What do you think?
Rate this book
Varvari
OGLED O PREOBRAŽAJU
"Ovaj tekst ima neobičnu genezu. Napisao sam između maja i oktobra 2006, u jednom za mene prilićno mahnitom ritmu.Svakih pet-šest dana objavljivao sam po jedan nastavak u "Republici"...
Ali dopalo mi se da pišem kao u nekoj vrsti direktnog prenosa, pred očima čitalaca, usredsređen više na što brže definisanje misli nego na promišljanje o konačnom izgledu objavljenog teksta."
A.B.
Zbirka eseja na temu varvara u najširem mogućem smislu, uključujući, neizbežno, osvrt na savremeno društvo u kom se krećemo, ali i onaj surovi, varvarski deo ljudske duše...
"Ovaj tekst ima neobičnu genezu. Napisao sam između maja i oktobra 2006, u jednom za mene prilićno mahnitom ritmu.Svakih pet-šest dana objavljivao sam po jedan nastavak u "Republici"...
Ali dopalo mi se da pišem kao u nekoj vrsti direktnog prenosa, pred očima čitalaca, usredsređen više na što brže definisanje misli nego na promišljanje o konačnom izgledu objavljenog teksta."
A.B.
Zbirka eseja na temu varvara u najširem mogućem smislu, uključujući, neizbežno, osvrt na savremeno društvo u kom se krećemo, ali i onaj surovi, varvarski deo ljudske duše...
179 pages, Hardcover
First published January 1, 2006
145 people are currently reading
2131 people want to read
About the author
Alessandro Baricco
102 books3,963 followersAlessandro Baricco is an Italian writer, born at Torino in 1958. He's the author of several works, including the novels Lands of Glass (Selezione Campiello Award and Prix Médicis Étranger), Ocean Sea (Viareggio Prize), Silk, City, Emmaus or Mr. Gwyn, among others.
He is also the author of the majestic rewrite of Homer’s Iliad, the theatrical monologue Novecento, the essays Next: On Globalization and the World to Come or The Game.
Baricco hosted the book program "Pickwick" for Rai Tre, which, according to Claudio Paglieri, "invited Italians to rediscover the pleasure of reading." In 1994, he founded a school of "writing techniques" in Turin called Holden (as a tribute to Salinger), which, under his direction, has been a resounding success. Since the publication of Silk, which has become a long-standing bestseller both in Italy and internationally, Baricco has established himself as one of the great Italian writers of the new generations.
He was awarded the Fondazione Il Campiello Prize in 2020 and the Penna d’Oro Prize in 2022 for his body of work.
He is also the author of the majestic rewrite of Homer’s Iliad, the theatrical monologue Novecento, the essays Next: On Globalization and the World to Come or The Game.
Baricco hosted the book program "Pickwick" for Rai Tre, which, according to Claudio Paglieri, "invited Italians to rediscover the pleasure of reading." In 1994, he founded a school of "writing techniques" in Turin called Holden (as a tribute to Salinger), which, under his direction, has been a resounding success. Since the publication of Silk, which has become a long-standing bestseller both in Italy and internationally, Baricco has established himself as one of the great Italian writers of the new generations.
He was awarded the Fondazione Il Campiello Prize in 2020 and the Penna d’Oro Prize in 2022 for his body of work.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 198 reviews
May 7, 2019
Reading this book was a problematic experience: I really don't know what Baricco is standing for! At first he seems to state that our culture is going down as a consequence of the "Google-phenomenon", the internet and the social media: everything has become superficial, there's no depth anymore. In other words Baricco presents himself as a cultural pessimist. That might be plausible, but his arguments are very grotesque (he speaks of the mutation of men into fish, of hordes of barbarians invading our society, etc). But then, at the end he suddenly changes tack and begins to defend the great changes that are taking place in the internet-revolution, an obvious contradiction of what he first stated. That made me think Baricco just wanted to elude his readers, and in fact wanted to bring a satire on cultural pessimism. Perhaps I'm awfully unjust, but I have the impression that in this book Alessandro Baricco places himself in the Italian tradition of arlecchino. I'm sorry, but I don't like to be pulled around.
Read
December 8, 2024De barbaren van Alessandro Baricco is een geweldig boek. Tom Lenaerts en Johan Terryn raadden het al aan in de podcast 'drie boeken'; nu ben ik eindelijk zelf ook overstag gegaan.
Het boek gaat over het gevoel dat onze 'hogere cultuur' aangevallen wordt. Dat de barbaren komen en alles wat wij hoogstaand en belangrijk vinden, kapotmaken. In dit boek zegt Alessandro Baricco dat we gelijk hebben, dat dit gevoel correct is. Dat het goed is om de inval van die barbaren volledig te proberen begrijpen, alle aspecten ervan te snappen. En hij legt vervolgens met adembenemende redeneringen uit wat er precies aan de hand is.
Een voorbeeld in het begin van het boek: toen de negende symfonie van Beethoven uitkwam, schreef een criticus in Londen dat Beethoven de elegantie, de puurheid en de maat, die de basisprincipes van de kunst vormden, liet plaatsmaken voor een nieuwe, frivole en pompeuze stijl, geregeerd door oppervlakkigheid. De negende van Beethoven is vandaag één van de hoogtepunten van onze 'hoge' cultuur.
De barbaren gaat over Hollywoodwijn, over voetbal dat spectaculairder wordt gemaakt, over de boekensector. Over Google als basis en symbool van een kennisrevolutie, over de Chinese Muur. Wat Alessandro Baricco hier schrijft, is zò interessant en verandert je blik op de wereld, op de jeugd en op het culturele leven voor altijd. En bovendien heeft hij het allemaal zò ongelooflijk goed opgeschreven.
De barbaren verscheen eerst als een reeks artikels in de krant La Repubblica, later heeft hij ze gebundeld tot dit boek. Doordat het eerst opeenvolgende krantenberichten waren, neemt hij je heel duidelijk en expliciet mee van de ene gedachte (hoofdstuk) naar de volgende. Hij doet het lijken alsof hij alles samen met ons, lezers, ontdekt. Ik heb zelden iemand dit zo goed weten te doen. Hij vertelt op een heel losse manier, geeft zijn procédé weer, wat erg verfrissend is. Het gevolg is een uiterst leesbaar boek dat officieel een cultuurfilosofisch essay is maar dat ik nooit zo zou noemen om niet iedereen af te schrikken. De barbaren is een onvergetelijk boek, een grote aanrader.
Volledig leesverslag: https://wimoosterlinck.wpcomstaging.c...
Het boek gaat over het gevoel dat onze 'hogere cultuur' aangevallen wordt. Dat de barbaren komen en alles wat wij hoogstaand en belangrijk vinden, kapotmaken. In dit boek zegt Alessandro Baricco dat we gelijk hebben, dat dit gevoel correct is. Dat het goed is om de inval van die barbaren volledig te proberen begrijpen, alle aspecten ervan te snappen. En hij legt vervolgens met adembenemende redeneringen uit wat er precies aan de hand is.
Een voorbeeld in het begin van het boek: toen de negende symfonie van Beethoven uitkwam, schreef een criticus in Londen dat Beethoven de elegantie, de puurheid en de maat, die de basisprincipes van de kunst vormden, liet plaatsmaken voor een nieuwe, frivole en pompeuze stijl, geregeerd door oppervlakkigheid. De negende van Beethoven is vandaag één van de hoogtepunten van onze 'hoge' cultuur.
De barbaren gaat over Hollywoodwijn, over voetbal dat spectaculairder wordt gemaakt, over de boekensector. Over Google als basis en symbool van een kennisrevolutie, over de Chinese Muur. Wat Alessandro Baricco hier schrijft, is zò interessant en verandert je blik op de wereld, op de jeugd en op het culturele leven voor altijd. En bovendien heeft hij het allemaal zò ongelooflijk goed opgeschreven.
De barbaren verscheen eerst als een reeks artikels in de krant La Repubblica, later heeft hij ze gebundeld tot dit boek. Doordat het eerst opeenvolgende krantenberichten waren, neemt hij je heel duidelijk en expliciet mee van de ene gedachte (hoofdstuk) naar de volgende. Hij doet het lijken alsof hij alles samen met ons, lezers, ontdekt. Ik heb zelden iemand dit zo goed weten te doen. Hij vertelt op een heel losse manier, geeft zijn procédé weer, wat erg verfrissend is. Het gevolg is een uiterst leesbaar boek dat officieel een cultuurfilosofisch essay is maar dat ik nooit zo zou noemen om niet iedereen af te schrikken. De barbaren is een onvergetelijk boek, een grote aanrader.
Volledig leesverslag: https://wimoosterlinck.wpcomstaging.c...
December 13, 2019
"Sve je više Varvara, a sve je manje Rimljana..."
Žedan krvi, puštam Bajaginu pesmu i spremam se da zaratim sa obe ćerke i sinom. Varvarima. Možda se nećemo odbraniti od najezde, ali tu sam, da sa Alesandrom Barikom branim bedeme civilizacije.
Na sreću, kako piše, izginućemo sa mnogo stila. Duhovito, sa sjajnim zapažanjima. Esej na 140 strana, onakav kakvi bi eseji trebalo da budu. A počinje sa citiranjem jednog od prvih novinskih prikaza izvođenja Betovenove Devete simfonije. Milica, jedna od Varvara, 10 godina, kaže da ovako danas pričaju o Rasti i Džala Bratu:
"Elegancija, čistota i mera, koje su bili principi naše umetnosti, postepeno su uzmakle pred tim novim stilom, frivolnim i izveštačenim, koji je počeo da dominira u ovom našem vremenu sklonom površnosti. Mozgovi koji, po obrazovanju i navici, nisu kadri da misle ni o čemu drugom osim o odeći, modi, tračevima, čitanju romana i moralnom rasulu, imaju poteškoća da izvuku jedno istančanije i manje grozničavo zadovoljstvo iz nauke i umetnosti. Betoven piše za te mozgove, i u tome, čini se, ima izvesnog uspeha."
Eto.
Komično je da Deveta, danas, predstavlja upravo jedno od najčvršćih i najuzvišenijih uporišta te tvrđave kojoj preti invazija varvara. Ta muzika je postala barjak, himna, poslednje utvrđenje. Ona je naša civilizacija. E pa, imam za vas jednu vest. Postojalo je vreme kada je Deveta bila barjak varvara! Ona i čitaoci romana: sve sami varvari! Kada bi ih ugledali na horizontu kako se primiču, trčali su da sakriju kćeri i dragulje! Kakav obrt! (Uzgred: kako smo došli do toga da mislimo da su varvari, naprotiv, oni koji NE čitaju romane?)
Bariko nastavlja sa mnogo strasti, postavlja se na stranu romantizma. Na primerima vina, fudbala i knjiga, objašnjava kako su poharana ta tri sela civilizacije, pre nego što krene direktno u glavno uporište varvara: Gugl.
Međutim, vremenom uz ovaj esej u nastavcima (Bariko ga je objavljivao u dnevniku Republika 2006., dan za danom), počneš da shvataš da nije sve tako crno-belo. I na kraju, u zaključku koji piše na Kineskom zidu ("građevini koja nije bila izgrađena kao vojna, već kao mentalna prepreka od varvara), donosi više nego solidan zaključak.
Varvari. Pozajmljeni u biblioteci. Pročitani. I u istom trenutku poručeni preko Kupinda.
Žedan krvi, puštam Bajaginu pesmu i spremam se da zaratim sa obe ćerke i sinom. Varvarima. Možda se nećemo odbraniti od najezde, ali tu sam, da sa Alesandrom Barikom branim bedeme civilizacije.
Na sreću, kako piše, izginućemo sa mnogo stila. Duhovito, sa sjajnim zapažanjima. Esej na 140 strana, onakav kakvi bi eseji trebalo da budu. A počinje sa citiranjem jednog od prvih novinskih prikaza izvođenja Betovenove Devete simfonije. Milica, jedna od Varvara, 10 godina, kaže da ovako danas pričaju o Rasti i Džala Bratu:
"Elegancija, čistota i mera, koje su bili principi naše umetnosti, postepeno su uzmakle pred tim novim stilom, frivolnim i izveštačenim, koji je počeo da dominira u ovom našem vremenu sklonom površnosti. Mozgovi koji, po obrazovanju i navici, nisu kadri da misle ni o čemu drugom osim o odeći, modi, tračevima, čitanju romana i moralnom rasulu, imaju poteškoća da izvuku jedno istančanije i manje grozničavo zadovoljstvo iz nauke i umetnosti. Betoven piše za te mozgove, i u tome, čini se, ima izvesnog uspeha."
Eto.
Komično je da Deveta, danas, predstavlja upravo jedno od najčvršćih i najuzvišenijih uporišta te tvrđave kojoj preti invazija varvara. Ta muzika je postala barjak, himna, poslednje utvrđenje. Ona je naša civilizacija. E pa, imam za vas jednu vest. Postojalo je vreme kada je Deveta bila barjak varvara! Ona i čitaoci romana: sve sami varvari! Kada bi ih ugledali na horizontu kako se primiču, trčali su da sakriju kćeri i dragulje! Kakav obrt! (Uzgred: kako smo došli do toga da mislimo da su varvari, naprotiv, oni koji NE čitaju romane?)
Bariko nastavlja sa mnogo strasti, postavlja se na stranu romantizma. Na primerima vina, fudbala i knjiga, objašnjava kako su poharana ta tri sela civilizacije, pre nego što krene direktno u glavno uporište varvara: Gugl.
Međutim, vremenom uz ovaj esej u nastavcima (Bariko ga je objavljivao u dnevniku Republika 2006., dan za danom), počneš da shvataš da nije sve tako crno-belo. I na kraju, u zaključku koji piše na Kineskom zidu ("građevini koja nije bila izgrađena kao vojna, već kao mentalna prepreka od varvara), donosi više nego solidan zaključak.
Varvari. Pozajmljeni u biblioteci. Pročitani. I u istom trenutku poručeni preko Kupinda.
November 10, 2019
Non ci sono più le stagioni di una volta. Secondo Baricco, non c'ė neanche più il vino e nemmeno il calcio di una volta. Per non parlare della musica. Insomma, niente ė più come "una volta", anche se non ė chiaro a quale passato Baricco si riferisca. Si tratta degli anni in cui egli era giovinetto o del tempo in cui Beethoven furoreggiava? Poco importa, tutto il passato ė in qualche modo idillico e puro. Un tempo in cui il valore della vita si misurava anche con la fatica che occorreva per apprendere e approfondire le proprie passioni.
Oggi invece si naviga su internet e siamo superficiali in tutto. Giudizio negativo? Invece no. Dopo aver scritto pagine e pagine per criticare il vino, il calcio e la musica odierna, Baricco volta gabbana e ci dice che le società cambiano in continuazione perché i barbari invadono paesi più civilizzati da millenni e non tutto il male vien per nuocere. Si prende perfino la briga di andare sulla grande muraglia cinese, per spiegarci che i muri non difendono dalla barbarie: grazie Baricco... senza questa idea inedita, non ci sarei mai arrivata. Ma poi perché dovremmo essere difesi? La barbarie, oltre alla distruzione, porta linfa vitale.
Insomma, la classica conclusione opportunista, vigliacca e ipocrita di chi si rifiuta di schierarsi, perchė si sa che al giorno d'oggi non esiste peccato peggiore del "giudicare". Che i barbari abbiano trionfato ė fuori discussione, che Baricco preferisca stare dalla loro parte, anche. Ammettere che la societá occidentale ė in decadenza, che le regole morali sono considerate un peso, che tutto e il suo opposto sono considerati leciti e persino benvenuti ė il tipico attegiamento di chi vuole essere dalla parte del vincitore.
Questo libercolo ė patetico, incoerente e irritante nello stile. Comunque. Baricco. Vende sempre. Ma se io, scrivessi come lui. Mi prenderebbero per pazza. Beh, insomma, allora.... un paio di righe alla Baricco, spero, mi verranno perdonate. Comunque.
Oggi invece si naviga su internet e siamo superficiali in tutto. Giudizio negativo? Invece no. Dopo aver scritto pagine e pagine per criticare il vino, il calcio e la musica odierna, Baricco volta gabbana e ci dice che le società cambiano in continuazione perché i barbari invadono paesi più civilizzati da millenni e non tutto il male vien per nuocere. Si prende perfino la briga di andare sulla grande muraglia cinese, per spiegarci che i muri non difendono dalla barbarie: grazie Baricco... senza questa idea inedita, non ci sarei mai arrivata. Ma poi perché dovremmo essere difesi? La barbarie, oltre alla distruzione, porta linfa vitale.
Insomma, la classica conclusione opportunista, vigliacca e ipocrita di chi si rifiuta di schierarsi, perchė si sa che al giorno d'oggi non esiste peccato peggiore del "giudicare". Che i barbari abbiano trionfato ė fuori discussione, che Baricco preferisca stare dalla loro parte, anche. Ammettere che la societá occidentale ė in decadenza, che le regole morali sono considerate un peso, che tutto e il suo opposto sono considerati leciti e persino benvenuti ė il tipico attegiamento di chi vuole essere dalla parte del vincitore.
Questo libercolo ė patetico, incoerente e irritante nello stile. Comunque. Baricco. Vende sempre. Ma se io, scrivessi come lui. Mi prenderebbero per pazza. Beh, insomma, allora.... un paio di righe alla Baricco, spero, mi verranno perdonate. Comunque.
February 28, 2012
Wonderful book. It describes -with an appealing and simple language- key aspects of our contemporary culture, how the "barbarians" are invading it, changing it -our values and traditions- (we can thing of barbarians as the new generations, or maybe as the impact of today´s most powerful economy -USA-).
He uses wine, soccer, books and education to illustrate this phenomena. He progressively shows us how they behave, the changes they made in our world, trying at the end to determine who they really are. Simplifying, we can say that USA with its pragmatic approach tends to look for the spectacular, rapidity, clarity and easiness (barbarian culture), again the historical, slow, complex and traditional values of European countries (classic culture). Unlike other authors, his is not a pessimistic view but more a curious, sharp and enlightening analysis.
I read this book upon a suggestion made by a former national university`s dean. I asked him which book I could read about the current state of education in Argentina. He answered "Baricco´s book, even though is not strictly about education, will help you to understand it better". And it did.
In summary, a great insight on today´s culture, and a deep and intelligent thought on the changes that Internet, Google and the new technologies provoked on it.
He uses wine, soccer, books and education to illustrate this phenomena. He progressively shows us how they behave, the changes they made in our world, trying at the end to determine who they really are. Simplifying, we can say that USA with its pragmatic approach tends to look for the spectacular, rapidity, clarity and easiness (barbarian culture), again the historical, slow, complex and traditional values of European countries (classic culture). Unlike other authors, his is not a pessimistic view but more a curious, sharp and enlightening analysis.
I read this book upon a suggestion made by a former national university`s dean. I asked him which book I could read about the current state of education in Argentina. He answered "Baricco´s book, even though is not strictly about education, will help you to understand it better". And it did.
In summary, a great insight on today´s culture, and a deep and intelligent thought on the changes that Internet, Google and the new technologies provoked on it.
September 4, 2020
Dopo aver letto The Game, mi ero ritrovata totalmente appassionata di Alessandro Baricco come saggista. Ed ecco perché poi mi ero recata in libreria per leggere questo saggio su come il mondo e la cultura cambiano.
Tutti quanti abbiamo pensato almeno una volta che il nostro mondo stia diventando più imbecille, che non c'è più la musica, la letteratura, l'arte di una volta, che ci stiamo imbarbarendo.
Ebbene, in questo libro Baricco ci spiega come funziona questa mutazione, passando attraverso una storia della musica classica, Internet, il cinema. Soprattutto, ci lascia con l'idea che questa mutazione non è da abbracciare in toto o da rinnegare completamente. Ma è giusto navigarla tenendo la rotta e con buone carte nautiche, ma apprezzando il viaggio e quello che di bello e interessante può uscire.
Spiegazioni chiare ma mai banali, un excursus intelligente e completo seppur breve e spezzettato in piccoli articoli. Il libro, infatti, uscì a puntate su la Repubblica nel 2006, ma è ancora incredibilmente attuale.
Credo che Baricco o lo si ami o lo si odi, non ci sono vie di mezzo. Io adoro questo suo modo di spiegare il presente dando al lettore un quadro generale chiaro.
Tutti quanti abbiamo pensato almeno una volta che il nostro mondo stia diventando più imbecille, che non c'è più la musica, la letteratura, l'arte di una volta, che ci stiamo imbarbarendo.
Ebbene, in questo libro Baricco ci spiega come funziona questa mutazione, passando attraverso una storia della musica classica, Internet, il cinema. Soprattutto, ci lascia con l'idea che questa mutazione non è da abbracciare in toto o da rinnegare completamente. Ma è giusto navigarla tenendo la rotta e con buone carte nautiche, ma apprezzando il viaggio e quello che di bello e interessante può uscire.
Spiegazioni chiare ma mai banali, un excursus intelligente e completo seppur breve e spezzettato in piccoli articoli. Il libro, infatti, uscì a puntate su la Repubblica nel 2006, ma è ancora incredibilmente attuale.
Credo che Baricco o lo si ami o lo si odi, non ci sono vie di mezzo. Io adoro questo suo modo di spiegare il presente dando al lettore un quadro generale chiaro.
February 7, 2014
Ben ik een barbaar?
"Het kost al heel veel moeite om je eigen kluitje aarde te begrijpen", schrijft Alessandro Baricco in de inleiding van zijn tot boekvorm uitgegroeide verzameling essays en toch onderneemt hij een poging om de verschuivingen of de 'mutatie' van onze cultuur te vatten. Hij benoemt onze tijd zelfs als een kantelmoment dat net als de Verlichting de hele wereld opnieuw definieert.
Zijn we dan al toe aan het post-postmodernisme en kan er in onze 'zeitgeist', die wordt gekenmerkt door snelheid, oppervlakkigheid en overdaad, überhaupt sprake zijn van een eenvormige beweging of stroming?
Baricco biedt met zijn ‘barbaren’ een pilletje aan tegen het cultuurpessimisme dat wordt gekenmerkt door een elitair bejammeren van de degeneratie van de cultuur. Jongeren lezen niet meer, geen kat weet nog wie Frida Kahlo was en over een aantal jaar is De Goddelijke Komedie enkel nog dat obscure boek dat ter inspiratie diende voor Dan Brown. Maar volgens Baricco valt het allemaal best mee.
"Is onze beschaving om zeep omdat u niets over deze vrouw weet?" Dat stond als onderschrift bij een afbeelding van Frida Kahlo op een cover van dS Weekblad toen er een artikel in verschenen was over De barbaren. Een vraag waar mijn leerlingen stil van worden. Uiteraard kennen zij Kahlo niet (meer). Astrid Bryan, die in de inleiding van het artikel wordt genoemd, kennen ze dan weer allemaal. Wat gegniffel ondersteunt de helaasheid der dingen.
Is onze beschaving aan het afglijden? Verloedert onze cultuur? Worden wij kinderen van de oppervlakkigheid, de bitesize massa'cultuur'?
Een aantal van mijn leerlingen sluit zich aan bij Baricco. Ook volgens hen valt het al bij al nog mee. Ze weten nog wie Osama Bin Laden is en de 'écht belangrijke mensen', die kennen ze nog.
Wat me vooral stoort aan de analyse van Baricco is het belang dat hij hecht aan het onderscheid tussen 'hoge en lage' cultuur. Highbrow en lowbrow. Virginia Woolf en Spider-man. Walter Benjamin en Mickey Mouse. Blote vrouwen en strips worden in Baricco’s discours onmiddellijk en onverbiddelijk verbannen naar de lagere regionen. Maar goed dat hij niets over videogames schreef. In zekere zin beweert Baricco dat hij de sleutel tot het begrip van de nieuwe cultuurstroming gevonden heeft in het samengaan van hoog en laag, in het vervagen van de grens tussen die twee. Hoge cultuur zou voor sommigen lastig, vermoeiend en verstikkend zijn. Baricco raadt zijn lezers aan om open te staan voor die ‘nieuwe’ cultuur van ‘lage’, wereldse uitingen die aansluiting vinden bij een wereld zonder boeken, een wereld die los van boeken bestaat. Middelmatigheid en oppervlakkigheid beïnvloeden de huidige cultuur zonder die te bedreigen. Of zoals Baricco het stelt: waarom een dure, exclusieve wijn degusteren als je ook ‘hollywoodwijn’ kan kopen?
Laat me dit duidelijk stellen: ik hou enorm van ‘lage’ cultuuruitingen! Ik ben een grote fan van rioolhorrorfilms, van abjecte cultcinema, van comic books, van videogames, van rock ’n roll en extreme metal. Maar ik hou niet van middelmatigheid en oppervlakkigheid. Het antwoord op deze paradox biedt volgens mij een alternatief antwoord op de dreiging van de barbaren.
Volgens mij zit die dreiging geenszins in een steeds groter wordende aandacht voor het lage, in een soort stelselmatig ‘afzwakken’ van cultuur. De dreiging zit hem in het verliezen van kritische geest, in het hersenloos slikken van wat massamedia voorschotelen, in verveling, in apathie -en vooral- in een gebrek aan gretigheid en immersie.
‘Diepgang is een leugen’, poneert de Italiaan. Ben ik zelf een barbaar in die zin dat ik mezelf niet meer kan verdiepen in cultuuruitingen? Misschien. Al te vaak betrap ik mezelf erop gretig en onrustig te neuzen in dvd-hoesen, boekcovers en cd-boekjes zonder dat ik echt de tijd neem om één werk volledig tot zijn recht te laten komen. Maar dat is misschien wat Baricco omschrijft als “het plezier van het bladeren.” En misschien ben ik wel in staat om mezelf te verliezen in literatuur, toneel, muziek, ... Maar dat kost tijd. En moeite.
Het is alsof het idee van schoonheid wordt vervangen door dat van spectaculariteit, het is alsof de techniek de voorkeur krijgt boven de inspiratie, het effect boven de waarheid. Dat is een belangrijk punt, juist om wat het aantoont in een nog altijd sterk romantische beschaving als de onze: het idee dat je om de verhevenheid van de echte waarde te bereiken een kronkelige weg moet afleggen, zo niet een van lijden, dan toch tenminste een van geduld en lering.
Ik beweer niet dat kunst ervaren telkens een opslorpende, afmattende ervaring moet zijn, maar kronkelwegen moeten mogelijk blijven! De Toverberg was voor mij vorig jaar geen eenvoudige wandeling. Maar ik zou het enorm betreuren als dergelijke trektochten niet langer worden gemaakt. Het moet mogelijk blijven om van de snelweg van het ‘Amerikaanse Imperium’ af te wijken. Verzanden we anders niet gevaarlijk snel in een wereld die gedomineerd wordt door uniformiteit?
Daar houdt het voor de barbaar op. Wat heeft het voor zin, vraagt hij zich waarschijnlijk af, om je zo uit te sloven om een minderheidstaal te leren wanneer je de hele wereld te ontdekken hebt, en dan bovendien een wereld die een taal spreekt die hij kent.
Ik vermoed dat ik weet welke taal de taal van de barbaar is. Newspeak!
Ben ik dan een verbitterde cultuurpessimist die vindt dat de nieuwe generatie ongeïnteresseerd, ongenuanceerd en vlak is? Misschien. Ik leef vaak in onvrede met de wereld om me heen. Dat komt vaak door een gebrek aan gretigheid en immersie. En door talentenjachten op tv. Maar daar schrijf ik een andere keer over. Als een van mijn leerlingen met één oor een nummer van een tieneridool op een gsm beluistert en na een aantal seconden over het schermpje veegt om fruit fijn te hakken en weer wat later een nietszeggende statusupdate de wereld instuurt, dan maak ik mij zorgen. Anderzijds, ik daag elke cultuurpessimist uit om een optreden van Steak Number Eight te ervaren en me achteraf te komen zeggen dat ‘de jeugd’ niet langer tot overgave in staat is.
Uiteindelijk heb ik het boek van Baricco twee sterren gegeven. De Italiaan en ik zijn het over vele zaken oneens en ik stoorde me bovendien aan zijn schijnbaar spontane schrijftaal en zijn flauwe humor. Wat niet wegneemt dat Alessandro Baricco met De barbaren een onwaarschijnlijk boeiend boek heeft geschreven. Zelfs een middelmatig boek kan tot denken aanzetten…
‘Diepgang is een leugen’, poneert de Italiaan. Om zijn ongelijk te bewijzen ‘verdiep’ ik me het komende uur in Pelegial, een conceptalbum van The Ocean waarin de band laag per laag afzakt naar de donkere kern van de oceaan. Diepgang is geen leugen, maar als we als samenleving niet langer in staat zijn om gretig te zijn en niet langer het verlangen koesteren om te worden ondergedompeld, dan vrees ik dat de barbaren voor de deur staan.
"Het kost al heel veel moeite om je eigen kluitje aarde te begrijpen", schrijft Alessandro Baricco in de inleiding van zijn tot boekvorm uitgegroeide verzameling essays en toch onderneemt hij een poging om de verschuivingen of de 'mutatie' van onze cultuur te vatten. Hij benoemt onze tijd zelfs als een kantelmoment dat net als de Verlichting de hele wereld opnieuw definieert.
Zijn we dan al toe aan het post-postmodernisme en kan er in onze 'zeitgeist', die wordt gekenmerkt door snelheid, oppervlakkigheid en overdaad, überhaupt sprake zijn van een eenvormige beweging of stroming?
Baricco biedt met zijn ‘barbaren’ een pilletje aan tegen het cultuurpessimisme dat wordt gekenmerkt door een elitair bejammeren van de degeneratie van de cultuur. Jongeren lezen niet meer, geen kat weet nog wie Frida Kahlo was en over een aantal jaar is De Goddelijke Komedie enkel nog dat obscure boek dat ter inspiratie diende voor Dan Brown. Maar volgens Baricco valt het allemaal best mee.
"Is onze beschaving om zeep omdat u niets over deze vrouw weet?" Dat stond als onderschrift bij een afbeelding van Frida Kahlo op een cover van dS Weekblad toen er een artikel in verschenen was over De barbaren. Een vraag waar mijn leerlingen stil van worden. Uiteraard kennen zij Kahlo niet (meer). Astrid Bryan, die in de inleiding van het artikel wordt genoemd, kennen ze dan weer allemaal. Wat gegniffel ondersteunt de helaasheid der dingen.
Is onze beschaving aan het afglijden? Verloedert onze cultuur? Worden wij kinderen van de oppervlakkigheid, de bitesize massa'cultuur'?
Een aantal van mijn leerlingen sluit zich aan bij Baricco. Ook volgens hen valt het al bij al nog mee. Ze weten nog wie Osama Bin Laden is en de 'écht belangrijke mensen', die kennen ze nog.
Wat me vooral stoort aan de analyse van Baricco is het belang dat hij hecht aan het onderscheid tussen 'hoge en lage' cultuur. Highbrow en lowbrow. Virginia Woolf en Spider-man. Walter Benjamin en Mickey Mouse. Blote vrouwen en strips worden in Baricco’s discours onmiddellijk en onverbiddelijk verbannen naar de lagere regionen. Maar goed dat hij niets over videogames schreef. In zekere zin beweert Baricco dat hij de sleutel tot het begrip van de nieuwe cultuurstroming gevonden heeft in het samengaan van hoog en laag, in het vervagen van de grens tussen die twee. Hoge cultuur zou voor sommigen lastig, vermoeiend en verstikkend zijn. Baricco raadt zijn lezers aan om open te staan voor die ‘nieuwe’ cultuur van ‘lage’, wereldse uitingen die aansluiting vinden bij een wereld zonder boeken, een wereld die los van boeken bestaat. Middelmatigheid en oppervlakkigheid beïnvloeden de huidige cultuur zonder die te bedreigen. Of zoals Baricco het stelt: waarom een dure, exclusieve wijn degusteren als je ook ‘hollywoodwijn’ kan kopen?
Laat me dit duidelijk stellen: ik hou enorm van ‘lage’ cultuuruitingen! Ik ben een grote fan van rioolhorrorfilms, van abjecte cultcinema, van comic books, van videogames, van rock ’n roll en extreme metal. Maar ik hou niet van middelmatigheid en oppervlakkigheid. Het antwoord op deze paradox biedt volgens mij een alternatief antwoord op de dreiging van de barbaren.
Volgens mij zit die dreiging geenszins in een steeds groter wordende aandacht voor het lage, in een soort stelselmatig ‘afzwakken’ van cultuur. De dreiging zit hem in het verliezen van kritische geest, in het hersenloos slikken van wat massamedia voorschotelen, in verveling, in apathie -en vooral- in een gebrek aan gretigheid en immersie.
‘Diepgang is een leugen’, poneert de Italiaan. Ben ik zelf een barbaar in die zin dat ik mezelf niet meer kan verdiepen in cultuuruitingen? Misschien. Al te vaak betrap ik mezelf erop gretig en onrustig te neuzen in dvd-hoesen, boekcovers en cd-boekjes zonder dat ik echt de tijd neem om één werk volledig tot zijn recht te laten komen. Maar dat is misschien wat Baricco omschrijft als “het plezier van het bladeren.” En misschien ben ik wel in staat om mezelf te verliezen in literatuur, toneel, muziek, ... Maar dat kost tijd. En moeite.
Het is alsof het idee van schoonheid wordt vervangen door dat van spectaculariteit, het is alsof de techniek de voorkeur krijgt boven de inspiratie, het effect boven de waarheid. Dat is een belangrijk punt, juist om wat het aantoont in een nog altijd sterk romantische beschaving als de onze: het idee dat je om de verhevenheid van de echte waarde te bereiken een kronkelige weg moet afleggen, zo niet een van lijden, dan toch tenminste een van geduld en lering.
Ik beweer niet dat kunst ervaren telkens een opslorpende, afmattende ervaring moet zijn, maar kronkelwegen moeten mogelijk blijven! De Toverberg was voor mij vorig jaar geen eenvoudige wandeling. Maar ik zou het enorm betreuren als dergelijke trektochten niet langer worden gemaakt. Het moet mogelijk blijven om van de snelweg van het ‘Amerikaanse Imperium’ af te wijken. Verzanden we anders niet gevaarlijk snel in een wereld die gedomineerd wordt door uniformiteit?
Daar houdt het voor de barbaar op. Wat heeft het voor zin, vraagt hij zich waarschijnlijk af, om je zo uit te sloven om een minderheidstaal te leren wanneer je de hele wereld te ontdekken hebt, en dan bovendien een wereld die een taal spreekt die hij kent.
Ik vermoed dat ik weet welke taal de taal van de barbaar is. Newspeak!
Ben ik dan een verbitterde cultuurpessimist die vindt dat de nieuwe generatie ongeïnteresseerd, ongenuanceerd en vlak is? Misschien. Ik leef vaak in onvrede met de wereld om me heen. Dat komt vaak door een gebrek aan gretigheid en immersie. En door talentenjachten op tv. Maar daar schrijf ik een andere keer over. Als een van mijn leerlingen met één oor een nummer van een tieneridool op een gsm beluistert en na een aantal seconden over het schermpje veegt om fruit fijn te hakken en weer wat later een nietszeggende statusupdate de wereld instuurt, dan maak ik mij zorgen. Anderzijds, ik daag elke cultuurpessimist uit om een optreden van Steak Number Eight te ervaren en me achteraf te komen zeggen dat ‘de jeugd’ niet langer tot overgave in staat is.
Uiteindelijk heb ik het boek van Baricco twee sterren gegeven. De Italiaan en ik zijn het over vele zaken oneens en ik stoorde me bovendien aan zijn schijnbaar spontane schrijftaal en zijn flauwe humor. Wat niet wegneemt dat Alessandro Baricco met De barbaren een onwaarschijnlijk boeiend boek heeft geschreven. Zelfs een middelmatig boek kan tot denken aanzetten…
‘Diepgang is een leugen’, poneert de Italiaan. Om zijn ongelijk te bewijzen ‘verdiep’ ik me het komende uur in Pelegial, een conceptalbum van The Ocean waarin de band laag per laag afzakt naar de donkere kern van de oceaan. Diepgang is geen leugen, maar als we als samenleving niet langer in staat zijn om gretig te zijn en niet langer het verlangen koesteren om te worden ondergedompeld, dan vrees ik dat de barbaren voor de deur staan.
September 17, 2012
Perdere l'anima è poi veramente un tale disastro?
Questo saggio mi è piaciuto più di qualsiasi altra cosa abbia letto di Baricco, più di Next (altro saggio) Novecento e Seta. Baricco è un saggista molto anglosassone: chiaro e persuasivo.
Una delle cose che mi ha colpito di più è la discussione laicissima sull'anima: la sua origine, il suo significato, il luogo comune secondo cui staremmo "perdendo l'anima" (e secondo cui il "vero senso" di ogni cosa, del calcio, del vino, della letteratura, stia soccombendo sotto la spinta dell'imbarbarimento generale). Baricco si chiede, in sintesi: ma se fosse vero che stiamo perdendo l'anima, sarebbe veramente una regressione, o non sarebbe piuttosto un'evoluzione? Non è che guardando al singolo fenomeno e liquidandolo come perdita dell'anima, ci perdiamo il movimento complesso di questo nuovo animale?
Secondo Baricco l"anima" è un concetto inventato nell'ottocento. I borghesi dovevano pur sopperire alla mancanza di nobili natali e s'inventano l'"anima", la cui "nobiltà" non è legata ai natali. Una "nobiltà borghese" fatta di cultura, sensibilità, etica.
Adesso, però, forse l'anima non serve più.
Letto e riletto.
Questo saggio mi è piaciuto più di qualsiasi altra cosa abbia letto di Baricco, più di Next (altro saggio) Novecento e Seta. Baricco è un saggista molto anglosassone: chiaro e persuasivo.
Una delle cose che mi ha colpito di più è la discussione laicissima sull'anima: la sua origine, il suo significato, il luogo comune secondo cui staremmo "perdendo l'anima" (e secondo cui il "vero senso" di ogni cosa, del calcio, del vino, della letteratura, stia soccombendo sotto la spinta dell'imbarbarimento generale). Baricco si chiede, in sintesi: ma se fosse vero che stiamo perdendo l'anima, sarebbe veramente una regressione, o non sarebbe piuttosto un'evoluzione? Non è che guardando al singolo fenomeno e liquidandolo come perdita dell'anima, ci perdiamo il movimento complesso di questo nuovo animale?
Secondo Baricco l"anima" è un concetto inventato nell'ottocento. I borghesi dovevano pur sopperire alla mancanza di nobili natali e s'inventano l'"anima", la cui "nobiltà" non è legata ai natali. Una "nobiltà borghese" fatta di cultura, sensibilità, etica.
Adesso, però, forse l'anima non serve più.
Letto e riletto.
February 1, 2015
This is a brilliant critique on the evolution of today's society. For anyone familiar with McLuhan's theory of the medium of the message, it might seem to be just a reiteration. But it is more than that: Barrico takes the concept much further, to the territory of everyday objects, habits and even monuments.
He does not give the redundant speech of how superfluous is today’s society, but he goes into depth. This is maybe one of the most interesting concepts explained in his essays: how we are surfing onto the web, and onto life, onto experiences... and not going into the real depth and meaning of things.
Barrico's writing style is quite accessible, but nuanced with fine lines of sarcasm and even mockery. One of the observations that I enjoyed the most is that "we have replaced the notion of beauty of that of spectacularity".
Lastly, Barbarians is not a work about regression, despite its title, but rather a critique on the mutation of things and habits. Ironically, this mutation gives amplitude to elements that once were one-dimensional, or just for the experts (like wine, books or even football), while losing their initial core.
He does not give the redundant speech of how superfluous is today’s society, but he goes into depth. This is maybe one of the most interesting concepts explained in his essays: how we are surfing onto the web, and onto life, onto experiences... and not going into the real depth and meaning of things.
Barrico's writing style is quite accessible, but nuanced with fine lines of sarcasm and even mockery. One of the observations that I enjoyed the most is that "we have replaced the notion of beauty of that of spectacularity".
Lastly, Barbarians is not a work about regression, despite its title, but rather a critique on the mutation of things and habits. Ironically, this mutation gives amplitude to elements that once were one-dimensional, or just for the experts (like wine, books or even football), while losing their initial core.
October 5, 2012
Creo que debería dejar el comentario para mañana. Descansar un poco. Dejar que reposen las ideas que abruman mi mente al terminar el libro. El día. Sus altibajos.
Nada.
No esperaré.
De Alessandro Baricco solo recuerdo haber leído una novelita, "Sin sangre". No sé qué diablos me impusló a comprarla, pero, estoy casi seguro que influyeron los siguientes factores: que estuviera editado al español en Anagrama, que no fuera una obra muy extensa, su costo (quizás en oferta en Gandhi) y por último, su trama: un western.
La verdad sea dicha: la novela no me dijo mucho, no me dijo nada. Quizás si la releyera ganaría algo, pero vaya a saber en qué caja está guardada.
Este libro llegó a mis manos por parte de papá. Me llamó la atención la adquisición hasta que leí el subtítulo: Ensayo sobre la mutación. Luego, me desmotivó un poco darme cuenta que eran artículos periodísticos compilados en forma de libro. Leí sus primeras páginas, me enganchó, y por ahí fue a parar.
Hay libros que me han ayudado a mantenerme firme, o al menos a ubicarme en un lugar y un tiempo determinado, de momento solo puedo pensar en "Breviario del caos" de Caraco, y "En las cimas de la desesperación" de Cioran, y pues, ahora este.
Sin abusar del rigor científico, Baricco expone inicialmente de qué va el libro, y luego, poco a poco, y con una paciencia tremenda, va deshaciendo los bucles de sus ideas, y desgranando grano a grano su concepción de que la tal frontera entre civilización y barbarie no existe.
Normalmente, no me privo de adelantar detalles de los libros que leo, sin embargo, debo reconocer que Baricco me sorprendió en esta obra. A pesar de a ratos sonar mamón y pedante, la realidad es que la mayor parte del libro se comporta ameno, y en una que otra ocasión blasfema de tal forma que da risa y divierte.
Es un libro que bien vale la pena, lástima que este tipo de lecturas no se recomienden en escuelas, ni que sus temas se discutan en clases, en secundaria o ya de jodido en prepa.
Su defecto: puede desalentar al tipo de lector más bien perezoso, a ese lector que gusta de la espectacularidad, de los fuegos de artificio, a los lectores de bestsellers, y pues, chin.
Nada.
No esperaré.
De Alessandro Baricco solo recuerdo haber leído una novelita, "Sin sangre". No sé qué diablos me impusló a comprarla, pero, estoy casi seguro que influyeron los siguientes factores: que estuviera editado al español en Anagrama, que no fuera una obra muy extensa, su costo (quizás en oferta en Gandhi) y por último, su trama: un western.
La verdad sea dicha: la novela no me dijo mucho, no me dijo nada. Quizás si la releyera ganaría algo, pero vaya a saber en qué caja está guardada.
Este libro llegó a mis manos por parte de papá. Me llamó la atención la adquisición hasta que leí el subtítulo: Ensayo sobre la mutación. Luego, me desmotivó un poco darme cuenta que eran artículos periodísticos compilados en forma de libro. Leí sus primeras páginas, me enganchó, y por ahí fue a parar.
Hay libros que me han ayudado a mantenerme firme, o al menos a ubicarme en un lugar y un tiempo determinado, de momento solo puedo pensar en "Breviario del caos" de Caraco, y "En las cimas de la desesperación" de Cioran, y pues, ahora este.
Sin abusar del rigor científico, Baricco expone inicialmente de qué va el libro, y luego, poco a poco, y con una paciencia tremenda, va deshaciendo los bucles de sus ideas, y desgranando grano a grano su concepción de que la tal frontera entre civilización y barbarie no existe.
Normalmente, no me privo de adelantar detalles de los libros que leo, sin embargo, debo reconocer que Baricco me sorprendió en esta obra. A pesar de a ratos sonar mamón y pedante, la realidad es que la mayor parte del libro se comporta ameno, y en una que otra ocasión blasfema de tal forma que da risa y divierte.
Es un libro que bien vale la pena, lástima que este tipo de lecturas no se recomienden en escuelas, ni que sus temas se discutan en clases, en secundaria o ya de jodido en prepa.
Su defecto: puede desalentar al tipo de lector más bien perezoso, a ese lector que gusta de la espectacularidad, de los fuegos de artificio, a los lectores de bestsellers, y pues, chin.
July 28, 2011
as much as I like Baricco's novels, I disliked this would-be 'essay'. The book consists of a series of personal reflections on change that lack clear structure and, largely, a sound conclusion - there's a plain discrepancy between the initial aim of the author and the final outcome. Perhaps this is because, initially, each chapter was published weekly on one of the daily papers thus the writing is colloquial and the logical thread fragmented. The idea of looking at specific socio-cultural changes, as these are happening, is certainly a clever one but in my view Baricco, sadly, didn't succeed in guiding the reader through the web of his perceptions on 'barbarian' culture.
July 7, 2020
Qué lindo cuando tu amiga -la que te conoce perfectamente, la que comparte las recorridas en las librerías- te envía este regalo en medio de una pandemia.
Había leído una selección, el libro completo es muy bueno. Tiene una estructura fácil de seguir y la palabra que no paró de rondarme en la cabeza mientras lo leía era la de "millenial". Este ensayo podría ser parte de cualquier análisis o trabajo de investigación acerca de este tipo social.
Baricco es un hombre muy actual, su prosa lo es.
Había leído una selección, el libro completo es muy bueno. Tiene una estructura fácil de seguir y la palabra que no paró de rondarme en la cabeza mientras lo leía era la de "millenial". Este ensayo podría ser parte de cualquier análisis o trabajo de investigación acerca de este tipo social.
Baricco es un hombre muy actual, su prosa lo es.
July 21, 2024
Libro che nasce dalla raccolta di 30 articoli che Baricco pubblica tra maggio e ottobre 2006 sul giornale La Repubblica; articoli che hanno lo scopo di fare un'analisi sulla mutazione sociale e culturale e i barbari sono proprio quelli che saccheggiano il vecchio mondo, la vecchia cultura per imporne una nuova:
complice una precisa innovazione tecnologica, un gruppo umano sostanzialmente allineato al modello culturale imperiale, accede a un gesto che gli era precluso, lo riporta istintivamente a una spettacolarità più immediata e a un universo linguistico moderno, e ottiene così di dargli un successo commerciale stupefacente.
Come sempre un libro stile Baricco quindi la lettura di questo saggio mi ha preso molto, il contenuto mi ha creato un po' di contraddizioni e quindi il desiderio di poter avere un confronto.
Credo di essere stato anch'io un barbaro e non ritengo che il cambiamento sia sbagliato e che si stava meglio prima e le altre solite cazzate che si sentono, però non riesco a pensare che tutti i cambiamenti siano positivi e che portino l'umanità ad essere migliore. L'impressione che ho avuto da questo testo è quella di enfatizzare questo cambiamento come qualcosa di positivo, almeno questo è quanto ho percepito. Mi trovo molto d'accordo sul fatto che il cambiamento di questi anni abbia dato la possibilità a tutti di accedere a possibilità che potevano avere solo poche persone, ma non lo sono sul fatto che si sia "sacrificato" (termine utilizzato nel libro) la profondità alla superficialità, lo stare al movimento fare esperienza delle cose diventa passare in esse giusto il tempo necessario a trarne una spinta sufficiente a finire altrove, la spettacolarità che diventa il valore...ma questo che avviene, queste considerazioni sul sacrificio di certi traguardi raggiunti c'è sempre stato Il timore di essere sopraffatti e distrutti da orde barbariche è vecchio come la storia della civiltà. Immagini di desertificazione, di giardini saccheggiati da nomadi e di palazzi in sfacelo nei quali pascolano le greggi sono ricorrenti nella letteratura della decadenza dall'antichità ai giorni nostri.
Un esempio di questo pensiero è come venne accolta la Nona sinfonia di Beethoven quando venne ascoltata la prima voltaEleganza, purezza e misura, che erano i principi della nostra arte, si sono arresi al nuovo stile, frivolo e affettato, dal talento superficiale...cervelli che non riescono a pensare a qualcosa d'altro che i vestiti, la moda, il gossip, la dissipazione morale...Beethoven scrive per quei cervelli, considerando che oggi questa sinfonia è apprezzata come un capolavoro della musica, inizio a pensare che la trap e il reggaeton...ma non riesco proprio a crederci!!!
complice una precisa innovazione tecnologica, un gruppo umano sostanzialmente allineato al modello culturale imperiale, accede a un gesto che gli era precluso, lo riporta istintivamente a una spettacolarità più immediata e a un universo linguistico moderno, e ottiene così di dargli un successo commerciale stupefacente.
Come sempre un libro stile Baricco quindi la lettura di questo saggio mi ha preso molto, il contenuto mi ha creato un po' di contraddizioni e quindi il desiderio di poter avere un confronto.
Credo di essere stato anch'io un barbaro e non ritengo che il cambiamento sia sbagliato e che si stava meglio prima e le altre solite cazzate che si sentono, però non riesco a pensare che tutti i cambiamenti siano positivi e che portino l'umanità ad essere migliore. L'impressione che ho avuto da questo testo è quella di enfatizzare questo cambiamento come qualcosa di positivo, almeno questo è quanto ho percepito. Mi trovo molto d'accordo sul fatto che il cambiamento di questi anni abbia dato la possibilità a tutti di accedere a possibilità che potevano avere solo poche persone, ma non lo sono sul fatto che si sia "sacrificato" (termine utilizzato nel libro) la profondità alla superficialità, lo stare al movimento fare esperienza delle cose diventa passare in esse giusto il tempo necessario a trarne una spinta sufficiente a finire altrove, la spettacolarità che diventa il valore...ma questo che avviene, queste considerazioni sul sacrificio di certi traguardi raggiunti c'è sempre stato Il timore di essere sopraffatti e distrutti da orde barbariche è vecchio come la storia della civiltà. Immagini di desertificazione, di giardini saccheggiati da nomadi e di palazzi in sfacelo nei quali pascolano le greggi sono ricorrenti nella letteratura della decadenza dall'antichità ai giorni nostri.
Un esempio di questo pensiero è come venne accolta la Nona sinfonia di Beethoven quando venne ascoltata la prima voltaEleganza, purezza e misura, che erano i principi della nostra arte, si sono arresi al nuovo stile, frivolo e affettato, dal talento superficiale...cervelli che non riescono a pensare a qualcosa d'altro che i vestiti, la moda, il gossip, la dissipazione morale...Beethoven scrive per quei cervelli, considerando che oggi questa sinfonia è apprezzata come un capolavoro della musica, inizio a pensare che la trap e il reggaeton...ma non riesco proprio a crederci!!!
January 27, 2014
Come sempre AB si dimostra un notevole divulgatore. Non credo che avrei mai letto un libro sulla metacultura se non da lui. Un onest'uomo vede appannarsi o svanire numerosi agganci sociali e riferimenti culturali. Invece di gridare e scalmanarsi prova a capirci qualcosa, annoda fili, cataloga riferimenti, pulisce le sue lenti, ascolta la sera e quando non riesce a trovare un nesso - se una cosa lo ha colpito - la tiene da parte perch� non si sa mai. Lavoro notevole. Ora si capisce anche perch� i soloni - quasi dei Vecchioni ma AB non somiglia a Susanna - attaccassero o snobbassero il ragazzo meraviglia; lui far� parte di un mondo che vedr� pi� oltre, loro hanno gi� il collo anchilosato e guardano dove puntarono la testa vent'anni fa... Per farsi perdonare l'esasperante esosa esazione di "senza sangue" il libro fu offerto (a puntate! un saggio a puntate!!!) assieme a Repubblica anche se � tuttora scaricabile dal sito, se non ritagliaste le pagine allora... rinunciate a un aperitivo e accattativillo. [Tempo fa ho letto uno dei soliti attacchi ad AB. uno se la prese perch� AB nasce nella buona borghesia torinese - avercela! Gli auguro di passare cinque anni in un posto privo di buona borghesia poi, se riesce a tornare da Paramaribo, da Asunci�n da una pulciosa capitale dell'Asia centrale o araba o perch� no dalla Siberia... lo vedr� pietire perfino per un t� alle cinque coi pasticcini avanzati] PS leggo su Repubblica il 19 gennaio 2009 un articolo dove Zygmunt Bauman con prosa immonda e sociologismi carpiati ricicla casualmente con ritardo d'anni le idee di Baricco ne "I Barbari" premendole a martellate per farle aderire alle sue preesistenti strutture concettuali liquide... ed � considerato un guru.
July 26, 2013
Il mondo di oggi.
Tutti (chi più, chi meno) ne spendiamo riflessioni al riguardo.
Riflessioni tuttavia, che rimangono scollegate fra di loro o tutt'al più tenute insieme da un debole filo.
Lui ha visto più in là.
Ha guardato organicamente il mondo e ce l'ha ripresentato sotto una chiave propositiva e che non mira alla mera nostalgia del passato.
Dopo il Gattopardo, un altro libro che ho sentito mio... Troppo fortunata.
Mi sono emozionata per quanto mi sono sentita in simbiosi con lo scrittore. Frase per frase.
E poi... che scrittura! Che eleganza, che bellezza, che disinvoltura!
Mi piace il Baricco saggista: ti prende per mano e analizza in modo ordinato ma allo stesso tempo assai profondo e complesso, un ragionamento, un evento, un fenomeno.
Chissà se qualcuno è stato altrettanto lungimirante come lui in questo argomento...
Su altri libri in genere non saprei dire, ma questo mi ha segnato.
Tutti (chi più, chi meno) ne spendiamo riflessioni al riguardo.
Riflessioni tuttavia, che rimangono scollegate fra di loro o tutt'al più tenute insieme da un debole filo.
Lui ha visto più in là.
Ha guardato organicamente il mondo e ce l'ha ripresentato sotto una chiave propositiva e che non mira alla mera nostalgia del passato.
Dopo il Gattopardo, un altro libro che ho sentito mio... Troppo fortunata.
Mi sono emozionata per quanto mi sono sentita in simbiosi con lo scrittore. Frase per frase.
E poi... che scrittura! Che eleganza, che bellezza, che disinvoltura!
Mi piace il Baricco saggista: ti prende per mano e analizza in modo ordinato ma allo stesso tempo assai profondo e complesso, un ragionamento, un evento, un fenomeno.
Chissà se qualcuno è stato altrettanto lungimirante come lui in questo argomento...
Su altri libri in genere non saprei dire, ma questo mi ha segnato.
January 8, 2009
Brilliant "saggio" about the mutation of culture and society over the past 50 years (or so). Cleverly written, often amusing or entertaining, this has recast a lot of my thinking about present culture and values (in the loose sense of the word) - not so much new thinking, but giving a new and constructive framework for all of the old thinking and impressions I had. Basically, value has gone from the XIXth century bourgeois depth, enriching things through painful introspection and the merit of effort, to a XXIst century concept of surfing and networking, where the value of a thing and in particular and experience comes from the number of links it has to other things and experiences, and the momentum it can give you to go further and explore wider. Not deeper, all of this is necessarily much more superficial, but depth is no longer a value.
January 2, 2014
Vaak levert een boek ontspanning. Soms geluk. Maar zelden een inzicht dat inslaat als de bliksem uit de hamer van Thor. Wel: dit was er één. Barrico's boek legt duidelijk uit waarom we de oppervlakkigheid (van nieuwe media maar ook wijn of boeken) niet zomaar kunnen negeren als decadente degeneratie van een verloren generatie. Het voorbeeld dat hij geeft van de Ilias is treffend: voor diegene die daadwerkelijk in die tijd leefde was het waarschijnlijk potsierlijke quatsch, maar voor ons een monument uit de oudheid. De "heruitvinding van de oppervlakte als plaats van de betekenis" is een noodzakelijke stap in het secularisatieproces dat wij momenteel doormaken. "God is dood" = diepte als een optische illusie. En het is enkel m.i. zichtbaar omdat de mutatie nu (itt voeger) zo snel gaat waardoor we het zien. Waar gaat dat eindigen?
January 1, 2015
Sinceramente, preferisco quando Baricco si occupa di libri. In quel campo, è davvero formidabile (a parte i casi in cui scrive improbabili e ruffiane prefazioni, tipo quella a “Firmino”). Invece, quando si allarga troppo, diventa un po’ farraginoso. Non che non sia d’accordo su alcuni dei concetti qui espressi, ma, come dire, si sente che “gioca fuori casa”, anche se è molto ferrato comunque.
June 16, 2025
Zo'n boek dat je om de tien jaar zou moeten herlezen om te zien of het nog klopt. Voorlopig nog best aardig, denk ik.
April 25, 2024
Baricco begint veelbelovend aan dit boek en ik was meteen mee met zijn betoog. De essayvorm maakt het enorm leesbaar, althans in het begin. Hij geeft geweldige voorbeelden die me telkens aan het opzoeken zetten. Is de inhoud op een cd werkelijk zo lang zodat de Negende van Beethoven erop past? Wat schreef Walter Benjamin over Mickey Mouse?
Naarmate het boek vorderde, volgde ik steeds moeilijker. Wie zijn die barbaren nu eigenlijk en wie zijn wij? Zijn wij allemaal nog Romantische zielen (bewust met hoofdletter)? En waarom is Umberto Eco barbaars? Nog moeilijker te volgen: zijn visie op klassieke muziek als een lineaire opvolging van verbeteringen: Haydn > Mozart > Beethoven > Schubert. Maar waar plaats je dan de geniale Bach? De minste van hen allemaal?
Het boek bevat heel wat interessante ideeën maar wat hij nu juist wil zeggen met het geheel, heb ik niet helemaal door. Jammer.
Naarmate het boek vorderde, volgde ik steeds moeilijker. Wie zijn die barbaren nu eigenlijk en wie zijn wij? Zijn wij allemaal nog Romantische zielen (bewust met hoofdletter)? En waarom is Umberto Eco barbaars? Nog moeilijker te volgen: zijn visie op klassieke muziek als een lineaire opvolging van verbeteringen: Haydn > Mozart > Beethoven > Schubert. Maar waar plaats je dan de geniale Bach? De minste van hen allemaal?
Het boek bevat heel wat interessante ideeën maar wat hij nu juist wil zeggen met het geheel, heb ik niet helemaal door. Jammer.
July 7, 2022
Baricco geeft een scherpe analyse van zeer concrete voorbeelden hoe de mindset van de mens uit de romantische, bezielde betekenisgeving van het leven muteert tot die van een betekenis op basis van beleving en beweging. Enorm leerrijk, voldoende context en genoeg metaforen om vlot leesbaar te blijven.
De extra '2026' vind ik te abstract en lijkt me de conclusies naar het zwart-witte te trekken. Hierdoor kon het verder vlekkeloze boek dit naar mijn mening wel missen. Desondanks 5 sterren.
De extra '2026' vind ik te abstract en lijkt me de conclusies naar het zwart-witte te trekken. Hierdoor kon het verder vlekkeloze boek dit naar mijn mening wel missen. Desondanks 5 sterren.
February 16, 2025
Pensavo di aver letto «I barbari», o almeno consistenti sue parti, all’università. Eppure mi è sembrato talmente un capolavoro di intelligenza ora che forse avrei dovuto ricordarmi qualcosa in più, se davvero l’avessi letto.
Come giustamente ha detto lo stesso Baricco due giorni fa al Circolo dei lettori, i suoi saggi sono libri filosofici. E qui la sua filosofia tocca veramente le stelle: sono costretta a riprendere anche «The Game», adesso.
Perché quello dei Barbari è un movimento che parte nel 1994 con l’apertura della Scuola Holden, approda ai Barbari nel 2006, prosegue con il Game nel 2018, passa da «La Via della Narrazione» nel 2022 e arriva a oggi, qui e ora. Tutto quello che ha fatto Baricco è stato proprio un movimento, tipico dell’epoca di mezzo o direttamente dell’epoca dei barbari. Ciò che ci differenzia dalla Civiltà, infatti, è questo spostarci in orizzontale, per provare a salvarci e a salvare nella mutazione ciò che vorremmo dare agli altri, futuri, come una promessa.
Sono piena di pensiero, in questo momento, e anche piena di desiderio di esperienza.
Chissà se questa mutazione è veramente ancora in atto o se la Grande Muraglia Cinese che stavamo costruendo non ci crollerà addosso, a tutti e tutte indistintamente.
Come giustamente ha detto lo stesso Baricco due giorni fa al Circolo dei lettori, i suoi saggi sono libri filosofici. E qui la sua filosofia tocca veramente le stelle: sono costretta a riprendere anche «The Game», adesso.
Perché quello dei Barbari è un movimento che parte nel 1994 con l’apertura della Scuola Holden, approda ai Barbari nel 2006, prosegue con il Game nel 2018, passa da «La Via della Narrazione» nel 2022 e arriva a oggi, qui e ora. Tutto quello che ha fatto Baricco è stato proprio un movimento, tipico dell’epoca di mezzo o direttamente dell’epoca dei barbari. Ciò che ci differenzia dalla Civiltà, infatti, è questo spostarci in orizzontale, per provare a salvarci e a salvare nella mutazione ciò che vorremmo dare agli altri, futuri, come una promessa.
Sono piena di pensiero, in questo momento, e anche piena di desiderio di esperienza.
Chissà se questa mutazione è veramente ancora in atto o se la Grande Muraglia Cinese che stavamo costruendo non ci crollerà addosso, a tutti e tutte indistintamente.
January 11, 2011
Una nuova maniera di fare esperienza, ed una diversa dislocazione del senso delle cose.
Secondo Baricco, questo e' il cuore della piu' recente mutazione culturale in atto, quella che ci sta contagiando quando non siamo noi stessi a sostenerla e crearla. Da questo nucleo "altro" derivano consequenzialmente tutti gli aspetti della nuova civilta', che come sempre viene portata da persone che appaiono alla retroguardia dei barbari.
L'osservazione secondo cui lo sviluppo tecnologico ha permesso l'accesso da parte di una massa con mentalita' imperialista ad una serie di gesti che erano patrimonio riservato di elites svuotandoli e riinventandoli secondo nuovi canoni alieni e' molto preziosa. Il paradigma del surfing, di cui Google e' l'epitome epocale, al posto di quello dello sforzo fisico e mentale per arrivare ad un presunto cuore recondito della realta' dove il suo senso si rivelava pienamente e solamente. Baricco mostra, per quanti lo scordassero, che quel vecchio paradigma e' stato storicamente inventato dalla precedente grande mutazione, il romanticismo, e non e' dunque un universale eterno. E perche' questa sostituzione di paradigma? Perche' quello dello sforzo e della concentrazione non ha evitato, anzi forse ha direttamente prodotto, le tragedie epocali del secolo scorso, dunque la nuova generazione tende istintivamente e non soffermare il pensiero troppo a lungo su alcunche' per non restarci invischiato e non convincersi - mossa irreversibile sorgente di fanatismo. E poi perche' l'offerta e soprattutto l'accesso alla varieta' di alternative e scelte oggi disponibile rende la superficialita', ovvero la scelta della quantita' sulla qualita', piu' conveniente (piu' facile, ma anche piu' ragionevole: come fare a scegliere in questo enorme mare di scelta senza averne prima sperimentato la maggior parte possibile?) che non una spedizione reclusiva al cuore ideale delle cose. Ecco l'origine del multitasking, ma anche della schizofrenia moderna.
A partire da esempi quotidiani come il vino, il calcio ed i libri Baricco si addentra nell'accampamento dei nuovi barbari svelandone la strategia - che e' votata alla semplice e sacrosanta sopravvivenza - e cercando di far capire come non averne paura, pur mantenendo spirito critico allertato. Fino a capire da dove derivi l'amore dei barbari per la velocita', spettacolarita', il movimento, la differenza (il passo laterale invece che avanti), ma anche la nostalgia.
Il tutto presentato peraltro in maniera "barbara": saggio pubblicato a puntate su un quotidiano, in un linguaggio semi-serio e colloquiale, un po' spocchioso.
Ma il risultato e' assai buono, e consigliabile.
Secondo Baricco, questo e' il cuore della piu' recente mutazione culturale in atto, quella che ci sta contagiando quando non siamo noi stessi a sostenerla e crearla. Da questo nucleo "altro" derivano consequenzialmente tutti gli aspetti della nuova civilta', che come sempre viene portata da persone che appaiono alla retroguardia dei barbari.
L'osservazione secondo cui lo sviluppo tecnologico ha permesso l'accesso da parte di una massa con mentalita' imperialista ad una serie di gesti che erano patrimonio riservato di elites svuotandoli e riinventandoli secondo nuovi canoni alieni e' molto preziosa. Il paradigma del surfing, di cui Google e' l'epitome epocale, al posto di quello dello sforzo fisico e mentale per arrivare ad un presunto cuore recondito della realta' dove il suo senso si rivelava pienamente e solamente. Baricco mostra, per quanti lo scordassero, che quel vecchio paradigma e' stato storicamente inventato dalla precedente grande mutazione, il romanticismo, e non e' dunque un universale eterno. E perche' questa sostituzione di paradigma? Perche' quello dello sforzo e della concentrazione non ha evitato, anzi forse ha direttamente prodotto, le tragedie epocali del secolo scorso, dunque la nuova generazione tende istintivamente e non soffermare il pensiero troppo a lungo su alcunche' per non restarci invischiato e non convincersi - mossa irreversibile sorgente di fanatismo. E poi perche' l'offerta e soprattutto l'accesso alla varieta' di alternative e scelte oggi disponibile rende la superficialita', ovvero la scelta della quantita' sulla qualita', piu' conveniente (piu' facile, ma anche piu' ragionevole: come fare a scegliere in questo enorme mare di scelta senza averne prima sperimentato la maggior parte possibile?) che non una spedizione reclusiva al cuore ideale delle cose. Ecco l'origine del multitasking, ma anche della schizofrenia moderna.
A partire da esempi quotidiani come il vino, il calcio ed i libri Baricco si addentra nell'accampamento dei nuovi barbari svelandone la strategia - che e' votata alla semplice e sacrosanta sopravvivenza - e cercando di far capire come non averne paura, pur mantenendo spirito critico allertato. Fino a capire da dove derivi l'amore dei barbari per la velocita', spettacolarita', il movimento, la differenza (il passo laterale invece che avanti), ma anche la nostalgia.
Il tutto presentato peraltro in maniera "barbara": saggio pubblicato a puntate su un quotidiano, in un linguaggio semi-serio e colloquiale, un po' spocchioso.
Ma il risultato e' assai buono, e consigliabile.
October 3, 2013
Mio grande errore di valutazione. Come ho potuto non leggere prima questo libro? Ho snobbato Baricco ed ho fatto molto male. Ben mi sta.
Questo è un saggio illuminante nell'analisi della mutazione in atto, del conflitto che vede l'individuo romantico borghese, monsieur Bertin, combattere contro il mutante, il surfista. Le squadre in campo che giocano la partita, meglio, il campionato, sono: la superficie contro la profondità; la velocità contro la riflessione, le sequenze contro le analisi, il surfing contro l'approfondimento, la comunicazione contro l'espressione, il multitasking contro la specializzazione, il piacere contro la fatica. Sono partite molto dure, giocate con estremo agonismo in cui chi detta lo le strategie di gioco sono i mutanti e a cui i romantici non possono far altro che adattarsi per non essere travolti. Cosa rischiamo di perdere tutti? L'anima, ma quel concetto di anima costruito in un epoca che si è già espressa nelle sue positività, ma anche nelle negatività. Ti lascio alla lettura integrale che è gradevole, ironica, ricca di metafore esplicative, come quella del vino, del calcio, della musica che ti fanno anche capire che, fare resistenza ad oltranza comporta un dispendio energetico immane; meglio adattarsi cercando di capire.
Sull'educazione, conflitto che mi vede protagonista, ecco qualche citazione:
1 - La scuola sta dalla parte della civiltà, la televisione dalla parte della barbarie...allora penso si possa dire serenamente che a scuola si insegnano i principi della civiltà di monsieur Bertin e alla e alla televisione domina l'ideologia del surfer.
Continuando:
2 - Cosa se ne può concludere? Innanzitutto che siamo gente schizofrenica, che al mattino ragiona come Hegel e dopo pranzo si muta in pesce con le branchie. Cosa che non finisce di affascinarmi.
Sul mutante:
3 - E' una singolare specie di anfibi mentali, o quel che vivono al mattino lo vivono trattenendo il fiato, in una sorta di ipnosi rinunciataria? Oppure, al contrario: sono vivi solo al mattino, e il pomeriggio si fanno frullare da un sistema luccicante di cui sono vittime più che protagonisti?
Belle questioni alle quali chi come me, se non proprio le branchie formate ha un accenno di mutazione funzionale dietro le orecchie, prova a dare qualche risposta cavalcando le onde. Allargando il campo, per capire il tempo che stiamo vivendo.
Questo è un saggio illuminante nell'analisi della mutazione in atto, del conflitto che vede l'individuo romantico borghese, monsieur Bertin, combattere contro il mutante, il surfista. Le squadre in campo che giocano la partita, meglio, il campionato, sono: la superficie contro la profondità; la velocità contro la riflessione, le sequenze contro le analisi, il surfing contro l'approfondimento, la comunicazione contro l'espressione, il multitasking contro la specializzazione, il piacere contro la fatica. Sono partite molto dure, giocate con estremo agonismo in cui chi detta lo le strategie di gioco sono i mutanti e a cui i romantici non possono far altro che adattarsi per non essere travolti. Cosa rischiamo di perdere tutti? L'anima, ma quel concetto di anima costruito in un epoca che si è già espressa nelle sue positività, ma anche nelle negatività. Ti lascio alla lettura integrale che è gradevole, ironica, ricca di metafore esplicative, come quella del vino, del calcio, della musica che ti fanno anche capire che, fare resistenza ad oltranza comporta un dispendio energetico immane; meglio adattarsi cercando di capire.
Sull'educazione, conflitto che mi vede protagonista, ecco qualche citazione:
1 - La scuola sta dalla parte della civiltà, la televisione dalla parte della barbarie...allora penso si possa dire serenamente che a scuola si insegnano i principi della civiltà di monsieur Bertin e alla e alla televisione domina l'ideologia del surfer.
Continuando:
2 - Cosa se ne può concludere? Innanzitutto che siamo gente schizofrenica, che al mattino ragiona come Hegel e dopo pranzo si muta in pesce con le branchie. Cosa che non finisce di affascinarmi.
Sul mutante:
3 - E' una singolare specie di anfibi mentali, o quel che vivono al mattino lo vivono trattenendo il fiato, in una sorta di ipnosi rinunciataria? Oppure, al contrario: sono vivi solo al mattino, e il pomeriggio si fanno frullare da un sistema luccicante di cui sono vittime più che protagonisti?
Belle questioni alle quali chi come me, se non proprio le branchie formate ha un accenno di mutazione funzionale dietro le orecchie, prova a dare qualche risposta cavalcando le onde. Allargando il campo, per capire il tempo che stiamo vivendo.
November 13, 2017
Er waren te veel ergerlijke dingen aan dit boek om door de vingers te zien:
1) Dit mag een vertaalsymptoom zijn, maar elke keer als Baricco de lezer direct toesprak ("ik zal het proberen uit te leggen", "hou vol...", etc.) was het alsof hij het tegen een kind had. Zelfs de zeldzame momenten dat ik het volmondig met hem eens was wist hij mijn enthousiasme te vernietigen door me te kleineren.
2) Baricco doet ontzettend veel moeite om de lezer ervan te overtuigen dat hij de "barbaren" wil begrijpen en niet veroordelen. Vervolgens gebruikt hij overal voorbeelden en teminologie ("barbaren", "een ziekte", etc.) waarmee hij de barbaren in vrijwel elk opzicht veroordeelt. Zelfs in het allerlaatste hoofdstuk waarin hij wil aantonen dat de grens tussen de barbaren en de beschaving een denkbeeldige is probeert hij de lezer ervan te overtuigen dat hij niet net 200 pagina's heeft besteed aan het zorgvuldig formuleren en vormgeven van diezelfde grens.
3) Waar hij telkens uitstekend bewust is van de mutatie die de barbaren zijn en hoe deze in de geschiedenis telkens als een recursieve circelredenering plaatsvinden lijkt hij zonder enige reden aan te nemen dat deze cirkel plotseling stopt bij zijn favoriete auteurs en belevenissen. Zelfs als hij zich bewust is van dit vooroordeel besteed hij vrij weinig woorden aan deze belevenis. Baricco, zelfverklaarde intellectueel die hij is, moet zich toch wel realiseren dat hij de barbaar is van de ogen van zijn voorganger?
Het punt van het verlies van diepgang interesseerde me enigszins, maar het lijkt me veel interessanter om te bedenken wat deze mutatie oplevert dan wat ze verliest (een idee wat Baricco ongetwijfeld als barbaars zou bestempelen). De meeste pessimisten hebben dan ook geen ongelijk, maar hebben ook zeker niet de meest interessante ideeën. En in mijn ervaring is Baricco een onverbeterlijke pessimist die vond dat het vroeger beter was, ondanks al zijn pogingen om me van het tegendeel te overtuigen (en ja, ik zie daar best de ironie van in).
1) Dit mag een vertaalsymptoom zijn, maar elke keer als Baricco de lezer direct toesprak ("ik zal het proberen uit te leggen", "hou vol...", etc.) was het alsof hij het tegen een kind had. Zelfs de zeldzame momenten dat ik het volmondig met hem eens was wist hij mijn enthousiasme te vernietigen door me te kleineren.
2) Baricco doet ontzettend veel moeite om de lezer ervan te overtuigen dat hij de "barbaren" wil begrijpen en niet veroordelen. Vervolgens gebruikt hij overal voorbeelden en teminologie ("barbaren", "een ziekte", etc.) waarmee hij de barbaren in vrijwel elk opzicht veroordeelt. Zelfs in het allerlaatste hoofdstuk waarin hij wil aantonen dat de grens tussen de barbaren en de beschaving een denkbeeldige is probeert hij de lezer ervan te overtuigen dat hij niet net 200 pagina's heeft besteed aan het zorgvuldig formuleren en vormgeven van diezelfde grens.
3) Waar hij telkens uitstekend bewust is van de mutatie die de barbaren zijn en hoe deze in de geschiedenis telkens als een recursieve circelredenering plaatsvinden lijkt hij zonder enige reden aan te nemen dat deze cirkel plotseling stopt bij zijn favoriete auteurs en belevenissen. Zelfs als hij zich bewust is van dit vooroordeel besteed hij vrij weinig woorden aan deze belevenis. Baricco, zelfverklaarde intellectueel die hij is, moet zich toch wel realiseren dat hij de barbaar is van de ogen van zijn voorganger?
Het punt van het verlies van diepgang interesseerde me enigszins, maar het lijkt me veel interessanter om te bedenken wat deze mutatie oplevert dan wat ze verliest (een idee wat Baricco ongetwijfeld als barbaars zou bestempelen). De meeste pessimisten hebben dan ook geen ongelijk, maar hebben ook zeker niet de meest interessante ideeën. En in mijn ervaring is Baricco een onverbeterlijke pessimist die vond dat het vroeger beter was, ondanks al zijn pogingen om me van het tegendeel te overtuigen (en ja, ik zie daar best de ironie van in).
November 20, 2011
Heb het boek gelezen naar aanleiding van de VPRO serie 'Sarah’s barbaren' (najaar 2011), een vierdelige documentairereeks over kunstenaars die "in hun werk hoge en lage cultuur moeiteloos met elkaar verbinden: Disney-prinsessen als inspiratie, street art in het museum, mode met een missie, het menselijk lichaam als schildersdoek.", zoals het programma zichzelf aankondigt. Het programma gaat niet echt een diepere interactie aan met het boek dan dit zinnetje, maar is desalniettemin toch de moeite waard.
De essentie van het boek wordt door het zinnetje ook niet vol getroffen, maar ook het boek is interessant om te lezen. Het is een samenvoeging van een aantal krantenartikelen die over onze veranderende cultuurbeleving aan. Illustratief zijn de voorbeelden over boeken, wijn en voetbal. Ze laten zien hoe traditie en diepgang verdreven worden door beleving, vluchtigheid en oppervlakkigheid; "beweging en dynamiek" zoals Baricco dit noemt. Hij kan zijn voorkeur voor de oude cultuurbeleving niet geheel onderdrukken maar geeft aan het eind van het boek wel toe dat het meemaken van deze overgang an sich erg interessant is.
Dezelfde thema's komen ook in andere boeken aan bod zoals in "En toen wisten we alles: een pleidooi voor oppervlakkigheid" van Coen Simon en "De Druk van beleving: filosofie en kunst in een domein van overgang en ondergang" van Gerard Visser, maar het boek van Baricco onderscheidt zich door haar leesbaarheid en -vooruit- oppervlakkigheid :-)
De essentie van het boek wordt door het zinnetje ook niet vol getroffen, maar ook het boek is interessant om te lezen. Het is een samenvoeging van een aantal krantenartikelen die over onze veranderende cultuurbeleving aan. Illustratief zijn de voorbeelden over boeken, wijn en voetbal. Ze laten zien hoe traditie en diepgang verdreven worden door beleving, vluchtigheid en oppervlakkigheid; "beweging en dynamiek" zoals Baricco dit noemt. Hij kan zijn voorkeur voor de oude cultuurbeleving niet geheel onderdrukken maar geeft aan het eind van het boek wel toe dat het meemaken van deze overgang an sich erg interessant is.
Dezelfde thema's komen ook in andere boeken aan bod zoals in "En toen wisten we alles: een pleidooi voor oppervlakkigheid" van Coen Simon en "De Druk van beleving: filosofie en kunst in een domein van overgang en ondergang" van Gerard Visser, maar het boek van Baricco onderscheidt zich door haar leesbaarheid en -vooruit- oppervlakkigheid :-)
September 2, 2012
Interessant boek over de vervlakking in onze maatschappij. Baricco legt uit hoe het allemaal zover is kunnen komen en vraagt om begrip. Hij toont aan aan de hand van de Negende Symfonie van Beethoven dat wat vroeger als vervlakking werd aanzien nu als een 'klassiek werk' van grote waarde wordt bestempeld of met andere woorden: hoe normen veranderen en alles moet gerelativeerd worden.
Niettegenstaande het boek algemeen wordt beschreven als toegankelijk, blijft het toch voer voor intellectuelen. Ik had ook wel last om alles te begrijpen, maar ik ben dan ook geen topintellectueel… lol
Niettegenstaande het boek algemeen wordt beschreven als toegankelijk, blijft het toch voer voor intellectuelen. Ik had ook wel last om alles te begrijpen, maar ik ben dan ook geen topintellectueel… lol
July 12, 2020
Sociólogos y filósofos han escrito sobre esto mismo de un modo más exhaustivo, meditado y profundo. La ironía aquí es que Baricco consigue escribir una versión “bárbara” de estas ideas. Este es un libro construido directamente de fragmentos de un periódico. La estructura es de best seller, se sostiene en constantes analogías, tan estrambóticas como efectivas. No creo que este libro aguante los envites de la academia, pero para el debate surfero en redes vale su peso en oro.
November 20, 2011
Stavolta,il saggio ha la forma del saggio,e non della poesia "BaRicca"(e spesso Barocca)
Chiaro,concreto e spaventoso. (Fa sempre un po' paura sapere che l'invasione barbara é qui,continua e silenziosa,e che i barbari sono tra noi.)
5stelle.
Chiaro,concreto e spaventoso. (Fa sempre un po' paura sapere che l'invasione barbara é qui,continua e silenziosa,e che i barbari sono tra noi.)
5stelle.
December 2, 2011
Un análisis refrescante a lo que está pasando con nuestra cultura actual. uun escritor que se aleja de clichés para explicar que, en realidad, no existen bárbaros y cultos sino que todos hacemos parte de una nueva manera de entender al mundo.
Displaying 1 - 30 of 198 reviews