What do you think?
Rate this book
The World as Will and Representation
The World as Will and Representation is the central work of the German philosopher Arthur Schopenhauer.
One of the most important philosophical works of the nineteenth century, the basic statement of one important stream of post-Kantian thought. It is without question Schopenhauer's greatest work. Conceived and published before the philosopher was 30 and expanded 25 years later, it is the summation of a lifetime of thought.
"...This book will be of interest to general readers, undergraduates, graduates, and scholars in the field."
--George Lăzăroiu, PhD, Institute of Interdisciplinary Studies in Humanities and Social Sciences, New York, Analysis and Metaphysics
One of the most important philosophical works of the nineteenth century, the basic statement of one important stream of post-Kantian thought. It is without question Schopenhauer's greatest work. Conceived and published before the philosopher was 30 and expanded 25 years later, it is the summation of a lifetime of thought.
"...This book will be of interest to general readers, undergraduates, graduates, and scholars in the field."
--George Lăzăroiu, PhD, Institute of Interdisciplinary Studies in Humanities and Social Sciences, New York, Analysis and Metaphysics
1474 pages, Kindle Edition
First published January 1, 1857
About the author
Arthur Schopenhauer
1,289 books4,957 followersArthur Schopenhauer was born in the city of Danzig (then part of the Polish–Lithuanian Commonwealth; present day Gdańsk, Poland) and was a German philosopher best known for his work The World as Will and Representation. Schopenhauer attempted to make his career as an academic by correcting and expanding Immanuel Kant's philosophy concerning the way in which we experience the world.
He was the son of author Johanna Schopenhauer and the older brother of Adele Schopenhauer.
He was the son of author Johanna Schopenhauer and the older brother of Adele Schopenhauer.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 78 reviews
October 30, 2017
شاهکار
جلد اول کتاب دربردارنده ی ایده ی بنیادین نظام فکری شوپنهاور است که به چهار دفتر تقسیم شده، با ضمیمه ای حاوی نقدی استادانه بر فلسفه ی کانتی کامل می شود. تصویر برآمده از این بخش تصویری منسجم و مبتنی بر تجربه ی درونی و بیرونی است که سه دژ استوار فلسفه ی شوپنهاور، یعنی متافیزیک طبیعیت، متافیزیک هنر و متافیزیک اخلاق را پدید می آورد.
جلد دوم تکمله ی مباحث مطرح در هر یک از چهار دفتر جلد اول، و نماینده ی عمری تأمل بر مسائل متعددی که بنیان فلسفه ی او را تشکیل داده اند. این بخش حاوی پنجاه فصل در تکمیل مباحث جلد اول بوده، عمق و تنوع مندرجات آن نشان از پختگی و گستردگی اندیشه ی نویسنده دارد، و آن را به عنوان یکی از برجسته ترین آثار در سراسر قلمرو ادبیات فلسفی متمایز می سازد.
شوپنهاور ابتدای کتاب ذکر کرده که باید این کتاب را دو بار بخوانید تا بتوانید کامل و بهتر درکش کنید. من میگم این اثر رو حداقل باید دو بار خواند. تمام نظام های فکری و فلسفی بزرگ دوران رو تا زمان خودش بررسی میکنه و به صورت استادانه و با مثال های مناسب، به بیان ایرادات و نقاط ضعف آنها می پردازه. قلم تند و تیز نویسنده هم در تمام این اثر جریان داره و بدون ذره ای بخشش، به خُرد کردن و لِه کردن نظام های فکری ای که باهاشون مخالفه، می پردازه. سیستم بررسی نظام ها هم بدین صورت هستش که ابتدا به بررسی کلی اون نظام می پردازه، سپس ضعف های اون سیستم رو نشون میده و مثال های مناسبی میزنه. بعدش این سیستم رو کامل خُرد میکنه و در نهایت پاسخ خودش رو برای ارائه راهکار جایگزین به جای اون سیستم میده.
متن این اثر در عین سادگی در بیان، فوق العاده سنگین و قوی هستش، به طوری که ابتدا سیستم های مورد باور عموم رو خُرد میکنه و سپس سیستم جدید رو ارائه میده، در نتیجه اگر سیستمی که شما بهش باور دارید، داخل این اثر مورد حمله قرار بگیره، کمی زمان میبره تا با سیستم جدید وفق پیدا کنید، اما وقتی کلیات بینش شوپنهاور رو بدست آوردید، خواندش سریع و روان میشه. نکته شخصی دیگه ای که باید ذکر کنم اینه که خوندن این اثر، به تمرکز فوق العاده بالایی نیاز داره، بطوری که باید کامل در لحظه حضور داشته باشید و تمام حواس خودتون رو به متن اختصاص بدین. در غیر این صورت یا باید به ابتدای متن بازگردید یا کلا مفهوم را نخواهید فهمید.
همان طور که ذکر کردم، متن این اثر سنگین هستش، بنابراین جا داره که از جناب آقای "رضا ولی یاری" برای ترجمه این اثر، تشکر و قدردانی ویژه ای بکنم، که اگر زحمات بی دریغ ایشون نبود، خواننده های ایرانی از خواندن چنین شاهکاری بی بهره می ماندند. فقط کافیه که نگاهی به متن بیندازید تا متوجه بشید که چقدر زحمت و دقت برای ترجمه این اثر بکار رفته.
June 3, 2020
Die Welt als Wille und Vorstellung est sans aucun doute l’une des œuvres majeures du XIXème allemand. Ce monument de la philosophie spéculative est né d’une intuition fondamentale qu’eût le jeune Schopenhauer de la misère de la vie, comme Bouddha dans sa jeunesse, lorsqu’il aperçut la maladie, la vieillesse, la souffrance et la mort. Le livre fut publié vers 1818 alors que son auteur avait à peine 30 ans, puis retravaillé, commenté à foison, dans les Suppléments et dans les Parerga et Paralipomena, tout au long de sa vie. D’abord ignoré au moment de sa publication par des lecteurs et universitaires aveuglés à l’époque par les architectures dialectiques de Hegel, le chef-d’œuvre de Schopenhauer ne devint objet d’étude et d’admiration que tardivement, vers la fin de la vie de son auteur.
Schopenhauer fut une source d’inspiration majeure pour Richard Wagner et pour le jeune Friedrich Nietzsche (son opposition entre Apollon et Dionysos dans La Naissance de la tragédie est un calque à peine voilé de celle établie ici entre Représentation et Volonté), mais aussi pour Charles Darwin, pour Sigmund Freud, pour C.G. Jung et bien d’autres penseurs majeurs des XIXème et XXème siècles. À l’évidence, le maître de Francfort est aujourd’hui quelque peu oublié.
C’est que, sans doute, Le Monde est un livre difficile, non seulement de par sa longueur (pas loin de 1500 pages, si l’on inclut les annexes et les suppléments), de par l’aspect massif et compact de chaque paragraphe, mais aussi simplement en raison de la nature souvent abstraite et spéculative des arguments. Ce livre, en outre, est écrit, pour une part essentielle, en référence aux Critiques de Kant et aux dialogues de Platon, que Schopenhauer suppose connus de son lecteur. Il donne même, dans la Préface, des instructions précises (et peut-être pas dénuées de bon sens !) sur la manière de lire son ouvrage et bien le comprendre : il faudrait d’abord s’imprégner de sa thèse de doctorat, De la quadruple racine du principe de raison suffisante (1813), puis lire Le Monde au moins deux fois... Schopenhauer a le goût de la tournure frappante et son style est souvent mordant, imagé, mais c’est l’équivalent stylistique d’un moteur au diesel : pesant au démarrage du livre et de chacune de ses parties, avec des démonstrations techniques alambiquées, puis gagnant graduellement en vivacité jusqu’aux envolées finales, vibrantes d’inspiration.
Le titre du livre indique de façon très ramassée de quoi il s’agit. Le monde réel est comme un Janus à deux faces : d’un côté la Représentation, c’est à dire l’ensemble des phénomènes observables sous les catégories transcendantales de l’espace, du temps et de la causalité ; de l’autre une Volonté unique, autrement dit la « chose en soi », non observable en dehors de notre sens intime, des forces aveugles et désirantes au tréfonds de nous-mêmes, mais qui se manifeste en dehors de nous, voilée sous les phénomènes, à travers la totalité du réel. Cette thèse se développe dans l’ouvrage à travers quatre grandes parties, traitant l’ensemble des domaines philosophiques en un système complet et cohérent (à la manière des corpus de philosophie antique, tels que celui d’Aristote) :
1) Épistémologie, à travers laquelle Schopenhauer établit la distinction fondamentale entre la Représentation phénoménale et la Volonté nouménale ; Schopenhauer, à cette occasion, élabore une logique et même une petite théorie du rire (§ 13).
2) Métaphysique, où Schopenhauer expose plus en profondeur quelle est la nature de la Volonté, comme poussée aveugle, sans cause et sans but, manifestée à travers l’ensemble des corps, vivants ou inertes, et des forces de la Nature. Ainsi les forces gravitationnelle ou électromagnétique (§ 27), aussi bien que le désir sexuel sont-ils des expressions diverses et particulières de la Volonté.
Il y a, dans l’ontologie de Schopenhauer, quelque chose qui rappelle Plotin et les degrés d’émanation de l’Un : la Volonté fondamentale s’exprime par paliers, d’abord à travers les Idées platonicienne, puis à travers l’ensemble de la Nature, depuis les éléments inorganiques, jusqu’aux différentes formes de la vie : les végétaux, les invertébrés, les mammifères, enfin les humains, suprême expression où la Volonté prend conscience d’elle-même.
Les thèses de Schopenhauer font, bien plus encore, penser à Spinoza, pour qui, de même, le monde est déploiement de la Substance (Dieu ou, chez Schopenhauer, la Volonté) à travers les Attributs (pensée et étendue, autrement dit les catégories de la Représentation) et les Modes (chaque étant particulier, comme objectité de la Volonté), et pour qui l’intuition du sage est le lieu où la Substance se pense elle-même (Spinoza), où la Volonté se révèle derrière le voile de Maya (Schopenhauer).
3) Esthétique : Schopenhauer y expose une théorie complète du génie et de l’art, les formes artistiques étant considérées comme des imitations des Idées platoniciennes, elles-mêmes objectités premières de la Volonté. La musique tient une place privilégiée, puisqu’elle est une expression directe de la Volonté même, et le § 52 contient des pages immortelles sur la mélodie et l’harmonie (on comprend qu’elles eurent marqué un Wagner).
4) Éthique : Schopenhauer y expose deux tendances fondamentales, résultant de la lutte de la Volonté avec elle-même. D’une part l’affirmation de la Volonté (égoïsme, ou sans doute quelque chose d’assez proche de ce que Nietzsche appellera « volonté de puissance »). D’autre part la négation de la Volonté (compassion, ascèse). Ce livre, sans doute le plus important de toute l’œuvre, contient également une théorie du caractère (§ 55), un exposé de la philosophie du droit de Schopenhauer (§ 62 à 64) et de ses vues sur la religion (§ 68 et 70) et sur le suicide (§ 69).
A ce propos, Schopenhauer a été souvent considéré comme un philosophe farouchement antireligieux. Opinion en grande partie démentie par la fin de ce quatrième livre, qui est une apologie de l’ascétisme mystique, qu’il soit d’origine chrétienne (notamment chez Maître Eckhart) ou brahmanique. L’influence de la littérature de l’Inde antique (les Védas, la Bhagavad Gita) est un élément singulier en ce début de XIXème siècle occidental, et la source d’inspiration principale de l’éthique de Schopenhauer. La seule chose qu’on puisse affirmer avec certitude, c’est son opposition répétée au judaïsme.
Autre élément curieux : Schopenhauer a souvent été taxé de philosophe « pessimiste », qualificatif qui ne me semble pas tout à fait juste ou adéquat. Il a sans doute été inspiré par certains paragraphes (notamment § 56 et 57), qui traitent de la nature insatiable et éternellement désirante de la Volonté et de l’existence humaine, oscillant entre souffrance et ennui. Cela dit, c’est véritablement en fin de course qu’apparaît cette thématique et, après l’ensemble des développements qui la précèdent. En outre, Schopenhauer offre deux voies de délivrance permettant de s’affranchir de cet univers de souffrance. D’abord, dans la troisième partie, le monde des arts, qui offre, par la contemplation désintéressée de formes pures, une consolation, un calmant à la volonté de vivre. Ensuite, la suppression du vouloir-vivre par la vie ascétique, pour laquelle « c’est notre monde actuel, ce monde si réel avec tous ses soleils et toutes ses voies lactées, qui est le néant. » — consolations que Nietzsche critiquera plus tard de la manière la plus vive, de la même manière qu’il critiquera la musique de Wagner, considérée comme un « narcotique ».
Le texte du Monde est suivi d’une Critique de la philosophie kantienne et des Suppléments, qui occupent un volume à peu près égal à celui du texte originel.
Borges disait : « Today, were I to choose a single philosopher, I would choose him (Schopenhauer). If the riddle or the universe can be stated in words, I think these words would be in his writings. » Je souscris à cet avis.
Schopenhauer fut une source d’inspiration majeure pour Richard Wagner et pour le jeune Friedrich Nietzsche (son opposition entre Apollon et Dionysos dans La Naissance de la tragédie est un calque à peine voilé de celle établie ici entre Représentation et Volonté), mais aussi pour Charles Darwin, pour Sigmund Freud, pour C.G. Jung et bien d’autres penseurs majeurs des XIXème et XXème siècles. À l’évidence, le maître de Francfort est aujourd’hui quelque peu oublié.
C’est que, sans doute, Le Monde est un livre difficile, non seulement de par sa longueur (pas loin de 1500 pages, si l’on inclut les annexes et les suppléments), de par l’aspect massif et compact de chaque paragraphe, mais aussi simplement en raison de la nature souvent abstraite et spéculative des arguments. Ce livre, en outre, est écrit, pour une part essentielle, en référence aux Critiques de Kant et aux dialogues de Platon, que Schopenhauer suppose connus de son lecteur. Il donne même, dans la Préface, des instructions précises (et peut-être pas dénuées de bon sens !) sur la manière de lire son ouvrage et bien le comprendre : il faudrait d’abord s’imprégner de sa thèse de doctorat, De la quadruple racine du principe de raison suffisante (1813), puis lire Le Monde au moins deux fois... Schopenhauer a le goût de la tournure frappante et son style est souvent mordant, imagé, mais c’est l’équivalent stylistique d’un moteur au diesel : pesant au démarrage du livre et de chacune de ses parties, avec des démonstrations techniques alambiquées, puis gagnant graduellement en vivacité jusqu’aux envolées finales, vibrantes d’inspiration.
Le titre du livre indique de façon très ramassée de quoi il s’agit. Le monde réel est comme un Janus à deux faces : d’un côté la Représentation, c’est à dire l’ensemble des phénomènes observables sous les catégories transcendantales de l’espace, du temps et de la causalité ; de l’autre une Volonté unique, autrement dit la « chose en soi », non observable en dehors de notre sens intime, des forces aveugles et désirantes au tréfonds de nous-mêmes, mais qui se manifeste en dehors de nous, voilée sous les phénomènes, à travers la totalité du réel. Cette thèse se développe dans l’ouvrage à travers quatre grandes parties, traitant l’ensemble des domaines philosophiques en un système complet et cohérent (à la manière des corpus de philosophie antique, tels que celui d’Aristote) :
1) Épistémologie, à travers laquelle Schopenhauer établit la distinction fondamentale entre la Représentation phénoménale et la Volonté nouménale ; Schopenhauer, à cette occasion, élabore une logique et même une petite théorie du rire (§ 13).
2) Métaphysique, où Schopenhauer expose plus en profondeur quelle est la nature de la Volonté, comme poussée aveugle, sans cause et sans but, manifestée à travers l’ensemble des corps, vivants ou inertes, et des forces de la Nature. Ainsi les forces gravitationnelle ou électromagnétique (§ 27), aussi bien que le désir sexuel sont-ils des expressions diverses et particulières de la Volonté.
Il y a, dans l’ontologie de Schopenhauer, quelque chose qui rappelle Plotin et les degrés d’émanation de l’Un : la Volonté fondamentale s’exprime par paliers, d’abord à travers les Idées platonicienne, puis à travers l’ensemble de la Nature, depuis les éléments inorganiques, jusqu’aux différentes formes de la vie : les végétaux, les invertébrés, les mammifères, enfin les humains, suprême expression où la Volonté prend conscience d’elle-même.
Les thèses de Schopenhauer font, bien plus encore, penser à Spinoza, pour qui, de même, le monde est déploiement de la Substance (Dieu ou, chez Schopenhauer, la Volonté) à travers les Attributs (pensée et étendue, autrement dit les catégories de la Représentation) et les Modes (chaque étant particulier, comme objectité de la Volonté), et pour qui l’intuition du sage est le lieu où la Substance se pense elle-même (Spinoza), où la Volonté se révèle derrière le voile de Maya (Schopenhauer).
3) Esthétique : Schopenhauer y expose une théorie complète du génie et de l’art, les formes artistiques étant considérées comme des imitations des Idées platoniciennes, elles-mêmes objectités premières de la Volonté. La musique tient une place privilégiée, puisqu’elle est une expression directe de la Volonté même, et le § 52 contient des pages immortelles sur la mélodie et l’harmonie (on comprend qu’elles eurent marqué un Wagner).
4) Éthique : Schopenhauer y expose deux tendances fondamentales, résultant de la lutte de la Volonté avec elle-même. D’une part l’affirmation de la Volonté (égoïsme, ou sans doute quelque chose d’assez proche de ce que Nietzsche appellera « volonté de puissance »). D’autre part la négation de la Volonté (compassion, ascèse). Ce livre, sans doute le plus important de toute l’œuvre, contient également une théorie du caractère (§ 55), un exposé de la philosophie du droit de Schopenhauer (§ 62 à 64) et de ses vues sur la religion (§ 68 et 70) et sur le suicide (§ 69).
A ce propos, Schopenhauer a été souvent considéré comme un philosophe farouchement antireligieux. Opinion en grande partie démentie par la fin de ce quatrième livre, qui est une apologie de l’ascétisme mystique, qu’il soit d’origine chrétienne (notamment chez Maître Eckhart) ou brahmanique. L’influence de la littérature de l’Inde antique (les Védas, la Bhagavad Gita) est un élément singulier en ce début de XIXème siècle occidental, et la source d’inspiration principale de l’éthique de Schopenhauer. La seule chose qu’on puisse affirmer avec certitude, c’est son opposition répétée au judaïsme.
Autre élément curieux : Schopenhauer a souvent été taxé de philosophe « pessimiste », qualificatif qui ne me semble pas tout à fait juste ou adéquat. Il a sans doute été inspiré par certains paragraphes (notamment § 56 et 57), qui traitent de la nature insatiable et éternellement désirante de la Volonté et de l’existence humaine, oscillant entre souffrance et ennui. Cela dit, c’est véritablement en fin de course qu’apparaît cette thématique et, après l’ensemble des développements qui la précèdent. En outre, Schopenhauer offre deux voies de délivrance permettant de s’affranchir de cet univers de souffrance. D’abord, dans la troisième partie, le monde des arts, qui offre, par la contemplation désintéressée de formes pures, une consolation, un calmant à la volonté de vivre. Ensuite, la suppression du vouloir-vivre par la vie ascétique, pour laquelle « c’est notre monde actuel, ce monde si réel avec tous ses soleils et toutes ses voies lactées, qui est le néant. » — consolations que Nietzsche critiquera plus tard de la manière la plus vive, de la même manière qu’il critiquera la musique de Wagner, considérée comme un « narcotique ».
Le texte du Monde est suivi d’une Critique de la philosophie kantienne et des Suppléments, qui occupent un volume à peu près égal à celui du texte originel.
Borges disait : « Today, were I to choose a single philosopher, I would choose him (Schopenhauer). If the riddle or the universe can be stated in words, I think these words would be in his writings. » Je souscris à cet avis.
June 11, 2022
دوستانِ گرانقدر، بدون هیچگونه بزرگنمایی باید بگویم، این کتاب، از هر نظر کاملترین و ارزنده ترین کتابِ فلسفی است که در طولِ تاریخ نگاشته و تدوین شده است.. زنده یاد «آرتور شوپنهاور» این بزرگمردِ فرهیخته و خردمند، اثری از خویش به جا گذاشته که در بسیاری از موضوعات و مواردِ اساسی، میتواند در امرِ فلسفه یاری رسانِ انسانهایِ اهلِ اندیشه باش��.. این کتاب به اندازه ای پُربار و پُرمغز بود که جملاتی که از دلِ این کتاب بیرون آوردم و به اصطلاح چکیده نویسیِ من از این کتابِ ارزشمند چیزی نزدیک به 200 صفحه شد.. در هر حال به انتخاب برخی ��ز جملاتِ این کتاب را برای شما عزیزان در این ریویو نوشته ام و سعی میکنم بخشِ دیگری را نیز تهیه کنم و در ریویو دیگری مربوط به این کتاب در گوردریدز بنویسم
--------------------------------------------
فلسفۀ من، در وهلۀ نخست، ماهیتِ درونیِ حقیقی انسان را نه در آگاهی، بلکه در اراده قرار میدهد.. این اراده ذاتاً با آگاهی متحد نیست، بلکه با آن و به دیگر سخن، با شناخت مرتبط است، همچون رابطۀ منور با نور... همانطور که جهانِ مادی از بیرون واردِ آگاهی میشود، اراده نیز از درون واردِ آگاهی میشود.. عقل نیز چون مغز موقتی و هلاک پذیر است و محصولِ مغز یا به بیان بهتر، فعالیتِ مغز است.. اما مغز همچون کلِ اندامِ بدن، محصول یا پدیدارِ اراده است و تنها اراده است که نابود نمیشود
************
جهان نزدِ من و نزدِ اسپینوزا به وسیلۀ نیرویِ درونیِ خود و به واسطۀ خود، وجود دارد
************
ما بیش از آنچه تصور میکنیم، با جهان یکی هستیم.. ماهیتِ درونیِ جهان، ارادۀ ما میباشد و نمودِ پدیداری اش نیز تصورِ ما است
************
همانقدر که ما در جهان هستیم، جهان هم در ما وجود دارد و منشأ هرگونه واقعیت در خودِ ما واقع میشود
************
جهانِ ادراک یا جهانِ همچون تصور نزدِ دینداران و وحدتِ وجودیان توسطِ خدا و با افسانه هایِ غیرقابلِ دفاع شکل میگیرد، ولی در فلسفۀ من، جهانِ ادراک و جهانِ همچون تصور، به شکل تصادفی ظاهر میشود، زیرا هوش با ادراکِ بیرونی اش، اصولاً واسطِ انگیزه ها برای پدیدارهایِ کاملترِ اراده است و این واسط به مرورِ زمان به آن عینیتِ ادراک پذیری که جهان در آن وجود دارد، ارتقا میابد
************
ماده، تصور هوش است و هوش آن است که ماده تنها در تصورِ آن وجود دارد.. هر دو با هم جهانِ همچون تصور را تشکیل میدهند... آنچه اولیه است، همان است که پدیدار میشود، یعنی شئ فی نفسه که ما آن را به عنوان "اراده" مینامیم نه چیز دیگر... این فی نفسه، نه تصور کننده است و نه تصور شونده، بلکه یکسره با نحوۀ پدیدار شدن اش تفاوت دارد
************
فیلسوف نماهایی که در مورد الاهیات و اینگونه مسائل به نام فلسفه نوشته اند، به قولِ کانت، از روشِ زشتِ محیلانه (حیله گرانه) استفاده کرده اند .. این موجودات برایِ فریبِ خوانندگانشان از انتزاعاتی موهوم بهره میبرند و از مفاهیمی استفاده میکنند که این مفاهیم هرگز به واقعیتی که محتوای خود را از آن گرفته اند، اشاره نمیکنند، بلکه همچنان در جوِ عمومیتِ انتزاعی شناورند و به سبُکی بر فرازِ آن پرواز میکنند.. اینگونه استدلال هایِ حیله گرانۀ فلسفی برای نوشتن در مورد خدا و الاهیات و دین و مذهب و مسائلی همچون روح، بدونِ تردید به سفسطۀ محض ختم میشوند و به صورتِ آشکارا مهملاتی غیر قابلِ اثبات را به عنوانِ حقیقت مطرح کرده و در مغزِ مخاطبانِ بیچاره و ساده لوح، فرو میکنند.. مثلاً در موردِ هفت آسمان و طبقۀ هفتم و آنچه در این طبقات وجود دارد مینویسند و یا از آن جهان و چگونگی و شرایطِ مواد و اجسامِ موجود در آن مهمل بافی میکنند و این انتزاعات را به عنوانِ حقایقِ غیر قابلِ تغییر به خوردِ خواننده میدهند
************
فلسفه ذاتاً حکمتِ جهانی است.. فلسفه تنها با جهان سر و کار دارد و خدایان در ادیانِ گوناگون را به حالِ خودشان میگذارد، ولی انتظار دارد که خدایان با دین و مذهبشان نیز فلسفه را به حال خود بگذارند
************
خودآگاهی ما، نه مکان، بلکه تنها زمان را به عنوانِ صورتِ خود دارد.. از این رو تفکرِ ما، همچون درک مان، در سه بعد رخ نمیدهد، بلکه صرفاً در یک بعد، یعنی در یک خط، بدونِ پهنا و عمق، رخ میدهد... بزرگترین نقص از نقایصِ ذاتیِ هوش ما، ناشی از این واقعیت است.. ما همه چیز را تنها به شکلِ متوالی میتوانیم بشناسیم و در هر زمان تنها از یک چیز آگاهیم و حتی از آن یک چیز هم تنها به این شرط آگاهیم که عجالتاً هر چیز دیگر را فراموش کنیم و مطلقاً از آن ناآگاه باشیم
************
برخی در سراسرِ زندگی به خطاهایِ بسیاری همچون موهوم پرستی دینی و مذهبی و باورها و ایمانهایِ اینچنینی میچسبند و صرفاً از سرِ ترسی که خود از آن آگاه هستند، مراقبند که هرگز بنیانِ ایمانِ آنها زیر سؤال نرود.. اینگونه هوشِ آنها هر روز با فریب و موهومات، فریفته و منحرف میگردد
************
هر قدر خطا و اشتباه، با تعصب و سرسختی بیشتری حفظ شده باشد، برهانی که آن را محکوم میکند نیز آزاردهنده تر خواهد بود
************
مصالح داده شده به هر فلسفه ای، چیزی نیست جز آگاهیِ تجربی ای که به آگاهی از شخص خود (خودآگاهی) و آگاهی از دیگر امور (ادراک بیرونی) تقسیم میشود.. هر فلسفه ای که به جای آغاز کردن از این آگاهی، نقطۀ آغازِ خود را مفاهیمی انتزاعی و موهوماتی همچون خدا، جوهرِ مطلق، امر نامتناهی، امر متناهی، این همانی مطلق، روح، جهانِ آخرت و اینگونه مسائل و موارد قرار دهد، بی هیچ پایگاهی در هوا شناور میشود و هرگز نمیتواند به نتیجه ای حقیقی منتهی گردد.. دغل بازانِ فیلسوف نما، این موضوعِ مهم در فلسفه را فهم نکردند که فلسفه نباید از مفاهیم ساخته شود، بلکه باید در مفاهیم به وجود آید و نتایجِ خود را در این مفاهیم ذخیره کند
************
این جهان عظیم که به نوعی پیمایش ناپذیر است، هستیِ آن به یک ریسمانِ واحد آویخته است و این ریسمان یک آگاهیِ واقعی است که جهان در آن وجود دارد
************
هرقدر که یک شخص به لحاظِ عقلی و خرد در مرتبۀ پایین تری باشد و کمتر اندیشه کند، هستی و جهان برایش کمتر معماگونه و رازآمیز است.. عقلِ چنین آدمهایی یکسره به تقدیر و مسائل الاهی وفادار میماند
************
تنها یک شئ فی نفسه وجود دارد و آن هم ماده است که هرچیزِ دیگری شکلی از آن است.. جریانِ طبیعت، یگانه نظامِ جهانی و نظمِ مطلق است.. زمانی که رئالیسم دارایِ اقتدار بود، همچون ادیان و مذاهب، برایِ اجتناب از این نتایج و پیشرفتِ ماتریالیسم، موهوماتی همچون روح باوری در کنارِ واقع باوری مطرح شد. بنابراین وجودِ یک جوهرِ غیر مادی و خیالی در کنارِ ماده، سر برآورد.. این دوگانه باوری و روح باوری، عاری از تجربه و خرد و درک پذیری، توسطِ اسپینوزا تکذیب شد و نادرستی آن توسط کانت نشان داده شد
************
در طولِ تاریخ موجوداتِ حیله گری بوده اند تا به امروز کوشیده اند تا از طریق نیازِ آدمی به متافیزیک به امرارِ معاش پرداخته و حداکثر بهره برداری را از نیاز داشته باشند، این صاحب امتیازان انحصاری دینفروش و باج گیر، همان ملاها و روحانیون هستند... پیروانِ دینی و مذهبی ها، خودشان چنین کسب و کاری را برای روحانیون و آخوندها به وجود آورده اند، چراکه تضمینِ کسب و کارِ این گروه، حق القایِ عقایدِ دینی و موهومات به مردم و آن هم در دورانِ کودکی بوده است.. پیش از آنکه قوۀ حکم و هوش و خردِ انسان از خواب بیدار شود، در همان کودکی، باورهایِ مهمل و خرافات و داستانهایِ غیرعقلانی دینی را در مغزِ این آدمها فرو کرده اند و در آنجا ماندگار شده است.. اگر قرار بود که ملاها و روحانیون صبر کنند تا قوۀ حکم و خردِ مردم بالغ شود، حقوق و مزایای شان از میان میرفت
************
در نتیجۀ جبرباوری، جهان بدل به نمایشِ خیمه شب بازی ای میشود که یک مشت نخ یا همان انگیزه ها، جهان را اداره میکنند و حتی نمیتوان فهمید که سرتاسرِ آن برای سرگرمیِ چه کسی ترتیب یافته است.. اگر نمایش دارای نقشه و طرحی باشد، آنگاه نوعی تقدیر میشود کارگردان. اگر هم طراحی در کار نباشد، کارگردان میشود ضرورتِ کور.. تنها راهِ گریز از این پوچی، این شناخت است که وجود و ذاتِ تمامیِ امور، پدیدارِ یک ارادۀ حقیقتاً آزاد است که خود را دقیقاً در آنها میشناسد، زیرا کار و فعالیتِ آنها از ضرورت رهایی نمیابد.. برای نجاتِ آزادی از دستِ تقدیر یا بخت، باید آن را از فعل به هستی انتقال میدادیم
************
ما انسانها دارایِ هوشی مضاعف هستیم، یک هوشِ متفکر و یک هوشِ مُدرِک.. و عملکردهایِ این دو هوش، اغلب مستقل از یکدیگر شکل میگیرد.. به بیانِ ساده تر، ما چیزی را درک میکنیم و به چیزی دیگر می اندیشیم.. از سویِ دیگر، اینها اغلب به یکدیگر مربوط میشوند
************
از آنجایی که قوۀ تعقل به همه داده شده، اما قوۀ حکم و خردورزی به عدۀ کمی تعلق گرفته است، نتیجه این میشود که آدمی در معرضِ وهم و خیال قرار میگیرد، زیرا دستخوشِ خیالاتِ واهی میشود که هرکسی میتواند او را گرفتارِ آنها سازد و چون این خیالاتِ واهی به عنوانِ انگیزه ای برایِ اراده ورزی او عمل میکند، میتوانند وی را به ارتکابِ انواعِ حماقت و کج روی و افراط در بی سابقه ترین امورِ نامعقول وا دارند
************
میتوانیم بسیاری از مردمی که از خردورزی و قوۀ حکم بهره ای نبرده اند را عادت دهیم تا فلان چیزِ بی ارزش را مقدس بخوانند و بخاطرِ مقدساتِ مذهبی، خودشان را در خاک بمالند (ضریحِ فلان مرده و گورهایِ بی ارزش را ببوسند و قبر پرستی و مرده پرستی کنند) و آنها را عادت دهیم که به ارادۀ خودشان دارایی و زندگیِ خویش را در گروهِ الفاظ و اشخاص و عناوینی اوهام و خرافی و احمقانه، قرار دهند و با ایمانِ باطنی، هر موجودِ بی ارزشی را بزرگ بدانند و یا یک انسانِ بزرگ و خردمند را پست و ناچیز بشمارند و میتوانیم به آنها بقبولانیم که در راهِ اعتقاداتشان، حیوانی را قربانی و پاره پاره کنند.. چنین است افراطی گریِ مذهبی و کشتنِ دگراندیشان و سوزاندنِ مُرتدان و دیگر مسائلِ دردناک در لیستِ بلندبالایِ خطاها و بلاهت هایِ بشری
************
باورهایِ مذهبی با سیمایی مثلاً عالمانه و سخت و جدی، بر دورانِ حساس و زودباور و بی اندیشۀ کودکان نقش میبندد و از آن پس این باورهایِ مذهبی همراه با مغز رشد کرده و بدبختانه ماهیتِ ایده هایِ مادرزادی به خود میگیرند.. از این رو برخی فلسفه بافان و دینفروشان، چنین باورهایی را برای این آدمها فطری در نظر گرفته و هنوز هم عده ای هستند که وانمود میکنند این ایمانِ مذهبی و باورها را فطری میدانند
************
ادیان و مذاهبِ گوناگون، کاری با استدلال و خرد و منطق ندارند، آنها طالبِ ایمان هستند، یعنی طالبِ تصدیقِ خودخواستۀ این مطلب که وضعِ امور از این قرار است
************
هرچه خوشی بیشتر باشد، زمان سریعتر میگذرد و هرچه درد بیشتر باشد، زمان برایمان کندتر سپری میشود. زیرا درد امری ایجابی است که حضورش خود را محسوس میسازد، ولی لذت اینگونه نیست.. به همین ترتیب، وقتی کسل باشیم، از زمان آگاه میشویم، نه وقتی که سرگرم هستیم.. این موارد ثابت میکند که خوشایندترین دورۀ هستی ما هنگامی است که کمتر آن را درک میکنیم
************
در برهه هایِ زمانیِ مختلف، نظام هایِ دینی و مذهبی سعی داشته اند با زور و یا با نیرنگ، خود را به شاخه ای از فلسفه متصل کنند، ولی پرسش اینجاست که اگر به باورِ خودشان دین و مذهبشان دارایِ مقبولیت است و معجزه و وحی و پیامبر دارند، دیگر چه نیازی به این دارند که مذهبشان نیازمندِ مقبولیت نزد یک فلسفه باشد؟ با این وجود بارها به کمکِ فیلسوف نماهایِ متقلب، برای دین و مذهب فلسفه بافی شده است و دین را به ف��سفه ربط داده اند و اتفاقاً به کمکِ فلسفه سعی داشته اند که متافیزیک را امری موجه و عقلانی و ثابت شده، نشان دهند
************
اگر در میان آثارِ رواقیان بگردیم، به چیزی بر نمیخوریم جز این نکتۀ اشتباه که جریانِ جهان یکسره مستقل از ارادۀ ما است و در نتیجه شری که برایِ ما رخ میدهد، گریزناپذیر است
************
برخی از فلسفه بافان که خود را به دروغ فیلسوف معرفی میکنند، از موهوماتی چون "روح" سخن میگویند و قصد دارند به زور آن را به عنوانِ واقعیتی مشخص واردِ دانش و فلسفه کنند و از آن به عنوانِ چیزی کاملاً شناخته شده و دارای شناسنامۀ معتبر، سخن بگویند، بی آنکه توضیحی در این خ��وص ارائه دهند و بگویند که چگونه به مفهوم روح دست پیدا کرده اند!! اصلاً این روح چیست و چه توجیهی برای استفادۀ فلسفی و علمی از آن دارند.. اینها همه به این دلیل است که بی سوادها اول نان و پول برایشان مهم است، بعد فلسفه و دانش
************
فیلسوف باید مراقب باشد تا از افتادن در مسیرِ عرفان و عارف ها، اجتناب کند. ارزشِ فلسفه در این است که تمامیِ فرضیه هایِ غیر قابلِ اثبات و موهوم را رد میکند و تنها آن چیزی را قبول میکند که در جهانی بیرونی ارائه شده و هوش و حواسِ ما آن را درک میکند و دانش آن را اثبات میکند.. پس فلسفه باید محدود به جهان و دانش باشد و با موهومات کاری نداشته باشد.. یعنی باید مثلِ کیهان شناسی باشد و با خداشناسی کاری نداشته باشد
************
نتیجه گیریِ اصلی فلسفه کانت را میتوان اینگونه خلاصه کرد: تمامِ مفاهیمی که یک ادراک در مکان و زمان (ادراک حسی) را به عنوانِ بنیان خود نداشته باشند، یا به عبارت دیگر، از چنین ادراکی گرفته نشده باشند، مطلقاً تو خالی هستند و هیچ شناختی به ما نمیدهند.. اما از آنجا که ادراک تنها میتواند به پدیدارها تعلق بگیرد، و نه به چیزها در خودشان، ما نیز مطلقاً هیچ شناختی از اشیایِ فی نفسه نداریم
************
هوش با تصمیماتِ اراده، بیگانه است.. هوش انگیزه ها را برایِ اراده فراهم می آورد، اما بعداً در میابد که اینها چگونه عمل کرده اند. درست همانطور که شخصی با استفاده از معرف ها دست به آزمایشی شیمیایی میزند و سپس در انتظارِ نتیجه میماند.. هوش انگیزه ها را برای اراده فراهم میکند، اما به کارخانه یا کارگاهِ مخفیِ تصمیماتِ اراده، راه نمیابد.. هوش البته محرمِ اراده است، اما محرمی است که همه چیز را نمیداند و حتی پیش می آید که هوش گه گاه به اراده اعتماد نمیکند
************
عشق و نفرت، هر دو قضاوتِ ما را یکسره مخدوش میکنند.. در دشمنانمان چیزی جز عیب و در دوستانمان چیزی جز شایستگی و نکاتِ مثبت نمیبینیم و حتی عیب های ایشان نیز به نظرمان خوب میرسند
************
ماده، نمایشِ صرفِ اراده، یا مرزِ میانِ جهان همچون اراده و جهان همچون تصور است.. تا جایی که محصولِ کارکردهایِ هوش است به دومی تعلق دارد و مادام که آنچه خود را در تمامیِ موجودات مادی، یعنی در پدیدارها نمایان میسازد، اراده بوده و به اولی تعلق دارد
************
ارادۀ زندگی، نتیجۀ شناختِ زندگی نبوده و درکل، یک چیزِ ثانوی نیست.. بلکه برعکس، امرِ نخست و نامشروط و مقدمۀ همۀ مقدمات میباشد.. بنابراین ارادۀ زندگی، آن چیزی است که فلسفه باید از آن آغاز شود، چراکه ارادۀ زندگی به دنبالِ جهان ظاهر نمیشود، بلکه این جهان است که به دنبالِ ارادۀ زندگی پدیدار میشود
************
هرچقدر که ما بیشتر از عین آگاه باشیم، کمتر از ذهن آگاه میشویم و در مقابل هرچقدر ذهن بیشترِ آگاهی را اشغال کند، ادراکمان از جهانِ بیرونی ضعیفتر و ناقص تر میشود
************
با بررسیِ ماهیت زندگی و مرگ و واکنشِ انسانها به این دو مورد، به این نتیجه میرسیم که: ۱- ارادۀ زندگی، ذاتِ درونیِ انسان است ۲- اراده، به صورتِ فی نفسه، فاقدِ شناخت بوده و کور است ۳- شناخت، یک اصلِ تصادفی است و بیگانه با اراده میباشد ۴- شناخت با اراده میجنگد و قوۀ حکمِ ما پیروزیِ شناخت بر اراده را تحسین میکند
************
هستیِ موقتیِ ما صرفاً تصویری از وجودِ درونیِ حقیقیِ ما است. این وجودِ درونی باید در ابدیت واقع شود، چراکه زمان صرفاً صورتِ شناسایی ما است، اما ما تنها به واسطۀ این صورت است که هستیِ خود و هستیِ تمامیِ امور را به عنوانِ چیزی گ��را و متناهی و در معرضِ نابودی میشناسیم
************
ما از سه موهبت بزرگِ زندگی یعنی، سلامتی، جوانی و آزادی، نه به خودی خود و مادام که از آنها برخورداریم، بلکه تنها پس از آنکه آنها را از دست دادیم آگاه میشویم، چون آنها سلبی اند
************
پرهیزکاری یا پاکدامنیِ بسیاری از دختران، صرفاً ناشی از زشت بودنِ قیافۀ آنهاست
************
هر عشقی، هرچقدر هم که روحانی به نظر رسد، یکسره ریشه در محرکِ جنسی دارد و در واقع مطلقاً و صرفاً یک محرک جنسی است که به طرزِ دقیق تر و به صحیح ترین بیان، فردی شده است
************
جوانی بدون زیبایی، ممکن است جذابیت داشته باشد. ولی زیبایی بدونِ جوانی، فاقد جذابیت است
************
در این جهان، ظرفیتِ احساسِ درد با شناخت افزایش میابد. بنابراین در انسان، این ظرفیت به بالاترین درجۀ خود میرسد و هرچه انسان باهوش تر و خردمندتر باشد، این درجه نیز بالاتر میرود و درد و رنجِ بیشتری را احساس میکند
************
زندگی عمیقاً در رنج فرو رفته و نمیتواند از دستِ آن رها شود. از میانِ درد و اشک واردِ زندگی میشویم، داستان اش غم انگیز است و پایان اش غم انگیزتر است
---------------------------------------------
امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستانِ خردگرا، مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی»
--------------------------------------------
فلسفۀ من، در وهلۀ نخست، ماهیتِ درونیِ حقیقی انسان را نه در آگاهی، بلکه در اراده قرار میدهد.. این اراده ذاتاً با آگاهی متحد نیست، بلکه با آن و به دیگر سخن، با شناخت مرتبط است، همچون رابطۀ منور با نور... همانطور که جهانِ مادی از بیرون واردِ آگاهی میشود، اراده نیز از درون واردِ آگاهی میشود.. عقل نیز چون مغز موقتی و هلاک پذیر است و محصولِ مغز یا به بیان بهتر، فعالیتِ مغز است.. اما مغز همچون کلِ اندامِ بدن، محصول یا پدیدارِ اراده است و تنها اراده است که نابود نمیشود
************
جهان نزدِ من و نزدِ اسپینوزا به وسیلۀ نیرویِ درونیِ خود و به واسطۀ خود، وجود دارد
************
ما بیش از آنچه تصور میکنیم، با جهان یکی هستیم.. ماهیتِ درونیِ جهان، ارادۀ ما میباشد و نمودِ پدیداری اش نیز تصورِ ما است
************
همانقدر که ما در جهان هستیم، جهان هم در ما وجود دارد و منشأ هرگونه واقعیت در خودِ ما واقع میشود
************
جهانِ ادراک یا جهانِ همچون تصور نزدِ دینداران و وحدتِ وجودیان توسطِ خدا و با افسانه هایِ غیرقابلِ دفاع شکل میگیرد، ولی در فلسفۀ من، جهانِ ادراک و جهانِ همچون تصور، به شکل تصادفی ظاهر میشود، زیرا هوش با ادراکِ بیرونی اش، اصولاً واسطِ انگیزه ها برای پدیدارهایِ کاملترِ اراده است و این واسط به مرورِ زمان به آن عینیتِ ادراک پذیری که جهان در آن وجود دارد، ارتقا میابد
************
ماده، تصور هوش است و هوش آن است که ماده تنها در تصورِ آن وجود دارد.. هر دو با هم جهانِ همچون تصور را تشکیل میدهند... آنچه اولیه است، همان است که پدیدار میشود، یعنی شئ فی نفسه که ما آن را به عنوان "اراده" مینامیم نه چیز دیگر... این فی نفسه، نه تصور کننده است و نه تصور شونده، بلکه یکسره با نحوۀ پدیدار شدن اش تفاوت دارد
************
فیلسوف نماهایی که در مورد الاهیات و اینگونه مسائل به نام فلسفه نوشته اند، به قولِ کانت، از روشِ زشتِ محیلانه (حیله گرانه) استفاده کرده اند .. این موجودات برایِ فریبِ خوانندگانشان از انتزاعاتی موهوم بهره میبرند و از مفاهیمی استفاده میکنند که این مفاهیم هرگز به واقعیتی که محتوای خود را از آن گرفته اند، اشاره نمیکنند، بلکه همچنان در جوِ عمومیتِ انتزاعی شناورند و به سبُکی بر فرازِ آن پرواز میکنند.. اینگونه استدلال هایِ حیله گرانۀ فلسفی برای نوشتن در مورد خدا و الاهیات و دین و مذهب و مسائلی همچون روح، بدونِ تردید به سفسطۀ محض ختم میشوند و به صورتِ آشکارا مهملاتی غیر قابلِ اثبات را به عنوانِ حقیقت مطرح کرده و در مغزِ مخاطبانِ بیچاره و ساده لوح، فرو میکنند.. مثلاً در موردِ هفت آسمان و طبقۀ هفتم و آنچه در این طبقات وجود دارد مینویسند و یا از آن جهان و چگونگی و شرایطِ مواد و اجسامِ موجود در آن مهمل بافی میکنند و این انتزاعات را به عنوانِ حقایقِ غیر قابلِ تغییر به خوردِ خواننده میدهند
************
فلسفه ذاتاً حکمتِ جهانی است.. فلسفه تنها با جهان سر و کار دارد و خدایان در ادیانِ گوناگون را به حالِ خودشان میگذارد، ولی انتظار دارد که خدایان با دین و مذهبشان نیز فلسفه را به حال خود بگذارند
************
خودآگاهی ما، نه مکان، بلکه تنها زمان را به عنوانِ صورتِ خود دارد.. از این رو تفکرِ ما، همچون درک مان، در سه بعد رخ نمیدهد، بلکه صرفاً در یک بعد، یعنی در یک خط، بدونِ پهنا و عمق، رخ میدهد... بزرگترین نقص از نقایصِ ذاتیِ هوش ما، ناشی از این واقعیت است.. ما همه چیز را تنها به شکلِ متوالی میتوانیم بشناسیم و در هر زمان تنها از یک چیز آگاهیم و حتی از آن یک چیز هم تنها به این شرط آگاهیم که عجالتاً هر چیز دیگر را فراموش کنیم و مطلقاً از آن ناآگاه باشیم
************
برخی در سراسرِ زندگی به خطاهایِ بسیاری همچون موهوم پرستی دینی و مذهبی و باورها و ایمانهایِ اینچنینی میچسبند و صرفاً از سرِ ترسی که خود از آن آگاه هستند، مراقبند که هرگز بنیانِ ایمانِ آنها زیر سؤال نرود.. اینگونه هوشِ آنها هر روز با فریب و موهومات، فریفته و منحرف میگردد
************
هر قدر خطا و اشتباه، با تعصب و سرسختی بیشتری حفظ شده باشد، برهانی که آن را محکوم میکند نیز آزاردهنده تر خواهد بود
************
مصالح داده شده به هر فلسفه ای، چیزی نیست جز آگاهیِ تجربی ای که به آگاهی از شخص خود (خودآگاهی) و آگاهی از دیگر امور (ادراک بیرونی) تقسیم میشود.. هر فلسفه ای که به جای آغاز کردن از این آگاهی، نقطۀ آغازِ خود را مفاهیمی انتزاعی و موهوماتی همچون خدا، جوهرِ مطلق، امر نامتناهی، امر متناهی، این همانی مطلق، روح، جهانِ آخرت و اینگونه مسائل و موارد قرار دهد، بی هیچ پایگاهی در هوا شناور میشود و هرگز نمیتواند به نتیجه ای حقیقی منتهی گردد.. دغل بازانِ فیلسوف نما، این موضوعِ مهم در فلسفه را فهم نکردند که فلسفه نباید از مفاهیم ساخته شود، بلکه باید در مفاهیم به وجود آید و نتایجِ خود را در این مفاهیم ذخیره کند
************
این جهان عظیم که به نوعی پیمایش ناپذیر است، هستیِ آن به یک ریسمانِ واحد آویخته است و این ریسمان یک آگاهیِ واقعی است که جهان در آن وجود دارد
************
هرقدر که یک شخص به لحاظِ عقلی و خرد در مرتبۀ پایین تری باشد و کمتر اندیشه کند، هستی و جهان برایش کمتر معماگونه و رازآمیز است.. عقلِ چنین آدمهایی یکسره به تقدیر و مسائل الاهی وفادار میماند
************
تنها یک شئ فی نفسه وجود دارد و آن هم ماده است که هرچیزِ دیگری شکلی از آن است.. جریانِ طبیعت، یگانه نظامِ جهانی و نظمِ مطلق است.. زمانی که رئالیسم دارایِ اقتدار بود، همچون ادیان و مذاهب، برایِ اجتناب از این نتایج و پیشرفتِ ماتریالیسم، موهوماتی همچون روح باوری در کنارِ واقع باوری مطرح شد. بنابراین وجودِ یک جوهرِ غیر مادی و خیالی در کنارِ ماده، سر برآورد.. این دوگانه باوری و روح باوری، عاری از تجربه و خرد و درک پذیری، توسطِ اسپینوزا تکذیب شد و نادرستی آن توسط کانت نشان داده شد
************
در طولِ تاریخ موجوداتِ حیله گری بوده اند تا به امروز کوشیده اند تا از طریق نیازِ آدمی به متافیزیک به امرارِ معاش پرداخته و حداکثر بهره برداری را از نیاز داشته باشند، این صاحب امتیازان انحصاری دینفروش و باج گیر، همان ملاها و روحانیون هستند... پیروانِ دینی و مذهبی ها، خودشان چنین کسب و کاری را برای روحانیون و آخوندها به وجود آورده اند، چراکه تضمینِ کسب و کارِ این گروه، حق القایِ عقایدِ دینی و موهومات به مردم و آن هم در دورانِ کودکی بوده است.. پیش از آنکه قوۀ حکم و هوش و خردِ انسان از خواب بیدار شود، در همان کودکی، باورهایِ مهمل و خرافات و داستانهایِ غیرعقلانی دینی را در مغزِ این آدمها فرو کرده اند و در آنجا ماندگار شده است.. اگر قرار بود که ملاها و روحانیون صبر کنند تا قوۀ حکم و خردِ مردم بالغ شود، حقوق و مزایای شان از میان میرفت
************
در نتیجۀ جبرباوری، جهان بدل به نمایشِ خیمه شب بازی ای میشود که یک مشت نخ یا همان انگیزه ها، جهان را اداره میکنند و حتی نمیتوان فهمید که سرتاسرِ آن برای سرگرمیِ چه کسی ترتیب یافته است.. اگر نمایش دارای نقشه و طرحی باشد، آنگاه نوعی تقدیر میشود کارگردان. اگر هم طراحی در کار نباشد، کارگردان میشود ضرورتِ کور.. تنها راهِ گریز از این پوچی، این شناخت است که وجود و ذاتِ تمامیِ امور، پدیدارِ یک ارادۀ حقیقتاً آزاد است که خود را دقیقاً در آنها میشناسد، زیرا کار و فعالیتِ آنها از ضرورت رهایی نمیابد.. برای نجاتِ آزادی از دستِ تقدیر یا بخت، باید آن را از فعل به هستی انتقال میدادیم
************
ما انسانها دارایِ هوشی مضاعف هستیم، یک هوشِ متفکر و یک هوشِ مُدرِک.. و عملکردهایِ این دو هوش، اغلب مستقل از یکدیگر شکل میگیرد.. به بیانِ ساده تر، ما چیزی را درک میکنیم و به چیزی دیگر می اندیشیم.. از سویِ دیگر، اینها اغلب به یکدیگر مربوط میشوند
************
از آنجایی که قوۀ تعقل به همه داده شده، اما قوۀ حکم و خردورزی به عدۀ کمی تعلق گرفته است، نتیجه این میشود که آدمی در معرضِ وهم و خیال قرار میگیرد، زیرا دستخوشِ خیالاتِ واهی میشود که هرکسی میتواند او را گرفتارِ آنها سازد و چون این خیالاتِ واهی به عنوانِ انگیزه ای برایِ اراده ورزی او عمل میکند، میتوانند وی را به ارتکابِ انواعِ حماقت و کج روی و افراط در بی سابقه ترین امورِ نامعقول وا دارند
************
میتوانیم بسیاری از مردمی که از خردورزی و قوۀ حکم بهره ای نبرده اند را عادت دهیم تا فلان چیزِ بی ارزش را مقدس بخوانند و بخاطرِ مقدساتِ مذهبی، خودشان را در خاک بمالند (ضریحِ فلان مرده و گورهایِ بی ارزش را ببوسند و قبر پرستی و مرده پرستی کنند) و آنها را عادت دهیم که به ارادۀ خودشان دارایی و زندگیِ خویش را در گروهِ الفاظ و اشخاص و عناوینی اوهام و خرافی و احمقانه، قرار دهند و با ایمانِ باطنی، هر موجودِ بی ارزشی را بزرگ بدانند و یا یک انسانِ بزرگ و خردمند را پست و ناچیز بشمارند و میتوانیم به آنها بقبولانیم که در راهِ اعتقاداتشان، حیوانی را قربانی و پاره پاره کنند.. چنین است افراطی گریِ مذهبی و کشتنِ دگراندیشان و سوزاندنِ مُرتدان و دیگر مسائلِ دردناک در لیستِ بلندبالایِ خطاها و بلاهت هایِ بشری
************
باورهایِ مذهبی با سیمایی مثلاً عالمانه و سخت و جدی، بر دورانِ حساس و زودباور و بی اندیشۀ کودکان نقش میبندد و از آن پس این باورهایِ مذهبی همراه با مغز رشد کرده و بدبختانه ماهیتِ ایده هایِ مادرزادی به خود میگیرند.. از این رو برخی فلسفه بافان و دینفروشان، چنین باورهایی را برای این آدمها فطری در نظر گرفته و هنوز هم عده ای هستند که وانمود میکنند این ایمانِ مذهبی و باورها را فطری میدانند
************
ادیان و مذاهبِ گوناگون، کاری با استدلال و خرد و منطق ندارند، آنها طالبِ ایمان هستند، یعنی طالبِ تصدیقِ خودخواستۀ این مطلب که وضعِ امور از این قرار است
************
هرچه خوشی بیشتر باشد، زمان سریعتر میگذرد و هرچه درد بیشتر باشد، زمان برایمان کندتر سپری میشود. زیرا درد امری ایجابی است که حضورش خود را محسوس میسازد، ولی لذت اینگونه نیست.. به همین ترتیب، وقتی کسل باشیم، از زمان آگاه میشویم، نه وقتی که سرگرم هستیم.. این موارد ثابت میکند که خوشایندترین دورۀ هستی ما هنگامی است که کمتر آن را درک میکنیم
************
در برهه هایِ زمانیِ مختلف، نظام هایِ دینی و مذهبی سعی داشته اند با زور و یا با نیرنگ، خود را به شاخه ای از فلسفه متصل کنند، ولی پرسش اینجاست که اگر به باورِ خودشان دین و مذهبشان دارایِ مقبولیت است و معجزه و وحی و پیامبر دارند، دیگر چه نیازی به این دارند که مذهبشان نیازمندِ مقبولیت نزد یک فلسفه باشد؟ با این وجود بارها به کمکِ فیلسوف نماهایِ متقلب، برای دین و مذهب فلسفه بافی شده است و دین را به ف��سفه ربط داده اند و اتفاقاً به کمکِ فلسفه سعی داشته اند که متافیزیک را امری موجه و عقلانی و ثابت شده، نشان دهند
************
اگر در میان آثارِ رواقیان بگردیم، به چیزی بر نمیخوریم جز این نکتۀ اشتباه که جریانِ جهان یکسره مستقل از ارادۀ ما است و در نتیجه شری که برایِ ما رخ میدهد، گریزناپذیر است
************
برخی از فلسفه بافان که خود را به دروغ فیلسوف معرفی میکنند، از موهوماتی چون "روح" سخن میگویند و قصد دارند به زور آن را به عنوانِ واقعیتی مشخص واردِ دانش و فلسفه کنند و از آن به عنوانِ چیزی کاملاً شناخته شده و دارای شناسنامۀ معتبر، سخن بگویند، بی آنکه توضیحی در این خ��وص ارائه دهند و بگویند که چگونه به مفهوم روح دست پیدا کرده اند!! اصلاً این روح چیست و چه توجیهی برای استفادۀ فلسفی و علمی از آن دارند.. اینها همه به این دلیل است که بی سوادها اول نان و پول برایشان مهم است، بعد فلسفه و دانش
************
فیلسوف باید مراقب باشد تا از افتادن در مسیرِ عرفان و عارف ها، اجتناب کند. ارزشِ فلسفه در این است که تمامیِ فرضیه هایِ غیر قابلِ اثبات و موهوم را رد میکند و تنها آن چیزی را قبول میکند که در جهانی بیرونی ارائه شده و هوش و حواسِ ما آن را درک میکند و دانش آن را اثبات میکند.. پس فلسفه باید محدود به جهان و دانش باشد و با موهومات کاری نداشته باشد.. یعنی باید مثلِ کیهان شناسی باشد و با خداشناسی کاری نداشته باشد
************
نتیجه گیریِ اصلی فلسفه کانت را میتوان اینگونه خلاصه کرد: تمامِ مفاهیمی که یک ادراک در مکان و زمان (ادراک حسی) را به عنوانِ بنیان خود نداشته باشند، یا به عبارت دیگر، از چنین ادراکی گرفته نشده باشند، مطلقاً تو خالی هستند و هیچ شناختی به ما نمیدهند.. اما از آنجا که ادراک تنها میتواند به پدیدارها تعلق بگیرد، و نه به چیزها در خودشان، ما نیز مطلقاً هیچ شناختی از اشیایِ فی نفسه نداریم
************
هوش با تصمیماتِ اراده، بیگانه است.. هوش انگیزه ها را برایِ اراده فراهم می آورد، اما بعداً در میابد که اینها چگونه عمل کرده اند. درست همانطور که شخصی با استفاده از معرف ها دست به آزمایشی شیمیایی میزند و سپس در انتظارِ نتیجه میماند.. هوش انگیزه ها را برای اراده فراهم میکند، اما به کارخانه یا کارگاهِ مخفیِ تصمیماتِ اراده، راه نمیابد.. هوش البته محرمِ اراده است، اما محرمی است که همه چیز را نمیداند و حتی پیش می آید که هوش گه گاه به اراده اعتماد نمیکند
************
عشق و نفرت، هر دو قضاوتِ ما را یکسره مخدوش میکنند.. در دشمنانمان چیزی جز عیب و در دوستانمان چیزی جز شایستگی و نکاتِ مثبت نمیبینیم و حتی عیب های ایشان نیز به نظرمان خوب میرسند
************
ماده، نمایشِ صرفِ اراده، یا مرزِ میانِ جهان همچون اراده و جهان همچون تصور است.. تا جایی که محصولِ کارکردهایِ هوش است به دومی تعلق دارد و مادام که آنچه خود را در تمامیِ موجودات مادی، یعنی در پدیدارها نمایان میسازد، اراده بوده و به اولی تعلق دارد
************
ارادۀ زندگی، نتیجۀ شناختِ زندگی نبوده و درکل، یک چیزِ ثانوی نیست.. بلکه برعکس، امرِ نخست و نامشروط و مقدمۀ همۀ مقدمات میباشد.. بنابراین ارادۀ زندگی، آن چیزی است که فلسفه باید از آن آغاز شود، چراکه ارادۀ زندگی به دنبالِ جهان ظاهر نمیشود، بلکه این جهان است که به دنبالِ ارادۀ زندگی پدیدار میشود
************
هرچقدر که ما بیشتر از عین آگاه باشیم، کمتر از ذهن آگاه میشویم و در مقابل هرچقدر ذهن بیشترِ آگاهی را اشغال کند، ادراکمان از جهانِ بیرونی ضعیفتر و ناقص تر میشود
************
با بررسیِ ماهیت زندگی و مرگ و واکنشِ انسانها به این دو مورد، به این نتیجه میرسیم که: ۱- ارادۀ زندگی، ذاتِ درونیِ انسان است ۲- اراده، به صورتِ فی نفسه، فاقدِ شناخت بوده و کور است ۳- شناخت، یک اصلِ تصادفی است و بیگانه با اراده میباشد ۴- شناخت با اراده میجنگد و قوۀ حکمِ ما پیروزیِ شناخت بر اراده را تحسین میکند
************
هستیِ موقتیِ ما صرفاً تصویری از وجودِ درونیِ حقیقیِ ما است. این وجودِ درونی باید در ابدیت واقع شود، چراکه زمان صرفاً صورتِ شناسایی ما است، اما ما تنها به واسطۀ این صورت است که هستیِ خود و هستیِ تمامیِ امور را به عنوانِ چیزی گ��را و متناهی و در معرضِ نابودی میشناسیم
************
ما از سه موهبت بزرگِ زندگی یعنی، سلامتی، جوانی و آزادی، نه به خودی خود و مادام که از آنها برخورداریم، بلکه تنها پس از آنکه آنها را از دست دادیم آگاه میشویم، چون آنها سلبی اند
************
پرهیزکاری یا پاکدامنیِ بسیاری از دختران، صرفاً ناشی از زشت بودنِ قیافۀ آنهاست
************
هر عشقی، هرچقدر هم که روحانی به نظر رسد، یکسره ریشه در محرکِ جنسی دارد و در واقع مطلقاً و صرفاً یک محرک جنسی است که به طرزِ دقیق تر و به صحیح ترین بیان، فردی شده است
************
جوانی بدون زیبایی، ممکن است جذابیت داشته باشد. ولی زیبایی بدونِ جوانی، فاقد جذابیت است
************
در این جهان، ظرفیتِ احساسِ درد با شناخت افزایش میابد. بنابراین در انسان، این ظرفیت به بالاترین درجۀ خود میرسد و هرچه انسان باهوش تر و خردمندتر باشد، این درجه نیز بالاتر میرود و درد و رنجِ بیشتری را احساس میکند
************
زندگی عمیقاً در رنج فرو رفته و نمیتواند از دستِ آن رها شود. از میانِ درد و اشک واردِ زندگی میشویم، داستان اش غم انگیز است و پایان اش غم انگیزتر است
---------------------------------------------
امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستانِ خردگرا، مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی»
January 26, 2020
بهترین لحضات عمر من مدت زمانی بود که به خوندن این شاهکار شوپنهاور مشغول بودم ...
به نظر من شوپنهاور بالاتر از افلاطون و ارسطو و حتی بالاتر از معلم خودش کانت بزرگترین و نابغه ترین فیلسوف تاریخه
برای فهمیدن این کتاب حتما باید قبلش دو کتاب نقد عقل محض کانت و ریشگان چهار اصل دلیل کافی خود شوپنهاور خونده باشید
به نظر من شوپنهاور بالاتر از افلاطون و ارسطو و حتی بالاتر از معلم خودش کانت بزرگترین و نابغه ترین فیلسوف تاریخه
برای فهمیدن این کتاب حتما باید قبلش دو کتاب نقد عقل محض کانت و ریشگان چهار اصل دلیل کافی خود شوپنهاور خونده باشید
February 7, 2017
Öncelikle itiraf etmem gerekir ki bir kitabı 3 ayda okuyarak kendi çapımda rekor kırdım! ancak bunun nedeni birtakım fiziki olumsuzluklardı. bir de kitap başta felsefesini ortaya koymak adına uzuun tanimlar içeriyordu; zorlandım. Ancak 3. bölüm ile birlikte kara göründü! inanılmaz heyecan verici tespitler, yorumlar, çıkarsamalar, göndermeler... bazılarını okurken heyecandan ayaklarım yerden kesildi. kesinlikle mükemmel! birçok düşünürün, düşüncenin zengin madenlerine inmek gibiydi. Inanılmaz bir aydınlanma katıyor insana!
May 1, 2020
Well worth anybody's time. I will not attempt write a review of this and will simply say that you will have lived a more impoverished life not having read any Schopenhauer.
A few opinions:
— follow his suggestion and read the fourfold root of sufficient reason before you attempt to read this.
— you don't need to real the critique of pure reason in preparation. In fact, this book might be a good preparation for the critique.
— try to obtain a copy with translations of his lengthy Latin, Greek and French quotes or you will miss out on a lot of things.
— to get a taste for Schopenhauer, you might want to read "Studies on Pessimism" or some essays from his "Parerga and Paralipomena" first, of which there are recordings on YouTube.
Schopenhauer will enrich your life and be a great jumping off point into Kant, Nietzsche, Hume or Plato/ platonism/ Hinduism/ Buddhism/ Christianity.
A few opinions:
— follow his suggestion and read the fourfold root of sufficient reason before you attempt to read this.
— you don't need to real the critique of pure reason in preparation. In fact, this book might be a good preparation for the critique.
— try to obtain a copy with translations of his lengthy Latin, Greek and French quotes or you will miss out on a lot of things.
— to get a taste for Schopenhauer, you might want to read "Studies on Pessimism" or some essays from his "Parerga and Paralipomena" first, of which there are recordings on YouTube.
Schopenhauer will enrich your life and be a great jumping off point into Kant, Nietzsche, Hume or Plato/ platonism/ Hinduism/ Buddhism/ Christianity.
January 26, 2021
El mundo como voluntad y representación es una obra filosófica colosal. Cuatro libros en uno, dedicados a la epistemología, metafísica, arte y ética. En él, Schopenhauer construye y amplía enormemente sobre la base que reside en su tesis, Sobre la cuádruple raíz del principio de razón suficiente. Además de estos cuatro libros, incluye un apéndice de crítica a la filosofía kantiana que por sí solo hace que merezca la pena leer el libro, si se tiene conocimiento sobre dicha filosofía.
El primer libro, El mundo como representación 1: La representación sometida al principio de razón, es un análisis pormenorizado de qué es el mundo, qué conocemos y cómo lo conocemos. Inevitablemente trata cuestiones como qué es el espacio, el tiempo, la materia y la causalidad. Su refutación de Hume es excelente, así como sus reflexiones sobre qué es la ciencia, qué es el materialismo, el idealismo y cómo se superan. Este primer libro, junto con su tesis, son obras maestras que no puedo dejar de admirar.
En segundo libro, El mundo como voluntad 1: La objetividad de la voluntad, Schopenhauer desarrolla una metafísica de la Voluntad, partiendo del sentimiento a priori que es la percepción de nuestro cuerpo, y que identifica con dicha Voluntad, un querer, ciego y atemporal, que es fundamento de todo aquello que observamos como mundo y de nosotrxs mismxs. Para ello no pudo evitar, a mi juicio, dar saltos lógicos no justificados, pero sin embargo crea un sistema filosófico autoconsistente y rico, y una cosmovisión interesante, con similitudes al budismo, cuyas reflexiones no carecen de valor.
El tercer libro, El mundo como representación 2: La representación al margen del principio de razón: la idea platónica: el objeto del arte, analiza el arte mediante el marco construido en los dos primeros libros, estudiando cada disciplina: pintura, escultura, poesía, literatura y la música. Al margen de sus comentarios, que son muy interesantes, su sistema filosófico empieza a mostrar grietas, o más bien, empiezan a salirle protuberancias, ya que Schopenhauer añade elementos que lo contradicen, como la “negación de la voluntad” (cuando el fundamento de la propia existencia es la voluntad) y el “conocimiento avolitivo” (cuando él define antes el conocimiento como un tipo de materialización de la voluntad).
Es en el cuarto libro, El mundo como voluntad 2, Afirmación y negación de la voluntad de vivir una vez alcanzado el autoconocimiento, donde las protuberancias siguen creciendo, tomando la forma de un tumor con metástasis. En su pesimismo filosófico, Schopenhauer afirma que el fundamento de la vida es el sufrimiento y la salvación se encuentra en negar el querer, la voluntad, hasta no desear nada ni saber si uno está vivo o no, extinguiéndose la vida como la de muchos monjes budistas que han fallecido de esta manera. El problema no reside en su visión del mundo, sino que afirma que la voluntad puede contradecirse a sí misma, se puede negar y hasta auto suprimirse, tirando por tierra todo lo construido anterior mente para rescatar una “salvación” basada en desaparecer del mundo y escapar de la voluntad.
Es imposible si quiera mostrar la punta del iceberg de este libro en una corta review, que a pesar de sus requisitos de lectura y densidad es muy recomendable. Destaco de esta lectura, junto al amor y odio que he sentido estudiando este sistema de pensamiento, la agradable sensación de haber visto retales de lo que futuramente Nietzsche escribiría, afirmando y rechazando a martillazos contenidos de esta obra.
El primer libro, El mundo como representación 1: La representación sometida al principio de razón, es un análisis pormenorizado de qué es el mundo, qué conocemos y cómo lo conocemos. Inevitablemente trata cuestiones como qué es el espacio, el tiempo, la materia y la causalidad. Su refutación de Hume es excelente, así como sus reflexiones sobre qué es la ciencia, qué es el materialismo, el idealismo y cómo se superan. Este primer libro, junto con su tesis, son obras maestras que no puedo dejar de admirar.
En segundo libro, El mundo como voluntad 1: La objetividad de la voluntad, Schopenhauer desarrolla una metafísica de la Voluntad, partiendo del sentimiento a priori que es la percepción de nuestro cuerpo, y que identifica con dicha Voluntad, un querer, ciego y atemporal, que es fundamento de todo aquello que observamos como mundo y de nosotrxs mismxs. Para ello no pudo evitar, a mi juicio, dar saltos lógicos no justificados, pero sin embargo crea un sistema filosófico autoconsistente y rico, y una cosmovisión interesante, con similitudes al budismo, cuyas reflexiones no carecen de valor.
El tercer libro, El mundo como representación 2: La representación al margen del principio de razón: la idea platónica: el objeto del arte, analiza el arte mediante el marco construido en los dos primeros libros, estudiando cada disciplina: pintura, escultura, poesía, literatura y la música. Al margen de sus comentarios, que son muy interesantes, su sistema filosófico empieza a mostrar grietas, o más bien, empiezan a salirle protuberancias, ya que Schopenhauer añade elementos que lo contradicen, como la “negación de la voluntad” (cuando el fundamento de la propia existencia es la voluntad) y el “conocimiento avolitivo” (cuando él define antes el conocimiento como un tipo de materialización de la voluntad).
Es en el cuarto libro, El mundo como voluntad 2, Afirmación y negación de la voluntad de vivir una vez alcanzado el autoconocimiento, donde las protuberancias siguen creciendo, tomando la forma de un tumor con metástasis. En su pesimismo filosófico, Schopenhauer afirma que el fundamento de la vida es el sufrimiento y la salvación se encuentra en negar el querer, la voluntad, hasta no desear nada ni saber si uno está vivo o no, extinguiéndose la vida como la de muchos monjes budistas que han fallecido de esta manera. El problema no reside en su visión del mundo, sino que afirma que la voluntad puede contradecirse a sí misma, se puede negar y hasta auto suprimirse, tirando por tierra todo lo construido anterior mente para rescatar una “salvación” basada en desaparecer del mundo y escapar de la voluntad.
Es imposible si quiera mostrar la punta del iceberg de este libro en una corta review, que a pesar de sus requisitos de lectura y densidad es muy recomendable. Destaco de esta lectura, junto al amor y odio que he sentido estudiando este sistema de pensamiento, la agradable sensación de haber visto retales de lo que futuramente Nietzsche escribiría, afirmando y rechazando a martillazos contenidos de esta obra.
November 21, 2013
Having completed a thesis about Kant's influence on C.G. Jung in seminary, I wanted to proceed to an exhaustive study of the philsophical underpinnings of the psychiatrist's work. I'd read all of Jung and all of Kant and Nietzsche cited or owned by Jung. The third major influence was Schopenhauer, about whom I knew little except the fact that to Germans of Jung's generation, Schopenhauer was read like Nietzsche is today. The place to start, obviously, was his magnum opus, The World as Will and Representation, a copy of which I'd picked up in the town of Leeds in the Hudson valley in New York.
Unlike Kant and Nietzsche, Schopenhauer was a disappointment. I had liked Kant for his system, its clarity, breadth and depth; Nietzsche as a rigorous critic and beautiful writer, but Schopenhauer matched neither of them. His "system" was basically simplified transcendental idealism. His only apparent originality was his bringing Eastern thought into philosophy's field of discourse. His misanthropy was difficult to relate to.
As it happened, the dissertation project was never completed. The one philosophy professor, a psychoanalyst, competent to supervise it was not retained.
Unlike Kant and Nietzsche, Schopenhauer was a disappointment. I had liked Kant for his system, its clarity, breadth and depth; Nietzsche as a rigorous critic and beautiful writer, but Schopenhauer matched neither of them. His "system" was basically simplified transcendental idealism. His only apparent originality was his bringing Eastern thought into philosophy's field of discourse. His misanthropy was difficult to relate to.
As it happened, the dissertation project was never completed. The one philosophy professor, a psychoanalyst, competent to supervise it was not retained.
September 1, 2021
حقا که مقاله‌ای که با تیترِ (بت‌شکنِ آلمانی) در روزنامه‌ای انگلیسی در مورد این کتاب منتشر شد، حقیقت است. توضیح و تشریح جهان از منظر تصور (از آن لحاظ که جهان تنها تصور ماست و چیزی غیر از تصوری که ما از آن داریم) و اراده‌به‌زندگی که همزمان تقبیح و تسامح با آن صورت میگیرد، شکلی جدید و هنج��ر شکنانه از فلسفه است. این رساله، دلیل کافی برای مدعای نیچه مبنی بر آموزگار بودنِ شوپنهاور برای او، و مدعای شوپنهاور مبنی براین است که وی، خود را بهترین و تنها شاگرد واقعی کانت می‌دانست.
May 18, 2022
Okumakta zorlandığım ve maalesef hiçbir şey anlamadığım bir kitap oldu. Schopenhauer ile ilgili değil de çevirmen Ahmet Aydoğan ile ilgili yorum yazacam çünkü sayesinde Schopenhauer 'den bir şey anlayamadım! Eseri Almancadan Türkçeye değil de Arapçaya çevirdiği için ve bunu yaparken de inanılmaz kastığı ve zorladığı için bir şey anlamak mümkün değil. İlk basım tarihi 2017 olan bu kitabı hiç mi kimse okumadı, gözden geçirmedi, biz ne yaptık böyle ne yapıyoruz demedi? Anlaşılmamak için ciddi uğraşmış Ahmet Aydoğan, Türkçesi de karmakarışık, anlatımı bozuk, ne anlatmak istediği belli değil. Ya çok iyi biliyor felsefeyi ya da hiç bilmiyor ama her halükarda anlatamıyor bize.
Çeviride seçtiği kelimelerden bir kaçı ;
Teselsül, vazıh, tahattur, sarahat, tekevvün, müşahhas, sunûhat, umde, tebellür etmek, ıstılah, remiz, tavassut, zecri, intibak, insiyak, zeyil, Teraküm, veçhe, inkişaf, mikyas vb..
Çevirdiği cümlelerden bir iki örnek ;
" Elbette dünyada canlı her şey gibi düşünce geleneklerinin de canlılıklarını muhafaza edip mevcudiyetlerini sürdürebilmek için imtizaç esasına istinaden hayat sahalarını sınırlamaları ve dışarıda kalanlara içeridekilerden farklı bir tavır takınmaları eşyanın tabiatı icabıdır, aksi halde hayatiyetlerini muhafaza edemezler. Bu manada başka birçokları gibi "ötekileştirme" kaziyesi de beynelmilel safsata şebekesinin bir yutturmacasından başka bir şey değildir, diğerleri gibi bunun da neyin yığına olduğu bellidir. "
" Bir yüzyıl sonra bu topraklarda hakayıkı imaniyeyi fünunu tabiiye ile güya izah ve ispata yeltenecek olanlar da aslında benzer bir kafa yapısına sahiptir ve karşı durup dinlenmek ve savaşmak yerine özünde olmakta olanın ne olduğuna bakmaksızın ve ne gibi neticeler doğurabileceğini düşünmeksizin sırf hakimiyeti ele geçirdi Dolayısıyla tükendi yanına çekti diye hep olduğu gibi bunlar da kolayı zora tercih ederler ve böylece tevil yoluyla telife saparlar. O sebeble burada bir temellük ve temessül çabasına tesadüf edilmez.... "
Schopenhauer'ı anlaşılmaz hale getirerek büyük iş başarmış, Say Yayınlarını da kutluyorum bu adamla yola devam ettikleri için, daha önce de okuduğum ve yine beğenmedim bir çeviriye imza atmıştı Schopenhauer'dan. Almanca bilmeyi gerçekten istetti bana bu çevirisiyle.
Son olarak belki de benim cehaletimdir ve kabahat bendedir diyerek açık kapı bırakalım. Kesinlikle tavsiye etmiyorum bu çeviriyi ; Schopenhauer 'ı Ahmet Aydoğan' dan okumayın. Yapmış olduğu bir kaç iyi şey vardı ancak o kdr anlaşılmaz hale getirdi ki eseri onların da esamisi okunmuyor artık..
Çeviride seçtiği kelimelerden bir kaçı ;
Teselsül, vazıh, tahattur, sarahat, tekevvün, müşahhas, sunûhat, umde, tebellür etmek, ıstılah, remiz, tavassut, zecri, intibak, insiyak, zeyil, Teraküm, veçhe, inkişaf, mikyas vb..
Çevirdiği cümlelerden bir iki örnek ;
" Elbette dünyada canlı her şey gibi düşünce geleneklerinin de canlılıklarını muhafaza edip mevcudiyetlerini sürdürebilmek için imtizaç esasına istinaden hayat sahalarını sınırlamaları ve dışarıda kalanlara içeridekilerden farklı bir tavır takınmaları eşyanın tabiatı icabıdır, aksi halde hayatiyetlerini muhafaza edemezler. Bu manada başka birçokları gibi "ötekileştirme" kaziyesi de beynelmilel safsata şebekesinin bir yutturmacasından başka bir şey değildir, diğerleri gibi bunun da neyin yığına olduğu bellidir. "
" Bir yüzyıl sonra bu topraklarda hakayıkı imaniyeyi fünunu tabiiye ile güya izah ve ispata yeltenecek olanlar da aslında benzer bir kafa yapısına sahiptir ve karşı durup dinlenmek ve savaşmak yerine özünde olmakta olanın ne olduğuna bakmaksızın ve ne gibi neticeler doğurabileceğini düşünmeksizin sırf hakimiyeti ele geçirdi Dolayısıyla tükendi yanına çekti diye hep olduğu gibi bunlar da kolayı zora tercih ederler ve böylece tevil yoluyla telife saparlar. O sebeble burada bir temellük ve temessül çabasına tesadüf edilmez.... "
Schopenhauer'ı anlaşılmaz hale getirerek büyük iş başarmış, Say Yayınlarını da kutluyorum bu adamla yola devam ettikleri için, daha önce de okuduğum ve yine beğenmedim bir çeviriye imza atmıştı Schopenhauer'dan. Almanca bilmeyi gerçekten istetti bana bu çevirisiyle.
Son olarak belki de benim cehaletimdir ve kabahat bendedir diyerek açık kapı bırakalım. Kesinlikle tavsiye etmiyorum bu çeviriyi ; Schopenhauer 'ı Ahmet Aydoğan' dan okumayın. Yapmış olduğu bir kaç iyi şey vardı ancak o kdr anlaşılmaz hale getirdi ki eseri onların da esamisi okunmuyor artık..
August 4, 2021
Schopenhauer (1788 – 1860)
The nineteenth-century produced a long list of German Philosophers. It was fashionable and necessary to criticize preexisting philosophical theories.
Schopenhauer was inspired by but not following Kant (1724 - 1804) and refuting and ridiculing Hegel (1770 - 1831) and Fichte (1762 – 1814)
He wrote this essay on philosophy in an extravagant association of vocabulary creating abstract prepositions and patterns of thinking.
Schopenhauer’s first basic idea was “The World as Vision” that objects would not exist without an observer.
The second was “The World as Will(power)” being the energy of general movement from the tiniest atom to planetary circles.
The authors aim seems to have the most extensive all englobing theory with a few basic laws.
His books one and two go into details that end up being boring and repetitive.
The nineteenth-century brought about significant scientific discoveries, but our author's way of proposing and explaining is more than obsolete.
I will not recommend this work to any reader of entertaining literature.
The nineteenth-century produced a long list of German Philosophers. It was fashionable and necessary to criticize preexisting philosophical theories.
Schopenhauer was inspired by but not following Kant (1724 - 1804) and refuting and ridiculing Hegel (1770 - 1831) and Fichte (1762 – 1814)
He wrote this essay on philosophy in an extravagant association of vocabulary creating abstract prepositions and patterns of thinking.
Schopenhauer’s first basic idea was “The World as Vision” that objects would not exist without an observer.
The second was “The World as Will(power)” being the energy of general movement from the tiniest atom to planetary circles.
The authors aim seems to have the most extensive all englobing theory with a few basic laws.
His books one and two go into details that end up being boring and repetitive.
The nineteenth-century brought about significant scientific discoveries, but our author's way of proposing and explaining is more than obsolete.
I will not recommend this work to any reader of entertaining literature.
April 19, 2012
On trouve ici une philosophie qui se tisse en entrecroisant les fil des traditions indienne et occidentale pour nous enjoindre à dire un grand NON à la Volonté qui s’impose à nous. Schopenhauer assume d’ailleurs pleinement, sans pudeur, le fait d’être un réactionnaire radical et il en ressort plusieurs idées générales qui entraînent à la pensée, mais sans que l’émotion réactive dont elles sont issues soit médiatisée par la réflexion.
Aussi le voit-on souvent grogner, déverser sa haine de Hegel, chasser, dès la première préface tout lecteur qui ne lui convient pas, en lui proposant ironiquement un usage alternatif de son livre, etc.
Ceci dit, même si ses critiques sont parfois mal fondées, je préfère de loin ses ronchonnements parfois trop fielleux à l’apathie contemplative et ce livre fait partie des meilleures choses sur lesquels je sois tombé pour philosopher.
Aussi le voit-on souvent grogner, déverser sa haine de Hegel, chasser, dès la première préface tout lecteur qui ne lui convient pas, en lui proposant ironiquement un usage alternatif de son livre, etc.
Ceci dit, même si ses critiques sont parfois mal fondées, je préfère de loin ses ronchonnements parfois trop fielleux à l’apathie contemplative et ce livre fait partie des meilleures choses sur lesquels je sois tombé pour philosopher.
May 26, 2022
foi uma leitura densa e demora mas valeu muito a pena, de longe um dos melhores que já li. me conectei muito e entrei totalmente nos pensamentos e devaneios apesar de ser bem cansativo de acompanhar.
Read
November 20, 2021Законы логики:
A = A - Закон тождества.
A ≠ ~A - Закон непротиворечия.
A v B ≠ C - Закон исключённого третьего.
A ⇒ B - Закон достаточного основания.
Четвероякий корень закона достаточного основания:
1. Представление Мыслительное.
2. Представление Созерцательное.
3. Представление Чувственное.
4. Представление Самосознающее.
Мир как представление: Эпистемология
1. Быть субъектом значит представлять объект.
2. Самая несомненная истина - весь мир объект по отношению к субъекту.
3. Мир = представление.
4. Понятие это представление представления.
5. Каждое мгновение существует лишь постольку, поскольку оно уничтожило предшествующее.
6. Доказанная истина не имеет преимуществ перед познанной.
7. Женственное - воспринимающее, сохраниющее (месть, злопамятность)
8. Мужское - самопорождающее (созидание, жертвенность, самоценность)
9. Когда единственная цель человека, счастье, не может быть достигнута, то остается лишь одно средство избавления от страданий - смерть, которую следует принять спокойно, как любое другое лекарство.
10. Материализм перепрыгивает через субъект и формы познания.
Мир как воля: Онтология
1. Воля - познание тела a priopi,
2. Тело - познание воли a posteriori.
3. Кроме воли и представления мы ничего не знаем и не можем мыслить.
4. Чем подробнее пространственные отношения, тем меньше в них объективного содержания.
5. Арифметика - до конца постижимая форма закона основания.
6. Моё тело - единственный объект, в котором мне известна и воля и представление.
7. Если бы подброшенный камень имел сознание, то полагал бы, что летит по собственной воле, и был бы прав.
8. Воля камня нисколько не меньше воли человека, меньше лишь объективация.
9. Любое движение и преобразование материи есть воля.
10. Воля пожирает саму себя посредством перетекания материи из тела в тело, из трупа в почву и тд.
11. Мир состоит из воли, воля есть у всего и она при этом едина.
О мире как о представлении: Эстетика
1. Вещь в себе Канта не может быть объектом, а эйдос Платона есть объект т.к. она сохранила форму представления, бытия объектом для субъекта.
2. Познание, подчинённое закону основания исключает познание эйдосов.
3. Представление это инструмент воли на уровне познания.
4. Служащее воле познание не познаёт в объектах ничего кроме их отношений.
5. Источник искусства - познание идей. Наука как бы гонится за горизонтом и никогда не приблизится к цели.
6. Воля неисчерпаема. Только бытие чистым субъектом познания даёт умиротворение.
7. То, что для воли тепло, для познания свет.
8. Когда человек, созерцающий бушующую природу осознаёт свою ничтожность, он как бы освобожаясь от своего объектного тела становится субъектом чистого познания.
9. Противоположностью возвышенного является не столько безобразное, сколько прелестное, потому как оно возбужает волю и заставляет желать.
10. Платон - любой прообраз искусства не идея а отдельная вещь. Шопенгауэр - в вещи уже есть идея.
11. Художнику дано судить о прекрасном поскольку он сам представляет собой в себе бытие природы, объективирующуюся волю.
12. Музыка, в силу того, что имеет наименьшую объективацию, способна сделать лучше произведение любого другого искусства.
О мире как о воле: Этика
1. Свободы воли нет. Воля, если свободна, по закону «должна желать» - деревянное железо)
2. То, чего хочет воля всегда жизнь.
3. Человек о смерти думает только абстрактно.
4. Страдание и смерть - два различных зла.
5. Знаю себя - познание соответствует волению.
6. Характер - знание что хочешь и можешь + желание и способность этого достигнуть.
7. Недовольство собой это лишь очередное проявление заносчивости.
8. Жизнь качается подобно маятнику между страданием и скукой.
9. Как нужда постоянный бич народа, так скука - бич знати, но «скука неизбежна лишь для тех, кто не знал иных удовольствий, кроме чувственных и общественных, не позаботившись об обогащении своего ума и развитии своих сил.»
10. Кому недоступны радости чистого познания, те всецело погружены в воление. (Влечение к смерти тогда должно наблюдаться лишь у них, так как человек представляющий имеет свое представление в качестве тормозящей силы, а не двигающей.
Здесь следует установить различие между:
а) физическим движением людей погруженных исключительно в воление;
б) движением мысли на уровне представления.
Таким образом объективация воли в качестве представления тормозит волю как таковую, сохраняя при этом баланс и не нарушая свое неприрывное становление. (см. §57)
11. Вспоминать о перенесённых лишениях и страданиях это единственный способ наслаждаться тем, чем в данный момент обладаешь.
12. В человеческой жизни, как во всяком плохом товаре, лицевая сторона покрыта ложным блеском, а то, что страдает, всегда прячется.
13. Оптимизм - горькое издевательство над неизречёнными страданиями человечества.
14. Отказ сообщить истину не есть не-право. Намеренная ложь есть не-право, так как она стремится распространить власть моей воли на чужие индивиды. Полнейшее не-право - нарушение договора, так как таким образом я и обманул и внушил мнимые мотивы, с помощью которых направил чужую волю по своему умыслу.
15. Спокойное созерцание чужих страданий не есть не-право, но тот, кто на это способен скорее всего при каждом удобном случае и так совершает не-право.
16. Если рассматривать отношения двух людей в контексте права и не-права, то первое станет вторым только тогда, когда второе как бы перевалит через нулевую нейтральную отметку (как на термометре).
17. На уровне представления не-право утверждается мгновенно (обманул = завладел чужой волей, внушил ложные мотивы), на уровне объектности только тогда, когда обман возымеет физические последствия.
18. Совершенное государство это такое, которое состоит из существ, способных по своей природе полностью жертвовать личным благом ради блага общества. Пока что подобное отношение наблюдается только к своей семье, благосостояние которой обуславливается благосостоянием государства соответственно.
19. Государство сосредоточено более на страдании того, в отшении кого совершается не-право, чем на не-праве как таковом. Если бы от не-права никто не страдал, государство бы им не занималось.
20. Принуждать можно только к негативному (к праву), а не к позитивному (долг любви, небезусловные обязательства). Учение о правах (о том, что можно требовать) это перевёрнутая мораль.
21. Месть это наказание за совершенное не-право, которое не преследует никакой цели в будущем. Наказание это не месть, так как оно направленно на восстановление порядка.
22. Нет ни мучителей, ни мучеников, все причастны к страданию, все причастны к вине - Воля через нас вгрызается сама в себя.
23. Хорошим мы называем то, что именно таково, как мы желаем.
24. Ус��уги, которые богатый человек может оказать обществу, способны уравновесить унаследованное им богатство, сохранением которого он обязан обществу.
25. Тот, кто ещё может плакать, способен и на любовь, потому плач обезоруживает гнев.
26. Интуитивно каждый сознаёт философские истины, но ввести их в абстрактные понятия, в рефлексию должен именно философ.
27. Отрицание воли к жизни - человек, дойдя до величайшей степени своего страдания и отчаяния, внезапно сосредотачивается на себе, познаёт через себя мир, возносится над своими и чужими страданиями, отказывается от всего, чего он раньше желал, и радостно встречает смерть (отказ от всяческих влечений и аскеза).
28. Самоубийство относится к отрицанию воли как отдельная вещь к идее. Самоубийство не есть отрицание воли, оно, напротив, её решительное утверждение.
Лолы:
Фихте пустозвон.
Гегель дурак.
Антиномии Канта - бессмысленная выдумка.
Кеки:
Научись страдать.
Страдай правильно.
Мы дьяволы друг друга.
Ты уже был мёртв.
Смерть это круто.
Быть или не быть? Не быть, если можно.
👌👌👍👍
A = A - Закон тождества.
A ≠ ~A - Закон непротиворечия.
A v B ≠ C - Закон исключённого третьего.
A ⇒ B - Закон достаточного основания.
Четвероякий корень закона достаточного основания:
1. Представление Мыслительное.
2. Представление Созерцательное.
3. Представление Чувственное.
4. Представление Самосознающее.
Мир как представление: Эпистемология
1. Быть субъектом значит представлять объект.
2. Самая несомненная истина - весь мир объект по отношению к субъекту.
3. Мир = представление.
4. Понятие это представление представления.
5. Каждое мгновение существует лишь постольку, поскольку оно уничтожило предшествующее.
6. Доказанная истина не имеет преимуществ перед познанной.
7. Женственное - воспринимающее, сохраниющее (месть, злопамятность)
8. Мужское - самопорождающее (созидание, жертвенность, самоценность)
9. Когда единственная цель человека, счастье, не может быть достигнута, то остается лишь одно средство избавления от страданий - смерть, которую следует принять спокойно, как любое другое лекарство.
10. Материализм перепрыгивает через субъект и формы познания.
Мир как воля: Онтология
1. Воля - познание тела a priopi,
2. Тело - познание воли a posteriori.
3. Кроме воли и представления мы ничего не знаем и не можем мыслить.
4. Чем подробнее пространственные отношения, тем меньше в них объективного содержания.
5. Арифметика - до конца постижимая форма закона основания.
6. Моё тело - единственный объект, в котором мне известна и воля и представление.
7. Если бы подброшенный камень имел сознание, то полагал бы, что летит по собственной воле, и был бы прав.
8. Воля камня нисколько не меньше воли человека, меньше лишь объективация.
9. Любое движение и преобразование материи есть воля.
10. Воля пожирает саму себя посредством перетекания материи из тела в тело, из трупа в почву и тд.
11. Мир состоит из воли, воля есть у всего и она при этом едина.
О мире как о представлении: Эстетика
1. Вещь в себе Канта не может быть объектом, а эйдос Платона есть объект т.к. она сохранила форму представления, бытия объектом для субъекта.
2. Познание, подчинённое закону основания исключает познание эйдосов.
3. Представление это инструмент воли на уровне познания.
4. Служащее воле познание не познаёт в объектах ничего кроме их отношений.
5. Источник искусства - познание идей. Наука как бы гонится за горизонтом и никогда не приблизится к цели.
6. Воля неисчерпаема. Только бытие чистым субъектом познания даёт умиротворение.
7. То, что для воли тепло, для познания свет.
8. Когда человек, созерцающий бушующую природу осознаёт свою ничтожность, он как бы освобожаясь от своего объектного тела становится субъектом чистого познания.
9. Противоположностью возвышенного является не столько безобразное, сколько прелестное, потому как оно возбужает волю и заставляет желать.
10. Платон - любой прообраз искусства не идея а отдельная вещь. Шопенгауэр - в вещи уже есть идея.
11. Художнику дано судить о прекрасном поскольку он сам представляет собой в себе бытие природы, объективирующуюся волю.
12. Музыка, в силу того, что имеет наименьшую объективацию, способна сделать лучше произведение любого другого искусства.
О мире как о воле: Этика
1. Свободы воли нет. Воля, если свободна, по закону «должна желать» - деревянное железо)
2. То, чего хочет воля всегда жизнь.
3. Человек о смерти думает только абстрактно.
4. Страдание и смерть - два различных зла.
5. Знаю себя - познание соответствует волению.
6. Характер - знание что хочешь и можешь + желание и способность этого достигнуть.
7. Недовольство собой это лишь очередное проявление заносчивости.
8. Жизнь качается подобно маятнику между страданием и скукой.
9. Как нужда постоянный бич народа, так скука - бич знати, но «скука неизбежна лишь для тех, кто не знал иных удовольствий, кроме чувственных и общественных, не позаботившись об обогащении своего ума и развитии своих сил.»
10. Кому недоступны радости чистого познания, те всецело погружены в воление. (Влечение к смерти тогда должно наблюдаться лишь у них, так как человек представляющий имеет свое представление в качестве тормозящей силы, а не двигающей.
Здесь следует установить различие между:
а) физическим движением людей погруженных исключительно в воление;
б) движением мысли на уровне представления.
Таким образом объективация воли в качестве представления тормозит волю как таковую, сохраняя при этом баланс и не нарушая свое неприрывное становление. (см. §57)
11. Вспоминать о перенесённых лишениях и страданиях это единственный способ наслаждаться тем, чем в данный момент обладаешь.
12. В человеческой жизни, как во всяком плохом товаре, лицевая сторона покрыта ложным блеском, а то, что страдает, всегда прячется.
13. Оптимизм - горькое издевательство над неизречёнными страданиями человечества.
14. Отказ сообщить истину не есть не-право. Намеренная ложь есть не-право, так как она стремится распространить власть моей воли на чужие индивиды. Полнейшее не-право - нарушение договора, так как таким образом я и обманул и внушил мнимые мотивы, с помощью которых направил чужую волю по своему умыслу.
15. Спокойное созерцание чужих страданий не есть не-право, но тот, кто на это способен скорее всего при каждом удобном случае и так совершает не-право.
16. Если рассматривать отношения двух людей в контексте права и не-права, то первое станет вторым только тогда, когда второе как бы перевалит через нулевую нейтральную отметку (как на термометре).
17. На уровне представления не-право утверждается мгновенно (обманул = завладел чужой волей, внушил ложные мотивы), на уровне объектности только тогда, когда обман возымеет физические последствия.
18. Совершенное государство это такое, которое состоит из существ, способных по своей природе полностью жертвовать личным благом ради блага общества. Пока что подобное отношение наблюдается только к своей семье, благосостояние которой обуславливается благосостоянием государства соответственно.
19. Государство сосредоточено более на страдании того, в отшении кого совершается не-право, чем на не-праве как таковом. Если бы от не-права никто не страдал, государство бы им не занималось.
20. Принуждать можно только к негативному (к праву), а не к позитивному (долг любви, небезусловные обязательства). Учение о правах (о том, что можно требовать) это перевёрнутая мораль.
21. Месть это наказание за совершенное не-право, которое не преследует никакой цели в будущем. Наказание это не месть, так как оно направленно на восстановление порядка.
22. Нет ни мучителей, ни мучеников, все причастны к страданию, все причастны к вине - Воля через нас вгрызается сама в себя.
23. Хорошим мы называем то, что именно таково, как мы желаем.
24. Ус��уги, которые богатый человек может оказать обществу, способны уравновесить унаследованное им богатство, сохранением которого он обязан обществу.
25. Тот, кто ещё может плакать, способен и на любовь, потому плач обезоруживает гнев.
26. Интуитивно каждый сознаёт философские истины, но ввести их в абстрактные понятия, в рефлексию должен именно философ.
27. Отрицание воли к жизни - человек, дойдя до величайшей степени своего страдания и отчаяния, внезапно сосредотачивается на себе, познаёт через себя мир, возносится над своими и чужими страданиями, отказывается от всего, чего он раньше желал, и радостно встречает смерть (отказ от всяческих влечений и аскеза).
28. Самоубийство относится к отрицанию воли как отдельная вещь к идее. Самоубийство не есть отрицание воли, оно, напротив, её решительное утверждение.
Лолы:
Фихте пустозвон.
Гегель дурак.
Антиномии Канта - бессмысленная выдумка.
Кеки:
Научись страдать.
Страдай правильно.
Мы дьяволы друг друга.
Ты уже был мёртв.
Смерть это круто.
Быть или не быть? Не быть, если можно.
👌👌👍👍
August 8, 2023
Livres 1 et 2
🔺Aucune vérité n'est donc plus certaine, plus absolue, plus évidente que celle-ci: tout ce qui existe, existe pour la pensée.
Le monde qui nous entoure et tout ce que l'on voit, n'existe que pour le sujet.
🔺 La matière n'a pas une réalité indépendante de la perception de l'esprit. Et existance et perceptibilités sont deux termes équivalents.
Deux points de vue seront étudiés dans ce livre:
Ce monde n'existe absolument que comme représentation. / Il n'existe que comme volonté.
🔺Ce qui connaît tout le reste sans être soi-même connu, c'est le sujet. Tout ce qui existe, existe seulement pour le sujet. Notre propre corps lui-même est déjà un objet, et par suite mérite le nom de représentation. Il n'est qu'en effet un objet parmi d'autres objets. Il est soumis aux conditions formelles de la pensée : le temps et l'espace. Le sujet échappe à la double loi du temps et de l'espace et nous ne connaissons jamais le sujet, c'est lui qui connaît partout où il y a connaissance. Ces deux moitiés sont donc inséparables, même dans la pensée, chacune d'elles n'est réelle et intelligible que par l'autre et pour l'autre. Elles existent et cessent d'exister ensemble. Elles se limitent réciproquement.
🔺Aucune vérité n'est donc plus certaine, plus absolue, plus évidente que celle-ci: tout ce qui existe, existe pour la pensée.
Le monde qui nous entoure et tout ce que l'on voit, n'existe que pour le sujet.
🔺 La matière n'a pas une réalité indépendante de la perception de l'esprit. Et existance et perceptibilités sont deux termes équivalents.
Deux points de vue seront étudiés dans ce livre:
Ce monde n'existe absolument que comme représentation. / Il n'existe que comme volonté.
🔺Ce qui connaît tout le reste sans être soi-même connu, c'est le sujet. Tout ce qui existe, existe seulement pour le sujet. Notre propre corps lui-même est déjà un objet, et par suite mérite le nom de représentation. Il n'est qu'en effet un objet parmi d'autres objets. Il est soumis aux conditions formelles de la pensée : le temps et l'espace. Le sujet échappe à la double loi du temps et de l'espace et nous ne connaissons jamais le sujet, c'est lui qui connaît partout où il y a connaissance. Ces deux moitiés sont donc inséparables, même dans la pensée, chacune d'elles n'est réelle et intelligible que par l'autre et pour l'autre. Elles existent et cessent d'exister ensemble. Elles se limitent réciproquement.
October 6, 2022
Schopenhauer lo dijo claro (de muchas formas y con gran cantidad de palabras): el mundo y todo cuanto acontece en él, incluidas las demás personas, es una proyección de la voluntad, entendida como una fuerza ajena a las ilusiones del tiempo, del espacio y de la individualidad. Una voluntad única que lo proyecta todo, incluso nuestro propio cuerpo, en el tapiz del mundo material. Pero el individuo, una vez atrapado en la telaraña de la ilusión, no es consciente de esto, salvo que alcance un nivel de conocimiento tal que le permita levantar el velo de Maya. Esto implica destapar el error que nos hace creer que algo externo a nosotros mismos provoca el mundo, esa creencia que nos sitúa fuera de toda responsabilidad y que señala hacia fuera, en lugar de hacia uno mismo.
Para todo aquél que desee adentrarse en esta verdad yo recomendaría leer La Desaparición del Universo, de Gary Renard, que viene a decir gran parte de lo que dice Schopenhauer (y mucho más), pero de una forma más coloquial. En este libro y en los sucesivos del autor (Renard), se responden a muchas otras preguntas a las que Schopenhauer no pudo dar cabida en su filosofía. Sin embargo, no puedo dejar de admirar a Schopenhauer por su lucidez. FUE UN PUTO GENIO. Ya sólo por eso tengo que darle a este libro los 5 estrellas, aunque reconozca que partes del mismo son difíciles de digerir. Creo que realmente pocos entienden la esencia del mundo que Schopenhauer configuró, pero no por falta de claridad, sino por sus implicaciones.
La vida es sueño, decía Shakespeare. Otro que acabó por destapar la mentira que nos contamos a nosotros mismos.
Termino citando brevemente una parte del pensamiento de Schopenhauer: "...sólo en lo más profundo de su consciencia vive el muy oscuro presentimiento de que todo eso [el mundo] no le es propiamente tan ajeno, sino que tiene con él una conexión ante la cual no le puede salvaguardar el principio de individuación. De este presentimiento dimana ese indeleble espanto común a todos los hombres...y así, clava con vehemencia los dientes en su propia carne, sin saber que siempre se hiere sólo a sí mismo, de tal modo que por medio de la individuación se revela el conflicto consigo mismo, que porta en su interior. El verdugo y la víctima son uno".
De 10 su análisis sobre la maldad, la bondad, el amor y la compasión ❤
Para todo aquél que desee adentrarse en esta verdad yo recomendaría leer La Desaparición del Universo, de Gary Renard, que viene a decir gran parte de lo que dice Schopenhauer (y mucho más), pero de una forma más coloquial. En este libro y en los sucesivos del autor (Renard), se responden a muchas otras preguntas a las que Schopenhauer no pudo dar cabida en su filosofía. Sin embargo, no puedo dejar de admirar a Schopenhauer por su lucidez. FUE UN PUTO GENIO. Ya sólo por eso tengo que darle a este libro los 5 estrellas, aunque reconozca que partes del mismo son difíciles de digerir. Creo que realmente pocos entienden la esencia del mundo que Schopenhauer configuró, pero no por falta de claridad, sino por sus implicaciones.
La vida es sueño, decía Shakespeare. Otro que acabó por destapar la mentira que nos contamos a nosotros mismos.
Termino citando brevemente una parte del pensamiento de Schopenhauer: "...sólo en lo más profundo de su consciencia vive el muy oscuro presentimiento de que todo eso [el mundo] no le es propiamente tan ajeno, sino que tiene con él una conexión ante la cual no le puede salvaguardar el principio de individuación. De este presentimiento dimana ese indeleble espanto común a todos los hombres...y así, clava con vehemencia los dientes en su propia carne, sin saber que siempre se hiere sólo a sí mismo, de tal modo que por medio de la individuación se revela el conflicto consigo mismo, que porta en su interior. El verdugo y la víctima son uno".
De 10 su análisis sobre la maldad, la bondad, el amor y la compasión ❤
July 27, 2016
istemek, çok istemek, çok fazla istemek ve beraberinde yeni yine yeniden tasarlanan dünya...
Schopenhauer, Buddha'nın four noble truth/4 soylu gerçeğine modern bir cila çekmiş. İsteğin gerçekleşip gerçekleşmediğine aldırmaksızın,beş duyunun topladığı veriyle bıkmadan usanmadan yaşama katılmanın yolunu yeni filizlenmiş istekler üzerinden meşrulaştıran bizler ne çok yorgunuz. Bu ne sefalet aman yarabbi. İçi dolmayan bir boşluk bu. Ancak Jung'un önsözüne istinaden, Arthur babanın bu büyük acı zincirine karşı önerdiği inceden çileci yöntemi pek kabul edemiyorum. Bir şekilde Buddha/nirvana ve Mevlana/aşk kavramlarına yakınsaması tebessüm yaratıyor tabi. Pek hoşa gitti. Özgür iradeyle eylediğini sanan dünya insanlarına, bu işin pek de böyle olmadığını acıtarak anlatıyor. İster kabul ister etme, salt isteğin oynattığı bir yığın kuklayız. Ne yazık ki. Bunun dışına Aşkla-ki etrafta bize servis edileni dışlayan şekliyle- "aganta,burina, burinata" diye Halikarnas Balıkçısı misali haykırarak yelkenleri suya indirebiliriz.. O yelken,isteme denizinde özgürce dolaşmayı kendi kendine yeten rüzgarıyla belki de bir gün öğrenecek. "Aganta" diye bağırın ansızın deniz çınlasın, ya da sevdikleriniz dans etsin. Yelkenler açık denizde, sofuların kibriyle veya etik, geleneksel sapkınlıkların kurallarıyla değil, aklın eleştirel gücü ve kalbin engin sevgi dağarcıyla birlikte yapacak bunu. Walt Whitman'la bitsin o zaman. Çimen Yaprakları'nda şöyle diyor :
Uzaklarda mı arayacaksınız? sonunda geri geleceksiniz nasıl olsa,
En iyi bildiklerinizde en iyiyi bulacaksınız, ya da en iyi kadar iyi olanı,
Size en yakın olanlarda tatlı, güçlü ve sevgi dolu olanı bulacaksınız,
Mutluluk, bilgi başka bir yerde değil, burada! Başka bir zamanda değil, bu zamanda!
...
İlahici yerine ilahinin kendisi ses verdiği zaman,
Vaiz yerine vaazın sesi geldiği zaman,
Kürsüyü yapan oymacı değil de, konuşmacı çekip gittiği zaman,
Ben kitapların bedenine gece gündüz dokunabildiğim,
kitaplar da benim benim bedenime dokunabildiği zaman,
Bir üniversite dersi uyuklayan bir kadınla bebeği kadar inandırıcı olduğu zaman,
Mezara işlenen altın, gece bekçisinin kızı gibi gülümseyebildiği zaman,
Sonrasızlık ve aylaklık* karşımdaki sandalyelere yayılıp , benim içten dostlarım oldukları zaman,
Onlara elimi uzatmak, sizin gibi erkeklere kadınlara nasıl yaklaşıyorsam, onlara da öyle yaklaşmak isterim...
Schopenhauer, Buddha'nın four noble truth/4 soylu gerçeğine modern bir cila çekmiş. İsteğin gerçekleşip gerçekleşmediğine aldırmaksızın,beş duyunun topladığı veriyle bıkmadan usanmadan yaşama katılmanın yolunu yeni filizlenmiş istekler üzerinden meşrulaştıran bizler ne çok yorgunuz. Bu ne sefalet aman yarabbi. İçi dolmayan bir boşluk bu. Ancak Jung'un önsözüne istinaden, Arthur babanın bu büyük acı zincirine karşı önerdiği inceden çileci yöntemi pek kabul edemiyorum. Bir şekilde Buddha/nirvana ve Mevlana/aşk kavramlarına yakınsaması tebessüm yaratıyor tabi. Pek hoşa gitti. Özgür iradeyle eylediğini sanan dünya insanlarına, bu işin pek de böyle olmadığını acıtarak anlatıyor. İster kabul ister etme, salt isteğin oynattığı bir yığın kuklayız. Ne yazık ki. Bunun dışına Aşkla-ki etrafta bize servis edileni dışlayan şekliyle- "aganta,burina, burinata" diye Halikarnas Balıkçısı misali haykırarak yelkenleri suya indirebiliriz.. O yelken,isteme denizinde özgürce dolaşmayı kendi kendine yeten rüzgarıyla belki de bir gün öğrenecek. "Aganta" diye bağırın ansızın deniz çınlasın, ya da sevdikleriniz dans etsin. Yelkenler açık denizde, sofuların kibriyle veya etik, geleneksel sapkınlıkların kurallarıyla değil, aklın eleştirel gücü ve kalbin engin sevgi dağarcıyla birlikte yapacak bunu. Walt Whitman'la bitsin o zaman. Çimen Yaprakları'nda şöyle diyor :
Uzaklarda mı arayacaksınız? sonunda geri geleceksiniz nasıl olsa,
En iyi bildiklerinizde en iyiyi bulacaksınız, ya da en iyi kadar iyi olanı,
Size en yakın olanlarda tatlı, güçlü ve sevgi dolu olanı bulacaksınız,
Mutluluk, bilgi başka bir yerde değil, burada! Başka bir zamanda değil, bu zamanda!
...
İlahici yerine ilahinin kendisi ses verdiği zaman,
Vaiz yerine vaazın sesi geldiği zaman,
Kürsüyü yapan oymacı değil de, konuşmacı çekip gittiği zaman,
Ben kitapların bedenine gece gündüz dokunabildiğim,
kitaplar da benim benim bedenime dokunabildiği zaman,
Bir üniversite dersi uyuklayan bir kadınla bebeği kadar inandırıcı olduğu zaman,
Mezara işlenen altın, gece bekçisinin kızı gibi gülümseyebildiği zaman,
Sonrasızlık ve aylaklık* karşımdaki sandalyelere yayılıp , benim içten dostlarım oldukları zaman,
Onlara elimi uzatmak, sizin gibi erkeklere kadınlara nasıl yaklaşıyorsam, onlara da öyle yaklaşmak isterim...
August 9, 2017
Denne boken har vært en reise som vil stå i mitt minne for livet, allikevel vil jeg nok ta den opp igjen seinere med hensikt om å finne ut av mer enn det jeg allerede har gjort.
Viljen som all livs drivkraft, selv naturkreftene - en form for kraft som kun har vist seg i formen av tid og rom, men som er en regel hinsides tiden og rommets begrensninger. Erkjennelse er det eneste som kan lære oss å unngå viljens diktatur over individet, med dette henviser Schopenhauer hvert erkjent subjekt til å spre godt og jakte etter lidelsen hvor enn den trer frem. For nemlig er lidelsen den mest sannsynlige faktor for erkjennelse. Kunstneren er et geni som har evne til å spre viljen ettersom han har klart å etterligne viljens fulle vesen og de "vanlige" er for alltid dømt til å strebe etter viljens intethet uten å være klar over det.
Schopenhauer bringer også utrolig mange sammenligninger, bl.a med Hinduisme, Buddhisme og Kristendom som tyder på at en forståelse om frigjøring av viljen ikke er et ukjent tema for menneskeheten.
Vidunderlig bok, 6/5. Anbefales til alle som er åpne for forståelse av verdens mest fundamentale virkemåte.
Viljen som all livs drivkraft, selv naturkreftene - en form for kraft som kun har vist seg i formen av tid og rom, men som er en regel hinsides tiden og rommets begrensninger. Erkjennelse er det eneste som kan lære oss å unngå viljens diktatur over individet, med dette henviser Schopenhauer hvert erkjent subjekt til å spre godt og jakte etter lidelsen hvor enn den trer frem. For nemlig er lidelsen den mest sannsynlige faktor for erkjennelse. Kunstneren er et geni som har evne til å spre viljen ettersom han har klart å etterligne viljens fulle vesen og de "vanlige" er for alltid dømt til å strebe etter viljens intethet uten å være klar over det.
Schopenhauer bringer også utrolig mange sammenligninger, bl.a med Hinduisme, Buddhisme og Kristendom som tyder på at en forståelse om frigjøring av viljen ikke er et ukjent tema for menneskeheten.
Vidunderlig bok, 6/5. Anbefales til alle som er åpne for forståelse av verdens mest fundamentale virkemåte.
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 9, 2020
Doğu bilgeliği batılı zihne ancak bu kadar iyi anlatılabilirdi. Schopenhauer’in bu ana eseri, titizlikle okunduğunda size dünyanın şimdiye kadar hiç görmediğiniz bir yüzünü gösteriyor. Ama bu yüzü görmek kolay değil. Tartışmaların bir çoğunu anlamlandırmak için Schopenhauer’in de önsözde belirttiği üzere bazı temel eserler hakkında bilgi sahibi olmak gerekiyor. Fakat çevirmen, önsözünde kitabın anlaşılması için bilinmesi gereken birçok kavramı ve düşünceyi bizim için önceden açıklıyor. Bu önsözle birlikte kitabı okuyunca her şey yerli yerine oturuyor. Kitap bir bütünlük arz ettiğinden Schopenhauer’in de şiddetle tavsiye ettiği üzere mutlaka 2. Kez de okunması gereken bir kitap.
May 4, 2021
"Dünya benim tasavvurumdur". Schopenhauer, kitabına bu sözlerle başlıyor. Kimi zaman anlamakta zorlansam da kendinde şey ve tasavvurun ne olduğu konusunda kendisinin felsefesini anladığımı düşünüyorum. Bu bağlamda sanattan, edebiyata; müzikten, matematiğe; algıdan, düşünceye; intihardan, ölüme; sevinçten, hüzne; gülmeden, ağlamaya bir çok kavramı da kendi felsefesi ışığında yeniden yorumluyor. Schopenhauer kendisinin deyimiyle, Kant'ın felsefesindeki belirsizliklerden tamamen soyutlanarak ve onun yaptığı yanlışları düzelterek kendi felsefi dünyasını kuruyor. Adeta bir matematikçi gibi tanımlamalar yaparak dikkatlice ilerliyor.
June 10, 2012
Un testo di filosofia che si legge tutto d’un fiato. Ti fa sentire intelligente (un po’ come i romanzi e i racconti di Th. Mann – che ammirava Schopenhauer e ha inserito la sua opera nei Buddenbrook). Non è poco. Consigliato attorno ai diciotto anni, credo.
Ho letto che la filosofia di Schopenhauer sarebbe come un albergo di lusso, dotato di tutti i comfort e gli svaghi, costruito sull’orlo di un abisso. Che altro si può desiderare?
Ho letto che la filosofia di Schopenhauer sarebbe come un albergo di lusso, dotato di tutti i comfort e gli svaghi, costruito sull’orlo di un abisso. Che altro si può desiderare?
August 30, 2015
Typical nearly indecipherable German philosopher. There were a couple of things in this volume I found interesting like his statement that suffering is essential to life and that there is no knowledge without a knower present. In other places it almost seems as if he is saying that there is no reality apart from some person perceiving it. This seems to reflect the ancient humanistic ideal that man is the measure of all things.
April 20, 2007
Cranky ol' bastard.
November 29, 2012
Viața mea se împarte în două: prima parte până să citesc „Lumea ca Voință și Reprezentare” și a doua parte după ce am citit „Lumea ca Voință și Reprezentare”.
April 6, 2015
Mia edizione PUF 1966, è uno di quei libri da leggere prima di morire. Spero. Fare scheda appena possibile.
March 11, 2020
Пояснение рейтинга: книга отличная спору нет. Однако лучше прочитать выжимку идей современного автора. Слог и трудность языковой конструкций существенно влияет на восприятие заложенных идей.
Read
May 19, 2020Habe es abgebrochen ... ist mir ein wenig zu hoch ^^
March 3, 2021
Исцелило мои душевные раны
September 18, 2023
L'idea centrale di questo libro è che, siccome ci sono delle forme di conoscenza a priori che non esauriscono tutte i modi di conoscere, allora questo residuo si traduce, in ogni essere dotato di qualche forma di conoscenza a priori e in proporzione alla portata di queste, in una forza, detta volontà, che ne limita l'azione.
Una forma di conoscenza è a priori non solo se precede una qualche esperienza, per esempio, se so che: se piove mi bagno, allora prima che piova so che mi bagnerei se piovesse. Con tutte le noiose precisazioni di questo esempio.
Una forma di conoscenza si dice a priori se forma la stessa esperienza che poi, analizzata fino a che si può senza perdere senso, ci riporta proprio alla forma generale della sua genesi.
Quindi se analizziamo tutte le memorie che abbiamo, possiamo trovare, per esempio, la forma: se non fosse accaduto, allora non potrei ricordarlo; cioè la forma del ragionamento ipotetico, di operatore implicazione o comunque lo si voglia chiamare.
In sostanza, Schopenhauer dice che con le nostre forme non si può conoscere tutto (quale tutto?) né sempre (spendiamo forze a pensare e ragionare, forze che, mancando, deteriorano la facoltà di persistere a farlo sullo stesso livello di efficienza).
Questo margine Schopenhauer lo chiama Volontà.
È fin qui vago, ma va bene. Ma da qui la follia.
Schopenhauer sostiene che il tutto (che non sarebbe passibile di conoscenza) sarebbe proprio la volontà. Infatti, non solo noi abbiamo sia ragione per conoscere (attraverso le intuizioni definite dall'apparato dei sensi etc etc chiacchiere per delegare la biologia) sia volontà per agire, ma la volontà esiste ovunque e in modo assoluto come volontà di vivere.
Esiste nel porco, nella pietra, in Newton allo stesso modo e li rende partecipi di uno stesso destino: la lotta per la vita e il suo rinnovarsi.
A parte gli scivoloni mistici e scoraggianti su una visione chiaramente distorta e romantica, Schopenhauer avanza con un ragionamento sbagliato.
Sostiene che ciascuna cosa sia manifestazione della singola volontà di vivere.
Il punto non è tra molteplicità degli esseri e unicità della volontà, semmai di unità.
Comunque, cavilli a parte, questo è il suo sistema.
Le cose vivono.
Alcune cose conoscono.
La conoscenza non esaurisce la vita delle cose che vivono e conoscono.
Le cose che vivono e conoscono anche vogliono, con la stessa volontà cieca della vita che non esercita facoltà cognitive o ne esercita di inferiori.
Soluzione? Usa la tua facoltà di conoscere per soffocare l'arbitrarietà cieca della volontà di vivere, che ti intrappola ad obbedire al suo continuo rinnovarsi et similia.
Ecco il sistema dell'idealismo critico con una soluzione pessimistica.
Lascio al lettore intelligente valutare la portata di significato di questo sistema, che mi pare questione di gusti.
Per me il sistema è coerente fino alla soluzione ed esclusa la soluzione.
Di fatto è ragionevole (e abbastanza noto, con parole più semplici) dire che
1 esistono cose
2 esistono qualità comuni e qualità non comuni tra le cose
Più complicato, invece, stabilire una gerarchia tra le cose, o comunque una loro relazione regolare, stanti queste differenze. Per esempio:
3 una di queste qualità è potere conoscere. (si ma perché parla di vincoli fisici, cioè che le forme di conoscenza a priori si manifestano con impulsi del cervello etc. E poi zero pagine a proposito; però senza abbandonare la pretesa di solutore dell'enigma mondo: semplicemente, quella è la fisica che basta, io resto la vita fa schifo e la si risolve negando la volontà di vivere guardando opere d'arte e ascoltando musica. La faccio in soldoni, ma questo è quanto.)
4 potere conoscere può retroagire sulla volontà comune a tutte le cose. (quindi, in definitiva, l'uomo è un microcosmo. Magari esistono altre intelligenze che la pensano così, e perché dovrebbero? Per un meccanismo di natura geometrica, per un tratto comune di struttura più generale e forse conoscibile, delle forme di conoscenza? Schopenhauer non si dà alla fantascienza né alla topologia.)
5 che retroagisce in modo negativo e solo negativo (perché sarebbe negativo? Dire che "morire è solo un ultimo atto della volontà" è una corbelleria livellatrice per introdurre tutte le misticherie orientali. Tanto valeva prenderle dalle Metamorfosi di Ovidio, dal libro sui morti dell'Odissea (11) o dell'Eneide (6)).
Ci sono troppi assunti che Schopenhauer prende per buoni e, un po' di ira qua, un po' di erudizone di là, e scrittura rude ma sana, se la cava con un testo almeno chiaro.
Schopenhauer lascia perdere il che e il come le differenze siano stabili.
lui prende per un fatto che noi abbiamo delle forme di conoscenza tal delle tali, e di lì sembra godere della loro finitezza, insufficienza per scrivere pagine, magari anche belle, svincolate da qualsiasi onere dimostrativo e piene di una passionalità irredentiva dai tratti edificanti: parlo delle pagine sull'arte, sulla musica, accompagnate dalla discutibile teoria del soggetto puro.
Un testo che per essere di filosofia meno armeggia per fare di una questione erudita, con una logica molto base e non sempre impiegata dovere, e senza per ciò dare una resa artistica degna di nota, il mondo, e dare la soluzione senza avere studiato o faticato su quelle scienze da poco che sono la matematica, la fisica, la letteratura.
Scrivere matematica o letteratura è difficile. Scrivere filosofia è una specie di compromesso un po' truffaldino. La divulgazione come mestiere è volgare e segno di cedimento intellettuale o un accesso di filantropia in cerca di agganci politici o motivazioni sociali.
Almeno Schopenhauer non ha fatto il divulgazione.
Ma senza leggere filosofia si vive, e si vive meglio se non si fa dei canovacci un genere letterario. La filosofia, quando non è il delirio do un megalomane o le avventure di un cavilloso, magari in buona fede, ossessionato, è una serie di appunti svogliati con qualche aforisma e qualche ragionamento base, a volte valido ma vuoto, altre volte irragionevole nelle Premesse, a volte una buona idea abbozzata e lasciata lì per pigrizia o inconsapevolezza d'averla toccata.
Come si vede, anche parlandone se ne è contagiati dal perenne divagare.
Schopenhauer resta un maestro del pensiero, un uomo con uno stile personale, con teorie discutibili ma con una ammirabile ricerca di chiarezza perenne e molto stimolante.
Una forma di conoscenza è a priori non solo se precede una qualche esperienza, per esempio, se so che: se piove mi bagno, allora prima che piova so che mi bagnerei se piovesse. Con tutte le noiose precisazioni di questo esempio.
Una forma di conoscenza si dice a priori se forma la stessa esperienza che poi, analizzata fino a che si può senza perdere senso, ci riporta proprio alla forma generale della sua genesi.
Quindi se analizziamo tutte le memorie che abbiamo, possiamo trovare, per esempio, la forma: se non fosse accaduto, allora non potrei ricordarlo; cioè la forma del ragionamento ipotetico, di operatore implicazione o comunque lo si voglia chiamare.
In sostanza, Schopenhauer dice che con le nostre forme non si può conoscere tutto (quale tutto?) né sempre (spendiamo forze a pensare e ragionare, forze che, mancando, deteriorano la facoltà di persistere a farlo sullo stesso livello di efficienza).
Questo margine Schopenhauer lo chiama Volontà.
È fin qui vago, ma va bene. Ma da qui la follia.
Schopenhauer sostiene che il tutto (che non sarebbe passibile di conoscenza) sarebbe proprio la volontà. Infatti, non solo noi abbiamo sia ragione per conoscere (attraverso le intuizioni definite dall'apparato dei sensi etc etc chiacchiere per delegare la biologia) sia volontà per agire, ma la volontà esiste ovunque e in modo assoluto come volontà di vivere.
Esiste nel porco, nella pietra, in Newton allo stesso modo e li rende partecipi di uno stesso destino: la lotta per la vita e il suo rinnovarsi.
A parte gli scivoloni mistici e scoraggianti su una visione chiaramente distorta e romantica, Schopenhauer avanza con un ragionamento sbagliato.
Sostiene che ciascuna cosa sia manifestazione della singola volontà di vivere.
Il punto non è tra molteplicità degli esseri e unicità della volontà, semmai di unità.
Comunque, cavilli a parte, questo è il suo sistema.
Le cose vivono.
Alcune cose conoscono.
La conoscenza non esaurisce la vita delle cose che vivono e conoscono.
Le cose che vivono e conoscono anche vogliono, con la stessa volontà cieca della vita che non esercita facoltà cognitive o ne esercita di inferiori.
Soluzione? Usa la tua facoltà di conoscere per soffocare l'arbitrarietà cieca della volontà di vivere, che ti intrappola ad obbedire al suo continuo rinnovarsi et similia.
Ecco il sistema dell'idealismo critico con una soluzione pessimistica.
Lascio al lettore intelligente valutare la portata di significato di questo sistema, che mi pare questione di gusti.
Per me il sistema è coerente fino alla soluzione ed esclusa la soluzione.
Di fatto è ragionevole (e abbastanza noto, con parole più semplici) dire che
1 esistono cose
2 esistono qualità comuni e qualità non comuni tra le cose
Più complicato, invece, stabilire una gerarchia tra le cose, o comunque una loro relazione regolare, stanti queste differenze. Per esempio:
3 una di queste qualità è potere conoscere. (si ma perché parla di vincoli fisici, cioè che le forme di conoscenza a priori si manifestano con impulsi del cervello etc. E poi zero pagine a proposito; però senza abbandonare la pretesa di solutore dell'enigma mondo: semplicemente, quella è la fisica che basta, io resto la vita fa schifo e la si risolve negando la volontà di vivere guardando opere d'arte e ascoltando musica. La faccio in soldoni, ma questo è quanto.)
4 potere conoscere può retroagire sulla volontà comune a tutte le cose. (quindi, in definitiva, l'uomo è un microcosmo. Magari esistono altre intelligenze che la pensano così, e perché dovrebbero? Per un meccanismo di natura geometrica, per un tratto comune di struttura più generale e forse conoscibile, delle forme di conoscenza? Schopenhauer non si dà alla fantascienza né alla topologia.)
5 che retroagisce in modo negativo e solo negativo (perché sarebbe negativo? Dire che "morire è solo un ultimo atto della volontà" è una corbelleria livellatrice per introdurre tutte le misticherie orientali. Tanto valeva prenderle dalle Metamorfosi di Ovidio, dal libro sui morti dell'Odissea (11) o dell'Eneide (6)).
Ci sono troppi assunti che Schopenhauer prende per buoni e, un po' di ira qua, un po' di erudizone di là, e scrittura rude ma sana, se la cava con un testo almeno chiaro.
Schopenhauer lascia perdere il che e il come le differenze siano stabili.
lui prende per un fatto che noi abbiamo delle forme di conoscenza tal delle tali, e di lì sembra godere della loro finitezza, insufficienza per scrivere pagine, magari anche belle, svincolate da qualsiasi onere dimostrativo e piene di una passionalità irredentiva dai tratti edificanti: parlo delle pagine sull'arte, sulla musica, accompagnate dalla discutibile teoria del soggetto puro.
Un testo che per essere di filosofia meno armeggia per fare di una questione erudita, con una logica molto base e non sempre impiegata dovere, e senza per ciò dare una resa artistica degna di nota, il mondo, e dare la soluzione senza avere studiato o faticato su quelle scienze da poco che sono la matematica, la fisica, la letteratura.
Scrivere matematica o letteratura è difficile. Scrivere filosofia è una specie di compromesso un po' truffaldino. La divulgazione come mestiere è volgare e segno di cedimento intellettuale o un accesso di filantropia in cerca di agganci politici o motivazioni sociali.
Almeno Schopenhauer non ha fatto il divulgazione.
Ma senza leggere filosofia si vive, e si vive meglio se non si fa dei canovacci un genere letterario. La filosofia, quando non è il delirio do un megalomane o le avventure di un cavilloso, magari in buona fede, ossessionato, è una serie di appunti svogliati con qualche aforisma e qualche ragionamento base, a volte valido ma vuoto, altre volte irragionevole nelle Premesse, a volte una buona idea abbozzata e lasciata lì per pigrizia o inconsapevolezza d'averla toccata.
Come si vede, anche parlandone se ne è contagiati dal perenne divagare.
Schopenhauer resta un maestro del pensiero, un uomo con uno stile personale, con teorie discutibili ma con una ammirabile ricerca di chiarezza perenne e molto stimolante.
July 29, 2023
و بالاخره تمام شد
بهترین کتاب فلسفه و به نظر من مقدس ترین کتاب که با حوصله و بیانی ساده معانی اصیل و مهم رو تشریح میکنه کتابی عمیقا پر مغز که به بهترین نحو ممکن خوندمش و از وقت گذاشتن بابتش خوشحالم
عنوان کتاب جهان همچون اراده و تصور هستش ک علاوه بر اینکه جهان رو اول از حیث تصور و بعد از حیث اراده توضيح میده مطالب مفید و کاربردی و عمیق زیادی داره ک واقعا درس زندگی ن
که اگه آدم شوپنهاور و فلسفه ش رو الگو قرار بده میفهمه چطور زندگی کنه و درواقع زندگی شو جلو ببره
خیلی لذت بردم از خوندن این کتاب دوست داشتم یه نوت بذارم ک یادگار بمونه از تجربه م در خوندن این اثر باارزش طولانی و اراده ایی ک تو خوندنش داشتم **
بهترین کتاب فلسفه و به نظر من مقدس ترین کتاب که با حوصله و بیانی ساده معانی اصیل و مهم رو تشریح میکنه کتابی عمیقا پر مغز که به بهترین نحو ممکن خوندمش و از وقت گذاشتن بابتش خوشحالم
عنوان کتاب جهان همچون اراده و تصور هستش ک علاوه بر اینکه جهان رو اول از حیث تصور و بعد از حیث اراده توضيح میده مطالب مفید و کاربردی و عمیق زیادی داره ک واقعا درس زندگی ن
که اگه آدم شوپنهاور و فلسفه ش رو الگو قرار بده میفهمه چطور زندگی کنه و درواقع زندگی شو جلو ببره
خیلی لذت بردم از خوندن این کتاب دوست داشتم یه نوت بذارم ک یادگار بمونه از تجربه م در خوندن این اثر باارزش طولانی و اراده ایی ک تو خوندنش داشتم **
Displaying 1 - 30 of 78 reviews