What do you think?
Rate this book
Die Baumeister der Welt #2
Hölderlin, Kleist, and Nietzsche: The Struggle with the Daemon
"The Struggle with the Daemon" is a brilliant analysis of the European psyche by the great novelist and biographer Stefan Zweig. Zweig studies three giants of German literature and thought: Friedrich Hölderlin, Heinrich von Kleist, and Friedrich Nietzsche--powerful minds whose ideas were at odds with the scientific positivism of their age; troubled spirits whose intoxicating passions drove them mad but inspired them to great works.
Born in Vienna in 1881, Stefan Zweig travelled widely, living in Salzburg, Austria, between the wars. He enjoyed worldwide literary fame, first as a poet and translator, then as a biographer.
Born in Vienna in 1881, Stefan Zweig travelled widely, living in Salzburg, Austria, between the wars. He enjoyed worldwide literary fame, first as a poet and translator, then as a biographer.
260 pages, Paperback
First published January 1, 1925
231 people are currently reading
3710 people want to read
About the author
Stefan Zweig
2,074 books10.2k followersStefan Zweig was one of the world's most famous writers during the 1920s and 1930s, especially in the U.S., South America, and Europe. He produced novels, plays, biographies, and journalist pieces. Among his most famous works are Beware of Pity, Letter from an Unknown Woman, and Mary, Queen of Scotland and the Isles. He and his second wife committed suicide in 1942.
Zweig studied in Austria, France, and Germany before settling in Salzburg in 1913. In 1934, driven into exile by the Nazis, he emigrated to England and then, in 1940, to Brazil by way of New York. Finding only growing loneliness and disillusionment in their new surroundings, he and his second wife committed suicide.
Zweig's interest in psychology and the teachings of Sigmund Freud led to his most characteristic work, the subtle portrayal of character. Zweig's essays include studies of Honoré de Balzac, Charles Dickens, and Fyodor Dostoevsky (Drei Meister, 1920; Three Masters) and of Friedrich Hölderlin, Heinrich von Kleist, and Friedrich Nietzsche (Der Kampf mit dem Dämon, 1925; Master Builders). He achieved popularity with Sternstunden der Menschheit (1928; The Tide of Fortune), five historical portraits in miniature. He wrote full-scale, intuitive rather than objective, biographies of the French statesman Joseph Fouché (1929), Mary Stuart (1935), and others. His stories include those in Verwirrung der Gefühle (1925; Conflicts). He also wrote a psychological novel, Ungeduld des Herzens (1938; Beware of Pity), and translated works of Charles Baudelaire, Paul Verlaine, and Emile Verhaeren.
Most recently, his works provided the inspiration for 2014 film The Grand Budapest Hotel.
Zweig studied in Austria, France, and Germany before settling in Salzburg in 1913. In 1934, driven into exile by the Nazis, he emigrated to England and then, in 1940, to Brazil by way of New York. Finding only growing loneliness and disillusionment in their new surroundings, he and his second wife committed suicide.
Zweig's interest in psychology and the teachings of Sigmund Freud led to his most characteristic work, the subtle portrayal of character. Zweig's essays include studies of Honoré de Balzac, Charles Dickens, and Fyodor Dostoevsky (Drei Meister, 1920; Three Masters) and of Friedrich Hölderlin, Heinrich von Kleist, and Friedrich Nietzsche (Der Kampf mit dem Dämon, 1925; Master Builders). He achieved popularity with Sternstunden der Menschheit (1928; The Tide of Fortune), five historical portraits in miniature. He wrote full-scale, intuitive rather than objective, biographies of the French statesman Joseph Fouché (1929), Mary Stuart (1935), and others. His stories include those in Verwirrung der Gefühle (1925; Conflicts). He also wrote a psychological novel, Ungeduld des Herzens (1938; Beware of Pity), and translated works of Charles Baudelaire, Paul Verlaine, and Emile Verhaeren.
Most recently, his works provided the inspiration for 2014 film The Grand Budapest Hotel.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 120 reviews
November 10, 2013
The take-home message is read everything Zweig ever wrote. Jeez. Such flowing, insightful, lucid prose, like a faucet streaming graceful intelligence across and down the pages. A good book for November's melancholic seasons of mist and mellow fruitfulness. Holderlin the ethereal poet, Kleist the restless exaggerator, Nietzsche the inspired light. Totally compelling across the board biographical essays on creative genius and madness. Goethe comes up all the time as a sort of rational gubernatorial foil to these inspired/possessed folks. Like all psych portraiture, the fun part is self-IDing shared traits. In each case, Zweig writes about them because they're off-the-chart extremes -- and again (I'm thinking of Bernhard's "art of exaggeration" in Extinction: A Novel) it's exaggeration that always seems so essential for powerful creation, as long as it's hyper-truthful. More true than truth. Zweig's portraits are exaggerated most likely too -- these guys come off as legends, mystics, saints, proto tragic rock stars. But never did I think he was overdoing it, or maybe every once in a while when talking about Nietzsche. But again the thing I'll most remember about this one is that it will lead me to read all of Zweig (particularly his biographies) and Kleist and most of Nietzsche. Holderlin doesn't interest me too much, although I may have enjoyed his section the most. Anyway, a great literary biography -- recommended to anyone frazzled by trying to write etc. Interesting that for so many writers I know it's not a spiritual struggle so much as a struggle for a shred of success, struggles regarding whether or not to self-promote, self-publish, sell-out and write something that (as Bill Hicks says) sucks Satan's cock -- it's refreshing therefore to read about these writers' old-fashioned struggles with art and inspiration.
February 7, 2017
Zweig'ın dili her ne kadar akıcı olsa da, ağır bir kitap oldu. Fakat çok şey kattı diyebilirim, biyografi türünde olabilir ancak Hölderline, Kleist, Nietzsche, hepsinin hayatları içlerindeki şeytanla mücade etmek ve bu uğurda tükenmekle geçmiş. Bu savaş biyografiden çok öykü gibi.
Özellikle Kleist'dan çok etkilendim. Hölderline'ı okurken boğuldum ve Nietzsche beni delirtti. Zweig'ı okumuş olan bilir, kelimeler ne derece kifayetsiz kalıyor biz yazmayı deneyince. En çokta içimizdeki şeytan susunca.
Özellikle Kleist'dan çok etkilendim. Hölderline'ı okurken boğuldum ve Nietzsche beni delirtti. Zweig'ı okumuş olan bilir, kelimeler ne derece kifayetsiz kalıyor biz yazmayı deneyince. En çokta içimizdeki şeytan susunca.
July 12, 2013
I have little enough time for writing this review. So I won't. But what I can tell you is that this book is a fine and perfect example of great writing. Zweig is a master at teaching and expressing his thoughts clearly and he is so very interesting in his approach to this (and any) subject. Though he was profiling three great artists of their own particular time in Holderlin, Kleist, and Nietzsche, Zweig was primarily instructing us on the daemon, which is a word I had heard prior to this reading but never had it explained to me in such clear and precise language. Now, at least, I know what is wrong with me, or what is right, depending on your own personal perception of the artist's drive. How frustration and unhappiness continue to press us on to better work and more serious incisions into our consciousness. This book is amazing on so many levels. To say I loved it would be an inadequate expression of my feelings for it. It is a precious and important work written by a man who was such a great writer and thinker. Zweig certainly did justice to the good and lasting memory of these three subjects, misunderstood and rejected in their own time, but who now live on in immortality as the great writers they really were. The fact that all three were social outcasts was basically by their own design, and it offered them the opportunity to perfect their work privately in a most violent and disruptive way that is scary and a threat to those of us who are delusional in the comforts of our daily living. Truth is, the world is always in chaos and we better not ever forget it.
August 9, 2015
این کتاب بخشی از کتاب بزرگتری است که تسوایگ درباره ی هاینریش فون کلایست، نیچه و هلدرلین نوشته است. لحن کتاب بسیار شاعرانه و شکواییه گون است. شعرهایی از هلدرلین نیز جابجا در کتاب نقل شده اند. مترجم نامه هایی از هلدرلین و خطاب به هلدرلین به کتاب افزوده است که بسیار خواندنی است. من بیشتر از این نامه ها لذت بردم. در انتها گاهشمار زندگی هلدرلین نیز آمده است.
و اما، درباره ترجمه.شخصا به ترجمه های حدادی علاقه مندم. ولی این ترجمه ایرادهایی دارد که نگفتنشان جایز نیست. یک: کماکان نمی دانم چرا هولدِرلین را ایشان هلدَرلین و هردِر را هردَر مینویسند! دو: چرا با اینکه استاد آلمانی اند، یک بار ژان پل و بار دیگر ژان پائول می نویسند! سه : چرا اینقدر غلط املایی در متن و پانویس ها هست؟ چهار: بعضی جملات خیلی غیرفارسی اند، اگرچه تردیدی در توانایی های ادبی متزجم وجود
ندارد. پنج: "تفاوت از" ظاهرا غلط است، باید نوشت "تفاوت با!"م
درباره هلدرلین: من او را دوست دارم. هم اشعارش را، هم طرز زندگی اش را، هم عشقش به یونان باستان را. به نظر من، هلدرلین بسی بزرگ تر از هگل و شلینگ، هم حجره ای هایش در دیر توبینگن، است. دلیلش هم آن تفکر ناخودآگاه و جبلی ای است که در سلوک و اشعار او آشکار است. از نظر شخصیتی هم جذابیت بیشتری برایم دارد.
از تسوایگ تا به حال چیزی نخوانده بودم. راستش خیلی راضی نیستم از کتابش.
و اما، درباره ترجمه.شخصا به ترجمه های حدادی علاقه مندم. ولی این ترجمه ایرادهایی دارد که نگفتنشان جایز نیست. یک: کماکان نمی دانم چرا هولدِرلین را ایشان هلدَرلین و هردِر را هردَر مینویسند! دو: چرا با اینکه استاد آلمانی اند، یک بار ژان پل و بار دیگر ژان پائول می نویسند! سه : چرا اینقدر غلط املایی در متن و پانویس ها هست؟ چهار: بعضی جملات خیلی غیرفارسی اند، اگرچه تردیدی در توانایی های ادبی متزجم وجود
ندارد. پنج: "تفاوت از" ظاهرا غلط است، باید نوشت "تفاوت با!"م
درباره هلدرلین: من او را دوست دارم. هم اشعارش را، هم طرز زندگی اش را، هم عشقش به یونان باستان را. به نظر من، هلدرلین بسی بزرگ تر از هگل و شلینگ، هم حجره ای هایش در دیر توبینگن، است. دلیلش هم آن تفکر ناخودآگاه و جبلی ای است که در سلوک و اشعار او آشکار است. از نظر شخصیتی هم جذابیت بیشتری برایم دارد.
از تسوایگ تا به حال چیزی نخوانده بودم. راستش خیلی راضی نیستم از کتابش.
March 13, 2025
Glorious prose, teeming with spirit and fervour. Zweig captures these brilliant men in such life-affirming, blood-red, enthralling portraits. I picked this one up for Holderlin, but the Kleist and Nietzsche sections were just as intriguing. It's singularly German. I underlined so many beautiful lines, and just as a little glimpse into this book, I'll quote a passage about Kleist's inner restlessness:
"Kleist’s life was not a life but a mad chase in which he was the quarry, a hunt with its smell of blood and its sinister atmosphere of cruelty, amid the trumpet calls of excitement, the baying of hounds and the death-halloos of huntsmen with nerves atwitch for the slaughter. A pack of misfortunes was ever hard upon his heels; a stag close-pressed, he would flee into a thicket; then, turning at bay, he would make one of the hounds of destiny his victim (three, four or five works composed in the heat of passion bear witness to these sudden changes of will); and thereupon, dripping blood from his wounds, he would again betake himself to flight. But when at last the survivors of the pack thought to seize him and rend him, with a splendid rally of his forces he eluded them by a sublime effort of self-destruction."
"Kleist’s life was not a life but a mad chase in which he was the quarry, a hunt with its smell of blood and its sinister atmosphere of cruelty, amid the trumpet calls of excitement, the baying of hounds and the death-halloos of huntsmen with nerves atwitch for the slaughter. A pack of misfortunes was ever hard upon his heels; a stag close-pressed, he would flee into a thicket; then, turning at bay, he would make one of the hounds of destiny his victim (three, four or five works composed in the heat of passion bear witness to these sudden changes of will); and thereupon, dripping blood from his wounds, he would again betake himself to flight. But when at last the survivors of the pack thought to seize him and rend him, with a splendid rally of his forces he eluded them by a sublime effort of self-destruction."
January 30, 2017
"كل فن يحتاج إلى الاضطراب حافزاً للصياغة والتشكيل ولكن حاجته إلى هدوءٍ سام يقوم على التفكير والتقدير للموازنة النهائية سعياً وراء الاكتمال ." ستيفان تسفايج.
يسلط تسفايج الضوء على عدد من الشخصيات المؤثرة في خلق الأدب، وكذا في تخليق ألواناً من التغيير في العالم الواقعي أيضاً، لينتج الإنسان الجديد عن طريق الفن، من أجل بشرية جديدة. تنتمي هذه الشخصيات إلى عصر الإنسانية الكلاسيكية.
وذلك عبر تحليله المعمق للتفاصيل؛ اتبع المذهب الفينومينولوجي، والتفسير المنهجي والنقدي (كالنموذج المعرفي العقلاني والتأملي) كما أجاد في تفكيك الإنسان.
+ اعتنائه بالإخصاب المادي- الحسي، وبعلله الظاهرية، وبفلسفة الجمال (استكشاف وبحث الأنساق المفهومية لالتقاط النفس الجمالي.)، مع إحاطته بالبعد الإنساني والتاريخي لكل شخصية .
هذا الكتاب مدخل رائع في التعرف على سيرة حياة، وأعمال رسل الأدب: ( هولدرين- دوستويفسكي - بلزاك - ديكنز- تولستوي - ستندال- كلايست.)
ستيفان تسفايج كاتب أدبي رفيع، ولغوي عبقري، تميَّز في رقة إحساسه وحدة ذهنه في الوقت ذاته ؛ وهو قارئ هندسي- فكري- فني- نفسي عظيم .
يسلط تسفايج الضوء على عدد من الشخصيات المؤثرة في خلق الأدب، وكذا في تخليق ألواناً من التغيير في العالم الواقعي أيضاً، لينتج الإنسان الجديد عن طريق الفن، من أجل بشرية جديدة. تنتمي هذه الشخصيات إلى عصر الإنسانية الكلاسيكية.
وذلك عبر تحليله المعمق للتفاصيل؛ اتبع المذهب الفينومينولوجي، والتفسير المنهجي والنقدي (كالنموذج المعرفي العقلاني والتأملي) كما أجاد في تفكيك الإنسان.
+ اعتنائه بالإخصاب المادي- الحسي، وبعلله الظاهرية، وبفلسفة الجمال (استكشاف وبحث الأنساق المفهومية لالتقاط النفس الجمالي.)، مع إحاطته بالبعد الإنساني والتاريخي لكل شخصية .
هذا الكتاب مدخل رائع في التعرف على سيرة حياة، وأعمال رسل الأدب: ( هولدرين- دوستويفسكي - بلزاك - ديكنز- تولستوي - ستندال- كلايست.)
ستيفان تسفايج كاتب أدبي رفيع، ولغوي عبقري، تميَّز في رقة إحساسه وحدة ذهنه في الوقت ذاته ؛ وهو قارئ هندسي- فكري- فني- نفسي عظيم .
January 2, 2022
“Cuando uno se adentra en sus libros, siente el ozono, el aire elemental despojado de todo embotamiento, de toda niebla y humedad; en este paisaje heroico, uno ve con libertad hasta las alturas de los cielos y respira un aire transparente y afilado como un cuchillo, un aire para corazones fuertes y espíritus libres”.
Escribía Zweig en el primer ensayo de los tres que conforman este libro, el que dedica en concreto a Hölderlin, “que su genio era el entusiasmo, el impulso invisible”. Y creo que, como muchas veces sucede en literatura, el crítico (en este caso Stefan Zweig) se califica más y mejor a sí mismo que al propio objeto de su estudio.
Ese es el verdadero poder de este escritor austriaco: el entusiasmo que nos trasmite. El poder “literario” que ha conseguido que, con el paso de los años, sus obras sigan siendo leídas y alabadas por muy diferentes lectores y en muy diferentes latitudes y circunstancias. Y da un poco igual si lo que leemos de él es un ensayo; un retrato biográfico; memorias; diarios; relatos o novelas. Da lo mismo. Puesto que al poco tiempo de comenzar a leerlo ya ha vencido nuestras reticencias iniciales, y ya nos tiene conquistados y expectantes por dejarnos arrastrar a este torrente de entusiasmo vital y artístico que desprende en todos sus libros.
En este caso se dedica a trasladarnos su entusiasmo lector de tres almas atormentadas y creativas en lengua alemana: Hölderlin, Kleist y Nietzsche. Es curioso, pero creo recordar que en el ensayo de “Tres maestros: Balzac, Dickens y Dostoievski”, (también editado en Acantilado), Zweig comentaba que la lengua alemana no había tenido un gran narrador con una obra tan universal y a la altura de los citados; sin embargo, en el terreno del drama, la filosofía o la poesía, no se puede decir lo mismo.
¿Qué destacar de estos tres pequeños ensayos críticos? Pues que pueden ser leídos por personas que no tengan un gran conocimiento literario. Zweig se propuso trasladarnos su entusiasmo lector sobre estos tres genios atormentados y solitarios y doy fe (como lector) que lo consigue. Sin renunciar a la calidad literaria abarca a todos los potenciales públicos. Porque aparte de trasladarnos su entusiasmo da las pinceladas justas para hacernos interesantes sus vidas, y luego entrar a desmenuzar sus obras.
Con Hölderlin consigue llamarnos la atención con la extrema musicalidad rasgadora de sus versos. (Las citas del propio Hölderlin son tremendas y algunas me llevan acompañando muchos años. Ese “Ojalá nunca hubiera a vuestra escuela” debería estar tallado en cada pupitre del mundo. Y luego pasa a retratarnos la sensibilidad especial de “ese ángel sobre la tierra” que fue Hölderlin hablándonos de sus pocas pero excelsas creaciones. Hasta la llegada del demonio, de la locura, que lo apartó del mundo enclaustrándolo en su famosa torre, tan famosa como la de Montaigne, con la diferencia que la primera era una especie de clínica psiquiátrica y la segunda era el espacio espiritual y creativo del francés, en el que se había recluido para escribir sus famosos ensayos.
Con el segundo ensayo la prosa se vuelve más veloz, más osada; ya no quiere Zweig seducirnos por la belleza alada de un “ángel sobre la tierra” sino trasladarnos el carácter virulento y neurasténico de Kleist.
Curiosamente una de mis obras, “Escribir o escarbar”, incluida en el libro “El emperador de los helados”, se desarrolla en un castillo-fortaleza de las montañas del Jura (Fort de Joux), en el que, precisamente Kleist, eterno vagabundo, estuvo encarcelado. Un fulgor, el de Kleist, que pasó por la literatura como una estrella errante y luego se pegó un tiro.
Me ha gustado mucho esa diferenciación que hace Zweig de la obra dramática de Kleist y de su obra narrativa; cómo en las primeras resalta todo su ser volcánico y cómo en la segunda trata de pasar desapercibido escondiéndose tras sus personajes. Un autor que no tuvo ningún reconocimiento en vida y que solo vivió 34 años.
El último. El más conocido por el gran público (pero puede que más citado que leído) es otra alma solitaria y atormentada: Nietzsche. Aquí, creo, que se da el mayor acierto de estos ensayos reunidos, puesto que en vez de centrarse en su obra, Zweig consigue hacernos un retrato lleno de autenticidad que nos hace partícipes de la soledad inmensa que padeció el autor de Zaratustra en sus últimos años; de su autenticidad destructiva; de sus insomnios y dolores estomacales; de la cantidad de mejunjes que tomaba para poder conciliar el sueño y la manera en que todo eso le iba poco a poco mermando y destrozando su metabolismo; como si tal vez todo lo que creo no fuera más que la terca necesidad de su espíritu para huir de su propio dolor físico; en definitiva una filosofía para superar al dolor y seguir aferrándose a la vida, una filosofía, pues, nacida del ser humano y para la supervivencia del ser humano.
Los tres autores son almas solitarias, atormentadas y complejas, y los tres, tras un pequeño fulgor creativo y resplandeciente, sucumben ante su daimon creativo, su demonio interior.
Zweig también sucumbió a su demonio interior en su retiro en Brasil. Este hijo lejano de Plutarco también albergaba el ignífero fuego poético en sus entrañas. Pero eso le ocurriría muchos años después a escribir estos ensayos y como consecuencia de una Segunda Guerra Mundial que lo convirtió en un exiliado. Ya en parte venía debilitado en lo emocional desde el primer conflicto, en la que su carácter antibelicista le granjeó numerosos problemas. Recuérdenlo: él asistió a dos guerras mundiales y a ese gran derrumbamiento cultural, vital y político que fue el Imperio austro-húngaro.
Sea como fuere, el austriaco es de los pocos escritores que pueden dirigirse a sus muy variados y distintos lectores y a todos hechizarnos. Su magnetismo es descomunal y no importa demasiado el libro suyo que se elija. Todos son buenos y todos nos hacen crecer como lectores, aparte de que su estilo es siempre elegante, culto, grácil, directo, exquisito, poético, ardiente, desbordante de vida y humanidad.
Un autor que nunca nos falla. Una muy grata elección para comenzar el año. Una apuesta sobre seguro.
Hasta otra.
Escribía Zweig en el primer ensayo de los tres que conforman este libro, el que dedica en concreto a Hölderlin, “que su genio era el entusiasmo, el impulso invisible”. Y creo que, como muchas veces sucede en literatura, el crítico (en este caso Stefan Zweig) se califica más y mejor a sí mismo que al propio objeto de su estudio.
Ese es el verdadero poder de este escritor austriaco: el entusiasmo que nos trasmite. El poder “literario” que ha conseguido que, con el paso de los años, sus obras sigan siendo leídas y alabadas por muy diferentes lectores y en muy diferentes latitudes y circunstancias. Y da un poco igual si lo que leemos de él es un ensayo; un retrato biográfico; memorias; diarios; relatos o novelas. Da lo mismo. Puesto que al poco tiempo de comenzar a leerlo ya ha vencido nuestras reticencias iniciales, y ya nos tiene conquistados y expectantes por dejarnos arrastrar a este torrente de entusiasmo vital y artístico que desprende en todos sus libros.
En este caso se dedica a trasladarnos su entusiasmo lector de tres almas atormentadas y creativas en lengua alemana: Hölderlin, Kleist y Nietzsche. Es curioso, pero creo recordar que en el ensayo de “Tres maestros: Balzac, Dickens y Dostoievski”, (también editado en Acantilado), Zweig comentaba que la lengua alemana no había tenido un gran narrador con una obra tan universal y a la altura de los citados; sin embargo, en el terreno del drama, la filosofía o la poesía, no se puede decir lo mismo.
¿Qué destacar de estos tres pequeños ensayos críticos? Pues que pueden ser leídos por personas que no tengan un gran conocimiento literario. Zweig se propuso trasladarnos su entusiasmo lector sobre estos tres genios atormentados y solitarios y doy fe (como lector) que lo consigue. Sin renunciar a la calidad literaria abarca a todos los potenciales públicos. Porque aparte de trasladarnos su entusiasmo da las pinceladas justas para hacernos interesantes sus vidas, y luego entrar a desmenuzar sus obras.
Con Hölderlin consigue llamarnos la atención con la extrema musicalidad rasgadora de sus versos. (Las citas del propio Hölderlin son tremendas y algunas me llevan acompañando muchos años. Ese “Ojalá nunca hubiera a vuestra escuela” debería estar tallado en cada pupitre del mundo. Y luego pasa a retratarnos la sensibilidad especial de “ese ángel sobre la tierra” que fue Hölderlin hablándonos de sus pocas pero excelsas creaciones. Hasta la llegada del demonio, de la locura, que lo apartó del mundo enclaustrándolo en su famosa torre, tan famosa como la de Montaigne, con la diferencia que la primera era una especie de clínica psiquiátrica y la segunda era el espacio espiritual y creativo del francés, en el que se había recluido para escribir sus famosos ensayos.
Con el segundo ensayo la prosa se vuelve más veloz, más osada; ya no quiere Zweig seducirnos por la belleza alada de un “ángel sobre la tierra” sino trasladarnos el carácter virulento y neurasténico de Kleist.
Curiosamente una de mis obras, “Escribir o escarbar”, incluida en el libro “El emperador de los helados”, se desarrolla en un castillo-fortaleza de las montañas del Jura (Fort de Joux), en el que, precisamente Kleist, eterno vagabundo, estuvo encarcelado. Un fulgor, el de Kleist, que pasó por la literatura como una estrella errante y luego se pegó un tiro.
Me ha gustado mucho esa diferenciación que hace Zweig de la obra dramática de Kleist y de su obra narrativa; cómo en las primeras resalta todo su ser volcánico y cómo en la segunda trata de pasar desapercibido escondiéndose tras sus personajes. Un autor que no tuvo ningún reconocimiento en vida y que solo vivió 34 años.
El último. El más conocido por el gran público (pero puede que más citado que leído) es otra alma solitaria y atormentada: Nietzsche. Aquí, creo, que se da el mayor acierto de estos ensayos reunidos, puesto que en vez de centrarse en su obra, Zweig consigue hacernos un retrato lleno de autenticidad que nos hace partícipes de la soledad inmensa que padeció el autor de Zaratustra en sus últimos años; de su autenticidad destructiva; de sus insomnios y dolores estomacales; de la cantidad de mejunjes que tomaba para poder conciliar el sueño y la manera en que todo eso le iba poco a poco mermando y destrozando su metabolismo; como si tal vez todo lo que creo no fuera más que la terca necesidad de su espíritu para huir de su propio dolor físico; en definitiva una filosofía para superar al dolor y seguir aferrándose a la vida, una filosofía, pues, nacida del ser humano y para la supervivencia del ser humano.
Los tres autores son almas solitarias, atormentadas y complejas, y los tres, tras un pequeño fulgor creativo y resplandeciente, sucumben ante su daimon creativo, su demonio interior.
Zweig también sucumbió a su demonio interior en su retiro en Brasil. Este hijo lejano de Plutarco también albergaba el ignífero fuego poético en sus entrañas. Pero eso le ocurriría muchos años después a escribir estos ensayos y como consecuencia de una Segunda Guerra Mundial que lo convirtió en un exiliado. Ya en parte venía debilitado en lo emocional desde el primer conflicto, en la que su carácter antibelicista le granjeó numerosos problemas. Recuérdenlo: él asistió a dos guerras mundiales y a ese gran derrumbamiento cultural, vital y político que fue el Imperio austro-húngaro.
Sea como fuere, el austriaco es de los pocos escritores que pueden dirigirse a sus muy variados y distintos lectores y a todos hechizarnos. Su magnetismo es descomunal y no importa demasiado el libro suyo que se elija. Todos son buenos y todos nos hacen crecer como lectores, aparte de que su estilo es siempre elegante, culto, grácil, directo, exquisito, poético, ardiente, desbordante de vida y humanidad.
Un autor que nunca nos falla. Una muy grata elección para comenzar el año. Una apuesta sobre seguro.
Hasta otra.
September 20, 2021
Olağanüstü anlatım, olağanüstü hayatlar, eserler. Zweig'in biyografi yazma konusundadaki dehası, edebiyatını konuşturması gerçekten "Olağanüstü". Onca sayfalık eser uçarcasına bitti. Hölderlin, Kleist ve Nietzsche; ne hayatlar ne de kendileriyle savaşanlar. Çok tavsiye ediyorum.
July 3, 2024
There does exist such sort of books which you open to discover, but can't continue reading - you close it because of its tough and severe topic, because of the durable agony of its characters. However, on one sunny day, you suddenly realize that it would be better for you to go on reading it till the end. It whispers that something is hiding behind that will help you to encounter the troubles and can light up a little candle on your dark suspicions about the world's injustice towards people. You can not figure it out - why do talented, genius people have to suffer this much in their entire lives? Why do the people who enlighten our path or our journey to the light of truth have to be faced with the most merciless sides of life?
And the last question is......
Why these people are so alone?
Maybe, no human being can embrace them as firmly as they embrace the wisdom of existence.
Excellent.
And the last question is......
Why these people are so alone?
Maybe, no human being can embrace them as firmly as they embrace the wisdom of existence.
Excellent.
November 10, 2019
Sprachgewaltig stellt Stefan Zweig die Bedeutung seiner drei Helden Hölderlin, Kleist und Nietzsche für die Kunst dar. Für ihn sind alle drei bisher nie dagewesene Genies und in ihrer tragischen Existenz unerreichte Fixsterne. Das Vorwort widmet sich dem Begriff "Dämon" und wie dieser im weiteren Verlauf des Buches zu verstehen ist. Nach dieser Lektüre vermisst man das 19. Jahrhundert ebenso sehr wie Zweig. Mir waren seine Darstellungen oft zu idealistisch und einseitig. Ich hatte den Eindruck, Hölderlin, Kleist und Nietzsche waren für Zweig mehr Götter, denn Menschen. Aber abgesehen davon, war das Buch ein literarischer Hochgenuss.
December 28, 2012
I'm really bad at wrtinig rewievs, but for this book, I'll force myself to give it a try.
Book is divided on three parts, each describing life and work of a great German writer, philosopher.
I don't know what it is about the author's style, but for some reason, every sentence you read, feels like a quotation. The translation is wonderful and inside of it you can feel the pride, beauty and gentlesness (i don't really care if this is an english word or not) of german language.
To me, the book was wonderful because for some time I've been studying Holderlin's, Kleist's and Nietzsche's philosophy and it makes your whole concept of what you thought the person was, complete.
Overall, the book is beautifully written and it gives you a lot of pleasure while reading it. Definatelly a work of art you'll read more than one time. :)
Book is divided on three parts, each describing life and work of a great German writer, philosopher.
I don't know what it is about the author's style, but for some reason, every sentence you read, feels like a quotation. The translation is wonderful and inside of it you can feel the pride, beauty and gentlesness (i don't really care if this is an english word or not) of german language.
To me, the book was wonderful because for some time I've been studying Holderlin's, Kleist's and Nietzsche's philosophy and it makes your whole concept of what you thought the person was, complete.
Overall, the book is beautifully written and it gives you a lot of pleasure while reading it. Definatelly a work of art you'll read more than one time. :)
October 6, 2019
شناخت هلدرلین، پیشنیاز این کتاب نــیــســت
بدون کمترین آشنایی با هلدرلین هم میشه این کتاب رو خوند، و ازش لذت برد
رمانتیسیسم
هلدرلین شاعری بوده آلمانی و رمانتیک. رمانتیک نه فقط در شیوهی ادبیش، بلکه همچنین در شیوهی زندگیش. این زندگینامه فرصتیه برای آشنایی با رمانتیسیسم هم در مقام سبکی ادبی، هم در مقام شیوهی زندگی. تسوایگ، در به تصویر کشیدن این هر دو گل کاشته. خوب و بد رمانتیسیسم رو روشن کرده
دو قدرنادیده
اولیش زندگینامه. تو ایران بیش از همه شعر و رمان خونده میشه، کمی هم داستان کوتاه. زندگینامه که اصلاً داخل کتاب حساب نمیشه
دومیش تسوایگ. تسوایگ عزیز. مردی که در عین پختگی، شور زندگی در چشمها و گونههاش، و در کتابهاش میدرخشه. مردی که زندگی را خوب میشناخت، و بسیار دوست میداشت
من اما عاشق اینهام
زندگینامه به قلم تسوایگ، این قدرنادیدهی مکرر، به چشم من گوهریست الماسنشان
بدون کمترین آشنایی با هلدرلین هم میشه این کتاب رو خوند، و ازش لذت برد
رمانتیسیسم
هلدرلین شاعری بوده آلمانی و رمانتیک. رمانتیک نه فقط در شیوهی ادبیش، بلکه همچنین در شیوهی زندگیش. این زندگینامه فرصتیه برای آشنایی با رمانتیسیسم هم در مقام سبکی ادبی، هم در مقام شیوهی زندگی. تسوایگ، در به تصویر کشیدن این هر دو گل کاشته. خوب و بد رمانتیسیسم رو روشن کرده
دو قدرنادیده
اولیش زندگینامه. تو ایران بیش از همه شعر و رمان خونده میشه، کمی هم داستان کوتاه. زندگینامه که اصلاً داخل کتاب حساب نمیشه
دومیش تسوایگ. تسوایگ عزیز. مردی که در عین پختگی، شور زندگی در چشمها و گونههاش، و در کتابهاش میدرخشه. مردی که زندگی را خوب میشناخت، و بسیار دوست میداشت
من اما عاشق اینهام
زندگینامه به قلم تسوایگ، این قدرنادیدهی مکرر، به چشم من گوهریست الماسنشان
February 4, 2025
I’ve never read non-fiction prose like this. Just superb.
November 6, 2020
Hiçbir Alman onun kadar bu cümle kalıbını kullanmamıştır. Hiçbir yazar onun bu kitapta ulaştığı tekrar sayısına ulaşmamıştır.
Kitap hakkında yazdıklarımın tamamını yırtıp attım. Şu yukarıdaki cümle kalıbı kitapta yaklaşık 120-130 defa karşımıza çıkıyor. İçim şişti sinir oldum.
Zweig'ın en kötü kitaplarından biri maalesef. Üç Alman'la ilgili yazmış Zweig ama hiçbir insan şöyle olmamıştır böyle yapmamıştır dedikçe, "nerden biliyosun lan nerdeeeen" diye bağırdım resmen.
Zweig bu üç şahsiyeti abartmış da abartmış. Üçü de birbirinden ilginç kabul ediyorum ama yani aslan da beş metre değildir be Stefan Zweig(ziya diyesim geldi ama saygım sonsuz kendisine)
Zweig toplu biyografilerde sınıfta kaldı maalesef. Tekli biyografileri çok çok daha iyi. Bu kitaplarda tuhaf bir kıyasa girip duruyor. Kabuller varsayımlarla dolu yazdıkları. Yani yazdığı şahsiyetler mezardan kalkıp "yoo hiç de böyle düşünmemiştim" dese diyecek hiçbir sözümüz kalmaz. Biyografi yazıyorum diyorsan en azından temellendirmeni gerçeklik üzerine yapmalısın. Tamam bu yaptığı bambaşka bir tür usta Zweig'ın ama özellikle bu kitap ne akıcı, ne gerçekçi. Tamamen yüzde 90 öznel bir kitap. Zweig'ın bu kişiler hakkında hissettiklerinden ibaret. Adamlar hakkında anlatabileceğim hiçbir şey öğrenemedim. Hatta Nietzche'nin nasıl öldüğüne falan da değinmedi. Net tarihler yok. Kim ne zaman nerede katiyyen bilmiyoruz. O sırada Zweig "hiçbir insan şiiri onun kadar müzikle karıştıramamıştı" falan diyor zira. Daha çok bu şahsiyetlerle kendisi arasında bir bağ kurduğu (ki gerçekten var bence de) için oldukça abarttığını söyleyebilirim.
Bu kişileri merak ediyorsanız bu kitap dışında bir kaynaktan okumanızı öneririm.
Hölderlin en ilginç bulduğum insan oldu. Kitapta en çok yer kaplayan da onun bölümü zaten 160 sayfa kadar yanılmıyorsam. Kitabın yarısı yapıyor.
Üç Büyük Usta kitabı da buna çok benziyordu ama onda gerçekten bir akış vardı. Daha elle tutulur bir kitaptı. Dostoyevski kısmında çok yükselse de kontrolü hiç kaybetmiyordu Zweig.
Hiçbir Alman onun kadar...
Neyse ya.
Kitap hakkında yazdıklarımın tamamını yırtıp attım. Şu yukarıdaki cümle kalıbı kitapta yaklaşık 120-130 defa karşımıza çıkıyor. İçim şişti sinir oldum.
Zweig'ın en kötü kitaplarından biri maalesef. Üç Alman'la ilgili yazmış Zweig ama hiçbir insan şöyle olmamıştır böyle yapmamıştır dedikçe, "nerden biliyosun lan nerdeeeen" diye bağırdım resmen.
Zweig bu üç şahsiyeti abartmış da abartmış. Üçü de birbirinden ilginç kabul ediyorum ama yani aslan da beş metre değildir be Stefan Zweig(ziya diyesim geldi ama saygım sonsuz kendisine)
Zweig toplu biyografilerde sınıfta kaldı maalesef. Tekli biyografileri çok çok daha iyi. Bu kitaplarda tuhaf bir kıyasa girip duruyor. Kabuller varsayımlarla dolu yazdıkları. Yani yazdığı şahsiyetler mezardan kalkıp "yoo hiç de böyle düşünmemiştim" dese diyecek hiçbir sözümüz kalmaz. Biyografi yazıyorum diyorsan en azından temellendirmeni gerçeklik üzerine yapmalısın. Tamam bu yaptığı bambaşka bir tür usta Zweig'ın ama özellikle bu kitap ne akıcı, ne gerçekçi. Tamamen yüzde 90 öznel bir kitap. Zweig'ın bu kişiler hakkında hissettiklerinden ibaret. Adamlar hakkında anlatabileceğim hiçbir şey öğrenemedim. Hatta Nietzche'nin nasıl öldüğüne falan da değinmedi. Net tarihler yok. Kim ne zaman nerede katiyyen bilmiyoruz. O sırada Zweig "hiçbir insan şiiri onun kadar müzikle karıştıramamıştı" falan diyor zira. Daha çok bu şahsiyetlerle kendisi arasında bir bağ kurduğu (ki gerçekten var bence de) için oldukça abarttığını söyleyebilirim.
Bu kişileri merak ediyorsanız bu kitap dışında bir kaynaktan okumanızı öneririm.
Hölderlin en ilginç bulduğum insan oldu. Kitapta en çok yer kaplayan da onun bölümü zaten 160 sayfa kadar yanılmıyorsam. Kitabın yarısı yapıyor.
Üç Büyük Usta kitabı da buna çok benziyordu ama onda gerçekten bir akış vardı. Daha elle tutulur bir kitaptı. Dostoyevski kısmında çok yükselse de kontrolü hiç kaybetmiyordu Zweig.
Hiçbir Alman onun kadar...
Neyse ya.
February 18, 2019
Dünya fikir önderleri serisinin ikinci kitabı. Zweig bu kadar çok şeyi nasıl görmüş, gördüklerini nasıl bu kadar yazıya aktarmış, beni her seferinde kendine hayran bırakıyor. Kleist’in ölümüyle ilgili söyledikleri beni duygulandırdı. Bir kadınla birlikte intihar eden Kleist’in ölümünden yücelterek bahsetmiş. Kendisi de yıllar sonra eşiyle birlikte intihar etti. Üzücü.
August 15, 2023
Uzun ve şiirsel bir eser.
Büyük üstat Nietzche’yi okumak için elime aldığım kitapta iki değerli ismi de tanımış oldum.
——
Alman bilgi okyanusunun “yenilmez” korsan gemisi Nietzche; dünyadaki bağımsızlıktır, dünyanın bağımsızlığı değil.
Üstadın harikulade bağımsızlığı ders kitapları gibi bir öğreti sunmaz tam aksine bir atmosfer sunar, ki içinde özgürlük tınısı vardır.
Yaşamış insanların en üstü, üst akıl, üst insan ölümsüz Nietzche.
Büyük üstat Nietzche’yi okumak için elime aldığım kitapta iki değerli ismi de tanımış oldum.
——
Alman bilgi okyanusunun “yenilmez” korsan gemisi Nietzche; dünyadaki bağımsızlıktır, dünyanın bağımsızlığı değil.
Üstadın harikulade bağımsızlığı ders kitapları gibi bir öğreti sunmaz tam aksine bir atmosfer sunar, ki içinde özgürlük tınısı vardır.
Yaşamış insanların en üstü, üst akıl, üst insan ölümsüz Nietzche.
December 18, 2018
• عن ستيفان زيفايج :
أعتقد أنه من أعظم كُتاب عصره ، يصف لنا بإسلوب باهر ، حتى تكاد تلامس من يصفه ، أعمق خفايا أبطاله .
أدب زيفايج ( سواء قصصه / السير الذاتية ) أدب فريد من نوعه .
• عن الكتاب :
بصفحات تقارب 800 صفحة ، يتناول زيفايج أدباء متفردين ، على الأغلب أنت لم تسمع بأكثرهم ، ليبرر لنا لما كان لهؤلاء أرواح طاهرة يجب أن تُخلد ! ،
ما يُبهرنا في الكتاب أنه تناول خفايا دقيقة لم تكن منشورة للعامة عن الأبطال !
• هولدرن : الشاعر الرقيق ، نبي الكلمة
• دوستويفسكي: المطبق على شفتيه !
• بلزاك : بصفحات هي الأقل من بين الجميع .
• ديكنز : المتطلع إلى طفولته بألم .
• توليستوي : ( البغيض ) .
الذي تناوله الكاتب بإسلوب قاسي عن أفكاره العالمية الطفولية .
• ستندال : المُغامر .
• كلايست : المأساوي .
الكتاب مرح بإسلوبه ، ماعدا جزئية ديستوفيسكي فقد كانت ثقيلة مروعة ..
أعتقد أنه من أعظم كُتاب عصره ، يصف لنا بإسلوب باهر ، حتى تكاد تلامس من يصفه ، أعمق خفايا أبطاله .
أدب زيفايج ( سواء قصصه / السير الذاتية ) أدب فريد من نوعه .
• عن الكتاب :
بصفحات تقارب 800 صفحة ، يتناول زيفايج أدباء متفردين ، على الأغلب أنت لم تسمع بأكثرهم ، ليبرر لنا لما كان لهؤلاء أرواح طاهرة يجب أن تُخلد ! ،
ما يُبهرنا في الكتاب أنه تناول خفايا دقيقة لم تكن منشورة للعامة عن الأبطال !
• هولدرن : الشاعر الرقيق ، نبي الكلمة
• دوستويفسكي: المطبق على شفتيه !
• بلزاك : بصفحات هي الأقل من بين الجميع .
• ديكنز : المتطلع إلى طفولته بألم .
• توليستوي : ( البغيض ) .
الذي تناوله الكاتب بإسلوب قاسي عن أفكاره العالمية الطفولية .
• ستندال : المُغامر .
• كلايست : المأساوي .
الكتاب مرح بإسلوبه ، ماعدا جزئية ديستوفيسكي فقد كانت ثقيلة مروعة ..
July 1, 2020
Zweig'in şu ana kadar okuduklarım arasında beni zorlayan tek kitabı oldu diyebilirim. Hölderlin'i anlattığı bölümü okurken kitabı elimden bırakmamak için çaba harcadım. Açıkçası bu kitapta Zweig'in dilini ve anlatımını hiç olmadığı kadar abartılı ve yorucu buldum. Özellikle de Hölderlin'i anlattığı sayfalarda... Kitap boyunca tekrar ettiği "hiç kimse şimdiye dek bu denli...hiçbir şey daha önce bu kadar...hiçbir sanatçı onun kadar...hiçbir duygu daha önce bu ölçüde..." türü cümleler gözüme battı durdu. Bununla beraber, bu ufak rahatsızlıklar yine üstün bir eser olarak kabul ettiğim bu Zweig kitabından ve onu yazan bu eşsiz zihinsel analistin gözlemlerinden büyük bir keyif almamı da engelleyemedi elbette.
March 16, 2017
A magnificent character study of three greats in German cultural history, centered around the intriguing motif of struggling with an inner daemon. The use of Goethe as the antimony to these three masters provides an excellent contrast and a thorough, yet not exhaustive, profile of another German cultural father.
January 5, 2020
Özellikle Nietzche ile ilgili bölüm müthişti. Nietzche’nin yalnızlaşması, yaşam ve ölüm arasındaki o ince çizgideki mücadelesine şahit olmak müthiş bir deneyim oldu. Nietzche’yi anlamak adına okunması gereken bir kitap.
“Büyük bir insan itilir, bastırılır, eziyet edilerek yalnızlığına yükseltilir.” (S. 333)
“Büyük bir insan itilir, bastırılır, eziyet edilerek yalnızlığına yükseltilir.” (S. 333)
August 9, 2012
Böyle bir kitabı ancak Zweig gibi yine kendisi ile savaşan bir sanatçı yazabilirdi herhalde. Başkalarına ait engin ruhların derinliklerinde dolaşabilen ve bunları aktarmaya davranan bir insan olarak önce kendisi, kendisi ile savaşmış olmalı bana göre. Yazar kitapta üç büyük insanın sıradan biyografilerini kaleme almak yerine onların, sislerle kaplı labirentlerde gizlenmiş ruhlarına ulaşmamız için elinden geleni yaparken kendi ruhundaki savaştan etkilenerek bunu yapmış şüphesiz. Zweig, usta, hatta kendisi ile savaşmış bir yazar da olsa, Nietzsche ya da Hölderlin gerçekten onun anlattığı gibi mi hissetmişti? Bundan kimse emin olamaz bana göre. Nietzsche ile ilgili bölümü okurken şunu düşündüm : eserlerini tam olarak okuyamamış okuyucular olarak, bir bütün içinden cımbızla çekilip facebook’ta yayınlanan, Nietzsche aforizmalarını sanki önünü arkasını tam olarak anlamış gibi başkaları ile paylaşmayı ne kadar hak ediyoruz? Kim ya da hangi düşünce akımı, sadece, kendi ile savaşı sürecinde ortaya attığı, sonra yine kendisinin çürüttüğü fikirleri yansıtan bu aforizmalara bakarak Nietzsche’yi sahiplenebilir? Kim sadece bu aforizmaları işarete ederek “işte Nietzsche de kesinlikle bunu savunuyordu” diyebilir ki? Ayrıca, kimbilir, anlaşılabilir olan ancak insanların işine gelmediği için görmezlikten gelinen daha ne aforizmaları vardır Nietzsche’nin. Bunu anlamak için tüm Nietzsche eserlerini kronolojik olarak okumak gerekir.
Zweig’ın yazdığı bu kitabın içeriğini anlamak kolay olmasa da alışıla gelmiş sürükleyicilikten farklı anlamda bir sürükleyiciliğe sahip. İnsan okurken, belki de bir sonraki satırda sisi aralayacağım diye düşünerek sürükleniyor cümlelerin peşinde.
Yazar üç büyük insanı, biraz da, Goethe’nin onlara nasıl benzemediğinden yola çıkarak anlatıyor. Böylece özellikle Nietzsche ve Hölderlin’i anlatımında, her ikisini de Goethe ile kıyaslayarak düşüncelerini daha somut kılarken aynı zamanda Goethe hakkında da okuyucuyu bilgilendirmiş oluyor.
Ortak acıları en yakınları tarafından bile anlaşılmamak olan üç insan (Kleist, Nietzsche, Hölderlin) kendi yurtlarından bile olmayan kimi okuyucular tarafından nasıl merak edildiklerini görseler kimbilir ne kadar mutlu olurlardı!
Zweig’ın yazdığı bu kitabın içeriğini anlamak kolay olmasa da alışıla gelmiş sürükleyicilikten farklı anlamda bir sürükleyiciliğe sahip. İnsan okurken, belki de bir sonraki satırda sisi aralayacağım diye düşünerek sürükleniyor cümlelerin peşinde.
Yazar üç büyük insanı, biraz da, Goethe’nin onlara nasıl benzemediğinden yola çıkarak anlatıyor. Böylece özellikle Nietzsche ve Hölderlin’i anlatımında, her ikisini de Goethe ile kıyaslayarak düşüncelerini daha somut kılarken aynı zamanda Goethe hakkında da okuyucuyu bilgilendirmiş oluyor.
Ortak acıları en yakınları tarafından bile anlaşılmamak olan üç insan (Kleist, Nietzsche, Hölderlin) kendi yurtlarından bile olmayan kimi okuyucular tarafından nasıl merak edildiklerini görseler kimbilir ne kadar mutlu olurlardı!
November 20, 2017
كتاب ممتاز عن ادباء كانت لهم يد في التأثير على العالم ، الكتاب عن دار المظى ترجمة محمد جديد الذي اعتبر ترجمته جيدة رغم تصرفه فيها بشكل طفيف هناك ترجمة اخرى ممتازة لفؤاد ايوب قديمة ولكن رائعة ضمن سلسلة عيون الادب احببت الترجمة والكتاب متوفر الكتروني .
مؤخرا عرفت للاسف انه تم اسقاط اسم نيتشه من الترجمة لااعرف لم ؟!واتمنى ان يترجم حقيقة متلهفة للقراءة عن نيتشه بيد مبدع كستيفان
ناتي الان لستيفان زيفايج والذي كرس معظم حياته وقلمه في حفظ الأدب وتخليد اصحابه رغم ان مؤلفاته دمرت واحرقت ايام قمع النازي كاتب يكتب من القلب وانت تقرأ بين السطور لايمكنك تجاهل ان الادب كان ملهمه وهاديه كاتب عظيم بحق .
مؤخرا عرفت للاسف انه تم اسقاط اسم نيتشه من الترجمة لااعرف لم ؟!واتمنى ان يترجم حقيقة متلهفة للقراءة عن نيتشه بيد مبدع كستيفان
ناتي الان لستيفان زيفايج والذي كرس معظم حياته وقلمه في حفظ الأدب وتخليد اصحابه رغم ان مؤلفاته دمرت واحرقت ايام قمع النازي كاتب يكتب من القلب وانت تقرأ بين السطور لايمكنك تجاهل ان الادب كان ملهمه وهاديه كاتب عظيم بحق .
May 26, 2020
Biz insanlara pek çok şeyler katabilecek biyografilerdi.
September 21, 2023
an absolutely superb read. Magellan was the very embodiment of "a man with a plan". He brought that plan to fruition, circumnavigated the globe and shook the very foundation of what people knew about the world.
Of course, he died a very mundane and avoidable death, and that makes his story even better. He was not a hero, the strait that carries his name never became a famous commercial route. He owned a slave. He was, of course, a devout catholic. He executed those who disobeyed him. After his death, his reputation was tarnished by those who navigated alongside him.
He went on a mission with 270 men. Three years later, only 19 of them would sail up the Guadalquivir again, Magellan himself having died in a skirmish with the natives of Mactan.
He is best described by Pigafetta, the chronicler of the voyage:
"Magellan's main virtues were courage and perseverance, in even the most difficult situations; for example he bore hunger and fatigue better than all the rest of us. He was a magnificent practical seaman, who understood navigation better than all his pilots. The best proof of his genius is that he circumnavigated the world, none having preceded him."
And in a world ruled by instant gratification, I found this story to be remarkable. Some people would follow their goals to the literal ends of the earth and die trying. And I can't get myself to do the dishes every day.
Of course, he died a very mundane and avoidable death, and that makes his story even better. He was not a hero, the strait that carries his name never became a famous commercial route. He owned a slave. He was, of course, a devout catholic. He executed those who disobeyed him. After his death, his reputation was tarnished by those who navigated alongside him.
He went on a mission with 270 men. Three years later, only 19 of them would sail up the Guadalquivir again, Magellan himself having died in a skirmish with the natives of Mactan.
He is best described by Pigafetta, the chronicler of the voyage:
"Magellan's main virtues were courage and perseverance, in even the most difficult situations; for example he bore hunger and fatigue better than all the rest of us. He was a magnificent practical seaman, who understood navigation better than all his pilots. The best proof of his genius is that he circumnavigated the world, none having preceded him."
And in a world ruled by instant gratification, I found this story to be remarkable. Some people would follow their goals to the literal ends of the earth and die trying. And I can't get myself to do the dishes every day.
March 23, 2024
Lo hice! Lo terminé! Pensé que el día no llegaría…
De los 3 personajes, me gustó mucho el retrato que hace de Nietszche… siento que fue más benevolente con el, ¿quizás es reflejo de una mayor admiración? No lo sé.
En general, es interesante conocer, de la mano de Zweig, a estos personajes y enlazar a los 3 bajo el concepto de “demoníaco” que postula el autor al inicio; sin embargo, creo que el impacto de lo que quiere comunicar y el retrato de estos personajes sería mucho más limpio y evidente si Zweig dejara de lado, un poco mucho mucho, lo recargado del texto con demasiada simbología y metáforas…
De los 3 personajes, me gustó mucho el retrato que hace de Nietszche… siento que fue más benevolente con el, ¿quizás es reflejo de una mayor admiración? No lo sé.
En general, es interesante conocer, de la mano de Zweig, a estos personajes y enlazar a los 3 bajo el concepto de “demoníaco” que postula el autor al inicio; sin embargo, creo que el impacto de lo que quiere comunicar y el retrato de estos personajes sería mucho más limpio y evidente si Zweig dejara de lado, un poco mucho mucho, lo recargado del texto con demasiada simbología y metáforas…
May 25, 2020
Çok detaylı bir kişilik(ler) analizi, ama kitabın esas güzelliği anlatımdaki zenginlik. Altını çizmek istediğim o kadar cümle vardı ki sonunda paralize oldup bıraktım. Ama sessiz ve okumayı bölmeyecek sakin ortamda kitaba girişmekte fayda var. Yoksa bir çok güzellik es geçilebilir, okunanlar kakafoniye dönebilir.
Şairlere hep mesafeli olmuşumdur. Sebebini az çok biliyordum ama kitapta neden öyle olduğumu Stefan Zweig'in sadece o iki kişinin (Hölderlin, Kleist) analizinde anlatıkları sayesinde öğrenmiş oldum. Aynı zamanda Stefan Zweig de bazen o iki kişinin düştüğü duruma düşer gibi olup kantarın topuzunu kaçırıyor , ama zaten o yüzden bilerek onları seçtiğine eminim. Kısacası Stefan Zweig, bana insan doğasını çok iyi bilen bir yazar havası veriyor(tabi ki bana göre) .
Dili kolay değil ama bence okumaya değer.
Şairlere hep mesafeli olmuşumdur. Sebebini az çok biliyordum ama kitapta neden öyle olduğumu Stefan Zweig'in sadece o iki kişinin (Hölderlin, Kleist) analizinde anlatıkları sayesinde öğrenmiş oldum. Aynı zamanda Stefan Zweig de bazen o iki kişinin düştüğü duruma düşer gibi olup kantarın topuzunu kaçırıyor , ama zaten o yüzden bilerek onları seçtiğine eminim. Kısacası Stefan Zweig, bana insan doğasını çok iyi bilen bir yazar havası veriyor(tabi ki bana göre) .
Dili kolay değil ama bence okumaya değer.
November 12, 2017
Okurken darlandım ama ufkum açıldı mı açıldı. Zaten acı çekmeden gelen ilerleme olmaz, temel kural. Nietzsche için fikrim değişti mi? Sanmam, hala nötr durmaya devam ediyorum ama kitabın bana en büyük katkısı Kleist oldu net olarak. İntihar etmek için yanına adam arayacak kadar hem korkak hem de bunu yapmak için eline fırsatı geçirdiği an tereddüt etmeyecek kadar gözüpek. Değişik adam. Başka kitaplara yol açacağı için bile okunması gerekli imiş. Bu kitabı bana ulaştıran kıymetli insana da bu vesileyle teşekkürler.
January 19, 2016
La lucha contra el demonio comprende tres ensayos biográficos breves sobre genios románticos (sí, estoy en desacuerdo con Zweig respecto a su exclusión de Kleist del movimiento) que, a ojos del autor, crearon una obra sublime desde su impulso demoniaco, sucumbiendo a éste de forma temprana: Holderlin, Kleist y Nietzsche. El libro, más que ofrecer una visión crítica tradicional, desde la semiología, filología y psicología, roza apenas la historiografía elevándose como un elegía desgarradora al genio de estos artistas y, a través de ellos, a toda la generación deslumbrante del cambio de siglo, que refulgió con más fuerza que cualquier otra sólo un instante, que sin embargo logró capturar el infinito, consumiéndose durante la primera mitad del siglo XIX. El libro está escrito magistralmente, en tono lírico que acentúa la melancolía ante esa pérdida, y repleto de anécdotas que agregan colorido a un paisaje de un azul prístino y vaporoso, que es a la vez tributo al canto órfico y la voluntad sobrehumana del artista demoniaco, y lamento por la utopía olvidada, el páramo desolado que nos rodea hoy, la pérdida inminente del Parnaso...
April 24, 2018
Zweig es muy diferente como novelista y biógrafo, debo decir que en este libro el lenguaje es muy cuidado, pero a veces me parece pomposo y hasta cursi. Sin embargo transmite pasión e invita a conocer la obra de los autores más que dejar una serie de datos
Read
April 28, 2025I really enjoyed reading this, particularly for its fabulous, flowery prose, but I'm not sure what, if anything, I actually got out of this. This general psychoanalytic trend of interpreting individuals as manifestations of a particular 'type', with a destiny necessarily leading them to their end, is difficult to believe. And yet, the whole idea of the Daemon, which Nietzsche recognised in the Dionysian, makes sense - nonetheless, I remain skeptical of viewing it as some supernatural force which drives the artist to anguish and ultimate self-destruction. Zweig is too Jungian in his analysis of these Germans. On a sidenote, I know next to nothing about Hölderlin and Kleist, but that didn't really hamper my reading of the text. In fact, even though I picked this up primarily for Nietzsche, the portion on Hölderlin was my favourite part of the text.
Displaying 1 - 30 of 120 reviews