What do you think?
Rate this book
Les Justes
À Moscou, en 1905, un groupe de socialistes révolutionnaires projette d'assassiner le grand-duc Serge, qui gouverne la ville en despote, afin de lutter contre la tyrannie exercée sur eux. Kaliayev, un jeune terroriste, lancera la bombe. Dora restera en arrière, mais c'est elle qui a fabriqué les bombes servant à l'attentat. Dora et Kaliayev sont amants. Kaliayev est emprisonné, la grande-duchesse Élisabeth lui propose d'être gracié, il refuse et il est pendu. Dora, à la fin, s'apprête à faire le prochain attentat et peut ainsi rejoindre Kaliayev.
152 pages, Mass Market Paperback
First published January 1, 1949
155 people are currently reading
6922 people want to read
About the author
Albert Camus
1,075 books37.7k followersWorks, such as the novels
The Stranger
(1942) and
The Plague
(1947), of Algerian-born French writer and philosopher Albert Camus concern the absurdity of the human condition; he won the Nobel Prize of 1957 for literature.
Origin and his experiences of this representative of non-metropolitan literature in the 1930s dominated influences in his thought and work.
He also adapted plays of Pedro Calderón de la Barca, Lope de Vega, Dino Buzzati, and Requiem for a Nun of William Faulkner. One may trace his enjoyment of the theater back to his membership in l'Equipe, an Algerian group, whose "collective creation" Révolte dans les Asturies (1934) was banned for political reasons.
Of semi-proletarian parents, early attached to intellectual circles of strongly revolutionary tendencies, with a deep interest, he came at the age of 25 years in 1938; only chance prevented him from pursuing a university career in that field. The man and the times met: Camus joined the resistance movement during the occupation and after the liberation served as a columnist for the newspaper Combat.
The essay Le Mythe de Sisyphe (The Myth of Sisyphus), 1942, expounds notion of acceptance of the absurd of Camus with "the total absence of hope, which has nothing to do with despair, a continual refusal, which must not be confused with renouncement - and a conscious dissatisfaction."
Meursault, central character of L'Étranger (The Stranger), 1942, illustrates much of this essay: man as the nauseated victim of the absurd orthodoxy of habit, later - when the young killer faces execution - tempted by despair, hope, and salvation.
Besides his fiction and essays, Camus very actively produced plays in the theater (e.g., Caligula, 1944).
The time demanded his response, chiefly in his activities, but in 1947, Camus retired from political journalism.
Doctor Rieux of La Peste (The Plague), 1947, who tirelessly attends the plague-stricken citizens of Oran, enacts the revolt against a world of the absurd and of injustice, and confirms words: "We refuse to despair of mankind. Without having the unreasonable ambition to save men, we still want to serve them."
People also well know La Chute (The Fall), work of Camus in 1956.
Camus authored L'Exil et le royaume (Exile and the Kingdom) in 1957. His austere search for moral order found its aesthetic correlative in the classicism of his art. He styled of great purity, intense concentration, and rationality.
Camus died at the age of 46 years in a car accident near Sens in le Grand Fossard in the small town of Villeblevin.
Chinese 阿尔贝·加缪
Origin and his experiences of this representative of non-metropolitan literature in the 1930s dominated influences in his thought and work.
He also adapted plays of Pedro Calderón de la Barca, Lope de Vega, Dino Buzzati, and Requiem for a Nun of William Faulkner. One may trace his enjoyment of the theater back to his membership in l'Equipe, an Algerian group, whose "collective creation" Révolte dans les Asturies (1934) was banned for political reasons.
Of semi-proletarian parents, early attached to intellectual circles of strongly revolutionary tendencies, with a deep interest, he came at the age of 25 years in 1938; only chance prevented him from pursuing a university career in that field. The man and the times met: Camus joined the resistance movement during the occupation and after the liberation served as a columnist for the newspaper Combat.
The essay Le Mythe de Sisyphe (The Myth of Sisyphus), 1942, expounds notion of acceptance of the absurd of Camus with "the total absence of hope, which has nothing to do with despair, a continual refusal, which must not be confused with renouncement - and a conscious dissatisfaction."
Meursault, central character of L'Étranger (The Stranger), 1942, illustrates much of this essay: man as the nauseated victim of the absurd orthodoxy of habit, later - when the young killer faces execution - tempted by despair, hope, and salvation.
Besides his fiction and essays, Camus very actively produced plays in the theater (e.g., Caligula, 1944).
The time demanded his response, chiefly in his activities, but in 1947, Camus retired from political journalism.
Doctor Rieux of La Peste (The Plague), 1947, who tirelessly attends the plague-stricken citizens of Oran, enacts the revolt against a world of the absurd and of injustice, and confirms words: "We refuse to despair of mankind. Without having the unreasonable ambition to save men, we still want to serve them."
People also well know La Chute (The Fall), work of Camus in 1956.
Camus authored L'Exil et le royaume (Exile and the Kingdom) in 1957. His austere search for moral order found its aesthetic correlative in the classicism of his art. He styled of great purity, intense concentration, and rationality.
Camus died at the age of 46 years in a car accident near Sens in le Grand Fossard in the small town of Villeblevin.
Chinese 阿尔贝·加缪
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 787 reviews
April 1, 2021
“Yo no amo la vida, sino la JUSTICIA, que está por encima de la vida.”Las creencias basadas en dogmas suelen estar blindadas frente al razonamiento, digamos que funcionan como mundos lógicos cerrados imposibles de traspasar. La duda no se admite y se persigue implacablemente pues actúa como una bomba interior capaz de hacer explotar ese mundo en mil pedazos.
Camus plantea en su obra el dilema de la violencia como medio legítimo y útil para alcanzar unos fines.
El fin está claro: un mundo mejor, más justo. Un fin cuya posibilidad Camus no cuestiona.
“Llegará un día en que… Todos seremos hermanos y la justicia hará transparentes nuestros corazones.”Su posibilidad exige la destrucción del mundo antiguo…
“… matamos para construir un mundo en el que nadie mate nunca más. Aceptamos ser criminales para que la tierra se cubra por fin de inocentes.”… La violencia es un camino, quizás el único para conseguirlo.
“Sólo la bomba es revolucionaria.”Admitidos estos dogmas, los enemigos dejan de ser personas para ser encarnaciones de un poder a destruir.
“No es a él a quien voy a matar. Mato al despotismo… Le mataré. ¡Con alegría!”Al mismo tiempo, el propio individuo se funde con la causa, la vida solo es concebible a su servicio, la muerte aparece como forma de dignificar la vida.
“¿Comprendes por qué he pedido arrojar la bomba? Morir por la causa es la única manera de estar a su altura. Es la justificación.”Este sacrificio por un mundo mejor librará al individuo de una existencia absurda, sin propósito, un camino entendido como un destino prácticamente ineludible.
“La libertad es también un presidio, mientras exista un solo esclavo en la tierra,”Stepan representa el ideal terrorista, una mente monolítica, libre de dudas, donde solo cuenta el fin.
“Comprendí que no bastaba denunciar la injusticia. Era menester dar la vida para combatirla. Ahora soy feliz.”
“STEPAN: No hay límites. La verdad es que vosotros no creéis en la revolución. Vosotros no creéis. Si creyerais totalmente, completamente, en ella, sí estuvierais seguros de que con nuestros sacrificios y nuestras victorias llegaremos a construir una Rusia liberada del despotismo, una tierra de libertad que acabará por cubrir el mundo entero, si no dudarais de que entonces el hombre, liberado de sus amos y de sus prejuicios alzará al cielo la cara de los verdaderos dioses, ¿qué pesaría la muerte de dos niños? Admitiríais que os asisten todos los derechos, todos, ¿me oís? Y si esta muerte os detiene es porque no tenéis seguridad de estar en vuestro derecho. No creéis en la revolución.”Aunque, en última instancia, quizás sea un ideal contradictorio con la consecución de su objetivo, …
“STEPAN: El día en que nos decidamos a olvidar a los niños, seremos los amos del mundo y la revolución triunfará.… y no solo con la consecución del objetivo, con el objetivo mismo pues sería derribar una tiranía para imponer otra.
DORA: Ese día la humanidad entera odiará a la revolución.
“STEPAN: Qué importa, si la amamos (la revolución) lo bastante para imponerla a la humanidad entera y para salvarla de sí misma y de su esclavitud.Una vez la duda entra su avance es imparable y se llega a cuestionar todo, no solo los límites del terrorismo, sino el terrorismo en sí.
DORA: ¿Y si la humanidad entera rechaza la revolución? ¿Y si el pueblo entero, por el que luchas, se niega a que maten a sus hijos? ¿Habrá que castigarlo también?
STEPAN: Si es necesario, sí, hasta que comprenda. Yo también amo al pueblo.”
“Yanek está en la cárcel y la cuerda es fría. Quizá ha muerto ya para que los otros vivan. ¡Ay, Boria!, ¿y si los otros no vivieran? ¿Y si muriera por nada?”
August 30, 2017
Camus’ ideas on rebellion and justice put on stage!
Les Justes has a special place in the collected works of Camus. It is a classical play, referring back to Aristotelian questions of time, space and action within drama, using a historical event to make the psychological development of human beings evident:
“J’ai seulement tâché à rendre vraisemblable ce qui était déjà vrai.”
A paraphrase of Boileau’s suggestions in his L’Art Poétique:
“Jamais au spectateur n'offrez rien d'incroyable: Le vrai peut quelquefois n'être pas vraisemblable.”
At the same time, the play ties in with Camus’ reflective essays on mankind, especially L'homme révolté, where the historical person of Kaliayev is analysed in depth. The drama is Greek in essence: the characters must prepare for death, one way or another. But the premises are highly modern, based on the question of justice, and justification of violence in order to establish a new order in the world.
The basic plot is purely historical, recounting the assassination of Archduke Serge in Russia in 1905, and the later hanging of the terrorist Kaliayev. The questions raised in the dialogues however do not circle around these external events, but around questions of right and wrong, dogma, belief and passion for humanity and life versus duty towards the future.
The intensity of the opinions expressed through the different characters’ views evokes the atmosphere of the Café de Flore or Deux Magots, where philosophers argued for their personal take on a hopeless situation, post World War II, in the face of weapons of mass destruction and oppressive regimes, destroyed cities and ineffable crimes against humanity committed in the centre of European consciousness.
What does freedom mean in a world where most people suffer?
“La liberté est un bagne aussi longtemps qu’un seul homme est asservi sur la terre”, argues one of the main characters, following a hardliner approach of disregarding human sacrifice as long as the future cause benefits. “La bombe seule est révolutionnaire.”
Violence is not only acceptable, but necessary according to this world view, represented by the character Stepan. Opposing him, with passionate love for life and humanity, the idealist Kaliayev exclaims:
“J’aime la vie. Je ne m’ennuie pas. Je suis entré dans la révolution parce que j’aime la vie.”
“Je n’aime pas la vie, mais la justice qui est au dessus de la vie”, replies Stepan, thus establishing the conflict that Camus ponders upon: the limits of freedom and justice in human society. As the dialogue moves on, the characters expose the flaws in their arguments when they encounter moral questions that do not fit their theories.
Is it justified to kill children? A dogmatic revolutionary says yes, if it serves the cause he believes in. A humanist says no, for in order to have an ethically functioning cause, you have to remain innocent of the crimes of which you accuse your oppressors, otherwise you soon turn into one of them.
While debating on killing children, most terrorists agree, but then the question is extended to wives, innocent bystanders and so on. Is it ever justified to kill for a cause? In the face of present-day terrorism, this question is as valid as it was a century ago in Russia or during the resistance movements in the Second World War.
While the revolutionaries stay in the deadlock of their different ideas on rebellion, sacrifice and the overarching cause of the Organisation, Skouratov, who represents pragmatic society and who tries to change Kaliayev in prison, refuses to accept ideas as a basis for his actions:
“Que voulez-vous, je ne m’intéresse pas aux idées, je m’intéresse aux personnes.”
“La haine? Encore une idée. Ce qui n’est pas une idée, c’est le meurtre. Et ses conséquences, naturellement.”
He approaches Amartya Sen’s The Idea Of Justice as an evaluation of practical results, positive or negative, rather than as a theory to force upon reality.
It does sound like more common sense than the radical ideas the terrorists favour, but there is a question remaining open, which was acutely evident to Camus, having lived through World War II: violence must be justified sometimes, if it prevents evil from spreading. Where to draw the line, that is the question. Complete liberty gives the strongest power absolute freedom of action, while complete justice denies the individual human being the right to develop according to choice.
The question will continue to arise. More topical than ever, despite its shape of classical drama, or maybe because of it, as it is representing timeless issues, "Les Justes" is highly recommended!
Les Justes has a special place in the collected works of Camus. It is a classical play, referring back to Aristotelian questions of time, space and action within drama, using a historical event to make the psychological development of human beings evident:
“J’ai seulement tâché à rendre vraisemblable ce qui était déjà vrai.”
A paraphrase of Boileau’s suggestions in his L’Art Poétique:
“Jamais au spectateur n'offrez rien d'incroyable: Le vrai peut quelquefois n'être pas vraisemblable.”
At the same time, the play ties in with Camus’ reflective essays on mankind, especially L'homme révolté, where the historical person of Kaliayev is analysed in depth. The drama is Greek in essence: the characters must prepare for death, one way or another. But the premises are highly modern, based on the question of justice, and justification of violence in order to establish a new order in the world.
The basic plot is purely historical, recounting the assassination of Archduke Serge in Russia in 1905, and the later hanging of the terrorist Kaliayev. The questions raised in the dialogues however do not circle around these external events, but around questions of right and wrong, dogma, belief and passion for humanity and life versus duty towards the future.
The intensity of the opinions expressed through the different characters’ views evokes the atmosphere of the Café de Flore or Deux Magots, where philosophers argued for their personal take on a hopeless situation, post World War II, in the face of weapons of mass destruction and oppressive regimes, destroyed cities and ineffable crimes against humanity committed in the centre of European consciousness.
What does freedom mean in a world where most people suffer?
“La liberté est un bagne aussi longtemps qu’un seul homme est asservi sur la terre”, argues one of the main characters, following a hardliner approach of disregarding human sacrifice as long as the future cause benefits. “La bombe seule est révolutionnaire.”
Violence is not only acceptable, but necessary according to this world view, represented by the character Stepan. Opposing him, with passionate love for life and humanity, the idealist Kaliayev exclaims:
“J’aime la vie. Je ne m’ennuie pas. Je suis entré dans la révolution parce que j’aime la vie.”
“Je n’aime pas la vie, mais la justice qui est au dessus de la vie”, replies Stepan, thus establishing the conflict that Camus ponders upon: the limits of freedom and justice in human society. As the dialogue moves on, the characters expose the flaws in their arguments when they encounter moral questions that do not fit their theories.
Is it justified to kill children? A dogmatic revolutionary says yes, if it serves the cause he believes in. A humanist says no, for in order to have an ethically functioning cause, you have to remain innocent of the crimes of which you accuse your oppressors, otherwise you soon turn into one of them.
While debating on killing children, most terrorists agree, but then the question is extended to wives, innocent bystanders and so on. Is it ever justified to kill for a cause? In the face of present-day terrorism, this question is as valid as it was a century ago in Russia or during the resistance movements in the Second World War.
While the revolutionaries stay in the deadlock of their different ideas on rebellion, sacrifice and the overarching cause of the Organisation, Skouratov, who represents pragmatic society and who tries to change Kaliayev in prison, refuses to accept ideas as a basis for his actions:
“Que voulez-vous, je ne m’intéresse pas aux idées, je m’intéresse aux personnes.”
“La haine? Encore une idée. Ce qui n’est pas une idée, c’est le meurtre. Et ses conséquences, naturellement.”
He approaches Amartya Sen’s The Idea Of Justice as an evaluation of practical results, positive or negative, rather than as a theory to force upon reality.
It does sound like more common sense than the radical ideas the terrorists favour, but there is a question remaining open, which was acutely evident to Camus, having lived through World War II: violence must be justified sometimes, if it prevents evil from spreading. Where to draw the line, that is the question. Complete liberty gives the strongest power absolute freedom of action, while complete justice denies the individual human being the right to develop according to choice.
The question will continue to arise. More topical than ever, despite its shape of classical drama, or maybe because of it, as it is representing timeless issues, "Les Justes" is highly recommended!
September 7, 2016
اینروزها، از میان سارتر و کامو، به سختی کامو، و از میان کامو و مرگ، به آسانی مرگ را انتخاب میکنم، خاصه، پس از "راستان".
"راستان"، روایت تلاش آزادیخواهان روس برای ترور یک دوک است. اینجا، کامو مخاطب را در برابر این چالش فلسفی قرار میدهد که "آیا هدف وسیله را توجیه میکند؟". سپس به شیوهی انقلابی پاسخ میدهد که."ما آزادهایم، بنابراین محکومیم به اینکه از خود بزرگتر باشیم".
"راستان" را شاید بتوان در کنار "حکومت نظامی" از نمونههای موفق ادبیات کودتایی انقلابی نامید، که رفتهرفته، کانسپت عمیقتری در بستر اجتماعی به خود میگیرد، که نمونههای آنرا در "سرزمین گوجههای سبز" و در "زوال کلنل" سراغ داریم.
"راستان"، روایت تلاش آزادیخواهان روس برای ترور یک دوک است. اینجا، کامو مخاطب را در برابر این چالش فلسفی قرار میدهد که "آیا هدف وسیله را توجیه میکند؟". سپس به شیوهی انقلابی پاسخ میدهد که."ما آزادهایم، بنابراین محکومیم به اینکه از خود بزرگتر باشیم".
"راستان" را شاید بتوان در کنار "حکومت نظامی" از نمونههای موفق ادبیات کودتایی انقلابی نامید، که رفتهرفته، کانسپت عمیقتری در بستر اجتماعی به خود میگیرد، که نمونههای آنرا در "سرزمین گوجههای سبز" و در "زوال کلنل" سراغ داریم.
August 26, 2023
کسی که ظالمی رو نابود میکنه «جانی»ـه یا «ناجی»؟
October 18, 2025
کامو واقعا تو نمایشنامههاش ناامید نمیکنه.
بعد از سو تفاهم، اینو دوست داشتم و مشتاق بحثهای سر کلاسم. جدال بر سر شرف و آرمان انقلابیه. خیلی جمع و جور و شاعرانه به تحریر در اومده بود- همونجوری که کامویی و سلیقهی من میتونه باشه.
پینوشت: در دههی پنجاه نقش دورا رو معشوقهی خود کامو، ماریا کاسارس(خطاب به عشق) بازی میکرده.❤️🩹
🔖مهر ۱۴۰۴
بعد از سو تفاهم، اینو دوست داشتم و مشتاق بحثهای سر کلاسم. جدال بر سر شرف و آرمان انقلابیه. خیلی جمع و جور و شاعرانه به تحریر در اومده بود- همونجوری که کامویی و سلیقهی من میتونه باشه.
پینوشت: در دههی پنجاه نقش دورا رو معشوقهی خود کامو، ماریا کاسارس(خطاب به عشق) بازی میکرده.❤️🩹
🔖مهر ۱۴۰۴
January 2, 2025
Leída del tirón y francamente maravillado con esta obra.
Mi primer acercamiento a Camus y es brutal, los diálogos son brillantes y complejos porque delimitan muy bien las personalidades de cada uno de los personaje y sus límites morales, sus justificaciones y sus subjetividades en temas como la justicia, que es lo que aquí toma protagonismo como tema central.
Los justos en sí es un drama moral y ético de sus personajes así como una representación de lo tenso y peligroso que resulta un dogma o una creencia política llevada hasta las más infames desiciones y acciones tomadas por el ser humano, que coge de excusa o principio el bienestar social de todo un país pero que se resume en una sola palabra: terrorismo.
El punto de no retorno está entre la individualidad de una persona y la bomba que debe poner para cometer un atentado capaz de "libertar" a todo un pueblo. Y el principal estandarte como no podía de ser otra forma lleva por nombre "revolución"; una que se cuece entre las sombras para dar cara a la tiranía impuesta por el Estado de Rusia.
La existencia misma de esta Organización terrorista tiene toda una gama de personajes grises, ya que cada uno de ellos tienen sus propias opiniones al respecto y los límites morales que no deben cruzar cuando emplean un término tan complejo como la "justicia" ya sea desde la individualidad o la pluralidad, y más cuando esta lleva de por medio un acto ruin y horroroso como el del asesinato no solo de quien está señalado como culpable (en este caso el gran Duque) sino de personas inocentes en el medio como lo pueden ser niños.
Brutal. Un ejercicio no solo social y político sino que en su centro es todo un debate filosófico y existencialista sobre la moral, la ética, la justicia y me atrevería a decir sobre la tan llamada frase sobre si "el fin justifica los medios" en cualquier contexto por muy peliagudo que sea.
Mi primer acercamiento a Camus y es brutal, los diálogos son brillantes y complejos porque delimitan muy bien las personalidades de cada uno de los personaje y sus límites morales, sus justificaciones y sus subjetividades en temas como la justicia, que es lo que aquí toma protagonismo como tema central.
Los justos en sí es un drama moral y ético de sus personajes así como una representación de lo tenso y peligroso que resulta un dogma o una creencia política llevada hasta las más infames desiciones y acciones tomadas por el ser humano, que coge de excusa o principio el bienestar social de todo un país pero que se resume en una sola palabra: terrorismo.
El punto de no retorno está entre la individualidad de una persona y la bomba que debe poner para cometer un atentado capaz de "libertar" a todo un pueblo. Y el principal estandarte como no podía de ser otra forma lleva por nombre "revolución"; una que se cuece entre las sombras para dar cara a la tiranía impuesta por el Estado de Rusia.
La existencia misma de esta Organización terrorista tiene toda una gama de personajes grises, ya que cada uno de ellos tienen sus propias opiniones al respecto y los límites morales que no deben cruzar cuando emplean un término tan complejo como la "justicia" ya sea desde la individualidad o la pluralidad, y más cuando esta lleva de por medio un acto ruin y horroroso como el del asesinato no solo de quien está señalado como culpable (en este caso el gran Duque) sino de personas inocentes en el medio como lo pueden ser niños.
Brutal. Un ejercicio no solo social y político sino que en su centro es todo un debate filosófico y existencialista sobre la moral, la ética, la justicia y me atrevería a decir sobre la tan llamada frase sobre si "el fin justifica los medios" en cualquier contexto por muy peliagudo que sea.
February 16, 2019
دوستانِ گر��نقدر، این نمایشنامه در پنج بخش نوشته شده است... داستان از این قرار است که چند جوانِ انقلابی و عضوِ حزبِ آزادیخواه شوروی، برایِ اهدافِ حزبی، سالهاست که دست به ترور و آدمکشی میزنند... اینبار تصمیم بر این میشود تا <کنیاز سرگئی> عمویِ تزار را ترور کنند
اعضایِ این گروهِ تروریستی و حزبی برایِ این ترور، از این قرار میباشند: <کالیایف> یا همان یانک- <دورا> که دوست دخترِ کالیایف نیز میباشد- <وُینوف> - <استپان> که بیشتر از دیگران رادیکال و تشنهٔ کشتار است- <آننکوف> یا همان بوریا
---------------------------------------------
برنامهٔ ترور اینگونه است: زمانی که کنیاز سرگئی جهتِ تماشایِ تئاتر میرود، در یکی از کوچه ها، با بمب کالاسکهٔ او را منفجر کنند... روزِ موردِ نظر فرا میرسد.. ولی در کالاسکه غیر از کنیاز سرگئی، زنش <ولیکایا> که یک مذهبیِ بیخرد و متعصب است، به همراهِ دو برادر زادهٔ خردسال و کوچکِ کنیاز سرگئی نیز حضور دارند.. بنابراین دو جوانِ گروه که مسئولِ پرتابِ بمب میباشند، بخاطرِ بچه ها، از اینکار صرفِ نظر میکنند... ولی در روزِ دیگر، سرانجام این مأموریت را کالیایف یا همان یانک، انجام داده و سرگئی را به قتل میرساند
عزیزانم، بهتر است خودتان این نمایشنامه را خوانده و از سرانجامِ داستان و زندگیِ کالیایف، آگاه شوید
در زیر به انتخاب بخش هایی از نمایشنامه را برایتان مینویسم
---------------------------------------------
استپان: تا وقتی هنوز حتی یه نفر تویِ این دنیا در بنده، آزادی هم خودش یه زندونه
************************
وُینوف: سرِ کلاسِ تاریخ، یه روز استاد پرسید: پطر کبیر، چطوری پطرزبورگ رو ساخت؟ .. من جواب دادم: با خون و شلاق... بعد با لگد از دانشگاه بیرونم کردن
************************
کالیایف: ما فقط برای این میکشیم که دنیایی بسازیم که توش دیگه کسی کسی رو نکشه! ما پیهِ قاتل بودن رو به تنمون مالیدیم که دنیا بعدش پُر بشه از آدمهایِ معصوم و پاک
************************
دورا: دنیا پُر از خونه، پُر از خشونت.. و زیادی هم پُر.. آدمهایی که واقعاً عدالت رو میخوان، حق ندارن عاشق بشن. اونا بیچاره ن، مثلِ من. گرفتار، سرهاشون بالا، و نگاهشون خیره فقط به یک جهت.. عشق چه جایی میتونه تویِ این دلهایِ مغرور داشته باشه؟ عشق سرِ آدم رو میندازه پایین.... یانک، ولی ما گردنهامون کشیده س
************************
کالیایف: کلیسا فقط میراث بر سرورش شده. فقط از رنجِ اون به نفعِ خودش بهره برداری میکنه.. عفو و آمرزش رو مالِ خودش کرده و احسان و کمک به آدمهایِ محتاج رو واگذاشته برایِ ما
---------------------------------------------
امیدوارم این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، کافی و مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
اعضایِ این گروهِ تروریستی و حزبی برایِ این ترور، از این قرار میباشند: <کالیایف> یا همان یانک- <دورا> که دوست دخترِ کالیایف نیز میباشد- <وُینوف> - <استپان> که بیشتر از دیگران رادیکال و تشنهٔ کشتار است- <آننکوف> یا همان بوریا
---------------------------------------------
برنامهٔ ترور اینگونه است: زمانی که کنیاز سرگئی جهتِ تماشایِ تئاتر میرود، در یکی از کوچه ها، با بمب کالاسکهٔ او را منفجر کنند... روزِ موردِ نظر فرا میرسد.. ولی در کالاسکه غیر از کنیاز سرگئی، زنش <ولیکایا> که یک مذهبیِ بیخرد و متعصب است، به همراهِ دو برادر زادهٔ خردسال و کوچکِ کنیاز سرگئی نیز حضور دارند.. بنابراین دو جوانِ گروه که مسئولِ پرتابِ بمب میباشند، بخاطرِ بچه ها، از اینکار صرفِ نظر میکنند... ولی در روزِ دیگر، سرانجام این مأموریت را کالیایف یا همان یانک، انجام داده و سرگئی را به قتل میرساند
عزیزانم، بهتر است خودتان این نمایشنامه را خوانده و از سرانجامِ داستان و زندگیِ کالیایف، آگاه شوید
در زیر به انتخاب بخش هایی از نمایشنامه را برایتان مینویسم
---------------------------------------------
استپان: تا وقتی هنوز حتی یه نفر تویِ این دنیا در بنده، آزادی هم خودش یه زندونه
************************
وُینوف: سرِ کلاسِ تاریخ، یه روز استاد پرسید: پطر کبیر، چطوری پطرزبورگ رو ساخت؟ .. من جواب دادم: با خون و شلاق... بعد با لگد از دانشگاه بیرونم کردن
************************
کالیایف: ما فقط برای این میکشیم که دنیایی بسازیم که توش دیگه کسی کسی رو نکشه! ما پیهِ قاتل بودن رو به تنمون مالیدیم که دنیا بعدش پُر بشه از آدمهایِ معصوم و پاک
************************
دورا: دنیا پُر از خونه، پُر از خشونت.. و زیادی هم پُر.. آدمهایی که واقعاً عدالت رو میخوان، حق ندارن عاشق بشن. اونا بیچاره ن، مثلِ من. گرفتار، سرهاشون بالا، و نگاهشون خیره فقط به یک جهت.. عشق چه جایی میتونه تویِ این دلهایِ مغرور داشته باشه؟ عشق سرِ آدم رو میندازه پایین.... یانک، ولی ما گردنهامون کشیده س
************************
کالیایف: کلیسا فقط میراث بر سرورش شده. فقط از رنجِ اون به نفعِ خودش بهره برداری میکنه.. عفو و آمرزش رو مالِ خودش کرده و احسان و کمک به آدمهایِ محتاج رو واگذاشته برایِ ما
---------------------------------------------
امیدوارم این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، کافی و مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
December 22, 2022
a discussion centered around revolution, the intricacies of it and the way the line is so subtly blurred between the killing of a man (and humanity to a certain extent) and the killing for an idea (that is, in theory, worth fighting for). the question of the common good and the means, justifiable or not, to achieve it. love and hatred in times of war and how both can be equally as necessary and yet as destructive. and death, no matter the form it takes.
June 25, 2023
هیچوقت بچههایی رو که از گرسنگی میمیرن دیدین؟ من دیدهم. و مُردن با بمب در مقایسه با مرگ تدریجی از گرسنگی عین خوشبختیه.
September 27, 2025
حرف زدن از بىعدالتی كافى نيست. بايد جونت رو كف دستت بگيرى و مبارزه كنى:)
May 13, 2020
Une bonne pièce de théâtre d'idées comme Camus sait les écrire.
Le sujet ?
Un groupe de socialistes révolutionnaire s'emploie à l'assassinat du tsar et de sa famille. Si les personnages ont pour certains des opinions tout à fait tranchées, c'est toujours une bonne occasion de polémiques profondes entre idéalisme et pragmatisme politique, nourries d'une connaissance approfondie de l'histoire révolutionnaire russe.
Le sujet ?
Un groupe de socialistes révolutionnaire s'emploie à l'assassinat du tsar et de sa famille. Si les personnages ont pour certains des opinions tout à fait tranchées, c'est toujours une bonne occasion de polémiques profondes entre idéalisme et pragmatisme politique, nourries d'une connaissance approfondie de l'histoire révolutionnaire russe.
February 27, 2020
این دومین نمایشنامهای بود که از کامو خوندم. راستش به نظرم کامو حسابی تاریخ رو زیر و رو کرده بوده و برای نوشتن نمایشنامه رفته اون گوشههای جذاب خاک گرفته تاریخ رو انتخاب کرده و یه دست حسابی به سر و گوشش کشیده و اسانس الجزایری-فرانسوی خودش رو هم بهش تزریق کرده و نهایتا ما رو با یه سری شاهکار درجه یک تنها گذاشته.
توی صالحان رفته سراغ روسیه، ترور عموی تزار به دست عدهای از سوسیالیستهای انقلابی. نمایشنامه پنج پرده داره و از همون اول حال و هوای برنامهریزی ترور و ترس و هیجانش بهتون تزریق میشه. اما اونچه این نمایشنامه رو تاثیرگذار میکنه بررسی حالات افراد مختلف تشکیل دهندهی چنین گروههاییه. رهبر گروه، متعصب گروه، متفکر گروه و ... همه با یک دید روانشناسانه جذاب تصویر شدن.
داشتم فکر میکردم توی گروههای مشابه ایرانی (مجاهدین مثلا) هم قطعا چنین شخصیتهایی بودن. قطعا گرههای اخلاقی چالشبرانگیزی سر راهشون قرار گرفته و قطعا انتخاب خیلیهاشون مرگ در راه آرمان بوده.
عرضم رو کوتاه کنم: کاموی عزیز رو دریابید و این نمایشنامه کوتاه ولی تاثیرگذار رو از دست ندید. همین.
این دومین نمایشنامهای بود که از کامو خوندم. راستش به نظرم کامو حسابی تاریخ رو زیر و رو کرده بوده و برای نوشتن نمایشنامه رفته اون گوشههای جذاب خاک گرفته تاریخ رو انتخاب کرده و یه دست حسابی به سر و گوشش کشیده و اسانس الجزایری-فرانسوی خودش رو هم بهش تزریق کرده و نهایتا ما رو با یه سری شاهکار درجه یک تنها گذاشته.
توی صالحان رفته سراغ روسیه، ترور عموی تزار به دست عدهای از سوسیالیستهای انقلابی. نمایشنامه پنج پرده داره و از همون اول حال و هوای برنامهریزی ترور و ترس و هیجانش بهتون تزریق میشه. اما اونچه این نمایشنامه رو تاثیرگذار میکنه بررسی حالات افراد مختلف تشکیل دهندهی چنین گروههاییه. رهبر گروه، متعصب گروه، متفکر گروه و ... همه با یک دید روانشناسانه جذاب تصویر شدن.
داشتم فکر میکردم توی گروههای مشابه ایرانی (مجاهدین مثلا) هم قطعا چنین شخصیتهایی بودن. قطعا گرههای اخلاقی چالشبرانگیزی سر راهشون قرار گرفته و قطعا انتخاب خیلیهاشون مرگ در راه آرمان بوده.
عرضم رو کوتاه کنم: کاموی عزیز رو دریابید و این نمایشنامه کوتاه ولی تاثیرگذار رو از دست ندید. همین.
February 10, 2018
این نسخه رو انتخاب کردم، چون نسخهای که خوندم توی موردهای موجود نبود.
مساله قصه، سوال معروف <<هدف وسیله را توجیه میکند یا نه>> بود. اما به شکل خیلی خوبی داستان و گفتگوها توی هم پیچیده شده بودند و ماجرا رو خیلی خوب به آدم نشون میداد. آیا انقلابی که از عدالت حرف میزنه میتونه آدم بکشه؟! اگه میتونه آدم بکشه بچهها رو چطور؟! اگه بچهها رو نمیتونه بکشه، پس چه فرقی با یک آدمبزرگ و بچه هست که باعث میشه بچه رو نشه کشت ولی آدمبزرگ رو بشه کشت؟!
و در نهایت بحث قاتل بودن و اینکه آدم بین زندگی با برچسب قاتل و مرگ کدوم رو انتخاب میکنه.
در نهایت، همه اینها اتفاق میافته و ما فقط شاهد هستیم. آدم میخکوب میشه. آدم نمیتونه انتخاب کنه که واقعن <<درست>> چی هست. کامو هم همینو میخواد بگه. میخواد بگه تهاش همینه و هیچوقت نمیشه جوابی برای این مساله در نظر گرفت و شاید ما ناگزیر ایم به تاریخ. به اینکه تاریخ کار خودشو بکنه و حرکت کنه. شکست و مرگ و تکرار این حلقه، اجتناب ناپذیر خواهد بود.
مساله قصه، سوال معروف <<هدف وسیله را توجیه میکند یا نه>> بود. اما به شکل خیلی خوبی داستان و گفتگوها توی هم پیچیده شده بودند و ماجرا رو خیلی خوب به آدم نشون میداد. آیا انقلابی که از عدالت حرف میزنه میتونه آدم بکشه؟! اگه میتونه آدم بکشه بچهها رو چطور؟! اگه بچهها رو نمیتونه بکشه، پس چه فرقی با یک آدمبزرگ و بچه هست که باعث میشه بچه رو نشه کشت ولی آدمبزرگ رو بشه کشت؟!
و در نهایت بحث قاتل بودن و اینکه آدم بین زندگی با برچسب قاتل و مرگ کدوم رو انتخاب میکنه.
در نهایت، همه اینها اتفاق میافته و ما فقط شاهد هستیم. آدم میخکوب میشه. آدم نمیتونه انتخاب کنه که واقعن <<درست>> چی هست. کامو هم همینو میخواد بگه. میخواد بگه تهاش همینه و هیچوقت نمیشه جوابی برای این مساله در نظر گرفت و شاید ما ناگزیر ایم به تاریخ. به اینکه تاریخ کار خودشو بکنه و حرکت کنه. شکست و مرگ و تکرار این حلقه، اجتناب ناپذیر خواهد بود.
May 30, 2023
عدالت کجاست؟
در کدام جای زمین، میتوان قطعهای به وسعتی ناچیز از عدالت برپا کرد؟
جانهای فدا شده در راهش، به کدام سو پر کشیدهاند؟
عدالت کجاست؟
در کدامین نقطهی زمین، گم شده است....
در کدام جای زمین، میتوان قطعهای به وسعتی ناچیز از عدالت برپا کرد؟
جانهای فدا شده در راهش، به کدام سو پر کشیدهاند؟
عدالت کجاست؟
در کدامین نقطهی زمین، گم شده است....
April 10, 2020
کالیایف نماد انسان عصیانگر برای کاموست. فرزندان معنوی هگل که در حزب سوسیالیست انقلابی روسیه آغازگر جنبش ترور بودند برای برپایی عدالت.
در زمانه ای که خدا را از جایگاه حکومت به زیرکشیدند و انسان را با آرمان عدالت جایگزینش کردند.
نیست انگاری انقلابی که سرآغاز ترور می شود.
اما تمام شجاعت، صداقت، قطعیت و رنج این انسانهای عاصی در مقابل ظلم و اشک و خون زمانه خود، زیر سایه همین عبارت کامو در کتاب عصیانگر قرار می گیرد که:" وانگهی ارزشی که در آینده تحقق خواهد یافت در نفس خود دارای تناقض است. چون تا هنگامی که شکل نگرفته است نه می تواند عملی را توضيح دهد و نه اصلی برای انتخاب باشد."
در تعریف کالیایف باز نقلی میکنم از کامو:"این جانیان سختگیر عصیانی را که سرنوشتشان بود، در متناقض ترین شکل آن تجربه کردند. می توان باور کرد که آنها هم با وجود اینکه خشونت را اجتناب ناپذیر می دانستند، به ناحق بودن آن اذعان داشتند. ضروری و نا بخشودنی، آدمکشی با این دو صفت در نظرشان مجسم میشد. "
اما من هم به گفته های هاول ایمان بیشتری دارم. در حکومتهای توتالیتر امروزی(پساتوتالیتری که به دلایل بسیار متفاوت از دیکتاتوری های کلاسیک است. )حذف فیزیکی اشخاص راه به جایی نخواهد برد.
روشهای مبارزه با حکومت ایدئولوژیک بسیار سخت تر و متفاوت با روشهای پیشین است.
تغییر افراد یا حتی تغییر پوسته ظاهری حکومت منجر به حکومت صالحان نخواهد شد.
نیاز به تغییر در حوزه فردی داریم. و آگاهی اگر در تمام قسمتهای زیستی افراد گسترش پیدا کند، قطعا تغییرات عملگرایانه سیاسی هم موثر خواهد بود. نیاز به زیستن در دایره حقیقت داریم! محدوده ای از رفتارها خارج از خواست و تحمیلهای ایدئولوژیک دروغین حکومتی.
در زمانه ای که خدا را از جایگاه حکومت به زیرکشیدند و انسان را با آرمان عدالت جایگزینش کردند.
نیست انگاری انقلابی که سرآغاز ترور می شود.
اما تمام شجاعت، صداقت، قطعیت و رنج این انسانهای عاصی در مقابل ظلم و اشک و خون زمانه خود، زیر سایه همین عبارت کامو در کتاب عصیانگر قرار می گیرد که:" وانگهی ارزشی که در آینده تحقق خواهد یافت در نفس خود دارای تناقض است. چون تا هنگامی که شکل نگرفته است نه می تواند عملی را توضيح دهد و نه اصلی برای انتخاب باشد."
در تعریف کالیایف باز نقلی میکنم از کامو:"این جانیان سختگیر عصیانی را که سرنوشتشان بود، در متناقض ترین شکل آن تجربه کردند. می توان باور کرد که آنها هم با وجود اینکه خشونت را اجتناب ناپذیر می دانستند، به ناحق بودن آن اذعان داشتند. ضروری و نا بخشودنی، آدمکشی با این دو صفت در نظرشان مجسم میشد. "
اما من هم به گفته های هاول ایمان بیشتری دارم. در حکومتهای توتالیتر امروزی(پساتوتالیتری که به دلایل بسیار متفاوت از دیکتاتوری های کلاسیک است. )حذف فیزیکی اشخاص راه به جایی نخواهد برد.
روشهای مبارزه با حکومت ایدئولوژیک بسیار سخت تر و متفاوت با روشهای پیشین است.
تغییر افراد یا حتی تغییر پوسته ظاهری حکومت منجر به حکومت صالحان نخواهد شد.
نیاز به تغییر در حوزه فردی داریم. و آگاهی اگر در تمام قسمتهای زیستی افراد گسترش پیدا کند، قطعا تغییرات عملگرایانه سیاسی هم موثر خواهد بود. نیاز به زیستن در دایره حقیقت داریم! محدوده ای از رفتارها خارج از خواست و تحمیلهای ایدئولوژیک دروغین حکومتی.
November 9, 2024
کتاب خیلی خوبی بود. واقعا از خوندنش لذت بردم.
من سعی کردم یه رویوو در موردش بنویسم ولی راستش در این لحظه توانشو ندارم. رویو های فارسی و خوبی تو همین گودریدز هست و بخونید.
شاید یه روزی دوباره خوندمش و بعد رویوو رو نوشتم.
ولی واقعا خوندنش رو بهتون پیشنهاد میکنم.
کوتاه و جذاب بود
من سعی کردم یه رویوو در موردش بنویسم ولی راستش در این لحظه توانشو ندارم. رویو های فارسی و خوبی تو همین گودریدز هست و بخونید.
شاید یه روزی دوباره خوندمش و بعد رویوو رو نوشتم.
ولی واقعا خوندنش رو بهتون پیشنهاد میکنم.
کوتاه و جذاب بود
August 6, 2022
"گراندوک" را یک شخص نکشت، یک عقیده کشت.
دادگسترها، نمایشنامهای برای عدالت و انقلاب.
بر اساس یک داستان واقعی در قرن 19 که گروهی از انقلابیون سوسیالیستی دست با ترور گراندوک(دوک بزرگ) پسرعموی تزار روسیه میزنند.
هرچند از این داستان جزئیات زیادی بهجا نمانده و چندان هم داستان معروفی نیست، ولی حداقل برای کامو بهانهی خوبی بود تا بتواند دربارهی انقلاب و آزادی و عدالت بنویسد.
از مکالمههایی که کامو میان شخصیتهای داستان رد و بدل کرده پ��داست کامو به خوبی با گروهها و شخصیتهای تروریستی انقلابی و طرز فکر آنها آشنا بوده.
استپان: سوئیس هم خودش یک بازادشتگاه است.
آننکف: چی داری میگویی آنجا دست کم آدم آزاد است.
استپان: آزادی تا زمانی که آدم وابسته یک سرزمین است، یک نوع بازداشتگاه به شمار میرود. من آنجا آزاد بود ولی فکر روسیه و بردههایش یک لحضه دست از سرم بر نمیداشت.
-------
آننکف: او را شاعر صدا میزنند.
استپان: این اسم خوبی برای یک تروریست نیست.
آننکف: او میگوید شعر هم به نوبهی خود انقلابی است.
استپان: فقط بمب انقلابی است.
همین جمله کوتاه یکی از بحث برانگیزترین موضوعهای انقلاب است.
هنر، فلسفه، ادبیات و...
به نوبهی خود هیچ قدرت واضحی در برابر اسلحه و بمب برای انقلاب کردن و مبارزه ندارند.
------
کالیایف: ما دست به کشتار میزنیم تا دنیایی بسازیم که دیگر در آن کسی دست به کشتار نزند.
اینجا به خوبی میشود آخرین جمله سیمون بولیوار جنگجوی بزرگ انقلابی را درک کرد، ""هرکس که انقلاب میکند، دریا را شخم میزند""
ترجمه پرویز شهدی بسیار عالی بود.
دادگسترها، نمایشنامهای برای عدالت و انقلاب.
بر اساس یک داستان واقعی در قرن 19 که گروهی از انقلابیون سوسیالیستی دست با ترور گراندوک(دوک بزرگ) پسرعموی تزار روسیه میزنند.
هرچند از این داستان جزئیات زیادی بهجا نمانده و چندان هم داستان معروفی نیست، ولی حداقل برای کامو بهانهی خوبی بود تا بتواند دربارهی انقلاب و آزادی و عدالت بنویسد.
از مکالمههایی که کامو میان شخصیتهای داستان رد و بدل کرده پ��داست کامو به خوبی با گروهها و شخصیتهای تروریستی انقلابی و طرز فکر آنها آشنا بوده.
استپان: سوئیس هم خودش یک بازادشتگاه است.
آننکف: چی داری میگویی آنجا دست کم آدم آزاد است.
استپان: آزادی تا زمانی که آدم وابسته یک سرزمین است، یک نوع بازداشتگاه به شمار میرود. من آنجا آزاد بود ولی فکر روسیه و بردههایش یک لحضه دست از سرم بر نمیداشت.
-------
آننکف: او را شاعر صدا میزنند.
استپان: این اسم خوبی برای یک تروریست نیست.
آننکف: او میگوید شعر هم به نوبهی خود انقلابی است.
استپان: فقط بمب انقلابی است.
همین جمله کوتاه یکی از بحث برانگیزترین موضوعهای انقلاب است.
هنر، فلسفه، ادبیات و...
به نوبهی خود هیچ قدرت واضحی در برابر اسلحه و بمب برای انقلاب کردن و مبارزه ندارند.
------
کالیایف: ما دست به کشتار میزنیم تا دنیایی بسازیم که دیگر در آن کسی دست به کشتار نزند.
اینجا به خوبی میشود آخرین جمله سیمون بولیوار جنگجوی بزرگ انقلابی را درک کرد، ""هرکس که انقلاب میکند، دریا را شخم میزند""
ترجمه پرویز شهدی بسیار عالی بود.
September 16, 2021
صالحان قشنگ حرف میزنند و شاید از معدود آدمهای انقلابیای باشند که میشه عمیقا درکشون کرد، چون عملشون به همون زیبایی تفکر و حرفهاشونه.
تاثیرگذار و جذاب 👌🏻
تاثیرگذار و جذاب 👌🏻
September 19, 2010
I saw this play as a kind of trailer for L'Homme révolté... it explores the same themes, but in a much more accessible way. The central paradox is the conflict of intuitions about the ethics of revolution. The rebel is sickened by the injustice of the world, and takes responsibility for creating justice by the use of violence - in this case, the assassination of the Grand Duke. However, this arguably makes him just as bad as the oppressors.
Les Justes is, as one would expect, beautifully written, and is very economical in working you through the different sides of the question and engaging your emotions. Given that Camus played an active part in the Resistance, it is not an academic exercise - these must have been issues that disturbed him a great deal. I kept wondering whether the 9/11 terrorists had these kinds of discussions. Full points to Camus for writing a play that's just as relevant now as when he wrote it.
Les Justes is, as one would expect, beautifully written, and is very economical in working you through the different sides of the question and engaging your emotions. Given that Camus played an active part in the Resistance, it is not an academic exercise - these must have been issues that disturbed him a great deal. I kept wondering whether the 9/11 terrorists had these kinds of discussions. Full points to Camus for writing a play that's just as relevant now as when he wrote it.
September 2, 2019
-..حتما خوشحال بوده و خیلی آروم و خونسرد رفته طرف چوبهی دار. مگه نه؟
-آهسته رفت. یکی داشت اون پایین دم رودخونه آواز میخوند، با یه آکاردئون. ..
-آهسته رفت. یکی داشت اون پایین دم رودخونه آواز میخوند، با یه آکاردئون. ..
December 7, 2025
این کتاب و پایانش منو یاد تموم عزیزانی انداخت که بخاطر آرمان ها و عقایدشون تا آخرین لحظه اظهار پشیمونی نکردن
August 19, 2024
« شرف یه چیز تجملیه مخصوص اونهایی که میتونن کالسکه داشته باشن.
_ نه، بهعکس، شرف آخرین دارایی فقراس. خودت اینو خوب میدونی، و اینم میدونی که شرف قلب انقلابه. برای همینه که ما تن به مرگ میدیم. برا همین بود که تو یه روز تنت رو به شلاق سپردی.»
کالیایف مظهر یک مرد صالحه که آرمان یک جهان بهتر رو در سر میپرورونه. اون شاعره و واسه همین وصله ناجوریه برای تروریست بودن، مگه میشه هم شاعر بود و هم آدمکش!
کالیایف از عشق شخصیش (دورا) میگذره به امید این که یک روزی عشق نصیب تمام آدم ها بشه...
ولی اگه حق با دورا باشه چی؟ با فداکاری فقط یک نفر میشه دنیا رواز استبداد رها کرد؟ اگه کالیایف به خاطر هیچ و پوچ مرده باشه چی؟ اگر نسل های بعدی آدمکشی رو بدون حفظ آرمان ادامه بدن چی؟
_ نه، بهعکس، شرف آخرین دارایی فقراس. خودت اینو خوب میدونی، و اینم میدونی که شرف قلب انقلابه. برای همینه که ما تن به مرگ میدیم. برا همین بود که تو یه روز تنت رو به شلاق سپردی.»
کالیایف مظهر یک مرد صالحه که آرمان یک جهان بهتر رو در سر میپرورونه. اون شاعره و واسه همین وصله ناجوریه برای تروریست بودن، مگه میشه هم شاعر بود و هم آدمکش!
کالیایف از عشق شخصیش (دورا) میگذره به امید این که یک روزی عشق نصیب تمام آدم ها بشه...
ولی اگه حق با دورا باشه چی؟ با فداکاری فقط یک نفر میشه دنیا رواز استبداد رها کرد؟ اگه کالیایف به خاطر هیچ و پوچ مرده باشه چی؟ اگر نسل های بعدی آدمکشی رو بدون حفظ آرمان ادامه بدن چی؟
April 30, 2024
به عنوان اولین نمایشنامه سراغ اثر خوبی رفتم خوشحالم.
July 20, 2025
- تا وقتی هنوز حتی یه نفر توی این دنیا در بنده، آزادی هم خودش یه زندونه.
- فهمیدم حرف زدن از بی عدالتی کافی نیست. باید جونت رو کف دستت بگیری و مبارزه کنی.
- فهمیدم حرف زدن از بی عدالتی کافی نیست. باید جونت رو کف دستت بگیری و مبارزه کنی.
April 30, 2019
Δια στόματος του ήρωα των Ανεξελεγκτων στοιχειων:
"..Ο Καμύ παρουσιάζει τα πρόσωπα (δεν μπαινω σε λεπτομέρειες για να αποφύγω σποιλερς) ως πλάσματα που βασανίζονται, ποτέ όμως ως ψυχοπαθείς ή ως τέρατα.."
Οι δίκαιοι είναι ένα σύντομο και περιεκτικό θεατρικό έργο. Η ιστορία του διαδραματίζεται στη Μόσχα, στις αρχές του 20ου αιώνα, όπου τα μέλη του Επαναστατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος επιχειρούν να σκοτώσουν το μεγάλο δούκα. Δικαιοσύνη! Ηθική! Δικαιοσύνη! Ιδεες! Ενοχή! Έρωτας! Προδοσία! Δικαιοσύνη! Θρησκεία! Χρέος! Ηθική!
Σε 75 μόλις σελίδες ο Καμύ καταφέρνει να φτιάξει ένα εικόνα που μοιάζει ξεκάθαρη. Να μας τη δίνει σκιαγραφημένη με κάθε λεπτομέρεια. Κ όμως, όσο διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις τους διαλόγους, και σκέφτεσαι τους ήρωες, όχι σαν ήρωες σε χαρτί, σαν πραγματικούς ανθρώπους, τπτ δεν είναι ξεκάθαρο πια. Η Ηθική έχει διπλή ανάγνωση. Και όχι δεν περιορίζομαι στη χριστιανική ηθική.
Είναι η ηθική που ενσαρκώνεται από έναν άνθρωπο και ο άνθρωπος που την εκπροσωπεί (?)
Είναι η δικαιοσύνη, η δειλία, η προσήλωση στο στόχο? Αλλά ποιο στόχο?
Ο στόχος είναι να πολεμήσεις ΓΙΑ μια ιδεα, ενάντια στους εχθρούς.. Αλλά τι ορίζει τον εχθρό? Πότε και πως ο εχθρός παίρνει πραγματική μορφή, ανθρώπινη?
Για τους ήρωες του Καμύ εδώ, η δικαιοσύνη είναι πανανθρώπινη. Είναι ο μοναδικός οδηγός ακόμα και αν δεν απαρνιούνται καθολικά τη φύση τους, την ανάγκη τους για αγάπη, για ζωή.
".. Αυτοί που αληθινά αγαπούν τη δικαιοσύνη δεν έχουν δικαίωμα να επικαλούνται την αγάπη. Στέκουν όρθιοι σαν και μένα, με το κεφάλι ψηλά, τα μάτια στυλά. Τι δουλειά μπορεί να έχει η αγάπη σε αυτές τις περήφανες καρδιές. Η αγάπη σε κάνει να σκύβεις το κεφάλι. Έχουμε τον αυχένα δύσκαμπτο.
- Αγαπούμε όμως το λαό μας.."
"- Για να σου συγχωρέσουν τα εγκλήματα σε βάζουν να κάνεις άλλα εγκλήματα?
- Μα δεν προκείται για εγκλήματα αφού αυτοί που κρεμάω είναι κατάδικοι. Ο θάνατος τους δεν έχει σημασία. Δεν είναι χριστιανοί"
".. θα θέλαμε να αφήσουμε τον εαυτό μας να τρέξει προς την αγάπη. Η βρωμερή αδικία όμως κολλάει πάνω μας. Είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε πιο μεγάλοι από τον εαυτό μας. Οι άνθρωποι, τα πρόσωπα, να τι θα θέλαμε να αγαπούμε. Την αγάπη περισσότερο από τη δικαιοσύνη!"
Είναι φανταστικό όταν το ένα βιβλίο σε οδηγεί στο άλλο..
Καλή Ανάγνωση
"..Ο Καμύ παρουσιάζει τα πρόσωπα (δεν μπαινω σε λεπτομέρειες για να αποφύγω σποιλερς) ως πλάσματα που βασανίζονται, ποτέ όμως ως ψυχοπαθείς ή ως τέρατα.."
Οι δίκαιοι είναι ένα σύντομο και περιεκτικό θεατρικό έργο. Η ιστορία του διαδραματίζεται στη Μόσχα, στις αρχές του 20ου αιώνα, όπου τα μέλη του Επαναστατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος επιχειρούν να σκοτώσουν το μεγάλο δούκα. Δικαιοσύνη! Ηθική! Δικαιοσύνη! Ιδεες! Ενοχή! Έρωτας! Προδοσία! Δικαιοσύνη! Θρησκεία! Χρέος! Ηθική!
Σε 75 μόλις σελίδες ο Καμύ καταφέρνει να φτιάξει ένα εικόνα που μοιάζει ξεκάθαρη. Να μας τη δίνει σκιαγραφημένη με κάθε λεπτομέρεια. Κ όμως, όσο διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις τους διαλόγους, και σκέφτεσαι τους ήρωες, όχι σαν ήρωες σε χαρτί, σαν πραγματικούς ανθρώπους, τπτ δεν είναι ξεκάθαρο πια. Η Ηθική έχει διπλή ανάγνωση. Και όχι δεν περιορίζομαι στη χριστιανική ηθική.
Είναι η ηθική που ενσαρκώνεται από έναν άνθρωπο και ο άνθρωπος που την εκπροσωπεί (?)
Είναι η δικαιοσύνη, η δειλία, η προσήλωση στο στόχο? Αλλά ποιο στόχο?
Ο στόχος είναι να πολεμήσεις ΓΙΑ μια ιδεα, ενάντια στους εχθρούς.. Αλλά τι ορίζει τον εχθρό? Πότε και πως ο εχθρός παίρνει πραγματική μορφή, ανθρώπινη?
Για τους ήρωες του Καμύ εδώ, η δικαιοσύνη είναι πανανθρώπινη. Είναι ο μοναδικός οδηγός ακόμα και αν δεν απαρνιούνται καθολικά τη φύση τους, την ανάγκη τους για αγάπη, για ζωή.
".. Αυτοί που αληθινά αγαπούν τη δικαιοσύνη δεν έχουν δικαίωμα να επικαλούνται την αγάπη. Στέκουν όρθιοι σαν και μένα, με το κεφάλι ψηλά, τα μάτια στυλά. Τι δουλειά μπορεί να έχει η αγάπη σε αυτές τις περήφανες καρδιές. Η αγάπη σε κάνει να σκύβεις το κεφάλι. Έχουμε τον αυχένα δύσκαμπτο.
- Αγαπούμε όμως το λαό μας.."
"- Για να σου συγχωρέσουν τα εγκλήματα σε βάζουν να κάνεις άλλα εγκλήματα?
- Μα δεν προκείται για εγκλήματα αφού αυτοί που κρεμάω είναι κατάδικοι. Ο θάνατος τους δεν έχει σημασία. Δεν είναι χριστιανοί"
".. θα θέλαμε να αφήσουμε τον εαυτό μας να τρέξει προς την αγάπη. Η βρωμερή αδικία όμως κολλάει πάνω μας. Είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε πιο μεγάλοι από τον εαυτό μας. Οι άνθρωποι, τα πρόσωπα, να τι θα θέλαμε να αγαπούμε. Την αγάπη περισσότερο από τη δικαιοσύνη!"
Είναι φανταστικό όταν το ένα βιβλίο σε οδηγεί στο άλλο..
Καλή Ανάγνωση
November 26, 2022
طرح اصلی نمایشنامه کاملا تاریخی است و ترور آرشیدوک سرژ در روسیه در سال 1905 و بعدها به دار آویخته شدن تروریست کالیایف را بازگو میکند.
شخصیت ها باید به هر طریقی خود را برای دیدار با مرگ و جنگ با استبداد آماده کنند. آنها خشونت را توجیهی برای عدالت در نظر میگیرند تا نظم جدیدی در جهان برقرار شود.
تضاد های عقیدتی شخصیت ها باعث گفتگو و کشمکشی میشود که حدود آزادی و عدالت در جامعه بشری را به نمایش میکشد.
همانطور که دیالوگ ها پیش میروند شخصیت ها با پرسش های اخلاقیی مواجه میشوند که با نظریه هایشان جور در نمی آید و ایرادات استدلال هایشان را آشکار میکنند.
از کتاب:
ووآنف: وقتی دانشجو بودم، رفقایم مرا مسخره میکردند، برای اینکه بلد نبودم تودارباشم. هرچه به فکرم میرسید، میگفتم و بالاخره هم مرا از دانشگاه اخراج کردند.
استپان: چرا؟
ووآنف: سر درس تاریخ استاد از من پرسید: چطوری پطرکبیر سن پطرزبورک را بنا کرد؟
استپان: چه سوال خوبی!
ووآنف: من جواب دادم با خون و شلاق، و از دانشگاه اخراجم کردند.
استپان: بعدش؟
ووآنف: فهمیدم که تنها کافی نیست آدم بیعدالتی را فاش کند باید جان خودش را هم برای مبارزه با آنها از دست بدهد
حالا خوشحالم...
شخصیت ها باید به هر طریقی خود را برای دیدار با مرگ و جنگ با استبداد آماده کنند. آنها خشونت را توجیهی برای عدالت در نظر میگیرند تا نظم جدیدی در جهان برقرار شود.
تضاد های عقیدتی شخصیت ها باعث گفتگو و کشمکشی میشود که حدود آزادی و عدالت در جامعه بشری را به نمایش میکشد.
همانطور که دیالوگ ها پیش میروند شخصیت ها با پرسش های اخلاقیی مواجه میشوند که با نظریه هایشان جور در نمی آید و ایرادات استدلال هایشان را آشکار میکنند.
از کتاب:
ووآنف: وقتی دانشجو بودم، رفقایم مرا مسخره میکردند، برای اینکه بلد نبودم تودارباشم. هرچه به فکرم میرسید، میگفتم و بالاخره هم مرا از دانشگاه اخراج کردند.
استپان: چرا؟
ووآنف: سر درس تاریخ استاد از من پرسید: چطوری پطرکبیر سن پطرزبورک را بنا کرد؟
استپان: چه سوال خوبی!
ووآنف: من جواب دادم با خون و شلاق، و از دانشگاه اخراجم کردند.
استپان: بعدش؟
ووآنف: فهمیدم که تنها کافی نیست آدم بیعدالتی را فاش کند باید جان خودش را هم برای مبارزه با آنها از دست بدهد
حالا خوشحالم...
March 10, 2023
تا روزی که حتی یک اسیر روی زمین هست،
آزادی زندان است.
نمایشنامه بسیار پخته ایست
دو راهی شک و ایمان،عشق و آرمان و ترس و هدف….
همه در این نمایشنامه گنجانده شده…
عمیقا پیشنهادش میکنم.
۱۹/۱۲/۱۴۰۱
آزادی زندان است.
نمایشنامه بسیار پخته ایست
دو راهی شک و ایمان،عشق و آرمان و ترس و هدف….
همه در این نمایشنامه گنجانده شده…
عمیقا پیشنهادش میکنم.
۱۹/۱۲/۱۴۰۱
May 21, 2012
The play is based on actual historical figures, in 1905, a terrorist group ( social revolutionaries )have attacked and assassinated the Russian Grand Duke.........
The main theme is hating violence , torture, assassination and getting lost in this strife...
And the question raised in this play is whether it is right to kill in the name of justice..?
Ivan Kaliayev, a protagonist of the play, fails in killing the Duke at his first attempt....
because the Duke is accompanied by small children. He refuses to deprive the Dukes relatives of their young lives.....
Returning to the terrorists cell,Kaliayev is involved with a harsh quarrel with his fellow members as to the justification of killing for the purpose of revolution ......
a quarrel concerning whether the end justifies the means.......
the debate centers around limit of violence, Can one kill in the
interests of the revolution........
"Children! That is all you know. Don't you understand that because he failed to kill these two, thousands of Russian children will die of hunger for many years to come? "
U can't decide.....
and u would be on neither side....
the oppressed with their miserable and humiliating condition and their desire of freedom., or the suppressing ......
as u believe If a man commits a murder,even if this victim deserve to be killed, that man must be killed...........
A continuous conflict and urging debate concerning justice and violence......
The main theme is hating violence , torture, assassination and getting lost in this strife...
And the question raised in this play is whether it is right to kill in the name of justice..?
Ivan Kaliayev, a protagonist of the play, fails in killing the Duke at his first attempt....
because the Duke is accompanied by small children. He refuses to deprive the Dukes relatives of their young lives.....
Returning to the terrorists cell,Kaliayev is involved with a harsh quarrel with his fellow members as to the justification of killing for the purpose of revolution ......
a quarrel concerning whether the end justifies the means.......
the debate centers around limit of violence, Can one kill in the
interests of the revolution........
"Children! That is all you know. Don't you understand that because he failed to kill these two, thousands of Russian children will die of hunger for many years to come? "
U can't decide.....
and u would be on neither side....
the oppressed with their miserable and humiliating condition and their desire of freedom., or the suppressing ......
as u believe If a man commits a murder,even if this victim deserve to be killed, that man must be killed...........
A continuous conflict and urging debate concerning justice and violence......
November 19, 2022
کالیایف:«اما زندگی بازم به نظرم قشنگه، عالیه. من زیبایی رو دوست دارم، از خوشبختی خوشم میاد! برای همینه که از استبداد بیزارم. چطور میتونم اینها رو بهشون توضیح بدم؟ چطور بهشون بگم انقلاب؟ آره، معلومه که انقلاب! اما اینبار انقلاب برای زندگی، برای فرصت دادن به آدمها که بالاخره زندگی کنن و از زندگی لذت ببرن، میفهمی؟»
ممنونم آقای کامو.
ممنونم آقای کامو.
October 23, 2018
“با مرگ یک انسان خیلی چیزها میمیرند”
از صبح درگیر رد کردن یا قبول این جمله موندم.
از صبح درگیر رد کردن یا قبول این جمله موندم.
Displaying 1 - 30 of 787 reviews