Ανάμισης ντενεκές

by Giannis Makridakis, Γιάννης Μακριδάκης

Ο Γιώργης Πέτικας πάτησε κι αυτός το πόδι του στην προκυμαία.
Ήρθε από την Αμερική, όπου είχε πάει μετανάστης πριν από ένα χρόνο να δουλέψει στα σφαγεία, να προικίσει τρεις αδερφές στα Καρδάμυλα, μπας και πάρουν καραβοκύρη ή καπετάνιο και σωθούν τουλάχιστον αυτές. Ήταν η δεύτερη φορά που ερχόταν από την ξενιτιά, είχε κάνει κι ένα χρόνο παλιότερα, τότε που άφησε τη Χίο τουρκική και όταν γύρισε, τη βρήκε Ελλάδα.

«Ο Πέτικας! Όλα δικά του ήτανε. Τα κηπάρια· εν ήσπερνεν, εν εθέριζεν, εν ήβαζεν κήπο σαν εμάς που βάζαμεν και ποτίζαμεν, μα όλα δικά του ήτανε. Είχεν κάμει κλεψιές και πιάνουνταν, εξέκοβγε, πιάνουνταν, εξέκοβγε. Μοναχός ήτανε. Έναν παλικάρι άπαντρον, άπαντρον κι εγύριζεν. Όπου εβραδυάζουνταν ήμενε. Στα Διευκά ήταν σ' έναν κατώι, στη Σιερούντα ήταν σ' έναν κατώι, μες στην εκκλησιά επήαινε κι εκοιμούνταν. Ο Πέτικας...»

Η ιστορία ενός ανθρώπου που πέρασε στην παρανομία για ένα έγκλημα πάθους, ή πώς ένας άνθρωπος μετατρέπεται σε θρύλο. Και πώς αυτός ο θρύλος επιζεί, αυθεντικός ή παραλλαγμένος, μέσα στο χρόνο. Μια μυθοπλασία εμπνευσμένη από την ιστορική μνήμη και τη λαϊκή αφήγηση.

Ένα μυθιστόρημα-έκπληξη, που ξεφεύγει από τα γνωστά σχήματα της σύγχρονης εκδοτικής παραγωγής.

Genres: Fiction, Greece

348 pages, Paperback

First published May 1, 2008

About the author

Giannis Makridakis (gr: Γιάννης Μακριδάκης) was born in Chios in 1971 and studied mathematics. He organizes research and educational programmes and edits publications for the Chios Studies Centre, which he founded in 1997. He edits the three-monthly magazine Pelinnaio and has published two books on the history of Chios. His first novel Anamisis Denekes, published by Hestia in 2008, is already in its fourth edition and translated into Turkish.

Reviews

[foteini_dl · Rating 4 out of 5]

[4.5*]

Εδώ και 3-4 χρόνια έλεγα πώς θα διαβάσω Μακριδάκη και τώρα νιώθω ότι πρέπει ν’ αναπληρώσω τον -χαμένο-χρόνο. Πραγματικά, είναι ένας απ’ τους λίγους συγγραφείς που με έκανε να ερωτευτώ τη γραφή του απ’ τις πρώτες σελίδες.
Μέσα απ’ την ιστορία του Πέτικα, ενός Χιώτη που τον καταδίωκαν για χρόνια οι αρχές για ένα έγκλημα πάθους και έγινε θρύλος, καταφέρνει να μας δώσει μια γεύση του τι σήμαινε ελληνικό κράτος για τα νησιά στις αρχές του περασμένου αιώνα.

Όσον αφορά τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων μου άρεσε το γεγονός ότι ο Μακριδάκης δεν τους προσέγγισε με τη λογική του «καλού και κακού». Ο Πέτικας, για παράδειγμα, ήταν (και είναι) θρύλος, αλλά ήταν και εγκληματίας. Έδωσε αυτές τις ενδιάμεσες αποχρώσεις μεταξύ άσπρου και μαύρου που όλοι μας έχουμε, λίγο-πολύ.

Ο συγγραφέας χρησιμοποίησε τη ντοπιολαλιά της Χίου δίνοντας χρώμα και χαρακτήρα στο βιβλίο, χωρίς να γίνεται τοπικιστής ή αναχρονιστικός. Ταυτόχρονα, προσεγγίζει την ιστορία με ερευνητική διάθεση και δεν καταγράφει απλά μια ιστορία, κάτι που λίγοι το καταφέρνουν αυτό.

Και τώρα με συγχωρείτε, αλλά πάω να κανονίσω κανένα ταξιδάκι στη Χίο.

[Maria Bikaki · Rating 4 out of 5]

Ξέρετε τι; Αν και σε κάποιους μπορεί η γραφή του Μακριδάκη, τρόπος δηλαδή που επιλέγει να καταγράψει τις ιστορίες του να φαίνεται ξεπερασμένη ή ακόμα και παλιακή όμως στην πραγματικότητα είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Ένας συγγραφέας που το λιγότερο με τη γραφή του σέβεται τον αναγνώστη που θα διαβάσει το βιβλίο. Ο τρόπος με τον οποίο διηγείται τις ιστορίες του είναι σχεδόν αριστουργηματικός. Καταφέρνει σχεδόν πάντα τα κείμενα του να έχουν μια απλότητα, μια φινέτσα και συνάμα μια λαϊκότητα αλλά χωρίς να γίνεται λαϊκιστής. Ιδιαίτερα έξυπνο το εύρημα της αφήγησης σε δύο χρόνους με το δεύτερο χρόνο ο συγγραφέας με δικές του παρεμβολές να μας πληροφορεί για την εξέλιξη της έρευνας του και τον τρόπο που εξέλιξε το μύθο του ήρωα του. Η δεξιά τσέπη του ράσου εξακολουθεί να παραμένει το αγαπημένο μου όμως σίγουρα ο ανάμισης ντενεκές είναι από τα αντιπροσωπευτικότερα βιβλία για να γνωρίσει κανείς τον συγγραφέα Μακριδάκη.

[Eirini Proikaki · Rating 4 out of 5]

Τι όμορφα που γράφει ο Γιάννης Μακριδάκης!Είναι το δεύτερο βιβλίο του που διαβάζω και κάθε φορά απολαμβάνω τον τρόπο που χειρίζεται τη γλώσσα και τις υπέροχες περιγραφές του.
Εδώ μας διηγείται την ιστορία του Γιώργη Πέτικα.Ο Γιώργης σκότωσε έναν φίλο του για μια ερωτική αντιζηλία και βγήκε στο βουνό για να αποφύγει τη σύλληψη.Ήταν πολύ αγαπητός στη Χίο κι έτσι πολλοί ήταν αυτοί που για χρόνια τον βοηθούσαν να επιβιώσει.
Έχουμε δύο διαφορετικές αφηγήσεις.Στην μια παρακολουθούμε τα κατορθώματα του Γιώργη πάνω στα βουνά και στην άλλη τον συγγραφέα καθώς κάνει την έρευνα του για τον θρύλο του Πέτικα σχεδόν έναν αιώνα μετά τα γεγονότα.
Ο συγγραφέας περνάει το ενδιαφέρον του για τον Γιώργη Πέτικα και στον αναγνώστη και μέχρι να φτάσει η ιστορία στο τέλος ,είχα φτάσει να αγωνιώ αν σώθηκε τελικά το παλληκάρι,αν τα κατάφερε να ξεφυγει ή αν σάπισε τελικά στη φυλακή.

[Vicky Ziliaskopoulou · Rating 4 out of 5]

Το όνομα του κ Μακριδάκη το γνώρισα μέσα από το Goodreads. Τα σχόλια που διάβασα ήταν όλα εξαιρετικά, οπότε όταν βρήκα σε βιβλιοπωλείο το βιβλίο "Ανάμισης ντενεκές" το άνοιξα για να δω τον τρόπο γραφής του και το αγόρασα κατευθείαν.
Η δομή του είναι λίγο ασυνήθιστη. Από τη μια έχουμε την ιστορία του Γιώργη Πέτικα (υπαρκτό πρόσωπο) που ζει στη Χίο τη χρονική περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου. Σκοτώνει έναν άνθρωπο και πάει να ζήσει στα βουνά. Δε νομίζω ότι υπάρχει πιθανότητα αναγνώστης να μη συμπαθήσει τον Γιώργη, ο χαρακτήρας του αποδίδεται εξαιρετικά μέσα από την προσωπική του ιστορία.
Από την άλλη έχουμε την διήγηση του ίδιου του συγγραφέα που αφορά συνομιλίες του με κατοίκους της Χίου όταν έψαχνε να βρει στοιχεία για τη ζωή του Γιώργη. Και μέσω αυτών των διηγήσεων βλέπουμε πώς μερικές φορές η συμπάθεια των ανθρώπων για έναν συγχωριανό τους μπορεί να αλλάξει ή να ερμηνεύσει τα γεγονότα με τρόπο τέτοιο που να τον μετατρέψει σε θρύλο και να του δώσει άφεση ακόμη και για φόνο.
Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ από όλα όμως είναι ο τροπος που έχει μεταφέρει στο χαρτί την τοπική διάλεκτο της Χίου. Διάβαζα και "άκουγα" την μουσικότητα στην ομιλία των χωρικών, πιστεύω ότι αξίζει συγχαρητήρια και για αυτό ο συγγραφέας.
Γενικά, θα έχω στο μυαλό μου να βρω και άλλα βιβλία του, έχω την αίσθηση ότι δεν θα με απογοητεύσει ακόμη και αν δεν μου αρέσει η υπόθεση κάποιου μυθιστορήματος ο τρόπος που γράφει είναι όντως ωραίος.

https://kiallovivlio.blogspot.com/

[Παύλος · Rating 5 out of 5]

Ένα εξαιρετικό βιβλίο, ίσως από τα πέντε καλύτερα βιβλία Ελλήνων λογοτεχνών που διάβασα ποτέ.

Προκειται για την ιστορία του Γιώργη Πετικα, Χιώτη που η κακιά η ώρα τον έκανε φονιά και τις περιπέτειες που έζησε προσπαθώντας να ξεφύγει από την αστυνομία κρυμμένος στο Πελιναιο όρος της Χίου. Ένας ερευνητής χρόνια μετά προσπαθεί να ενώσει όλα τα κομμάτια της ιστορίας...

Νομίζω πως η ιδιαίτερη γλώσσα του κειμένου ίσως φανεί λίγο δύσκολη στην αρχή. Πολύ γρήγορα όμως συνηθίζεται και η ικανότητα του συγγραφέα να μπλέξει το παρελθόν με το σήμερα είναι ίσως δο μεγαλύτερο ατού του βιβλίου.

[Makis Dionis · Rating 4 out of 5]

Λαογραφικό κ ταξιδιαρικο όσον αφορά την χιώτικη ενδοχώρα. Αλλά το βρίσκω αρκετά πίσω σε σχέση με τους μάστορες του είδους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έδωσε το κατάλληλο μπουσταρισμα για ταξίδι εκεί σύντομα

[Sotiris Karaiskos · Rating 4 out of 5]

Το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που το τελειώνω χωρίς να νιώθω την ανάγκη να βάλω την άριστη βαθμολογία. Είναι βέβαια ένα πολύ καλό βιβλίο που μας μεταφέρει με πολύ ωραίο τρόπο στη Χίο πριν από 100 χρόνια αλλά από κάποιο σημείο και μετά ένιωθα ότι ο συγγραφέας τραβούσε το θέμα του περισσότερο από όσο χρειάζονταν, επαναλαμβάνοντας πολλές φορές τα ίδια πράγματα. Στην αρχή μου άρεσε πάρα πολύ, όταν ο συγγραφέας με την υπέροχη γραφή του, διανθισμένη με την τοπική διάλεκτο, μας περιγράφει τη ζωή των ανθρώπων, με τα προβλήματά τους, τα απλά όνειρά τους, με τους αυστηρούς ηθικούς κανόνες που καθόριζαν τη ζωή τους και τον έρωτα που ήταν ένα πολύ περίπλοκο παιχνίδι εκείνη την εποχή. Όσο ασχολούνταν με αυτά τα πράγματα το βιβλίο είχε την ίδια επίδραση πάνω μου με τα προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα που είχα διαβάσει, στη συνέχεια, όμως, ο συγγραφέας δοκιμάζει κάτι διαφορετικό. Μετά από ένα τραγικό γεγονός ο ήρωας του βιβλίου ξεφεύγει από την καθημερινότητά του και γίνεται κάτι σαν λαϊκός ήρωας και η ιστορία του ξεφεύγει και περνάει στη σφαίρα του μύθου, τότε η προσοχή μας διχάζεται ανάμεσα στις περιπέτειες του και σε μία σύγχρονη διερεύνηση της ιστορίας του. Αυτές οι περιπέτειες έχουν ενδιαφέρον και ο συγγραφέας τις περιγράφει όπως πρέπει για να συμπάσχουμε με τον ήρωά μας και να καταλαβαίνουμε τα κίνητρα του, από κάποιο σημείο και μετά, όμως, ένιωθα ότι υπήρχε μία επανάληψη, η σύγχρονη διερεύνηση έχει ενδιαφέρον από καθαρά λαογραφική μεριά καθώς δείχνει πώς δημιουργούνται οι λαϊκοί ήρωες και πώς στη συνέχεια η ιστορία τους περνάει από στόμα σε στόμα, παραλλάσσεται, μεγεθύνεται και στο τέλος γίνεται μέρος της λαϊκής παράδοσης.

Οπότε στο τέλος μπορεί να μην είμαι το ίδιο ενθουσιασμένος όπως με τα άλλα βιβλία του συγγραφέα που διάβασα τις τελευταίες μέρες αλλά αναγνωρίζω ότι και αυτό το βιβλίο έχει την αξία του. Όλα τα στοιχεία που αγάπησα στην γραφή του Γιάννη Μακριδάκη και δεν χρειάζεται να τα επαναλάβω βρίσκονται στη θέση τους και μία φαινομενικά απλή ιστορία παίρνει μία ενδιαφέρουσα διάσταση. Έτσι η διάθεσή μου να προχωρήσω περισσότερο στο έργο του εξαιρετικού αυτού συγγραφέα συνεχίζει να υπάρχει και αυτή η ενασχόληση μου θα συνεχιστεί.

[Dionisis Karachalios · Rating 4 out of 5]

Η αρχή είναι αρκετά ατμοσφαιρική,σε βάζει αμέσως στο κλίμα οριοθετώντας στην ιστορία τον "ήρωα" Πέτικα,τη Χίο,το βουνό Πελινναίο,τους χωρικούς,τους τσοπάνηδες.Και στη συνέχεια ακολουθούμε και τις πράξεις τους.

Ένα ωραίο βιβλίο,μια ενδιαφέρον ιστορία,ένα συνονθυλεύμα θρύλου-παραμυθιού,με πλούσιες και παράξενες εικόνες (για τα σημερινά παιδιά) αλλά και κρυφά μηνύματα που υποβόσκουν στους διαλόγους.

Η συγκεκριμένη ιστορική περίοδος στο βιβλίο -και μετά-θεωρώ έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον (τουλάχιστον σε μένα),από πλευράς ίντριγκας/παλικαριάς,πολιτισμικής/στρατιωτικής και θρησκευτικής σε ένα σημείο.

Από τη μέση,σε κάποια σημεία και μετά υπήρχε λίγο φλυαρία από το συγγραφέα...Ύστερα όμως από αρκετό ανάγνωσμα μπορείς να ξεχωρίζεις τη καλή λ ο γ ο τ ε χ ν ί α,έχει την οσμή τριαντάφυλλων και το χάδι καλοχτενισμένης γάτας.Μένω στις αξέχαστες εικόνες τις Χίου,η αίσθηση του βουνού και της ερήμωσης,της αμφιβολίας για το κάθε τι,η τρέλα της απομόνωσης.

Πρωταγωνιστής της ιστορίας δεν είναι μόνο ο Γιώργης Πέτικας,αλλά και ολόκληρη η Χίος για μένα...

[What Ever Happened to baby Sophie · Rating 4 out of 5]

"Η πλήρης αθώωση του Πέτικα στις συνειδήσεις. Τα ελαφρυντικά που έσπευσαν να του αναγνωρίσουν για να δικαιολογήσουν την πράξη του." σ. 163
_____

Αυτό το συνεχές ανθρωποκυνηγητό κάπου κάπου κουράζει.

[Christos · Rating 5 out of 5]

Για εμένα το καλύτερο από τα τέσσερα βιβλία του Μακριδάκη που έχω διαβάσει. Καλογραμμένο και με την αγάπη του συγγραφέα για τον τόπο του να ξεχειλίζει, μπλέκει μύθο και πραγματικότητα, παρελθόν και παρόν, στην προσπάθεια για ανασύνθεση και καταγραφή στην αληθινή του διάσταση ενός τοπικού θρύλου με αφετηρία ένα έγκλημα πάθους που συνέβη στη Χίο το 1915.

[Faedra · Rating 4 out of 5]

Είχα καιρό να διαβάσω τόσο καλό μυθιστόρημα..κυρίως με κέρδισε ο τρόπος που χειρίζεται ο συγγραφέας την ελληνική γλώσσα! Η πλοκή ενδιαφέρουσα αν και θεωρώ ότι κούρασε στο τέλος με την λεπτομερή περιγραφή των αντικειμενικών δυσκολιών της έρευνας του πρωταγωνιστή.

[Πάνος Τουρλής · Rating 4 out of 5]

Μετά την Αθηνά Κακούρη, τον Ισίδωρο Ζουργό, τη Μάγδα Πίκη και τον Γιώργο Πολυράκη, ανακάλυψα κι άλλον συγγραφέα με πολύ ωραίο στιλ γραφής και πλούσιο λεξιλόγιο. Τον Μακριδάκη. Ο άνθρωπος κεντά κυριολεκτικά στο γραπτό αυτό κείμενο. Περιγράφει τα τοπία, τα ηλιοβασίλεματα, τη φύση, τα βουνά αλλά και την καθημερινότητα των ανθρώπων αριστουργηματικά. Διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις τις περιγραφές, τις σκέψεις και τα συναισθήματα. Και μαγεύεσαι. Ταξιδεύεις με έναν πολύ ωραίο τρόπο στη Χίο του 1914-1917 (κυρίως) και καταφεύγεις μαζί με τον πρωταγωνιστή στα βουνά φυγόδικος, ζεις τις αγωνίες του, τη λύπη του, το άδικο για την κακιά την ώρα, την ευκολία με την οποία βοηθούν οι συντοπίτες τον φυγόδικο. Τις ανατροπές, τα ρεζιλίκια των χωροφυλάκων, τη στιγμή που πια το όνομα του Πέτικα γίνεται μύθος και μπαίνει στο καθημερινό λεξιλόγιο των Χιωτών (φάε το φαΐ σου, γιατί θα κατέβει ο Πέτικας να σε πάρει). Κι ο Ανάμισης Ντενεκές, το καταφύγιο του Πέτικα, που ονομάστηκε έτσι λόγω του συνθήματος που χρησιμοποιούνταν για να αναγνωρίζονται οι φίλοι που ανέβαιναν σε αυτήν τη σπηλιά, να περιγράφεται με πολύ όμορφο τρόπο και να καταπίνει τα δάκρυα για την εξορία της οικογένειάς του στη Σύρο, για τον θάνατο του πατέρα του...Παράλληλα εξελίσσεται η αυτοβιογραφική ιστορία του συγγραφέα, που ψάχνει τα ίχνη αυτού του μύθου-θρύλου σε βουνά και ρεματιές, στα χωριά, στη Βιβλιοθήκη Κοραή και στα κιτρινισμένα φύλλα. Μεγάλη η προσπάθεια να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι, να απομονώσει τα ίχνη του μύθου από την πραγματικότητα, να καταλάβει αν αυτά που του περιγράφουν και του αφηγούνται οι ντόπιοι είναι μυθεύματα που γιγαντώθηκαν από στόμα σε στόμα ή η πραγματικότητα. Και τελικά, ένας μάρυτρας-κλειδί, ο ίδιος ο γιος του Πέτικα, εντοπίζεται και ολοκληρώνεται το παζλ του συγγραφέα. Περιγραφικό, ονειρικό, περίτεχνα κεντημένο, με ανατροπές και εκπλήξεις, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί ληστρικό μυθιστόρημα ή λαΐκό μυθιστόρημα αλλά απομακρύνεται σχεδόν αμέσως από κάτι τέτοιο. Μοναδική μου αντίρρηση, η χρήση ιδιωματισμών στην προφορική υποτίθεται αφήγηση και ντοπιολαλιά. Οι κάτοικοι των χωριών και τα πρόσωπα του μυθιστορήματος μιλάνε χιώτικα κι ο συγγραφέας το αποδίδει πιστά, κατά τη γνώμη μου όμως αυτό ξενίζει και κουράζει τον μέσο αναγνώστη, έστω κι αν κάτι τέτοιο χαρίζει αυθεντικότητα και ζωντάνια στην αφήγηση.

[Lila_Sta · Rating 4 out of 5]

Όταν αρχικά είδα την ιστορία, σκέφτηκα μα πως γίνεται να λενε ότι είναι ένα από τα καλύτερα του βιβλία, ενώ η ιστορία φαίνεται τόσο χιλιοειπωμενη. Ένας άντρας διαπράττει ένα έγκλημα πάθους και περνάει στην παρανομία. Ο Γιάννης Μακριδάκης όμως ξέρει να λέει ιστορίες, και για ακόμα μια φορά φτιάχνει ένα καλογραμμένο βιβλίο που με ανθρωπιά και απλότητα μας βάζει να κάνουμε μια βουτιά στον χωροχρόνο.

Σε αυτό το μυθιστόρημα, διαλέγει τον τοπικό μύθο της Χίου για τον φυγόδικο Γιώργη Πέτικα, με μαεστρία μας πηγαίνει μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Η αφήγηση πηγαίνει πότε στη διαδρομή του ίδιου για να ανακαλύψει αυτή την ιστορία, πότε σε αποσπάσματα του τύπου της εποχής και πότε στο φανταστικό κόσμο των ηρώων που μας δημιουργεί.

[Eva · Rating 5 out of 5]

Ο Μακριδάκης έχει καταφέρει πάλι, μέσα από την καρδιά μιας ιστορίας για τη μνήμη και το μύθο που περνάει στις γενιές, την γέννηση ενός λαϊκού θρύλου και την πραγματικότητα ενός ανθρώπου, με μια γλώσσα άμεση και ντοπιολαλιά υπέροχη, να σε κάνει να στέκεσαι δίπλα στον Πέτικα, να τρέχεις στο δάσος, να αναπνέεις τον καθαρό αέρα του Πελινναίου, να πεινάς και να τρως μυζήθρα, να γελάς να κλαις, να είσαι ελεύθερος, να μην αντέχεις άλλο.
Με κυρίευε έκπληξη τις δυο τρεις φορές που αναφέρεται ως μικρόσωμος, ο Γιώργης στο μυαλό μου ήταν ένας γίγαντας.

[Μίλτος Τρ. · Rating 4 out of 5]

Η κατασκευή λαϊκών ηρώων μέσα από τη μνήμη και η τοποθέτησή τους στην ιστορία σε ένα απίθανο μυθιστόρημα με ιδιαίτερη γλώσσα και ευφάνταστο τρόπο αφήγησης. Must read, θα το απολαύσετε.

[Mengrelaos · Rating 4 out of 5]

Δεν είχα ιδέα τι να περιμένω απο το βιβλίο τούτο, καμία σχέση με τη "Δεξιά τσέπη". Αλλά η γραφή του και η γλώσσα του με σαγινευσαν αμέσως και το διάβασα ευχάριστα μονορούφι. Ο Μακριδάκης φαίνεται να σέβεται τον αναγνώστη, με καλη χρήση του λόγου και της γραφής και χωρίς να κουράζει με παραπανήσιο κείμενο. Η ντοπιολαλια ειναι επίσης ένα θετικό στοιχείο, αυτός ο γλωσσικος πλούτος ειναι αλατοπίπερο στην ανάγνωση.

[Kostas Stathakis · Rating 4 out of 5]

Το τρίτο κατά σειρά βιβλίο του Γιάννη που διάβασα (έχω πάρει ήδη και το τέταρτο).
Ένιωσα ότι ήμουν μέρος της ιστορίας και περπατούσα κι εγώ με τον Γιώργη στα βουνά της βόρειας Χίου, της ιδιαίτερης πατρίδας μου.
Ο Γιάννης με έκανε να αγαπήσω και πάλι την ελληνική λογοτεχνία.
Ο ίδιο�� είναι ότι πιο καλό έχει να αναδείξει η σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία και το γεγονός ότι μοιραζόμαστε το ίδιο μέρος καταγωγής με κάνει διπλά υπερήφανο!
Χαίρομαι που είναι πολυγραφότατος κι εύχομαι να μην σταματήσει!

[Vasilis Kalandaridis · Rating 4 out of 5]

Εξαιρετικό,σε κάνει να σκέφτεσαι πράγματα..

[L'amante des livres · Rating 5 out of 5]

Απο το�� "Αναμιση ντενεκε" στο "Εναμισι δευτερολεπτο φως" ή οπως ταιριαζει στην περιπτωση μου απο το "Εναμισι δευτερολεπτο φως" στον "Αναμιση ντενεκε" γιατι επρεπε να φτασω να διαβασω ολο σχεδον το μακριδακειο λογοτεχνικο εργο για να γυρισω πισω, εκει οπου ξεκινησαν ολα. Τελειωνοντας την τελευταια νουβελα του Γιαννη Μακριδακη, η οποια ηταν τοσο μα τοσο υπεροχη, ενιωσα πως η μακριδακεια δοση μου παραηταν μικρη κι ετσι σκεφτηκα "να που εφτασε επιτελους και η ωρα του Πετικα".

Διαβαζοντας το πρωτο του αυτο μυθιστορημα εκανα ξανα στο μυαλο μου εικονα ολα αυτα που μας ειπε ο ιδιος την πρωτη απο τις δυο φορες που ειχα την τυχη να τον ακουσω απο κοντα κι ετσι ειδα το νεαρο αντρα των 35 χρονων με τα μακρια μαλλια και το σακιδιο στην πλατη να γυριζει απο χωριο σε χωριο παρεα με το ψηφιακο κασετοφωνο και να ηχογραφει τους ηλικιωμενους που εξιστορουσαν τη δικη του εκδοχη ο καθενας, της ιστοριας του Πετικα και της ζωης στα χρονια τα παλια. Κι αυτη η εικονα, αναλογιζομενη την πορεια του, απο το πρωτο λογοτεχνικο βιβλιο στο τελευταιο, μονο συγκινηση με γεμισε.

Η μορφη του "Ντενεκε" σε τιποτα δε μου θυμισε τα μετεπειτα εργα του. Αφαντος ο μακροπεριοδος λογος, μικρες οι προτασεις, μικρα τα κεφαλαια, αλλα λογος πληθωρικος, με συνεχεις παρομοιωσεις και περιγραφες. Βιβλιο φοβερα ατμοσφαιρικο. Ο τροπος δε με τον οποιο ξετυλιγεται το κουβαρι της αφηγησης μεχρι και το τελος σε αιχμαλωτιζει. Οπως σε αιχμαλωτιζει και η γλωσσα στην οποια ειναι γραμμενο, κοινο γνωρισμα αυτο εξαλλου των βιβλιων του που τα ρουφας σα να ρουφας ενα πιατο νοστιμης ζεστης σουπας ενα κρυο χειμωνιατικο βραδυ. Σκετη απολαυση και βαλσαμο για το μεσα σου δηλαδη.

Απο το πρωτο αυτο μυθιστορημα κι απο το πρωτο κεφαλαιο του γινεται σαφες  οτι ο συγγραφεας του εχει το χαρισμα. Ειναι ικανος να σε βαλει να νιωσεις με ολες σου τις αισθησεις το σκηνικο που τοσο επιδεξια εχει στησει: βλεπεις, ακους, μυριζεις, γευεσαι και αγγιζεις ολα οσα βλεπουν, ακουν, μυριζουν, γευονται και αγγιζουν οι ηρωες του βιβλιου. Δημιουργει εικονες πολυ ζωντανες. Μερικες φρασεις αρκουν και τσουπ βρισκεσαι στη Χιο του 1914. Θα το φανταζομουν ανετα και σειρα εποχης.

ΥΓ: ο "Ντενεκες" ειναι αλλο ενα βιβλιο στο οποιο γινεται λογος για τον τροπο με τον οποιο υποδεχτηκε (κι εξακολουθει να υποδεχεται) η χιωτικη ντοπια κοινωνια (και καθε κοινωνια) τους προσφυγες απο απεναντι (κι απο οπουδηποτε). Και τη φυλλοξηρα ακομη στ' αμπελια εκεινοι τη φερανε (σελ. 47). Το παρακατω αποσπασπα βρισκεται στη σελιδα 60 :
http://www.greek-language.gr/digitalR...

[Δημήτρης Κώτσος · Rating 4 out of 5]

Λίγο πριν το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στα Καρδάμυλα της Χίου συντελείται ένα έγκλημα πάθους. Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας ο Γιώργης Πέτικας, Από αυτό το γεγονός δίνεται η αφορμή για να ξεκινήσει η οδύσσεια αυτού του ανθρώπου.

Το βιβλίο κινείται σε δύο χρονικές περιόδους το παρελθόν και το παρόν που καλείται να το εξιχνιάσει ο συγγραφέας με την αναζήτηση των ανθρώπων της περιοχής που τον γνώρισαν και έμαθαν περίπου τι συνέβη. Τα ακριβή αίτια κανένας δεν τα γνωρίζει απόλυτα καθώς η ιστορία έγινε ο τοπικός μύθος της περιοχής και ο Πέτικας ο ήρωας τους.

Ένα ανάγνωσμα μοναδικό σε εικόνες. Η γραφή του συγγραφέα σε μαγνητίζει καθώς θυμίζει παλιούς κλασσικούς πεζογράφους. Η χρήση της τοπικής ντοπιολαλιάς έδωσε την ζωντάνια και την αισθητική της τότε εποχής. Αποφάσισα να ξεκινήσω την εργογραφία του με το πρωτόλειο του το οποίο με συγκίνησε για τις μοναδικές περιγραφές του και το γεγονός ότι αναβίωσε στοιχεία και συνήθεια της τότε εποχής.

Ένα ηθογραφικό κοινωνικό μυθιστόρημα που αξίζει να διαβαστεί.

Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.

[Lunar · Rating 4 out of 5]

Αφήγηση σε 2 χρόνους. Με το παρόν να αφηγείται ένα παρελθόν που δεν έχει ζήσει, το αναζητεί, μέσα από εφημερίδες, αναμνήσεις και σκόρπιες αφηγήσεις που συνθέτουν περίεργα ένα παρελθόν που το διανθεί η φαντασία των ανθρώπων που έμειναν για να μνημονεύσουν τον θρύλο. Ή αλλιώς πως ο μύθος και ο άνθρωπος μπορεί να εξελίξει και να μεταποιήσει μια πραγματική ιστορία.
Ακόμα και αύριο, ο Γιώργης θα ζει γι' αυτό που πόθησε και δεν έζησε.

[Katerina Gerasimou · Rating 4 out of 5]

Η πένα του συγγραφέα σε μεταφέρει στα βουνά της Χίου. Περπατάς με τον ήρωα στα απόκρημνα βουνά, στα μονοπάτια του δάσους, μυρίζεις τον αέρα, ταξιδεύεις. Δυνατή η γραφή του, ο ήρωας του βιβλίου αγαπητός παρόλο που λέγεται για εγκληματίας. Συμπάσχεις με τα πάθη του θες να λυτρωθεί. Η ντοπιολαλια μεταφέρεται κ αυτή πλούσια και αυτούσια.

[Effie Gavriel · Rating 4 out of 5]

Νιώθω μεγάλη κατάνυξη όταν διαβάζω σε γλωσσικά ιδιώματα, και μεγάλο σεβασμό για τους συγγραφείς που το τολμούν αλλά και που το κάνουν μελετημένα. Η ζωντάνια και η αμεσότητα που δίδεται στο κείμενο είναι αδιαμφισβήτητη.

[Natalia Pampoukidou · Rating 4 out of 5]

Ένα βιβλίο στο ποτήρι να το πιεις!

[vasso · Rating 2 out of 5]

Βαρετό. Πολύ κουραστικές οι ατέλειωτες περιγραφές των πάντων! Αργή πλοκή και πολλές επαναλαμβανόμενες πληροφορίες χωρίς ουσία.

[Jasonic · Rating 4 out of 5]

4.5/5
Το πρώτο βιβλίο που διάβασα από το Μακριδάκη και με "ανάγκασε" να διαβάσω άλλα δύο μέχρι στιγμής. Από τα καλύτερα μυθιστορήματα που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια.

[Dionysia Maraki · Rating 5 out of 5]

πόσο όμορφη γραφή, λεξιλόγιο! Ο Μακριδάκης έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να σε μπάζει στις ιστορίες του, να τις κάνει βιωματικές.

[Nikki · Rating 5 out of 5]

Πολυ ωραιο. Με κρατησε απο την αρχη ως το τελος!

[Κατερίνα Τοράκη · Rating 4 out of 5]

Εξαιρετικές περιγραφές, το καλύτερο βιβλίο του Μακριδάκη.