What do you think?
Rate this book
Prayers for the Stolen
A haunting story of love and survival that introduces an unforgettable literary heroine
Ladydi Garcia Martínez is fierce, funny and smart. She was born into a world where being a girl is a dangerous thing. In the mountains of Guerrero, Mexico, women must fend for themselves, as their men have left to seek opportunities elsewhere. Here in the shadow of the drug war, bodies turn up on the outskirts of the village to be taken back to the earth by scorpions and snakes. School is held sporadically, when a volunteer can be coerced away from the big city for a semester. In Guerrero the drug lords are kings, and mothers disguise their daughters as sons, or when that fails they “make them ugly” – cropping their hair, blackening their teeth- anything to protect them from the rapacious grasp of the cartels. And when the black SUVs roll through town, Ladydi and her friends burrow into holes in their backyards like animals, tucked safely out of sight.
While her mother waits in vain for her husband’s return, Ladydi and her friends dream of a future that holds more promise than mere survival, finding humor, solidarity and fun in the face of so much tragedy. When Ladydi is offered work as a nanny for a wealthy family in Acapulco, she seizes the chance, and finds her first taste of love with a young caretaker there. But when a local murder tied to the cartel implicates a friend, Ladydi’s future takes a dark turn. Despite the odds against her, this spirited heroine’s resilience and resolve bring hope to otherwise heartbreaking conditions.
An illuminating and affecting portrait of women in rural Mexico, and a stunning exploration of the hidden consequences of an unjust war, PRAYERS FOR THE STOLEN is an unforgettable story of friendship, family, and determination.
Ladydi Garcia Martínez is fierce, funny and smart. She was born into a world where being a girl is a dangerous thing. In the mountains of Guerrero, Mexico, women must fend for themselves, as their men have left to seek opportunities elsewhere. Here in the shadow of the drug war, bodies turn up on the outskirts of the village to be taken back to the earth by scorpions and snakes. School is held sporadically, when a volunteer can be coerced away from the big city for a semester. In Guerrero the drug lords are kings, and mothers disguise their daughters as sons, or when that fails they “make them ugly” – cropping their hair, blackening their teeth- anything to protect them from the rapacious grasp of the cartels. And when the black SUVs roll through town, Ladydi and her friends burrow into holes in their backyards like animals, tucked safely out of sight.
While her mother waits in vain for her husband’s return, Ladydi and her friends dream of a future that holds more promise than mere survival, finding humor, solidarity and fun in the face of so much tragedy. When Ladydi is offered work as a nanny for a wealthy family in Acapulco, she seizes the chance, and finds her first taste of love with a young caretaker there. But when a local murder tied to the cartel implicates a friend, Ladydi’s future takes a dark turn. Despite the odds against her, this spirited heroine’s resilience and resolve bring hope to otherwise heartbreaking conditions.
An illuminating and affecting portrait of women in rural Mexico, and a stunning exploration of the hidden consequences of an unjust war, PRAYERS FOR THE STOLEN is an unforgettable story of friendship, family, and determination.
212 pages, Hardcover
First published February 11, 2014
About the author
Jennifer Clement
27 books423 followersJennifer Clement is the President of PEN International and the first woman to be elected since the organization was founded in 1921. Clement grew up in Mexico City, Mexico. She studied English Literature and Anthropology at New York University and also studied French Literature in Paris, France. She has an MFA from the University of Southern Maine.
From 2009 to 2012, Clement was president of PEN Mexico and her work focused on the disappearance and killing of journalists. Human rights issues have motivated her writing. In 2014 she was awarded the Sara Curry Humanitarian Award for her novel Prayers for the Stolen that involved over ten years of research on the stealing of young girls in Mexico.
Clement is the author four novels Gun Love, Prayers for the Stolen, A True Story Based on Lies and The Poison That Fascinates. She also wrote the acclaimed memoir Widow Basquiat (on the painter Jean Michel Basquiat and New York City in the early 1980s). Clement is also the author of several books of poetry: The Next Stranger (with an introduction by W.S. Merwin); Newton’s Sailor; Lady of the Broom and Jennifer Clement: New and Selected Poems. Her prize-winning story, “A Salamander-Child” is published as an art book with work by the Mexican painter Gustavo Monroy. Clement’s books have been translated into 24 languages.
Prayers for the Stolen was a New York Times Book Review Editor’s Choice Book, First Selection for National Reading Group Month’s Great Group Reads and appeared internationally on many “Best Books of the Year” lists, including that of The Irish Times. The novel was awarded France’s Grand Prix des Lectrices Lyceenes de ELLE, The Sara Curry Humanitarian Award and was finalist for 2015′s PEN/Faulkner Award for Fiction.
Other honours include the National Endowment of the Arts (NEA) Fellowship for Literature in 2012, the UK’s Canongate Prize, a Santa Maddalena Fellowship, the MacDowell Colony’s Robert and Stephanie Olmsted Fellowship and, due to her humanitarian work, Clement was awarded a City of Asylum Residency in Pittsburgh, PA, USA. Her novel A True Story Based on Lies was an Orange Prize finalist and Prayers for the Stolen was a Prix Femina finalist in France. She is a member of Mexico’s prestigious “Sistema Nacional de Creadores.”
Several of Clement’s works have been adapted for the stage. Her novel on the mistreatment of servants in Mexico, A True Story Based on Lies, was staged in France by the Traits de Marque Company and in Mexico by The National Theatre of Mexico and adapted by Ximena Escalante. Ados Teatro in Spain is currently adapting Prayers for the Stolen for the stage and the BBC is creating a 5-episode radio play of Prayers for the Stolen with an adaptation by Jeff Young.
Twenty-two years ago, Jennifer Clement and her sister, Barbara Sibley, founded The San Miguel Poetry Week in San Miguel de Allende, Mexico.
From 2009 to 2012, Clement was president of PEN Mexico and her work focused on the disappearance and killing of journalists. Human rights issues have motivated her writing. In 2014 she was awarded the Sara Curry Humanitarian Award for her novel Prayers for the Stolen that involved over ten years of research on the stealing of young girls in Mexico.
Clement is the author four novels Gun Love, Prayers for the Stolen, A True Story Based on Lies and The Poison That Fascinates. She also wrote the acclaimed memoir Widow Basquiat (on the painter Jean Michel Basquiat and New York City in the early 1980s). Clement is also the author of several books of poetry: The Next Stranger (with an introduction by W.S. Merwin); Newton’s Sailor; Lady of the Broom and Jennifer Clement: New and Selected Poems. Her prize-winning story, “A Salamander-Child” is published as an art book with work by the Mexican painter Gustavo Monroy. Clement’s books have been translated into 24 languages.
Prayers for the Stolen was a New York Times Book Review Editor’s Choice Book, First Selection for National Reading Group Month’s Great Group Reads and appeared internationally on many “Best Books of the Year” lists, including that of The Irish Times. The novel was awarded France’s Grand Prix des Lectrices Lyceenes de ELLE, The Sara Curry Humanitarian Award and was finalist for 2015′s PEN/Faulkner Award for Fiction.
Other honours include the National Endowment of the Arts (NEA) Fellowship for Literature in 2012, the UK’s Canongate Prize, a Santa Maddalena Fellowship, the MacDowell Colony’s Robert and Stephanie Olmsted Fellowship and, due to her humanitarian work, Clement was awarded a City of Asylum Residency in Pittsburgh, PA, USA. Her novel A True Story Based on Lies was an Orange Prize finalist and Prayers for the Stolen was a Prix Femina finalist in France. She is a member of Mexico’s prestigious “Sistema Nacional de Creadores.”
Several of Clement’s works have been adapted for the stage. Her novel on the mistreatment of servants in Mexico, A True Story Based on Lies, was staged in France by the Traits de Marque Company and in Mexico by The National Theatre of Mexico and adapted by Ximena Escalante. Ados Teatro in Spain is currently adapting Prayers for the Stolen for the stage and the BBC is creating a 5-episode radio play of Prayers for the Stolen with an adaptation by Jeff Young.
Twenty-two years ago, Jennifer Clement and her sister, Barbara Sibley, founded The San Miguel Poetry Week in San Miguel de Allende, Mexico.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,232 reviews
September 20, 2021
This book, literally, found me.
It was laying on its side, left carelessly by someone on a library shelf....the cover with its poppy flower, cactus, and scorpion. And I can still feel the sting of that crouched, awaiting scorpion.
Jennifer Clement places the story of Ladydi Garcia Martinez into your outstretched hands. And the petals of that poppy flower drift slowly to your feet. Life for females in the mountains of Guerrero, Mexico is unimaginable. We, in our own worlds, look for safety zones....there are none in the villages here. Never have been. Never will be. Young girls are disguised as young boys and must seek refuge in hiding holes dug in the distance to evade the SUV's of the Zeta. The numbers of the stolen is staggering and the exact statistics may never be known. Although this is a work of fiction, the assault on humanity is very, very real.
Ladydi lives with her alcoholic mother in a dirt floor house taken over by the insects of the jungle. The human insects of the drug cartels plant their fields of poppies harvested by kidnapped farmers. There are no males left in this village. Education is hit and miss. Education is gleaned from the television's slant on life. But Ladydi and her mother, Rita, scratch into the surface of an existence. The resilience of Ladydi is what drives this story. And Jennifer Clement allows you to feel her pulse.
Ladydi breaks free and attempts a life in the once glamorous city of Acapulco. The writer describes Ladydi's encounter with the gardener with the kiss of language: "The very next morning, Julio, the gardener, walked through the front door and I fell in love. He walked right into my body. He climbed up my ribs and into me. I thought to myself, say a prayer for ladders."
I'm simply taken with Prayers for the Stolen. And I'm simply taken with the raw, rugged, writing of Jennifer Clement. You just need to know....you just need to know.
It was laying on its side, left carelessly by someone on a library shelf....the cover with its poppy flower, cactus, and scorpion. And I can still feel the sting of that crouched, awaiting scorpion.
Jennifer Clement places the story of Ladydi Garcia Martinez into your outstretched hands. And the petals of that poppy flower drift slowly to your feet. Life for females in the mountains of Guerrero, Mexico is unimaginable. We, in our own worlds, look for safety zones....there are none in the villages here. Never have been. Never will be. Young girls are disguised as young boys and must seek refuge in hiding holes dug in the distance to evade the SUV's of the Zeta. The numbers of the stolen is staggering and the exact statistics may never be known. Although this is a work of fiction, the assault on humanity is very, very real.
Ladydi lives with her alcoholic mother in a dirt floor house taken over by the insects of the jungle. The human insects of the drug cartels plant their fields of poppies harvested by kidnapped farmers. There are no males left in this village. Education is hit and miss. Education is gleaned from the television's slant on life. But Ladydi and her mother, Rita, scratch into the surface of an existence. The resilience of Ladydi is what drives this story. And Jennifer Clement allows you to feel her pulse.
Ladydi breaks free and attempts a life in the once glamorous city of Acapulco. The writer describes Ladydi's encounter with the gardener with the kiss of language: "The very next morning, Julio, the gardener, walked through the front door and I fell in love. He walked right into my body. He climbed up my ribs and into me. I thought to myself, say a prayer for ladders."
I'm simply taken with Prayers for the Stolen. And I'm simply taken with the raw, rugged, writing of Jennifer Clement. You just need to know....you just need to know.
July 20, 2022
کتاب غمانگیزی از زنان مکزیکی و مشکلات آنها. درگیری آنها با فقر، زنستیزی، مواد مخدر، قاچاق و تجاوز.
نثر کتاب ساده، روان و بسیار عالی بود.
کتاب به نوعی صدای ظلم به زنانی هست که هیچوقت صدایشان شنیده نشد. یک مستند که با شخصیتهای خیالیاش تلاش کرد نشان دهد فقر، ترس و ظلم چه فشارهایی به زنان آورده است، تا جاییکه در آخر رمان به دختری که حامله است گفته فقط دعا کن پسر باشه!
نثر کتاب ساده، روان و بسیار عالی بود.
کتاب به نوعی صدای ظلم به زنانی هست که هیچوقت صدایشان شنیده نشد. یک مستند که با شخصیتهای خیالیاش تلاش کرد نشان دهد فقر، ترس و ظلم چه فشارهایی به زنان آورده است، تا جاییکه در آخر رمان به دختری که حامله است گفته فقط دعا کن پسر باشه!
July 8, 2019
این کتاب یه دختر شونزده ساله داره که «رویا» رو برات توصیف میکنه. عجیبترین و شاید کثیفترین نقطهی این دنیا تو نگاهش نه رنجآوره نه زشت، و وقتی یکی اینقدر قشنگ برات از همه چی میگه دلت میخواد چندین و چند بار حرفاشو بخونی و با تکتک اش لذتو تجربه کنی.
خیلی خیلی دوسش داشتم، ازش انتظار نداشتم این همه خوب باشه ولی بود :)) داستان درباره زندگی زنان تو روستاهای مکزیکه، زندگیای که فکر کردن بهش هم حتی عجیب و غیرممکنه اما خب دقیقا داره تو همین روزها اونور دنیا اتفاق میفته.
.
«باورت میشه فقط بیست و شیش حرف برای بیان همه چیز وجود داره؟ فقط بیست و شیش حرف برای گفتن دربارهی عشق، حسادت و خدا»
خیلی خیلی دوسش داشتم، ازش انتظار نداشتم این همه خوب باشه ولی بود :)) داستان درباره زندگی زنان تو روستاهای مکزیکه، زندگیای که فکر کردن بهش هم حتی عجیب و غیرممکنه اما خب دقیقا داره تو همین روزها اونور دنیا اتفاق میفته.
.
«باورت میشه فقط بیست و شیش حرف برای بیان همه چیز وجود داره؟ فقط بیست و شیش حرف برای گفتن دربارهی عشق، حسادت و خدا»
May 17, 2021
امرأة مفقودة هي فقط ورقة شجر أخرى تسقط"...هذه الرواية تحيي ذكرى كل النساء المفقودات في المكسيك
تكشف الكاتبة جنيفر كليمنت عن الجانب السيء للحياة في المكسيك وخاصةً في الريف على الحدود الجبلية, حين تصبح كل الشرور ممكنة بالقوة والمال والسلاح
حياة قاسية تعيش فيها النساء محاصرات بين تجار المخدرات وتجار البشر والدعارة الذين يخطفون البنات في أعمار مختلفة للاتجار بهن
تحكي ليديدي عن حياتها مع أمها وصديقاتها في ريف مقاطعة جيريرو حيث يهرب الرجال إلى أمريكا تاركين عائلاتهم وسط البؤس والخوف
تفاصيل المكان بكل قسوته, شدة الحرارة وكثرة الحشرات والزواحف وندرة الخدمات الطبية والتعليمية
كل أم تحاول تقبيح ملامح بنتها حماية لها من الخطف, وحفر جحور كبيرة تختفي فيها البنات عند سماعهم لمجئ عربات رجال العصابات لجمع البنات
تعرض الكاتبة ممارسات الخطف والقتل والفساد والتواطؤ الحكومي مع أصحاب المال والنفوذ, وعمليات التهريب المنظمة للمخدرات والسلاح
بأسلوب جميل وهادئ وفي فصول قصيرة ننتقل بين محطات في حياة ليديدي من الريف وحتى سجن النساء
جينفر كليمنت نشأت في مدينة مكسيكو وكانت رئيسة لفرع منظمة بن في المكسيك التي تهدف إلى تعزيز الكتابة وحرية التعبير حول العالم
تكشف الكاتبة جنيفر كليمنت عن الجانب السيء للحياة في المكسيك وخاصةً في الريف على الحدود الجبلية, حين تصبح كل الشرور ممكنة بالقوة والمال والسلاح
حياة قاسية تعيش فيها النساء محاصرات بين تجار المخدرات وتجار البشر والدعارة الذين يخطفون البنات في أعمار مختلفة للاتجار بهن
تحكي ليديدي عن حياتها مع أمها وصديقاتها في ريف مقاطعة جيريرو حيث يهرب الرجال إلى أمريكا تاركين عائلاتهم وسط البؤس والخوف
تفاصيل المكان بكل قسوته, شدة الحرارة وكثرة الحشرات والزواحف وندرة الخدمات الطبية والتعليمية
كل أم تحاول تقبيح ملامح بنتها حماية لها من الخطف, وحفر جحور كبيرة تختفي فيها البنات عند سماعهم لمجئ عربات رجال العصابات لجمع البنات
تعرض الكاتبة ممارسات الخطف والقتل والفساد والتواطؤ الحكومي مع أصحاب المال والنفوذ, وعمليات التهريب المنظمة للمخدرات والسلاح
بأسلوب جميل وهادئ وفي فصول قصيرة ننتقل بين محطات في حياة ليديدي من الريف وحتى سجن النساء
جينفر كليمنت نشأت في مدينة مكسيكو وكانت رئيسة لفرع منظمة بن في المكسيك التي تهدف إلى تعزيز الكتابة وحرية التعبير حول العالم
November 4, 2022
کتاب را خواندم و بلافاصله فیلم اقتباسی ۲۰۲۱ آن را دیدم که البته اقتباس وفادارانه ای نبود و با تفاوتهایی حدوداً نیمی از کتاب فیلم شده بود.
*********************************************************************
کلمنت میگوید: «همیشه باور داشتهام ادبیات میتواند دنیا را تغییر دهد.» مقدمه مترجم- صفحه ۷ کتاب
اگر ساکت باشی هیچ اتفاقی نمیافتد، مطمئناً یک روز یک نفر شعری در آن مورد خواهد سرود. هر چیزی که نباید بدانی یا در موردش حرف بزنی بالاخره به یک ترانه تبدیل میشد. صفحه ۱۷ کتاب
مادر میگفت: «هیچ وقت برای عشق و سلامتی یا پول دعا نکن، اگه خدا بفهمه تو چه چیزی رو میخوای، اون رو بهت نمیده. تضمین میکنم.» صفحه ۲۱ کتاب
در تمام مکزیک تنها راننده تاکسیها میدانستند در کشور چه خبر است. معروف بود که «اگر میخوای بدونی دنیا دست کیه، تاکسی بگیر.» به نظرم یک نفر باید همه راننده تاکسیها را دور هم جمع میکرد… و از آنها میپرسید در این مملکت لعنتی چه خبر است. صفحه ۹۵ کتاب
*********************************************************************
کلمنت میگوید: «همیشه باور داشتهام ادبیات میتواند دنیا را تغییر دهد.» مقدمه مترجم- صفحه ۷ کتاب
اگر ساکت باشی هیچ اتفاقی نمیافتد، مطمئناً یک روز یک نفر شعری در آن مورد خواهد سرود. هر چیزی که نباید بدانی یا در موردش حرف بزنی بالاخره به یک ترانه تبدیل میشد. صفحه ۱۷ کتاب
مادر میگفت: «هیچ وقت برای عشق و سلامتی یا پول دعا نکن، اگه خدا بفهمه تو چه چیزی رو میخوای، اون رو بهت نمیده. تضمین میکنم.» صفحه ۲۱ کتاب
در تمام مکزیک تنها راننده تاکسیها میدانستند در کشور چه خبر است. معروف بود که «اگر میخوای بدونی دنیا دست کیه، تاکسی بگیر.» به نظرم یک نفر باید همه راننده تاکسیها را دور هم جمع میکرد… و از آنها میپرسید در این مملکت لعنتی چه خبر است. صفحه ۹۵ کتاب
March 21, 2014
When I read the sentence, "The best thing you can be in Mexico is an ugly girl", I knew this book was going to be something special, a heartbreaker and I was right on both counts.
Ladydi and her mother Rita live in a mountain community in Guerrero. Once a family community now there is not much left, the men are gone. Most to the United States where they find jobs, sending money home for a while and then finding new lives, abandoning their old. When the hear the SUV's coming, the girls hide in holes in the backyard so they are not stolen, but sometimes they are too late.
This is the Mexico controlled by the drug cartels, where women and children, pretty girls are stolen for human trafficking or personal use by the leaders. They remain because they have little choice, little voice. Ladydi is accepting of her life, but questioning of the things she hears and sees. Her mother, a heavy drinker is alternately critical and loving, brisk, rude and at times even endearing.
It would be easy because of the style of the writing, which is so matter of fact and humorous even, to dismiss this as a coming of age story. But this is the life these people have to love, to survive the best they can, to make sense of a life with few options. There is a horrible reality as the basis of this novel, of forgotten women and children at the mercy of the cartels.
Ladydi and her mother Rita live in a mountain community in Guerrero. Once a family community now there is not much left, the men are gone. Most to the United States where they find jobs, sending money home for a while and then finding new lives, abandoning their old. When the hear the SUV's coming, the girls hide in holes in the backyard so they are not stolen, but sometimes they are too late.
This is the Mexico controlled by the drug cartels, where women and children, pretty girls are stolen for human trafficking or personal use by the leaders. They remain because they have little choice, little voice. Ladydi is accepting of her life, but questioning of the things she hears and sees. Her mother, a heavy drinker is alternately critical and loving, brisk, rude and at times even endearing.
It would be easy because of the style of the writing, which is so matter of fact and humorous even, to dismiss this as a coming of age story. But this is the life these people have to love, to survive the best they can, to make sense of a life with few options. There is a horrible reality as the basis of this novel, of forgotten women and children at the mercy of the cartels.
April 21, 2021
3.5
ژورنالیسم به سبک رمان
کتاب راجع به مشکلات و مصائب زنان منطقه گوررو مکزیک هستش که مردهاشون برای کار به آمریکا میرن و فقط از اونجا براشون پول میفرستن- تا اینکه اون پول هم یک روزی قطع بشه- در برابر هجوم قاچاقچیان مواد مخدر، فقر و عقربها. داستان دخترانی که برای شهوترانی قاچاقچیان ربوده میشن و هیچ وقت هم دیگه خبری ازشون نمیشه. و داستان مادرانی که به دخترانشون لباس پسرونه میپوشونن و دعا میکنن که بچشون زشت باشه. چون سرنوشت همه دخترهای خوشگل گوررو از پیش معلومه.
کتاب در قالب یک داستان ساختگی داره اطلاعات دردناکی راجع به وضعیت رقّتبار زندگی در منطقه گوررو به ما میده و هرچند داستان آنچنان جذابیتی نداره اما کتاب رسالت خودش رو میشناسه و به اون پایبنده و به موقع تموم میشه. از این جهت خیلی خوب بود.
یک نکته دیگه راجع به این کتاب، اینکه خیلیها اومدن گفتن کتاب خیلی فمینیستیه. هستش هم! محض رضای خدا یک مرد خوب توی این کتاب وجود نداره. همه مردا از دم الدنگ هستن و کش تنبونشون هم شله! اما با همه این اوصاف، بنا ندارم به این کتاب خیلی گیر بدم. چون دلم برای زنا و دخترای گوررو خیلی سوخت.
میخوام بگم: بیاید اصلا یکی دیگه هم بزنید اینور!{گوش دیگر خود را پیش میآورد}
ژورنالیسم به سبک رمان
کتاب راجع به مشکلات و مصائب زنان منطقه گوررو مکزیک هستش که مردهاشون برای کار به آمریکا میرن و فقط از اونجا براشون پول میفرستن- تا اینکه اون پول هم یک روزی قطع بشه- در برابر هجوم قاچاقچیان مواد مخدر، فقر و عقربها. داستان دخترانی که برای شهوترانی قاچاقچیان ربوده میشن و هیچ وقت هم دیگه خبری ازشون نمیشه. و داستان مادرانی که به دخترانشون لباس پسرونه میپوشونن و دعا میکنن که بچشون زشت باشه. چون سرنوشت همه دخترهای خوشگل گوررو از پیش معلومه.
کتاب در قالب یک داستان ساختگی داره اطلاعات دردناکی راجع به وضعیت رقّتبار زندگی در منطقه گوررو به ما میده و هرچند داستان آنچنان جذابیتی نداره اما کتاب رسالت خودش رو میشناسه و به اون پایبنده و به موقع تموم میشه. از این جهت خیلی خوب بود.
یک نکته دیگه راجع به این کتاب، اینکه خیلیها اومدن گفتن کتاب خیلی فمینیستیه. هستش هم! محض رضای خدا یک مرد خوب توی این کتاب وجود نداره. همه مردا از دم الدنگ هستن و کش تنبونشون هم شله! اما با همه این اوصاف، بنا ندارم به این کتاب خیلی گیر بدم. چون دلم برای زنا و دخترای گوررو خیلی سوخت.
میخوام بگم: بیاید اصلا یکی دیگه هم بزنید اینور!{گوش دیگر خود را پیش میآورد}
August 7, 2018
Find all of my reviews at: http://52bookminimum.blogspot.com/
“Love is not a feeling. It’s a sacrifice.”
Dear Jennifer Clement:
Which means she has officially found a fan in me. After reading Gun Love earlier this year I knew it wouldn’t be long before I sought her out again. When Prayers for the Stolen popped up as a recommendation on the library website I didn’t hesitate a second before clicking the “YES PLEASE” button.
This is the story of Ladydi Garcia Martinez and the village she comes from . . . .
“On our mountain only boys were born, and some of them turned into girls around the age of eleven.”
What does that mean, you may ask?
“If I were a girl then I would be stolen. All the drug traffickers had to do was hear that there was a pretty girl around and they’d sweep onto our lands in black Escalades and carry the girl off.”
In Prayers for the Stolen you hear about what happened to one of those girls, as well as what happened to the women whose husbands left the village for work (some who returned for visits, some who sent money, some who brought back “gifts” like AIDS and some who never returned at all) – but most importantly you hear Ladydi’s story and what happened to her after a dead man was discovered in her village . . . .
Authors tend to earn Stars from me by delivering fresh material or at least presenting a new spin on things. Clement is now two for two. I love how she writes a tale that focuses on a child – but is absolutely NOT something that would be considered a young adult book. I have found both Clement novels that I have read to be 100% un-put-down-able and at this point she has secured a place of honor for me amongst other grit-litty types of writers.
“Love is not a feeling. It’s a sacrifice.”
Dear Jennifer Clement:
Which means she has officially found a fan in me. After reading Gun Love earlier this year I knew it wouldn’t be long before I sought her out again. When Prayers for the Stolen popped up as a recommendation on the library website I didn’t hesitate a second before clicking the “YES PLEASE” button.
This is the story of Ladydi Garcia Martinez and the village she comes from . . . .
“On our mountain only boys were born, and some of them turned into girls around the age of eleven.”
What does that mean, you may ask?
“If I were a girl then I would be stolen. All the drug traffickers had to do was hear that there was a pretty girl around and they’d sweep onto our lands in black Escalades and carry the girl off.”
In Prayers for the Stolen you hear about what happened to one of those girls, as well as what happened to the women whose husbands left the village for work (some who returned for visits, some who sent money, some who brought back “gifts” like AIDS and some who never returned at all) – but most importantly you hear Ladydi’s story and what happened to her after a dead man was discovered in her village . . . .
Authors tend to earn Stars from me by delivering fresh material or at least presenting a new spin on things. Clement is now two for two. I love how she writes a tale that focuses on a child – but is absolutely NOT something that would be considered a young adult book. I have found both Clement novels that I have read to be 100% un-put-down-able and at this point she has secured a place of honor for me amongst other grit-litty types of writers.
March 18, 2017
When books like these are written, which I regard as documentary fiction, it is always difficult to absorb the shock and pain of the people's lives in it.
Ladydi, the young protagonist, relates the story of the women and young girls living alone in the small mountain village of Guerrero Mexiko, near Acapulco, where there are no men, and drug lords have long ago taken over the ruling of the country. The men are either dead, have migrated illegally to the USA, or have been swallowed up by the drug trade.
The book could have been an excellent documentary, since the background of the story is after all more important than anything else: the graphic and really stark conditions under which these women try to survive, the poverty, jail conditions, cruelty of a mute society, the hopelessness of their existence. It is really so graphic that it becomes a stomach-churning experience to follow the lives of the three surviving people. Ladydi, her mother and Maria.
The story line was weak, since it was only necessary for building a tale of Mexico's forgotten or stolen people. The characters were not the most important, although they were compelling enough. It was also swallowed up by the background 'noise'(a little bit of word dumping going on) of the 'documentary'. However, the prose was beautiful and gripping and the suspense was fast moving. Only 240 pages makes this is compact, gripping tale.
It is certainly a tale that must be told. The information provided in this book is just overwhelmingly shocking. There was a lot to learn from this book, for sure. For instance, the presence of lions and tigers where drugs are produced and packaged; the role of prisons as safe havens for women; the girls who are taken and sold like rag dolls, or given away as presents.
We have to know what is happening and why so many people would rather drown in rivers to reach the USA, than remain in a country where lives are worth less than the kettle of vultures swirling above unidentified, unclaimed bodies in the wild. Between the insects and the narcos, all rights to life have been divided equally. Not even crumbs are left to the female population of this sad country.
I'll go for four stars to be fair. In my humble opinion this was more a documentary than a novel. Only the characters were fictional. A journalistic effort in fiction. Perhaps too much reality and too little fiction. Alas, a merciful ending became possible, when the love of a mother for her daughter finally broke through and hope rained down upon them like the shattered glass particles of the erupting volcano.
There are other excellent reviews of this book, that might better convince you to read it. Please read them. And please listen to the voice of these young girls and women. It might change you forever. I wanted to cry. My heart was completely ripped out.
Ladydi, the young protagonist, relates the story of the women and young girls living alone in the small mountain village of Guerrero Mexiko, near Acapulco, where there are no men, and drug lords have long ago taken over the ruling of the country. The men are either dead, have migrated illegally to the USA, or have been swallowed up by the drug trade.
... an angry piece of land that once held a real community, but was ruined by the criminal world of drug traffickers and the immigration to the United States. Our angry piece of land was a broken constellation and each little home was ash.Unprotected women and girls have no defense against rape, abuse, being stolen by the heavily armed men in the dark-tinted, four-wheel drive vehicles, or a government that do not care how these vulnerable people are abused by their own officials. Unless they make themselves ugly and hide in holes in the ground, they're lost and gone. If they managed to survive, like Ladydi's friend Paula, she would forever look like she walked through the Milky Way, where all the stars have burnt her body.
The book could have been an excellent documentary, since the background of the story is after all more important than anything else: the graphic and really stark conditions under which these women try to survive, the poverty, jail conditions, cruelty of a mute society, the hopelessness of their existence. It is really so graphic that it becomes a stomach-churning experience to follow the lives of the three surviving people. Ladydi, her mother and Maria.
The story line was weak, since it was only necessary for building a tale of Mexico's forgotten or stolen people. The characters were not the most important, although they were compelling enough. It was also swallowed up by the background 'noise'(a little bit of word dumping going on) of the 'documentary'. However, the prose was beautiful and gripping and the suspense was fast moving. Only 240 pages makes this is compact, gripping tale.
It is certainly a tale that must be told. The information provided in this book is just overwhelmingly shocking. There was a lot to learn from this book, for sure. For instance, the presence of lions and tigers where drugs are produced and packaged; the role of prisons as safe havens for women; the girls who are taken and sold like rag dolls, or given away as presents.
We have to know what is happening and why so many people would rather drown in rivers to reach the USA, than remain in a country where lives are worth less than the kettle of vultures swirling above unidentified, unclaimed bodies in the wild. Between the insects and the narcos, all rights to life have been divided equally. Not even crumbs are left to the female population of this sad country.
I'll go for four stars to be fair. In my humble opinion this was more a documentary than a novel. Only the characters were fictional. A journalistic effort in fiction. Perhaps too much reality and too little fiction. Alas, a merciful ending became possible, when the love of a mother for her daughter finally broke through and hope rained down upon them like the shattered glass particles of the erupting volcano.
There are other excellent reviews of this book, that might better convince you to read it. Please read them. And please listen to the voice of these young girls and women. It might change you forever. I wanted to cry. My heart was completely ripped out.
July 25, 2015
The narrative voice is unforgettable. We get such a vivid portrait of rural Mexico through the eyes of a young girl, Ladydi, whose mother tries, as all the mothers do, to make her daughter ugly so the narcos don't take her. The chronology in the novel was hard to follow and I kept wanting more robustness from the plot. This feels more like connected vignettes. That said, this is one hell of a novel.
July 31, 2022
زندگی در منطقه ای از جهان(در عصر حاضر) به تصویر کشیده شده که باورنکردنیه!
اینکه هر روز از زندگیت نگران باشی توسط گروه های مختلف و سودجو به عنوان برده ی جنسی دزدیده شی و یا به قتل برسی و اینکه محکوم باشی به زشت کردن خودت و پنهان شدن تو گورهایی کوچک برای فرار از این سرنوشت.
این منطقه، روستاییه در مکزیک که تنها متشکل از خانوماست. مادران و دخترانی بردبار که جبر جغرافیایی و حصارها روپذیرفتن. مثل یکی از بدیهیات زندگی. اما رویابافی و امیدواری رو فراموش نکردن.
زندگی لیدی دی یکی از نوجوونای این ناحیه و سه دوست صمیمیش با نثری چنان گیرا نوشته شده که دل کندن ازش سخته. بی وقفه این کتاب ۲۱۰ صفحه ای رو خوندم و ازش لذت بردم.
اینکه هر روز از زندگیت نگران باشی توسط گروه های مختلف و سودجو به عنوان برده ی جنسی دزدیده شی و یا به قتل برسی و اینکه محکوم باشی به زشت کردن خودت و پنهان شدن تو گورهایی کوچک برای فرار از این سرنوشت.
این منطقه، روستاییه در مکزیک که تنها متشکل از خانوماست. مادران و دخترانی بردبار که جبر جغرافیایی و حصارها روپذیرفتن. مثل یکی از بدیهیات زندگی. اما رویابافی و امیدواری رو فراموش نکردن.
زندگی لیدی دی یکی از نوجوونای این ناحیه و سه دوست صمیمیش با نثری چنان گیرا نوشته شده که دل کندن ازش سخته. بی وقفه این کتاب ۲۱۰ صفحه ای رو خوندم و ازش لذت بردم.
March 11, 2019
"Prayers for the Stolen" is based on real events that happen every day in contemporary Mexico: In the ongoing narco war, girls and young women are stolen and sold off, or kept by drug lords and their enforcers as slaves - it is particularly dangerous for young women to try to cross the border to the United States, where human traffickers lie in wait, or to live in those Mexican states that are largely controlled by the cartels, with the government being complicit. One of these states is Guerrero, where this novel's protagonist, a girl named Ladydi, grows up in a rural area near Acapulco. In her village, girls are made to appear ugly so the narcos won't take them - nevertheless, her friend Paula gets stolen, but manages to come back to tell the tale, and also Ladydi herself will become a little chess figure in the drug war.
Jennifer Clement, the first woman to ever become President of PEN International, grew up in Mexico and currently resides in Mexico City - she knows what she's talking about, as she herself witnessed the escalating narco war. I have to admit that I liked her latest effort Gun Love better, but that doesn't make "Prayers for the Stolen" a bad book: Clement just always shows an incredible talent for creating scenes that border on the, but aren't quite surreal. She extracts the most absurd and bitter aspects of a problem, be it gun culture or human trafficking, and presents them in all their obscenity, thus unsettling and disturbing her readers while at the same time writing in the most beautiful, lyrical language - and that's quite a feat in times in which society as a whole runs the risk to become dulled, not only by the media, but also by the sheer amount of time over which things continue to happen without anyone taking serious action.
This novel shines with its poetic treatment of a serious political issues and with its strong, complex female characters. If you'd excuse me now, I'm off to purchase Widow Basquiat: A Love Story, because I definitely need to read more Jennifer Clement.
Jennifer Clement, the first woman to ever become President of PEN International, grew up in Mexico and currently resides in Mexico City - she knows what she's talking about, as she herself witnessed the escalating narco war. I have to admit that I liked her latest effort Gun Love better, but that doesn't make "Prayers for the Stolen" a bad book: Clement just always shows an incredible talent for creating scenes that border on the, but aren't quite surreal. She extracts the most absurd and bitter aspects of a problem, be it gun culture or human trafficking, and presents them in all their obscenity, thus unsettling and disturbing her readers while at the same time writing in the most beautiful, lyrical language - and that's quite a feat in times in which society as a whole runs the risk to become dulled, not only by the media, but also by the sheer amount of time over which things continue to happen without anyone taking serious action.
This novel shines with its poetic treatment of a serious political issues and with its strong, complex female characters. If you'd excuse me now, I'm off to purchase Widow Basquiat: A Love Story, because I definitely need to read more Jennifer Clement.
June 24, 2020
“Mama nuo mažens mokė mane sukalbėti maldelę už ką nors. Visada ko nors prašydavome. Esu meldusi debesų ir pižamos. Esu meldusi meldusi lempučių ir bičių.
Niekada neprašyk meilės ir sveikatos, sakė ji. Nei pinigų. Jei Dievas išgirs, ko iš tikrųjų nori, nesuteiks tau to. Garantuoju.
Kai tėvas paliko mus, mama liepė: klaupkis ir melsk šaukštų.”
Oho.
Ši knyga yra dulkės, džiunglių klampuma, skausmo vandenynas. Ji kupina skorpionų albinosų, gyvačių lizdų, herbicidų tvaiko.
Taip netikėtai susmigo į širdį šis mergaitės iš lūšnos ant kalno nenutrūkstantis minties srautas.
Gimti mergaite ant to Meksikos kalno - prakeikimas. Mamos mergaites kasdien bjauroja, kad tik kuo mažiau gražios jos atrodytų narkotikų karteliams. Mamos kasa duobes lūšnų kiemuose, kad akimirkai atėjus mergaitės bėgtų ir slėptųsi jose.
Tėčių ten nėra, mokykla veikia tik tuomet, kai kažkas per prievartą atsiunčiamas mokyti. O ir į tas pamokas gali nespėti nubėgti, jei atskris sraigtasparnis ir apipils tave nuodais.
Oho.
“Chulijus manė, kad visus žmones galima suskirstyti į dienos ir nakties žmones. Jis sakė, kad žodžius irgi galima suskirstyti tokiu pačiu būdu. Jo manymu, bjaurūs nakties žodžiai buvo pasiutligė ir šleikštulys. Gražūs nakties žodžiai buvo mėnulis, pienas ir peteliškė.
Kai mes su Chulijumi judėjome po antklodėmis, elektros kibirkštys spragsėjo ir apšvietė mūsų lovą.
Niekada anksčiau nebuvo matę nieko panašaus, tik danguje.
Mylėjomės blyksint vilnonės antklodės žaibams.”
Niekada neprašyk meilės ir sveikatos, sakė ji. Nei pinigų. Jei Dievas išgirs, ko iš tikrųjų nori, nesuteiks tau to. Garantuoju.
Kai tėvas paliko mus, mama liepė: klaupkis ir melsk šaukštų.”
Oho.
Ši knyga yra dulkės, džiunglių klampuma, skausmo vandenynas. Ji kupina skorpionų albinosų, gyvačių lizdų, herbicidų tvaiko.
Taip netikėtai susmigo į širdį šis mergaitės iš lūšnos ant kalno nenutrūkstantis minties srautas.
Gimti mergaite ant to Meksikos kalno - prakeikimas. Mamos mergaites kasdien bjauroja, kad tik kuo mažiau gražios jos atrodytų narkotikų karteliams. Mamos kasa duobes lūšnų kiemuose, kad akimirkai atėjus mergaitės bėgtų ir slėptųsi jose.
Tėčių ten nėra, mokykla veikia tik tuomet, kai kažkas per prievartą atsiunčiamas mokyti. O ir į tas pamokas gali nespėti nubėgti, jei atskris sraigtasparnis ir apipils tave nuodais.
Oho.
“Chulijus manė, kad visus žmones galima suskirstyti į dienos ir nakties žmones. Jis sakė, kad žodžius irgi galima suskirstyti tokiu pačiu būdu. Jo manymu, bjaurūs nakties žodžiai buvo pasiutligė ir šleikštulys. Gražūs nakties žodžiai buvo mėnulis, pienas ir peteliškė.
Kai mes su Chulijumi judėjome po antklodėmis, elektros kibirkštys spragsėjo ir apšvietė mūsų lovą.
Niekada anksčiau nebuvo matę nieko panašaus, tik danguje.
Mylėjomės blyksint vilnonės antklodės žaibams.”
August 23, 2022
*داستانهای دردناکی که باید خواند*
"هیچوقت برای عشق و سلامتی یا پول دعا نکن، اگه خدا بفهمه چی میخوای اونو بهت نمیده، تضمین میکنم."
اما بنظرم تو دعا کن. برای دخترایی که ربوده شدن دعا کن. وقتی که توی سوراخ قایم میشی، برای پیدا نشدن دعا کن. برای اینکه معلم و پزشک به روستا بیاد دعا کن. برای اینکه تلفن آنتن بده دعا کن. وقتی هلیکوپترها از بالای سرت رد میشن، دعا کن سَم روی سرت نریزن. دعا کن پدرت پول بفرسته. دعا کن دختر زیبایی نشی. دعا کن دختر نشی.
--------------------
فیلمش* رو هم بعد خوندن کتاب دیدم. هم فیلم و هم کتاب خیلی خوب بودن، شخصیتهای واقعی و باورپذیر و روایت عجیب، خیرهکننده و دردناک.
* Prayers for the Stolen
2021 ‧ Drama/Narrative ‧
"هیچوقت برای عشق و سلامتی یا پول دعا نکن، اگه خدا بفهمه چی میخوای اونو بهت نمیده، تضمین میکنم."
اما بنظرم تو دعا کن. برای دخترایی که ربوده شدن دعا کن. وقتی که توی سوراخ قایم میشی، برای پیدا نشدن دعا کن. برای اینکه معلم و پزشک به روستا بیاد دعا کن. برای اینکه تلفن آنتن بده دعا کن. وقتی هلیکوپترها از بالای سرت رد میشن، دعا کن سَم روی سرت نریزن. دعا کن پدرت پول بفرسته. دعا کن دختر زیبایی نشی. دعا کن دختر نشی.
--------------------
فیلمش* رو هم بعد خوندن کتاب دیدم. هم فیلم و هم کتاب خیلی خوب بودن، شخصیتهای واقعی و باورپذیر و روایت عجیب، خیرهکننده و دردناک.
* Prayers for the Stolen
2021 ‧ Drama/Narrative ‧
June 29, 2022
آدم ربایی و به خصوص ربودن زنان و دختران پدیده بسیار زشت و ترسناکی هست که متاسفانه همچنان ادامه داره، بیشتر کتاب هایی که در این مورد نوشته شده از زبان فرد ربوده شده هست، اما این کتاب داستان افرادی رو میگه که هرروز با ترس و خطر ربوده شدن مواجه هستن!
.
لیدی دی، شخصیت اصلی داستان به همراه مادرش در منطقه ای کوهستانی از مکزیک زندگی میکنه، کوهستانی که بجز مسائلی مثل بی امکاناتی، نبود پزشک و امکان تحصیل، در چنگ باند های مواد مخدر، آدم ربا ها و قاتل ها گرفتار شده. در این داستان با با برش کوتاهی از زندگی لیدی دی همراه میشیم.
.
اتفاقات داخل داستان خیلی تلخ و ناراحت کننده هست، به خصوص اینکه تمام این اتفاقات در دنیای خارج داستان هم در حال اتفاق افتادنه. اما نویسنده مقداری طنز چاشنی متن کرده، اما نه از نوعی که باعث خنده بشه، طنز تلخی که بیشتر آدمو به فکر میبره
.
کتاب متن و ترجمه روانی داره و داستان انقدر روان جلو میره که به سختی میشه کتاب رو زمین گذاشت
.
لیدی دی، شخصیت اصلی داستان به همراه مادرش در منطقه ای کوهستانی از مکزیک زندگی میکنه، کوهستانی که بجز مسائلی مثل بی امکاناتی، نبود پزشک و امکان تحصیل، در چنگ باند های مواد مخدر، آدم ربا ها و قاتل ها گرفتار شده. در این داستان با با برش کوتاهی از زندگی لیدی دی همراه میشیم.
.
اتفاقات داخل داستان خیلی تلخ و ناراحت کننده هست، به خصوص اینکه تمام این اتفاقات در دنیای خارج داستان هم در حال اتفاق افتادنه. اما نویسنده مقداری طنز چاشنی متن کرده، اما نه از نوعی که باعث خنده بشه، طنز تلخی که بیشتر آدمو به فکر میبره
.
کتاب متن و ترجمه روانی داره و داستان انقدر روان جلو میره که به سختی میشه کتاب رو زمین گذاشت
May 27, 2023
" یکی روی ��ین مملکت تور پهن کرده و ما توش گیر افتادیم. "
کتابی که جنایت هاش من رو یاد فیلم pulp fiction مینداخت، روابطش من رو یاد کتاب جزء از کل مینداخت، جامعه ای که داشت من رو یاد حرف های جادی میرمیرانی مینداخت و موسیقیش من رو یاد the last of us مینداخت و وایب هیچکدوم از این ها رو نمیداد.
کتابی که جنایت هاش من رو یاد فیلم pulp fiction مینداخت، روابطش من رو یاد کتاب جزء از کل مینداخت، جامعه ای که داشت من رو یاد حرف های جادی میرمیرانی مینداخت و موسیقیش من رو یاد the last of us مینداخت و وایب هیچکدوم از این ها رو نمیداد.
October 16, 2017
Ladydi's story of her life growing up in the mountains of Guerrero, Mexico. The writing tells a chilling story in a quiet way that spares nothing. The story is rich in fear and poverty, told with innocence and awareness. Ladydi is the perfect character to tell such a story.
Throughout, I was reminded of 2666. Missing girls, murder, fear, helplessness...... it's a story that people live each and every day in small villages throughout Mexico. The Cartels have the power, the people don't.
So many unknowns; so many mysteries.
Jennifer Clement wrote a warm, chilling, touching, human story.
Throughout, I was reminded of 2666. Missing girls, murder, fear, helplessness...... it's a story that people live each and every day in small villages throughout Mexico. The Cartels have the power, the people don't.
So many unknowns; so many mysteries.
Jennifer Clement wrote a warm, chilling, touching, human story.
July 12, 2018
«مادرم مدام این حرف را تکرار میکرد که زندگی به هیچ نمیارزد و یک ترانهی معروف قدیمی را مثل قسمتی از یک دعا میخواند که میگفت: اگر میخواهی فردا مرا بکشی چرا امروز نه؟
او آن را به شکلهای مختلف تغییر میداد. یکبار شنیدم به پدرم گفت: اگر میخواهی فردا ترکم کنی چرا امروز نه؟»
او آن را به شکلهای مختلف تغییر میداد. یکبار شنیدم به پدرم گفت: اگر میخواهی فردا ترکم کنی چرا امروز نه؟»
May 24, 2023
کتاب روایتگر زندگی در مکزیک که زن بودن در آن خطرناک است و برای فرار از کارتل های مواد مخدر و باندهای خلاف که زنان و دختران را میربایند تا مورد سوء استفاده قرار دهند. برای اینکه از دست خلافکاران در امان باشی باید تا سن بلوغ آرایش پسرانه بکنی، همیشه کثیف و لباس ژنده بپوشی تا از دیدرسشان خارج شوی ولی در نهایت راه فراری برای خلاصی زنانی که هیچ مردی در شهرشان وجود ندارد نیست، زنانی که لذت هماغوشی و دوست داشته شدن به بزرگترین حسرت زندگیشان بدل میشود
از وقتی بچه بودم مادرم گفته بود برای چیزی دعا کنم. ما همیشه دعا می کردیم
مادر می گفت : هیچ وقت برای عشق و سلامتی یا پول دعا نکن، اگه خدا بفهمه تو چه چیزی رو می خوای، اون رو بِهت نمی ده. تضمین می کنم.
کتاب بسیار خوش خوان و روونه و خستت نمیکنه.
از وقتی بچه بودم مادرم گفته بود برای چیزی دعا کنم. ما همیشه دعا می کردیم
مادر می گفت : هیچ وقت برای عشق و سلامتی یا پول دعا نکن، اگه خدا بفهمه تو چه چیزی رو می خوای، اون رو بِهت نمی ده. تضمین می کنم.
کتاب بسیار خوش خوان و روونه و خستت نمیکنه.
May 22, 2022
شخصیت ها و فضا خیلی خوب دراومدن، روایت بشدت جذاب و گیرا، خیلی لذت بردم، بخونید و لذت ببرید
February 23, 2014
This is a very short novel, almost a novella, written in a simple, rather dreamy stream-of-consciousness style: first person, no quotation marks, jumping around and speeding through events. The subject is the plight of rural Mexicans, particularly women, and I phrase it that way because I get the sense the author was driven to write more by the subject matter than the plot or characters. Despite the brief page count, the book includes the stories of many minor characters, facing everything from kidnapping by drug traffickers to AIDS to nearly dying in an attempt to cross the border.
As for the plot, the book follows its narrator, Ladydi, through her childhood in a mountain village nearly empty of men, then as a teenager leaving the village and getting into trouble. It’s an interesting story that I flew through, full of adversity and of women helping one another. None of the characters are three-dimensional, however; for instance, apparently the most important trait of Ladydi’s best friend is that she had a cleft palate as a child. Even though she has corrective surgery, Clement can’t seem to stop talking about the fact that Maria once had a cleft palate whenever she appears. The others have a bit more personality, but they still feel more like representatives of tragedy and resilience (or lack thereof) than strong characters in their own right.
Not a book I’d discourage people from reading, but not one I expect to linger long in my mind. I would be interested in finding a book by a Mexican author that tackles similar subjects, and with more space to develop the characters and their stories.
As for the plot, the book follows its narrator, Ladydi, through her childhood in a mountain village nearly empty of men, then as a teenager leaving the village and getting into trouble. It’s an interesting story that I flew through, full of adversity and of women helping one another. None of the characters are three-dimensional, however; for instance, apparently the most important trait of Ladydi’s best friend is that she had a cleft palate as a child. Even though she has corrective surgery, Clement can’t seem to stop talking about the fact that Maria once had a cleft palate whenever she appears. The others have a bit more personality, but they still feel more like representatives of tragedy and resilience (or lack thereof) than strong characters in their own right.
Not a book I’d discourage people from reading, but not one I expect to linger long in my mind. I would be interested in finding a book by a Mexican author that tackles similar subjects, and with more space to develop the characters and their stories.
December 6, 2019
داستان از زبان شخصیت اول داستان، لیدی دی، دختری که تو یکی از مناطق محروم مکزیک با مادرش زندگی میکنه و از مصائبی میگه که هر لحظه، هر روز و هر روز، خودش و بقیهی زنان اون منطقه باهاش دست و پنجه نرم میکنن.
تا نیمهی کتاب، داستان واقعا برای من جذاب بود. میتونستم کاملا از نگاه لیدی دی لحظهها رو لمس کنم، دردم بیاد، بغض کنم و حتی لبخند ��لخ بزنم. با این حال به نیمه که رسید، انگار نویسنده بخواد داستان رو بزنه رو دور تند، یه عالمه اتفاق و شخصیت ریخت وسط داستان که هیچ پختگی و انسجامی نداشت.
خیلی مشخص بود که نویسنده یک زنه که دیدگاههای فمنیستی داره که گاهی افراطی میشد. مردهای این داستان بد و غیر قابل اعتمادن و در نهایت زنها هستن که برای هم میمونن. در تأیید این نکته یه دیالوگ از کتاب رو نقل میکنم: «من برای خودم یه قانون طلایی دارم، همیشه بین یه زن و یه مرد، حرف زن رو باور میکنم.» این دیدگاه تو کل کتاب به چشم میخوره.
اگر قرار بود به نیمهی کتاب امتیاز بدم ۴ میدادم ولی الان امتیازم ۲.۵ بود که با ارفاق به بالا گردش کردم.
تا نیمهی کتاب، داستان واقعا برای من جذاب بود. میتونستم کاملا از نگاه لیدی دی لحظهها رو لمس کنم، دردم بیاد، بغض کنم و حتی لبخند ��لخ بزنم. با این حال به نیمه که رسید، انگار نویسنده بخواد داستان رو بزنه رو دور تند، یه عالمه اتفاق و شخصیت ریخت وسط داستان که هیچ پختگی و انسجامی نداشت.
خیلی مشخص بود که نویسنده یک زنه که دیدگاههای فمنیستی داره که گاهی افراطی میشد. مردهای این داستان بد و غیر قابل اعتمادن و در نهایت زنها هستن که برای هم میمونن. در تأیید این نکته یه دیالوگ از کتاب رو نقل میکنم: «من برای خودم یه قانون طلایی دارم، همیشه بین یه زن و یه مرد، حرف زن رو باور میکنم.» این دیدگاه تو کل کتاب به چشم میخوره.
اگر قرار بود به نیمهی کتاب امتیاز بدم ۴ میدادم ولی الان امتیازم ۲.۵ بود که با ارفاق به بالا گردش کردم.
December 7, 2022
از اون کتابهای پر از غم و حرف بود.
از اون کتابهایی که داستان رنج مردم رو میگفت.
مردمی که فراموش شدن و دارن برای بقا میجنگن. مردمانی که مثل طبیعتِ محیط خشن شدن.
و این داستان و روایت که از احساسات عمیق آدمها سرچشمه میگرفت به خوبی ما رو با زندگی مردم مکزیک آشنا میکرد.
این دفعه مثل فیلمها و سایر کتابهای مکزیکی قرار نیست که از قراردادها و باندهای قاچاق و... بخونیم.
این کتاب از مردم عادی گفت.
از کسایی که پشتپردهی این ترس و قاچاق و مواد دارن زندگی میکنن.
و البته هرچند که داستان کتاب قابلتوجه بود و نثر بهدلنشینی داشت اما شاید پایان کتاب همهچیزو خراب کرد.
(یکی بود یکی نبود.... آخرش همهچیز به خوبی و خوشی تموم شد.)
شاید اگه نویسنده آخر کتاب رو انقدر عجلهای نمینوشت و وقت میذاشت و بیشتر و بیشتر بهش عمق میداد، این کتاب رو بهتر یاد میکردم.
از اون کتابهایی که داستان رنج مردم رو میگفت.
مردمی که فراموش شدن و دارن برای بقا میجنگن. مردمانی که مثل طبیعتِ محیط خشن شدن.
و این داستان و روایت که از احساسات عمیق آدمها سرچشمه میگرفت به خوبی ما رو با زندگی مردم مکزیک آشنا میکرد.
این دفعه مثل فیلمها و سایر کتابهای مکزیکی قرار نیست که از قراردادها و باندهای قاچاق و... بخونیم.
این کتاب از مردم عادی گفت.
از کسایی که پشتپردهی این ترس و قاچاق و مواد دارن زندگی میکنن.
و البته هرچند که داستان کتاب قابلتوجه بود و نثر بهدلنشینی داشت اما شاید پایان کتاب همهچیزو خراب کرد.
(یکی بود یکی نبود.... آخرش همهچیز به خوبی و خوشی تموم شد.)
شاید اگه نویسنده آخر کتاب رو انقدر عجلهای نمینوشت و وقت میذاشت و بیشتر و بیشتر بهش عمق میداد، این کتاب رو بهتر یاد میکردم.
May 8, 2021
دلم میخواد فکر کنم همهی همهی همهش تخیلات نویسنده بوده. چون حتی ۱٪ واقعی بودن این همه ظلم علیه زنان در هر نقطهای از جهان دردناکه برام.
December 31, 2016
Esta es una historia de mujeres. Mujeres que han sido olvidadas y abandonadas a la suerte, mujeres en medio de una guerra donde son moneda de cambio. Jennifer Clement escribe la historia de Ladydi, una niña que no debe ser niña porque de serlo se convertirá en una desaparecida por el narco; en su pueblo, abandonado por los hombres que buscan otra vida en Estados Unidos, las mujeres deben esconderse cada que los traficantes regresan para venderlas. La historia de Ladydi y de cada una de las mujeres que aparecen en esta novela son dolorosamente reales. Mujeres que desaparecen, violan, prostituyen, encarcelan y que son meros objetos de cambio en medio de una guerra de drogas. Es difícil leerlo por muchas razones y más por los golpes que como lector puedes sufrir al enfrentarte a una realidad del país donde vives. Sí, a los hombres del narco los matan con disparos, pero a las mujeres las matan en vida, desde mucho antes, cuando las roban y las marcan. Cuando las violan y las esclavizan. Cuando no les permiten decidir sobre su cuerpo.
En fin, aún no me decido a recomendar este libro porque siento que sería como un trigger para muchas lectoras pero a la vez veo a esta novela como una lectura necesaria. ¿cuándo, realmente cuándo nos acordamos de aquellas niñas que deben crecer antes de lo deseado?
En fin, aún no me decido a recomendar este libro porque siento que sería como un trigger para muchas lectoras pero a la vez veo a esta novela como una lectura necesaria. ¿cuándo, realmente cuándo nos acordamos de aquellas niñas que deben crecer antes de lo deseado?
March 9, 2016
"دعا برای ربوده شدگان" داستان زنان و رنج های آنها در روستاهای مکزیک است. جایی که هنگام تولد فرزند دختر او را پسر می نامند و و در آن زیبایی گناهی نا بخشودنی است و با سیاه کردن صورت و دندانها و کوتاه کردن مو ها کمی جلوی آن را می گیرند. این کتاب داستان سرزمینی است که در حیاط خانه ها گودالی برای پنهان شدن دخترانشان است و مادرانی که در این روستاها بدون مردان زندگی می کنند . مردانی که معلوم نیست چرا آن جا را ترک کرده اند.
اما گودالها همیشه به درد نمی خورد و گاهی زیباترین دختران توسط باند قاچاقچیان مواد مخدر ربوده میشود . او بعد آن دیگر همان دختر سابق نیست و تمام تنش پر از ستارگان راه شیری است که با ته سیگار سوخته رسم شده است.
این ها تنها گوشه ای از دنیایی است که این زنان در آن زندگی می کنند.
راستی امروز هشتم مارس است.
اما گودالها همیشه به درد نمی خورد و گاهی زیباترین دختران توسط باند قاچاقچیان مواد مخدر ربوده میشود . او بعد آن دیگر همان دختر سابق نیست و تمام تنش پر از ستارگان راه شیری است که با ته سیگار سوخته رسم شده است.
این ها تنها گوشه ای از دنیایی است که این زنان در آن زندگی می کنند.
راستی امروز هشتم مارس است.
September 13, 2021
موقع خواندنش فقط این فکر توی سرم بود که انگار تاریکیها و تلخیهای جهان، نهایتی ندارند.
August 4, 2019
مادر میگفت:هیچ وقت برای عشق و سلامتی یا پول دعا نکن.اگه خدا بفهمه تو یه چیزی رو می خوای، اون رو بهت نمیده. تضمین میکنم.
.......................
مادرم مدام این حرف را تکرار میکرد که زندگی به هیچ نمیارزد و یک ترانه معروف قدیمی را مثل قسمتی از یک دعا می خواند که میگفت: اگر میخواهی فردا مرا بکشی، چرا امروز نه؟
او آن را به شکل های مختلف تغییر میداد و میخواند. یکبار شنیدم که به پدرم میگفت : اگر میخوای فردا ترکم کنی، چرا امروز نه!
......................
از آن به بعد دیگر مادرم نتوانست ترانه های عاشقانه گوش کند. تا قبل از آن شب او به پرنده ای آوازخوان میماند. رادیو همیشه روشن بود و مادر با ترانه های خوان گابریل یا لویس میگویل میچرخید و بدنش را تاب میداد و می رقصید و در همان حال خانه را تمییز میکرد، غذا می پخت و پیراهن های سفید پدر را اتو می کشید.
بعد از آن رادیو برای همیشه خاموش شد. حتی به نظر می رسید دکمهی شادی خودش را هم روی حالت خاموش گذاشته. میگفت ترانه های عاشقانه باعث میشن احساس حماقت کنم.
« پدرت موسیقی را در من کشت»
.................
لونا گفت: باورت میشه فقط بیست و شیش حرف برای بیان همه چیز وجود داره؟
فقط بیست و شیش حرف برای گفتن از عشق، حسادت و خدا.
................
ممکنه از خودت بپرسی چهطور میشه دنیا یه آدم رو فراموش کنه، ولی این اتفاقیه که همیشه میافته.
.......................
مادرم مدام این حرف را تکرار میکرد که زندگی به هیچ نمیارزد و یک ترانه معروف قدیمی را مثل قسمتی از یک دعا می خواند که میگفت: اگر میخواهی فردا مرا بکشی، چرا امروز نه؟
او آن را به شکل های مختلف تغییر میداد و میخواند. یکبار شنیدم که به پدرم میگفت : اگر میخوای فردا ترکم کنی، چرا امروز نه!
......................
از آن به بعد دیگر مادرم نتوانست ترانه های عاشقانه گوش کند. تا قبل از آن شب او به پرنده ای آوازخوان میماند. رادیو همیشه روشن بود و مادر با ترانه های خوان گابریل یا لویس میگویل میچرخید و بدنش را تاب میداد و می رقصید و در همان حال خانه را تمییز میکرد، غذا می پخت و پیراهن های سفید پدر را اتو می کشید.
بعد از آن رادیو برای همیشه خاموش شد. حتی به نظر می رسید دکمهی شادی خودش را هم روی حالت خاموش گذاشته. میگفت ترانه های عاشقانه باعث میشن احساس حماقت کنم.
« پدرت موسیقی را در من کشت»
.................
لونا گفت: باورت میشه فقط بیست و شیش حرف برای بیان همه چیز وجود داره؟
فقط بیست و شیش حرف برای گفتن از عشق، حسادت و خدا.
................
ممکنه از خودت بپرسی چهطور میشه دنیا یه آدم رو فراموش کنه، ولی این اتفاقیه که همیشه میافته.
June 7, 2020
2/5
Kartais žinau, kad knyga tiesiog ne man – ne mano charakteriui, ne mano požiūriui į gyvenimą, ne mano interesams. Vis dėlto, „Maldos pagrobtosioms“ teoriškai turėjo tapti kūriniu, kuris galėjo man nepaprastai patikti. Meksika, grobiamos mergaitės, narkotikų karteliai, moterų išgyvenimas bendruomenėje, kurią paliko visi vyrai – tiek daug potencialo, tiek daug vilčių, tiek daug jaudulio – kuria kryptimi pasisuks istorija, iš kurią galima pažvelgti iš tiek skirtingų perspektyvų – socialinės, politinės, feministinės. Ir tiek daug nusivylimo, kuomet geriausia knygos dalimi tampa nuostabiosios Kotrynos Šeibokaitės-Ša kurtas viršelis.
Beskaitydama jaučiau, kad netikiu niekuo, kuo autorė mane bando įtikinti – ne dėl to, kad dalykai nėra įvykę ir nevyksta, o tiesiog dėl to, kad jie papasakoti keistai atmestina maniera, tarsi viską stebėtum pro stikl�� kambaryje, kuris blokuoja garsą, o tave pasiekia tik šnabždesiai ir murmėjimas. Karštį gali suprasti ir matyti, visai kaip ir kraują, dulkes, skorpionus, bet pats jautiesi per daug saugus, nutolęs, nepasiekiamas, nepaliečiamas. Ir nepaisant to, kad knygoje aprašomos kančios, jos neįtikina, nes atrodo, kad tiek pagrindinė veikėja ir pasakotoja Ledidi, tiek visos kitos merginos aplink ją, nėra iki galo paveikiamos viso to siaubo – net jei tai – jų gyvenimo dalis, negi niekas nesupurto, nesukrečia – net truputį? Iš to kyla natūrali atstūmimo reakcija - jeigu nėra paveikiamos jos, kodėl turėčiau būti paveikta aš? Beskaitant rodosi, kad Ledidi – užprogramuotas robotas, pasakojantis ką jaučia tie, kurie yra aplink, tačiau pati besielgianti nebent taip, kaip jai kažkas liepė ar parodė elgtis, neišgyvenanti jokių esminių charakterio pokyčių, neatspindinti patiriamų sunkumų, kurie nuo vaikystės ją daužo ir slegia. Tie keli veikėjai aplink, kurie iš tiesų atrodo emocionalūs, geriau įsižiūrėjus atrodo nebent isteriški. Todėl patikėti sunku ir jais. Vienintelė iš tiesų įtikinusi knygos vieta – Ledidi vardo kilmė. Visa kita neprivertė stabtelėti ir priminti sau kvėpuoti.
Teko skaityti nemažai pagyrų autorės rašymo stiliui, tačiau nežinau dėl kieno kaltės – vertėjos, redaktorės, o gal pačios Clement, man knyga pasirodė negrabi ir chaotiška, erzinanti sakinių struktūra ir vietomis netgi logikos duobėmis ir taip sudėtingame kūrinio kelyje. Pavyzdžiui: „Yra tiek daug negyvų žmonių, kad niekada nerasime jų gyvų, pasakė mano motina“. Tokių atvejų, kuomet net perskaičius kartą, antrą, penktą, sakinys nepasidaro nė trupučio logiškesnis – gausu. Tačiau labiausiai erzina sakinių struktūra – taip ir norisi kiekvieną žodį išsirašyti ant kortelių ir sukeisti vietomis – kad tik skambėtų organiškai, kad primintų tikrų žmonių tikrą kalbą, o ne keistą žodžių kratinį. „Maldos pagrobtosioms“, nors skaitėsi ir greitai, vietomis priminė veikiau pasąmonės srautą, nei kad nuoseklią istoriją. Šokinėjimas nuo įvykio prie įvykio gali būti patrauklus dokumentikoje ar memuaruose, tačiau čia tapo priežastimi, kodėl jaučiausi uždaryta stikliniame kambaryje – viskas per toli, per mažai vietos pajausti, išgirsti, išsigąsti. Ir gal tai mano ciniška natūra, o galbūt tiesiog persisotinimas baisiomis istorijomis, bet likau nei sužavėta, nei įtikinta. Buvo per lengva nusikratyti visas Meksikos dykumos dulkes, o besitaškantys kraujai nė karto neužtiško ant manęs pačios. Net jei buvau pasiruošusi gerokai susitepti.
Kartais žinau, kad knyga tiesiog ne man – ne mano charakteriui, ne mano požiūriui į gyvenimą, ne mano interesams. Vis dėlto, „Maldos pagrobtosioms“ teoriškai turėjo tapti kūriniu, kuris galėjo man nepaprastai patikti. Meksika, grobiamos mergaitės, narkotikų karteliai, moterų išgyvenimas bendruomenėje, kurią paliko visi vyrai – tiek daug potencialo, tiek daug vilčių, tiek daug jaudulio – kuria kryptimi pasisuks istorija, iš kurią galima pažvelgti iš tiek skirtingų perspektyvų – socialinės, politinės, feministinės. Ir tiek daug nusivylimo, kuomet geriausia knygos dalimi tampa nuostabiosios Kotrynos Šeibokaitės-Ša kurtas viršelis.
Beskaitydama jaučiau, kad netikiu niekuo, kuo autorė mane bando įtikinti – ne dėl to, kad dalykai nėra įvykę ir nevyksta, o tiesiog dėl to, kad jie papasakoti keistai atmestina maniera, tarsi viską stebėtum pro stikl�� kambaryje, kuris blokuoja garsą, o tave pasiekia tik šnabždesiai ir murmėjimas. Karštį gali suprasti ir matyti, visai kaip ir kraują, dulkes, skorpionus, bet pats jautiesi per daug saugus, nutolęs, nepasiekiamas, nepaliečiamas. Ir nepaisant to, kad knygoje aprašomos kančios, jos neįtikina, nes atrodo, kad tiek pagrindinė veikėja ir pasakotoja Ledidi, tiek visos kitos merginos aplink ją, nėra iki galo paveikiamos viso to siaubo – net jei tai – jų gyvenimo dalis, negi niekas nesupurto, nesukrečia – net truputį? Iš to kyla natūrali atstūmimo reakcija - jeigu nėra paveikiamos jos, kodėl turėčiau būti paveikta aš? Beskaitant rodosi, kad Ledidi – užprogramuotas robotas, pasakojantis ką jaučia tie, kurie yra aplink, tačiau pati besielgianti nebent taip, kaip jai kažkas liepė ar parodė elgtis, neišgyvenanti jokių esminių charakterio pokyčių, neatspindinti patiriamų sunkumų, kurie nuo vaikystės ją daužo ir slegia. Tie keli veikėjai aplink, kurie iš tiesų atrodo emocionalūs, geriau įsižiūrėjus atrodo nebent isteriški. Todėl patikėti sunku ir jais. Vienintelė iš tiesų įtikinusi knygos vieta – Ledidi vardo kilmė. Visa kita neprivertė stabtelėti ir priminti sau kvėpuoti.
Teko skaityti nemažai pagyrų autorės rašymo stiliui, tačiau nežinau dėl kieno kaltės – vertėjos, redaktorės, o gal pačios Clement, man knyga pasirodė negrabi ir chaotiška, erzinanti sakinių struktūra ir vietomis netgi logikos duobėmis ir taip sudėtingame kūrinio kelyje. Pavyzdžiui: „Yra tiek daug negyvų žmonių, kad niekada nerasime jų gyvų, pasakė mano motina“. Tokių atvejų, kuomet net perskaičius kartą, antrą, penktą, sakinys nepasidaro nė trupučio logiškesnis – gausu. Tačiau labiausiai erzina sakinių struktūra – taip ir norisi kiekvieną žodį išsirašyti ant kortelių ir sukeisti vietomis – kad tik skambėtų organiškai, kad primintų tikrų žmonių tikrą kalbą, o ne keistą žodžių kratinį. „Maldos pagrobtosioms“, nors skaitėsi ir greitai, vietomis priminė veikiau pasąmonės srautą, nei kad nuoseklią istoriją. Šokinėjimas nuo įvykio prie įvykio gali būti patrauklus dokumentikoje ar memuaruose, tačiau čia tapo priežastimi, kodėl jaučiausi uždaryta stikliniame kambaryje – viskas per toli, per mažai vietos pajausti, išgirsti, išsigąsti. Ir gal tai mano ciniška natūra, o galbūt tiesiog persisotinimas baisiomis istorijomis, bet likau nei sužavėta, nei įtikinta. Buvo per lengva nusikratyti visas Meksikos dykumos dulkes, o besitaškantys kraujai nė karto neužtiško ant manęs pačios. Net jei buvau pasiruošusi gerokai susitepti.
September 14, 2015
http://www.bbc.co.uk/programmes/b068tl63Description: Inspired by true stories, this atmospheric drama follows 15 year old Ladydi Martinez in the mountain village of Guerrero, Nr. Acapulco, Mexico, where being a girl is a dangerous thing and mothers disguise them as sons, hiding them in holes in the ground as the drugs cartels scourge the town, looking for girls to steal.
More Info:- A timely drama series, as drug kingpin Joaquin "El Chapo" Guzman has recently escaped a Mexican prison for the second time,. Guzman is considered by US authorities to be "the most powerful drug trafficker in the world." He is also cited as the 14th wealthiest person in the world. This lyrical and atmospheric drama explores the effects of drug trafficking through the perspective of a teenage girl, LadyDi.
Why is LadyDi named so?
MIKE: Ladydi, Ladydi...Why did your mama name you after a dead princess?
LADYDI: Because she hated what that Prince Charles did to Diana. She watched it on TV. She loves any woman whose man has been unfaithful. It's a special sisterhood of pain and hate. Patron Saint of Betrayed Women.
1/5: Mexican girls hide in holes to avoid being taken by drug cartels 2/5: LadyDi finds out about her father and best friend 3/5: LadyDi's mother, drunk on beer and tequila, mistakenly shoots her 4/5: Scared of the Cartels, LadyDi leaves to work as a maid in Acapulco 5/5: LadyDi is in a Mexican jail for a crime she didn't commit14:09:2015 The women disappearing without trace
Displaying 1 - 30 of 1,232 reviews