Απολύομαι και τρελαίνομαι

by Χριστόφορος Κάσδαγλης

Στέκομαι στην Πύλη να πω δυο τελευταίες κουβέντες στον αλφαμίτη. Σαν καρεδάκια παλιομοδίτικου φιλμ περνάνε σε μια στιγμή απ’ το μυαλό μου η Κόρινθος, η Θήβα, η Βέροια, το Μεγάλο Πεύκο. Η ταινία δεν είναι έγχρωμη. Δεν είναι καν ασπρόμαυρη. Πράσινα και χακί χρώματα σε μαύρο φόντο. Ο φαιοπράσινος εφιάλτης τελειώνει. Σφίγγω στην τσέπη με εμπιστοσύνη την αστυνομική ταυτότητα και το απολυτήριο. Φανταστείτε το σε βυσσινί χρώμα με ροζ ανταύγειες, μοβ πουά και έξαλλες φωτογραφίες. Κάνω δυο εναέριες τούμπες και αφήνω το στρατόπεδο πίσω μου. ΑΠΟΛΥΟΜΑΙ ΚΑΙ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ.

Το όνομά μου είναι Χρήστος Καστανάς. Μερικοί με φωνάζουν Χριστόφορο Κάσδαγλη. Όλοι όμως το ξέρουν, πως είμαι πια ένας πολίτης.

Genres: Nonfiction

320 pages, Paperback

First published January 1, 1988

About the author

Ο Χριστόφορος Κάσδαγλης γεννήθηκε το 1958. Σπούδασε οικονομικά στην Ανωτάτη Εμπορική και δούλεψε μια δεκαετία στην Εθνική Τράπεζα. Η όψιμη εμπλοκή του στους μηχανισμούς της στρατιωτικής θητείας, το 1986, αλλάζει ριζικά τους προσανατολισμούς του παρότι δεν λογάριαζε να ανακατευθεί με τα βιβλία, ούτε με τη δημοσιογραφία.

Με το ψευδώνυμο Χρήστος Καστανάς εκδίδει το οδοιπορικό της θητείας του με τον τίτλο Απολύομαι και τρελαίνομαι και αλλάζει επάγγελμα. Έχει εργαστεί σε εφημερίδες και περιοδικά, στο ραδιόφωνο και στο ίντερνετ ενώ είναι ιδρυτικό μέλος της δημοσιογραφικής κολεκτίβας blogal.gr.

Reviews

[George K. · Rating 4 out of 5]

Ήθελα να διαβάσω κάτι ευχάριστο και αμιγώς ελληνικό και αποφάσισα να διαβάσω τούτο το βιβλίο, που περιλαμβάνει κείμενα από τις εμπειρίες του συγγραφέα στον στρατό, τα οποία δημοσιεύτηκαν αρχικά σε συνέχειες στο περιοδικό Παρά Πέντε, από τον Ιούνιο του 1986 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1987. Εντάξει, μιλάμε για ένα κλασικό στο είδος του βιβλίο, για ένα ημερολόγιο θητείας που περιγράφει με γλαφυρότητα και κυνικό/ειρωνικό χιούμορ καταστάσεις και ιστορίες από τον στρατό, που σίγουρα είναι κοινές ή παρόμοιες με αυτές που έχουν ζήσει όσοι έκαναν το φανταριλίκι τους. Προφανώς και έχουν αλλάξει κάποια πράγματα από τη δεκαετία του '80, αλλά το βασικότερο που είναι η νοοτροπία, μάλλον όχι. Και, εδώ που τα λέμε, πολλές εγκαταστάσεις παραμένουν ίδιες από τότε, σίγουρα μακριά από τα τεχνολογικά και αρχιτεκτονικά στάνταρ του 21ου αιώνα. Όπως και να'χει, είναι ένα βιβλίο που προσφέρει απλόχερα ιστορίες, ανέκδοτα, εικόνες και χιούμορ, ενώ δεν λείπουν και οι φιλοσοφικές προεκτάσεις, που θα έλεγα ότι είναι αναπόφευκτες σε τέτοιες περιπτώσεις. Είμαι σίγουρος ότι το βιβλίο θα το απολαύσουν περισσότερο όσοι έκαναν τη θητεία τους -ειδικά τις παλαιότερες δεκαετίες-, μιας και σίγουρα θα νιώσουν μια κάποια νοσταλγία με όλα αυτά που περιγράφονται στο βιβλίο. Πάντως πιστεύω θα το απολαύσουν και όσοι δεν έχουν πάει ακόμα (ή δεν σκοπεύουν να πάνε) στρατό, μιας και είναι ένα πολύ καλογραμμένο και ευχάριστο ανάγνωσμα.

[kostas vamvoukakis · Rating 4 out of 5]

Πολύ ωραίο αν και αρκετά φιλοσοφικό για τα γούστα μου. Είναι πιο πολιτική και ειρωνική η λογική του από ότι περίμενα

[. . . _ _ _ . . . · Rating 4 out of 5]

Θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα 25 χρόνια μετά στον ΕΣ (το βιβλίο εκδόθηκε το 1988), αλλά προφανώς αυτό το ημερολόγιο θητείας περιγράφει γνώριμες εικόνες με τρόπο οικείο σαν να το περιγράφει φίλος σου ή και εσύ ο ίδιος (αρρενα αναγνώστη) με ταλέντο στη γραφή. Βιβλίο-βίβλος για κάθε μελλοντικό στρατεύσιμο (και μη), που στέκει σε ένα μικρό-genre (ο Χωμενίδης έγραψε το Ύψος των Περιστάσεων μετά την θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό)και μετά από τόσα χρόνια αξεπέραστο γιατί μίλησε στον κάθε Έλληνα που έχει ιστορίες από την θητεία του (όχι τυχαία, οι μεγαλύτερες επιτυχίες του Περάκη είναι οι 2 "Λούφες")

[Apostolis Tourtouris · Rating 5 out of 5]

《Ελπίζω από αύριο να σας φέρνουν τον καφέ στο κρεβάτι...》
(από το γράμμα ενός αυτόχειρα φαντάρου)

Το άγχος, η πίεση, η αγγαρεία, οι μονιμάδες, η φυλακή, οι διαχρονικά απαράλλακτες εκφράσεις και πλάκες και συμπεριφορές του ελληνικού στρατού μέσα από συλλογές χρονογραφημάτων που εκδόθηκαν αρχικά στο μεγάλο ελληνικό περιοδικό Παρά Πέντε.

Το απολύομαι και τρελαίνομαι είναι η βίβλος του φαντάρου, ένα βιβλίο που σου δίνει κουράγιο, ένα βιβλίο που δεν βγάζει νόημα αν δεν το πιστέψεις, αν δεν το ζήσεις. Έχει χαραχτεί στο υποσυνείδητο κάθε Έλληνα άντρα που καλείται να καταστρέψει ένα διάστημα από τα καλύτερά του χρόνια χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα, χωρίς καν την ηθική απόλαυση μιας εργασίας με νόημα, και θα συνεχίσει να ζει ανάμεσα στη σκοπιά και στο θάλαμο ψάχνοντας να λουφάρει στο κψμ, να μπει στην προνομιούχο θέση του γραφέα ή να πάρει 10ήμερη τιμητική άδεια.

Ως ένας ακόμη αναξιοπαθής, θέλω να πω γι' αυτό το βιβλίο μονάχα δύο λέξεις: ΑΠΟΛΥΟΜΑΙ ΡΕΕΕΕΕ!