What do you think?
Rate this book
Αστυνόμος Καπετάνος #1
Τα Βατράχια
Χαλκίδα 2010
To ποτάμι φουσκώνει. Τα βατράχια ετοιμάζονται για το τραγούδι τους. Μια δεκατετράχρονη μαθήτρια ανασύρεται νεκρή από τα παγωμένα νερά του Ευβοϊκού. Η υπόθεση επαναφέρει τον αστυνόμο Χρήστο Καπετάνο στη δράση, κάνοντας τη σύλληψη του δολοφόνου να φαντάζει ως η μόνη ευκαιρία για τη λύτρωση.
Χρόνια θαμμένα μυστικά και απόκρυφες ιστορίες μιας μικρής κοινωνίας παραμένουν υπομονετικά στο σκοτάδι την ώρα της αποκάλυψης.
Αλιβέρι 1984
Δημήτρης και Αμαρυλλίς. Δυο αδέρφια χωρίς δεσμό αίματος να τους συνδέει. Ένας κήπος γεμάτος λάσπη. Η μετάβαση μιας οικογένειας από την ευημερία στη φτώχια. Πώς ένα ένοχο μυστικό θα χωρίσει αλλά και θα ενώσει τις ψυχές τους;
Δύο σκοτεινές ιστορίες, ένα αναπάντεχο τέλος.
Το βραβευμένο μυθιστόρημα του Δημήτρη Σίμου Τα Βατράχια είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς Σκοτεινά Νερά με ήρωα τον αστυνόμο Καπετάνο.
Στο βιβλίο περιλαμβάνονται διηγήματα τριών καταξιωμένων συγγραφέων της αστυνομικής λογοτεχνίας:
Μικρά Εγκλήματα της Οδού Δράκου της Χίλντας Παπαδημητρίου
Καντίνα «Ο Σάββας» του Δημήτρη Μαμαλούκα
Η Δεξαμενή του Βαγγέλη Γιαννίση
To ποτάμι φουσκώνει. Τα βατράχια ετοιμάζονται για το τραγούδι τους. Μια δεκατετράχρονη μαθήτρια ανασύρεται νεκρή από τα παγωμένα νερά του Ευβοϊκού. Η υπόθεση επαναφέρει τον αστυνόμο Χρήστο Καπετάνο στη δράση, κάνοντας τη σύλληψη του δολοφόνου να φαντάζει ως η μόνη ευκαιρία για τη λύτρωση.
Χρόνια θαμμένα μυστικά και απόκρυφες ιστορίες μιας μικρής κοινωνίας παραμένουν υπομονετικά στο σκοτάδι την ώρα της αποκάλυψης.
Αλιβέρι 1984
Δημήτρης και Αμαρυλλίς. Δυο αδέρφια χωρίς δεσμό αίματος να τους συνδέει. Ένας κήπος γεμάτος λάσπη. Η μετάβαση μιας οικογένειας από την ευημερία στη φτώχια. Πώς ένα ένοχο μυστικό θα χωρίσει αλλά και θα ενώσει τις ψυχές τους;
Δύο σκοτεινές ιστορίες, ένα αναπάντεχο τέλος.
Το βραβευμένο μυθιστόρημα του Δημήτρη Σίμου Τα Βατράχια είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς Σκοτεινά Νερά με ήρωα τον αστυνόμο Καπετάνο.
Στο βιβλίο περιλαμβάνονται διηγήματα τριών καταξιωμένων συγγραφέων της αστυνομικής λογοτεχνίας:
Μικρά Εγκλήματα της Οδού Δράκου της Χίλντας Παπαδημητρίου
Καντίνα «Ο Σάββας» του Δημήτρη Μαμαλούκα
Η Δεξαμενή του Βαγγέλη Γιαννίση
336 pages, Paperback
First published June 16, 2016
12 people are currently reading
411 people want to read
About the author
Δημήτρης Σίμος
8 books390 followersΟ Δημήτρης Σίμος γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1987.
Τα Βατράχια, η πρώτη του συγγραφική δουλειά τιμήθηκε με την πρώτη θέση στον πανελλήνιο διαγωνισμό μυθιστορήματος Ασημένια Σελίδα. Με το δεύτερο βιβλίο του, ''Τυφλά Ψάρια'' ήταν υποψήφιος για το βραβείο Νέου λογοτέχνη του λογοτεχνικού περιοδικού Κλεψύδρα. Δραστηριοποιείται παράλληλα ως σεναριογράφος. ''Ο θάνατος του Οδυσσέα'', μέρος της σειράς «Σκοτεινά νερά», με πρωταγωνιστή τον Αστυνόμο Καπετάνο, διασκευάζεται για τηλεοπτική σειρά, ενώ το ψυχολογικό θρίλερ ''Σώσε με'' μεταφέρθηκε στην μικρή οθόνη, σε σενάριο του ίδιου- και προβάλλεται στο NETFLIX.
Συνολική βιβλιογραφία:
Το πρώτο του βιβλίο 'Τα Βατράχια', κέρδισαν την πρώτη θέση στην κατηγορία μυθιστόρημα- και τιμήθηκαν με το βραβείο Ασημένια Σελίδα.
Με το δεύτερο βιβλίο του 'Τυφλά Ψάρια', προτάθηκε ως υποψήφιος για το βραβείο 'Νέου λογοτέχνη' από το λογοτεχνικό περιοδικό 'Κλεψύδρα'.
Τα ''Τυφλά Ψάρια΄ βρέθηκαν στην τελική δεκάδα των βραβείων Public στην κατηγορία Έκπληξη-Αξέχαστος Ήρωας.
Για το τρίτο έργο του, με τίτλο ''Τοξικά Μάτια'', ο Πέτρος Μάρκαρης έγραψε.
"Ο αστυνόμος Καπετάνος, του Δ. Σίμου, είναι η ελληνική εκδοχή του επιθεωρητή Βαλάντερ".
Τον Ιούνιο του 2020, εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, το ψυχολογικό θρίλερ με τίτλο ΄΄Σώσε με΄΄, το οποίο διασκευάστηκε σε τηλεοπτική σειρά (ΑΝΤ1 πρώτη προβολή. ΝETFLIX).
Η 4η αστυνομική ιστορία του Αστυνόμου Καπετάνου, κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2021, με τίτλο, ''Ο θάνατος του Οδυσσέα''.
Τον Μάιο του 2023 κυκλοφόρησε το νέο ψυχολογικό του θρίλερ με τίτλο, "Πάρε Ανάσα''. Tον Ιούνιο του 2025, κυκλοφόρησε η πέμπτη περιπέτεια του Αστυνόμου Καπετάνου, της σειράς Σκοτεινά Νερά, με τίτλο ''Κανονικά Παιδιά''.
Τα Βατράχια, η πρώτη του συγγραφική δουλειά τιμήθηκε με την πρώτη θέση στον πανελλήνιο διαγωνισμό μυθιστορήματος Ασημένια Σελίδα. Με το δεύτερο βιβλίο του, ''Τυφλά Ψάρια'' ήταν υποψήφιος για το βραβείο Νέου λογοτέχνη του λογοτεχνικού περιοδικού Κλεψύδρα. Δραστηριοποιείται παράλληλα ως σεναριογράφος. ''Ο θάνατος του Οδυσσέα'', μέρος της σειράς «Σκοτεινά νερά», με πρωταγωνιστή τον Αστυνόμο Καπετάνο, διασκευάζεται για τηλεοπτική σειρά, ενώ το ψυχολογικό θρίλερ ''Σώσε με'' μεταφέρθηκε στην μικρή οθόνη, σε σενάριο του ίδιου- και προβάλλεται στο NETFLIX.
Συνολική βιβλιογραφία:
Το πρώτο του βιβλίο 'Τα Βατράχια', κέρδισαν την πρώτη θέση στην κατηγορία μυθιστόρημα- και τιμήθηκαν με το βραβείο Ασημένια Σελίδα.
Με το δεύτερο βιβλίο του 'Τυφλά Ψάρια', προτάθηκε ως υποψήφιος για το βραβείο 'Νέου λογοτέχνη' από το λογοτεχνικό περιοδικό 'Κλεψύδρα'.
Τα ''Τυφλά Ψάρια΄ βρέθηκαν στην τελική δεκάδα των βραβείων Public στην κατηγορία Έκπληξη-Αξέχαστος Ήρωας.
Για το τρίτο έργο του, με τίτλο ''Τοξικά Μάτια'', ο Πέτρος Μάρκαρης έγραψε.
"Ο αστυνόμος Καπετάνος, του Δ. Σίμου, είναι η ελληνική εκδοχή του επιθεωρητή Βαλάντερ".
Τον Ιούνιο του 2020, εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, το ψυχολογικό θρίλερ με τίτλο ΄΄Σώσε με΄΄, το οποίο διασκευάστηκε σε τηλεοπτική σειρά (ΑΝΤ1 πρώτη προβολή. ΝETFLIX).
Η 4η αστυνομική ιστορία του Αστυνόμου Καπετάνου, κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2021, με τίτλο, ''Ο θάνατος του Οδυσσέα''.
Τον Μάιο του 2023 κυκλοφόρησε το νέο ψυχολογικό του θρίλερ με τίτλο, "Πάρε Ανάσα''. Tον Ιούνιο του 2025, κυκλοφόρησε η πέμπτη περιπέτεια του Αστυνόμου Καπετάνου, της σειράς Σκοτεινά Νερά, με τίτλο ''Κανονικά Παιδιά''.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 178 reviews
September 14, 2018
Ξέχασα να αναφέρω ότι έχω και βίντεο κριτική στο κανάλι μου, στο YouTube! Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τη δει πατώντας εδώ.
Μπορείτε να διαβάσετε την συγκεκριμένη κριτική στο blog μου Through the Chapters.
*4.5*
Μαντέψτε! Διάβασα τα βατράχια του Δημήτρη Σίμου! Επιτέλους.
Είναι η εντύπωσή μου; Ή ακούω πράγματι αποδοκιμασίες τύπου «τώρα ξύπνησες Ευγνωσία; Έχει κυκλοφορήσει και το δεύτερο! Σε ποια σπηλιά ζεις;». Σας παρακαλώ πάρα πολύ, τα ξέρω όλα αυτά! Αλλά όπως λένε, κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Εξάλλου πρέπει να ομολογήσω πως από μικρή έχω αδυναμία στα βατράχια.
Fun fact about me:
Όταν ήμουνα μικρή, (όχι ότι τώρα δεν είμαι :P), οι φίλοι μου κι εγώ ψαρεύαμε (γκουχ-τυφλά ψάρια-γκουχ) γυρίνους (νεογνό βατραχάκι που δεν έχει ακόμα πόδια). Τα παρατηρούσαμε, παίζαμε μαζί τους… Μια φορά, ένα από τα παιδιά τα τάισε στις πάπιες. Δεν ήμουνα εγώ. Από τότε δεν ξανάπιασα.
Όταν είδα τα βατράχια του Σίμου ίσως υποσυνείδητα να απέφευγα το βιβλίο για τον παραπάνω λόγο. Ξέρετε τι λένε για τα παιδικά τραύματα και τέτοια. Διαβάζοντάς το όμως το ξεπέρασα! Yay! Εντάξει δεν είχα τέτοιο τραύμα πλάκα σας έκανα…ουπς… Αλλά όλα τα άλλα σχετικά με τους γυρίνους είναι αλήθεια.
Άκουγα για τα βατράχια παντού, έβλεπα φωτογραφίες και τα σχετικά. Δεν άντεξα κι εγώ η καημένη. Άνθρωπος είμαι, τι να κάνω το πήρα. Πόσο χαίρομαι που το πήρα. Άξιζε με το παραπάνω τα λεφτά και τον χρόνο που πέρασα διαβάζοντάς το.
Η πλοκή διαδραματίζεται στο παρόν και στο παρελθόν.
Παρόν. 2010. Σύγχρονη επαρχιακή πόλη της Χαλκίδας. Ο αστυνόμος Χρήστος Καπετάνος επιστρέφει στο σώμα της αστυνομίας για να εξιχνιάσει την δολοφονίας μιας δεκατετράχρονης μαθήτριας η οποία ανασύρθηκε νεκρή από ποτάμι.
Παρελθόν. 1978 – 1985. Αλιβέρι. Ο Δημήτρης και η Αμαρυλλίς. Δύο αδέλφια από διαφορετικούς γονείς συνδέονται με ένα σκοτεινό μυστικό.
Ενδιαφέρον; Πολύ!
Από τις πρώτες σελίδες με συνεπήρε. Δεν κατάλαβα πως προχώρησα τόσο γρήγορα. Η πλοκή και η δράση του μυθιστορήματος με κράτησε σε συνεχή εγρήγορση. Η ωραία, απλή και παράλληλα εθιστική γραφή του Σίμου με έκανε να βυθιστώ μέσα στη δράση του μυθιστορήματος.
Η σκιαγράφηση του Καπετάνου ήταν ολοκληρωμένη και δομημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να τον συμπαθήσω από την αρχή. Απλός, καθημερινός άνθρωπος, με γήινα προβλήματα, στον οποίο αρέσουν οι σπαζοκεφαλιές. Επικροτώ επίσης το γεγονός ότι μας παρουσιάζεται ο αστυνομικός που δεν είναι εθισμένος ούτε έχει σκοτεινά μυστικά… τουλάχιστον όχι τόσο σκοτεινά όσο έχουμε συνηθίσει. Η πένα του Σίμου, δημιουργεί χαρακτήρες ρεαλιστικούς, καθημερινούς τόσο που συνδέεσαι με αυτούς από τις πρώτες σελίδες. Στα επόμενα βιβλία περιμένω να αναδιπλωθεί η προσωπικότητα του Καπετάνου ακόμα περισσότερο.
Επίσης θα ήθελα να τονίσω και τις ανατροπές, οι οποίες με ωθούσαν να συνεχίζω να γυρνάω τις σελίδες. Κάποια στιγμή με είχε μπερδέψει τόσο, που όλοι μου φαίνονταν ύποπτοι. Ήμουνα σε φάση δεν καταλαβαίνω τίποτα, και γελούσα σαν τρελή.
Την νύχτα.
Ενώ όλοι ήταν στο κρεβάτι και έβλεπαν το δέκατο όνειρό τους!
Δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου, αφού ακόμα και βόλτα το πήρα όταν βγήκα και έφαγα ένα ωραιότατο block. Αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα!
Και το τέλος; Δεν θα μπορούσα να το μαντέψω με τίποτα. Μου ήρθε κατακούτελα! Τι τέλος ήταν αυτό? Δεν μπορούσα να καταλάβω μέχρι την τελευταία στιγμή το πως συνδέεται η ιστορία που διαδραματιζόταν στο παρόν με εκείνη του παρελθόντος.
Εκείνο που ίσως με προβλημάτισε λιγουλάκι ήταν οι χαρακτηρισμοί για τις γυναίκες όπως «γυναίκες κλώσσες». Δεν μπορώ να το παραβλέψω η άμοιρη επειδή διαβάζω και βιβλία πάνω στο φεμινισμό, και θα με λιθοβολήσουν αν δεν αναφερθώ στο θέμα.
Ένα πράγμα θέλω να ρωτήσω. Σίγουρα, βρε Δημήτρη, είναι το πρώτο σου βιβλίο? Τόσο καλογραμμένο με τόση ίντριγκα. Αν σας πω ότι ο Σίμος είναι ο Nesbo της Ελλάδας δεν υπερβάλλω. Και μια σημείωση εδώ παρακαλώ. Σε αντίθεση με τα βατράχια το πρώτο βιβλίο του Nesbo, η νυχτερίδα, ήταν “ολίγον” βαρετό. Λιθοβολήστε με!
Μπορείτε να διαβάσετε την συγκεκριμένη κριτική στο blog μου Through the Chapters.
*4.5*
Μαντέψτε! Διάβασα τα βατράχια του Δημήτρη Σίμου! Επιτέλους.
Είναι η εντύπωσή μου; Ή ακούω πράγματι αποδοκιμασίες τύπου «τώρα ξύπνησες Ευγνωσία; Έχει κυκλοφορήσει και το δεύτερο! Σε ποια σπηλιά ζεις;». Σας παρακαλώ πάρα πολύ, τα ξέρω όλα αυτά! Αλλά όπως λένε, κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Εξάλλου πρέπει να ομολογήσω πως από μικρή έχω αδυναμία στα βατράχια.
Fun fact about me:
Όταν ήμουνα μικρή, (όχι ότι τώρα δεν είμαι :P), οι φίλοι μου κι εγώ ψαρεύαμε (γκουχ-τυφλά ψάρια-γκουχ) γυρίνους (νεογνό βατραχάκι που δεν έχει ακόμα πόδια). Τα παρατηρούσαμε, παίζαμε μαζί τους… Μια φορά, ένα από τα παιδιά τα τάισε στις πάπιες. Δεν ήμουνα εγώ. Από τότε δεν ξανάπιασα.
Όταν είδα τα βατράχια του Σίμου ίσως υποσυνείδητα να απέφευγα το βιβλίο για τον παραπάνω λόγο. Ξέρετε τι λένε για τα παιδικά τραύματα και τέτοια. Διαβάζοντάς το όμως το ξεπέρασα! Yay! Εντάξει δεν είχα τέτοιο τραύμα πλάκα σας έκανα…ουπς… Αλλά όλα τα άλλα σχετικά με τους γυρίνους είναι αλήθεια.
Άκουγα για τα βατράχια παντού, έβλεπα φωτογραφίες και τα σχετικά. Δεν άντεξα κι εγώ η καημένη. Άνθρωπος είμαι, τι να κάνω το πήρα. Πόσο χαίρομαι που το πήρα. Άξιζε με το παραπάνω τα λεφτά και τον χρόνο που πέρασα διαβάζοντάς το.
Η πλοκή διαδραματίζεται στο παρόν και στο παρελθόν.
Παρόν. 2010. Σύγχρονη επαρχιακή πόλη της Χαλκίδας. Ο αστυνόμος Χρήστος Καπετάνος επιστρέφει στο σώμα της αστυνομίας για να εξιχνιάσει την δολοφονίας μιας δεκατετράχρονης μαθήτριας η οποία ανασύρθηκε νεκρή από ποτάμι.
Παρελθόν. 1978 – 1985. Αλιβέρι. Ο Δημήτρης και η Αμαρυλλίς. Δύο αδέλφια από διαφορετικούς γονείς συνδέονται με ένα σκοτεινό μυστικό.
Ενδιαφέρον; Πολύ!
Από τις πρώτες σελίδες με συνεπήρε. Δεν κατάλαβα πως προχώρησα τόσο γρήγορα. Η πλοκή και η δράση του μυθιστορήματος με κράτησε σε συνεχή εγρήγορση. Η ωραία, απλή και παράλληλα εθιστική γραφή του Σίμου με έκανε να βυθιστώ μέσα στη δράση του μυθιστορήματος.
Η σκιαγράφηση του Καπετάνου ήταν ολοκληρωμένη και δομημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να τον συμπαθήσω από την αρχή. Απλός, καθημερινός άνθρωπος, με γήινα προβλήματα, στον οποίο αρέσουν οι σπαζοκεφαλιές. Επικροτώ επίσης το γεγονός ότι μας παρουσιάζεται ο αστυνομικός που δεν είναι εθισμένος ούτε έχει σκοτεινά μυστικά… τουλάχιστον όχι τόσο σκοτεινά όσο έχουμε συνηθίσει. Η πένα του Σίμου, δημιουργεί χαρακτήρες ρεαλιστικούς, καθημερινούς τόσο που συνδέεσαι με αυτούς από τις πρώτες σελίδες. Στα επόμενα βιβλία περιμένω να αναδιπλωθεί η προσωπικότητα του Καπετάνου ακόμα περισσότερο.
Επίσης θα ήθελα να τονίσω και τις ανατροπές, οι οποίες με ωθούσαν να συνεχίζω να γυρνάω τις σελίδες. Κάποια στιγμή με είχε μπερδέψει τόσο, που όλοι μου φαίνονταν ύποπτοι. Ήμουνα σε φάση δεν καταλαβαίνω τίποτα, και γελούσα σαν τρελή.
Την νύχτα.
Ενώ όλοι ήταν στο κρεβάτι και έβλεπαν το δέκατο όνειρό τους!
Δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου, αφού ακόμα και βόλτα το πήρα όταν βγήκα και έφαγα ένα ωραιότατο block. Αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα!
Και το τέλος; Δεν θα μπορούσα να το μαντέψω με τίποτα. Μου ήρθε κατακούτελα! Τι τέλος ήταν αυτό? Δεν μπορούσα να καταλάβω μέχρι την τελευταία στιγμή το πως συνδέεται η ιστορία που διαδραματιζόταν στο παρόν με εκείνη του παρελθόντος.
Εκείνο που ίσως με προβλημάτισε λιγουλάκι ήταν οι χαρακτηρισμοί για τις γυναίκες όπως «γυναίκες κλώσσες». Δεν μπορώ να το παραβλέψω η άμοιρη επειδή διαβάζω και βιβλία πάνω στο φεμινισμό, και θα με λιθοβολήσουν αν δεν αναφερθώ στο θέμα.
Ένα πράγμα θέλω να ρωτήσω. Σίγουρα, βρε Δημήτρη, είναι το πρώτο σου βιβλίο? Τόσο καλογραμμένο με τόση ίντριγκα. Αν σας πω ότι ο Σίμος είναι ο Nesbo της Ελλάδας δεν υπερβάλλω. Και μια σημείωση εδώ παρακαλώ. Σε αντίθεση με τα βατράχια το πρώτο βιβλίο του Nesbo, η νυχτερίδα, ήταν “ολίγον” βαρετό. Λιθοβολήστε με!
December 25, 2018
BRACE 2018 : 14/37 ένα βιβλίο που διαδραματίζεται σε 2 διαφορετικές χρονικές περιόδους
Κατά τα άλλα ωραία γραφή, λίγο με χάλασε κάποιοι χαρακτηρισμοί του στυλ "γυναίκες κλώσσες" κλπ, λίγο η διαφήμιση κάποιων φιρμών, πάντως σίγουρα έχει διαβάσει το μάθημά του ο κύριος Σίμος. Καλή συνέχεια λοιπόν
Κατά τα άλλα ωραία γραφή, λίγο με χάλασε κάποιοι χαρακτηρισμοί του στυλ "γυναίκες κλώσσες" κλπ, λίγο η διαφήμιση κάποιων φιρμών, πάντως σίγουρα έχει διαβάσει το μάθημά του ο κύριος Σίμος. Καλή συνέχεια λοιπόν
April 2, 2018
Εξαιρετικό ντεμπούτο. Δεν είναι συνηθισμένο να βλέπεις τόσο επαγγελματική γραφή σε πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα, και συχνά αναγκάζεσαι να παραβλέψεις παιδικές αρρώστιες για να ευχαριστηθείς ένα πρώτο βιβλίο, όμως ο Δημήτρης Σίμος δεν έχει τέτοια ανάγκη. Ειλικρινείς χαρακτήρες, οι συμπτώσεις είναι περιορισμένες (το χειρότερό μου στη συγκεκριμένη λογοτεχνία) και η ελληνική κοινωνία δοσμένη με μεγάλη αληθοφάνεια.
Κρατήστε το όνομα γιατί τα Βατράχια δείχνουν να είναι μόνο η αρχή. Ο αστυνόμος Καπετάνος έχει μέλλον και το ίδιο κι ο συγγραφέας του στην ελληνική αστυνομική λογοτεχνία.
Κρατήστε το όνομα γιατί τα Βατράχια δείχνουν να είναι μόνο η αρχή. Ο αστυνόμος Καπετάνος έχει μέλλον και το ίδιο κι ο συγγραφέας του στην ελληνική αστυνομική λογοτεχνία.
May 1, 2018
Θεωρώ ότι είναι από τα πιο ωραία αστυνομικά που έχω διαβάσει!
Πολύ ωραία ιστορία και πολύ καλά δομημένη.
Αρκετές ανατροπές.
Δεν κάνει καθόλου κοιλιά, αντιθέτως έχει φοβερή ροή και οι σελίδες φεύγουν σα -σκοτεινό- νερό (εξού και ο τίτλος της σειράς των βιβλίων μάλλον :p ).
Δείχνει παράλληλα 2 ιστορίες, κάτι που μ’ αρέσει πάρα πολύ σαν δομή μυθιστορήματος.
Οι χαρακτήρες είναι αληθοφανείς και αντιδρούν λογικά.
Περισσότερα γράφω εδώ: https://wp.me/p6W83D-154
Πολύ ωραία ιστορία και πολύ καλά δομημένη.
Αρκετές ανατροπές.
Δεν κάνει καθόλου κοιλιά, αντιθέτως έχει φοβερή ροή και οι σελίδες φεύγουν σα -σκοτεινό- νερό (εξού και ο τίτλος της σειράς των βιβλίων μάλλον :p ).
Δείχνει παράλληλα 2 ιστορίες, κάτι που μ’ αρέσει πάρα πολύ σαν δομή μυθιστορήματος.
Οι χαρακτήρες είναι αληθοφανείς και αντιδρούν λογικά.
Περισσότερα γράφω εδώ: https://wp.me/p6W83D-154
April 14, 2018
Με τα Βατράχια ξεκινάει μια νέα εποχή στο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Μοναδικός Σίμος, εξαιρετικό έργο.
July 16, 2019
Το βραβευμένο μυθιστόρημα του Δημήτρη Σίμου ανήκει στα πολυσυζητημένα βιβλία Ελλήνων συγγραφέων της αστυνομικής λογοτεχνίας. Το συγγραφικό ντεμπούτο τρέχει σε δύο διαφορετικούς χωροχρόνους, Χαλκίδα εν έτει 2010 και Αλιβέρι το 1984. Στην κεντρική ιστορία πρωταγωνιστεί ο αστυνόμος Χρήστος Καπετάνος που βρίσκεται σε δυσμένεια αλλά η δολοφονία μίας 14χρονης μαθήτριας τον επαναφέρει στην ενεργό δράση. Η δεύτερη ιστορία στο Αλιβέρι αφορά δύο αδέλφια χωρίς δεσμό αίματος που ενώνει τις ψυχές τους ένα ένοχο μυστικό.
Πάντα με ιντριγκάρουν οι ιστορίες που περιπλέκονται, που δεν ακολουθούν το μοτίβο της γραμμικής αφήγησης. Εξαρχής προσπαθούσα να καταλάβω πως συνδέεται το παρελθόν με το πιο μακρινό παρελθόν. Ο συγγραφέας μας δίνει έξυπνα απτά αποδεικτικά στοιχεία για να ανακαλύψουμε τη λύση του εγκλήματος. Σαν να είμαστε προσωπικοί συνεργάτες του Καπετάνου. Οι ομοιότητες με τον πολυαγαπημένο Jo Nesbo είναι εμφανείς: ιδιόρρυθμος ντετέκτιβ, αποτρόπαια εγκλήματα και κυνικοί εσωτερικοί μονόλογοι. Σε κάποια σημεία χρησιμοποιείται σκληρή γλώσσα αλλά δεν επηρέασε την αναγνωστική μου εμπειρία.
Το αστυνομικό μυθιστόρημα διαβάζεται απνευστί και ενδείκνυται τώρα τους καλοκαιρινούς μήνες λόγω του μικρού μεγέθους. Ο τίτλος του βιβλίου εξηγείται με ευφυή τρόπο μέσα στις σελίδες, προσωπικά εμένα με κάλυψε σαν αναγνώστρια. Τώρα όσον αφορά την εξήγηση είναι 100% πειστική , αν και προσωπικά ήθελα κάτι περισσότερο ψυχοφθόρο. Η αποκάλυψη να ήταν πιο δραματική. Στην ερώτηση εάν θα συνεχίσω με το δεύτερο βιβλίο της σειράς ‘’Σκοτεινά νερά’’ θα κοάξω ναι γιατί θέλω να εμβαθύνω ακόμη περισσότερο στον χαρακτήρα του Καπετάνου.
H κριτική δημοσιεύτηκε πρώτα στο One girl, one pen!
* Στο βιβλίο περιλαμβάνονται διηγήματα άλλων τριών συγγραφέων της αστυνομικής λογοτεχνίας ώστε να μας δοθεί η ευκαιρία να ανακαλύψουμε κι άλλες ελληνικές πένες.
Πάντα με ιντριγκάρουν οι ιστορίες που περιπλέκονται, που δεν ακολουθούν το μοτίβο της γραμμικής αφήγησης. Εξαρχής προσπαθούσα να καταλάβω πως συνδέεται το παρελθόν με το πιο μακρινό παρελθόν. Ο συγγραφέας μας δίνει έξυπνα απτά αποδεικτικά στοιχεία για να ανακαλύψουμε τη λύση του εγκλήματος. Σαν να είμαστε προσωπικοί συνεργάτες του Καπετάνου. Οι ομοιότητες με τον πολυαγαπημένο Jo Nesbo είναι εμφανείς: ιδιόρρυθμος ντετέκτιβ, αποτρόπαια εγκλήματα και κυνικοί εσωτερικοί μονόλογοι. Σε κάποια σημεία χρησιμοποιείται σκληρή γλώσσα αλλά δεν επηρέασε την αναγνωστική μου εμπειρία.
Το αστυνομικό μυθιστόρημα διαβάζεται απνευστί και ενδείκνυται τώρα τους καλοκαιρινούς μήνες λόγω του μικρού μεγέθους. Ο τίτλος του βιβλίου εξηγείται με ευφυή τρόπο μέσα στις σελίδες, προσωπικά εμένα με κάλυψε σαν αναγνώστρια. Τώρα όσον αφορά την εξήγηση είναι 100% πειστική , αν και προσωπικά ήθελα κάτι περισσότερο ψυχοφθόρο. Η αποκάλυψη να ήταν πιο δραματική. Στην ερώτηση εάν θα συνεχίσω με το δεύτερο βιβλίο της σειράς ‘’Σκοτεινά νερά’’ θα κοάξω ναι γιατί θέλω να εμβαθύνω ακόμη περισσότερο στον χαρακτήρα του Καπετάνου.
H κριτική δημοσιεύτηκε πρώτα στο One girl, one pen!
* Στο βιβλίο περιλαμβάνονται διηγήματα άλλων τριών συγγραφέων της αστυνομικής λογοτεχνίας ώστε να μας δοθεί η ευκαιρία να ανακαλύψουμε κι άλλες ελληνικές πένες.
February 23, 2018
Βαθμολογία: ★★★★
Διάβασα κι εγώ τα περιβόητα Βατράχια, το ντεμπούτο του Δημήτρη Σίμου στην αστυνομική λογοτεχνία. Ένα βιβλίο 300 σελίδων που δεν πλατειάζει όπως συνηθίζουν να κάνουν τα μοντέρνα αστυνομικά. Μια υπόθεση δεμένη όπου δεν σου σερβίρει στο τέλος τον δράστη από το πουθενά. Στα θετικά επίσης συγκαταλέγω τους καλογραμμένους χαρακτήρες, αν και κάποιοι πατάνε σε ορισμένα κλισέ, την πρωτοπρόσωπη αφήγηση και την όμορφη επαρχία της Εύβοιας. Τα τρία διηγήματα μου φάνηκαν επίσης εξαιρετικά.
Διάβασα κι εγώ τα περιβόητα Βατράχια, το ντεμπούτο του Δημήτρη Σίμου στην αστυνομική λογοτεχνία. Ένα βιβλίο 300 σελίδων που δεν πλατειάζει όπως συνηθίζουν να κάνουν τα μοντέρνα αστυνομικά. Μια υπόθεση δεμένη όπου δεν σου σερβίρει στο τέλος τον δράστη από το πουθενά. Στα θετικά επίσης συγκαταλέγω τους καλογραμμένους χαρακτήρες, αν και κάποιοι πατάνε σε ορισμένα κλισέ, την πρωτοπρόσωπη αφήγηση και την όμορφη επαρχία της Εύβοιας. Τα τρία διηγήματα μου φάνηκαν επίσης εξαιρετικά.
May 13, 2018
*Αν και όταν το διάβαζα πάτησα την πρώτη έκδοση από Όστρια γιατί αυτή έχω, το γοοδρεαδς επιμένει να εμφανίζει την έκδοση της Bell. Το θεωρώ δίκαιο να αναφερθεί.
Αν κάποιος θέλει να πάει από την Καλαμαριά (ανατολικά) στον Εύοσμο (δυτικά), υπάρχουν δύο τρόποι να το κάνει: Ο πρώτος είναι να διασχίσει την πόλη (για τη σαλονίκη μιλάμε, έτσι φιντάνια μου;) περνώντας από το κέντρο – ανάλογα τα λέβελ μαζοχισμού του και το χρόνο που διαθέτει για σκότωμα- ή βγαίνοντας στον περιφερειακό της καρδιάς μας -που παίζει και το ρίσκο να μη φτάσει ποτέ και δίνει στη διαδρομή ένα σκέρτσο.
Ο δεύτερος τρόπος είναι να πεταχτεί σε δυο λεφτά στο αεροδρόμιο, να πετάξει για Άθενς, μετά για Πράγα, ύστερα Χέλσινκι που λένε και οι Φιλανδοί – στοπ εδώ η ανηφόρα, αναστροφή και τσούυυυυυπ, κατεβαίνουμε – Κοπενχάγκεν, ξανά Πράγα, Άθενς, αεροδρόμιο σαλονίκης, κέντρο ή περιφερειακός.
Και στις δυο περιπτώσεις θα φτάσεις.
Βέβαια στη δεύτερη διαδρομή θα δεις και πολύ ενδιαφέροντα πραγματάκια.
Και θα πληρώσεις ένα δεκαρικάκι το μονό εσπρέσο στην Πράγα.
Στη Σουόμενλιννα οι σκίουροι θα σκαρφαλώνουν στον ώμο σου για ένα καθαρισμένο φυστίκι.
Και στην Κοπενχάγη αγαπούν πολύ την Ελλάδα.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα που δεν αγαπάει την Ελλάδα, αλλά ας μην το συζητήσουμε αυτό τώρα.
Συμπερασματικά: Για να πας από το Α στο Β, κάνεις μόλις ένα μικρό μικρούτσικο πηδηματάκι και στο ένα ποδάρι άμα λάχει κι έφτασες.
ΔΕΝ γυρνάς από την άλλη και πας από όλο το ΩΨΧΦΥΤΣΡΠΟΞΝΜΛΚΙΘΗΖΕΔΓ καιιιιιιιιιιιιι
Β.
Ο πολυμορφικός και σέξι Καπετάνος είχε πολύ χρόνο να σκοτώσει και διάλεξε να πάει Έυοσμο από Ελσίνκι ή να πηδήξει ολόκληρο το αλφάβητο για να φτάσει στο Β.
Έφτασε, δε λέω.
Από μια άποψη αν είχε πάει με τον ορθό τρόπο Α-Β τότε ίσως και να μην υπήρχε το βιβλίο.
Ενώ τώρα πλήρωσε το δεκαρικάκι του για τον εσπρέσο, τάισε τα σκιουράκια, έμπλεξε με τους νονούς της νύχτας, το τζόγο, τα ναρκωτικά, τις πουτάνες, σήκωσε και κανά δυο οικογενειακά βάρη, έπαιξε και με τον καλό και τον κακό μπάτσο μέσα του, σχολίασε και λιγάκι την ίδια του σκέψη, έκανε και ταξίδια στο χρόνο, λίγο Φώσκολος, λίγο Μαρής, λίγο Βίρνα, λίγο αθάνατος Θεοχάρης, ε τι διάολο, έφτασε στο Β.
Που από την αρχή βέβαια το Β βρισκόταν ακριβώς δίπλα από το Α.
Κούκου.
Θα μου άρεσε να το βλέπω στα σταντάκια των περιπτέρων όταν κατεβαίνω με την παντόφλα στη θάλασσα.
Αλλά πεντάστερα και διθυράμβους και οπερέτες; Νταξ. Αν τα μόνα αστυνομικά που έχεις διαβάσει είναι οι πέντε φίλοι και οι μυστικοί εφτά, τότε ναι.
Το μυστήριο λύθηκε!
Αν κάποιος θέλει να πάει από την Καλαμαριά (ανατολικά) στον Εύοσμο (δυτικά), υπάρχουν δύο τρόποι να το κάνει: Ο πρώτος είναι να διασχίσει την πόλη (για τη σαλονίκη μιλάμε, έτσι φιντάνια μου;) περνώντας από το κέντρο – ανάλογα τα λέβελ μαζοχισμού του και το χρόνο που διαθέτει για σκότωμα- ή βγαίνοντας στον περιφερειακό της καρδιάς μας -που παίζει και το ρίσκο να μη φτάσει ποτέ και δίνει στη διαδρομή ένα σκέρτσο.
Ο δεύτερος τρόπος είναι να πεταχτεί σε δυο λεφτά στο αεροδρόμιο, να πετάξει για Άθενς, μετά για Πράγα, ύστερα Χέλσινκι που λένε και οι Φιλανδοί – στοπ εδώ η ανηφόρα, αναστροφή και τσούυυυυυπ, κατεβαίνουμε – Κοπενχάγκεν, ξανά Πράγα, Άθενς, αεροδρόμιο σαλονίκης, κέντρο ή περιφερειακός.
Και στις δυο περιπτώσεις θα φτάσεις.
Βέβαια στη δεύτερη διαδρομή θα δεις και πολύ ενδιαφέροντα πραγματάκια.
Και θα πληρώσεις ένα δεκαρικάκι το μονό εσπρέσο στην Πράγα.
Στη Σουόμενλιννα οι σκίουροι θα σκαρφαλώνουν στον ώμο σου για ένα καθαρισμένο φυστίκι.
Και στην Κοπενχάγη αγαπούν πολύ την Ελλάδα.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα που δεν αγαπάει την Ελλάδα, αλλά ας μην το συζητήσουμε αυτό τώρα.
Συμπερασματικά: Για να πας από το Α στο Β, κάνεις μόλις ένα μικρό μικρούτσικο πηδηματάκι και στο ένα ποδάρι άμα λάχει κι έφτασες.
ΔΕΝ γυρνάς από την άλλη και πας από όλο το ΩΨΧΦΥΤΣΡΠΟΞΝΜΛΚΙΘΗΖΕΔΓ καιιιιιιιιιιιιι
Β.
Ο πολυμορφικός και σέξι Καπετάνος είχε πολύ χρόνο να σκοτώσει και διάλεξε να πάει Έυοσμο από Ελσίνκι ή να πηδήξει ολόκληρο το αλφάβητο για να φτάσει στο Β.
Έφτασε, δε λέω.
Από μια άποψη αν είχε πάει με τον ορθό τρόπο Α-Β τότε ίσως και να μην υπήρχε το βιβλίο.
Ενώ τώρα πλήρωσε το δεκαρικάκι του για τον εσπρέσο, τάισε τα σκιουράκια, έμπλεξε με τους νονούς της νύχτας, το τζόγο, τα ναρκωτικά, τις πουτάνες, σήκωσε και κανά δυο οικογενειακά βάρη, έπαιξε και με τον καλό και τον κακό μπάτσο μέσα του, σχολίασε και λιγάκι την ίδια του σκέψη, έκανε και ταξίδια στο χρόνο, λίγο Φώσκολος, λίγο Μαρής, λίγο Βίρνα, λίγο αθάνατος Θεοχάρης, ε τι διάολο, έφτασε στο Β.
Που από την αρχή βέβαια το Β βρισκόταν ακριβώς δίπλα από το Α.
Κούκου.
Θα μου άρεσε να το βλέπω στα σταντάκια των περιπτέρων όταν κατεβαίνω με την παντόφλα στη θάλασσα.
Αλλά πεντάστερα και διθυράμβους και οπερέτες; Νταξ. Αν τα μόνα αστυνομικά που έχεις διαβάσει είναι οι πέντε φίλοι και οι μυστικοί εφτά, τότε ναι.
Το μυστήριο λύθηκε!
January 26, 2018
Ένα αρκετά καλό βιβλίο. Καλογραμμένο και σίγουρα ευκολοδιάβαστο. Ωραίος ο τρόπος που επέλεξε ο συγγραφέας να μας παρουσιάσει τις δύο ιστορίες. Η κύρια ιστορία καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων και η δευτερεύουσα , η οποία εκτυλίσσεται στο παρελθόν και είναι σαφώς μικρότερη σε έκταση, καταλαμβάνει ένα μικρό υποκεφάλαιο στο τέλος κάθε κεφαλαίου. Έτσι , λοιπόν, το βιβλίο δεν κάνει κάποια κοιλιά όταν αναφέρεται στην παρελθούσα υπόθεση.
Το βιβλίο κυλάει με πολύ καλό ρυθμό. Δεν μένει στάσιμο. Όλο και κάτι συμβαίνει. Ενώ επίσης μας παρουσιάζει τα οικογενειακά και υπηρεσιακά δεδομένα του πρωταγωνιστή σταδιακά και όχι όλα με τη μία. Όλα αυτά κάνουν , θεωρώ , τον αναγνώστη να θέλει να μαθαίνει τι συμβαίνει παρακάτω και να το κάνει τελικά ευκολοδιάβαστο.
Αν ήθελα να γράψω οπωσδήποτε και κάτι αρνητικό, θα έλεγα ότι κάποια στοιχεία της υπόθεσης μου φάνηκαν (αφού τελείωσα βέβαια, πρώτα, το βιβλίο) λίγο υπερβολικά, ενώ και στο φινάλε ίσως να ήθελα κάτι πιο δυνατό , σε σχέση τελικά με το πώς είχαν εξελίχθη τα γεγονότα της κύριας υπόθεσης.
Μην ξεχνάμε όμως ότι μιλάμε για το ντεμπούτο ενός νεαρού συγγραφέα, ένα βιβλίο το οποίο στα δύο χρόνια επανεκδόθηκε από δεύτερο εκδοτικό. Ένα καλό βιβλίο.
Προσωπικά, προτίμησα, να αγοράσω το βιβλίο και να γνωρίσω έναν Έλληνα πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα, από το να μπω στην διαδικασία να γνωρίσω έναν άγνωστο , για μένα, (Σκανδιναβό για παράδειγμα) συγγραφέα και δεν το μετάνιωσα.
Έχω σκοπό να αγοράσω και το δεύτερο βιβλίο της σειράς , το οποίο άκουσα ότι θα εκδοθεί μέχρι το καλοκαίρι, έχοντας βέβαια πλέον και μεγαλύτερες απαιτήσεις.
Το βιβλίο κυλάει με πολύ καλό ρυθμό. Δεν μένει στάσιμο. Όλο και κάτι συμβαίνει. Ενώ επίσης μας παρουσιάζει τα οικογενειακά και υπηρεσιακά δεδομένα του πρωταγωνιστή σταδιακά και όχι όλα με τη μία. Όλα αυτά κάνουν , θεωρώ , τον αναγνώστη να θέλει να μαθαίνει τι συμβαίνει παρακάτω και να το κάνει τελικά ευκολοδιάβαστο.
Αν ήθελα να γράψω οπωσδήποτε και κάτι αρνητικό, θα έλεγα ότι κάποια στοιχεία της υπόθεσης μου φάνηκαν (αφού τελείωσα βέβαια, πρώτα, το βιβλίο) λίγο υπερβολικά, ενώ και στο φινάλε ίσως να ήθελα κάτι πιο δυνατό , σε σχέση τελικά με το πώς είχαν εξελίχθη τα γεγονότα της κύριας υπόθεσης.
Μην ξεχνάμε όμως ότι μιλάμε για το ντεμπούτο ενός νεαρού συγγραφέα, ένα βιβλίο το οποίο στα δύο χρόνια επανεκδόθηκε από δεύτερο εκδοτικό. Ένα καλό βιβλίο.
Προσωπικά, προτίμησα, να αγοράσω το βιβλίο και να γνωρίσω έναν Έλληνα πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα, από το να μπω στην διαδικασία να γνωρίσω έναν άγνωστο , για μένα, (Σκανδιναβό για παράδειγμα) συγγραφέα και δεν το μετάνιωσα.
Έχω σκοπό να αγοράσω και το δεύτερο βιβλίο της σειράς , το οποίο άκουσα ότι θα εκδοθεί μέχρι το καλοκαίρι, έχοντας βέβαια πλέον και μεγαλύτερες απαιτήσεις.
November 15, 2018
Αν την μισή λύση του εγκλήματος την δίνει ο κουνιάδος σου, και την άλλη μισή την δίνει ο καθ' ομολογία δολοφόνος, και σου αναλύουν διηγηματικά (και χωρίς καμία πίεση) κίνητρα, σχεδιασμό κτλ, και γεμίζεις την πλοκή με red herrings (καλό αυτό), αλλά και απιθανότητες μόνο και μόνο για twist ending (κακό αυτό), ξέρω και εγώ να γίνω Διοικητής Ασφάλειας Χαλκίδας.
Το κομμάτι του παρελθόντος αδύναμο και σαν κακιά παλιά ελληνική ταινία.
Ενδιαφέρουσα γραφή, για μένα είναι ναι, περνάς οριακά στο bootcamp, αλλά πρέπει να δουλέψεις πολύ.
Και για χιλιοστή φορά, όταν γράφετε αστυνομικό, ρωτήστε έναν αστυνομικό.
Το κομμάτι του παρελθόντος αδύναμο και σαν κακιά παλιά ελληνική ταινία.
Ενδιαφέρουσα γραφή, για μένα είναι ναι, περνάς οριακά στο bootcamp, αλλά πρέπει να δουλέψεις πολύ.
Και για χιλιοστή φορά, όταν γράφετε αστυνομικό, ρωτήστε έναν αστυνομικό.
June 3, 2018
Ως πρωτο βιβλιο μπορω να πω πως ηταν μια καλη προσπαθεια. Βεβαια, απο καποιο σημειο κ μετα υποψιαστηκα πως θα εκτυλιχθουν τα γεγονοτα. Ωραια ιστορια! Νομιζω πως το επομενο του συγγραφεα θα ειναι πιο δυνατο κ καλυτερα δουλεμενο. Η αληθεια ειναι πως θα του δωσω 3.5/5 γιατι με ενοχλησαν τα πολλα ορθογραφικα κ γραμματικα λαθη. Δυστυχως, πλεον, δε γινεται σωστη επιμελεια στα βιβλια. Οι εκδοτικοι θα πρεπει να τα προσεχουν λιγο περισσοτερο αυτα τα πραγματα. Χαλαει ολη η εικονα του βιβλιου. Ειναι κριμα!
Υ.Γ. Να σημειωσω πως η εκδοση που διαβασα ηταν απο τις εκδοσεις Οστρια, οποτε υποθετω πως δεν εγινε σωστη επιμελεια του κειμενου.
Υ.Γ. Να σημειωσω πως η εκδοση που διαβασα ηταν απο τις εκδοσεις Οστρια, οποτε υποθετω πως δεν εγινε σωστη επιμελεια του κειμενου.
February 28, 2022
Ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα που διαβάζεται ιδιαίτερα ευχάριστα. Έχει ανατροπές, μυστήριο, μια καλά κρυμμένη λύση. Έχει βέβαια και τα κλισέ του και τα προβληματάκια του και σε κάποια σημεία με εκνεύρισε κιόλας. Μια ενδιαφέρουσα, πάντως, πρώτη γνωριμία με το Δημήτρη Σίμο.
Ενδιαφέρουσα προσθήκη οι τρεις μικρές ιστορίες στο τέλος του βιβλιου
Ενδιαφέρουσα προσθήκη οι τρεις μικρές ιστορίες στο τέλος του βιβλιου
April 24, 2017
Μια αρκετα ευχαριστη εκπληξη! Τα βατραχια του Δημητρη Σιμου ειναι παρα πολυ καλογραμμένο αστυνομικό βιβλίο που με κράτησε σε αγωνια μεχρι το τελος! Η λυση του εγκληματος ηταν εντελως αναπαντεχη και εξεπλαγην ευχαριστα για το τρομερο polt twist που ο συγγραφεας κανει στο τελος! Η αντιπαραβολη παροντος παρελθοντος δενει εξαιρετικα την λυση που δινεται! Στο βιβλιο δημιουργειται το τελειο σκοτεινο κλιμα που πρεπει να εχει ενα σωστο νουαρ! Περιμενω με ανυπομονησια την δευτερη ιστορια του Αστυνομου Καπετανου!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!
June 3, 2018
Ήρθε λοιπόν ο καιρός να πέσει στα χέρια μου αυτός ο Δημήτρης ο Σίμος που λένε όλοι και Τα Βατράχια του. Ένα μικρό spoiler για την κριτική μου είναι ότι ήδη τα Τυφλά Ψάρια βρίσκονται δίπλα μου και με περιμένουν!
Ντεμπούτο του συγγραφέα. Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος θα είχα ενδοιασμούς. Όταν όμως εδώ και λίγους μήνες, όπου και να σταθείς βλέπεις παντού τα κόκκινα βατράχια (ως άλλη πληγή του Φαραώ) με 5αστερες κριτικές, με φωτογραφίες, selfies, live videos, παρουσιάσεις κτλ κτλ και όλα αυτά μάλιστα για νεαρό, Έλληνα συγγραφέα, τότε οι ενδοιασμοί πηγαίνουν περίπατο!
Στο βιβλίο τώρα. Ένα καθαρό αστυνομικό. Έχει την αγωνία του, το χιούμορ του, την περιπέτεια, τη δράση και ταυτόχρονα περνάει πολλά μηνύματα για κοινωνικά θέματα όπως το bullying, έτσι δοσμένα μέσα στο κείμενο που δεν φαίνονται ως κλισέ ή χωρίς συνοχή! Ο Καπετάνος είναι ένας πολύ προσιτός πρωταγωνιστής που θα μπορούσε άνετα να είναι πραγματικός καθώς δεν υπάρχουν υπερβολές στον χαρακτήρα του. Η πλοκή κυλάει πολύ ομαλά χωρίς να κάνει την παραμικρή κοιλιά στην ιστορία και χωρίς να έχει περιττές, κουραστικές περιγραφές. Οπότε εν ολίγοις, good job Mr Simos!
Είναι ένα βιβλίο που αν είχε γραφτεί από ξένο συγγραφέα, τώρα θα μιλούσαμε για παγκόσμια επιτυχία! Ο Δημήτρης Σίμος προς το παρόν θα πρέπει να απολαύσει την επιτυχία στην Ελλάδα, μέχρι να ξεκινήσουμε να βλέπουμε ελληνικά βιβλία μεταφρασμένα σε άλλες γλώσσες Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με τους δικούς μας εκδοτικούς οίκους ή με τους ξένους αλλά κάποια στιγμή τα ταλέντα μας θα πρέπει να βγουν και εκτός συνόρων. Όπως πολύ σωστά είδα πρόσφατα θα πρέπει να #translategreekbooks ώστε περισσότερος κόσμος να μπορέσει να #readgreekauthors.
Εμπρός για τα ψάρια τώρα!
Ντεμπούτο του συγγραφέα. Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος θα είχα ενδοιασμούς. Όταν όμως εδώ και λίγους μήνες, όπου και να σταθείς βλέπεις παντού τα κόκκινα βατράχια (ως άλλη πληγή του Φαραώ) με 5αστερες κριτικές, με φωτογραφίες, selfies, live videos, παρουσιάσεις κτλ κτλ και όλα αυτά μάλιστα για νεαρό, Έλληνα συγγραφέα, τότε οι ενδοιασμοί πηγαίνουν περίπατο!
Στο βιβλίο τώρα. Ένα καθαρό αστυνομικό. Έχει την αγωνία του, το χιούμορ του, την περιπέτεια, τη δράση και ταυτόχρονα περνάει πολλά μηνύματα για κοινωνικά θέματα όπως το bullying, έτσι δοσμένα μέσα στο κείμενο που δεν φαίνονται ως κλισέ ή χωρίς συνοχή! Ο Καπετάνος είναι ένας πολύ προσιτός πρωταγωνιστής που θα μπορούσε άνετα να είναι πραγματικός καθώς δεν υπάρχουν υπερβολές στον χαρακτήρα του. Η πλοκή κυλάει πολύ ομαλά χωρίς να κάνει την παραμικρή κοιλιά στην ιστορία και χωρίς να έχει περιττές, κουραστικές περιγραφές. Οπότε εν ολίγοις, good job Mr Simos!
Είναι ένα βιβλίο που αν είχε γραφτεί από ξένο συγγραφέα, τώρα θα μιλούσαμε για παγκόσμια επιτυχία! Ο Δημήτρης Σίμος προς το παρόν θα πρέπει να απολαύσει την επιτυχία στην Ελλάδα, μέχρι να ξεκινήσουμε να βλέπουμε ελληνικά βιβλία μεταφρασμένα σε άλλες γλώσσες Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με τους δικούς μας εκδοτικούς οίκους ή με τους ξένους αλλά κάποια στιγμή τα ταλέντα μας θα πρέπει να βγουν και εκτός συνόρων. Όπως πολύ σωστά είδα πρόσφατα θα πρέπει να #translategreekbooks ώστε περισσότερος κόσμος να μπορέσει να #readgreekauthors.
Εμπρός για τα ψάρια τώρα!
February 17, 2018
B.R.A.CE. 2018 Ένα βιβλίο που διαδραματίζεται σε ένα νησί
Το ότι ήταν καλό το ήξερα! Είχα διαβάσει και την προηγούμενη έκδοση. Η απορία μου λοιπόν ήταν πόσο μπορεί μια διαφορετική επιμέλεια να επηρεάσει ( αρνητικά ή θετικά ) ένα κείμενο. Έφτασα λοιπόν στο ευχάριστο συμπέρασμα πως το κείμενο βελτιώθηκε κι απλά μου φούντωσε το ενδιαφέρον για την επόμενη περιπέτεια του Καπετάνου!
Ειδική αναφορά στις 3 υπέροχες ιστορίες που συνοδεύουν την έκδοση από Γιαννίση, Μαμαλούκα και Παπαδημητρίου. Απολαυστικές και σκοτεινές!
Σημείωση: εξακολουθώ να θέλω μια απεικόνιση των γυναικείων χαρακτήρων, όχι βασισμένη σε κλισέ.
Ευχαριστώ!
Το ότι ήταν καλό το ήξερα! Είχα διαβάσει και την προηγούμενη έκδοση. Η απορία μου λοιπόν ήταν πόσο μπορεί μια διαφορετική επιμέλεια να επηρεάσει ( αρνητικά ή θετικά ) ένα κείμενο. Έφτασα λοιπόν στο ευχάριστο συμπέρασμα πως το κείμενο βελτιώθηκε κι απλά μου φούντωσε το ενδιαφέρον για την επόμενη περιπέτεια του Καπετάνου!
Ειδική αναφορά στις 3 υπέροχες ιστορίες που συνοδεύουν την έκδοση από Γιαννίση, Μαμαλούκα και Παπαδημητρίου. Απολαυστικές και σκοτεινές!
Σημείωση: εξακολουθώ να θέλω μια απεικόνιση των γυναικείων χαρακτήρων, όχι βασισμένη σε κλισέ.
Ευχαριστώ!
January 14, 2019
Για εμένα ένα καλούτσικο αστυνομικό βιβλίο .
Δεν με έκανε να τρελαθώ ... Η αρχή καλή, το τέλος καλό, αλλά στην μέση κοιλιά ... Απλά ήθελα να τελειώσει για να δω αν έπεσα μέσα στο δολοφόνο. Αυτό που με κάνει να λατρεψω ένα βιβλίο είναι να με βάλει εκεί , μέσα , να τρώω μαζί τους στο τραπέζι , να κάθομαι στο αμάξι πίσω και να τους ακούω σαν να είμαι αυτόπτης μάρτυρας . Δεν τα κατάφερε και πολύ. Παρόλα αυτά του αξίζουν 3 αστέρια γιατί κατάφερε να γράφει για διαφοτετικες χρονικές περιόδους χωρίς να μπερδεύει .
Δεν με έκανε να τρελαθώ ... Η αρχή καλή, το τέλος καλό, αλλά στην μέση κοιλιά ... Απλά ήθελα να τελειώσει για να δω αν έπεσα μέσα στο δολοφόνο. Αυτό που με κάνει να λατρεψω ένα βιβλίο είναι να με βάλει εκεί , μέσα , να τρώω μαζί τους στο τραπέζι , να κάθομαι στο αμάξι πίσω και να τους ακούω σαν να είμαι αυτόπτης μάρτυρας . Δεν τα κατάφερε και πολύ. Παρόλα αυτά του αξίζουν 3 αστέρια γιατί κατάφερε να γράφει για διαφοτετικες χρονικές περιόδους χωρίς να μπερδεύει .
December 29, 2018
Πρόκειται για ένα πολύ καλό αστυνομικό μυθιστόρημα σε ύφος νουάρ, γραμμένο σε σύγχρονη γλώσσα και τοποθετημένο στην Ελλάδα του σήμερα.
Ο Σίμος σε καμία περίπτωση δεν ανακαλύπτει την Αμερική - άλλωστε δεν πιστεύω ότι αυτός ήταν ο στόχος του. Η ιστορία του δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη ούτε αλλάζει τον ρου της αστυνομικής μυθιστορίας.
Ωστόσο, το βιβλίο ειναι καλογραμμένο, οι χαρακτήρες ανεπτυγμένοι όσο πρέπει (άνθρωποι της διπλανής πόρτας που στο πρόσωπό τους αναγνωρίζεις τον συγγενή, τον φίλο, τον γείτονά σου), οι διάλογοι φυσιολογικοί και καθημερινοί, η εξέλιξη της ιστορίας αρκούντως ενδιαφέρουσα, η αγωνία δοσμένη με μέτρο και στα σημεία που πρέπει. Και η λύση της ιστορίας απολύτως κατανοητή και ικανοποιητική, χωρίς κενά, ακρότητες, υπερβολές και ευκολίες.
Λάτρεψα πραγματικά τον τρόπο γραφής του Σίμου: δημιουργεί πλούσιες εικόνες για μέρη που βρίσκονται στην Ελλάδα και μπορείς να τα επισκεφτείς εύκολα ή μπορεί και να έχεις περάσει από εκεί. Όλο αυτό, καθώς και οι σύγχρονοι χαρακτήρες που έχει φτιάξει παρέχουν μια αμεσότητα στον αναγνώστη που είναι απαραίτητη για να απολαύσει πραγματικά την ιστορία.
Τι δεν μου άρεσε;
Ίσως ότι στο τελευταίο μέρος του βιβλίου οι αποκαλύψεις δίνονται σε μεγάλες δόσεις, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τους χαλαρούς ρυθμούς που κυλάει η υπόλοιπη ιστορία (όχι όμως αργούς ή κουραστικούς, τουναντίον) και που για μένα την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα και απολαυστική.
Μην το χάσετε, αξίζει πραγματικά (8/10).
Υ.Γ.1: Μπράβο στις εκδόσεις Bell που δίνουν βήμα σε Έλληνες συγγραφείς, σε μια εποχή που κατακλυζόμαστε από σκανδιναβούς και λοιπούς ξενόφερτους συγγραφείς. Επίσης, μπράβο τους για την εμφανή βελτίωση της ποιότητας των βιβλίων τους, η οποία πλέον δεν αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για τα γούστα μου.
Υ.Γ.2: Χαίρομαι που η η νέα γενιά Ελλήνων συγγραφέων έχει πραγματικά κάτι να πει, και μάλιστα δικό της. Επιτέλους ξεφύγαμε από την αθρόα αναπαραγωγή κακέκτυπων αντιγράφων του 'Κώδικα Ντα Βίντσι' και άλλων συναφών διεθνών μπεστ σέλερ.
Υ.Γ.3: Το να διαβάζεις ένα βιβλίο και να αντιλαμβάνεσαι ότι ο συγγραφέας είναι 10 χρόνια μικρότερός σου, μάλλον σε οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, τελικά, τα άσπρα μαλλιά δεν είναι μόνο γοητεία...
Ο Σίμος σε καμία περίπτωση δεν ανακαλύπτει την Αμερική - άλλωστε δεν πιστεύω ότι αυτός ήταν ο στόχος του. Η ιστορία του δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη ούτε αλλάζει τον ρου της αστυνομικής μυθιστορίας.
Ωστόσο, το βιβλίο ειναι καλογραμμένο, οι χαρακτήρες ανεπτυγμένοι όσο πρέπει (άνθρωποι της διπλανής πόρτας που στο πρόσωπό τους αναγνωρίζεις τον συγγενή, τον φίλο, τον γείτονά σου), οι διάλογοι φυσιολογικοί και καθημερινοί, η εξέλιξη της ιστορίας αρκούντως ενδιαφέρουσα, η αγωνία δοσμένη με μέτρο και στα σημεία που πρέπει. Και η λύση της ιστορίας απολύτως κατανοητή και ικανοποιητική, χωρίς κενά, ακρότητες, υπερβολές και ευκολίες.
Λάτρεψα πραγματικά τον τρόπο γραφής του Σίμου: δημιουργεί πλούσιες εικόνες για μέρη που βρίσκονται στην Ελλάδα και μπορείς να τα επισκεφτείς εύκολα ή μπορεί και να έχεις περάσει από εκεί. Όλο αυτό, καθώς και οι σύγχρονοι χαρακτήρες που έχει φτιάξει παρέχουν μια αμεσότητα στον αναγνώστη που είναι απαραίτητη για να απολαύσει πραγματικά την ιστορία.
Τι δεν μου άρεσε;
Ίσως ότι στο τελευταίο μέρος του βιβλίου οι αποκαλύψεις δίνονται σε μεγάλες δόσεις, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τους χαλαρούς ρυθμούς που κυλάει η υπόλοιπη ιστορία (όχι όμως αργούς ή κουραστικούς, τουναντίον) και που για μένα την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα και απολαυστική.
Μην το χάσετε, αξίζει πραγματικά (8/10).
Υ.Γ.1: Μπράβο στις εκδόσεις Bell που δίνουν βήμα σε Έλληνες συγγραφείς, σε μια εποχή που κατακλυζόμαστε από σκανδιναβούς και λοιπούς ξενόφερτους συγγραφείς. Επίσης, μπράβο τους για την εμφανή βελτίωση της ποιότητας των βιβλίων τους, η οποία πλέον δεν αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για τα γούστα μου.
Υ.Γ.2: Χαίρομαι που η η νέα γενιά Ελλήνων συγγραφέων έχει πραγματικά κάτι να πει, και μάλιστα δικό της. Επιτέλους ξεφύγαμε από την αθρόα αναπαραγωγή κακέκτυπων αντιγράφων του 'Κώδικα Ντα Βίντσι' και άλλων συναφών διεθνών μπεστ σέλερ.
Υ.Γ.3: Το να διαβάζεις ένα βιβλίο και να αντιλαμβάνεσαι ότι ο συγγραφέας είναι 10 χρόνια μικρότερός σου, μάλλον σε οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, τελικά, τα άσπρα μαλλιά δεν είναι μόνο γοητεία...
November 15, 2018
Πολύ ωραία πλοκή! Ενδιαφέρουσα ήταν η κατάληξη των δύο ιστοριών που χτίζονταν καθόλη τη διάρκεια του βιβλίου. Τα μόνα σημεία που μου φάνηκαν ανεπαρκή ήταν α) η σύλληψη της μάνας του θύματος χωρίς σοβαρές αποδείξεις, παρά μόνο με τη δόμηση ενός σεναρίου στο μυαλό του πρωταγωνιστή που οδηγήθηκε από την ομολογία της φίλης της και της υπηρέτριας εξαιτίας της ψυχολογικής της κατάστασης β) η εμφάνιση του γέρου αστυνόμου που ενώ υποψιαζόταν τους δολοφόνους, δεν ασχολήθηκε μαζί τους λόγω οίκτου για να μη τους φορτώσει μ' άλλα προβλήματα (ο ένας δολοφόνος έδωσε στον άλλον άλλοθι ενώ ομολόγησαν ότι ήταν οι τελευταίοι που την είδαν ζωντανή κι η έρευνα σταμάτησε εκεί) και γ) περίπου στη μέση του βιβλίου που ο Καπετάνος επισκέφτηκε τον γιο του ψαρά, ο οποίος δήλωσε ότι δεν ήξερε ότι το θύμα πέθανε (αφενός είχαν περάσει αρκετές μέρες κι είχε γίνει γνωστό μέσω των τοπικών εφημερίδων, αφετέρου το θύμα το βρήκε ο ίδιος του ο πατέρας), πράγμα που μου φαίνεται ουτοπικό για μια κλειστή κοινωνία, όπως η Χαλκίδα, που τα τοπικά νέα μαθαίνονται με αστραπιαίους ρυθμούς.
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 14, 2018
Παρόν και παρελθόν. Δύο ιστορίες που εναλλάσσονται. Πολύ καλή γραφή, στρωτή, έντονη και πλοκή που κυλάει χωρίς να βαλτώσει.
Ο δολοφόνος αποκαλύπτεται στο τέλος με ένα plot twist που δεν περιμένεις. Ο χαρακτήρας του αστυνόμου Καπετάνου, θέλει χρόνο και χώρο για να ξεδιπλωθεί και να τον κατανοήσουμε πλήρως.
Το ντεμπούτο του κ Σίμου στην αστυνομική λογοτεχνία μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις και περιμένω να δω την εξέλιξή του.
3,5 αστέρια επιφυλλασόμενη για τη συνέχεια...
Ο δολοφόνος αποκαλύπτεται στο τέλος με ένα plot twist που δεν περιμένεις. Ο χαρακτήρας του αστυνόμου Καπετάνου, θέλει χρόνο και χώρο για να ξεδιπλωθεί και να τον κατανοήσουμε πλήρως.
Το ντεμπούτο του κ Σίμου στην αστυνομική λογοτεχνία μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις και περιμένω να δω την εξέλιξή του.
3,5 αστέρια επιφυλλασόμενη για τη συνέχεια...
November 10, 2016
Βαθμολογία: 7.5/10
Το βιβλίο το αγόρασα περισσότερο από ένστικτο και χάρη σε δυο-τρία θετικά σχόλια, μιας και δεν ήξερα καθόλου κατά πόσο θα ήταν καλό (νεαρός και άγνωστος συγγραφέας, όχι τόσες πολλές κριτικές κλπ κλπ). Τελικά αποδείχτηκε ένα αρκετά καλογραμμένο και ενδιαφέρον αστυνομικό θρίλερ, με μουντή ατμόσφαιρα, αρκετό μυστήριο, μπόλικες ανατροπές και καλούτσικους χαρακτήρες.
Η όλη ιστορία διαδραματίζεται στην Χαλκίδα και στις γύρω περιοχές και έχει να κάνει με τον φόνο μιας νεαρής μαθήτριας και τις έρευνες της αστυνομίας για τον εντοπισμό του δράστη και των κινήτρων του. Μια ιστορία από το μακρινό παρελθόν μπορεί να σχετίζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με την συγκεκριμένη υπόθεση. Κατά την έρευνα πολλά σκοτεινά μυστικά αρκετών ανθρώπων της τοπικής κοινωνίας θα βγουν στην φόρα...
Η πλοκή μου φάνηκε αρκετά ικανοποιητική και μου κράτησε το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Είχε μπερδέματα, περιπλοκές, εκπλήξεις και ανατροπές, δεν θα μπορούσα να μαντέψω ποιος και γιατί. Φυσικά κάποια πράγματα ίσως να τείνουν και προς την υπερβολή (πολύ σαπίλα ρε παιδάκι μου). Όσον αφορά την γραφή, οπωσδήποτε ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη, με λιτές περιγραφές και φυσικούς διάλογους, χωρίς περιττά λόγια και φλυαρίες. Η ατμόσφαιρα... βροχερή και μουντή, σαφώς ταιριαστή με την όλη ιστορία.
Σίγουρα αξιοπρεπέστατο αστυνομικό θρίλερ, τίμιο ως προς τις προθέσεις του. Διαβάζεται μονορούφι, έτσι ενδιαφέρον και ευκολοδιάβαστο όπως είναι. Φυσικά μπορεί να βρει κανείς ατέλειες στην γραφή ή/και την πλοκή, αλλά τώρα μιλάμε για το πρώτο μυθιστόρημα ενός αρκετά νεαρού συγγραφέα. Πάντως φαίνεται ότι αγαπάει το είδος και ότι το κατέχει το άθλημα. Οπωσδήποτε θα διαβάσω και επόμενα βιβλία του.
Το βιβλίο το αγόρασα περισσότερο από ένστικτο και χάρη σε δυο-τρία θετικά σχόλια, μιας και δεν ήξερα καθόλου κατά πόσο θα ήταν καλό (νεαρός και άγνωστος συγγραφέας, όχι τόσες πολλές κριτικές κλπ κλπ). Τελικά αποδείχτηκε ένα αρκετά καλογραμμένο και ενδιαφέρον αστυνομικό θρίλερ, με μουντή ατμόσφαιρα, αρκετό μυστήριο, μπόλικες ανατροπές και καλούτσικους χαρακτήρες.
Η όλη ιστορία διαδραματίζεται στην Χαλκίδα και στις γύρω περιοχές και έχει να κάνει με τον φόνο μιας νεαρής μαθήτριας και τις έρευνες της αστυνομίας για τον εντοπισμό του δράστη και των κινήτρων του. Μια ιστορία από το μακρινό παρελθόν μπορεί να σχετίζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με την συγκεκριμένη υπόθεση. Κατά την έρευνα πολλά σκοτεινά μυστικά αρκετών ανθρώπων της τοπικής κοινωνίας θα βγουν στην φόρα...
Η πλοκή μου φάνηκε αρκετά ικανοποιητική και μου κράτησε το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Είχε μπερδέματα, περιπλοκές, εκπλήξεις και ανατροπές, δεν θα μπορούσα να μαντέψω ποιος και γιατί. Φυσικά κάποια πράγματα ίσως να τείνουν και προς την υπερβολή (πολύ σαπίλα ρε παιδάκι μου). Όσον αφορά την γραφή, οπωσδήποτε ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη, με λιτές περιγραφές και φυσικούς διάλογους, χωρίς περιττά λόγια και φλυαρίες. Η ατμόσφαιρα... βροχερή και μουντή, σαφώς ταιριαστή με την όλη ιστορία.
Σίγουρα αξιοπρεπέστατο αστυνομικό θρίλερ, τίμιο ως προς τις προθέσεις του. Διαβάζεται μονορούφι, έτσι ενδιαφέρον και ευκολοδιάβαστο όπως είναι. Φυσικά μπορεί να βρει κανείς ατέλειες στην γραφή ή/και την πλοκή, αλλά τώρα μιλάμε για το πρώτο μυθιστόρημα ενός αρκετά νεαρού συγγραφέα. Πάντως φαίνεται ότι αγαπάει το είδος και ότι το κατέχει το άθλημα. Οπωσδήποτε θα διαβάσω και επόμενα βιβλία του.
February 28, 2018
Το βιβλίο αρχίζει και τελείωνει καλά, αλλά κάπου στην μέση ο συγγραφέας με έχασε, σε σημείο που να αμφιβάλω εάν θα μπορούσε να πιάσει ξανά όλα τα νήματα. Τελικά το καταφέρνει, αλλά η κοιλιά παραμένει κοιλιά. Είναι πρωτόλειο και του φαίνεται, τα κλισέ είναι αρκετά, αλλά ελπίζω ότι είναι καλό δείγμα για ακόμη καλύτερα μελλοντικά έργα.
May 16, 2018
Δύο αστεράκια, πραγματικά με τρομερή επιείκεια. Αναλυτικά, αργότερα - να συνέλθω από το σοκ.
January 21, 2018
Αν κάποιος μου έλεγε:
«Ξέρεις, έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του Μάρκαρη και μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφει και ειδικά ο Χαρίτος…»
Θα τον διέκοπτα και θα του έλεγα:
«Διάβασε Σίμο. Διάβασε τα βατράχια…»
Αυτός ίσως προσπαθούσε μετά να μου πει:
«Μα δε θέλω να διαβάσω κάποιον άλλ-»
Και εγώ θα συνέχιζα:
«Διάβασε τα βατράχια…»
Και αυτός:
«Δεν κατάλαβ-»
Κι εγώ:
«Ρε, πάρε να διαβάσεις τα βατράχια λέμε!»
«Ξέρεις, έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του Μάρκαρη και μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφει και ειδικά ο Χαρίτος…»
Θα τον διέκοπτα και θα του έλεγα:
«Διάβασε Σίμο. Διάβασε τα βατράχια…»
Αυτός ίσως προσπαθούσε μετά να μου πει:
«Μα δε θέλω να διαβάσω κάποιον άλλ-»
Και εγώ θα συνέχιζα:
«Διάβασε τα βατράχια…»
Και αυτός:
«Δεν κατάλαβ-»
Κι εγώ:
«Ρε, πάρε να διαβάσεις τα βατράχια λέμε!»
June 18, 2019
4,5/5🌟
Σφιχτοδεμένη πλοκή σε μόλις 300 σελίδες, αυτό το βιβλίο μού θύμισε πόσο πολύ θέλω να στηρίξω ελληνικές προσπάθειες και Έλληνες συγγραφείς. Η έκδοση περιείχε και 3 διηγήματα:
-Μικρά Εγκλήματα της Οδού Δράκου της Χίλντας Παπαδημητρίου 4/5⭐
-Καντίνα "Ο Σάββας" του Δημήτρη Μαμαλούκα 4/5⭐
-Η Δεξαμενή του Βαγγέλη Γιαννίση 4,5/5 ⭐
Σφιχτοδεμένη πλοκή σε μόλις 300 σελίδες, αυτό το βιβλίο μού θύμισε πόσο πολύ θέλω να στηρίξω ελληνικές προσπάθειες και Έλληνες συγγραφείς. Η έκδοση περιείχε και 3 διηγήματα:
-Μικρά Εγκλήματα της Οδού Δράκου της Χίλντας Παπαδημητρίου 4/5⭐
-Καντίνα "Ο Σάββας" του Δημήτρη Μαμαλούκα 4/5⭐
-Η Δεξαμενή του Βαγγέλη Γιαννίση 4,5/5 ⭐
November 16, 2018
Μόλις έκλεισα το βιβλίο η πρώτη μου σκέψη ήταν: "Είναι ωραίο για Έλληνα". Και μετά αποφάσισα να μην το κρίνω ούτε ως "βιβλίο Έλληνα" (τι διαφορά έχουν σάμπως οι Έλληνες από τους υπόλοιπους, μια χαρά μπορούν να γράψουν), ούτε σαν πρώτο βιβλίο του συγγραφέα (επειδή ως αναγνώστρια δεν θα πρέπει να με ενδιαφέρει αν είναι το πρώτο ή το δέκατο πέμπτο βιβλίο του συγγραφέα, αλλά αποκλειστικά και μόνο το πόσο μου άρεσε ή τι δεν μου άρεσε).
Οπότε, έχουμε και λέμε.
Μου άρεσε η πλοκή. Δεν μάντεψα το δολοφόνο, συνήθως βέβαια δεν είναι για εμένα αυτό το ζητούμενο. Μου άρεσε και το ότι προσπαθεί να περάσει κάποια μηνύματα σχετικά με τον ρατσισμό σε διάφορες μορφές του, όλα δοσμένα με όμορφο τρόπο. Κατάφερε και χειρίστηκε τρεις διαφορετικές ιστορίες πολύ σωστά, δεν μου έμειναν απορίες για κάποια από αυτές και μου άρεσε και ο τρόπος που τις έδεσε μεταξύ τους. Επίσης το βρήκα εξαιρετικά καλογραμμένο, ευανάγνωστο και χωρίς να προσπαθεί να με μπερδέψει με άσκοπες περιγραφές ή εκτροπές της υπόθεσης.
Δεν κατάφερε όμως να με συναρπάσει. Εννοώ, είχα μια περιέργεια για το ποιος είναι ο δολοφόνος και πώς θα καταφέρουν να τον ανακαλύψουν, όμως μέχρι εκεί. Δεν συμπάθησα κανέναν, δεν λυπήθηκα κανέναν και τελικά οι πρωταγωνιστές με άφησαν παγερά αδιάφορη, αλλά και πάλι αυτό δεν έχει τόση σημασία, μιλάμε για αστυνομικό και όχι για κοινωνικό μυθιστόρημα.
Αυτά, ήταν αρκετά καλό, χαίρομαι που το διάβασα και σίγουρα έχει μέλλον μπροστά του ο συγγραφέας.
https://kiallovivlio.blogspot.com
Οπότε, έχουμε και λέμε.
Μου άρεσε η πλοκή. Δεν μάντεψα το δολοφόνο, συνήθως βέβαια δεν είναι για εμένα αυτό το ζητούμενο. Μου άρεσε και το ότι προσπαθεί να περάσει κάποια μηνύματα σχετικά με τον ρατσισμό σε διάφορες μορφές του, όλα δοσμένα με όμορφο τρόπο. Κατάφερε και χειρίστηκε τρεις διαφορετικές ιστορίες πολύ σωστά, δεν μου έμειναν απορίες για κάποια από αυτές και μου άρεσε και ο τρόπος που τις έδεσε μεταξύ τους. Επίσης το βρήκα εξαιρετικά καλογραμμένο, ευανάγνωστο και χωρίς να προσπαθεί να με μπερδέψει με άσκοπες περιγραφές ή εκτροπές της υπόθεσης.
Δεν κατάφερε όμως να με συναρπάσει. Εννοώ, είχα μια περιέργεια για το ποιος είναι ο δολοφόνος και πώς θα καταφέρουν να τον ανακαλύψουν, όμως μέχρι εκεί. Δεν συμπάθησα κανέναν, δεν λυπήθηκα κανέναν και τελικά οι πρωταγωνιστές με άφησαν παγερά αδιάφορη, αλλά και πάλι αυτό δεν έχει τόση σημασία, μιλάμε για αστυνομικό και όχι για κοινωνικό μυθιστόρημα.
Αυτά, ήταν αρκετά καλό, χαίρομαι που το διάβασα και σίγουρα έχει μέλλον μπροστά του ο συγγραφέας.
https://kiallovivlio.blogspot.com
October 22, 2016
Οκ, δεν το κρύβω... ο πρώτος λόγος που σκέφτηκα να αποκτήσω το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ότι τα γεγονότα διαδραματίζονται στη Χαλκίδα. (μεγάλη αγάπη)Πράγματι πρόκειται για ένα γνήσιο αστυνομικό μυθιστόρημα, με γρήγορη πλοκή, που με απλή μα προσεγμένη γλώσσα, με αμεσότητα και χωρίς φτηνούς εντυπωσιασμούς καταφέρνει να κερδίσει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη. Η παράλληλη εξιστόριση δύο διαφορετικών ιστοριών γοητεύει. Σίγουρα ένα βιβλίο που αξίζει την προσοχή μας
April 10, 2018
Το άνοιξα απλά για να διαβάσω τις πρώτες σελίδες, να δω πώς ξεκινάει. Το κάνω σχεδόν με όλα τα βιβλία και τις περισσότερες φορές, όταν μου αρέσουν οι πρώτες σελίδες, δυσκόλα με απογοητεύει το ανάγνωσμα. Εδώ, όμως, ήταν η ακραία περίπτωση που μετά δεν μπόρεσα να το αφήσω. Το διάβασα κυριολεκτικά απνευστί σε μια νύχτα. Πολύ ωραία η ιστόρια, καλοδουλεμένη στις λεπτομέρειες, τίποτε δεν με προϊδέασε για το τέλος και αυτό για μένα στο αστυνομικό μυθιστόρημα είναι πολύ μεγάλο ζήτημα. Σίγουρα υπάρχουν και στοιχεία που έχω συναναντήσει και σε άλλα αστυνομικά, αλλά σας το λέω με απόλυτη ειλικρίνεια, δεν με ενόχλησαν σε αυτή την ιστορία ούτε στο ελάχιστο.
May 26, 2019
Οκ. Ομολογώ με εντυπωσίασε. Νόμιζα ότι ήξερα τον δολοφόνο αλλά με εξέπληξε ευχάριστα. Δεν περίμενα να εξελιχθεί έτσι με καμία δύναμη.
Αρκετά καλογραμμένο, σε βάζει σε έναν κόσμο αστυνομικής δράσης και ξυπνάει τον ερευνητή μέσα σου.
Δεν είναι το είδος μου, το διάβασα αποκλειστικά και μόνο για το #crimeathon αλλά το βρήκα μια ευχάριστη αλλαγή και απόλαυσα την πλοκή του. Σίγουρα θα διαβάσω και τα επόμενα!
Αρκετά καλογραμμένο, σε βάζει σε έναν κόσμο αστυνομικής δράσης και ξυπνάει τον ερευνητή μέσα σου.
Δεν είναι το είδος μου, το διάβασα αποκλειστικά και μόνο για το #crimeathon αλλά το βρήκα μια ευχάριστη αλλαγή και απόλαυσα την πλοκή του. Σίγουρα θα διαβάσω και τα επόμενα!
September 15, 2017
Το πρώτο βιβλίο του Δημήτρη Σίμου είναι ένα πολύ καλό βιβλίο, όχι ενα πολυ καλο *πρώτο* βιβλίο. Επαγγελματική γραφή, ίντριγκα στην υπόθεση, περιγραφές τόσο όσο χρειάζονται. Αν σας αρέσουν τα νουάρ θα το λατρέψετε. Προσωπικά ανυπομονώ να δω την εξέλιξη του Καπετάνου σαν άνθρωπος και πατέρας στα επόμενα βιβλία.
April 6, 2017
Το θέμα του αστυνομικού μυθιστορήματος
Δεν θα πρέπει καθόλου να μας προξενεί εντυπώσει το γεγονός ότι το αστυνομικό μυθιστόρημα ήταν ανέκαθεν το πιο δημοφιλές και εμπορικό είδος. Από αυτό που οι αναγνώστες περίμεναν με λαχτάρα να διαβάσουν. Από τον καιρό του Σέρλοκ Χολμς ,της Αγκάθα Κρίστι και της δαιμόνιας αναμέτρησης στο Έγκλημα και τιμωρία, μέχρι τον Χάμμετ ,τον Ντένις Λεχέιν και τους τρομερούς Σκανδιναβούς ,το αστυνομικό μυθιστόρημα πάντα ήτανε πρώτο στις προτιμήσεις των βιβλιοφάγων. Και είναι απόλυτα λογικό γιατί το προτιμάνε και απλοί καθημερινοί άνθρωποι αλλά και απαιτητικοί αναγνώστες ,ακόμα και μέχρι τους διανοούμενους. Το αστυνομικό μυθιστόρημα έχει πολλά επίπεδα. Στο πρώτο επίπεδο ασχολείται με την ένταση του σασπένς και την λύση του αινίγματος, κάτι που ακόμα και για αργόσχολους παρουσιάζει ενδιαφέρον .Σε όλους μας αρέσει να λύνουμε ένα σταυρόλεξο για να σκοτώσουμε την ώρα μας. Πόσο μάλλον όταν το πρόσχημα είναι ότι διαβάζω κιόλας και δεν είμαι ένας βαριεστημένος που απλά περιμένω την ώρα να περάσει. Στο δεύτερο επίπεδο που προχωράνε οι λίγο πιο απαιτητικοί αναγνώστες είναι το ψυχογράφημα όχι μόνο του Ντέντεκτιβ που καλείται να λύσει το μυστήριο και μιας μοιραίας γυναίκας ,αλλά και του δολοφόνου, καθώς και οι προσωπικές τους σχέσεις.. Στο τρίτο επίπεδο που ενδιαφέρει κυρίως τους διανοούμενους βρίσκονται οι κοινωνικοπολιτικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις που απασχολούνε τον συγγραφέα. Ο Ντοστογιέφσκι με το “Έγκλημα και τιμωρία” ταίριαξε και τα τρία επίπεδα με απαράμιλλη μαεστρία. Κανένα από τα τρία επίπεδα δεν έβγαινε πάνω από το άλλο και κανένα δεν θυσιαζότανε για χάρη του άλλου. Τον Ντοστογιέφσκι δεν τον ενδιέφερε ποιος κρύβεται πίσω από τον φόνο. Η όλη ικανότητα του σασπένς είναι ανάμεσα στην σύγκρουση του αστυνομικού και του εγκληματία. Και την ξεδίπλωνε με τέτοια δεξιοτεχνία που ακόμα και σήμερα παρόλο που κάποιος δεν έχει διαβάσει αυτό το αριστούργημα να θέλει να μπει στον κόπο και να το αναγνώσει παρόλο που ξέρει το τέλος του. Μα ο Ντοστογιέφσκι δεν ήταν μόνο ένας δεινός δεξιοτέχνης του λόγου για να εξαντληθεί στο πρώτο επίπεδο. Ήτανε και βαθύς ανατόμος της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης σε τέτοιο βαθμό που η ανάλυση των χαρακτήρων του να είναι αξεπέραστη ακόμα και σήμερα. Μα δεν είχε μόνο αυτές τις δυο ιδιότητες ανεπτυγμένες για να εξαντληθεί σε αυτά τα δυο επίπεδα. Ήτανε και μέγας φιλόσοφος και τον απασχολούσαν και τα πολιτικοκοινωνικά προβλήματα της εποχής του. Μπορεί η φιλοσοφία του να ήτανε καθαρά ιδεαλιστική, ήταν όμως με τέτοιο τρόπο ανεπτυγμένη και με τέτοιον συγγραφικό οίστρο δοσμένη που ακόμα και κάποιος που ανήκει στην φιλοσοφία του υλισμού να μην μπορεί πάρα να τον παραδεχτεί.
Έτσι λοιπόν το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι απολύτως δικαιολογημένο που προκαλεί το ενδιαφέρον όλων των εκδοτικών οίκων του κόσμου καθώς και των συγγραφέων. Είναι εμπορικό γιατί η περιέργεια να δούμε τι θα γίνει στο τέλος είναι έμφυτη σε όλους μας και είναι ��αι καλλιτεχνικό γιατί εκτός από το ψυχογράφημα των χαρακτήρων περιμένουμε να δούμε και τις κοινωνικοπολιτικές του προεκτάσεις. Έτσι αγγίζει και ενδιαφέρει όλους τους πελάτες. Όσο πιο καλοδουλεμένο είναι το πρώτο επίπεδο ,τόσο πιο πολύ θα προχωρήσει ο αναγνώστης και στα υπόλοιπα.
Στο απλοϊκό μυθιστόρημα τον δολοφόνο τον μαθαίνουμε στο τέλος , ενώ στο σύνθετο τον ξέρουμε από την αρχή και καλούμαστε να μπούμε ανάμεσα στον θύτη και το θύμα και να διεισδύσουμε στην ψυχοσύνθεση τους. Οι εποχές όμως εξελίσσονται και όπως όλα γύρω μας αλλάζουν έτσι άλλαξε και το αστυνομικό είδος. Πλέον το μυθιστόρημα που σέβεται τον εαυτό του δεν έχει έναν ψυχοπαθή πίσω απ’ εγκλήματα αλλά ένα ολόκληρο σύστημα και ο ντέντεκτιβ με τις ένα σωρό αδυναμίες και ψυχολογικά προβλήματα καλείται να ξεσκεπάσει όλο αυτό το κατεστημένο. Φυσικά όπως κάθε είδος έτσι και το συγκεκριμένο έχει τα αριστουργήματά του και τις πατάτες του. Κάποιες φορές ο αντικοινωνικός και διαλεκτικός ήρωας θα νικήσει μονός του, η σχεδόν μονός του ένα ολόκληρο σύστημα και θα το φέρει στην δικαιοσύνη προπαγανδίζοντας έτσι τον ατομισμό και άλλες φορές θα ηττηθεί όπως είναι και φυσικό όπως στον αριστουργηματικό “Επίμονο κηπουρό” του Τζων Λε Καρέ.
Η συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών εκείνο που την νοιάζει είναι να είναι καλοδουλεμένο το πρώτο επίπεδο. Να το κρατά σε αγωνιά και οι ανατροπές να είναι εμπνευσμένες όπως δίδαξε η Αγκάθα Κρίστι που είναι πολύ καλή λογοτέχνης ,αλλά μόνο στο πρώτο επίπεδο. Οι λίγοι που ξέρουν και πέντε πράγματα παραπάνω και τους ενδιαφέρει η ψυχολογία θέλουν να δουν και ένα ψυχογράφημα και μια ανάλυση χαρακτήρων γι’ αυτό και προτιμούν τον Σέρλοκ Χολμς με τις ιδιοτροπίες του παρά τον Ηρακλή Πουαρό. Και φυσικά υπάρχει και η ελίτ που δεν καλύπτεται στα δυο πρώτα επίπεδα αλλά θέλει να δει και τις φιλοσοφικές και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Μα και η ελίτ χωρίζεται σε δυο κατηγορίες. Στην εμπορική και στην καλλιτεχνική. Στην εμπορική ο ήρωας καταφέρνει να ξεσκεπάσει το κατεστημένο του εκάστοτε πολιτικού συστήματος που θίγει ο συγγραφέας. Είτε πρόκειται για ναζισμό, είτε για σκάνδαλα πολυεθνικών, είτε για τα εγκλήματα του καθολικισμού η του κομουνισμού. Μπορεί εκ πρώτης όψεως ένα τέτοιο μυθιστόρημα να φαντάζει πολυεπέπεδο και όντως να είναι μιας και θιγεί τόσο λεπτά ζητήματα η λύση όμως που δίνει ο συγγραφέας είναι μια λύση καθαρά συστημική και αντιδραστική. Γιατί ενώ καμώνεται ότι είναι επαναστάτης και ότι τα βάζει με την άρχουσα τάξη και εξουσία ,δίνει την κάθαρση ότι στο τέλος μπορεί το άτομο να νικήσει το σύστημα. Οι βαθιά φιλοσοφημένοι άνθρωποι όμως ξέρουν ότι κανένας μόνος του δεν μπορεί να κερδίσει το σύστημα. Χρειάζεται συλλογική προσπάθεια και χρονοβόρα διαδικασία για να συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν ήταν ο Γκορμπατσώφ που κατέρρευσε τον κομμουνισμό ,αλλά ένα ολόκληρο σύστημα που πολέμαγε με νυχιά και με δόντια για πολλά χρόνια και ξοδεύοντας εκατομμύρια δολάρια. Ο μόνος του πάντα συνθλίβεται. Έτσι έχει δείξει η ιστορία. Το πολύπλοκο αστυνομικό μυθιστόρημα, αυτό που απλώνεται σε όλα τα επίπεδα ,τις περισσότερες φορές δίνει την επικίνδυνη λύση ότι ο ένας μπορεί να τα καταφέρει. Βέβαια αυτό που ενδιαφέρει την μάζα είναι η ίντριγκα του πρώτου επιπέδου και όχι οι φιλοσοφικές απόψεις του συγγραφέα. Τους πολλούς τους νοιάζει το πρώτο επίπεδο να είναι καλοδουλεμένο ,τους λίγους το δεύτερο επίπεδο να είναι δυνατό και την μισή ελίτ να θίγονται τα κοινωνικοπολιτικά συστήματα ανάλογα με την δικιά τους φιλοσοφική αντίληψη. Την άλλη μισή την νοιάζει η δικιά τους κοσμοθεωρία των πραγμάτων. Έτσι όσοι ανήκουν στην υλιστική αντίληψη έχουν τα δικά τους αριστουργήματα όπως είναι ο πατριάρχης του αστυνομικού μυθιστορήματος Χάμμετ και οι ιδεαλιστές το δικό τους αριστούργημα όπως είναι το “έγκλημα και τιμωρία”. Γι’ αυτό υπάρχουν και οι μεταξύ τους διαφωνίες. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι διανοούμενοι παγκοσμίως έχουν ιδεαλιστικές αντιλήψεις γι’ αυτό και ο Ντοστογιέφσκι με τον Τολστόι θεωρούνται αυτή την στιγμή σαν οι κορυφαίοι συγγράφεις του κόσμου. Αντιθέτως εάν κυριαρχούσαν οι υλιστές παγκοσμίως θα είχαν περάσει την δικιά τους άποψη και θα ανακήρυσσαν σαν καλυτέρους τον Τζακ Λόντον και τον Τζων Στάιμπεργκ. Όπως και να έχει, πάντα η ελίτ, ποτέ δεν θα είναι απολύτως ικανοποιημένη. Ωστόσο μπορεί κάποιος που ανήκει σε ένα φιλοσοφικό ρεύμα να θαυμάσει έναν συγγραφέα που ανήκει στην ακριβώς αντίθετη φιλοσοφική αντίληψη, αν αυτός ο συγγραφέας είναι δεινός τεχνίτης του λόγου , γνώστης της ανθρώπινης ψυχολογίας και αν ο ίδιος ο αναγνώστης έχει ανοιχτό μυαλό και δεν αποκηρύσσει κάποιον μόνο και μόνο επειδή διαφωνούνε ιδεολογικά. Ο Ντοστογιέφσκι που έχει καθολική απήχηση από όλους τους ιδεαλιστές σε όλα τα επίπεδα αφού οι φιλοσοφίες τους ταιριάζουν, ωστόσο από τους υλιστές έχει απήχηση μόνο όσον αναφορά τα δυο πρώτα επίπεδα. Για τους υλιστές η φιλοσοφία του Ντοστογιέφσκι και του Τολστόι είναι τελείως επικίνδυνη και ξεπερασμένη. Όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον πολύ τον κόσμο. Αλήθεια πόσοι είναι αυτοί, η μάλλον ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να καταλάβουν την διαφορά ανάμεσα στον υλισμό και τον ιδεαλισμό; Όταν ο πολύς ο κόσμος θεωρεί το “έγκλημα και τιμωρία” αριστούργημα δεν το θεωρεί επειδή ταιριάξανε οι φιλοσοφίες τους ,αλλά επειδή η ένταση, η αγωνία, το ξεδίπλωμα της ιστορίας, οι χαρακτήρες και οι συγκρούσεις μεταξύ τους δίνονται με τέτοια δεξιοτεχνία , με τέτοια βαρύτητα και με τέτοιο μεγαλοφυή τρόπο που παραμένει αξεπέραστος ακόμη και σήμερα. Να γιατί λοιπόν όλοι οι εκδοτικοί οίκοι, οι συγγραφείς και το κοινό αναζητάνε επίμονα αστυνομικές ιστορίες. Γιατί αυτό το είδος τους χωράει όλους. Άρα περισσότερο κοινό ,περισσότερα λεφτά και όλοι μένουν ευχαριστημένοι.
Το μυθιστορημα του Δημητρη Σιμου ανηκει στο πρωτο επιπεδο.Η πλοκη του ειναι εξαιρετικη και ξεδιπλωνεται αριστοτεχνικα με τον συγγραφεα να δημιουργει μια αποπνικτικη ατμοσφαιρα (στα προτυπα του seven) εναν κοφτο γρηγορο ρυθμο σιγουρα κινηματογραφικο με ενα εντυπωσιακα νευρωδες μονταζ.Οι ανατροπες του ειναι ολες αψογες και το σασπενς σε κρατταει μεχρι την τελευταια σελιδα.Τα προβληματα ξεκινανε στα υπολοιπα επιπεδα.Στο χαρακτηρολογικο αποτυγχανει να δωσει ενα βαθυ ψυχογραφημα.Ισα ισα που ολοι οι χαρακτηρες πλην του κεντρικου ηρωα ειναι απλα τυποι που υπαρχουν για να υποστιριζουν τον πρωταγωνβιστη.Μα και ο κεντρικος του χαρακτηρας δεν ειναι καλα δουλεμενος.Απουσιαζει η τολμη στην σκιαγραφηση του και ειναι καπως επιφανειακος.Οπως και το προφιλ του δολοφουνου που αποκαλυπτεται στο τελος ,εχει λειτουργια περισσοτερο υποστιρικτικη προς την ιντριγκα παρα ουσιωδη προσφορα.Στο φιλοσοφικο επιπεδο ο συγγραφεας θιγει το θεμα της διαφορετικοτητας.Επιμενει ομως πολυ στην ατμοσφαιρα και στα στοιχεια και ετσι η κριτικη του ειναι απλοικη.Στο κοινωνικοπολιτικο επιπεδο κι εδω δεν εχουμε κατι σπουδαιο.Τα γνωστα προβληματα και η διαφθορα που υπαρχουν στο σωμα της αστυνομιας και της πολιτικης (οπως τα εχει θιξει πολυ πιο αιχμηρα ο Τζειμς Ελρου) ,δεν προκαλουν καποια εντυπωση.Σε γενικες γραμμες οι φιλοι της αστυνομικης λογοτεχνιας που κοιτουν μονο την ξεδιπλωση της ιστοριας ,την ατμοσφαιρα και την μαστορια στο σασπενς θα το καταευχαριστηθουν ,καθως δεν υπαρχουν οι δαιδαλωδεις πλοκες και τα πολλα παρακλαδια της βασικης ιστοριας για να κουραστουν οπως στον Τζο Νεσμπο και στον Φιλιπ Κερ,αυτοι ομως που ψαχνουν κατι βαθυτερο καλο θα ηταν να το αποφυγουν
Δεν θα πρέπει καθόλου να μας προξενεί εντυπώσει το γεγονός ότι το αστυνομικό μυθιστόρημα ήταν ανέκαθεν το πιο δημοφιλές και εμπορικό είδος. Από αυτό που οι αναγνώστες περίμεναν με λαχτάρα να διαβάσουν. Από τον καιρό του Σέρλοκ Χολμς ,της Αγκάθα Κρίστι και της δαιμόνιας αναμέτρησης στο Έγκλημα και τιμωρία, μέχρι τον Χάμμετ ,τον Ντένις Λεχέιν και τους τρομερούς Σκανδιναβούς ,το αστυνομικό μυθιστόρημα πάντα ήτανε πρώτο στις προτιμήσεις των βιβλιοφάγων. Και είναι απόλυτα λογικό γιατί το προτιμάνε και απλοί καθημερινοί άνθρωποι αλλά και απαιτητικοί αναγνώστες ,ακόμα και μέχρι τους διανοούμενους. Το αστυνομικό μυθιστόρημα έχει πολλά επίπεδα. Στο πρώτο επίπεδο ασχολείται με την ένταση του σασπένς και την λύση του αινίγματος, κάτι που ακόμα και για αργόσχολους παρουσιάζει ενδιαφέρον .Σε όλους μας αρέσει να λύνουμε ένα σταυρόλεξο για να σκοτώσουμε την ώρα μας. Πόσο μάλλον όταν το πρόσχημα είναι ότι διαβάζω κιόλας και δεν είμαι ένας βαριεστημένος που απλά περιμένω την ώρα να περάσει. Στο δεύτερο επίπεδο που προχωράνε οι λίγο πιο απαιτητικοί αναγνώστες είναι το ψυχογράφημα όχι μόνο του Ντέντεκτιβ που καλείται να λύσει το μυστήριο και μιας μοιραίας γυναίκας ,αλλά και του δολοφόνου, καθώς και οι προσωπικές τους σχέσεις.. Στο τρίτο επίπεδο που ενδιαφέρει κυρίως τους διανοούμενους βρίσκονται οι κοινωνικοπολιτικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις που απασχολούνε τον συγγραφέα. Ο Ντοστογιέφσκι με το “Έγκλημα και τιμωρία” ταίριαξε και τα τρία επίπεδα με απαράμιλλη μαεστρία. Κανένα από τα τρία επίπεδα δεν έβγαινε πάνω από το άλλο και κανένα δεν θυσιαζότανε για χάρη του άλλου. Τον Ντοστογιέφσκι δεν τον ενδιέφερε ποιος κρύβεται πίσω από τον φόνο. Η όλη ικανότητα του σασπένς είναι ανάμεσα στην σύγκρουση του αστυνομικού και του εγκληματία. Και την ξεδίπλωνε με τέτοια δεξιοτεχνία που ακόμα και σήμερα παρόλο που κάποιος δεν έχει διαβάσει αυτό το αριστούργημα να θέλει να μπει στον κόπο και να το αναγνώσει παρόλο που ξέρει το τέλος του. Μα ο Ντοστογιέφσκι δεν ήταν μόνο ένας δεινός δεξιοτέχνης του λόγου για να εξαντληθεί στο πρώτο επίπεδο. Ήτανε και βαθύς ανατόμος της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης σε τέτοιο βαθμό που η ανάλυση των χαρακτήρων του να είναι αξεπέραστη ακόμα και σήμερα. Μα δεν είχε μόνο αυτές τις δυο ιδιότητες ανεπτυγμένες για να εξαντληθεί σε αυτά τα δυο επίπεδα. Ήτανε και μέγας φιλόσοφος και τον απασχολούσαν και τα πολιτικοκοινωνικά προβλήματα της εποχής του. Μπορεί η φιλοσοφία του να ήτανε καθαρά ιδεαλιστική, ήταν όμως με τέτοιο τρόπο ανεπτυγμένη και με τέτοιον συγγραφικό οίστρο δοσμένη που ακόμα και κάποιος που ανήκει στην φιλοσοφία του υλισμού να μην μπορεί πάρα να τον παραδεχτεί.
Έτσι λοιπόν το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι απολύτως δικαιολογημένο που προκαλεί το ενδιαφέρον όλων των εκδοτικών οίκων του κόσμου καθώς και των συγγραφέων. Είναι εμπορικό γιατί η περιέργεια να δούμε τι θα γίνει στο τέλος είναι έμφυτη σε όλους μας και είναι ��αι καλλιτεχνικό γιατί εκτός από το ψυχογράφημα των χαρακτήρων περιμένουμε να δούμε και τις κοινωνικοπολιτικές του προεκτάσεις. Έτσι αγγίζει και ενδιαφέρει όλους τους πελάτες. Όσο πιο καλοδουλεμένο είναι το πρώτο επίπεδο ,τόσο πιο πολύ θα προχωρήσει ο αναγνώστης και στα υπόλοιπα.
Στο απλοϊκό μυθιστόρημα τον δολοφόνο τον μαθαίνουμε στο τέλος , ενώ στο σύνθετο τον ξέρουμε από την αρχή και καλούμαστε να μπούμε ανάμεσα στον θύτη και το θύμα και να διεισδύσουμε στην ψυχοσύνθεση τους. Οι εποχές όμως εξελίσσονται και όπως όλα γύρω μας αλλάζουν έτσι άλλαξε και το αστυνομικό είδος. Πλέον το μυθιστόρημα που σέβεται τον εαυτό του δεν έχει έναν ψυχοπαθή πίσω απ’ εγκλήματα αλλά ένα ολόκληρο σύστημα και ο ντέντεκτιβ με τις ένα σωρό αδυναμίες και ψυχολογικά προβλήματα καλείται να ξεσκεπάσει όλο αυτό το κατεστημένο. Φυσικά όπως κάθε είδος έτσι και το συγκεκριμένο έχει τα αριστουργήματά του και τις πατάτες του. Κάποιες φορές ο αντικοινωνικός και διαλεκτικός ήρωας θα νικήσει μονός του, η σχεδόν μονός του ένα ολόκληρο σύστημα και θα το φέρει στην δικαιοσύνη προπαγανδίζοντας έτσι τον ατομισμό και άλλες φορές θα ηττηθεί όπως είναι και φυσικό όπως στον αριστουργηματικό “Επίμονο κηπουρό” του Τζων Λε Καρέ.
Η συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών εκείνο που την νοιάζει είναι να είναι καλοδουλεμένο το πρώτο επίπεδο. Να το κρατά σε αγωνιά και οι ανατροπές να είναι εμπνευσμένες όπως δίδαξε η Αγκάθα Κρίστι που είναι πολύ καλή λογοτέχνης ,αλλά μόνο στο πρώτο επίπεδο. Οι λίγοι που ξέρουν και πέντε πράγματα παραπάνω και τους ενδιαφέρει η ψυχολογία θέλουν να δουν και ένα ψυχογράφημα και μια ανάλυση χαρακτήρων γι’ αυτό και προτιμούν τον Σέρλοκ Χολμς με τις ιδιοτροπίες του παρά τον Ηρακλή Πουαρό. Και φυσικά υπάρχει και η ελίτ που δεν καλύπτεται στα δυο πρώτα επίπεδα αλλά θέλει να δει και τις φιλοσοφικές και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Μα και η ελίτ χωρίζεται σε δυο κατηγορίες. Στην εμπορική και στην καλλιτεχνική. Στην εμπορική ο ήρωας καταφέρνει να ξεσκεπάσει το κατεστημένο του εκάστοτε πολιτικού συστήματος που θίγει ο συγγραφέας. Είτε πρόκειται για ναζισμό, είτε για σκάνδαλα πολυεθνικών, είτε για τα εγκλήματα του καθολικισμού η του κομουνισμού. Μπορεί εκ πρώτης όψεως ένα τέτοιο μυθιστόρημα να φαντάζει πολυεπέπεδο και όντως να είναι μιας και θιγεί τόσο λεπτά ζητήματα η λύση όμως που δίνει ο συγγραφέας είναι μια λύση καθαρά συστημική και αντιδραστική. Γιατί ενώ καμώνεται ότι είναι επαναστάτης και ότι τα βάζει με την άρχουσα τάξη και εξουσία ,δίνει την κάθαρση ότι στο τέλος μπορεί το άτομο να νικήσει το σύστημα. Οι βαθιά φιλοσοφημένοι άνθρωποι όμως ξέρουν ότι κανένας μόνος του δεν μπορεί να κερδίσει το σύστημα. Χρειάζεται συλλογική προσπάθεια και χρονοβόρα διαδικασία για να συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν ήταν ο Γκορμπατσώφ που κατέρρευσε τον κομμουνισμό ,αλλά ένα ολόκληρο σύστημα που πολέμαγε με νυχιά και με δόντια για πολλά χρόνια και ξοδεύοντας εκατομμύρια δολάρια. Ο μόνος του πάντα συνθλίβεται. Έτσι έχει δείξει η ιστορία. Το πολύπλοκο αστυνομικό μυθιστόρημα, αυτό που απλώνεται σε όλα τα επίπεδα ,τις περισσότερες φορές δίνει την επικίνδυνη λύση ότι ο ένας μπορεί να τα καταφέρει. Βέβαια αυτό που ενδιαφέρει την μάζα είναι η ίντριγκα του πρώτου επιπέδου και όχι οι φιλοσοφικές απόψεις του συγγραφέα. Τους πολλούς τους νοιάζει το πρώτο επίπεδο να είναι καλοδουλεμένο ,τους λίγους το δεύτερο επίπεδο να είναι δυνατό και την μισή ελίτ να θίγονται τα κοινωνικοπολιτικά συστήματα ανάλογα με την δικιά τους φιλοσοφική αντίληψη. Την άλλη μισή την νοιάζει η δικιά τους κοσμοθεωρία των πραγμάτων. Έτσι όσοι ανήκουν στην υλιστική αντίληψη έχουν τα δικά τους αριστουργήματα όπως είναι ο πατριάρχης του αστυνομικού μυθιστορήματος Χάμμετ και οι ιδεαλιστές το δικό τους αριστούργημα όπως είναι το “έγκλημα και τιμωρία”. Γι’ αυτό υπάρχουν και οι μεταξύ τους διαφωνίες. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι διανοούμενοι παγκοσμίως έχουν ιδεαλιστικές αντιλήψεις γι’ αυτό και ο Ντοστογιέφσκι με τον Τολστόι θεωρούνται αυτή την στιγμή σαν οι κορυφαίοι συγγράφεις του κόσμου. Αντιθέτως εάν κυριαρχούσαν οι υλιστές παγκοσμίως θα είχαν περάσει την δικιά τους άποψη και θα ανακήρυσσαν σαν καλυτέρους τον Τζακ Λόντον και τον Τζων Στάιμπεργκ. Όπως και να έχει, πάντα η ελίτ, ποτέ δεν θα είναι απολύτως ικανοποιημένη. Ωστόσο μπορεί κάποιος που ανήκει σε ένα φιλοσοφικό ρεύμα να θαυμάσει έναν συγγραφέα που ανήκει στην ακριβώς αντίθετη φιλοσοφική αντίληψη, αν αυτός ο συγγραφέας είναι δεινός τεχνίτης του λόγου , γνώστης της ανθρώπινης ψυχολογίας και αν ο ίδιος ο αναγνώστης έχει ανοιχτό μυαλό και δεν αποκηρύσσει κάποιον μόνο και μόνο επειδή διαφωνούνε ιδεολογικά. Ο Ντοστογιέφσκι που έχει καθολική απήχηση από όλους τους ιδεαλιστές σε όλα τα επίπεδα αφού οι φιλοσοφίες τους ταιριάζουν, ωστόσο από τους υλιστές έχει απήχηση μόνο όσον αναφορά τα δυο πρώτα επίπεδα. Για τους υλιστές η φιλοσοφία του Ντοστογιέφσκι και του Τολστόι είναι τελείως επικίνδυνη και ξεπερασμένη. Όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον πολύ τον κόσμο. Αλήθεια πόσοι είναι αυτοί, η μάλλον ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να καταλάβουν την διαφορά ανάμεσα στον υλισμό και τον ιδεαλισμό; Όταν ο πολύς ο κόσμος θεωρεί το “έγκλημα και τιμωρία” αριστούργημα δεν το θεωρεί επειδή ταιριάξανε οι φιλοσοφίες τους ,αλλά επειδή η ένταση, η αγωνία, το ξεδίπλωμα της ιστορίας, οι χαρακτήρες και οι συγκρούσεις μεταξύ τους δίνονται με τέτοια δεξιοτεχνία , με τέτοια βαρύτητα και με τέτοιο μεγαλοφυή τρόπο που παραμένει αξεπέραστος ακόμη και σήμερα. Να γιατί λοιπόν όλοι οι εκδοτικοί οίκοι, οι συγγραφείς και το κοινό αναζητάνε επίμονα αστυνομικές ιστορίες. Γιατί αυτό το είδος τους χωράει όλους. Άρα περισσότερο κοινό ,περισσότερα λεφτά και όλοι μένουν ευχαριστημένοι.
Το μυθιστορημα του Δημητρη Σιμου ανηκει στο πρωτο επιπεδο.Η πλοκη του ειναι εξαιρετικη και ξεδιπλωνεται αριστοτεχνικα με τον συγγραφεα να δημιουργει μια αποπνικτικη ατμοσφαιρα (στα προτυπα του seven) εναν κοφτο γρηγορο ρυθμο σιγουρα κινηματογραφικο με ενα εντυπωσιακα νευρωδες μονταζ.Οι ανατροπες του ειναι ολες αψογες και το σασπενς σε κρατταει μεχρι την τελευταια σελιδα.Τα προβληματα ξεκινανε στα υπολοιπα επιπεδα.Στο χαρακτηρολογικο αποτυγχανει να δωσει ενα βαθυ ψυχογραφημα.Ισα ισα που ολοι οι χαρακτηρες πλην του κεντρικου ηρωα ειναι απλα τυποι που υπαρχουν για να υποστιριζουν τον πρωταγωνβιστη.Μα και ο κεντρικος του χαρακτηρας δεν ειναι καλα δουλεμενος.Απουσιαζει η τολμη στην σκιαγραφηση του και ειναι καπως επιφανειακος.Οπως και το προφιλ του δολοφουνου που αποκαλυπτεται στο τελος ,εχει λειτουργια περισσοτερο υποστιρικτικη προς την ιντριγκα παρα ουσιωδη προσφορα.Στο φιλοσοφικο επιπεδο ο συγγραφεας θιγει το θεμα της διαφορετικοτητας.Επιμενει ομως πολυ στην ατμοσφαιρα και στα στοιχεια και ετσι η κριτικη του ειναι απλοικη.Στο κοινωνικοπολιτικο επιπεδο κι εδω δεν εχουμε κατι σπουδαιο.Τα γνωστα προβληματα και η διαφθορα που υπαρχουν στο σωμα της αστυνομιας και της πολιτικης (οπως τα εχει θιξει πολυ πιο αιχμηρα ο Τζειμς Ελρου) ,δεν προκαλουν καποια εντυπωση.Σε γενικες γραμμες οι φιλοι της αστυνομικης λογοτεχνιας που κοιτουν μονο την ξεδιπλωση της ιστοριας ,την ατμοσφαιρα και την μαστορια στο σασπενς θα το καταευχαριστηθουν ,καθως δεν υπαρχουν οι δαιδαλωδεις πλοκες και τα πολλα παρακλαδια της βασικης ιστοριας για να κουραστουν οπως στον Τζο Νεσμπο και στον Φιλιπ Κερ,αυτοι ομως που ψαχνουν κατι βαθυτερο καλο θα ηταν να το αποφυγουν
Displaying 1 - 30 of 178 reviews