro con Marlene Dietrich.
Leggere il libro è tuttavia una esperienza diversa, perché la prosa asciutta di Heinrich Mann conquista. La storia del professore che, umiliato da una grigia esistenza, odia tutti e, per incastrare i suoi allievi, incontra la cantante Rosa Frolich venendo risucchiato in una nuova esistenza dove saltano tutte le convenzioni morali è al tempo stesso una storia individuale e la metafora del decadimento della società tedesca prima della prima guerra mondiale.
Il professor "spazzatura", insieme a Rosa, smaschera la spazzatura morale ed il perbenismo della borghesia tedesca, trascinando tutto e tutti nella sua caduta. Solo l'allievo Lohmann, che si è nutrito di cultura, gli è superiore e ne provoca la condanna. Paradossalmente (o forse no), il libro si chiude con Unrat vittima dell'autorità costituita che aveva minato.
Una grandissima attualità traspare dal libro, se si traguarda all'attuale momento storico italiano.
La storia del Professor Unrat è stata resa nota da alcuni film, primo fra tutti L'Angelo Azzurro con Marlene Dietrich.
Leggere il libro è tuttavia una esperienza diversa, perché la prosa asciutta di Heinrich Mann conquista. La storia del professore che, umiliato da una grigia esistenza, odia tutti e, per incastrare i suoi allievi, incontra la cantante Rosa Frolich venendo risucchiato in una nuova esistenza dove saltano tutte le convenzioni morali è al tempo stesso una storia individuale e la metafora del decadimento della società tedesca prima della prima guerra mondiale.
Il professor "spazzatura", insieme a Rosa, smaschera la spazzatura morale ed il perbenismo della borghesia tedesca, trascinando tutto e tutti nella sua caduta. Solo l'allievo Lohmann, che si è nutrito di cultura, gli è superiore e ne provoca la condanna. Paradossalmente (o forse no), il libro si chiude con Unrat vittima dell'autorità costituita che aveva minato.
Una grandissima attualità traspare dal libro, se si traguarda all'attuale momento storico italiano.
April 8, 2022
Olyan pszichológiai dolgokat fedeztem benne fel folyamatosan, mint kisszerűség, önbizalomhiány, paranoia, fixáció, pszichózis.
Magyarán ronda egy sztori.
Magyarán ronda egy sztori.
February 14, 2013
I hardly know why I 'really liked it' - for some reason it kept me on the edge of my seat. And that even though it has a number of structural flaws as well as a less-than-clear message (although that might have been part of the fascination).
The title "Professor Unrat, or the End of a Tyrant" makes you expect the Professor to be the bad guy but (at least for my taste) everybody in this book is equally bad, with the exception, perhaps, of the actress Fröhlich, who only has loose morals but no ill-will. Unrat is a misanthrope because he has never had any positive experiences with other humans, and he suffers from a dangerous mix of inferiority complex and paranoia. Everybody else in the small town knows he's the one to hen-peck - and the more his insecurity tickles people's urge to peck, the more this feeds his paranoia and re-inforces his insecurity. He is, however, a high-school teacher - the wrongest job he could have possibly had - and as such believes it his right to rule every aspect of his students' lives - which his position in town as well as his complexes of course prevent him from doing other than in his imagination. (The name is an insult derived from his actual name: in translation you might say his real name was 'Tash' and everyone calls him 'Trash' - students and citizens alike say things like 'smells like trash' when he goes by.)
When he gets involved with Rosa Fröhlich, it's the first time he idolises another person - and she, in addition to being inclined to encourage anyone with money, is flattered enough by his idolising to develop a certain real liking for him. They get married and after setting up a house find themselves becoming the centre of attention of the whole town. All males vie for Rosa's attention, guests come to gamble, and Unrat finally finds a sense of power in the ability of his house and wife to ruin the fortunes and reputations of those who used to call him names.
However, when the one person he sees as his main enemy comes near his wife, he loses it, attacks both wife and intruder, who calls the police. By the time they arrive, an angry mob has already gathered, happy to help bring down one they now can despise again.
(And if this summary doesn't remind you at all of "The Blue Angel" - the film made from this book - I don't blame you. The two didn't seem to have much in common, from what I could remember about the film.)
The book is quite short, and the final resolution is brought about a little too quickly and simply, without much motivation or plot development. There is also a lot of explicit interpretive commentary not only from the narrator, but, esp at the end, even from characters. These make the narrative a little awkward sometimes. However, it is an early novel, so I suppose Mann was still learning at the time. The book, first published in 1905, also uses a lot of now obselete vocabulary, and although I was mostly ok with it, I think a modern edition would do well to add a glossary.
This edition has a long critical essay at the end. From a quick read through it, it seems that Mann's own politics at the time of writing were just changing from ultra-conservative to liberal/progressive, which might explain why neither the proponents of the old order nor those of a new come off well here.
The title "Professor Unrat, or the End of a Tyrant" makes you expect the Professor to be the bad guy but (at least for my taste) everybody in this book is equally bad, with the exception, perhaps, of the actress Fröhlich, who only has loose morals but no ill-will. Unrat is a misanthrope because he has never had any positive experiences with other humans, and he suffers from a dangerous mix of inferiority complex and paranoia. Everybody else in the small town knows he's the one to hen-peck - and the more his insecurity tickles people's urge to peck, the more this feeds his paranoia and re-inforces his insecurity. He is, however, a high-school teacher - the wrongest job he could have possibly had - and as such believes it his right to rule every aspect of his students' lives - which his position in town as well as his complexes of course prevent him from doing other than in his imagination. (The name is an insult derived from his actual name: in translation you might say his real name was 'Tash' and everyone calls him 'Trash' - students and citizens alike say things like 'smells like trash' when he goes by.)
When he gets involved with Rosa Fröhlich, it's the first time he idolises another person - and she, in addition to being inclined to encourage anyone with money, is flattered enough by his idolising to develop a certain real liking for him. They get married and after setting up a house find themselves becoming the centre of attention of the whole town. All males vie for Rosa's attention, guests come to gamble, and Unrat finally finds a sense of power in the ability of his house and wife to ruin the fortunes and reputations of those who used to call him names.
However, when the one person he sees as his main enemy comes near his wife, he loses it, attacks both wife and intruder, who calls the police. By the time they arrive, an angry mob has already gathered, happy to help bring down one they now can despise again.
(And if this summary doesn't remind you at all of "The Blue Angel" - the film made from this book - I don't blame you. The two didn't seem to have much in common, from what I could remember about the film.)
The book is quite short, and the final resolution is brought about a little too quickly and simply, without much motivation or plot development. There is also a lot of explicit interpretive commentary not only from the narrator, but, esp at the end, even from characters. These make the narrative a little awkward sometimes. However, it is an early novel, so I suppose Mann was still learning at the time. The book, first published in 1905, also uses a lot of now obselete vocabulary, and although I was mostly ok with it, I think a modern edition would do well to add a glossary.
This edition has a long critical essay at the end. From a quick read through it, it seems that Mann's own politics at the time of writing were just changing from ultra-conservative to liberal/progressive, which might explain why neither the proponents of the old order nor those of a new come off well here.
June 8, 2024
hat mir sogar noch ein wenig besser gefallen als "der untertan", der gerade im vergleich zu "professor unrat" auf jeden fall gewisse längen hat. inhaltlich, sowie vom humor her, sind beide romane aber durchaus vergleichbar. es dauerte zwar ein paar seiten bis ich mit der sprache von heinrich mann warm wurde, aber sobald man einmal verinnerlicht hat, wie der autor sätze baut, liest es sich "professor unrat" fast von ganz allein und zieht einen sogar passagenweise regelrecht in seinen bann. ich würde dieses buch all meinen goodread mutuals ans herz legen
August 8, 2022
Da insegnante l'ho trovato agghiacciante, da germanista una perfetta parabola discendente come solo i tedeschi, in particolare i fratelli Mann, sanno ideare. Contenta di aver finalmente letto questo classico, con Marlene Dietrich sempre negli occhi.
November 24, 2024
Seine Sinne gierten nach riechbaren Bauernmeinungen
October 20, 2017
Der Gymnasiallehrer Raat ist 57 Jahre und als Professor Unrat eine Legende unter den Schülern und Ehemaligem in dem kleinen Ort. Einem Tyrannen gleich herrscht er über seine Klasse, denn seine Welt geht nicht über das Gymnasium hinaus. Vom Leben außerhalb der Mauern der Lehranstalt hat er nur sehr wenig bis keine Ahnung. Jeder der ihm begegnet gilt als potentieller Feind, den es zu Fall zu bringen gilt. Ein Rachefeldzug gegen drei seiner schüler die ihn verspottet haben, führt zu der schicksalhaften Begegnung mit der Kleinstadtkurtisanin Rosa Fröhlich. Zum ersten Mal verliebt er sich und wird dieser Dame fast hörig. Nach einer Heirat wird das Ehepaar berüchtigt und Professor Raat bekommt die Möglichkeit seinen zunehmenden Wahn auszuleben und sich an denen die ihn verspotteten zu rächen. Aber bald wendet sich das Blatt.
Ein Klassiker von Heinrich Mann verfilmt mit Marlene Dietrich unter dem Titel: "Der blaue Engel". Die ersten Seiten habe ich mich mit dem ungewohnten Ausdruck etwas schwer getan. Aber sobald man eingetaucht ist in die Geschichte eröffnet sich eine wundervolle Sprachmelodie, der man sich nicht entziehen kann. Mit jeder Seite hatte ich mehr Mitleid mit dem Professor und seiner beschränkten Welt, deren Grenzen er nie entkommt und sich dennoch als deren König dünkt. Ein Klassiker der deutschen Literatur, den man ruhig mal in die Hand nehmen sollte.
Ein Klassiker von Heinrich Mann verfilmt mit Marlene Dietrich unter dem Titel: "Der blaue Engel". Die ersten Seiten habe ich mich mit dem ungewohnten Ausdruck etwas schwer getan. Aber sobald man eingetaucht ist in die Geschichte eröffnet sich eine wundervolle Sprachmelodie, der man sich nicht entziehen kann. Mit jeder Seite hatte ich mehr Mitleid mit dem Professor und seiner beschränkten Welt, deren Grenzen er nie entkommt und sich dennoch als deren König dünkt. Ein Klassiker der deutschen Literatur, den man ruhig mal in die Hand nehmen sollte.
March 19, 2021
I have to admit I rather liked "Kunstlerin Fröhlich", the bare foot dancer. I liked the idea the Unrat succumbed to her charms and that that was his ruination. That this was a caricatures of the middle and upper class educational system of Wilhelmine Germany is a bonus, as it clearly also ridicules Unrat's double standards.
September 5, 2022
Wie würde man selbst eine Person wie den berüchtigten Professor Unrat einschätzen, gäbe es eine solche in seinem näheren Bekanntenfeld. Für mich keine einfache Frage, weil er geradezu eine Antipathie in Person wäre. Schwierig wäre aber ebenfalls die Person der Rosa Fröhlich, die für mich intrigant und unberechenbar wirkt. Diese Geschichte hat im Näheren nicht viel mit Schule zu tun, sondern mehr mit dem Lehrer-Schüler-Verhältnis. Nur daraus entwickelt sich diese Geschichte, nämlich möchte Unrat schlichtweg (die Karriere seines Schülers) Lohmann zerstören.
Eine wahnsinnig runde Geschichte, die sich einem schwierigen Start, einfach lesen lässt.
Eine wahnsinnig runde Geschichte, die sich einem schwierigen Start, einfach lesen lässt.
January 5, 2025
Berühmt ist das Buch als Vorlage für den "Blauen Engel", Emil Jannings Film der Marlene Dietrichs Karriere begründete. Der Film hat mir nie imponiert, von den einschlägigen Nummern abgesehen. Der Roman gefiel mir, wenngleich kein Meisterwerk, besser..
Das Gesellschaftsbild, das Mann zeichnet ist weit weniger politisch als "Der Untertan". In beiden Fällen steht jedoch ein Mann im Mittelpunkt, der sich mit gesellschaftlichen Hierarchie identifiziert. Professor "Unrat" arbeitet sich jedoch nicht opportunistisch nach oben, sondern startet mit Hilfe der "Künstlerin" einen Rachefeldzug, gegen die Kreise, die ihm Anerkennung verweigern, als erstes deren flegelhafte Söhne. Zunächst scheint ihm das zu gelingen...
Warum Unrat wie handelt, vermag Mann nicht durchgehend plausibel zu machen. Die Styrken des Romans zeigen sich, wo Halbwelt und hanseatische Steifheit oder aber Spießertum aufeinandertreffen.
Das Gesellschaftsbild, das Mann zeichnet ist weit weniger politisch als "Der Untertan". In beiden Fällen steht jedoch ein Mann im Mittelpunkt, der sich mit gesellschaftlichen Hierarchie identifiziert. Professor "Unrat" arbeitet sich jedoch nicht opportunistisch nach oben, sondern startet mit Hilfe der "Künstlerin" einen Rachefeldzug, gegen die Kreise, die ihm Anerkennung verweigern, als erstes deren flegelhafte Söhne. Zunächst scheint ihm das zu gelingen...
Warum Unrat wie handelt, vermag Mann nicht durchgehend plausibel zu machen. Die Styrken des Romans zeigen sich, wo Halbwelt und hanseatische Steifheit oder aber Spießertum aufeinandertreffen.
Displaying 1 - 30 of 150 reviews