ลอดลายมังกร

by Prabhassorn Sevikul, ประภัสสร เสวิกุล

ตำนานแห่งการต่อสู้ชีวิตสุดยิ่งใหญ่ ของ “เหลียง” ลูกผู้ชายสายเลือดมังกร คุณธรรมที่สั่งสม และพร่ำสอนลูกหลาน สามารถกอบกู้ชื่อเสียง และความภาคภูมิใจของตัวเขาเองกลับคืนมาได้อีกครั้งหลังจากที่ทายาทของเขาบางคนหลงเดินในทางที่ผิด ซึ่งทำร้ายทั้งตัวของตัวเอง และทำให้ชื่อเสียงของตระกูลตกต่ำ

Genres: Fiction

312 pages, ebook

First published January 1, 1990

About the author

Associated Names:
* Prabhassorn Sevikul (English)
* ประภัสสร เสวิกุล (Thai)

Prabhassorn Sevikul joined Thailand’s Ministry of Foreign Affairs in 1969 and was posted to Laos, Germany, Turkey, New Zealand and Chile before retiring in 2008. Prabhassorn began writing poetry and short stories as a teenager, before penning his first of more than 50 novels in 1982.

Reviews

[ดินสอ สีไม้ · Rating 5 out of 5]

จุดเด่นของลอดลายมังกรสำหรับเราอยู่ที่วิธีการผูกเรื่อง
ส่วนสำนวนนั้นเรียบง่ายไม่หวือหวา
และแม้ว่าจะเล่าเรื่องเนิบๆ เรื่อยๆ มาโดยตลอด
แต่ผู้เขียนก็มาทำเราบาดใจในตอนจบนี่เอง
เขียนเรื่องแบบนี้ไม่ใช่ง่ายเลย
เล่าเรื่องซับซ้อน ตัวละครมากมาย ได้อย่างเรียบง่าย งดงาม
ขณะเดียวกันก็จบลงอย่างกินใจ อย่างที่เราไม่ได้นึกไปถึง

[Pairash Pleanmalai · Rating 4 out of 5]

ตัวละครหลากหลาย ต้องจำหรือจดไว้
เริ่มตั้งแต่อาเหลียงมีภรรยาสามคน แต่ละภรรยามีลูกกี่คน ชายเท่าไหร หญิงเท่าไหร แต่ละลูกจะมีลูกซึ่งเป็นรุ่นหลาน แต่ละหลานมีภรรยาคือใคร
และลูกกับหลาน มีอายุพอๆกันในบางคน มาเป็นเพื่อนกัน
ก็อาจจะทำให้งง

การเล่าเรื่องเป็นลักษณะบอกเล่าจากหลานสาวของปู่คนหนึ่ง กว่าจะรู้ว่าใครก็ผ่านไปหลายบท

เรื่องราวในเรื่อง คือเหตุการณ์ในไทยที่เกิดขึ้นจริง ทำให้เราระลึกย้อนได้สนุกขึ้น เช่น สินค้าอุปโภคแบบไทยๆ การใช้เสื้อแบบสั่งตัด

แต่อ่านๆแล้วมันเหมือนขาดความต่อเนื่อง ขาดความลึก ทำให้ไม่ผูกพันกับตัวละครไหนเลย แม้แต่ตัวผู้เล่าเอง (หลานสาวชื่อนภา)

[Elle]

รตชาได้กล่าวถึงหนังสือเล่มนี้ใน "เขียนนิยาย" ว่าเป็นหนังสือที่ใช้ POV แบบบุรุษที่หนึ่ง ซึ่งเจ้าของPOV นั้นเป็นตัวละครที่มีความสำคัญน้อยที่สุด แต่กลับเล่าเรื่องออกมาได้อย่างน่าติดตาม ทำให้เรารู้สึกสนใจมาก

[Chanyaku · Rating 5 out of 5]

โอ้โหหหห เขียนดีมาก

ตัวละครเยอะ มีความเลือดข้นคนจาง แต่อ่านไปแล้วจำได้ทุกตัวละครในตระกูลเลยแฮะ ด้วยความที่นักเขียนเล่าสนุกมาก และชอบหย่อนปมทิ้งไว้ ทำให้เราอยากรีบๆ อ่าน เพราะอยากรู้ชะตากรรมของทุกคนในครอบครัวนี้

ภาษาดีมาก กระชับสั้นแต่โดนอ่ะ ชอบหลายประโยคเลย จนอยากจดเอาไว้ อ่านแล้วได้ข้อคิด ตกตะกอนอะไรหลายๆ อย่างจากคำพูดคำสอนของคุณปู่เหลียง (แล้วก็ชอบคุณตาของนภาด้วยเป็นพิเศษ ชอบที่คุณตาชอบแซะปู่เหลียงเรื่องการใช้เงิน บอกว่าปู่เหลียงมีเงินเป็นนาย หาเป็นอย่างเดียวแต่ใช้ไม่เป็นจนเงินเน่าเสีย ส่วนเขาเป็นนายของเงิน หามาเหน็ดเหนื่อยก็ต้องใช้ซือ้ความสุขให้ตัวเองด้วย เกิดตายไปชาติหน้าเป็นหมาจะคาบเงินไปซื้อของได้ยังไง 55555555555) มีประโยคเด็ดๆ เยอะมาก อ่านแล้วโดนใจอ่ะ รู้สึกว่านำมาปรับใช้ในชีวิตจริงได้ เดี๋ยวต้องอ่าอีกรอบ อยากจดข้อความที่ชอบไว้

ส่วนตัวชอบตัวละครณัฐที่สุด ฉลาด อยู่เป็น มีอารมณ์ขัน ทำให้เรารู้สึกว่า เออ นี่แหละคนเก่งเทพที่แท้จริง ตอนเกิดเรื่องใหญ่ของบริษัทเรื่องนนท์กับระวี บริษัทสูญเสียไปหลายร้อยล้าน ณัฐก็ก้าวออกมาบอกนนท์ว่าอยู่เฉยๆ ฉันจัดการเอง เชื่อหัวไอ้เรืองเถอะ แล้วไอ้เรืองก็จัดการทุกอย่างได้จริง โคตรเท่ห์

เป็นหนังสือที่อ่านเพลินมาก รู้ตัวอีกทีจะตีสามแล้ว🤣

[loonchies · Rating 5 out of 5]

หนังสือดีที่เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน

การใช้ภาษาสวยงามสละสลวย ใช้การเล่าเรื่องจากมุมมองของบุคคลหนึ่งได้อย่างน่าสนใจและน่าติดตาม

ได้ข้อคิดดี ๆ หลาย ๆ อย่าง
ยกตัวอย่างบางส่วนที่ชอบ:
ผู้น้อยต้องมีความนอบน้อมถ่อมตนและความกตัญญู ส่วนผู้ใหญ่ก็ต้องมีพรหมวิหาร 4 เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา
เมตตาคือความต้องการเห็นคนอื่นมีความสุข กรุณาความสงสาร ช่วยเหลือคนอื่นเมื่อมีทุกข์ มุทิตาคือยินดีในความสุขความเจริญของคนอื่น อุเบกขาคือวางใจเป็นกลาง ไม่โอนเอนเหลาะแหละ เลือกที่รักมักที่ชัง
.............
ถ้าไม่มีมีคุณธรรมเป็นสิ่งจรรโลงจิตใจ คนเราก็คงไม่ต่างไปจากสัตว์ป่า เราคงจะฉกฉวยแย่งชิงสิ่งที่เราอยากได้ โดยไม่คำนึงว่าสิ่งนั้นจะมีเป็นเจ้าของครอบครองอยู่แล้วหรือไม่ ผู้ใหญ่ก็ข่มเหงรังแกผู้น้อยหรือคนที่อ่อนแอกว่าตามอำเภอใจ
..............
คนเราเมื่อทำผิดแล้วยอมรับผิด ย่อมผู้เมตตาให้อภัยเสมอ แต่ถ้าดื้อดึงถือทิฐิมานะหรือไมากล้าพอจะยอมรับความจริง คนเช่นนั้นก็มีแต่จะต้องทำความผิด่มขึ้นเรื่อย ๆ ไม่รู้จักจบจักสิ้น เพียงเพื่อจะกลบเกลื่อนปิดบังความผิดอันแรกของตน
..............
คนเราต้องเอาอย่างมด อย่าไปเอาอย่าหนอน เพราะมดนั้นถึงมันจะตัวเล็กนิดเดียว แต่ก็ขยันขันแข็งสามารถลากเหยื่อชิ้นใหญ่ ๆ ได้สบาย แต่ถึงกระนั้นมันก็กลับกินอาหารแต่น้อยจนเอวคอดกิ่ว ผิดกันกลับหนอนซึ่งเกียจคร้านเอาแต่กินทั้งวันโดยไม่ทำการทำงานอะไรจนตัวอ้วนอุ้ยอ้าย ผลสุดท้ายก็กลายเป็นเหยื่ออันโอชะของนกของปลา
การทำการค้าหรือทำอะไรก็ตาม ขอให้เลือกทำแต่สิ่งที่สะอาดเหมือนอย่างมดที่เลือกกินแต่ของสะอาดและอยู่ในที่ที่สะอาด อย่ามักง่ายหรือเห็นแก่ได้อย่างหนอนที่อยู่กินได้แม้กระทั่งในส้วม

[Tanaporn · Rating 4 out of 5]

นวนิยายครอบครัวนักธุรกิจจีนที่สมจริงมาก ๆ อ่านแล้วอิน น้ำตาตกในตลอด คือมันจะร้องก็ร้องไม่ออก แต่ก็เจ็บปวดอยู่ข้างใน

นิยายจบแบบตราตรึงใจ จะว่ามีทางออกก็มี จะว่าไม่มีก็ไม่มี แต่สิ่งที่คุณประภัสสรสื่อมาตลอดทั้งเรื่องก็คือ 'ใครทำอะไรได้ผลอย่างนั้น'

ตัวละครมีทั้งข้อได้เปรียบและข้อจำกัดในตัว มีความเป็นมนุษย์สูงมากซึ่งตรงข้ามกับที่คุณประภัสสรเสียดสีไว้ในเรื่องว่าภาพลักษณ์ของตระกูลสือพาณิชย์ดีเหลือเกินในสายตาคนทั่วไป

...แต่ใครเล่าจะรู้ว่าบางคนบางบ้านยิ่งมีเงินยิ่งทุกข์ใจ...

...เพียงแต่เหตุผลบางประการ คนในบ้านจึงเลือกไม่ปริปากบอกใครเท่านั้นเอง

[Chanda · Rating 4 out of 5]

สิ่งที่ชื่นชมสำหรับการเขียนของลอดลายมังกรคือ การที่ทำให้เรากลายเป็นคนในสือพาณิชย์โดยที่ไม่รู้ตัว และกว่าจะรู้ว่าสงครามได้สิ้นสุดลง ก็หมดหน้าหนังสือที่อ่านเสียแล้ว

ปัญหาสิ่งละอันพันละน้อยถักทอกลายเป็นโศกนาฏกรรมผืนใหญ่ ทว่าคนในตระกูลกลับพูดถึงและเล่าซ้ำกันราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร ภายใต้การบอกเล่าอันเรียบนิ่งของนภาทำให้คิดอยู่เสมอว่าเธออาจจะชาชินกับความไม่ปกติของบ้านหลังนี้ หากจะให้พูด ไม่มีครอบครัวไหนหรอกที่ปกติ แต่ด้��ยสือพาณิชย์นั้นมีลูกหลานมากมาย การจะเกิดเรื่องผิดแปลกหรือปัญหาไม่ซ้ำกันแต่ละวันก็ย่อมเข้าใจได้

นักเขียนพาเราไปสำรวจรอบต���วบ้าน ตั้งแต่แผนกต้อนรับ จนถึงชั้นบนสุดของบริษัทในเครือนัฐกิจ เผยให้เรารู้ถึงความเป็นมาของอาเหลียง ทุกซอกทุกมุมในบ้านหลังใหญ่ และความคับฟ้าของบริษัท ถึงกระนั้น สิ่งผู้อ่านไม่มีวันเข้าใจได้คือ เศษเสี้ยวความรู้สึกนึกคิดภายในจิตใจของคนในตระกูล

ความฉลาด กลโกงที่ใช้ในธุรกิจรวมถึงกับคนใกล้ตัว และที่ประทับใจผู้อ่านที่สุดคือ ความคาดไม่ถึง

ไม้ขีดซีกเล็กอาจทำให้เกิดไฟเผาเมืองได้เช่นไร มังกรที่ดูยิ่งใหญ่ก็อาจตายได้เพียงเข็มเล่มเดียวได้เช่นเดียวกัน

[Katheryn Wang · Rating 5 out of 5]

สนุก เข้มข้น การแข่งขันสูงลิบลิ่ว เรื่องราวที่เดิมพันด้วยหลายๆชีวิต

เป็นการเล่าฉากชีวิตของแต่ละตัวละครได้อย่างถึงขิง

ถ้าเปรียบลอดลายมังกร เป็นคน ก็คงเป็นคนแก่ช่างเม้าท์ที่บอกเล่าเรื่องราวต่างๆของวงศาคณาญาติได้เป็นอย่างดี ถึงจะเป็นคำสอนในการดำเนินชีวิตก็ตาม

นอกจากความสนุกของเรื่องราวชีวิตคน ลุ้นกับการตัดสินใจของตัวละคร สิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้เลยคือ มีบุคคลที่นิสัยแบบตัวละครอยู่บนโลกนี้จริงๆ

สำหรับตัวละครที่เราชอบ ก็เห็นจะเป็นคุณตาขจรเกียรติ แกถูกเล่าเรื่องราวน้อยมาก แต่การใช้ชีวิตของแกนี่ได้ใจเราไปเต็มๆ นั่นคือ การใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

คนเราเกิดมาทั้งทีอยากทำไรทำ ไม่ประมาทในชีวิต แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว การได้อยู่กับครอบครัว เห็นลูกหลานมีความสุขแค่นี้ก็พอ

[Supassara Ketarun · Rating 5 out of 5]

คนเราทุกคนนับแต่ในเรือลงมาถึงลิ่วล้อนอกจากจะรู้จักงานในหน้าที่ของตนเป็นอย่างดีแล้ว ก็ยังรู้จักที่จะทำงานร่วมกับคนอื่นๆอย่างเป็นน้ำหนึ่งใจเดียว ถ้าเรือเป็นเพียงไม้หรือเหล็กท่อนนึงแล้ว แม้เพียงคลื่นลมแผ่วเบาก็อาจล่มเรือใหญ่ลงได้ แต่ถ้าเมื่อใดที่จิตใจของคนหล่อหลอมกันขึ้นเป็นเรือได้สำเร็จแม้จะเป็นเพียงเรือกระดาษลำหนึ่งก็สามารถจะฟันฝ่ามรสุมได้

[เมาคลี เวโรจน์ · Rating 5 out of 5]

ยอดเยี่ยมครับ เคยดูละครช่อง 7 ตอนเด็กๆก็สงสัยทำไมไม่มีมังกรสักตัวไม่สนุก

มาปีนี้ได้มีโอกาสอ่านหนังสือแล้วรู้สึกสนุกๆมากๆครับ สนุกจนวางไม่ลง และใช้เวลาอ่านคืนเดียวจบครับ

เรื่องราวเกี่ยวกับคนจีนโพ้นทะเลในอดีตที่เข้ามาสร้างเนื้อสร้างตัวในสยาม กิจการกงสีเติบโต แต่ก็ต้องเผชิญปัญหาของลูกหลาน

[van1998 · Rating 5 out of 5]

ในโลกนี้ นอกจากพ่อแม่แล้ว ไม่มีใครให้เราโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน เพราะเช่นนั้น หากเราไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร โดยไม่รู้จบสิ้น ก็ต้องช่วยเหลือตัวเองให้ได้มากที่สุด ทนให้ถึงที่สุด