What do you think?
Rate this book
Το φως μέσα μου: Δεκατρείς σκοτεινές ιστορίες
«Δεν είναι μόνο η δύναμη στη φαντασία του, αλλά και η αίσθηση ρεαλισμού που σε κάνει να βιώνεις τον τρόμο μαζί με τους ήρωες... Ένα σκοτεινό ταλέντο που ξεχωρίζει».
Αβραάμ Κάουα, συγγραφέας
Αγαπητέ αναγνώστη,
μην αφήσεις τον τίτλο να σε παραπλανήσει. Όσοι φοβούνται το σκοτάδι, δεν έχουν δει πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το φως.
Η κόλαση μπορεί να είναι μια διάσταση που γεννάει σκοτάδι. Ή ένας τόπος όλο φως. Φως ανελέητο. Μπορείς να πεις με βεβαιότητα πού κατοικούν οι πυκνότερες σκιές;
Οι δεκατρείς σκοτεινές ιστορίες στην πρώτη συλλογή διηγημάτων του Κωσταντίνου Κέλλη θα σε οδηγήσουν σε μέρη γνώριμα, όπως ένας ξεχασμένος φάρος ή ένα σπίτι γεμάτο κούκλες, ένα γραφείο ψυχολόγου ή μια παραλία στη μέση του καλοκαιριού... Θα σε ταξιδέψουν όμως, και στο παρελθόν ή σε τόπους που δεν έχουν θέση στους ανθρώπινους χάρτες. Από ένα ανήλιαγο δάσος γεμάτο χαμένα παιδιά έως μια πόλη που μοιάζει να ξεπηδάει από τα χαρακτικά του Έσερ... Από μια πολυκατοικία χαρισμένη στους νεκρούς έως τη Δρέσδη του 1945 που ισοπεδώνεται σε μια νύχτα
γεμάτη λάμψη...
Πολλές από τις ιστορίες της συλλογής έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς ενώ έχουν δημοσιευθεί σε ανθολογίες τρόμου στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Αβραάμ Κάουα, συγγραφέας
Αγαπητέ αναγνώστη,
μην αφήσεις τον τίτλο να σε παραπλανήσει. Όσοι φοβούνται το σκοτάδι, δεν έχουν δει πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το φως.
Η κόλαση μπορεί να είναι μια διάσταση που γεννάει σκοτάδι. Ή ένας τόπος όλο φως. Φως ανελέητο. Μπορείς να πεις με βεβαιότητα πού κατοικούν οι πυκνότερες σκιές;
Οι δεκατρείς σκοτεινές ιστορίες στην πρώτη συλλογή διηγημάτων του Κωσταντίνου Κέλλη θα σε οδηγήσουν σε μέρη γνώριμα, όπως ένας ξεχασμένος φάρος ή ένα σπίτι γεμάτο κούκλες, ένα γραφείο ψυχολόγου ή μια παραλία στη μέση του καλοκαιριού... Θα σε ταξιδέψουν όμως, και στο παρελθόν ή σε τόπους που δεν έχουν θέση στους ανθρώπινους χάρτες. Από ένα ανήλιαγο δάσος γεμάτο χαμένα παιδιά έως μια πόλη που μοιάζει να ξεπηδάει από τα χαρακτικά του Έσερ... Από μια πολυκατοικία χαρισμένη στους νεκρούς έως τη Δρέσδη του 1945 που ισοπεδώνεται σε μια νύχτα
γεμάτη λάμψη...
Πολλές από τις ιστορίες της συλλογής έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς ενώ έχουν δημοσιευθεί σε ανθολογίες τρόμου στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
330 pages, Paperback
First published November 26, 2013
1 person is currently reading
243 people want to read
About the author
Κωνσταντίνος Κέλλης
9 books407 followersΟ Κωνσταντίνος Κέλλης γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1985 και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στη Θεσσαλονίκη. Συνέχισε τις σπουδές του στο Εδιμβούργο με μεταπτυχιακό στη Δημιουργική Γραφή. Η αγάπη του για τη Λογοτεχνία του Φανταστικού τον οδήγησε στη συγγραφή ιστοριών τρόμου, μυστηρίου και φαντασίας. Η δουλειά του έχει διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, ενώ διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Από το 2014 ζει και εργάζεται στη Σουηδία ως καθηγητής Αγγλικών.
Το φως μέσα μου: 13 σκοτεινές ιστορίες, η πρώτη του συλλογή βραβευμένων διηγημάτων τρόμου, κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2013 από τις εκδόσεις MOMENTUM. Από τον Ιανουάριο του 2014 μέχρι σήμερα, παραμένει στο #1 της λίστας "βιβλία τρόμου από Έλληνες συγγραφείς" του Goodreads.com.
Η Νεκρή γραμμή, το πρώτο του μυθιστόρημα τρόμου, κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2014 από τις εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ και έγινε το πρώτο best seller του είδους του από Έλληνα συγγραφέα.
Τον Νοέμβριο του 2016, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ το νέο του μυθιστόρημα τρόμου, "Η σκιά στο σπίτι", το οποίο μπήκε στις λίστες των Best sellers στον πρώτο μήνα της κυκλοφορίας του.
Το φως μέσα μου: 13 σκοτεινές ιστορίες, η πρώτη του συλλογή βραβευμένων διηγημάτων τρόμου, κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2013 από τις εκδόσεις MOMENTUM. Από τον Ιανουάριο του 2014 μέχρι σήμερα, παραμένει στο #1 της λίστας "βιβλία τρόμου από Έλληνες συγγραφείς" του Goodreads.com.
Η Νεκρή γραμμή, το πρώτο του μυθιστόρημα τρόμου, κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2014 από τις εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ και έγινε το πρώτο best seller του είδους του από Έλληνα συγγραφέα.
Τον Νοέμβριο του 2016, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ το νέο του μυθιστόρημα τρόμου, "Η σκιά στο σπίτι", το οποίο μπήκε στις λίστες των Best sellers στον πρώτο μήνα της κυκλοφορίας του.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 67 reviews
August 12, 2018
Έχοντας ακούσει πολλά για τον Κωνσταντίνο Κέλλη αποφάσισα να διαβάσω ένα από τα βιβλία του για να καταλάβω γιατί έχει γίνει τέτοιος ντόρος. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι λυπάμαι που δεν το είχα διαβάσει τόσο καιρό!
Το φως μέσα μου αποτελείται από 13 μικρές, μαύρες, σκοτεινές ιστορίες σίγουρα βγαλμένες από εφιάλτες. Κάθε μία από αυτές σε αρπάζει από το κεφάλι, σε βουτάει σε ένα βαθύ σκοτάδι και σε αφήνει να πάρεις μία μικρή ανάσα λίγο πριν ξεκινήσεις την επόμενη. Στο τέλος δεν μπορείς να είσαι σίγουρος εάν βρήκες το φως ή έμεινες για πάντα βυθισμένος στο μυαλό του συγγραφέα με παρέα τα πλάσματα που αναφέρονται στις 327 σελίδες του βιβλίου.
Δεν θα πω ότι λάτρεψα όλες τις ιστορίες. Στην πλειονότητά τους όμως ήταν εξαιρετικές με κορυφαίες τις:
Lights out - Highlight: H πρώτη στιγμή που μπαίνει στο δωμάτιο του.
Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας - Highlight: Οι περιγραφές της πόλης και των ανθρώπων.
Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά! - Highlight: Οι αλλαγές μεταξύ των περιόδων.
Ο Κωνσταντίνος Κέλλης με κέρδισε! Η γραφή του είναι απίστευτη και χωρίς να κουράζει με περιττές λεπτομέρειες καταφέρνει να σε βάλει μέσα στο κλίμα των ιστοριών του. Σίγουρα θα διαβάσω και τα επόμενα βιβλία του!
Το φως μέσα μου αποτελείται από 13 μικρές, μαύρες, σκοτεινές ιστορίες σίγουρα βγαλμένες από εφιάλτες. Κάθε μία από αυτές σε αρπάζει από το κεφάλι, σε βουτάει σε ένα βαθύ σκοτάδι και σε αφήνει να πάρεις μία μικρή ανάσα λίγο πριν ξεκινήσεις την επόμενη. Στο τέλος δεν μπορείς να είσαι σίγουρος εάν βρήκες το φως ή έμεινες για πάντα βυθισμένος στο μυαλό του συγγραφέα με παρέα τα πλάσματα που αναφέρονται στις 327 σελίδες του βιβλίου.
Δεν θα πω ότι λάτρεψα όλες τις ιστορίες. Στην πλειονότητά τους όμως ήταν εξαιρετικές με κορυφαίες τις:
Lights out - Highlight: H πρώτη στιγμή που μπαίνει στο δωμάτιο του.
Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας - Highlight: Οι περιγραφές της πόλης και των ανθρώπων.
Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά! - Highlight: Οι αλλαγές μεταξύ των περιόδων.
Ο Κωνσταντίνος Κέλλης με κέρδισε! Η γραφή του είναι απίστευτη και χωρίς να κουράζει με περιττές λεπτομέρειες καταφέρνει να σε βάλει μέσα στο κλίμα των ιστοριών του. Σίγουρα θα διαβάσω και τα επόμενα βιβλία του!
February 26, 2017
Μόλις τελείωσα «Το φως μέσα μου» και αλήθεια ακόμα ψάχνω το φως.
Το βιβλίο αποτελείται από 13 σύντομες σκοτεινές ιστορίες, με υποθέσεις εντελώς διαφορετικές από ότι φαντάζεσαι.
Σαν ιστορίες μου άρεσαν σχεδόν όλες, (πχ μία μου φάνηκε ημιτελής και μία μου φάνηκε λιγάκι κουραστική για το που ήθελε να καταλήξει).
Σαν γραφή όμως, μου φάνηκαν όλες απίστευτες!!!
Το βαθμολογώ με 5/5 όχι μόνο για τις ιστορίες, αλλά και για το ταλέντο του συγγραφέα!
Έχει τρομερή φαντασία και γράφει με τόσο ρεαλισμό που κάποιες ιστορίες σε πιάνουν και σε ταρακουνάνε για τα καλά (πχ Τάλιθα Κούμι) και δε ξέρεις για πότε έφτασες στο τέλος της ιστορίας.
Το προτείνω, κυρίως σε άτομα που τους αρέσουν οι ιστορίες φαντασίας και δεν έχουν πολύ χρόνο για διάβασμα μονοκόμματα.
Υ.Γ. Θέλω οπωσδήποτε να διαβάσω και τα άλλα βιβλία του!
Το βιβλίο αποτελείται από 13 σύντομες σκοτεινές ιστορίες, με υποθέσεις εντελώς διαφορετικές από ότι φαντάζεσαι.
Σαν ιστορίες μου άρεσαν σχεδόν όλες, (πχ μία μου φάνηκε ημιτελής και μία μου φάνηκε λιγάκι κουραστική για το που ήθελε να καταλήξει).
Σαν γραφή όμως, μου φάνηκαν όλες απίστευτες!!!
Το βαθμολογώ με 5/5 όχι μόνο για τις ιστορίες, αλλά και για το ταλέντο του συγγραφέα!
Έχει τρομερή φαντασία και γράφει με τόσο ρεαλισμό που κάποιες ιστορίες σε πιάνουν και σε ταρακουνάνε για τα καλά (πχ Τάλιθα Κούμι) και δε ξέρεις για πότε έφτασες στο τέλος της ιστορίας.
Το προτείνω, κυρίως σε άτομα που τους αρέσουν οι ιστορίες φαντασίας και δεν έχουν πολύ χρόνο για διάβασμα μονοκόμματα.
Υ.Γ. Θέλω οπωσδήποτε να διαβάσω και τα άλλα βιβλία του!
July 25, 2018
ντάξει ανατρίχιασα, σκιάχτηκα, "σκοτείνιασε" η ψυχή μου.
μπράβο στον κ. Κέλλη, αν αυτή είναι η πρώτη του απόπειρα φαντάζομαι τι ακολουθεί!
μπράβο στον κ. Κέλλη, αν αυτή είναι η πρώτη του απόπειρα φαντάζομαι τι ακολουθεί!
September 7, 2016
Δεν διαβάζω αυτό το είδος λογοτεχνίας και γι’ αυτό ενθουσιάστηκα διπλά όταν, διαβάζοντας το «Φως μέσα μου», αισθάνθηκα την πραγματική απόλαυση της καλής λογοτεχνίας. Η οποία τελικά δεν έχει να κάνει με το είδος αλλά με το ταλέντο του συγγραφέα. Και ο Κέλλης είναι ο λογοτέχνης που ξέρει να κρατάει με μαεστρία τις ισορροπίες.
Τα διηγήματά του είναι καλογραμμένα, με ζωντανές περιγραφές, ένταση και δράση, εξαιρετική ανάπτυξη του ψυχικού κόσμου των χαρακτήρων και όλα αυτά συχνά διανθίζονται από πινελιές χιούμορ. Όλος αυτός ο συνδυασμός καταλήγει να δημιουργεί ένα σύνολο αρμονικό, μια ροή που δεν κάνει κοιλιά και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα.
Κάτι άλλο που με εξέπληξε ευχάριστα είναι η φιλοσοφία της συγκεκριμένης συλλογής διηγημάτων. Χωρίς διδακτισμό, χωρίς περιττές φλυαρίες, οι ιστορίες έχουν ένα βάθος φιλοσοφικό και καταπιάνονται με θέματα όπως η απώλεια, ο πόλεμος, η έννοια της αμαρτίας και της ενοχής, τα όρια του ανθρώπινου μυαλού, η μοναξιά, η λεπτή γραμμή που χωρίζει το όνειρο (ή τον εφιάλτη) από την πραγματικότητα.
Από όλες τις ιστορίες η πιο αγαπημένη μου είναι το διήγημα με τίτλο «Η ψυχή του Φιλ Ο’ Ντόνοβαν» η οποία περιέχει γερές δόσεις χιούμορ και ξετυλίγεται με τρόπο κινηματογραφικό.
Τα διηγήματά του είναι καλογραμμένα, με ζωντανές περιγραφές, ένταση και δράση, εξαιρετική ανάπτυξη του ψυχικού κόσμου των χαρακτήρων και όλα αυτά συχνά διανθίζονται από πινελιές χιούμορ. Όλος αυτός ο συνδυασμός καταλήγει να δημιουργεί ένα σύνολο αρμονικό, μια ροή που δεν κάνει κοιλιά και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα.
Κάτι άλλο που με εξέπληξε ευχάριστα είναι η φιλοσοφία της συγκεκριμένης συλλογής διηγημάτων. Χωρίς διδακτισμό, χωρίς περιττές φλυαρίες, οι ιστορίες έχουν ένα βάθος φιλοσοφικό και καταπιάνονται με θέματα όπως η απώλεια, ο πόλεμος, η έννοια της αμαρτίας και της ενοχής, τα όρια του ανθρώπινου μυαλού, η μοναξιά, η λεπτή γραμμή που χωρίζει το όνειρο (ή τον εφιάλτη) από την πραγματικότητα.
Από όλες τις ιστορίες η πιο αγαπημένη μου είναι το διήγημα με τίτλο «Η ψυχή του Φιλ Ο’ Ντόνοβαν» η οποία περιέχει γερές δόσεις χιούμορ και ξετυλίγεται με τρόπο κινηματογραφικό.
January 14, 2019
Υπέροχη συλλογή διηγημάτων τρόμου, με προσωπική αγαπημένη την ιστορία "Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά!". Διαβάστε την, έχει πολλα μικρά διαμάντια εκεί μέσα.
June 13, 2017
Βαθμολογία: ★★★★
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι τελικά προτιμώ τον τρόμο σε μικρές δόσεις. «Το φως μέσα μου» πρόκειται για δεκατρία ανατριχιαστικά σφηνάκια διαφόρων ειδών τρόμου, τα περισσότερα εξαιρετικά, εκτός από ένα-δυο που με απογοήτευσαν. Αγαπημένα διηγήματα: Τάλιθα Κούμι, Θέλω να δω, Lights Out, Για την Ελίζα.
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι τελικά προτιμώ τον τρόμο σε μικρές δόσεις. «Το φως μέσα μου» πρόκειται για δεκατρία ανατριχιαστικά σφηνάκια διαφόρων ειδών τρόμου, τα περισσότερα εξαιρετικά, εκτός από ένα-δυο που με απογοήτευσαν. Αγαπημένα διηγήματα: Τάλιθα Κούμι, Θέλω να δω, Lights Out, Για την Ελίζα.
March 29, 2018
Τι να πρωτοπώ γι' αυτό το βιβλίο δεν ξέρω. Ειλικρινά με εξέπληξε! Έχοντας ήδη διαβάσει τη Νεκρή Γραμμή και τη Σκιά στο Σπίτι πίστευα ότι είχα μια ιδέα του τι με περίμενε πάνω-κάτω. Σίγουρα δεν αμφέβαλα ότι θα το ευχαριστηθώ όταν το έπιασα να με γλυκοκοιτάει στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου. Κι όμως, ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Αυτή η συλλογή διηγημάτων είναι τόσο υπέροχα σκοτεινή που σε κάνει να θες να βυθιστείς στην άβυσσο του τρόμου που ανοίγεται μπροστά σου.
Κάθε διήγημα είναι και ένα μικρό διαμαντάκι από το πρώτο, το Φτυάρι, που είναι σα να ξυπνάς ξαφνικά μέσα σε έναν εφιάλτη του Stephen King. μέχρι το τελευταίο, το Ένα Νέο Σκοτάδι, που ο πρωταγωνιστής θυμίζει απόγονο κάποιου χαρακτήρα του Lovecraft. Αυτά που ξεχώρισαν για εμένα είναι το Τάλιθα Κούμι και το Lights Out, βγαλμένα και τα δύο από τους χειρότερους εφιάλτες. Δεν θα πω τίποτα άλλο γι' αυτά γιατί δε θέλω να χαλάσω τη μαγεία τους.
Κλείνοντας αυτό το βιβλίο η πρώτη μου σκέψη ήταν: Θέλω κι άλλο!
Κάθε διήγημα είναι και ένα μικρό διαμαντάκι από το πρώτο, το Φτυάρι, που είναι σα να ξυπνάς ξαφνικά μέσα σε έναν εφιάλτη του Stephen King. μέχρι το τελευταίο, το Ένα Νέο Σκοτάδι, που ο πρωταγωνιστής θυμίζει απόγονο κάποιου χαρακτήρα του Lovecraft. Αυτά που ξεχώρισαν για εμένα είναι το Τάλιθα Κούμι και το Lights Out, βγαλμένα και τα δύο από τους χειρότερους εφιάλτες. Δεν θα πω τίποτα άλλο γι' αυτά γιατί δε θέλω να χαλάσω τη μαγεία τους.
Κλείνοντας αυτό το βιβλίο η πρώτη μου σκέψη ήταν: Θέλω κι άλλο!
November 22, 2017
Με αφορμή την επικείμενη αγορά μου , του βιβλίου Στον Ίσκιο Του Βασιλιά (συλλογή διηγημάτων, εμπνευσμένα από τον Stephen King, στην οποία συμμετέχουν πολύ αξιόλογοι Έλληνες συγγραφείς , συμπεριλαμβανομένου και του Κέλλη ) αποφάσισα να ολοκληρώσω τη συλλογή διηγημάτων, ενός από τους , πλέον , αγαπημένους μου συγγραφείς.
Ένα βιβλίου που το διάβασα σε … δόσεις . Αρχικά διάβασα (αν θυμάμαι καλά) τρία διηγήματα (πριν κανένα χρόνο περίπου), έπειτα διάβαζα ένα ,αραιά και που, ανάμεσα σε άλλα βιβλία και τέλος άφησα τα έξι τελευταία στη σειρά . Ίσως έτσι, βέβαια, αδίκησα το βιβλίο (απλά συνήθως τις συλλογές διηγημάτων κάπως έτσι τις διαβάζω συνήθως).
Το σύνολο δεν είναι άσχημο, απλά στο τέλος μου άφησε την αίσθηση του , απλά, καλού. Ίσως του γεγονότος ότι οι έξι τελευταίες ιστορίες μου διάβασα πρόσφατα, μου φάνηκαν μέτριες ή ίσως και καποιες αδιάφορες. Ίσως το γεγονός ότι είχα ήδη διαβάσει (και απολαύσει) τα δύο επόμενα βιβλία- μυθιστορήματα του συγγραφέα, με τα οποία, ο πήχης είχε ανέβει πολύ.
Ανάμεσα στα τρία και στα τέσσερα αστέρια , λοιπόν, το βιβλίο, αλλά πιο κοντά στα τρία, είναι η αλήθεια (θέλοντας να είμαι έντιμος και δίκαιος απέναντι στον συγγραφέα). Άλλωστε το βιβλίο έχει ήδη φοβερή βαθμολογία από μόνο του.
Πηγαίνοντας στα διηγήματα , τώρα, έχω να πω ότι σίγουρα είναι τρόμου. Νομίζω ότι όλα βγάζουν τρόμο . Και όντως είναι σκοτεινά, όπως λέει και ο τίτλος του.
Αυτά που μου άρεσαν περισσότερο είναι τα εξής :
Lights Out (Το θεωρώ το καλύτερο της συλλογής)
Η ψυχή του Φιλ Ο’ Ντόνοβαν
Το φως μέσα μου
Ο Γέρος των κοράκων
Φτυάρι
Τα παρακάτω τέσσερα βρήκα να κυμαίνονται σε μέτριο (πάνω-κάτω) επίπεδο:
Ταλίθα Κούμι (ίσως αυτό θα μπορούσα να το βάλω και την από πάνω κατηγορία)
Θέλω να δω
Για την Ελίζα
Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα
Και τα παρακάτω τέσσερα είναι αυτά που μου άρεσαν λιγότερο:
Ο κόλπος των ναυαγίων
Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας
Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά
Ένα νέο σκοτάδι
Από εκεί και πέρα , θεωρώ ότι είναι άδικο να μην αναφέρω ότι τα δύο μυθιστορήματα του συγγραφέα (Νεκρή Γραμμή και Σκιά στο Σπίτι) τα θεωρώ must read από τους λάτρεις της λογοτεχνίας τρόμου, ότι είναι ισάξια βιβλίων μεγάλων ξένων συγγραφέων τρόμου. Όπως επίσης ότι και αυτή η συλλογή αξίζει να διαβαστεί από τους λάτρεις του είδους.
Αναμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο βιβλίο του συγγραφέα.
Ένα βιβλίου που το διάβασα σε … δόσεις . Αρχικά διάβασα (αν θυμάμαι καλά) τρία διηγήματα (πριν κανένα χρόνο περίπου), έπειτα διάβαζα ένα ,αραιά και που, ανάμεσα σε άλλα βιβλία και τέλος άφησα τα έξι τελευταία στη σειρά . Ίσως έτσι, βέβαια, αδίκησα το βιβλίο (απλά συνήθως τις συλλογές διηγημάτων κάπως έτσι τις διαβάζω συνήθως).
Το σύνολο δεν είναι άσχημο, απλά στο τέλος μου άφησε την αίσθηση του , απλά, καλού. Ίσως του γεγονότος ότι οι έξι τελευταίες ιστορίες μου διάβασα πρόσφατα, μου φάνηκαν μέτριες ή ίσως και καποιες αδιάφορες. Ίσως το γεγονός ότι είχα ήδη διαβάσει (και απολαύσει) τα δύο επόμενα βιβλία- μυθιστορήματα του συγγραφέα, με τα οποία, ο πήχης είχε ανέβει πολύ.
Ανάμεσα στα τρία και στα τέσσερα αστέρια , λοιπόν, το βιβλίο, αλλά πιο κοντά στα τρία, είναι η αλήθεια (θέλοντας να είμαι έντιμος και δίκαιος απέναντι στον συγγραφέα). Άλλωστε το βιβλίο έχει ήδη φοβερή βαθμολογία από μόνο του.
Πηγαίνοντας στα διηγήματα , τώρα, έχω να πω ότι σίγουρα είναι τρόμου. Νομίζω ότι όλα βγάζουν τρόμο . Και όντως είναι σκοτεινά, όπως λέει και ο τίτλος του.
Αυτά που μου άρεσαν περισσότερο είναι τα εξής :
Lights Out (Το θεωρώ το καλύτερο της συλλογής)
Η ψυχή του Φιλ Ο’ Ντόνοβαν
Το φως μέσα μου
Ο Γέρος των κοράκων
Φτυάρι
Τα παρακάτω τέσσερα βρήκα να κυμαίνονται σε μέτριο (πάνω-κάτω) επίπεδο:
Ταλίθα Κούμι (ίσως αυτό θα μπορούσα να το βάλω και την από πάνω κατηγορία)
Θέλω να δω
Για την Ελίζα
Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα
Και τα παρακάτω τέσσερα είναι αυτά που μου άρεσαν λιγότερο:
Ο κόλπος των ναυαγίων
Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας
Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά
Ένα νέο σκοτάδι
Από εκεί και πέρα , θεωρώ ότι είναι άδικο να μην αναφέρω ότι τα δύο μυθιστορήματα του συγγραφέα (Νεκρή Γραμμή και Σκιά στο Σπίτι) τα θεωρώ must read από τους λάτρεις της λογοτεχνίας τρόμου, ότι είναι ισάξια βιβλίων μεγάλων ξένων συγγραφέων τρόμου. Όπως επίσης ότι και αυτή η συλλογή αξίζει να διαβαστεί από τους λάτρεις του είδους.
Αναμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο βιβλίο του συγγραφέα.
December 25, 2013
Χτες το απόγευμα άφησα από τα χέρια μου το βιβλίο του Ντίνου Κέλλη «Το φως μέσα μου». Ήταν μία από εκείνες τις φορές που άφησα βιβλίο απόλυτα ικανοποιημένος – και όχι μόνο για αναγνωστικούς λόγους.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Πριν από δυόμισι περίπου χρόνια δέχθηκα στενό μαρκάρισμα από διαφόρους σουφουφίτες για να διαβάσω τη δουλειά ενός τύπου τον οποίο δεν γνώριζα, για τον οποίο όμως άκουγα. Πράγματι, μου εστάλη ένα ηλεκτρονικό πακέτο αρχείων το οποίο σύντομα, χάρη σε μια πρόσβαση που είχα τότε σε βιομηχανικών προδιαγραφών εκτυπωτή, μετατράπηκε σε πακέτο εκτυπώσεων. Και η ανάγνωση άρχισε.
Ήταν σαφές ότι υπήρχαν πολλές δυνατότητες σε αυτά που διάβαζα, αλλά… Δυο τρία ήταν εξαιρετικά, καταπληκτικές ιδέες και καλή ανάπτυξη, σχεδόν έτοιμα για έκδοση. Τα περισσότερα, όμως, ενώ περιείχαν εξαιρετικές ιδέες, στην τελική με άφηναν εντελώς ανικανοποίητο, για διάφορους λόγους. Τέλος, υπήρχαν και κάποιες ιστορίες που με άφησαν παντελώς αδιάφορο, ακόμα και θεματικά.
Όμως ήταν σαφές. Εδώ υπήρχε ένα διαμάντι, μόνο που έπρεπε να δουλευτεί. Φόρεσα τη μάσκα του κακού και ασυγκίνητου Κόμη και έδωσα την ετυμηγορία μου: δεν είσαι έτοιμος για έκδοση, οι ιστορίες χρειάζονται αρκετή δουλειά ακόμα. Συνέχισε έτσι.
Ο σύλλογος των αναγνωστών επιδοκίμασε. Έγνεψα καταφατικά δηλώνοντας ότι είχα κάνει το καθήκον μου. Η ψυχούλα μου το ήξερε. Για να λέμε την αλήθεια, για αρκετό καιρό μετά ένιωθα αρκετά άσχημα.
Όμως αποδείχτηκε ότι είχα απόλυτο δίκιο.
Στο βιβλίο που μόλις τελείωσα διάβασα κάποιες ιστορίες που μου είχαν ήδη αρέσει – ήταν ακόμα καλύτερες. Διάβασα κάποιες ιστορίες που δεν είχα ξαναδιαβάσει – και ήταν εξαιρετικές. Διάβασα κάποιες ιστορίες που είχα θεωρήσει ότι χρειάζονταν δούλεμα – και πράγματι, είχαν δουλευτεί σε εξαιρετικό βαθμό, ενθουσιάζοντάς με. Όμως το σημαντικότερο και πραγματικά εκπληκτικό ήταν ότι κάποιες ιστορίες τις οποίες είχα θεωρήσει «για πέταμα» (τέλος πάντων, όχι για πέταμα, αλλά είχα δηλώσει ευθέως «αυτή κι αυτή όχι») διαβάζονταν πλέον νερό, από αρχή μέχρι τέλος, κρατώντας με κολλημένο στις σελίδες! Σε τουλάχιστον δύο ιστορίες παρακαλούσα από μέσα μου να έχει πράγματι ρίξει πολλή δουλειά ο συγγραφέας για να τις αλλάξει, ειδάλλως θα ένιωθα πολύ μαλάκας.
Ο Κέλλης ξέρει να γράφει τρόμο. Νοιαζόμαστε για τους χαρακτήρες του, μας τρομάζει το περιβάλλον του, μας προκαλούν φρίκη οι καταστάσεις του.
Και δεν είναι μόνο οι εξαιρετικές ιδέες, η ατμόσφαιρα, οι χαρακτήρες (σημαντικό στοιχείο που έχει δουλευτεί πάρα πολύ, κάνοντας μας να συμπάσχουμε με πολλούς από τους ήρωες των διηγημάτων) – ο Κέλλης γράφει εξαιρετικά ελληνικά. Γράφει ελληνικά, τελεία και παύλα. Γράφει τόσο καλά ελληνικά, που σε κάνει να αγνοείς το γεγονός ότι οι περισσότερες ιστορίες του διαδραματίζονται σε φόντο εξωτερικού. Θα μπορούσαν να διαδραματίζονται παντού – από κάποια στιγμή κι έπειτα παύει να έχει σημασία, επειδή ο συγγραφέας μιλά για αυτό που ξέρει, σε μια γλώσσα που ξέρει. Και έτσι πρέπει: όταν υπηρετείς σωστά τη γλώσσα σου, θα μπορέσουν κι οι μεταφραστές (πόσω μάλλον όταν αυτό τον ρόλο τον επιτελείς εσύ ο ίδιος) να δουλέψουν το κείμενό σου και να παραδώσουν κάτι άρτιο σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα.
Λάτρεψα το «Τάλιθα Κούμι», το «Με τα μάτια ανοιχτά ονειρεύτηκα φωτιά» και, έκπληξη-έκπληξη (μιας και ανήκε σε αυτά που είχα καταδικάσει σε μαύρο σκοτάδι πρωτοδιαβάζοντάς το), το «Lights out» (του οποίου, παρεμπιπτόντως, ο ξενικός τίτλος δεν με πείραξε, λόγω της ιδιαιτερότητας του όλου setting). Απόλαυσα για μία ακόμα φορά την «Ψυχή του Φιλ O’ Ντόνοβαν» και για πρώτη φορά το ομώνυμο. Είδα να απογειώνεται ο «Γέρος των κοράκων» και ένιωσα την απίστευτη φρίκη τού «Για την Ελίζα».
Η συλλογή, βέβαια, έχει και μια κατ’ εμέ αδύνατη στιγμή, και αυτή είναι το «Θέλω να δω». Γλυκερές περιγραφές, ωραίες πεταλούδες, πραγματικά αφόρητο μέχρι να αποκαλυφθεί το στοιχείο της ζοφερής πραγματικότητας – και πάλι η τελική εντύπωση δεν σώνεται. Το λογοτεχνίζον ύφος που αποκαλώ «παιδική ασθένεια» του λογοτέχνη. Δεν ξέρω αν θα το βοηθούσαν περιστασιακές παρεισφρήσεις ζόφου σε διάφορα σημεία. Όμως ως έχει, με ταλαιπώρησε απίστευτα. Ντίνο, οκέι, το έκανες, το είδαμε, τέρμα πληζ.
Επίσης, το διήγημα που κλείνει το βιβλίο, το «Ένα νέο σκοτάδι» μου θύμισε έντονα τελευταίο τραγούδι δεύτερης πλευράς σε δίσκο βινυλίου: κάτι σαν γέμισμα. Γραμμένο με μαεστρία βέβαια. Από την άλλη, ας μην γκρινιάζω: το «It’s the end of the world as we know it» των REM ήταν τελευταίο της δεύτερης πλευράς του Document.
Υπάρχουν μικροπροβλήματα επιμέλειας, όπως αναφέρθηκε αλλού; Ναι, υπάρχουν. Αλλά δεν μειώνουν σε καμία περίπτωση την αναγνωστική απόλαυση, ενώ είναι ολοφάνερο ότι, με λίγη προσοχή, στην επόμενη προσπάθεια θα έχουν εξαφανιστεί – κάποιοι πυροβολημένοι μονομανείς έχουν ήδη φροντίσει να τα επισημάνουν όλα στους ενδιαφερόμενους.
Η ουσία είναι μία: διάβασα ένα εξαιρετικό βιβλίο, το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα. Και δεν βλέπω την ώρα να διαβάσω το επόμενο πράγμα που θα μας παρουσιάσει ο Ντίνος Κέλλης.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Πριν από δυόμισι περίπου χρόνια δέχθηκα στενό μαρκάρισμα από διαφόρους σουφουφίτες για να διαβάσω τη δουλειά ενός τύπου τον οποίο δεν γνώριζα, για τον οποίο όμως άκουγα. Πράγματι, μου εστάλη ένα ηλεκτρονικό πακέτο αρχείων το οποίο σύντομα, χάρη σε μια πρόσβαση που είχα τότε σε βιομηχανικών προδιαγραφών εκτυπωτή, μετατράπηκε σε πακέτο εκτυπώσεων. Και η ανάγνωση άρχισε.
Ήταν σαφές ότι υπήρχαν πολλές δυνατότητες σε αυτά που διάβαζα, αλλά… Δυο τρία ήταν εξαιρετικά, καταπληκτικές ιδέες και καλή ανάπτυξη, σχεδόν έτοιμα για έκδοση. Τα περισσότερα, όμως, ενώ περιείχαν εξαιρετικές ιδέες, στην τελική με άφηναν εντελώς ανικανοποίητο, για διάφορους λόγους. Τέλος, υπήρχαν και κάποιες ιστορίες που με άφησαν παντελώς αδιάφορο, ακόμα και θεματικά.
Όμως ήταν σαφές. Εδώ υπήρχε ένα διαμάντι, μόνο που έπρεπε να δουλευτεί. Φόρεσα τη μάσκα του κακού και ασυγκίνητου Κόμη και έδωσα την ετυμηγορία μου: δεν είσαι έτοιμος για έκδοση, οι ιστορίες χρειάζονται αρκετή δουλειά ακόμα. Συνέχισε έτσι.
Ο σύλλογος των αναγνωστών επιδοκίμασε. Έγνεψα καταφατικά δηλώνοντας ότι είχα κάνει το καθήκον μου. Η ψυχούλα μου το ήξερε. Για να λέμε την αλήθεια, για αρκετό καιρό μετά ένιωθα αρκετά άσχημα.
Όμως αποδείχτηκε ότι είχα απόλυτο δίκιο.
Στο βιβλίο που μόλις τελείωσα διάβασα κάποιες ιστορίες που μου είχαν ήδη αρέσει – ήταν ακόμα καλύτερες. Διάβασα κάποιες ιστορίες που δεν είχα ξαναδιαβάσει – και ήταν εξαιρετικές. Διάβασα κάποιες ιστορίες που είχα θεωρήσει ότι χρειάζονταν δούλεμα – και πράγματι, είχαν δουλευτεί σε εξαιρετικό βαθμό, ενθουσιάζοντάς με. Όμως το σημαντικότερο και πραγματικά εκπληκτικό ήταν ότι κάποιες ιστορίες τις οποίες είχα θεωρήσει «για πέταμα» (τέλος πάντων, όχι για πέταμα, αλλά είχα δηλώσει ευθέως «αυτή κι αυτή όχι») διαβάζονταν πλέον νερό, από αρχή μέχρι τέλος, κρατώντας με κολλημένο στις σελίδες! Σε τουλάχιστον δύο ιστορίες παρακαλούσα από μέσα μου να έχει πράγματι ρίξει πολλή δουλειά ο συγγραφέας για να τις αλλάξει, ειδάλλως θα ένιωθα πολύ μαλάκας.
Ο Κέλλης ξέρει να γράφει τρόμο. Νοιαζόμαστε για τους χαρακτήρες του, μας τρομάζει το περιβάλλον του, μας προκαλούν φρίκη οι καταστάσεις του.
Και δεν είναι μόνο οι εξαιρετικές ιδέες, η ατμόσφαιρα, οι χαρακτήρες (σημαντικό στοιχείο που έχει δουλευτεί πάρα πολύ, κάνοντας μας να συμπάσχουμε με πολλούς από τους ήρωες των διηγημάτων) – ο Κέλλης γράφει εξαιρετικά ελληνικά. Γράφει ελληνικά, τελεία και παύλα. Γράφει τόσο καλά ελληνικά, που σε κάνει να αγνοείς το γεγονός ότι οι περισσότερες ιστορίες του διαδραματίζονται σε φόντο εξωτερικού. Θα μπορούσαν να διαδραματίζονται παντού – από κάποια στιγμή κι έπειτα παύει να έχει σημασία, επειδή ο συγγραφέας μιλά για αυτό που ξέρει, σε μια γλώσσα που ξέρει. Και έτσι πρέπει: όταν υπηρετείς σωστά τη γλώσσα σου, θα μπορέσουν κι οι μεταφραστές (πόσω μάλλον όταν αυτό τον ρόλο τον επιτελείς εσύ ο ίδιος) να δουλέψουν το κείμενό σου και να παραδώσουν κάτι άρτιο σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα.
Λάτρεψα το «Τάλιθα Κούμι», το «Με τα μάτια ανοιχτά ονειρεύτηκα φωτιά» και, έκπληξη-έκπληξη (μιας και ανήκε σε αυτά που είχα καταδικάσει σε μαύρο σκοτάδι πρωτοδιαβάζοντάς το), το «Lights out» (του οποίου, παρεμπιπτόντως, ο ξενικός τίτλος δεν με πείραξε, λόγω της ιδιαιτερότητας του όλου setting). Απόλαυσα για μία ακόμα φορά την «Ψυχή του Φιλ O’ Ντόνοβαν» και για πρώτη φορά το ομώνυμο. Είδα να απογειώνεται ο «Γέρος των κοράκων» και ένιωσα την απίστευτη φρίκη τού «Για την Ελίζα».
Η συλλογή, βέβαια, έχει και μια κατ’ εμέ αδύνατη στιγμή, και αυτή είναι το «Θέλω να δω». Γλυκερές περιγραφές, ωραίες πεταλούδες, πραγματικά αφόρητο μέχρι να αποκαλυφθεί το στοιχείο της ζοφερής πραγματικότητας – και πάλι η τελική εντύπωση δεν σώνεται. Το λογοτεχνίζον ύφος που αποκαλώ «παιδική ασθένεια» του λογοτέχνη. Δεν ξέρω αν θα το βοηθούσαν περιστασιακές παρεισφρήσεις ζόφου σε διάφορα σημεία. Όμως ως έχει, με ταλαιπώρησε απίστευτα. Ντίνο, οκέι, το έκανες, το είδαμε, τέρμα πληζ.
Επίσης, το διήγημα που κλείνει το βιβλίο, το «Ένα νέο σκοτάδι» μου θύμισε έντονα τελευταίο τραγούδι δεύτερης πλευράς σε δίσκο βινυλίου: κάτι σαν γέμισμα. Γραμμένο με μαεστρία βέβαια. Από την άλλη, ας μην γκρινιάζω: το «It’s the end of the world as we know it» των REM ήταν τελευταίο της δεύτερης πλευράς του Document.
Υπάρχουν μικροπροβλήματα επιμέλειας, όπως αναφέρθηκε αλλού; Ναι, υπάρχουν. Αλλά δεν μειώνουν σε καμία περίπτωση την αναγνωστική απόλαυση, ενώ είναι ολοφάνερο ότι, με λίγη προσοχή, στην επόμενη προσπάθεια θα έχουν εξαφανιστεί – κάποιοι πυροβολημένοι μονομανείς έχουν ήδη φροντίσει να τα επισημάνουν όλα στους ενδιαφερόμενους.
Η ουσία είναι μία: διάβασα ένα εξαιρετικό βιβλίο, το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα. Και δεν βλέπω την ώρα να διαβάσω το επόμενο πράγμα που θα μας παρουσιάσει ο Ντίνος Κέλλης.
November 16, 2016
Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπάνε τα βιβλία τρόμου!
Πολλές από τις ιστορίες μου άρεσαν, μα προσωπική αγαπημένη είναι η προτελευταία, Με τα μάτια ανοιχτά ονειρεύτηκα φωτιά, καθώς και η ιστορία Lights Out.
Πολλές από τις ιστορίες μου άρεσαν, μα προσωπική αγαπημένη είναι η προτελευταία, Με τα μάτια ανοιχτά ονειρεύτηκα φωτιά, καθώς και η ιστορία Lights Out.
November 10, 2017
Τρομαχτικα,ευρηματικα,πρωτοτυπα,σκοτεινα.Διηγηματα-διαμαντια, δειγμα λογοτεχνικης αρτιοτητας!!!!!!!!!!!!!!
December 10, 2013
Τα τελευταία χρόνια έχουν βγει μία σειρά από αξιόλογες δουλειές στη λογοτεχνία τρόμου από Έλληνες συγγραφείς, υποδηλώνοντας μία άνθιση στο είδος. Στη λίστα αυτών των βιβλίων έρχεται για να προστεθεί και το συγκεκριμένο.
Το "το φως μέσα μου" είναι μία συλλογή από ιστορίες βραβευμένες σε διαγωνισμούς (παραδόξως υπαρκτούς) ή που έχουν εκδοθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό στο παρελθόν.
Κύρια θεματολογία είναι τα φαντάσματα κα οι κατάρες, θέματα κλασσικά, σχεδόν γοτθικά σε έμπνευση αλλά με μία καθαρά σύγχρονη και πλουραλιστική γραφή. Έτσι για παράδειγμα, ενώ "Το φτυάρι" θα μπορούσε να βρίσκεται σε μία συλλογή διηγημάτων του Stephen King, το "Talitha Cumi" θα υπήρχε άνετα στα Books of Blood (αν ο Μπάρκερ μπορούσε να βάλει χαλινάρι στη γραφή του) και ο "Γέρος των κοράκων" δεν ξεφεύγει μακριά από τον best selling τρόμο όσο αφηγείται μία ιστορία βικτωριανής έμπνευσης, το Lights Out είναι έτοιμο για σενάριο Ιαπωνικής ταινίας τρόμου και το "Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα" θα μπορούσε να είχε βγει από τα γραπτά του Ρόμπερτ Μπλοχ.
Δεν είναι όμως όλες οι ιστορίες καθαρά τρόμου. Το "Η Ψυχή του Φιλ Ο Ντόνοβαν" είναι σαν τον Τέρρυ Πράτσετ να γράφει ιστορίες απο την Κρύπτη και το "Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας" σαν τον Douglas Addams να μας περιγράφει ένα σύγχρονο αστικό τοπίο από το χέρι του Ιερώνυμου Μπος. Υπάρχει και μία ιστορία Επιστημονικής Φαντασίας (Θέλω να δω) και μία μαγικού ρεαλισμού (Με τα μάτια ανοιχτά ονειρεύτηκα φωτιά) για να δέσει η σάλτσα.
Κύριο χαρακτηριστικό της γραφής του Ντίνου Κέλλη είναι ο πλούτος σε εικόνες. Κάθε ιστορία έχει τουλάχιστον μία εικόνα που θα σημαδέψει τον αναγνώστη, ενώ σειρά παρά σειρά θα συναντήσει ο αναγνώστης έναν λόγο λυρικό και πλούσιο σε μεταφορές και παρομοιώσεις. Η γραφή όμως, παρό,τι θα περιμενε κανείς από την παραπάνω περιγραφή, δεν είναι πλαδαρή. Ο συγγραφέας έχει δουλέψει προσεχτικά τις ιστορίες του, έχει αφαιρέσει το λίπος αφήνοντας κείμενα σμιλεμένα με μεράκι, που θα τα παρομοίαζε κανείς με αρχαίο κούρο.
Και ο τρόμος είναι εκεί. Ακόμα και οι ιστορίες που δεν είναι καθαρά τρόμου ξέρουν πως να σε χτυπήσουν εκεί που πονάει, πως να σε κάνουν να αντικρίσεις κάθε φορά και από ένα νέο σκοτάδι, μία νέα σκοτεινή πλευρά του εαυτού σου.
Ιδιαίτερη μνεία να δωθεί και στη διαρύθμιση του βιβλίου, με τις ιστορίες σωστα τοποθετημένες σε αυτό, με μικρές μπουκές να έρχονται μετά από μακρυνάρια και χιουμοριστικές πινελιές να σπάνε τη γοτθική μαυριλα.
Στα αρνητικά... χμ, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι το συγκεκριμένο, πέρα από το ότι λείπει η ιστορία-σούπερσταρ που θα σου καρφωθεί στο κεφάλι. Νομίζω ότι κάθε αναγνώστης σκοτεινών ιστοριών θα βρει κάποια που θα λατρέψει, κάποια που θα μισήσει και κάποια που θα τον αφήσει αδιάφορο αλλά αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα (για εμένα ήταν ο Φιλ Ο Ντόνοβαν, το "Με τα μ��τια ανοιχτά..." και το "Ένα νέο σκοτάδι" αντίστοιχα).
Συνολικά, πρόκειται για μία πολύ αξιόλογη πρώτη δουλειά που αφήνει πολλές ελπίδες για το επόμενο βιβλίο του συγγραφέα.
Το "το φως μέσα μου" είναι μία συλλογή από ιστορίες βραβευμένες σε διαγωνισμούς (παραδόξως υπαρκτούς) ή που έχουν εκδοθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό στο παρελθόν.
Κύρια θεματολογία είναι τα φαντάσματα κα οι κατάρες, θέματα κλασσικά, σχεδόν γοτθικά σε έμπνευση αλλά με μία καθαρά σύγχρονη και πλουραλιστική γραφή. Έτσι για παράδειγμα, ενώ "Το φτυάρι" θα μπορούσε να βρίσκεται σε μία συλλογή διηγημάτων του Stephen King, το "Talitha Cumi" θα υπήρχε άνετα στα Books of Blood (αν ο Μπάρκερ μπορούσε να βάλει χαλινάρι στη γραφή του) και ο "Γέρος των κοράκων" δεν ξεφεύγει μακριά από τον best selling τρόμο όσο αφηγείται μία ιστορία βικτωριανής έμπνευσης, το Lights Out είναι έτοιμο για σενάριο Ιαπωνικής ταινίας τρόμου και το "Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα" θα μπορούσε να είχε βγει από τα γραπτά του Ρόμπερτ Μπλοχ.
Δεν είναι όμως όλες οι ιστορίες καθαρά τρόμου. Το "Η Ψυχή του Φιλ Ο Ντόνοβαν" είναι σαν τον Τέρρυ Πράτσετ να γράφει ιστορίες απο την Κρύπτη και το "Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας" σαν τον Douglas Addams να μας περιγράφει ένα σύγχρονο αστικό τοπίο από το χέρι του Ιερώνυμου Μπος. Υπάρχει και μία ιστορία Επιστημονικής Φαντασίας (Θέλω να δω) και μία μαγικού ρεαλισμού (Με τα μάτια ανοιχτά ονειρεύτηκα φωτιά) για να δέσει η σάλτσα.
Κύριο χαρακτηριστικό της γραφής του Ντίνου Κέλλη είναι ο πλούτος σε εικόνες. Κάθε ιστορία έχει τουλάχιστον μία εικόνα που θα σημαδέψει τον αναγνώστη, ενώ σειρά παρά σειρά θα συναντήσει ο αναγνώστης έναν λόγο λυρικό και πλούσιο σε μεταφορές και παρομοιώσεις. Η γραφή όμως, παρό,τι θα περιμενε κανείς από την παραπάνω περιγραφή, δεν είναι πλαδαρή. Ο συγγραφέας έχει δουλέψει προσεχτικά τις ιστορίες του, έχει αφαιρέσει το λίπος αφήνοντας κείμενα σμιλεμένα με μεράκι, που θα τα παρομοίαζε κανείς με αρχαίο κούρο.
Και ο τρόμος είναι εκεί. Ακόμα και οι ιστορίες που δεν είναι καθαρά τρόμου ξέρουν πως να σε χτυπήσουν εκεί που πονάει, πως να σε κάνουν να αντικρίσεις κάθε φορά και από ένα νέο σκοτάδι, μία νέα σκοτεινή πλευρά του εαυτού σου.
Ιδιαίτερη μνεία να δωθεί και στη διαρύθμιση του βιβλίου, με τις ιστορίες σωστα τοποθετημένες σε αυτό, με μικρές μπουκές να έρχονται μετά από μακρυνάρια και χιουμοριστικές πινελιές να σπάνε τη γοτθική μαυριλα.
Στα αρνητικά... χμ, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι το συγκεκριμένο, πέρα από το ότι λείπει η ιστορία-σούπερσταρ που θα σου καρφωθεί στο κεφάλι. Νομίζω ότι κάθε αναγνώστης σκοτεινών ιστοριών θα βρει κάποια που θα λατρέψει, κάποια που θα μισήσει και κάποια που θα τον αφήσει αδιάφορο αλλά αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα (για εμένα ήταν ο Φιλ Ο Ντόνοβαν, το "Με τα μ��τια ανοιχτά..." και το "Ένα νέο σκοτάδι" αντίστοιχα).
Συνολικά, πρόκειται για μία πολύ αξιόλογη πρώτη δουλειά που αφήνει πολλές ελπίδες για το επόμενο βιβλίο του συγγραφέα.
March 23, 2016
Σε μια εποχή όπου η ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού με τους δεκάδες τίτλους αρχίζει να φθήνει πριν καλά καλά σταθεί στα πό��ια της λόγω διάφορων συγκηριών (υπερπροσφορά, αυτοεκδόσεις, κακή διανομή, μηδαμινή διαφήμιση, έλειψη κριτικής, αδιαφορία αναγνωστικού κοινού, σνομπισμός μεγαλών εκδοτικών οίκων) εποχή όπου οι συγγραφείς αποθαρρύνονται ή τοποθετούν αναγκαστικά το γράψιμο σε δεύτερη μοίρα, ο Ντίνος Κέλλης είναι από εκείνους τους ελάχιστους δημιουργούς που χαράζουν ανοδική πορεία. Βραβευμένος τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, το 2013 είδε τα διηγήματα του να βγαίνουν στο φως από τις εκδόσεις Momentum αλλά σε διαφορά μόλις ενός έτους ένας άλλος εκδοτικός, ο Κλειδάριθμος, εξέδωσε το επόμενο έργο του, μυθιστόρημα τούτη τη φορά. Και σε λίγους μήνες πρόκειται να ακολουθήσει το καινούργιο, το τρίτο κατά σειρά.
Τυχαίο; Όχι βέβαια. Γιατί όταν έρχεσαι ξεκινώντας με το “Φως Μέσα μου”, γρήγορα θα κατακτήσεις τους φίλους του είδους και όχι μόνο.
Το “Φως Μέσα μου” είναι η πρώτη συλλογή του Κέλλη. Και είναι πεντάστερη. Όχι μόνο η συλλογή σαν βιβλίο αλλά κάθε ιστορία που την αποτελεί. Πεντάστερος ο Φιλ Ο' Ντόνοβαν και ο Γέρος των Κοράκων. Πεντάστερος ο Φαροφύλακας του Ντέσμοντ και ο ψαράνθρωπος από τον Κόλπο των Ναυαγίων. Και ο Τζούλιαν και Δρ. Λοκ και όλοι οι “ρόλοι” από αυτό το πολυσύνθετο έργο του Κέλλη.
Έχουμε να κάνουμε με 13 ιστορίες του υπερφυσικού, ασύνδετες και ανόμοιες, που ξετυλίγονται σε 325 σελίδες. Κάθε σελίδα και τρόμος. Και μυστήριο και αγωνία και ειρωνία. Και θάνατος, τη μία επερχόμενος και την άλλη αργός και βασανιστικός, αλλά ποτέ σύντομος. Ανατριχίλα, φόβος και σκοτάδι. Μελαγχολία, απορία και ενοχή. Σε κάθε σελίδα. “Κάτι υπάρχει έξω”. “Κάτι κακό θα συμβεί”.
Και στο επίκεντρο όλων αυτών των ιστοριών, ο Άνθρωπος. Τούτος είναι το βασικό θέμα του Κέλλη. Ο Άνθρωπος, αυτός ο μικρός φωτεινός ήλιος που είναι καταδικασμένος να πεθαίνει κάθε μέρα με τον ερχομό του σκότους και της νύχτας. Ένα κερί που θα σβήσει, παλεύοντας όμως με τον άνεμο λίγο πριν η φλόγα του γίνει καπνός. Το Φως, η Ψυχή, ο Άνθρωπος. Αυτά που θα σβήσουν άθελα τους μπροστά στο κοσμικό σκοτάδι που είτε περιμένει υπομονετικά στις αλλόκοσμες σκιές, είτε βρίσκεται μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό.
Ο Κέλλης έχει ζωηρή φαντασία. Και ξέρει να κατασκευάζει τρομαχτικές ιστορίες. Αλλά αυτά δεν αρκούν. Ξέρει και πως να τις λέει. Δεν είναι απλός μυθοπλόκος. Είναι λογοτέχνης. Σε κάνει να ταυτιστείς με τους χαρακτήρες του κι ας μην έτυχε (ευτυχώς!) να βρεθείς στη θέση τους. Μαζί τους αγωνιάς, ανησυχείς, μετανοιώνεις, λυπάσαι, φοβάσαι... αλλά δεν πεθαίνεις, γιατί παρόλο που ο συγγραφέας το καταφέρνει κι αυτό, σε αφήνει να ζήσεις γιατί... έχεις λίγο ακόμα Φως ακόμα μέσα σου. Μα εκτός από λογοτέχνης είναι και σκηνοθέτης. Κάθε ιστορία και τηλεοπτικό επισόδειο. Δεν είναι μόνο το μέσα των ηρώων αλλά και το περιβάλλον που (τις περισσότερες φορές) είναι εναντίων τους. Τίποτα δεν είναι στο περίπου. Όλα στη θέση τους. Κι έτσι, προσέχοντας κάθε λεπτομέρεια, ο Κέλλης στήνει την ατμόσφαιρα. Γιατί χωρίς αυτήν τί να τον κάνεις τον Τρόμο;
Αλλά εκτός από λογοτέχνης και σκηνοθέτης, ο Κέλλης ειναι και κάτι ακόμα: Ηλεκτρολόγος. Γιατί σε κάθε ευκαιρία μας “αλλάζει τα φώτα”.
(Οκ, είπα να κάνω κι ένα αστείο)
Από αυτό το πάντρεμα λοιπόν της Λογοτεχνίας και του Τρόμου που φέρει τον τίτλο “Το Φως μέσα μου”, παρόλο που κάθε ιστορία μου άρεσε με το δικό της τρόπο, ξεχώρισα τρεις γιατί είχαν κάτι παραπάνω. Το ομότιτλο διήγημα (Το Φως μέσα μου) επειδή θυμίζει αρχαία ελληνική τραγωδία όπου ο ήρωας πρέπει να εκπληρώσει ένα προγονικό χρέος και θυσιάζεται για να φτάσει στην κάθαρση. Το “Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα Φωτιά” επειδή τονίζει το αιώνιο θύμα του πολέμου, τον ίδιο τον στρατιώτη, που θα πεθάνει ξανά και ξανά για το αναπάντητο ερώτημα. Τέλος το “Ο Γέρος των Κοράκων” επειδή κατά κάποιο τρόπο βοήθησα κι εγώ με τη σειρά μου να γραφτεί όταν το 2008 στο sff.gr έθεσα το θέμα του διαγωνισμού “Η Τελευταία Νύχτα”. Εκεί ξύπνησε ο Γέρος. Και κέρδισε την πρώτη θέση.
Πεντάστερο, λοιπόν, το δεκατριάρι και με το παραπάνω. Και φεύγω βουρ για την Νεκρή Γραμμή, το επόμενο βιβλιο του Κέλλη. Αν μη τι άλλο ξέρω ότι θα είναι καλό.
Τυχαίο; Όχι βέβαια. Γιατί όταν έρχεσαι ξεκινώντας με το “Φως Μέσα μου”, γρήγορα θα κατακτήσεις τους φίλους του είδους και όχι μόνο.
Το “Φως Μέσα μου” είναι η πρώτη συλλογή του Κέλλη. Και είναι πεντάστερη. Όχι μόνο η συλλογή σαν βιβλίο αλλά κάθε ιστορία που την αποτελεί. Πεντάστερος ο Φιλ Ο' Ντόνοβαν και ο Γέρος των Κοράκων. Πεντάστερος ο Φαροφύλακας του Ντέσμοντ και ο ψαράνθρωπος από τον Κόλπο των Ναυαγίων. Και ο Τζούλιαν και Δρ. Λοκ και όλοι οι “ρόλοι” από αυτό το πολυσύνθετο έργο του Κέλλη.
Έχουμε να κάνουμε με 13 ιστορίες του υπερφυσικού, ασύνδετες και ανόμοιες, που ξετυλίγονται σε 325 σελίδες. Κάθε σελίδα και τρόμος. Και μυστήριο και αγωνία και ειρωνία. Και θάνατος, τη μία επερχόμενος και την άλλη αργός και βασανιστικός, αλλά ποτέ σύντομος. Ανατριχίλα, φόβος και σκοτάδι. Μελαγχολία, απορία και ενοχή. Σε κάθε σελίδα. “Κάτι υπάρχει έξω”. “Κάτι κακό θα συμβεί”.
Και στο επίκεντρο όλων αυτών των ιστοριών, ο Άνθρωπος. Τούτος είναι το βασικό θέμα του Κέλλη. Ο Άνθρωπος, αυτός ο μικρός φωτεινός ήλιος που είναι καταδικασμένος να πεθαίνει κάθε μέρα με τον ερχομό του σκότους και της νύχτας. Ένα κερί που θα σβήσει, παλεύοντας όμως με τον άνεμο λίγο πριν η φλόγα του γίνει καπνός. Το Φως, η Ψυχή, ο Άνθρωπος. Αυτά που θα σβήσουν άθελα τους μπροστά στο κοσμικό σκοτάδι που είτε περιμένει υπομονετικά στις αλλόκοσμες σκιές, είτε βρίσκεται μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό.
Ο Κέλλης έχει ζωηρή φαντασία. Και ξέρει να κατασκευάζει τρομαχτικές ιστορίες. Αλλά αυτά δεν αρκούν. Ξέρει και πως να τις λέει. Δεν είναι απλός μυθοπλόκος. Είναι λογοτέχνης. Σε κάνει να ταυτιστείς με τους χαρακτήρες του κι ας μην έτυχε (ευτυχώς!) να βρεθείς στη θέση τους. Μαζί τους αγωνιάς, ανησυχείς, μετανοιώνεις, λυπάσαι, φοβάσαι... αλλά δεν πεθαίνεις, γιατί παρόλο που ο συγγραφέας το καταφέρνει κι αυτό, σε αφήνει να ζήσεις γιατί... έχεις λίγο ακόμα Φως ακόμα μέσα σου. Μα εκτός από λογοτέχνης είναι και σκηνοθέτης. Κάθε ιστορία και τηλεοπτικό επισόδειο. Δεν είναι μόνο το μέσα των ηρώων αλλά και το περιβάλλον που (τις περισσότερες φορές) είναι εναντίων τους. Τίποτα δεν είναι στο περίπου. Όλα στη θέση τους. Κι έτσι, προσέχοντας κάθε λεπτομέρεια, ο Κέλλης στήνει την ατμόσφαιρα. Γιατί χωρίς αυτήν τί να τον κάνεις τον Τρόμο;
Αλλά εκτός από λογοτέχνης και σκηνοθέτης, ο Κέλλης ειναι και κάτι ακόμα: Ηλεκτρολόγος. Γιατί σε κάθε ευκαιρία μας “αλλάζει τα φώτα”.
(Οκ, είπα να κάνω κι ένα αστείο)
Από αυτό το πάντρεμα λοιπόν της Λογοτεχνίας και του Τρόμου που φέρει τον τίτλο “Το Φως μέσα μου”, παρόλο που κάθε ιστορία μου άρεσε με το δικό της τρόπο, ξεχώρισα τρεις γιατί είχαν κάτι παραπάνω. Το ομότιτλο διήγημα (Το Φως μέσα μου) επειδή θυμίζει αρχαία ελληνική τραγωδία όπου ο ήρωας πρέπει να εκπληρώσει ένα προγονικό χρέος και θυσιάζεται για να φτάσει στην κάθαρση. Το “Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα Φωτιά” επειδή τονίζει το αιώνιο θύμα του πολέμου, τον ίδιο τον στρατιώτη, που θα πεθάνει ξανά και ξανά για το αναπάντητο ερώτημα. Τέλος το “Ο Γέρος των Κοράκων” επειδή κατά κάποιο τρόπο βοήθησα κι εγώ με τη σειρά μου να γραφτεί όταν το 2008 στο sff.gr έθεσα το θέμα του διαγωνισμού “Η Τελευταία Νύχτα”. Εκεί ξύπνησε ο Γέρος. Και κέρδισε την πρώτη θέση.
Πεντάστερο, λοιπόν, το δεκατριάρι και με το παραπάνω. Και φεύγω βουρ για την Νεκρή Γραμμή, το επόμενο βιβλιο του Κέλλη. Αν μη τι άλλο ξέρω ότι θα είναι καλό.
July 7, 2016
Πολύ δυνατή συλλογή διηγημάτων. Όχι πως περίμενα κάτι λιγότερο από τον Κωνσταντίνο Κέλλη βέβαια. Αν έπρεπε να διαλέξω μία ιστορία, μάλλον θα έλεγα την ομώνυμη "Το φως μέσα μου" αλλά όλο το πακέτο είναι εξαιρετικό. Αν δεν είχα διαβάσει πρώτα τη "Νεκρή γραμμή" του ιδίου, ίσως έβαζα 5 και στην εν λόγω κυκλοφορία όμως η σύγκριση έγινε αδίκως αλλά ασυναίσθητα.
Το σίγουρο είναι ότι αδημονώ για το καινούργιο του μυθιστόρημα που, αν θυμάμαι καλά, θα βγει το φθινόπωρο.
Το σίγουρο είναι ότι αδημονώ για το καινούργιο του μυθιστόρημα που, αν θυμάμαι καλά, θα βγει το φθινόπωρο.
January 7, 2014
Αρχικά πρέπει να τονίσω ότι είναι η πρώτη φορά που διαβάζω κάτι από τον Κωνσταντίνο Κέλλη, οπότε πέραν των σχολίων για το συγκεκριμένο βιβλίο, δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω από αυτό. Καλύτερα έτσι όμως, γιατί ήταν μεγαλύτερη η έκπληξη που μου επιφύλασσε η συλλογή διηγημάτων, που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από άλλες συλλογές διηγημάτων γραμμένες από τους μαιτρ του είδους. Πριν γράψω ένα μικρό σχόλιο για την κάθε ιστορία ξεχωριστά, πρέπει να αναφέρω ότι η γραφή σε όλα τα διηγήματα είναι τρομερή, ευκολοδιάβαστη, με περιγραφές και εικόνες που μένουν στο μυαλό του αναγνώστη.
Φτυάρι: Όπως σωστά είπε και ο Nihilio, θα μπορούσε κάλλιστα αυτό το διήγημα να είναι σε μια από τις συλλογές του Κινγκ. Η υπόθεση είναι αρκετά απλή, αλλά η αίσθηση εγκλωβισμού και η ατμόσφαιρα ήταν το κάτι άλλο. Δεν μου πήρε πάνω από δέκα λεπτά για να το διαβάσω, αλλά όσο κράτησε ήμουν κάπως αγχωμένος. 8.5/10
Ο Γέρος των Κοράκων: Πολύ σκοτεινή και ιδιαίτερα τρομακτική, μια ιστορία που αγχώνει. 8.5/10
Τάλιθα Κούμι: Δεν είναι το πιο τρομακτικό διήγημα της συλλογής, η κατάληξη όμως είναι φρικιαστική και οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες πολύ ενδιαφέροντες και πειστικοί. 8.5/10
Θέλω να δω: Διαβάζοντας για πεταλούδες, λουλούδια και γάργαρο νερό, ήθελα να δω που θα καταλήξει. Και το τέλος πραγματικά τραγικό και σίγουρα δεν το περίμενα. Ήμουν σίγουρος βέβαια ότι σκοτάδι θα κρυβόταν πίσω από το παραμυθένιο τοπίο, αλλά όχι κι έτσι! 8/10
Η ψυχή του Φιλ Ο'Ντόνοβαν: Διαφορετική από τις υπόλοιπες ιστορίες, πιο ευχάριστη και χιουμοριστική, αν και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας σίγουρα θα έχει διαφορετική άποψη. 8.5/10
Lights Out: Τι να πω; Εφιαλτική, ασφυκτική, σκοτεινή, κλειστοφοβική, καφκική. Αυτές οι λέξεις αρκούν νομίζω για να περιγράψουν την ατμόσφαιρα και την αίσθηση που μου άφησε η ιστορία. 9/10
Το φως μέσα μου: Πραγματικά απίστευτη ιστορία, κατά την γνώμη μου η καλύτερη της συλλογής και σίγουρα η αγαπημένη μου. Σιγά-σιγά πλέκεται μια ιστορία που δεν ξέρεις που θα καταλήξει, ξέρεις όμως ότι θα είναι κάτι το συγκλονιστικό - και είναι. 9.5/10
Για την Ελίζα: Απίστευτα φρικιαστική ιστορία που σε κρατάει στην τσίτα. Σ'αυτό βοηθάει φυσικά και το απομονωμένο σπίτι. 8.5/10
Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα: Δεν φτάνει το επίπεδο των άλλων ιστοριών, διαβάστηκε γρήγορα και ευχάριστα, αλλά δεν θα την θυμάμαι και για καιρό. 7/10
Ο κόλπος των ναυαγίων: Η μικρότερη ιστορία του βιβλίου, αλλά πολύ περίεργη και πρωτότυπη. 7.5/10
Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας: Ο nihilio την περιέγραψε τέλεια, συνδυασμός Ιερώνυμου Μπος και Ντάγκλας Άνταμς. Θεόμουρλη ιστορία και πολλές οι εικόνες που σου μένουν στο μυαλό. 8.5/10
Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά: Περισσότερο μαγικού ρεαλισμού παρά τρόμου, οπωσδήποτε πολύ ωραία και έξυπνη. 8.5/10
Ένα Νέο Σκοτάδι: Κατά την γνώμη μου η πιο αδύναμη ιστορία της συλλογής, όχι όμως και ανέμπνευστη. 7/10
Εν κατακλείδι, μιλάμε για μια ιδιαίτερα καλογραμμένη και μοναδική συλλογή διηγημάτων, με δυνατές ιδέες και τρομερές εικόνες, που προσφέρει σε ικανοποιητικές ποσότητες τρόμο και ρίγος. Περιμένω πως και πως την επόμενη δουλειά του Κωνσταντίνου.
Φτυάρι: Όπως σωστά είπε και ο Nihilio, θα μπορούσε κάλλιστα αυτό το διήγημα να είναι σε μια από τις συλλογές του Κινγκ. Η υπόθεση είναι αρκετά απλή, αλλά η αίσθηση εγκλωβισμού και η ατμόσφαιρα ήταν το κάτι άλλο. Δεν μου πήρε πάνω από δέκα λεπτά για να το διαβάσω, αλλά όσο κράτησε ήμουν κάπως αγχωμένος. 8.5/10
Ο Γέρος των Κοράκων: Πολύ σκοτεινή και ιδιαίτερα τρομακτική, μια ιστορία που αγχώνει. 8.5/10
Τάλιθα Κούμι: Δεν είναι το πιο τρομακτικό διήγημα της συλλογής, η κατάληξη όμως είναι φρικιαστική και οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες πολύ ενδιαφέροντες και πειστικοί. 8.5/10
Θέλω να δω: Διαβάζοντας για πεταλούδες, λουλούδια και γάργαρο νερό, ήθελα να δω που θα καταλήξει. Και το τέλος πραγματικά τραγικό και σίγουρα δεν το περίμενα. Ήμουν σίγουρος βέβαια ότι σκοτάδι θα κρυβόταν πίσω από το παραμυθένιο τοπίο, αλλά όχι κι έτσι! 8/10
Η ψυχή του Φιλ Ο'Ντόνοβαν: Διαφορετική από τις υπόλοιπες ιστορίες, πιο ευχάριστη και χιουμοριστική, αν και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας σίγουρα θα έχει διαφορετική άποψη. 8.5/10
Lights Out: Τι να πω; Εφιαλτική, ασφυκτική, σκοτεινή, κλειστοφοβική, καφκική. Αυτές οι λέξεις αρκούν νομίζω για να περιγράψουν την ατμόσφαιρα και την αίσθηση που μου άφησε η ιστορία. 9/10
Το φως μέσα μου: Πραγματικά απίστευτη ιστορία, κατά την γνώμη μου η καλύτερη της συλλογής και σίγουρα η αγαπημένη μου. Σιγά-σιγά πλέκεται μια ιστορία που δεν ξέρεις που θα καταλήξει, ξέρεις όμως ότι θα είναι κάτι το συγκλονιστικό - και είναι. 9.5/10
Για την Ελίζα: Απίστευτα φρικιαστική ιστορία που σε κρατάει στην τσίτα. Σ'αυτό βοηθάει φυσικά και το απομονωμένο σπίτι. 8.5/10
Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα: Δεν φτάνει το επίπεδο των άλλων ιστοριών, διαβάστηκε γρήγορα και ευχάριστα, αλλά δεν θα την θυμάμαι και για καιρό. 7/10
Ο κόλπος των ναυαγίων: Η μικρότερη ιστορία του βιβλίου, αλλά πολύ περίεργη και πρωτότυπη. 7.5/10
Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας: Ο nihilio την περιέγραψε τέλεια, συνδυασμός Ιερώνυμου Μπος και Ντάγκλας Άνταμς. Θεόμουρλη ιστορία και πολλές οι εικόνες που σου μένουν στο μυαλό. 8.5/10
Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά: Περισσότερο μαγικού ρεαλισμού παρά τρόμου, οπωσδήποτε πολύ ωραία και έξυπνη. 8.5/10
Ένα Νέο Σκοτάδι: Κατά την γνώμη μου η πιο αδύναμη ιστορία της συλλογής, όχι όμως και ανέμπνευστη. 7/10
Εν κατακλείδι, μιλάμε για μια ιδιαίτερα καλογραμμένη και μοναδική συλλογή διηγημάτων, με δυνατές ιδέες και τρομερές εικόνες, που προσφέρει σε ικανοποιητικές ποσότητες τρόμο και ρίγος. Περιμένω πως και πως την επόμενη δουλειά του Κωνσταντίνου.
December 2, 2020
Υπέροχη συλλογή. Αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το ταλέντο του Κέλλη. Απίστευτες περιγραφές σε συνδυασμό με νοσηρή, με την καλή έννοια, φαντασία. Υπήρχαν προτάσεις που οι λέξεις έμοιαζαν απόλυτα εναρμονισμένες με το νόημα και τον ήχο, το αποτύπωμα που άφηναν στο μυαλό και την ψυχή σου. Έχοντας διαβάσει πρώτα τα δύο μυθιστορήματα του συγγραφέα, δεν έχω αξιωθεί για το τελευταίο, ήξερα τι με περίμενε, και πάλι όμως ενθουσιάστηκα. Θέλω μια ακόμα συλλογή, ο τρόμος για μένα λάμπει στα διηγήματα. Και του Κέλλη φωτοβολούν, ιδίως το Τα Φτυάρι, Τάλιθα Κούμι, Για την Ελίζα και Θέλω να δω. Προτείνεται ανεπιφύλακτα
March 13, 2020
Όσο κι αν ο τίτλος θέλει να είναι παραπλανητικός, δεν ψεύδεται για το ταλέντο του δημιουργού του (κάποιες σκέψεις για ‘’Το φως μέσα μου’’ του Κωνσταντίνου Κέλλη)
Όπως είπα και πριν λίγες μέρες, από την ‘’Αγία Τριάδα του Βορρά’’ (Δάμτσιος, Δημητριάδης, Κέλλης) ο Κέλλης είναι σαν τον Θεό: κάποιοι δημιουργοί στην σκηνή τον εποφθαλμιούν, έχει το άγγιγμα του Μίδα, το κείμενό του είναι πάντα σχεδόν άψυχα τέλειο, σπανίως τον βλέπουμε, μα νιώθουμε δέος από τα έργα του.
Είχα λατρέψει και τα τρία μυθιστορήματά του, μα πριν λίγο καιρό συνειδητοποίησα ότι δεν είχα διαβάσει ποτέ διηγήματα του συγγραφέα πριν από αυτό το βιβλίο. Οπότε με ενθουσιασμό και ανυπομονησία, πήρα βαθιά ανάσα και βούτηξα στις σελίδες του!
Κάπως αναλυτικά και κάπως σκιωδώς (για την αποφυγή των σπόιλερ) ιδού οι εντυπώσεις μου:
Φτυάρι: ένας βρόγχος, μία κόλαση κι ένα hellhound. Με το τέλος, να σπάει άραγε η λούπα; Μου θύμισε λίγο το λίμπο και τον τυπά με το φτυάρι από τους ‘’Άγιους Τίποτε’’. Ο τρόμος, μέρα μεσημέρι σε έρημο και το λυσσασμένο σκυλί, μου έφεραν στον νου κάτι από Κινγκ.
Ο Γέρος των Κοράκων: αν οι ‘’ιστορίες από την κρύπτη’’ αντιμετώπιζαν το υλικό τους με παραπάνω σοβαρότητα, θα είχαμε αυτό! A scarecrow that iz actually scary!
Τάλιθα Κούμι: το δάσος των αυτόχειρων από την Ιαπωνία μεταφέρεται στην Αγγλία και με την πένα του συγγραφέα, το στοιχειωμένο μέρος ακροβατεί σε ένα φόρο τιμής στα κλασικά διηγήματα τρόμου της γοτθικής λογοτεχνίας και στην ακρότητα των σπλάτερ του σήμερα. Ακραίο, ατμοσφαιρικό, υπέροχο.
Θέλω να δω: κρίπι κοριτσάκια και λίμπο. Αν και μου θύμισαν αυτά τα στοιχεία δύο από τα άνωθεν διηγήματα, ο εγκλωβισμός αυτή την φορά είναι πράγματι τρομαχτικός. Μου έφερε στο νου την αρχή από το ‘’αρχαίο μυστήριο’’ του Μπάρκερ και το τέλος από εκείνο το επεισόδιο από το ‘’death/love/robots’’. Μπόμπα. (Επίσης, δηλώνω ένοχος, γιατί σαν καταραμένο τέκνο των δυτικών προαστίων, όσο το διάβαζα, σιγομουρμούριζα Βολάνη –for fucks sake δλδ!)
Η ψυχή του Φιλ Ο’ Ντόνοβαν: το μπουκάλι μου θύμισε το σακάκι από το ‘’κουτί σε σχήμα καρδιάς’’ του γιου του Κινγκ, αλλά είδαμε την άλλη οπτική (όχι του αγοραστή αλλά του πωλητή), καθώς και την ‘’Αντικαπνιστική Α. Ε’’ του πατέρα της προηγούμενης αναφοράς. Επίσης μου έφερε στο νου το διήγημα του Δημητριάδη με την πώληση ταλέντων (οπότε η αναφορά στην σελίδα 122/5η σειρά ήταν επίτηδες;). Έξυπνο, αλλά ‘’παιγμένο’’ σε γνώριμα εδάφη.
Lights Out: μία μίξη από silent hill, το διήγημα του Μπάρκερ με τον αρχιτέκτονα και το 1403. Εφιαλτικό, αγχωτικό και ίσως το σκοτεινότερο μέχρι στιγμής.
Το φως μέσα μου: ο ήρωας μας εισάγει στον εφιάλτη του όταν είναι τριάντα τριών και έχει ήδη περάσει μία τρόπον τινά σταύρωση, έπειτα από την απώλεια όλων όσων αγαπάει. Το ταξίδι με την κόρη του μου έφερε στο νου ριφάκια από την ‘’σκιά στο σπίτι’’. Βοστώνη και φάρος έφερναν στον νου vibes από Λάβκραφτ. Το καλύτερο της συλλογής και βγάζει νόημα γιατί ο τίτλος του βιβλίου ήρθε από εδώ. Πανέμορφο κειμενάκι!
Για την Ελίζα: τίτλος από Μπετόβεν και ο νοικάρης φόρος τιμής στο πρώτο κείμενο του Τολστόι; I am hooked! Κρίπι γέρος, κρίπι κούκλες και κρίπι κοριτσάκι είναι τρίπτυχο από κλισέ που αν λειτουργήσει καλά τότε όλοι οι αναγνώστες νιώθουν έναν οικείο τρόμο που δρα σε ένα επίπεδο βαθύ, πέρα από την επιφάνεια των λέξεων. Ο Κέλλης καταφέρνει τέλεια να χτυπήσει στα μύχια μας κι εδώ!
Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα: δεν με τρέλανε ιδιαίτερα, θα μπορούσε να λείπει και από την συλλογή –κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Ο κόλπος των ναυαγίων: η πιο έξυπνη και ‘’διακριτική’’ εγχώρια ιστορία που είναι φόρος τιμής στη μυθολογία κθούλου. Blink and you ll miss it… Οάου!
Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας: ίσως το πιο ιδιαίτερο όλη της συλλογής και ίσως το αγαπημένο. Έχει την λογική ενός εφιάλτη και αυτό το κάνει παρανοϊκό και διεστραμμένο. Τόσο η γλώσσα όσο και οι περιγραφές είχαν κάτι που με έκανε να το απολαύσω τρομερά.
Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά: ο ‘’αιώνιος πρόμαχος’’ συναντά το ‘’edge of tomorrow’’ μα δεν υπάρχει δόξα και αδρεναλίνη στις μάχες, μονάχα φρίκη και πόνος. Όπως είναι πραγματικά ο πόλεμος! Αντιπολεμικό και πραγματικά τρομερό.
Ένα νέο σκοτάδι: πύλη σε άλλη διάσταση, πλάσματα που έρχονται στην γη, τέλος του κόσμου όπως το ξέρουμε. Μια ιστορία τόσο παλιά όσο και ο ανθρώπινος τρόμος. Πολύ όμορφο για κλείσιμο, μα αυτό το ‘’κρεσέντο’’ θα ήθελα να είναι το πρώτο κεφάλαιο μυθιστορήματος ρε γαμώτο!
Συνοψίζοντας, μπορώ να πω ότι στα πρώτα δύο βιβλία του συγγραφέα είναι έντονη η επιρροή της αμερικάνικης σχολής, ενώ στα δύο μεταγενέστερα είναι πολύ πιο έντονο το ελληνικό στοιχείο. Όπου όμως και να ‘’παίξει μπαλίτσα’’ το αποτέλεσμα σε ανταμείβει και πάντα ξέρεις ότι τα χρήματά σου δεν πήγαν ούτε χαμένα, ούτε ήταν ρίσκο η αγορά σου. Κέλλης = εγγύηση!
Όπως είπα και πριν λίγες μέρες, από την ‘’Αγία Τριάδα του Βορρά’’ (Δάμτσιος, Δημητριάδης, Κέλλης) ο Κέλλης είναι σαν τον Θεό: κάποιοι δημιουργοί στην σκηνή τον εποφθαλμιούν, έχει το άγγιγμα του Μίδα, το κείμενό του είναι πάντα σχεδόν άψυχα τέλειο, σπανίως τον βλέπουμε, μα νιώθουμε δέος από τα έργα του.
Είχα λατρέψει και τα τρία μυθιστορήματά του, μα πριν λίγο καιρό συνειδητοποίησα ότι δεν είχα διαβάσει ποτέ διηγήματα του συγγραφέα πριν από αυτό το βιβλίο. Οπότε με ενθουσιασμό και ανυπομονησία, πήρα βαθιά ανάσα και βούτηξα στις σελίδες του!
Κάπως αναλυτικά και κάπως σκιωδώς (για την αποφυγή των σπόιλερ) ιδού οι εντυπώσεις μου:
Φτυάρι: ένας βρόγχος, μία κόλαση κι ένα hellhound. Με το τέλος, να σπάει άραγε η λούπα; Μου θύμισε λίγο το λίμπο και τον τυπά με το φτυάρι από τους ‘’Άγιους Τίποτε’’. Ο τρόμος, μέρα μεσημέρι σε έρημο και το λυσσασμένο σκυλί, μου έφεραν στον νου κάτι από Κινγκ.
Ο Γέρος των Κοράκων: αν οι ‘’ιστορίες από την κρύπτη’’ αντιμετώπιζαν το υλικό τους με παραπάνω σοβαρότητα, θα είχαμε αυτό! A scarecrow that iz actually scary!
Τάλιθα Κούμι: το δάσος των αυτόχειρων από την Ιαπωνία μεταφέρεται στην Αγγλία και με την πένα του συγγραφέα, το στοιχειωμένο μέρος ακροβατεί σε ένα φόρο τιμής στα κλασικά διηγήματα τρόμου της γοτθικής λογοτεχνίας και στην ακρότητα των σπλάτερ του σήμερα. Ακραίο, ατμοσφαιρικό, υπέροχο.
Θέλω να δω: κρίπι κοριτσάκια και λίμπο. Αν και μου θύμισαν αυτά τα στοιχεία δύο από τα άνωθεν διηγήματα, ο εγκλωβισμός αυτή την φορά είναι πράγματι τρομαχτικός. Μου έφερε στο νου την αρχή από το ‘’αρχαίο μυστήριο’’ του Μπάρκερ και το τέλος από εκείνο το επεισόδιο από το ‘’death/love/robots’’. Μπόμπα. (Επίσης, δηλώνω ένοχος, γιατί σαν καταραμένο τέκνο των δυτικών προαστίων, όσο το διάβαζα, σιγομουρμούριζα Βολάνη –for fucks sake δλδ!)
Η ψυχή του Φιλ Ο’ Ντόνοβαν: το μπουκάλι μου θύμισε το σακάκι από το ‘’κουτί σε σχήμα καρδιάς’’ του γιου του Κινγκ, αλλά είδαμε την άλλη οπτική (όχι του αγοραστή αλλά του πωλητή), καθώς και την ‘’Αντικαπνιστική Α. Ε’’ του πατέρα της προηγούμενης αναφοράς. Επίσης μου έφερε στο νου το διήγημα του Δημητριάδη με την πώληση ταλέντων (οπότε η αναφορά στην σελίδα 122/5η σειρά ήταν επίτηδες;). Έξυπνο, αλλά ‘’παιγμένο’’ σε γνώριμα εδάφη.
Lights Out: μία μίξη από silent hill, το διήγημα του Μπάρκερ με τον αρχιτέκτονα και το 1403. Εφιαλτικό, αγχωτικό και ίσως το σκοτεινότερο μέχρι στιγμής.
Το φως μέσα μου: ο ήρωας μας εισάγει στον εφιάλτη του όταν είναι τριάντα τριών και έχει ήδη περάσει μία τρόπον τινά σταύρωση, έπειτα από την απώλεια όλων όσων αγαπάει. Το ταξίδι με την κόρη του μου έφερε στο νου ριφάκια από την ‘’σκιά στο σπίτι’’. Βοστώνη και φάρος έφερναν στον νου vibes από Λάβκραφτ. Το καλύτερο της συλλογής και βγάζει νόημα γιατί ο τίτλος του βιβλίου ήρθε από εδώ. Πανέμορφο κειμενάκι!
Για την Ελίζα: τίτλος από Μπετόβεν και ο νοικάρης φόρος τιμής στο πρώτο κείμενο του Τολστόι; I am hooked! Κρίπι γέρος, κρίπι κούκλες και κρίπι κοριτσάκι είναι τρίπτυχο από κλισέ που αν λειτουργήσει καλά τότε όλοι οι αναγνώστες νιώθουν έναν οικείο τρόμο που δρα σε ένα επίπεδο βαθύ, πέρα από την επιφάνεια των λέξεων. Ο Κέλλης καταφέρνει τέλεια να χτυπήσει στα μύχια μας κι εδώ!
Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα: δεν με τρέλανε ιδιαίτερα, θα μπορούσε να λείπει και από την συλλογή –κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Ο κόλπος των ναυαγίων: η πιο έξυπνη και ‘’διακριτική’’ εγχώρια ιστορία που είναι φόρος τιμής στη μυθολογία κθούλου. Blink and you ll miss it… Οάου!
Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας: ίσως το πιο ιδιαίτερο όλη της συλλογής και ίσως το αγαπημένο. Έχει την λογική ενός εφιάλτη και αυτό το κάνει παρανοϊκό και διεστραμμένο. Τόσο η γλώσσα όσο και οι περιγραφές είχαν κάτι που με έκανε να το απολαύσω τρομερά.
Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά: ο ‘’αιώνιος πρόμαχος’’ συναντά το ‘’edge of tomorrow’’ μα δεν υπάρχει δόξα και αδρεναλίνη στις μάχες, μονάχα φρίκη και πόνος. Όπως είναι πραγματικά ο πόλεμος! Αντιπολεμικό και πραγματικά τρομερό.
Ένα νέο σκοτάδι: πύλη σε άλλη διάσταση, πλάσματα που έρχονται στην γη, τέλος του κόσμου όπως το ξέρουμε. Μια ιστορία τόσο παλιά όσο και ο ανθρώπινος τρόμος. Πολύ όμορφο για κλείσιμο, μα αυτό το ‘’κρεσέντο’’ θα ήθελα να είναι το πρώτο κεφάλαιο μυθιστορήματος ρε γαμώτο!
Συνοψίζοντας, μπορώ να πω ότι στα πρώτα δύο βιβλία του συγγραφέα είναι έντονη η επιρροή της αμερικάνικης σχολής, ενώ στα δύο μεταγενέστερα είναι πολύ πιο έντονο το ελληνικό στοιχείο. Όπου όμως και να ‘’παίξει μπαλίτσα’’ το αποτέλεσμα σε ανταμείβει και πάντα ξέρεις ότι τα χρήματά σου δεν πήγαν ούτε χαμένα, ούτε ήταν ρίσκο η αγορά σου. Κέλλης = εγγύηση!
November 11, 2024
Ένα λογοτεχνικό είδος που αγαπώ ιδιαίτερα από παιδί ακόμα, είναι εκείνο της λογοτεχνίας τρόμου. Έχω τη χαρά και την ευτυχία, να έχω ζήσει αξεπέραστες στιγμές φόβου και ρίγης κατά την ανάγνωση τέτοιων βιβλίων, τα οποία δε νομίζω πως θα σταματήσουν ποτέ ν' αποτελούν από τις πρώτες μου επιλογές. Παράλληλα, είναι ένα λογοτεχνικό είδος στο οποίο μπορείς πολύ εύκολα να διαβάσεις, όχι μόνο μιας μακράς έκτασης ιστορία, αλλά κι ένα διήγημα και αυτό, όχι μόνο να μην σε ξενίσει, αλλά να είναι ολοκληρωμένο και να μπορείς να το απολαύσεις. Αν ανήκεις στην κατηγορία των αναγνωστών που δεν έχουν περί πολλού τα διηγήματα, όπως εγώ καλή ώρα, τότε καταλαβαίνεις απόλυτα τι θέλω να πω.
Ο Κωνσταντίνος Κέλλης και η πρώτη του συλλογή διηγημάτων, "Το φως μέσα μου", αποτέλεσαν πραγματικά μια μεγάλη κι εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη για μένα. Βραβευμένος αρκετές φορές για διηγήματά του, τα οποία έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ο νεαρός συγγραφέας, στην πρώτη του προσωπική και ολοκληρωμένη συγγραφική δουλειά, μας παρουσιάζει 13 ιστορίες τρόμου οι οποίες, αν και διαφορετικές μεταξύ τους, έχουν όλες ένα κοινό στοιχείο. Ποιο είναι αυτό; Το φως! Πού βρίσκεται αυτό; Παντού και πουθενά! Εξαρτάται από το τι είναι πρόθυμος να κάνει ο καθένας από εμάς για να το ανακαλύψει, τόσο στην καθημερινή του ζωή, όσο και μέσα από τις ιστορίες του συγγραφέα οι οποίες δεν είναι μόνο καλογραμμένες, αλλά έχουν μια σωστή εξελικτική αφήγηση, που τους επιτρέπει να ολοκληρωθούν και να φτάσουν στην κορύφωση της αλήθειας τους με περισσή ευκολία.
Ο συγγραφέας, παρά το νεαρό της ηλικίας του, χρησιμοποιεί πολύ πλούσιο λεξιλόγιο, με τρόπο όμως απλό και καθημερινό, όχι επιτηδευμένο. Αυτό ίσως να είναι και το μεγάλο του προτέρημα καθώς σκοπός του είναι να αφηγηθεί με πάθος ιστορίες που θα στοιχειώσουν τον αναγνώστη σε ένα πρώτο επίπεδο, θα τον οδηγήσουν στο να σκεφτεί και να φιλοσοφήσει τη ζωή του και τις αποφάσεις του μέσα σ' αυτήν, σε ένα δεύτερο. Άλλο ένα στοιχείο που αν ξέρεις να το χειριστείς, μπορεί να κάνει μια ιστορία τρόμου να είναι κάτι παραπάνω από ένα ακόμα σκοτεινό παραμύθι. Μην γελιέστε, όμως! Οι ιστορίες του Κωνσταντίνου Κέλλη είναι σκοτεινές, κάποιες απειλητικές, κάποιες ικανές να προκαλέσουν ρίγη. Μοναδική μου ένσταση, η επιλογή κάνα δυο διηγημάτων που ίσως θα ταίριαζαν καλύτερα σε κάποια άλλη συλλογή, καθώς έχω την αισθητή πως στον πυρήνα του, απέκλιναν από το συνολικό θέμα του βιβλίου. Παρ' όλα ταύτα, μια εξαιρετική πρώτη δουλειά, από ένα συγγραφικό ταλέντο που αξίζει της προσοχής σας.
Ο Κωνσταντίνος Κέλλης και η πρώτη του συλλογή διηγημάτων, "Το φως μέσα μου", αποτέλεσαν πραγματικά μια μεγάλη κι εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη για μένα. Βραβευμένος αρκετές φορές για διηγήματά του, τα οποία έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ο νεαρός συγγραφέας, στην πρώτη του προσωπική και ολοκληρωμένη συγγραφική δουλειά, μας παρουσιάζει 13 ιστορίες τρόμου οι οποίες, αν και διαφορετικές μεταξύ τους, έχουν όλες ένα κοινό στοιχείο. Ποιο είναι αυτό; Το φως! Πού βρίσκεται αυτό; Παντού και πουθενά! Εξαρτάται από το τι είναι πρόθυμος να κάνει ο καθένας από εμάς για να το ανακαλύψει, τόσο στην καθημερινή του ζωή, όσο και μέσα από τις ιστορίες του συγγραφέα οι οποίες δεν είναι μόνο καλογραμμένες, αλλά έχουν μια σωστή εξελικτική αφήγηση, που τους επιτρέπει να ολοκληρωθούν και να φτάσουν στην κορύφωση της αλήθειας τους με περισσή ευκολία.
Ο συγγραφέας, παρά το νεαρό της ηλικίας του, χρησιμοποιεί πολύ πλούσιο λεξιλόγιο, με τρόπο όμως απλό και καθημερινό, όχι επιτηδευμένο. Αυτό ίσως να είναι και το μεγάλο του προτέρημα καθώς σκοπός του είναι να αφηγηθεί με πάθος ιστορίες που θα στοιχειώσουν τον αναγνώστη σε ένα πρώτο επίπεδο, θα τον οδηγήσουν στο να σκεφτεί και να φιλοσοφήσει τη ζωή του και τις αποφάσεις του μέσα σ' αυτήν, σε ένα δεύτερο. Άλλο ένα στοιχείο που αν ξέρεις να το χειριστείς, μπορεί να κάνει μια ιστορία τρόμου να είναι κάτι παραπάνω από ένα ακόμα σκοτεινό παραμύθι. Μην γελιέστε, όμως! Οι ιστορίες του Κωνσταντίνου Κέλλη είναι σκοτεινές, κάποιες απειλητικές, κάποιες ικανές να προκαλέσουν ρίγη. Μοναδική μου ένσταση, η επιλογή κάνα δυο διηγημάτων που ίσως θα ταίριαζαν καλύτερα σε κάποια άλλη συλλογή, καθώς έχω την αισθητή πως στον πυρήνα του, απέκλιναν από το συνολικό θέμα του βιβλίου. Παρ' όλα ταύτα, μια εξαιρετική πρώτη δουλειά, από ένα συγγραφικό ταλέντο που αξίζει της προσοχής σας.
December 13, 2013
Όπως πολύ σωστά μας πληροφορεί το οπισθόφυλλο
\\ Όσοι φοβούνται το σκοτάδι,
δεν έχουν δει πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το φως // ...
Κι αυτό ακριβώς κατάφερε ο Κωνσταντίνος Κέλλης με τις Δέκα και Τρεις Σκοτεινές Ιστορίες του.
Μία συλλογή που αποκαλώ Ψυχολογικό Ταρακούνημα, μιας και θεωρώ πως δίνει νέα διάσταση και το σημαντικότερο, μία καινούργια εικόνα στον τρόμο, είτε αυτός είναι ατόφιος, είτε είναι καθαρά ψυχολογικός.
Οι Δέκα και Τρεις αυτές Σκοτεινές Ιστορίες αντιπροσωπεύουν επάξια έναν νέο Δημιουργό και, ναι! το ομολογώ, περιμένω με ανυπομονησία να διαβάσω και την επόμενη δουλειά του. Ελπίζω μόνο να μην αργήσει, γιατί ο Κωνσταντίνος Κέλλης, αδιαμφισβήτητα, έχει πένα προορισμένη να ταρακουνά Συνειδήσεις ...
\\ Όσοι φοβούνται το σκοτάδι,
δεν έχουν δει πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το φως // ...
Κι αυτό ακριβώς κατάφερε ο Κωνσταντίνος Κέλλης με τις Δέκα και Τρεις Σκοτεινές Ιστορίες του.
Μία συλλογή που αποκαλώ Ψυχολογικό Ταρακούνημα, μιας και θεωρώ πως δίνει νέα διάσταση και το σημαντικότερο, μία καινούργια εικόνα στον τρόμο, είτε αυτός είναι ατόφιος, είτε είναι καθαρά ψυχολογικός.
Οι Δέκα και Τρεις αυτές Σκοτεινές Ιστορίες αντιπροσωπεύουν επάξια έναν νέο Δημιουργό και, ναι! το ομολογώ, περιμένω με ανυπομονησία να διαβάσω και την επόμενη δουλειά του. Ελπίζω μόνο να μην αργήσει, γιατί ο Κωνσταντίνος Κέλλης, αδιαμφισβήτητα, έχει πένα προορισμένη να ταρακουνά Συνειδήσεις ...
September 19, 2021
Το συγκεκριμένο βιβλίο το διάβασα μετά τους ΄«Άγιοι Τίποτα». Ειλικρινά μου αρέσουν τα διηγήματα. Και το συγκεκριμένο β��βλίο έχει 13 όμορφα από δαύτα. Όχι απλά όμορφα. Κάτι διηγήματα που σε πιάνουν από τον λαιμό και σε τραβάνε με το ζόρι στην επόμενη σελίδα. Κάθε διήγημα είναι μοναδικό και με τη δική του προσωπικότητα. Από τα καλύτερα αποστάγματα τρόμου στη χώρα μας. Πολλά από αυτά δεν πρωτοτυπούν. Βαδίζουν σε μονοπάτια που χάραξαν οι Lovecraft, Smith, Howard κλπ. Αλλά είναι έξυπνα δοσμένα. Αυθεντικά. Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο του Κέλλη. Για μένα είναι σήμα κατατεθέν του τι πρόκειται να ακολουθήσει. Παρά τις όποιες αδυναμίες τις οποίες ένας Στοχαστής μπορεί να εντοπίσει. Ναι, ρε, έχει θέματα, αλλά μου άρεσε. Μπορεί να υπάρχουν σημεία όπου η σελίδα γυρίζει με το ζόρι, αλλά με αν ο αναγνώστης έχει υπομονή, ανταμείβεται. Για τα καλά. Γενικά, πολύ καλό ντεμπούτο από έναν, τότε, νεαρό συγγραφέα.
Πάμε στη 17βάθμια κλίμακα βαθμολογίας που τόσο ξέρετε και αγαπάτε. 9/11 το πόσο μου άρεσε. 1/3 η απήχηση στη νεοελληνική λογοτεχνία , αλλά και το πόσο θα είναι αρεστό στον μέσο αναγνώστη. 3/3 η αξία του βιβλίου σχετικά με το πόσο πωλείται. Με ένα δεκάευρο και κάτι ψιλά, αξίζει να το πάρετε. Σύνολο 13/17. Μπαμπάτσικη βαθμολογία.
ΥΓ: Πραγματικά δεν θυμάμαι αν έχε�� τσόντα. Αλλά έχει μεστή επίγευση....
Πάμε στη 17βάθμια κλίμακα βαθμολογίας που τόσο ξέρετε και αγαπάτε. 9/11 το πόσο μου άρεσε. 1/3 η απήχηση στη νεοελληνική λογοτεχνία , αλλά και το πόσο θα είναι αρεστό στον μέσο αναγνώστη. 3/3 η αξία του βιβλίου σχετικά με το πόσο πωλείται. Με ένα δεκάευρο και κάτι ψιλά, αξίζει να το πάρετε. Σύνολο 13/17. Μπαμπάτσικη βαθμολογία.
ΥΓ: Πραγματικά δεν θυμάμαι αν έχε�� τσόντα. Αλλά έχει μεστή επίγευση....
May 5, 2015
"Η λογοτεχνία τρόμου είναι κατά κύριο λόγο λογοτεχνία διηγημάτων." Μια φράση που λέγεται από πολλούς fans αλλά και συγγραφείς του είδους, οι οποίοι θεωρούν ότι το στοιχείο του σοκ και η δύναμη χαρακτηριστικών εικόνων στις ανάλογες ιστορίες (είτε πρόκειται περί ψυχολογικού τρόμου, είτε περί σωματικών/splatter/"ενοχλητικών" σκηνών) είναι αυτό που δίνει το στίγμα στο είδος, παρά η ανάπτυξη χαρακτήρων και το ξεδίπλωμα μιας μακροσκελούς πλοκής. Ωστόσο, η δήλωση αυτή ενέχει μισή αλήθεια - καθώς, όσο εύκολα μπορεί κανείς να βρει πλατειαστικά και κουραστικά μυθιστορήματα τρόμου, άλλο τόσο μπορεί να βρει, έστω και σπανιότερα, έργα μεγάλης έκτασης που σε γραπώνουν μέχρι και την τελευταία σελίδα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα μυθιστορημάτων τρόμου που περιέχουν όσο σοκ και φρίκη τραβάει η ψυχή ενός αναγνώστη, αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζονται από μια στιβαρή ιστορία και μια ζηλευτή χαρακτηρολογική μελέτη, μπορεί εύκολα να βρει κανείς σε διακεκριμένους συγγραφείς του είδους. Εδώ μπορούν να αναφερθούν, ανάμεσα στα πιο σύγχρονα και γνωστά ονόματα, ο King, ο Barker, ο Simmons, ο Blatty, ακόμα και ο Rothfuss, με την περίεργη - και απολαυστική - μίξη του fantasy με τον τρόμο σε αντίστοιχα έργα του.
Ο Κωνσταντίνος Κέλλης λίγο νοιάζεται για το παραπάνω debate. Όσο έξοχο είναι το μεταγενέστερο και πρόσφατα εκδοθέν μυθιστόρημά του, το "Νεκρή γραμμή", που από συγκυρία έτυχε να διαβάσω πρώτο, άλλο τόσο έξοχη είναι η συλλογή διηγημάτων του "Το φως μέσα μου". Παρ'ό,τι αποτελεί το πρώτο του βιβλίο (αλλά σίγουρα όχι την πρώτη του επαφή με την δημοσιότητα, καθώς συγκεκριμένα συμπεριλαμβανόμενα διηγήματα έχουν διακριθεί σε ελληνικούς και διεθνείς διαγωνισμούς και/ή έχουν δημοσιευτεί μεμονωμένα σε σχετικά έντυπα και περιοδικά), ο συγγραφέας αποδεικνύει ότι, αν και νεαρός, είναι ένας μάστορας του είδους. Αξιοποιώντας τις ευκολίες και ελευθερίες ενός διηγήματος, εμμένει σε αυτά ακριβώς τα στοιχεία που αποτελούν το σήμα κατατεθέν του μέσου (τις σοκαριστικές σκηνές, τις έντονες εικόνες, το σύντομο και απότομο κρεσέντο άγχους, σφιξίματος, ψυχολογικής βίας) και ταυτόχρονα τα μπολιάζει με ραχοκοκαλιές πλοκής, υπόβαθρο χαρακτήρων και ξαφνικά γυρίσματα συνέχειας. Όλα αυτά μεστώνουν τα περιεχόμενα διηγήματα, με αποτέλεσμα την πρόκληση μιας αίσθησης ολοκλήρωσης στον αναγνώστη - και αρκετών νυχτών με άσχημους εφιάλτες.
Τα δεκατρία διηγήματα έχουν εξαιρετική ποικιλία. Γοτθικός τρόμος, επιστημονική φαντασία, αγνή παράνοια, ψυχολογικό άγχος, splatter σκηνές, παραφυσική αλλά και καθημερινότητα, παλαιότερες αλλά και σύγχρονες εποχές, ποικίλα μέρη και τοποθεσίες, τρίτο πρόσωπο αφήγησης αλλά και πρώτο, φόβος για άλλους ανθρώπους, φόβος για απόκοσμα πλάσματα, φόβος για τους νεκρούς, φόβος για τους ζωντανούς, φόβος για τον ίδιο τον εαυτό του εκάστοτε πρωταγωνιστή, φόβος για το σκοτάδι, φόβος και για αυτό ακόμα το φως - όλα, και άλλα τόσα ακόμα, είναι στοιχεία που βρίσκονται είτε κατά μόνας είτε συνδυαστικά σε κάθε ιστορία. Προς αποφυγή spoilers, δεν θα περιγράψω τι και πώς υπάρχει σε κάθε επιμέρους διήγημα, ούτε θα επιμείνω σε κριτική των επιμέρους. θα αρκεστώ στο ότι κάθε ένα είναι τουλάχιστον απολαυστικό (με έναν εντελώς μαζοχιστικό τρόπο, αλλά δεν είναι έτσι κι αλλιώς μαζοχισμός αυτός που διακατέχει τους λάτρεις του τρόμου;) και το βιβλίο θα αφεθεί κάτω μόνο αφότου έχει διαβαστεί σχεδόν μονορούφι.
Κι αν υπάρχουν σκαμπανεβάσματα από διήγημα σε διήγημα, αυτό εξαρτάται από τα προσωπικά γούστα του καθενός, παρά από οποιαδήποτε ασυνέχεια ποιότητας του υλικού, καθώς αυτό είναι σταθερά πολύ καλό. Το ομολογώ, κι εμένα μου άρεσαν κάποια περισσότερο από άλλα, αλλά στα αλήθεια η συνολική εικόνα δεν επισκιάζεται ούτε στο ελάχιστο από τις εκάστοτε προτιμήσεις. Συστήνω ανεπιφύλακτα την συλλογή για να ανακαλύψετε τον Κωνσταντίνο Κέλλη, πριν προχωρήσετε στα ακόμα καλύτερα μεταγενέστερα μεγαλύτερης έκτασης έργα του, όπως το "Νεκρή γραμμή", αλλά και σε ενδεχόμενη νέα μελλοντική συλλογή διηγημάτων του. Ένα solid 5/5, και λίγο του είναι.
Ο Κωνσταντίνος Κέλλης λίγο νοιάζεται για το παραπάνω debate. Όσο έξοχο είναι το μεταγενέστερο και πρόσφατα εκδοθέν μυθιστόρημά του, το "Νεκρή γραμμή", που από συγκυρία έτυχε να διαβάσω πρώτο, άλλο τόσο έξοχη είναι η συλλογή διηγημάτων του "Το φως μέσα μου". Παρ'ό,τι αποτελεί το πρώτο του βιβλίο (αλλά σίγουρα όχι την πρώτη του επαφή με την δημοσιότητα, καθώς συγκεκριμένα συμπεριλαμβανόμενα διηγήματα έχουν διακριθεί σε ελληνικούς και διεθνείς διαγωνισμούς και/ή έχουν δημοσιευτεί μεμονωμένα σε σχετικά έντυπα και περιοδικά), ο συγγραφέας αποδεικνύει ότι, αν και νεαρός, είναι ένας μάστορας του είδους. Αξιοποιώντας τις ευκολίες και ελευθερίες ενός διηγήματος, εμμένει σε αυτά ακριβώς τα στοιχεία που αποτελούν το σήμα κατατεθέν του μέσου (τις σοκαριστικές σκηνές, τις έντονες εικόνες, το σύντομο και απότομο κρεσέντο άγχους, σφιξίματος, ψυχολογικής βίας) και ταυτόχρονα τα μπολιάζει με ραχοκοκαλιές πλοκής, υπόβαθρο χαρακτήρων και ξαφνικά γυρίσματα συνέχειας. Όλα αυτά μεστώνουν τα περιεχόμενα διηγήματα, με αποτέλεσμα την πρόκληση μιας αίσθησης ολοκλήρωσης στον αναγνώστη - και αρκετών νυχτών με άσχημους εφιάλτες.
Τα δεκατρία διηγήματα έχουν εξαιρετική ποικιλία. Γοτθικός τρόμος, επιστημονική φαντασία, αγνή παράνοια, ψυχολογικό άγχος, splatter σκηνές, παραφυσική αλλά και καθημερινότητα, παλαιότερες αλλά και σύγχρονες εποχές, ποικίλα μέρη και τοποθεσίες, τρίτο πρόσωπο αφήγησης αλλά και πρώτο, φόβος για άλλους ανθρώπους, φόβος για απόκοσμα πλάσματα, φόβος για τους νεκρούς, φόβος για τους ζωντανούς, φόβος για τον ίδιο τον εαυτό του εκάστοτε πρωταγωνιστή, φόβος για το σκοτάδι, φόβος και για αυτό ακόμα το φως - όλα, και άλλα τόσα ακόμα, είναι στοιχεία που βρίσκονται είτε κατά μόνας είτε συνδυαστικά σε κάθε ιστορία. Προς αποφυγή spoilers, δεν θα περιγράψω τι και πώς υπάρχει σε κάθε επιμέρους διήγημα, ούτε θα επιμείνω σε κριτική των επιμέρους. θα αρκεστώ στο ότι κάθε ένα είναι τουλάχιστον απολαυστικό (με έναν εντελώς μαζοχιστικό τρόπο, αλλά δεν είναι έτσι κι αλλιώς μαζοχισμός αυτός που διακατέχει τους λάτρεις του τρόμου;) και το βιβλίο θα αφεθεί κάτω μόνο αφότου έχει διαβαστεί σχεδόν μονορούφι.
Κι αν υπάρχουν σκαμπανεβάσματα από διήγημα σε διήγημα, αυτό εξαρτάται από τα προσωπικά γούστα του καθενός, παρά από οποιαδήποτε ασυνέχεια ποιότητας του υλικού, καθώς αυτό είναι σταθερά πολύ καλό. Το ομολογώ, κι εμένα μου άρεσαν κάποια περισσότερο από άλλα, αλλά στα αλήθεια η συνολική εικόνα δεν επισκιάζεται ούτε στο ελάχιστο από τις εκάστοτε προτιμήσεις. Συστήνω ανεπιφύλακτα την συλλογή για να ανακαλύψετε τον Κωνσταντίνο Κέλλη, πριν προχωρήσετε στα ακόμα καλύτερα μεταγενέστερα μεγαλύτερης έκτασης έργα του, όπως το "Νεκρή γραμμή", αλλά και σε ενδεχόμενη νέα μελλοντική συλλογή διηγημάτων του. Ένα solid 5/5, και λίγο του είναι.
February 23, 2014
Πολύ πιθανόν η καλύτερη συλλογή του είδους που έχει γραφτεί ποτέ από Έλληνα. Και είναι μόλις το πρώτο βιβλίο που εκδίδει! Κατά την γνώμη μου, η συλλογή αυτή θα αποτελέσει στο μέλλον σημείο αναφοράς για την είδος στη χώρα μας. Έχουν γραφτεί και άλλα εξαιρετικά βιβλία από Έλληνες, υπάρχουν μπόλικοι ταλαντούχοι συγγραφείς, αλλά είναι λίγα αυτά που διέπονται από τέτοιο επαγγελματισμό στη γραφή και από τέτοια ισορροπία μεταξύ ιδεών και εκτέλεσης.
Αγαπημένο μου το "Τάλιθα Κούμι", το οποίο θα μπορούσε να σταθεί ανετότατα σε οποιαδήποτε ανθολογία της αλλοδαπής. Πολλές φορές καλές ιδέες κατακρημνίζονται διότι οι συγγραφείς δεν δίνουν βάρος στους ήρωές τους, ποντάροντας μονάχα στις σκηνές τρόμου. Σαν αποτέλεσμα, οι πρωταγωνιστές καταλήγουν να είναι χάρτινες καρικατούρες που κουβαλούν απλά το βάρος της αφήγησης, μην αφήνοντας τον αναγνώστη να ταυτιστεί μαζί τους, να νοιαστεί γι΄αυτούς, να νιώσει τον τρόμο τους. Όχι εδώ... Εδώ είναι ολοζώντανοι, μυρίζεις σχεδόν το άφτερ σεηβ του Κέβιν όταν σκύβει να φιλήσει τη Σιβόν, νιώθεις τη ψύχρα του δάσους να σηκώνει και τις δικές σου τρίχες καθώς βαδίζουν μέσα σε αυτό. Το αποτέλεσμα είναι πως όταν ο τρόμος έρχεται, σε παίρνει και σε σηκώνει!
Σε ίδια υψηλότατα στάνταρ, το Φτυάρι. Νομίζω πως αυτό είναι και το πιο καλογραμμένο διήγημα απ΄όλα μάλιστα. Μπορεί σαν θεματική να είναι φορεμένη, αλλά η πένα του Κέλλη το μετατρέπει σε μία κολασμένη λούπα που θέλεις να συνεχίζει να παίζει επ'άπειρον. Και εσύ αναγνώστη, με τα ρούχα να κολλάνε στο κορμί σου από τη ζέστη, με το χέρι υψωμένο να κάνει σκιά στα μάτια σου, με τη σκόνη να έχει κάτσει στο λαιμό σου, να βλέπεις ξανά και ξανά και ξανά τον Φλόυντ να κατεβάζει το φτυάρι με δύναμη.
Kάθε διήγημα έχει κάτι να πει, κάθε διήγημα έχει κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει. Η τρομερή ιδέα στο «Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα» η οποία σκάει σα χαστούκι στον ανυποψίαστο αναγνώστη στο τέλος. Το χιούμορ στη «Ψυχή του Φιλ Ο’ Ντόνοβαν», που δίνει μία άλλη νότα στη συλλογή. Ο λυρισμός στο «Φως μέσα μου», η σκοτεινή ατμόσφαιρα στο “Lights Out”. Κοινός παρονομαστής σε όλες τις ιστορίες όμως είναι η άρτια σύγχρονη γραφή, ο πολύ καλός ρυθμός και οι πανίσχυρες σκηνές Τρόμου. O διάλογος με τις επιρροές του συγγραφέα (Κινγκ, Μπάρκερ αναγνώρισα κυρίως) είναι γόνιμος, δίχως να ξεπέφτει ποτέ σε στείρο μιμητισμό. Ένα μονάχα διήγημα με άφησε ψιλο-αδιάφορο, το «Νέο Σκοτάδι». Και αυτό βέβαια συμβαίνει όχι γιατί δεν είναι καλό (υποψιάζομαι πως αν το διάβαζα αλλού θα μου έκανε άλλη εντύπωση), απλά εδώ ανάμεσα στα άλλα διαμάντια που προαναφέρθηκαν μοιάζει «λίγο», σχεδόν διεκπεραιωτικά εκτελεσμένο. Προφανώς όμως δεν επηρεάζει την τελική ετυμηγορία.
Πολλά συγχαρητήρια, Ντίνο και να ξέρεις περιμένουμε εναγωνίως το επόμενο! Ο πήχης έχει μπει πλέον (πολύ) ψηλά!
Αγαπημένο μου το "Τάλιθα Κούμι", το οποίο θα μπορούσε να σταθεί ανετότατα σε οποιαδήποτε ανθολογία της αλλοδαπής. Πολλές φορές καλές ιδέες κατακρημνίζονται διότι οι συγγραφείς δεν δίνουν βάρος στους ήρωές τους, ποντάροντας μονάχα στις σκηνές τρόμου. Σαν αποτέλεσμα, οι πρωταγωνιστές καταλήγουν να είναι χάρτινες καρικατούρες που κουβαλούν απλά το βάρος της αφήγησης, μην αφήνοντας τον αναγνώστη να ταυτιστεί μαζί τους, να νοιαστεί γι΄αυτούς, να νιώσει τον τρόμο τους. Όχι εδώ... Εδώ είναι ολοζώντανοι, μυρίζεις σχεδόν το άφτερ σεηβ του Κέβιν όταν σκύβει να φιλήσει τη Σιβόν, νιώθεις τη ψύχρα του δάσους να σηκώνει και τις δικές σου τρίχες καθώς βαδίζουν μέσα σε αυτό. Το αποτέλεσμα είναι πως όταν ο τρόμος έρχεται, σε παίρνει και σε σηκώνει!
Σε ίδια υψηλότατα στάνταρ, το Φτυάρι. Νομίζω πως αυτό είναι και το πιο καλογραμμένο διήγημα απ΄όλα μάλιστα. Μπορεί σαν θεματική να είναι φορεμένη, αλλά η πένα του Κέλλη το μετατρέπει σε μία κολασμένη λούπα που θέλεις να συνεχίζει να παίζει επ'άπειρον. Και εσύ αναγνώστη, με τα ρούχα να κολλάνε στο κορμί σου από τη ζέστη, με το χέρι υψωμένο να κάνει σκιά στα μάτια σου, με τη σκόνη να έχει κάτσει στο λαιμό σου, να βλέπεις ξανά και ξανά και ξανά τον Φλόυντ να κατεβάζει το φτυάρι με δύναμη.
Kάθε διήγημα έχει κάτι να πει, κάθε διήγημα έχει κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει. Η τρομερή ιδέα στο «Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα» η οποία σκάει σα χαστούκι στον ανυποψίαστο αναγνώστη στο τέλος. Το χιούμορ στη «Ψυχή του Φιλ Ο’ Ντόνοβαν», που δίνει μία άλλη νότα στη συλλογή. Ο λυρισμός στο «Φως μέσα μου», η σκοτεινή ατμόσφαιρα στο “Lights Out”. Κοινός παρονομαστής σε όλες τις ιστορίες όμως είναι η άρτια σύγχρονη γραφή, ο πολύ καλός ρυθμός και οι πανίσχυρες σκηνές Τρόμου. O διάλογος με τις επιρροές του συγγραφέα (Κινγκ, Μπάρκερ αναγνώρισα κυρίως) είναι γόνιμος, δίχως να ξεπέφτει ποτέ σε στείρο μιμητισμό. Ένα μονάχα διήγημα με άφησε ψιλο-αδιάφορο, το «Νέο Σκοτάδι». Και αυτό βέβαια συμβαίνει όχι γιατί δεν είναι καλό (υποψιάζομαι πως αν το διάβαζα αλλού θα μου έκανε άλλη εντύπωση), απλά εδώ ανάμεσα στα άλλα διαμάντια που προαναφέρθηκαν μοιάζει «λίγο», σχεδόν διεκπεραιωτικά εκτελεσμένο. Προφανώς όμως δεν επηρεάζει την τελική ετυμηγορία.
Πολλά συγχαρητήρια, Ντίνο και να ξέρεις περιμένουμε εναγωνίως το επόμενο! Ο πήχης έχει μπει πλέον (πολύ) ψηλά!
January 8, 2018
ΤΟ ΦΩΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ, του Κωνσταντίνου Κέλλη
Η λογοτεχνία τρόμου είναι ένα είδος στο οποίο δεν έχω εντρυφήσει, οπότε δεν έχω ξεκάθαρη άποψη του τι θεωρείται καλό και τι όχι. Οπότε, ολοκληρώνοντας την συλλογή διηγημάτων του Κωνσταντίνου, μπορώ μόνο να περιγράψω την αίσθηση που μου άφησε. Αγνά και απλά.
Αυτό που με εντυπωσίασε καταρχήν είναι η χρήση της γλώσσας. Δεδομένου ότι τα διηγήματα αυτά γράφτηκαν σε νεαρότερη ηλικία του, ο Κωνσταντίνος «παίζει στα δάχτυλα» τις λέξεις, τοποθετώντας τες με έναν απόλυτα αρμονικό τρόπο, την μία δίπλα στην άλλη και σχηματίζοντας «όμορφες» και γλαφυρές περιγραφές. Τέτοια χρήση της γλώσσας έχω συνηθίσει να διαβάζω από μεγαλύτερους στην ηλικία και «φτασμένους» λογοτεχνικά συγγραφείς.
Το κάθε διήγημα αποτελεί μια αυτόνομη κι αυτοτελή ιστορία, ωστόσο, κατά την πρόοδο της ανάγνωσης διαπιστώνεις ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ τους (δεν λέω περισσότερα για να μην κάνω spoiler), μέχρι την τελική κορύφωση όπου εκεί όλα βγάζουν νόημα κι έχουν σχέση.
Οι ιστορίες ξεκινάνε πιο ήπιες στην αρχή κι όσο περνάνε οι σελίδες γίνονται όλο και πιο σκληρές, όλο και πιο αποτρόπαιες όλο και πιο αιματοβαμμένες, χωρίς όμως να μπορείς να τους κολλήσεις την ταμπέλα “splatter”, μιας κι όλο αυτό γίνεται με τρόπο αριστοτεχνικό. Ο άνθρωπος «ζωγραφίζει» με την πένα του.
Έκανα δε το λάθος, να το διαβάζω το βράδυ που ξάπλωνα και το αποτέλεσμα ήταν, όλο το βράδυ να ακούω ήχους, χρουτς-χρουτς, να βλέπω σκιές, να νιώθω αέρα στον σβέρκο μου και διάφορα τέτοια κι επίσης τα όνειρά μου δεν ήταν γλυ��ά ούτε ασκανδάλιστα! Αν αυτό δεν είναι επιτυχία για ένα βιβλίο τρόμου, ε τότε δεν ξέρω τι είναι.
Όπως προείπα δεν έχω μεγάλη εμπειρία στην ανάγνωση ιστοριών τρόμου, οπότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να γράψω για το πρώτο αυτό λογοτεχνικό διάβημα του Κωνσταντίνου Κέλλη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι παίρνουν σειρά και τα δυο επόμενα βιβλία του. Ξέρω ότι δεν θα με απογοητεύσει.
Από μένα 8,5/10
Καλές αναγνώσεις!
Η λογοτεχνία τρόμου είναι ένα είδος στο οποίο δεν έχω εντρυφήσει, οπότε δεν έχω ξεκάθαρη άποψη του τι θεωρείται καλό και τι όχι. Οπότε, ολοκληρώνοντας την συλλογή διηγημάτων του Κωνσταντίνου, μπορώ μόνο να περιγράψω την αίσθηση που μου άφησε. Αγνά και απλά.
Αυτό που με εντυπωσίασε καταρχήν είναι η χρήση της γλώσσας. Δεδομένου ότι τα διηγήματα αυτά γράφτηκαν σε νεαρότερη ηλικία του, ο Κωνσταντίνος «παίζει στα δάχτυλα» τις λέξεις, τοποθετώντας τες με έναν απόλυτα αρμονικό τρόπο, την μία δίπλα στην άλλη και σχηματίζοντας «όμορφες» και γλαφυρές περιγραφές. Τέτοια χρήση της γλώσσας έχω συνηθίσει να διαβάζω από μεγαλύτερους στην ηλικία και «φτασμένους» λογοτεχνικά συγγραφείς.
Το κάθε διήγημα αποτελεί μια αυτόνομη κι αυτοτελή ιστορία, ωστόσο, κατά την πρόοδο της ανάγνωσης διαπιστώνεις ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ τους (δεν λέω περισσότερα για να μην κάνω spoiler), μέχρι την τελική κορύφωση όπου εκεί όλα βγάζουν νόημα κι έχουν σχέση.
Οι ιστορίες ξεκινάνε πιο ήπιες στην αρχή κι όσο περνάνε οι σελίδες γίνονται όλο και πιο σκληρές, όλο και πιο αποτρόπαιες όλο και πιο αιματοβαμμένες, χωρίς όμως να μπορείς να τους κολλήσεις την ταμπέλα “splatter”, μιας κι όλο αυτό γίνεται με τρόπο αριστοτεχνικό. Ο άνθρωπος «ζωγραφίζει» με την πένα του.
Έκανα δε το λάθος, να το διαβάζω το βράδυ που ξάπλωνα και το αποτέλεσμα ήταν, όλο το βράδυ να ακούω ήχους, χρουτς-χρουτς, να βλέπω σκιές, να νιώθω αέρα στον σβέρκο μου και διάφορα τέτοια κι επίσης τα όνειρά μου δεν ήταν γλυ��ά ούτε ασκανδάλιστα! Αν αυτό δεν είναι επιτυχία για ένα βιβλίο τρόμου, ε τότε δεν ξέρω τι είναι.
Όπως προείπα δεν έχω μεγάλη εμπειρία στην ανάγνωση ιστοριών τρόμου, οπότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να γράψω για το πρώτο αυτό λογοτεχνικό διάβημα του Κωνσταντίνου Κέλλη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι παίρνουν σειρά και τα δυο επόμενα βιβλία του. Ξέρω ότι δεν θα με απογοητεύσει.
Από μένα 8,5/10
Καλές αναγνώσεις!
November 23, 2016
[...] «Το Φως Μέσα Μου» είναι μια συλλογή που σίγουρα αποτελεί έναν φάρο για τον χώρο του ελληνικού φανταστικού, και δη του ελληνικού Τρόμου. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος μάλιστα, αποτελεί -προς τιμήν ενός νέου τότε δημιουργού- μια έντιμη και ξεκάθαρη σύσταση η οποία δικαίως καθιέρωσε τον συγγραφέα στην αναγνωστική συνείδηση του είδους.
Ολόκληρο το review στο:
http://readtodeath.blogspot.gr/2016/1...
Ολόκληρο το review στο:
http://readtodeath.blogspot.gr/2016/1...
November 10, 2017
Έβαλα δύο αστέρια, αν και ίσως άξιζε δυόμισι. Όπως με τις περισσότερες συλλογές διηγημάτων, η ποιότητα δεν είναι ομοιόμορφη, κάποια είναι καλά, ένα-δυο εξαιρετικά, μερικά αδιάφορα. Το κυριότερο μείον είναι ότι δεν μοιάζουν αυθεντικά, αλλά απομιμήσεις ξένων συγγραφέων.
September 5, 2019
Το βιβλιο πηγαινε για ευκολο 5 στα 5 μεχρι τα 3/4 του. Θεωρω πως οι ιστοριες που το "ανοιγουν" ειναι μακραν πιο δυνατες απο εκεινες που το "κλεινουν". Πιο συγκεκριμενα, με την σειρα που ειναι στο βιβλιο:
Φτυαρι, Ο Γερος των Κορακων, Ταλιθα Κουμι, Θελω να Δω: αριστα, αριστα, αριστα, δεν εχω τιποτα αρνητικο να πω για καμια απο αυτες. Θαρρώ πως θα μου "μεινουν" εικονες απο αυτες τις ιστοριες για καιρό.
Η Ψυχη του Φιλ Ο' Ντονοβαν, Lights Out, Το Φως Μεσα Μου: δεν δουλεψαν για μενα καθολου. Και τις 3 τις βρηκα προβλεψιμες.
Για την Ελιζα, Περπαταει Αναμεσα στα Δεντρα: εμεινα ευχαριστημενη και με τις 2, πολυ δημιουργικες, αλλά, δεν ξερω, κατι ελειπε. Νομιζω οτι εφταιγε το μηκος τους, αφου και οι 2 ηταν αρκετα συντομες.
Ο κόλπος των ναυαγιων: σουπερ απογοητευση, αδικαιολογητη σοκιν βια που προκυπτει απο το πουθενα. Ο ορισμος του "Wow, that escalated quickly"
Δεν υπαρχει λογος ανησυχιας!: εξαιρετικο, μπαινει επισης στην κατηγορια "θα μου μεινουν εικονες για καιρο"
Με τα Ματια Ανοιχτα Ονειρευτηκα Φωτια, Ενα Νεο Σκοταδι: επισης απογοητευση. Αυτες οι 2 και ο Κόλπος ηταν οι πιο αδυναμες για μενα. Συγκεκριμενα, το Ματια Ανοιχτα ηταν μακραν η χειροτερη ιστορια της συλλογης, και νομιζα οτι δεν θα τελειωνε ποτε το μαρτυριο (οπως του ηρωα γκουχ γκουχ γκουχ)
Η καλυτερη ιστορια? Μαλλον Ταλιθα Κουμι (αν και ειναι δυσκολο να διαλεξω), που απο ο,τι βλεπω στις αλλες κριτικες, ειναι μαλλον fan favourite. Της αξιζει, ομως. Εμενα προσωπικα με στοιχειωσε για ωρες.
Φτυαρι, Ο Γερος των Κορακων, Ταλιθα Κουμι, Θελω να Δω: αριστα, αριστα, αριστα, δεν εχω τιποτα αρνητικο να πω για καμια απο αυτες. Θαρρώ πως θα μου "μεινουν" εικονες απο αυτες τις ιστοριες για καιρό.
Η Ψυχη του Φιλ Ο' Ντονοβαν, Lights Out, Το Φως Μεσα Μου: δεν δουλεψαν για μενα καθολου. Και τις 3 τις βρηκα προβλεψιμες.
Για την Ελιζα, Περπαταει Αναμεσα στα Δεντρα: εμεινα ευχαριστημενη και με τις 2, πολυ δημιουργικες, αλλά, δεν ξερω, κατι ελειπε. Νομιζω οτι εφταιγε το μηκος τους, αφου και οι 2 ηταν αρκετα συντομες.
Ο κόλπος των ναυαγιων: σουπερ απογοητευση, αδικαιολογητη σοκιν βια που προκυπτει απο το πουθενα. Ο ορισμος του "Wow, that escalated quickly"
Δεν υπαρχει λογος ανησυχιας!: εξαιρετικο, μπαινει επισης στην κατηγορια "θα μου μεινουν εικονες για καιρο"
Με τα Ματια Ανοιχτα Ονειρευτηκα Φωτια, Ενα Νεο Σκοταδι: επισης απογοητευση. Αυτες οι 2 και ο Κόλπος ηταν οι πιο αδυναμες για μενα. Συγκεκριμενα, το Ματια Ανοιχτα ηταν μακραν η χειροτερη ιστορια της συλλογης, και νομιζα οτι δεν θα τελειωνε ποτε το μαρτυριο (οπως του ηρωα γκουχ γκουχ γκουχ)
Η καλυτερη ιστορια? Μαλλον Ταλιθα Κουμι (αν και ειναι δυσκολο να διαλεξω), που απο ο,τι βλεπω στις αλλες κριτικες, ειναι μαλλον fan favourite. Της αξιζει, ομως. Εμενα προσωπικα με στοιχειωσε για ωρες.
February 19, 2014
Δεν ξέρω τι να πω, τώρα... το βιβλίο παίρνει 5 αστέρια επειδή δεν πάει παραπάνω! Τελικά, όχι απλά έχουμε βιβλία του είδους στην Ελλάδα, αλλά τα σπάνε κιόλας! Δυο χρόνια που διαβάζω τώρα το είδος, κυρίως Στέφεν Κινγκ και Ντιν Κουντζ, κι αυτό εδώ είναι από τα καλύτερα βιβλία του είδους που διάβασα ως τώρα, και μάλιστα μου το πρότεινε ο συγγραφέας "ανταγωνιστικού" βιβλίου θα μπορούσε να πει κάποιος, ο κ. Λαδικός της Camera Obscura κι αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό!
Καλύτερο διήγημα της συλλογής; Δεν γίνεται να διαλέξω ένα οπότε θα πω "Για Την Ελίζα", "Τάλιθα Κουμι", "Το Φως Μεσα Μου" και "Ο Γερος Των Κοράκων". Αλλά και το "Δεν Υπάρχει Λογος Ανησυχίας", η "Ψυχη Του Φιλ Ντονοβαν" κι ο Κόλπος Των Ναυαγίων και το "Φτυάρι" από κοντά (το τελευταίο λίγο με δυσκόλεψε για το σκυλί, όπως και το Στοίχειωμα του κ. Λαδικού, αλλά εντάξει, ήταν πολύ ισχυρά!) και το βλέπω να τα λέω όλα στο τέλος, γιατί το καθένα με τσάκισε και με έκανε να θέλω να πάω στο παρακάτω!!
Ακόμα και τώρα δεν το πιστεύω, αυτό είναι Ελληνικό βιβλίο. Μπράβο. Περιτό να πω ότι περιμένω την επόμενη συλλογή σας!
Καλύτερο διήγημα της συλλογής; Δεν γίνεται να διαλέξω ένα οπότε θα πω "Για Την Ελίζα", "Τάλιθα Κουμι", "Το Φως Μεσα Μου" και "Ο Γερος Των Κοράκων". Αλλά και το "Δεν Υπάρχει Λογος Ανησυχίας", η "Ψυχη Του Φιλ Ντονοβαν" κι ο Κόλπος Των Ναυαγίων και το "Φτυάρι" από κοντά (το τελευταίο λίγο με δυσκόλεψε για το σκυλί, όπως και το Στοίχειωμα του κ. Λαδικού, αλλά εντάξει, ήταν πολύ ισχυρά!) και το βλέπω να τα λέω όλα στο τέλος, γιατί το καθένα με τσάκισε και με έκανε να θέλω να πάω στο παρακάτω!!
Ακόμα και τώρα δεν το πιστεύω, αυτό είναι Ελληνικό βιβλίο. Μπράβο. Περιτό να πω ότι περιμένω την επόμενη συλλογή σας!
October 8, 2015
Το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κέλλη είναι (έρχεται μεγάλο κλισέ) ένας μαύρος πύργος με 13 πατώματα - που κάθε πάτωμα είναι εντελώς διαφορετικό (μα ταυτόχρονα και τόσο ομοιόμορφο) με τα άλλα.
Νομίζω πως αυτό είναι που κάνει τόσο ενδιαφέρουσα τη συλλογή - η ποικιλομορφία. 13 διαφορετικές εκφάνσεις του παράξενου με ένα κοινό σημείο: Το σκοτάδι. Αλλά όχι το μαύρο σκοτάδι που απλά είναι η απουσία του φωτός αλλά "φωτεινό" σκοτάδι - αυτό που ταυτόχρονα έχει και δεν έχει φως μέσα του.
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μια αγαπημένη ιστορία ακριβώς γιατί όλες είχαν κάτι διαφορετικό να μου πουν και όλες τις σκεφτόμουν για καιρό αφότου τις διάβασα.
Αν είστε φαν του Τρόμου, διαβάστε αυτό το βιβλίο.
Αν είστε φαν της Λογοτεχνίας, πάλι διαβάστε αυτό το βιβλίο.
Αν είστε φαν της ωραίας γραφής γενικότερα, και πάλι διαβάστε αυτό το βιβλίο.
Αν το τελειώσετε γρήγορα, ξαναδιαβάστε το - σίγουρα θα βρείτε κάτι που δεν είχατε ανακαλύψει στην πρώτη ανάγνωση.
"Το φως μέσα μου" πάντα θα μου θυμίζει αυτό που είπε η Galadriel όταν έδωσε το φιαλίδιο στον Frodo: "It will shine still brighter when night is about you. May it be a light to you in dark places, when all other lights go out."
Εν τέλει, απαραίτητο ανάγνωσμα σε κάθε - και για κάθε - περίπτωση.
Νομίζω πως αυτό είναι που κάνει τόσο ενδιαφέρουσα τη συλλογή - η ποικιλομορφία. 13 διαφορετικές εκφάνσεις του παράξενου με ένα κοινό σημείο: Το σκοτάδι. Αλλά όχι το μαύρο σκοτάδι που απλά είναι η απουσία του φωτός αλλά "φωτεινό" σκοτάδι - αυτό που ταυτόχρονα έχει και δεν έχει φως μέσα του.
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μια αγαπημένη ιστορία ακριβώς γιατί όλες είχαν κάτι διαφορετικό να μου πουν και όλες τις σκεφτόμουν για καιρό αφότου τις διάβασα.
Αν είστε φαν του Τρόμου, διαβάστε αυτό το βιβλίο.
Αν είστε φαν της Λογοτεχνίας, πάλι διαβάστε αυτό το βιβλίο.
Αν είστε φαν της ωραίας γραφής γενικότερα, και πάλι διαβάστε αυτό το βιβλίο.
Αν το τελειώσετε γρήγορα, ξαναδιαβάστε το - σίγουρα θα βρείτε κάτι που δεν είχατε ανακαλύψει στην πρώτη ανάγνωση.
"Το φως μέσα μου" πάντα θα μου θυμίζει αυτό που είπε η Galadriel όταν έδωσε το φιαλίδιο στον Frodo: "It will shine still brighter when night is about you. May it be a light to you in dark places, when all other lights go out."
Εν τέλει, απαραίτητο ανάγνωσμα σε κάθε - και για κάθε - περίπτωση.
October 21, 2016
"Το δάσος ήταν τόσο πυκνό που οι άνεμοι δεν είχαν δρόμους για να τρέξουν μέσα του". Για την ανάγνωση των διηγημάτων του Κέλλη, χρειάζεται οπωσδήποτε μολύβι. Αν σε ενδιαφέρουν, ο περίτεχνος λόγος, οι δημιουργικές μεταφορές και οι εύστοχες παρομοιώσεις είναι αδύνατον να μην σημειώσεις φράσεις όπως η παραπάνω. Κάποια διηγήματα ένιωσα ότι δεν με αφορούν αλλά αυτό είναι θέμα προσωπικού γούστου. Απόλαυσα όμως σε όλα την ικανότητα του συγγραφέα στο λόγο. Οι λέξεις του δημιουργούν φράσεις, εικόνες και ατμόσφαιρα, είναι συνταιριασμένες τέλεια, σαν πετραδάκια σε ψηφιδωτό. Δεν θα μείνω σε σχόλια για την κάθε ιστορία. Ολόκληρο το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί κι είναι εντυπωσιακό για πρωτόλειο.
July 1, 2020
Κάλλιο αργά παρά ποτέ, γι' αυτό και διάβασα έστω και τελευταίο (με βάση τα μέχρι στιγμής εκδοθέντα βιβλία του) το πρώτο βιβλίο του Κέλλη που έγραψε μόνος του. Ήξερα, προφανώς, τι να περιμένω, καθώς έχω διαβάσει τα άλλα 3 βιβλία του που εκδόθηκαν αργότερα. Πρόκειται για έναν πολύ χαρισματικό συγγραφέα που δίνει μία ξεχωριστή ελληνική νότα στη λογοτεχνία τρόμου. Το λεξιλόγιο του συγγραφέα είναι πλούσιο κάτι που προσωπικά με κερδίζει σε ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Οι περιγραφές των τοπίων δίνουν στην ατμόσφαιρα το στοιχείο που πρέπει για ένα σκηνικό τρόμου. Δεν είναι όλες οι ιστορίες ισάξιες βέβαια. Αλλά η πλάστιγγα γέρνει σαφώς προς το θετικό. Δεν είναι απλά ιστορίες τρόμου. Οι χαρακτήρες της κάθε ιστορίας έχουν κάποιες ανησυχίες, ανασφάλειες και τάσεις περιέργειας, να ερευνήσουν κάτι το άγνωστο και μυστήριο. Οι αποφάσεις τους τούς οδηγούν σε σκηνικά άγνωστα και αρκετές φορές δυσάρεστα. Αυτός είναι ο Κέλλης. Ασχολείται με θέματα που τα έχουμε ξαναδεί, αλλά τα ξεδιπλώνει με τέτοιο τρόπο που δίνει το προσωπικό του στοιχείο στην κάθε ιστορία. Αγαπημένες μου ιστορίες: «Ο Γέρος των Κοράκων», «Lights Out» και «Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά».
Displaying 1 - 30 of 67 reviews