What do you think?
Rate this book
شغل پدر
سرژ شالاندن با «شغل پدر» راهی برای فراتر رفتن از خویش یافته است. «شغل پدر» رمانی نیست که به ذهن استراحت بدهد؛ خواننده با آن فریاد میزند، اعتصاب میکند، توطئه میکند. خواندن «شغل پدر» چنان دگرگونی عجیبی در خواننده ایجاد میکند که به طرز فراموشنشدنی حس میکنید سرژ شالاندن از آغاز یک کیمیاگر ادبی بوده است. زمانی که انسان سعی در رو در رو شدن و نگاه کردن به دوران کودکی خود را دارد به نهایت زیبایی دست مییابد. عجب کتابی است «شغل پدر»! در هر صفحه، خواننده را با فروتنی سبک، شدت احساسات، و بازتابی زیبا از داستان، جذب میکند تا زمانی که عدم واقعیت داشتن حقیقت را بپذیرد. «شغل پدر» داستانی نفسگیر میان دوران کودکی و دنیای فردی بالغ است، که مابین آنها تعادل ایجاد میکند. بهتر است آن را داستانی بین درام و کمدی بدانیم.
279 pages, Paperback
First published August 19, 2015
46 people are currently reading
1194 people want to read
About the author
Sorj Chalandon
26 books223 followersSorj Chalandon est un journaliste et écrivain français.
Sorj Chalandon is a French journalist and writer.
Sorj Chalandon is a French journalist and writer.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 238 reviews
May 19, 2025
LEGIONI DI DOLORE
Manuale di tortura e sevizie familiari. Manuale per imparare cose da non fare mai. Tutto quello che non avrei mai voluto sapere su un padre e un figlio (e non ho mai osato chiedere).
La moglie viene per lo più chiamata “vecchia”. Quando non direttamente “troia” (per esempio, quell’unica volta che esce con un’amica). “Stronza” e “stronzetto” vanno bene per entrambi, moglie e figlio. Se però, lui, l’uomo, il marito padre e padrone, è in fase semiumana, può anche chiamarla “povera donna”.
Ma mai per nome.
Lui, André, l’uomo marito padre padrone, non lavora, non guadagna, non fa una mazza da mane a sera a parte rompere terribilmente i maroni di moglie e figlio. Triturarglieli fino alla polvere. Costruisce legioni di dolore per lui e per lei, per il figlio e per la moglie. È un aguzzino. Un mitomane. Uno psicotico. Uno da rinchiudere e buttare via la chiave.
L’appendice che gli pende tra le gambe è lo scettro del suo potere. Solo in quanto maschio può permettersi di essere così nullafacente e scansafatiche, al contempo despota e padrone.
E lei, la moglie e madre, tace, abbozza, incassa, cerca di smussare. Ma, sostanzialmente lascia fare. Rassegnata. Complice. O forse, solo poco intelligente. Non si contraddice il capo, il padrone, il signore, il re.
Davanti alla violenza fisica del padre, il piccolo Émile può solo raggomitolarsi per terra a proteggersi come un feto che rifiuta di nascere.
Émile disegna, e disegna: disegna il mondo come lo vorrebbe. E lo vorrebbe ben diverso da quello che è. Cerca un altro mondo. Lo cerca anche nei libri: inesorabile arriva la punizione paterna che lo priva della lampadina e perciò gli impedisce di leggere.
Da grande diventerà restauratore di quadri. Riparatore di bellezza. Medico di quadri malati.
Riuscirà a crescere, il piccolo Émile crescerà, si sposerà, avrà un figlio. E questo padre a quel figlio vorrà bene profondo. Non ripeterà gli errori dell’altro padre, il suo. Imparerà la professione del padre. Quella che suo padre invece non ha mai imparato. In nome della quale ha fatto solo orrori. Ha causato legioni di dolore.
Émile cresce, diventa adulto, racconta questa storia, lo fa in modo magnifico, senza enfasi, senza esagerazioni, con semplicità, e precisione, giocando sulle chiavi tra ironico e comico: le sue vicende di bambino, a volte rimandano perfino a Gianburrasca, o Pinocchio, o Tom Sawyer e Huck Finn…
Émile cresce, diventa adulto, non si sa come impara a essere uomo, a essere padre, a non nutrire rabbia. Non si sa come.
Libro commovente, doloroso, straziante, sconvolgente. Libro molto bello.
E anch’io, come il mio amico Holden, dico:
Mi fanno impazzire i libri che quando hai finito di leggerli vorresti che l’autore fosse tuo amico, per telefonargli ogni volta che ti va.
Manuale di tortura e sevizie familiari. Manuale per imparare cose da non fare mai. Tutto quello che non avrei mai voluto sapere su un padre e un figlio (e non ho mai osato chiedere).
La moglie viene per lo più chiamata “vecchia”. Quando non direttamente “troia” (per esempio, quell’unica volta che esce con un’amica). “Stronza” e “stronzetto” vanno bene per entrambi, moglie e figlio. Se però, lui, l’uomo, il marito padre e padrone, è in fase semiumana, può anche chiamarla “povera donna”.
Ma mai per nome.
Lui, André, l’uomo marito padre padrone, non lavora, non guadagna, non fa una mazza da mane a sera a parte rompere terribilmente i maroni di moglie e figlio. Triturarglieli fino alla polvere. Costruisce legioni di dolore per lui e per lei, per il figlio e per la moglie. È un aguzzino. Un mitomane. Uno psicotico. Uno da rinchiudere e buttare via la chiave.
L’appendice che gli pende tra le gambe è lo scettro del suo potere. Solo in quanto maschio può permettersi di essere così nullafacente e scansafatiche, al contempo despota e padrone.
E lei, la moglie e madre, tace, abbozza, incassa, cerca di smussare. Ma, sostanzialmente lascia fare. Rassegnata. Complice. O forse, solo poco intelligente. Non si contraddice il capo, il padrone, il signore, il re.
Davanti alla violenza fisica del padre, il piccolo Émile può solo raggomitolarsi per terra a proteggersi come un feto che rifiuta di nascere.
Émile disegna, e disegna: disegna il mondo come lo vorrebbe. E lo vorrebbe ben diverso da quello che è. Cerca un altro mondo. Lo cerca anche nei libri: inesorabile arriva la punizione paterna che lo priva della lampadina e perciò gli impedisce di leggere.
Da grande diventerà restauratore di quadri. Riparatore di bellezza. Medico di quadri malati.
Riuscirà a crescere, il piccolo Émile crescerà, si sposerà, avrà un figlio. E questo padre a quel figlio vorrà bene profondo. Non ripeterà gli errori dell’altro padre, il suo. Imparerà la professione del padre. Quella che suo padre invece non ha mai imparato. In nome della quale ha fatto solo orrori. Ha causato legioni di dolore.
Émile cresce, diventa adulto, racconta questa storia, lo fa in modo magnifico, senza enfasi, senza esagerazioni, con semplicità, e precisione, giocando sulle chiavi tra ironico e comico: le sue vicende di bambino, a volte rimandano perfino a Gianburrasca, o Pinocchio, o Tom Sawyer e Huck Finn…
Émile cresce, diventa adulto, non si sa come impara a essere uomo, a essere padre, a non nutrire rabbia. Non si sa come.
Libro commovente, doloroso, straziante, sconvolgente. Libro molto bello.
E anch’io, come il mio amico Holden, dico:
Mi fanno impazzire i libri che quando hai finito di leggerli vorresti che l’autore fosse tuo amico, per telefonargli ogni volta che ti va.
May 15, 2020
جذاب و خواندنی. فوق العاده بود
یک فیلم هم از این کتاب اقتباس شده است که البته در وضعیت پست پروداکشن است و احتمالا تا آخر امسال اکران شود. امیدوارم اقتباس خوبی از آب در بیاید.
Profession du père (2020)
********************************************************************************
زندان برای یک شورشی، یعنی سه تا دیوار بیشتر. ص 45 کتاب
تا وقتی مسئلهای پیش نیامده است، دربارهی آن حرف میزنیم و در لحظهای که در آستانهی واقعیت قرار میگیریم و باید قدمی برداریم، سکوت میکنیم. ص 134 کتاب
جملات پشت جلد کتاب:
سرژ شالاندون با "شغل پدر" راهی برای فراتر رفتن از خویش یافته است. (روزنامهی کبک)
"شغل پدر" رمانی نیست که به ذهن استراحت بدهد؛ خواننده با آن فریاد میزند، اعتصاب میکند، توطئه میکند. (روزنامهی لوسوار)
خواندن "شغل پدر" چنان دگرگونی عجیبی در خواننده ایجاد میکند که به طرز فراموش نشدنی حس میکنید سرژ شالاندون از آغاز یک کیمیاگر ادبی بوده است. (روزنامهی لاپرس)
زمانی که انسان سعی در رودررو شدن و نگاه کردن به دوران کودکی خود را دارد به نهایت زیبایی دست مییابد. (ژورنال تلراما)
عجب کتابی است "شغل پدر" ! در هر صفحه، خواننده را با فروتنی سبک، شدت احساسات، و بازتابی زیبا از داستان، جذب میکند تا زمانی که عدم واقعیت داشتن حقیقت را بپذیرد. (نیکولاس موتون، روزنامه نگار ومنتقد فرانسوی)
"شغل پدر" داستانی نفسگیر میان دوران کودکی و دنیای فردی بالغ است، که مابین آنها تعادل ایجاد میکند. بهتر است آن را داستانی بین درام و کمدی بدانیم. (نشریهی لاپرس)
یک فیلم هم از این کتاب اقتباس شده است که البته در وضعیت پست پروداکشن است و احتمالا تا آخر امسال اکران شود. امیدوارم اقتباس خوبی از آب در بیاید.
Profession du père (2020)
********************************************************************************
زندان برای یک شورشی، یعنی سه تا دیوار بیشتر. ص 45 کتاب
تا وقتی مسئلهای پیش نیامده است، دربارهی آن حرف میزنیم و در لحظهای که در آستانهی واقعیت قرار میگیریم و باید قدمی برداریم، سکوت میکنیم. ص 134 کتاب
جملات پشت جلد کتاب:
سرژ شالاندون با "شغل پدر" راهی برای فراتر رفتن از خویش یافته است. (روزنامهی کبک)
"شغل پدر" رمانی نیست که به ذهن استراحت بدهد؛ خواننده با آن فریاد میزند، اعتصاب میکند، توطئه میکند. (روزنامهی لوسوار)
خواندن "شغل پدر" چنان دگرگونی عجیبی در خواننده ایجاد میکند که به طرز فراموش نشدنی حس میکنید سرژ شالاندون از آغاز یک کیمیاگر ادبی بوده است. (روزنامهی لاپرس)
زمانی که انسان سعی در رودررو شدن و نگاه کردن به دوران کودکی خود را دارد به نهایت زیبایی دست مییابد. (ژورنال تلراما)
عجب کتابی است "شغل پدر" ! در هر صفحه، خواننده را با فروتنی سبک، شدت احساسات، و بازتابی زیبا از داستان، جذب میکند تا زمانی که عدم واقعیت داشتن حقیقت را بپذیرد. (نیکولاس موتون، روزنامه نگار ومنتقد فرانسوی)
"شغل پدر" داستانی نفسگیر میان دوران کودکی و دنیای فردی بالغ است، که مابین آنها تعادل ایجاد میکند. بهتر است آن را داستانی بین درام و کمدی بدانیم. (نشریهی لاپرس)
July 29, 2022
بدون شک شمایل پدری که شالاندون نویسنده فرانسوی در کتاب شغل پدر به تصویر کشیده یکی از مخوف ترین و وحشتناکترین بد من هایی ایست که تا به حال که در بستر خانواده و روابط خانوادگی آفریده شده است . پدر مردی خشن ، متوهم ، زورگو ، سخت گیر ، بی رحم ، دروغگو ، هیچ کاره ای پر مدعی است که در کنار همسری همیشه تسلیم و منفعل گویا عزمی راسخ برای نابود ساختن زندگی فرزند خود دارند .
اگر چه مجنون بازی های پدر خانواده به کتاب طنزی تلخ داده اما نویسنده در وقت مناسب و با شرح خشونت های باورنکردنی مردک مجنون بی درنگ وجه طنز آن را از بین برده و خواننده را همراه با پسر نگون بخت به قلب جهنمی واقعی پرتاب می کند .
گرچه خواندن تجاوز وحشیانه پدر به قلمرو سرشار از معصومیت کودک برای خواننده می تواند تلخ ، دشوار و دردناک باشد اما کتاب شغل پدر تجربه ایست متفاوت و عمیق که قطعا خواننده را از شگفتی سرشار خواهد کرد .
اگر چه مجنون بازی های پدر خانواده به کتاب طنزی تلخ داده اما نویسنده در وقت مناسب و با شرح خشونت های باورنکردنی مردک مجنون بی درنگ وجه طنز آن را از بین برده و خواننده را همراه با پسر نگون بخت به قلب جهنمی واقعی پرتاب می کند .
گرچه خواندن تجاوز وحشیانه پدر به قلمرو سرشار از معصومیت کودک برای خواننده می تواند تلخ ، دشوار و دردناک باشد اما کتاب شغل پدر تجربه ایست متفاوت و عمیق که قطعا خواننده را از شگفتی سرشار خواهد کرد .
Read
March 9, 2023وقتی که حالمان خوب نیست، شکاف عمیقی بین ارزیابی شخصی و کیفیت حقیقی آثار هنری، فاصله میاندازد. و من موقع خواندن این کتاب حالم خوب نبود، پس امتیازی نمیدهم.
مضمون شغل پدر، یکی از هزاران بلایی است که در ایران، توسط نسلهای قدیم بر سر نسلهای جدید آوار میشود؛ تباهی زندگی به خاطر آمال و خواستهها (عقدههای) پدران.
کودکیِ از دست رفته، تنهایی و توهمات کشنده، حاصل تربیت پدری مستبد و متوهم است که تمایلات سیاسیاش، منجر به پرورش یا به نوعی نابودی کودکی میشود که تا سالیان در توهم غیرواقعی و آرمان خدمتی دروغین گرفتار میشود و ....
مضمون شغل پدر، یکی از هزاران بلایی است که در ایران، توسط نسلهای قدیم بر سر نسلهای جدید آوار میشود؛ تباهی زندگی به خاطر آمال و خواستهها (عقدههای) پدران.
کودکیِ از دست رفته، تنهایی و توهمات کشنده، حاصل تربیت پدری مستبد و متوهم است که تمایلات سیاسیاش، منجر به پرورش یا به نوعی نابودی کودکی میشود که تا سالیان در توهم غیرواقعی و آرمان خدمتی دروغین گرفتار میشود و ....
May 24, 2023
_
چنان در بهت و حیرتم که نمی دانم چه بگویم. کتابی که مرا شگفت زده کرد. چه قلمی، چه نثری. کتاب داستان زندگی امیل است، پسری نوجوان که از شغل پدرش اطلاعی ندارد. پدر به ظاهر فردیست در مبارزه با ژنرال دوگل و سیاست های وی در قبال جدایی کشورهایی نظیر الجزایر. پدر پسر را وارد این مبارزه می کند، از او برای نوشتن شعار بر روی دیوارها و رساندن نامه های تهدید آمیز به سران کشور استفاده می کند. پسر کلی ازین اتفاقات راضی و خرسند است و ازینکه با پدرش که الگوی اصلی اوست در یک جبهه همکاری می کند بسیار خوشحال است. تا اینجا فکر می کتید که این رابطه چه رابطه خوب و حسنه ایست. پدر خویی مستبد و ستمگر و زورگو دارد. هر اشتباه و رفتار نادرست از سوی فرزند شدیدترین تنبیه را به دنبال دارد، آن قدر کتک می خورد تا نفسش به زور بالا بیاید. این ترس بر روی مادر هم شدیدا تاثیر گذاشته و او به هیچ وجه به خود جرات مقابله و ایستادگی در برابر این رفتارهای پدر ر ندارد، خود او هم همیشه مورد تنبیه قرار می گیرد، در اتاق ها حبس میشود. مادر تنها عکس العملش این است که بگوید "پدرت را که می شناسی"!! پدر روزی به پسر میگوید که در روز اول سال قصد ترور و کشتن ژنرال دوگل را دارد و برنامه های آن را با پسر در میان می گذارد. پسر به قدری به این باور رسیده که در مدرسه در پی یافتن همدست و همکار است، فردی آسیب پذیر و حساس، یک الجزایری که از کشور رانده شده. آنچنان به خوبی دروغ به هم می بافد که همه چیز را باور می کند و سرانجام پس از لو رفتن راهی زندان می سود و به قدری به امیل و پدرش باور دارد که لب به سخن نمی گشاید. در بسیاری از صحنه ها، کتاب رنگی کمدی به خود می گیرد ولی همچنان همه چیز جدی است. خواننده فصل به فصل و صفحه به صفحه کشیده می شود تا بالاخره متوجه شود که شغل اصلی پدر چیست؟؟ آن ها از نظر معیشت هیچ مشکلی ندارند و غذایشان همیشه خوب و به راه است، خانه ای از خود دارند، ولی پدر اغلب یا خواب است یا در خانه. در انتهای کتاب پدر وصیتی را بر روی نوار کاستی ضبط می کند تا همه چیز را در مورد شغلش و خودش و همسرش و پسرش بازگو کند، پسری در آستانه هفتاد سالگی که حال قرار است از همه چیز با خبر شود. ولی باز هم نویسنده با تبحری در قلم و نویسندگی چیزی به دست ما نمی دهد. نقطه کلیدی کتاب جاییست که امیل در هتلی در نیمه شب بر روی تختی دراز کشیده و اتفاقی به تماشای فیلمی جاسوسی می نشیند، فیلمی که همه چیز را برایش روشن می کند. نام شالاندون را پیش از خواندن این کتاب به واسطه ترجمه دو کتاب دیگرش توسط مرتضی کلانتریان می شناختم ولی این کتاب باعث شد تا هرچه زودتر آن دو کتاب دیگررا هم بخوانم. شغل پدر کتابی بسیار خوب با داستانی شگرف و قلمی منحصر به فرد که در بحبوحه کتاب هایی که به واسطه جوایزی!!! که می گیرند تا به بهانه آن دیده شوند به خوبی دیده شد. بدون شک بخوانیدش.
چنان در بهت و حیرتم که نمی دانم چه بگویم. کتابی که مرا شگفت زده کرد. چه قلمی، چه نثری. کتاب داستان زندگی امیل است، پسری نوجوان که از شغل پدرش اطلاعی ندارد. پدر به ظاهر فردیست در مبارزه با ژنرال دوگل و سیاست های وی در قبال جدایی کشورهایی نظیر الجزایر. پدر پسر را وارد این مبارزه می کند، از او برای نوشتن شعار بر روی دیوارها و رساندن نامه های تهدید آمیز به سران کشور استفاده می کند. پسر کلی ازین اتفاقات راضی و خرسند است و ازینکه با پدرش که الگوی اصلی اوست در یک جبهه همکاری می کند بسیار خوشحال است. تا اینجا فکر می کتید که این رابطه چه رابطه خوب و حسنه ایست. پدر خویی مستبد و ستمگر و زورگو دارد. هر اشتباه و رفتار نادرست از سوی فرزند شدیدترین تنبیه را به دنبال دارد، آن قدر کتک می خورد تا نفسش به زور بالا بیاید. این ترس بر روی مادر هم شدیدا تاثیر گذاشته و او به هیچ وجه به خود جرات مقابله و ایستادگی در برابر این رفتارهای پدر ر ندارد، خود او هم همیشه مورد تنبیه قرار می گیرد، در اتاق ها حبس میشود. مادر تنها عکس العملش این است که بگوید "پدرت را که می شناسی"!! پدر روزی به پسر میگوید که در روز اول سال قصد ترور و کشتن ژنرال دوگل را دارد و برنامه های آن را با پسر در میان می گذارد. پسر به قدری به این باور رسیده که در مدرسه در پی یافتن همدست و همکار است، فردی آسیب پذیر و حساس، یک الجزایری که از کشور رانده شده. آنچنان به خوبی دروغ به هم می بافد که همه چیز را باور می کند و سرانجام پس از لو رفتن راهی زندان می سود و به قدری به امیل و پدرش باور دارد که لب به سخن نمی گشاید. در بسیاری از صحنه ها، کتاب رنگی کمدی به خود می گیرد ولی همچنان همه چیز جدی است. خواننده فصل به فصل و صفحه به صفحه کشیده می شود تا بالاخره متوجه شود که شغل اصلی پدر چیست؟؟ آن ها از نظر معیشت هیچ مشکلی ندارند و غذایشان همیشه خوب و به راه است، خانه ای از خود دارند، ولی پدر اغلب یا خواب است یا در خانه. در انتهای کتاب پدر وصیتی را بر روی نوار کاستی ضبط می کند تا همه چیز را در مورد شغلش و خودش و همسرش و پسرش بازگو کند، پسری در آستانه هفتاد سالگی که حال قرار است از همه چیز با خبر شود. ولی باز هم نویسنده با تبحری در قلم و نویسندگی چیزی به دست ما نمی دهد. نقطه کلیدی کتاب جاییست که امیل در هتلی در نیمه شب بر روی تختی دراز کشیده و اتفاقی به تماشای فیلمی جاسوسی می نشیند، فیلمی که همه چیز را برایش روشن می کند. نام شالاندون را پیش از خواندن این کتاب به واسطه ترجمه دو کتاب دیگرش توسط مرتضی کلانتریان می شناختم ولی این کتاب باعث شد تا هرچه زودتر آن دو کتاب دیگررا هم بخوانم. شغل پدر کتابی بسیار خوب با داستانی شگرف و قلمی منحصر به فرد که در بحبوحه کتاب هایی که به واسطه جوایزی!!! که می گیرند تا به بهانه آن دیده شوند به خوبی دیده شد. بدون شک بخوانیدش.
October 15, 2025
Each book I read offers a new perspective. In this post, I share my thoughts on this book in Persian and English. I hope this will be enjoyable for you :)
هر کتابی که می خوانم دریچه ای به دنیایی جدید است. تو این نوشته دیدگاه و تجربه ام از مطالعه ی این کتاب رو به دو زبان فارسی و انگلیسی با شما به اشتراک می ذارم امیدوارم خوندنش براتون لذتبخش باشه :)
Persian (فارسی)
بازخوانی با نگاهی تازه 🕰️
پارسال این شاهکار از ادبیات فرانسه را خواندم، اما حس کردم حق مطلب را ادا نکردهام. اینبار، با امید نوشتن نقدی عمیقتر و صیقلخوردهتر، دوباره به سراغش رفتم—تا شاید بتوانم آنچه در جانم نشسته را به واژه بدل کنم.
زمینهی تاریخی و سیاسی 🌍
رمان در پسزمینهی پرتنش استقلال الجزایر و فعالیتهای سازمان OAS روایت میشود؛ پدری که خود را مأمور مخفی، قاتل دو��ل، و ناجی فرانسه میداند، در واقع قربانی توهمات سیاسی و تاریخیست. این بستر، به داستان عمق و لایهای مستند میبخشد.
روایت از نگاه کودک 🧒
امیل، کودک داستان، در دنیای خیالی پدر غرق شده؛ مرز واقعیت و خیال برایش محو است. روایت از زاویهی دید او، با زبان ساده و معصوم، خشونت و جنون پدر را بازتاب میدهد—بیفریاد، بیاغراق.
روانشناسی پدر و تأثیراتش 🎭
پدر امیل، شخصیتی پارانویید و پیچیده است؛ خود را کشیش، چترباز، قاتل و قهرمان میداند، اما در واقع هیچکاره است. او با توهماتش دنیای کودک را تسخیر میکند و امیل را به ابزار امیال سیاسی خود بدل میسازد.
نقش مادر: سکوت یا همدستی؟ 🪞
مادر در رمان حضوری خاموش دارد؛ سکوت میکند، همراهی میکند، و گاه قربانی است. آیا این سکوت، نوعی همدستیست؟ یا ناتوانی؟ پرسشیست که رمان بیپاسخ نمیگذارد.
آمادگی روانی و مراقبت از خود 🧠
این کتاب پر از صحنههای خشونت روانی و فیزیکیست—بهویژه از سوی پدر. اگر حس میکنید آمادگی مواجهه با چنین فضایی را ندارید، لطفاً با احتیاط به سراغش بروید. مراقبت از خودتان اولویت دارد، همیشه. این رمان میتواند بسیار تکاندهنده باشد، و اگر در حال گذر از دورهای حساس هستید، شاید بهتر باشد فعلاً از آن فاصله بگیرید. هیچ چیز مهمتر از آرامش و سلامت روان شما نیست.
رسالت کتاب در آگاهیبخشی روانی 🕯
«شغل پدر» فقط یک روایت شخصی نیست؛ صداییست برای آنچه سالها در سکوت مانده. این رمان با جسارت به سراغ زخمهای روانی میرود، و نشان میدهد که چطور خشونت خانگی، توهمات والدین، و سکوت اطرافیان میتواند کودکی را ویران کند. در دورانی که آگاهی نسبت به سلامت روانی بیشتر شده، این کتاب رسالت خود را بهخوبی انجام داده—نه با شعار، بلکه با روایت. خواندنش میتواند آغاز گفتوگویی باشد که سالها به تعویق افتاده.
پیوند با زندگی نویسنده 🧬
سرژ شالاندون این رمان را بر اساس تجربههای واقعی کودکیاش نوشته؛ پدری پارانویید، خشن، و پر از توهمات قهرمانانه. در دهسالگی، او از پدربزرگش میشنود که پدرش نهتنها قهرمان نبوده، بلکه همکار نازیها در جنگ جهانی دوم بوده است. «شغل پدر» بازسازی آن کودکیست—نه برای انتقام، بلکه برای فهمیدن. برای نوشتن آنچه سالها در سکوت مانده بود.
مرز خیال و واقعیت 🧩
امیل در جهانی زندگی میکند که واقعیتش را پدرش میسازد؛ مأموریتهای خیالی، دشمنان ساختگی، و وظایف کودکانهای که به او محول میشود. این ساختار روایی، از نقاط قوت اثر است—روایتی کودکانه که خشونت را بیواسطه و بیپرده بازتاب میدهد.
استعارهها و نمادها 🎨
عنوان «شغل پدر» خود استعارهایست از پدری که در تخیلش همهچیز است و در واقعیت هیچچیز. مداد رنگی خاکستری، نقشهی قتل دوگل، و مأموریتهای خیالی، همگی نمادهاییاند برای تخریب کودکی و هویت.
سبک نوشتار و لحن ✍️
شالاندون با ترکیب درد و آگاهی، فضایی خلق میکند که خواننده را درگیر میسازد. تجربهی خواندن کتاب، مثل فشار دادن آرام پونز در دست است—دردناک، اما واقعی. لحن روایت میان درام و کمدی در نوسان است؛ بیآنکه از حقیقت فاصله بگیرد.
ترجمه عنوان و بار معنایی آن 🖋️
عنوان فرانسوی Profession du père بهگونهای چندوجهی است که همزمان به «شغل»، «حرفه»، و «اعترافات مذهبی» اشاره دارد. ترجمهی فارسی سادهتر است، اما میتوان پرسید آیا توانسته بار استعاری و پیچیدگی معنایی عنوان اصلی را حفظ کند؟ واژهی Profession در زبان فرانسه، افزون بر معنای شغلی، به «اعلان ایمان» و «اعترافات مذهبی» نیز دلالت دارد. این دوگانگی معنایی، عنوان را به سطحی استعاری میبرد: پدر نهتنها شغلهایی خیالی برای خود میسازد، بلکه از طریق آنها نوعی ایمان بیمارگونه و ایدئولوژیک نسبت به گذشتهی سیاسی فرانسه و توهمات نجاتبخش خود را ابراز میکند—و پسر، همچون مؤمنی خاموش، ناگزیر به تکرار این اعترافات میشود. در این خوانش، «شغل پدر» صرفاً یک حرفه نیست، بلکه آیینی روزمره است که پدر با وسواس و خشونت اجرا میکند؛ مناسکی روانپریشانه که فرزند را به قربانی بدل میسازد.
ترجمه فارسی و تأثیر آن 📚
ترجمهی مهستی بحرینی، دقیق و روان است؛ لحن، استعارهها، و فضای روانی بهخوبی منتقل شدهاند. این ترجمه، بهحق چندینبار تجدید چاپ شده و جایگاه خود را در ادبیات ترجمهی فارسی تثبیت کرده است.
شغل پدر؛ از صفحه تا قاب تصویر 📽
این اثر در سال ۲۰۲۰ توسط ژان-پیر آمریس به سینما راه یافت؛ اقتباسی که تلاش میکند فضای روانی و خانوادگی رمان را با زبان بصری بازآفرینی کند. هنوز فرصت نکردهام فیلم را ببینم، اما امیدوارم خوشساخت باشد و بتواند لحن و عمق کتاب را حفظ کند دیدن این اقتباس برایم فرصتیست تا ببینم چگونه یک روایت درونی و پرتنش، در قاب تصویر جان میگیرد.
شباهت با نئورئالیسم اجتماعی 🎬
وایب و حسوحال رمان، بهشدت شبیه سبک فیلمهای نئورئالیسم اجتماعیست؛ از «دوچرخهدزدها (۱۹۴۸)» تا «چهارصد ضربه (۱۹۵۹)» و «موشِت (۱۹۶۷)». اگر از سینمایی که درد را بیفریاد روایت میکند لذت میبرید، «شغل پدر» همان حس را در قالب کلمات به جانتان میریزد.
پایانبندی: روایت، شکستن سکوت است 🌑
«شغل پدر» با رهایی تمام نمیشود؛ با فریاد هم نه.
پایانش شبیه باز کردن پنجرهایست در اتاقی که سالها در آن نفس حبس شده.
نه برای بیرون رفتن،
بلکه برای دیدن آنچه در تاریکی مانده بود.
شالاندون با این کتاب، نه فقط گذشتهاش را روایت میکند، بلکه پردهای را کنار میزند که پشتش هزاران کودک ایستادهاند—بیصدا، با چشمهایی پر از سؤال.
این رمان، دعوتیست به شنیدن آن صداها.
به گفتن آنچه نگفته مانده.
و شاید رسالتش همین باشد:
نه پایان دادن به درد،
بلکه روشن کردن چراغی کوچک،
در دل خانهای که سالها خاموش بوده است.
English (انگلیسی)
A Revisit with Deeper Eye 🕰️
I read this masterpiece of French literature last year, but felt I hadn’t done it justice. This time, I returned to it with the hope of writing a more refined, more thoughtful review—one that might finally give voice to what’s been sitting quietly inside me.
Historical and Political Context 🌍
The novel unfolds against the tense backdrop of Algeria’s independence and the activities of the OAS. A father who sees himself as a secret agent, de Gaulle’s assassin, and France’s savior is, in truth, a victim of political and historical delusion. This context lends the story a documentary-like depth.
Narration Through a Child’s Eyes 🧒
Émile, the child protagonist, is submerged in his father’s imaginary world; the boundary between reality and fantasy is blurred. Told through his innocent and simple voice, the narrative reflects the father’s violence and madness—without screaming, without exaggeration.
The Father’s Psychology and
Its Impact 🎭
Émile’s father is a complex and paranoid figure—he claims to be a priest, a paratrooper, a killer, and a hero, but in reality, he is none of these. His delusions consume the child’s world, turning Émile into a tool for his political obsessions.
The Mother’s Role: Silence or
Complicity? 🪞
The mother is present but passive; she remains silent, complies, and at times, is a victim herself. Is her silence a form of complicity? Or simply helplessness? The novel leaves this question open.
Emotional Readiness and Self-Care 🧠
This book contains scenes of psychological and physical violence—especially from the father. If you feel unprepared to face such intensity, please approach it with caution. Caring for yourself comes first, always. The novel can be deeply unsettling, and if you’re going through a vulnerable time, it might be wise to set it aside for now. Nothing matters more than your peace of mind.
The Book’s Mission: Mental Health Awareness🕯
Profession du père is not just a personal story—it’s a voice for what has long remained silent. With courage, it confronts psychological wounds and shows how domestic violence, parental delusion, and surrounding silence can devastate a child. In a time when awareness of mental health is growing, this novel fulfills its mission beautifully—not through slogans, but through storytelling. Reading it may be the beginning of a conversation long overdue.
The Author’s Personal Connection 🧬
Sorj Chalandon wrote this novel based on his own childhood experiences—a paranoid, violent father full of heroic delusions. At age ten, Chalandon learned from his grandfather that his father had not been a hero, but a Nazi collaborator during WWII. Profession du père is a reconstruction of that childhood—not for revenge, but for understanding. For writing what had remained unspoken for years.
The Line Between Fantasy and Reality 🧩
Émile lives in a world shaped by his
father’s fantasies: imaginary missions, invented enemies, and child-sized duties. This narrative structure is one of the novel’s strengths—a child’s perspective that reflects violence with raw clarity.
Metaphors and Symbols 🎨
The title “Profession du père” is itself a metaphor—a father who is everything in his imagination and nothing in reality. The grey crayon, the assassination plot, and the invented missions all become symbols of a child who has been hoodwinked.
Style and Tone ✍️
Chalandon blends pain with awareness, creating a space that grips the reader. Reading this book feels like slowly pressing a thumbtack into your palm—painful, but real. The tone oscillates between drama and dark comedy, never straying from the truth.
Translating the Title’s Layers 🖋️
The French title Profession du père is inherently multi-layered, simultaneously evoking notions of “occupation,” “profession,” and “religious confession.” The Persian translation is more straightforward, but it’s worth asking whether it retains the metaphorical and polysemous weight of the original. In French, the word profession refers not only to one’s job or career, but also to a declaration of faith or religious vows. This semantic duality lends the title a symbolic dimension: the father not only invents imaginary professions for himself, but through them expresses a pathological, ideological devotion to France’s political past and his own messianic delusions. The son, in turn, becomes a silent believer—compelled to repeat these confessions. In this reading, “the father’s profession” is not merely a job, but a daily ritual obsessively and violently enacted; a kind of psychotic liturgy that transforms the child into a sacrificial victim.
The Persian Translation and Its Impact 📚
Mahasti Bahraini’s translation is precise and fluid; the tone, metaphors, and psychological atmosphere are well preserved. This edition has been reprinted multiple times in Iran, securing its place in Persian literary translation.
Perofession du père: From Page to Frame 📽
This work was adapted into a film in 2020 by Jean-Pierre Améris—an adaptation that seeks to recreate the novel’s psychological and familial atmosphere through visual language. I haven’t had the chance to watch it yet, but I hope it’s well-crafted and manages to preserve the tone and emotional depth of the book. Watching this adaptation will be an opportunity for me to see how an intimate and tension-filled narrative comes to life on screen.
Echoes of Social Neorealism 🎬
The novel’s mood strongly resembles the style of social neorealist cinema—from Bicycle Thieves (1948) to The 400 Blows (1959) and Mouchette (1967). If you appreciate films that portray pain without spectacle, Profession du père will pour that same feeling into your soul through words.
Ending: Storytelling as the Breaking of Silence 🌑
Profession du père doesn’t end in liberation—nor in outcry. Its ending feels like opening a window in a room where breath has been held for years. Not to escape,
but to finally see what’s been hiding in the dark.
With this book, Chalandon doesn’t just recount his past—he lifts a curtain behind which thousands of children stand silently, eyes full of questions.
This novel is an invitation to hear those voices.
To speak what has long gone unsaid.
And perhaps its mission is just that:
Not to end the pain,
but to light a small candle
in a house that’s been dark for far too long.
هر کتابی که می خوانم دریچه ای به دنیایی جدید است. تو این نوشته دیدگاه و تجربه ام از مطالعه ی این کتاب رو به دو زبان فارسی و انگلیسی با شما به اشتراک می ذارم امیدوارم خوندنش براتون لذتبخش باشه :)
Persian (فارسی)
بازخوانی با نگاهی تازه 🕰️
پارسال این شاهکار از ادبیات فرانسه را خواندم، اما حس کردم حق مطلب را ادا نکردهام. اینبار، با امید نوشتن نقدی عمیقتر و صیقلخوردهتر، دوباره به سراغش رفتم—تا شاید بتوانم آنچه در جانم نشسته را به واژه بدل کنم.
زمینهی تاریخی و سیاسی 🌍
رمان در پسزمینهی پرتنش استقلال الجزایر و فعالیتهای سازمان OAS روایت میشود؛ پدری که خود را مأمور مخفی، قاتل دو��ل، و ناجی فرانسه میداند، در واقع قربانی توهمات سیاسی و تاریخیست. این بستر، به داستان عمق و لایهای مستند میبخشد.
روایت از نگاه کودک 🧒
امیل، کودک داستان، در دنیای خیالی پدر غرق شده؛ مرز واقعیت و خیال برایش محو است. روایت از زاویهی دید او، با زبان ساده و معصوم، خشونت و جنون پدر را بازتاب میدهد—بیفریاد، بیاغراق.
روانشناسی پدر و تأثیراتش 🎭
پدر امیل، شخصیتی پارانویید و پیچیده است؛ خود را کشیش، چترباز، قاتل و قهرمان میداند، اما در واقع هیچکاره است. او با توهماتش دنیای کودک را تسخیر میکند و امیل را به ابزار امیال سیاسی خود بدل میسازد.
نقش مادر: سکوت یا همدستی؟ 🪞
مادر در رمان حضوری خاموش دارد؛ سکوت میکند، همراهی میکند، و گاه قربانی است. آیا این سکوت، نوعی همدستیست؟ یا ناتوانی؟ پرسشیست که رمان بیپاسخ نمیگذارد.
آمادگی روانی و مراقبت از خود 🧠
این کتاب پر از صحنههای خشونت روانی و فیزیکیست—بهویژه از سوی پدر. اگر حس میکنید آمادگی مواجهه با چنین فضایی را ندارید، لطفاً با احتیاط به سراغش بروید. مراقبت از خودتان اولویت دارد، همیشه. این رمان میتواند بسیار تکاندهنده باشد، و اگر در حال گذر از دورهای حساس هستید، شاید بهتر باشد فعلاً از آن فاصله بگیرید. هیچ چیز مهمتر از آرامش و سلامت روان شما نیست.
رسالت کتاب در آگاهیبخشی روانی 🕯
«شغل پدر» فقط یک روایت شخصی نیست؛ صداییست برای آنچه سالها در سکوت مانده. این رمان با جسارت به سراغ زخمهای روانی میرود، و نشان میدهد که چطور خشونت خانگی، توهمات والدین، و سکوت اطرافیان میتواند کودکی را ویران کند. در دورانی که آگاهی نسبت به سلامت روانی بیشتر شده، این کتاب رسالت خود را بهخوبی انجام داده—نه با شعار، بلکه با روایت. خواندنش میتواند آغاز گفتوگویی باشد که سالها به تعویق افتاده.
پیوند با زندگی نویسنده 🧬
سرژ شالاندون این رمان را بر اساس تجربههای واقعی کودکیاش نوشته؛ پدری پارانویید، خشن، و پر از توهمات قهرمانانه. در دهسالگی، او از پدربزرگش میشنود که پدرش نهتنها قهرمان نبوده، بلکه همکار نازیها در جنگ جهانی دوم بوده است. «شغل پدر» بازسازی آن کودکیست—نه برای انتقام، بلکه برای فهمیدن. برای نوشتن آنچه سالها در سکوت مانده بود.
مرز خیال و واقعیت 🧩
امیل در جهانی زندگی میکند که واقعیتش را پدرش میسازد؛ مأموریتهای خیالی، دشمنان ساختگی، و وظایف کودکانهای که به او محول میشود. این ساختار روایی، از نقاط قوت اثر است—روایتی کودکانه که خشونت را بیواسطه و بیپرده بازتاب میدهد.
استعارهها و نمادها 🎨
عنوان «شغل پدر» خود استعارهایست از پدری که در تخیلش همهچیز است و در واقعیت هیچچیز. مداد رنگی خاکستری، نقشهی قتل دوگل، و مأموریتهای خیالی، همگی نمادهاییاند برای تخریب کودکی و هویت.
سبک نوشتار و لحن ✍️
شالاندون با ترکیب درد و آگاهی، فضایی خلق میکند که خواننده را درگیر میسازد. تجربهی خواندن کتاب، مثل فشار دادن آرام پونز در دست است—دردناک، اما واقعی. لحن روایت میان درام و کمدی در نوسان است؛ بیآنکه از حقیقت فاصله بگیرد.
ترجمه عنوان و بار معنایی آن 🖋️
عنوان فرانسوی Profession du père بهگونهای چندوجهی است که همزمان به «شغل»، «حرفه»، و «اعترافات مذهبی» اشاره دارد. ترجمهی فارسی سادهتر است، اما میتوان پرسید آیا توانسته بار استعاری و پیچیدگی معنایی عنوان اصلی را حفظ کند؟ واژهی Profession در زبان فرانسه، افزون بر معنای شغلی، به «اعلان ایمان» و «اعترافات مذهبی» نیز دلالت دارد. این دوگانگی معنایی، عنوان را به سطحی استعاری میبرد: پدر نهتنها شغلهایی خیالی برای خود میسازد، بلکه از طریق آنها نوعی ایمان بیمارگونه و ایدئولوژیک نسبت به گذشتهی سیاسی فرانسه و توهمات نجاتبخش خود را ابراز میکند—و پسر، همچون مؤمنی خاموش، ناگزیر به تکرار این اعترافات میشود. در این خوانش، «شغل پدر» صرفاً یک حرفه نیست، بلکه آیینی روزمره است که پدر با وسواس و خشونت اجرا میکند؛ مناسکی روانپریشانه که فرزند را به قربانی بدل میسازد.
ترجمه فارسی و تأثیر آن 📚
ترجمهی مهستی بحرینی، دقیق و روان است؛ لحن، استعارهها، و فضای روانی بهخوبی منتقل شدهاند. این ترجمه، بهحق چندینبار تجدید چاپ شده و جایگاه خود را در ادبیات ترجمهی فارسی تثبیت کرده است.
شغل پدر؛ از صفحه تا قاب تصویر 📽
این اثر در سال ۲۰۲۰ توسط ژان-پیر آمریس به سینما راه یافت؛ اقتباسی که تلاش میکند فضای روانی و خانوادگی رمان را با زبان بصری بازآفرینی کند. هنوز فرصت نکردهام فیلم را ببینم، اما امیدوارم خوشساخت باشد و بتواند لحن و عمق کتاب را حفظ کند دیدن این اقتباس برایم فرصتیست تا ببینم چگونه یک روایت درونی و پرتنش، در قاب تصویر جان میگیرد.
شباهت با نئورئالیسم اجتماعی 🎬
وایب و حسوحال رمان، بهشدت شبیه سبک فیلمهای نئورئالیسم اجتماعیست؛ از «دوچرخهدزدها (۱۹۴۸)» تا «چهارصد ضربه (۱۹۵۹)» و «موشِت (۱۹۶۷)». اگر از سینمایی که درد را بیفریاد روایت میکند لذت میبرید، «شغل پدر» همان حس را در قالب کلمات به جانتان میریزد.
پایانبندی: روایت، شکستن سکوت است 🌑
«شغل پدر» با رهایی تمام نمیشود؛ با فریاد هم نه.
پایانش شبیه باز کردن پنجرهایست در اتاقی که سالها در آن نفس حبس شده.
نه برای بیرون رفتن،
بلکه برای دیدن آنچه در تاریکی مانده بود.
شالاندون با این کتاب، نه فقط گذشتهاش را روایت میکند، بلکه پردهای را کنار میزند که پشتش هزاران کودک ایستادهاند—بیصدا، با چشمهایی پر از سؤال.
این رمان، دعوتیست به شنیدن آن صداها.
به گفتن آنچه نگفته مانده.
و شاید رسالتش همین باشد:
نه پایان دادن به درد،
بلکه روشن کردن چراغی کوچک،
در دل خانهای که سالها خاموش بوده است.
English (انگلیسی)
A Revisit with Deeper Eye 🕰️
I read this masterpiece of French literature last year, but felt I hadn’t done it justice. This time, I returned to it with the hope of writing a more refined, more thoughtful review—one that might finally give voice to what’s been sitting quietly inside me.
Historical and Political Context 🌍
The novel unfolds against the tense backdrop of Algeria’s independence and the activities of the OAS. A father who sees himself as a secret agent, de Gaulle’s assassin, and France’s savior is, in truth, a victim of political and historical delusion. This context lends the story a documentary-like depth.
Narration Through a Child’s Eyes 🧒
Émile, the child protagonist, is submerged in his father’s imaginary world; the boundary between reality and fantasy is blurred. Told through his innocent and simple voice, the narrative reflects the father’s violence and madness—without screaming, without exaggeration.
The Father’s Psychology and
Its Impact 🎭
Émile’s father is a complex and paranoid figure—he claims to be a priest, a paratrooper, a killer, and a hero, but in reality, he is none of these. His delusions consume the child’s world, turning Émile into a tool for his political obsessions.
The Mother’s Role: Silence or
Complicity? 🪞
The mother is present but passive; she remains silent, complies, and at times, is a victim herself. Is her silence a form of complicity? Or simply helplessness? The novel leaves this question open.
Emotional Readiness and Self-Care 🧠
This book contains scenes of psychological and physical violence—especially from the father. If you feel unprepared to face such intensity, please approach it with caution. Caring for yourself comes first, always. The novel can be deeply unsettling, and if you’re going through a vulnerable time, it might be wise to set it aside for now. Nothing matters more than your peace of mind.
The Book’s Mission: Mental Health Awareness🕯
Profession du père is not just a personal story—it’s a voice for what has long remained silent. With courage, it confronts psychological wounds and shows how domestic violence, parental delusion, and surrounding silence can devastate a child. In a time when awareness of mental health is growing, this novel fulfills its mission beautifully—not through slogans, but through storytelling. Reading it may be the beginning of a conversation long overdue.
The Author’s Personal Connection 🧬
Sorj Chalandon wrote this novel based on his own childhood experiences—a paranoid, violent father full of heroic delusions. At age ten, Chalandon learned from his grandfather that his father had not been a hero, but a Nazi collaborator during WWII. Profession du père is a reconstruction of that childhood—not for revenge, but for understanding. For writing what had remained unspoken for years.
The Line Between Fantasy and Reality 🧩
Émile lives in a world shaped by his
father’s fantasies: imaginary missions, invented enemies, and child-sized duties. This narrative structure is one of the novel’s strengths—a child’s perspective that reflects violence with raw clarity.
Metaphors and Symbols 🎨
The title “Profession du père” is itself a metaphor—a father who is everything in his imagination and nothing in reality. The grey crayon, the assassination plot, and the invented missions all become symbols of a child who has been hoodwinked.
Style and Tone ✍️
Chalandon blends pain with awareness, creating a space that grips the reader. Reading this book feels like slowly pressing a thumbtack into your palm—painful, but real. The tone oscillates between drama and dark comedy, never straying from the truth.
Translating the Title’s Layers 🖋️
The French title Profession du père is inherently multi-layered, simultaneously evoking notions of “occupation,” “profession,” and “religious confession.” The Persian translation is more straightforward, but it’s worth asking whether it retains the metaphorical and polysemous weight of the original. In French, the word profession refers not only to one’s job or career, but also to a declaration of faith or religious vows. This semantic duality lends the title a symbolic dimension: the father not only invents imaginary professions for himself, but through them expresses a pathological, ideological devotion to France’s political past and his own messianic delusions. The son, in turn, becomes a silent believer—compelled to repeat these confessions. In this reading, “the father’s profession” is not merely a job, but a daily ritual obsessively and violently enacted; a kind of psychotic liturgy that transforms the child into a sacrificial victim.
The Persian Translation and Its Impact 📚
Mahasti Bahraini’s translation is precise and fluid; the tone, metaphors, and psychological atmosphere are well preserved. This edition has been reprinted multiple times in Iran, securing its place in Persian literary translation.
Perofession du père: From Page to Frame 📽
This work was adapted into a film in 2020 by Jean-Pierre Améris—an adaptation that seeks to recreate the novel’s psychological and familial atmosphere through visual language. I haven’t had the chance to watch it yet, but I hope it’s well-crafted and manages to preserve the tone and emotional depth of the book. Watching this adaptation will be an opportunity for me to see how an intimate and tension-filled narrative comes to life on screen.
Echoes of Social Neorealism 🎬
The novel’s mood strongly resembles the style of social neorealist cinema—from Bicycle Thieves (1948) to The 400 Blows (1959) and Mouchette (1967). If you appreciate films that portray pain without spectacle, Profession du père will pour that same feeling into your soul through words.
Ending: Storytelling as the Breaking of Silence 🌑
Profession du père doesn’t end in liberation—nor in outcry. Its ending feels like opening a window in a room where breath has been held for years. Not to escape,
but to finally see what’s been hiding in the dark.
With this book, Chalandon doesn’t just recount his past—he lifts a curtain behind which thousands of children stand silently, eyes full of questions.
This novel is an invitation to hear those voices.
To speak what has long gone unsaid.
And perhaps its mission is just that:
Not to end the pain,
but to light a small candle
in a house that’s been dark for far too long.
October 22, 2024
شغل پدر یک داستان معمولی نیست. .توانایی دگرگونی حال و احوال مخاطب رو داره. توانایی زیر و رو کردن احساسات انسان حین مطالعه رو داره و این کار رو به خوبی انجام میده. علی رغم غم گسترده ای که داستان بهم منتقل کرد، از خواندن این کتاب بسیار راضیام.
با یک خانواده سه نفره مواجه هستیم که این خانواده مثل یک ایالت خودمختار با وضع قوانین عجیب و سختگیرانه و وحشیانه است. پدر این خانواده که فردی است مستبد و زورگو و د��رای اختلالات روانی، انواع و اقسام شکنجه ها و سو استفاده های روحی روانی رو نسبت به پسرش انجام میده و امیل کوچک داستان ما رو همیشه آزار میده. او برای فعالیت های سیاسی از پسر خودش سوء استفاده میکنه و پسر رو وارد فضایی میکنه که نه شناختی بهش داره نه درکی و نه علاقهای. کتکهای همیشگی پدر و جمله مشمئز کننده شورشی بر پا که وقت و بی وقت علیه امیل استفاده میشد، دارالتدیبی که محل رنج کشیدن مضاعف او بود و کودکی که مدام توسط پدر عذاب میدید بخشی از رنج های بیکرانی بود که امیل در این داستان متحمل میشد..
مادر این خانواده که زنی بود منفعل و گیرکرده در حصار ترس خودش فقط شاهد رنج دیدن امیل بود و جز نظاره گر بودن و گریه کردن هیچ تلاشی از جانب او برای تغییر اوضاع دیده نمیشد. مادری که شاهد ستم دیدن خودش و فرزندش بود ولی هیچ مبارزه و طغیانی علیه فرد ستمگر انجام نمیداد. اینکه بخوام رو سفیدی از ظالم داشته باشم، در بحث ظلم معتقدم بخشی از تقصیر، به خود فرد ستم دیده هم برمیگرده و فرد ستم دیده باید جاهایی مقابل ظلم و ظالم قد علم کنه.چیزی که از مادر امیل شاهدش نبودیم. او با گفتن همیشگی جمله پدرت را که میشناسی نقش به سزایی در طولانی شدن این وضعیت بغرنج خانوادگی یا به قولی پایدار بودن این ایالت خودمختار داشت. در واقع مادر خانواده از دید من، یک حاضر همیشه غایب بود.کسی که حضور فیزیکی در خانواده داشت ولی ناخواسته تبدیل به یکی از ارکان استمرار وضع موجود شد.
کتاب با مراسم ترحیم پدر شروع میشه. وقتی داستان رو میخونیم و از شرایط امیل آگاه میشیم، دیگه مرگ این پدر هیچ تاسف و ناراحتی برای مخاطب ایجاد نمیکنه و چه بسا مخاطب از ، از بین رفتن این شخصیت مستبد و ظالم و رهایی امیل و مادرش خوشحال هم بشه. ای کاش هیچ فرزندی در دنیا شرایطی رو که امیل تجربه کرد رو تجربه نکنه اما واقعیتهای زندگی مطابق ای کاش های ما پیش نمیره. آنچه که در طی این داستان تلخ و بعضا عذاب آورد رضایتی برام فراهم کرد، جایی بود که در اواخر داستان امیل میگه: « دانستم که او نتوانسته بود بر من غلبه کند.کینه و نفرت، روحم را نابود نکرده بود » و اینجا بود که یاد ایرج جنتی عطایی عزیزم افتادl که میگه : هر چه تبر زدی مرا، زخم نشد، جوانه شد.
توصیه دوستانهام اینکه اگر خواستید این کتاب رو بخونید، بدانید که به شدت متاثر خواهید شد و زمانی که آمادگی روحیش رو داشتید،سمتش برید.
با یک خانواده سه نفره مواجه هستیم که این خانواده مثل یک ایالت خودمختار با وضع قوانین عجیب و سختگیرانه و وحشیانه است. پدر این خانواده که فردی است مستبد و زورگو و د��رای اختلالات روانی، انواع و اقسام شکنجه ها و سو استفاده های روحی روانی رو نسبت به پسرش انجام میده و امیل کوچک داستان ما رو همیشه آزار میده. او برای فعالیت های سیاسی از پسر خودش سوء استفاده میکنه و پسر رو وارد فضایی میکنه که نه شناختی بهش داره نه درکی و نه علاقهای. کتکهای همیشگی پدر و جمله مشمئز کننده شورشی بر پا که وقت و بی وقت علیه امیل استفاده میشد، دارالتدیبی که محل رنج کشیدن مضاعف او بود و کودکی که مدام توسط پدر عذاب میدید بخشی از رنج های بیکرانی بود که امیل در این داستان متحمل میشد..
مادر این خانواده که زنی بود منفعل و گیرکرده در حصار ترس خودش فقط شاهد رنج دیدن امیل بود و جز نظاره گر بودن و گریه کردن هیچ تلاشی از جانب او برای تغییر اوضاع دیده نمیشد. مادری که شاهد ستم دیدن خودش و فرزندش بود ولی هیچ مبارزه و طغیانی علیه فرد ستمگر انجام نمیداد. اینکه بخوام رو سفیدی از ظالم داشته باشم، در بحث ظلم معتقدم بخشی از تقصیر، به خود فرد ستم دیده هم برمیگرده و فرد ستم دیده باید جاهایی مقابل ظلم و ظالم قد علم کنه.چیزی که از مادر امیل شاهدش نبودیم. او با گفتن همیشگی جمله پدرت را که میشناسی نقش به سزایی در طولانی شدن این وضعیت بغرنج خانوادگی یا به قولی پایدار بودن این ایالت خودمختار داشت. در واقع مادر خانواده از دید من، یک حاضر همیشه غایب بود.کسی که حضور فیزیکی در خانواده داشت ولی ناخواسته تبدیل به یکی از ارکان استمرار وضع موجود شد.
کتاب با مراسم ترحیم پدر شروع میشه. وقتی داستان رو میخونیم و از شرایط امیل آگاه میشیم، دیگه مرگ این پدر هیچ تاسف و ناراحتی برای مخاطب ایجاد نمیکنه و چه بسا مخاطب از ، از بین رفتن این شخصیت مستبد و ظالم و رهایی امیل و مادرش خوشحال هم بشه. ای کاش هیچ فرزندی در دنیا شرایطی رو که امیل تجربه کرد رو تجربه نکنه اما واقعیتهای زندگی مطابق ای کاش های ما پیش نمیره. آنچه که در طی این داستان تلخ و بعضا عذاب آورد رضایتی برام فراهم کرد، جایی بود که در اواخر داستان امیل میگه: « دانستم که او نتوانسته بود بر من غلبه کند.کینه و نفرت، روحم را نابود نکرده بود » و اینجا بود که یاد ایرج جنتی عطایی عزیزم افتادl که میگه : هر چه تبر زدی مرا، زخم نشد، جوانه شد.
توصیه دوستانهام اینکه اگر خواستید این کتاب رو بخونید، بدانید که به شدت متاثر خواهید شد و زمانی که آمادگی روحیش رو داشتید،سمتش برید.
January 17, 2019
آپديت:من نمي دونم كاربرد واقعي آپديت چيه (دارم خودمو لوس مي كنم كه ميگم نمي دونم ، مي دونم اما چون اين كتاب رو فقط يك بار خوندم بايد يه كاربرد ديگه اي از آپديت پديد بيارم و به هدفم برسم و فرافكني كنم و اينها)اما به كار مي برمِش براي امروز اواخر دي نود و هفت باراني ، براي آنچه رخ داد .خارج از اين كتاب رخ داد حتي نه براي من، براي ديگري كه آنچنان هم نمي شناسمش رخ داد اما من آموختم و ثبت شود لطفن براي من اگر روزي مادر شدم .آغوش معجزه نمي كنه اما ميتونه يه راه ميان بر ،مخفي و حتي مقدسي بشه براي يافتن زخم و منشأ دقيق خونريزي.حتي اگر هزار بار پس زده بشه آغوش معجزه نمي كنه اما ميتونه ...
https://m.youtube.com/watch?v=ChcR2gK...
آخه ببين چه جوري لبخند ميزنه وقتي صداي پسرش ميپيچه تو هوا يا فضا ...آخه فقط ببين..
من دوست ندارم كسي اين كتاب رو بخونه ، مخصوصن اون دسته از انسان هاي محترمي كه دوران كودكي سختي رو پشت سر گذرانده اند و زير پتو،كنج دبليو سي ، پشت پرده هاي ضخيم معصومانه و يواشكي گريسته اند.
براي اميل( پسر بچه دوازده ساله ي كتاب كه زير شكنجه هاي پدرش دوام آورد و قبل از كتك خوردن به خاطر ترس گريه كرد و بعد از آن به خاطر درد اما هرگز حين كتك خوردن گريه نكرد و بزرگ شد .مي ترسيد بميرد و كسي براي شب هايي كه گذرانده دلداري اش ندهد . ترميم گر تابلوهاي نقاشي شد .با فضيله ازدواج كرد و صاحب فرزندي شد و نامش را كلمان (بخشنده ، بخشاينده ،رحيم و رئوف)نهاد و شب ها سه بار توي گوشش زمزمه كرد : دوستت دارم)
براي اميل :
دمت گرم مرد بزرگ .هزار هزار بار دمت گرم ,از "بخشندگي " هات مواظبت كن لطفن.
روي گيرنده هاي دردمان گلبول هاي صورتي خوشبختي نشسته است .ما به تفاهم رنج و سكوت باور داشته ايم.
با عشق و احترام .
+مصاحبه اي از شالاندون خواندم با عنوان "هرگز فراموش نكنيد كه ظلم سقوط مي كند "كه درپاسخ به اينكه آيا اين كتاب اتوبيوگرافي ست، فرموده بودند: <<امكان نوشتن شغل پدر در زمان حيات پدر وجود نداشت او نبايد اين كتاب را مي خواند .>>
+ براي كودكاني كه هنوز دنيا را لايق زيستن مي دانند:
لطفن دوام بياوريد. با مهرباني و بخشندگي دوام بياوريد.بدون كينه و نفرت وخشم دوام بياوريد لطفن.
+ دختر دوستم از صداي دستگاه آب ميوه گيري وقتي داشت هويج ها را منفجر مي كرد ترسيد و من به صداهاي وحشت آورتر اين جهان مي انديشم . به صداي سيلي، فرياد، صداي درد.صداي انفجار تن ها روي مين ،صداي اصابت قاشق چاي خوري به نيمه هاي خالي ليوان، صداي خاطره هاي دور و درازي كه ته نشين شده اند، صداي فرو خودن بغض هاي چسبناك .صداي شكستن دلي كه خودش را سنجاق كرده است به تاريخ آن روز آبي كه توي هيچ تقويمي نيست....
https://m.youtube.com/watch?v=ChcR2gK...
آخه ببين چه جوري لبخند ميزنه وقتي صداي پسرش ميپيچه تو هوا يا فضا ...آخه فقط ببين..
من دوست ندارم كسي اين كتاب رو بخونه ، مخصوصن اون دسته از انسان هاي محترمي كه دوران كودكي سختي رو پشت سر گذرانده اند و زير پتو،كنج دبليو سي ، پشت پرده هاي ضخيم معصومانه و يواشكي گريسته اند.
براي اميل( پسر بچه دوازده ساله ي كتاب كه زير شكنجه هاي پدرش دوام آورد و قبل از كتك خوردن به خاطر ترس گريه كرد و بعد از آن به خاطر درد اما هرگز حين كتك خوردن گريه نكرد و بزرگ شد .مي ترسيد بميرد و كسي براي شب هايي كه گذرانده دلداري اش ندهد . ترميم گر تابلوهاي نقاشي شد .با فضيله ازدواج كرد و صاحب فرزندي شد و نامش را كلمان (بخشنده ، بخشاينده ،رحيم و رئوف)نهاد و شب ها سه بار توي گوشش زمزمه كرد : دوستت دارم)
براي اميل :
دمت گرم مرد بزرگ .هزار هزار بار دمت گرم ,از "بخشندگي " هات مواظبت كن لطفن.
روي گيرنده هاي دردمان گلبول هاي صورتي خوشبختي نشسته است .ما به تفاهم رنج و سكوت باور داشته ايم.
با عشق و احترام .
+مصاحبه اي از شالاندون خواندم با عنوان "هرگز فراموش نكنيد كه ظلم سقوط مي كند "كه درپاسخ به اينكه آيا اين كتاب اتوبيوگرافي ست، فرموده بودند: <<امكان نوشتن شغل پدر در زمان حيات پدر وجود نداشت او نبايد اين كتاب را مي خواند .>>
+ براي كودكاني كه هنوز دنيا را لايق زيستن مي دانند:
لطفن دوام بياوريد. با مهرباني و بخشندگي دوام بياوريد.بدون كينه و نفرت وخشم دوام بياوريد لطفن.
+ دختر دوستم از صداي دستگاه آب ميوه گيري وقتي داشت هويج ها را منفجر مي كرد ترسيد و من به صداهاي وحشت آورتر اين جهان مي انديشم . به صداي سيلي، فرياد، صداي درد.صداي انفجار تن ها روي مين ،صداي اصابت قاشق چاي خوري به نيمه هاي خالي ليوان، صداي خاطره هاي دور و درازي كه ته نشين شده اند، صداي فرو خودن بغض هاي چسبناك .صداي شكستن دلي كه خودش را سنجاق كرده است به تاريخ آن روز آبي كه توي هيچ تقويمي نيست....
May 9, 2022
شغل پدر رمانی به قلم سرژ شالاندون نویسنده تونسی الاصل با ملیت فرانسوی است که دراین کتاب به نوعی به بازنگری ومرور اتفاقات نوجوانی خویش وتوصیف رفتار پدرخویش همچون کتاب دیگرش با نام "افسانه پدران ما" پرداخته است.
داستان عبارت است از شرح خاطرات نوجوانی پسری در دوران ریاست جمهوری دوگل در کشور فرانسه وپدری که گویا روزگاری در جریانهای سیاسی کشورنقشی کوچک داشته و در توهمات وخیالات خود قصد قتل رییس جمهور وشورش در کشور دارد وبرای تحقق رویاهای بیمارگونه خویش از تنها فرزند خود کمک می گیرد.
پدری که نه تنها شغل و حرفه مشخصی ندارد بلکه اخلاق و رفتارهای معمولی هم دراو جایی ندارد ودر قصه گاهی به شدت مورد انزجار و نفرت خواننده قرار می گیرد تاجایی که اگر می شد شاید خواننده پسر را از دست پدر نجات می داد
راوی قصه هم که امیل پسر 12-13ساله این پدرمی باشد می کوشد برای جلب توجه ودیدن محبت پدری خیالات ونقشه های او را عملی سازد و حتی گاهی در این فضا و خیال ها مانند پدر خویش دست به اقدام می زند و حتی دوست وهمکلاسی خود در مدرسه را همراه خود می کند.
نویسنده با تلخی گزنده و بیانی روان به خشونت پدرعلیه عواطف پسر نوجوان خود که با تنبیه وشکنجه در خانه ای که مهر ومحبت در آن جایی ندارد اشاره دارد.
رمان فوق تا حدودی هیجان وجذابیت خاصی برای خواننده دارد که ناشی از نگرانی برای شخصیت اصلی قصه است ودرآن به خوبی رنج ودردی که پسر خانواده می بیند بیان می شود وبه زیبایی به اثر گذاری مخرب و بار روانی بر ذهن ورفتار کودکان ونوجوانانی که درخانواده هایی این چنین و با پدر ومادرانی شبیه آن زیسته اند پرداخته شده است
رنج ودردی که با ورود قصه به جوانی امیل وموفقیت او در زمینه نقاشی که از کودکی با آن مانوس بود پایان می یابد که میتوان آن را نقطه ضعف رمان داست زیرا نویسنده به اثرات آن برجوانی راوی اشاره ای ننموده است.
سپس به میانسالی امیل و سالهای و روزهای آخرزندگی آندره که گویا به بیماری پارانویا مبتلاست پرداخته است. پدری که هیچگاه از توهمات و خیالات خود دست برنداشت و در این راه همسرمطیع و فرمانبر خود راهم از نور وروشنایی زندگی محروم ساخت.
داستان عبارت است از شرح خاطرات نوجوانی پسری در دوران ریاست جمهوری دوگل در کشور فرانسه وپدری که گویا روزگاری در جریانهای سیاسی کشورنقشی کوچک داشته و در توهمات وخیالات خود قصد قتل رییس جمهور وشورش در کشور دارد وبرای تحقق رویاهای بیمارگونه خویش از تنها فرزند خود کمک می گیرد.
پدری که نه تنها شغل و حرفه مشخصی ندارد بلکه اخلاق و رفتارهای معمولی هم دراو جایی ندارد ودر قصه گاهی به شدت مورد انزجار و نفرت خواننده قرار می گیرد تاجایی که اگر می شد شاید خواننده پسر را از دست پدر نجات می داد
راوی قصه هم که امیل پسر 12-13ساله این پدرمی باشد می کوشد برای جلب توجه ودیدن محبت پدری خیالات ونقشه های او را عملی سازد و حتی گاهی در این فضا و خیال ها مانند پدر خویش دست به اقدام می زند و حتی دوست وهمکلاسی خود در مدرسه را همراه خود می کند.
نویسنده با تلخی گزنده و بیانی روان به خشونت پدرعلیه عواطف پسر نوجوان خود که با تنبیه وشکنجه در خانه ای که مهر ومحبت در آن جایی ندارد اشاره دارد.
رمان فوق تا حدودی هیجان وجذابیت خاصی برای خواننده دارد که ناشی از نگرانی برای شخصیت اصلی قصه است ودرآن به خوبی رنج ودردی که پسر خانواده می بیند بیان می شود وبه زیبایی به اثر گذاری مخرب و بار روانی بر ذهن ورفتار کودکان ونوجوانانی که درخانواده هایی این چنین و با پدر ومادرانی شبیه آن زیسته اند پرداخته شده است
رنج ودردی که با ورود قصه به جوانی امیل وموفقیت او در زمینه نقاشی که از کودکی با آن مانوس بود پایان می یابد که میتوان آن را نقطه ضعف رمان داست زیرا نویسنده به اثرات آن برجوانی راوی اشاره ای ننموده است.
سپس به میانسالی امیل و سالهای و روزهای آخرزندگی آندره که گویا به بیماری پارانویا مبتلاست پرداخته است. پدری که هیچگاه از توهمات و خیالات خود دست برنداشت و در این راه همسرمطیع و فرمانبر خود راهم از نور وروشنایی زندگی محروم ساخت.
September 29, 2024
یکی از بهترین کتابهایی که توی عمرم خوندم در حدی که باعث شد بعد مدتها چند خط کوتاهی برای تشویق به خوندن این کتاب بنویسم.
نمیدونم چرا این کتاب دیده نشده ولی بنظر من جز شاهکارهای تاریخ هست. جمله به جمله خط به خط و صفحه به صفحهی ای کتاب دقیق و بدون کلمهای اضافه هستش.
داستان پدری با روحیه دیکتاتوری که با توجه به روزگار کشورش سعی میکنه ایدئولوژی و عقاید سیاسی خودش رو توی سر پسرش فرو کنه. پسری که به واسطه عقاید پدرش دستخوش تغییرات زیادی توی زندگیش میشه.
پدری مستبد، فرزندی بیدفاع و مادری خاکستری
داستان کشورهای پر از محدودیت با سه شخصیت پدر مادر و فرزند
شاهکاری که مطمئنم از خوندنش پشیمون نمیشید.
نمیدونم چرا این کتاب دیده نشده ولی بنظر من جز شاهکارهای تاریخ هست. جمله به جمله خط به خط و صفحه به صفحهی ای کتاب دقیق و بدون کلمهای اضافه هستش.
داستان پدری با روحیه دیکتاتوری که با توجه به روزگار کشورش سعی میکنه ایدئولوژی و عقاید سیاسی خودش رو توی سر پسرش فرو کنه. پسری که به واسطه عقاید پدرش دستخوش تغییرات زیادی توی زندگیش میشه.
پدری مستبد، فرزندی بیدفاع و مادری خاکستری
داستان کشورهای پر از محدودیت با سه شخصیت پدر مادر و فرزند
شاهکاری که مطمئنم از خوندنش پشیمون نمیشید.
September 17, 2019
Tutto il peso di un’infanzia negata emerge nel racconto lucido di Sorj Chalandon. Nessuna sbavatura, nessuna concessione alla retorica e all’autocommiserazione nella sua storia di bambino cresciuto da un padre violento e folle e da una madre spaventata, che tenta di rassicurare il figlio ripetendo quasi ossessivamente “Sai com’è fatto tuo padre, no? Non ti preoccupare”. Sono le parole chiave di una negazione, la negazione di un problema serio, di una follia che condiziona e soffoca la vita di madre e figlio. Un ragazzino che dall’età di sette anni si trova coinvolto in una vita parallela, segreta, nell’unica complicità possibile col padre. Picchiato, rinchiuso nell’armadio per notti intere, Émile Choulans (alter ego dell’autore) non piange, non si ribella, oppone il silenzio alla disperazione.
Solo dopo la morte del padre le parole liberatorie si sovrappongono a quel silenzio di anni in un romanzo/memoir sorprendente, in cui il ritmo è dato dalle allucinazioni di un uomo che il figlio, nonostante tutto, non ha mai smesso di amare.
Solo dopo la morte del padre le parole liberatorie si sovrappongono a quel silenzio di anni in un romanzo/memoir sorprendente, in cui il ritmo è dato dalle allucinazioni di un uomo che il figlio, nonostante tutto, non ha mai smesso di amare.
September 25, 2022
Nessun padre è un professionista
Arrivato a metà ho pensato che il libro fosse troppo cronachistico, che si limitasse ai fatti, che demandasse l'analisi psicologica al lettore, che fosse troppo pesante quale storia di ragazzini dei primi anni 60, per la violenza domestica (fisica e psicologica) che conteneva.
Mi sono occorse circa cento pagine per aderire al progetto che l'autore aveva ideato. Non so dirvi se nelle cento successive quel progetto abbia subito dei correttivi, se sia semplicemente rivelato o se io sia riuscito ad adeguarmi, so con certezza che ha preso a smuovermi blocchi d'anima che tengo ancorati e ben saldi sapendo quanto sia doloroso sentirli vibrare, so che a poche pagine dalla fine mi ha fatto piangere nonostante credessi di aver preso tutte le precauzioni perché non avvenisse. Ci possono capitare in sorte qualsiasi tipo di genitori, quelli di Èmile Choulans non sono da augurare a nessuno, quanto a statura morale e tara mentale. Un padre disturbato e violento, una madre succube e sottomessa incapace di difendere, comprendere e supportare il proprio figlio. Dalle cure più amorevoli talvolta escono gli esseri più abietti e anaffettivi, può succedere dunque il contrario, Èmile Choulan ce lo racconterà. È un romanzo particolare del quale va accettato l'alone di tristezza che lo ammanta dalla prima all'ultima pagina.
Colonna sonora
-Non, rien de rien… Non, je ne regrette rien- https://youtu.be/IJvI0WNihyM
Arrivato a metà ho pensato che il libro fosse troppo cronachistico, che si limitasse ai fatti, che demandasse l'analisi psicologica al lettore, che fosse troppo pesante quale storia di ragazzini dei primi anni 60, per la violenza domestica (fisica e psicologica) che conteneva.
Mi sono occorse circa cento pagine per aderire al progetto che l'autore aveva ideato. Non so dirvi se nelle cento successive quel progetto abbia subito dei correttivi, se sia semplicemente rivelato o se io sia riuscito ad adeguarmi, so con certezza che ha preso a smuovermi blocchi d'anima che tengo ancorati e ben saldi sapendo quanto sia doloroso sentirli vibrare, so che a poche pagine dalla fine mi ha fatto piangere nonostante credessi di aver preso tutte le precauzioni perché non avvenisse. Ci possono capitare in sorte qualsiasi tipo di genitori, quelli di Èmile Choulans non sono da augurare a nessuno, quanto a statura morale e tara mentale. Un padre disturbato e violento, una madre succube e sottomessa incapace di difendere, comprendere e supportare il proprio figlio. Dalle cure più amorevoli talvolta escono gli esseri più abietti e anaffettivi, può succedere dunque il contrario, Èmile Choulan ce lo racconterà. È un romanzo particolare del quale va accettato l'alone di tristezza che lo ammanta dalla prima all'ultima pagina.
Colonna sonora
-Non, rien de rien… Non, je ne regrette rien- https://youtu.be/IJvI0WNihyM
October 2, 2020
Era mio padre
Questo è il libro bellissimo (e durissimo) di un autore che nel giro di pochissimo tempo ho imparato a conoscere e ad amare. È la storia di una abuso psicologico, di una coercizione, anche fisica, che avrebbe potuto annientare il bambino che Sorj Chalandon è stato. C'è tanto dolore in queste pagine, ma anche la "solita" enorme compassione e tenerezza che l'autore riesce a mettere nelle storie che narra, anche quando, questa volta, parla di sé e della sua famiglia, travolta dalla mitomania del genitore.
image:
Ho appreso pochi giorni fa dalla bacheca Facebook dello stesso Sorj (unico autore straniero al quale abbia osato chiedere l'amicizia) che in Francia è uscito il film, e io spero ne sia stato fatto un grande film, perché è una storia che merita di essere raccontata, anche attraverso le immagini, con tutta l'attenzione possibile.
Questo memoir, in qualche modo e con tutte le differenze del caso (Offutt è molto più incline a dissezionare e a raccontare in maniera cronachistica quanto avvenne, mentre Chalandon ne fa letteratura e romanzo), trova il suo gemello dall'altra parte dell'oceano in Mio padre, il pornografo di Chris Offutt.
Questo è il libro bellissimo (e durissimo) di un autore che nel giro di pochissimo tempo ho imparato a conoscere e ad amare. È la storia di una abuso psicologico, di una coercizione, anche fisica, che avrebbe potuto annientare il bambino che Sorj Chalandon è stato. C'è tanto dolore in queste pagine, ma anche la "solita" enorme compassione e tenerezza che l'autore riesce a mettere nelle storie che narra, anche quando, questa volta, parla di sé e della sua famiglia, travolta dalla mitomania del genitore.
image:
Ho appreso pochi giorni fa dalla bacheca Facebook dello stesso Sorj (unico autore straniero al quale abbia osato chiedere l'amicizia) che in Francia è uscito il film, e io spero ne sia stato fatto un grande film, perché è una storia che merita di essere raccontata, anche attraverso le immagini, con tutta l'attenzione possibile.
Questo memoir, in qualche modo e con tutte le differenze del caso (Offutt è molto più incline a dissezionare e a raccontare in maniera cronachistica quanto avvenne, mentre Chalandon ne fa letteratura e romanzo), trova il suo gemello dall'altra parte dell'oceano in Mio padre, il pornografo di Chris Offutt.
February 20, 2022
“A settembre, quell’anno, quando avevo portato a casa il modulo dell’anagrafica, lui era nervoso. Professione del padre? Mia madre non aveva avuto il coraggio di compilare il formulario. Mio padre aveva urlato. “Scrivi la verità: agente segreto. Così si sa. E che vadano al diavolo.”
Èmile, dodici anni, guarda suo padre esterrefatto. Non ha il coraggio di fare domande.
Qualcosa non va nella sua famiglia, ormai se ne rende conto. Il suo nucleo ristretto: lui, il padre e la madre è chiuso in se stesso, in costante pericolo di implosione. Nessuno può venire a casa sua, né amici né parenti. Se il campanello suona nessuno fiata, le imposte rimangono chiuse, la porta neanche a parlarne. Ora Emile sa perché. O lo immagina.
Agente segreto, agente segreto. Ecco perché Andrè, il padre, vanta una lunga e costante corrispondenza con De Gaulle, è in contatto invisibile con Ted, il fantomatico padrino americano, appartiene all’OAS, organizzazione paramilitare francese, ha contatti con la CIA e per finire coinvolge il figlio, poco più che bambino, in una serie di pericolose missioni.
Poi lo punisce, lo punisce duramente. E naturalmente lo addestra. Lo addestra duramente.
La madre, mite, silenziosa (“zitta, donna!”) protegge mitemente, silenziosamente il figlio dai soprusi del marito, ma in realtà non sa proteggerlo affatto, succube e complice di un uomo violento e disturbato. “Lo sai com’è fatto tuo padre” è il suo schermo, la sua difesa, la sua dichiarazione di insignificanza.
A raccontare tutta la storia, a partire dal funerale del padre, è un Èmile ormai sessantenne che, nonostante tutto, ha trovato il suo posto nel mondo come “riparatore di bellezza”. Il suo autentico talento di bambino, infatti, era il disegno (da cui il soprannome: Picasso) e ora lo applica al restauro di opere antiche.
Ma davanti a quel padre, al suo simulacro, alla sua deformazione senile, Èmile ritorna bambino: la stessa preoccupazione incalzante, lo stesso spavento, lo stesso amore deforme. Il respiro mozzato in gola.
A raccontare quell’angoscia, quella paura, quell’immaginario infiammato dalle parole del padre è ancora quel bambino; ci conduce con ritmo incalzante dentro un baratro cupo e senza ombra di speranza, tanto che ci chiediamo sgomenti come potrà Èmile riuscire a sopravvivere.
Eppure anche lui ce l’ha fatta, non è stato distrutto, a testimoniare che la vita -la sua luce intima e gentile- è più forte di tutto, come se l’anima viaggiasse con lo scopo di portare a compimento la propria essenza, scavalcando ogni ostacolo per vederla, anche se ferita, finalmente fiammeggiare.
Una storia terribile. Un libro bellissimo.
Èmile, dodici anni, guarda suo padre esterrefatto. Non ha il coraggio di fare domande.
Qualcosa non va nella sua famiglia, ormai se ne rende conto. Il suo nucleo ristretto: lui, il padre e la madre è chiuso in se stesso, in costante pericolo di implosione. Nessuno può venire a casa sua, né amici né parenti. Se il campanello suona nessuno fiata, le imposte rimangono chiuse, la porta neanche a parlarne. Ora Emile sa perché. O lo immagina.
Agente segreto, agente segreto. Ecco perché Andrè, il padre, vanta una lunga e costante corrispondenza con De Gaulle, è in contatto invisibile con Ted, il fantomatico padrino americano, appartiene all’OAS, organizzazione paramilitare francese, ha contatti con la CIA e per finire coinvolge il figlio, poco più che bambino, in una serie di pericolose missioni.
Poi lo punisce, lo punisce duramente. E naturalmente lo addestra. Lo addestra duramente.
La madre, mite, silenziosa (“zitta, donna!”) protegge mitemente, silenziosamente il figlio dai soprusi del marito, ma in realtà non sa proteggerlo affatto, succube e complice di un uomo violento e disturbato. “Lo sai com’è fatto tuo padre” è il suo schermo, la sua difesa, la sua dichiarazione di insignificanza.
A raccontare tutta la storia, a partire dal funerale del padre, è un Èmile ormai sessantenne che, nonostante tutto, ha trovato il suo posto nel mondo come “riparatore di bellezza”. Il suo autentico talento di bambino, infatti, era il disegno (da cui il soprannome: Picasso) e ora lo applica al restauro di opere antiche.
Ma davanti a quel padre, al suo simulacro, alla sua deformazione senile, Èmile ritorna bambino: la stessa preoccupazione incalzante, lo stesso spavento, lo stesso amore deforme. Il respiro mozzato in gola.
A raccontare quell’angoscia, quella paura, quell’immaginario infiammato dalle parole del padre è ancora quel bambino; ci conduce con ritmo incalzante dentro un baratro cupo e senza ombra di speranza, tanto che ci chiediamo sgomenti come potrà Èmile riuscire a sopravvivere.
Eppure anche lui ce l’ha fatta, non è stato distrutto, a testimoniare che la vita -la sua luce intima e gentile- è più forte di tutto, come se l’anima viaggiasse con lo scopo di portare a compimento la propria essenza, scavalcando ogni ostacolo per vederla, anche se ferita, finalmente fiammeggiare.
Una storia terribile. Un libro bellissimo.
August 20, 2024
نداشتن پدر و مادر بهتر از داشتن پدر و مادر بد است. کسی که بدون پدر یا مادر یا حتی هر دو بزرگ میشه همیشه حسرتشون رو داره ولی کسی که والدین بدی داره همیشه در قلبش زخمی داره که درمان نمیشه... زندگیای پر از خاطرات تلخی که فراموش نمیشن
July 30, 2019
همیشه در رویای داشتن یک بادبادک بودم. با کیسهای پلاستیکی و شاخههایی از درخت گیلاس بادبادکی برای خود درست کرده بودم اما هیچ گاه به پرواز در نیامد. برای اینکه نه بادی بود، نه ماسهای، نه دریایی، نه بازویی دور شانه ام تا دستم را به سوی آسمان هدایت کند.
قسمت پایانی (وصیت نامه) عالی بود.
قسمت پایانی (وصیت نامه) عالی بود.
April 19, 2019
معرکه بود! واقعا معرکه!
August 4, 2024
از کتابایی که از یه سری نقش خاص تقدس زدایی میکنن خوشم میاد این کتاب قالب معمول نقش پدری رو میشکنه و ماجرای رابطه پدر و پسری رو روایت میکنه که پدر با بی رحمی تمام کودکی پسرش رو نابود میکنه...
April 5, 2019
تمام شد. حسن ختام خوبی بود برای تعطیلات نوروز. ساعت ۰۰:۴۷ بامداد ۱۳۹۸٫۰۱٫۱۷
داستان خوبی بود. الان آمادگی ندارم چیزی بیشتر بنویسم. چند روز هست که فکر میکنم چه و چگونه بنویسم. اما خیلی فاصله داشت با گزارمانهایی که برخی دوستان نوشته بودند. یکی که شخصیت اول کتاب و راوی را که پسری به نام امیل شولان بود را دختر خطاب کرده بود!
داستان خوبی بود. الان آمادگی ندارم چیزی بیشتر بنویسم. چند روز هست که فکر میکنم چه و چگونه بنویسم. اما خیلی فاصله داشت با گزارمانهایی که برخی دوستان نوشته بودند. یکی که شخصیت اول کتاب و راوی را که پسری به نام امیل شولان بود را دختر خطاب کرده بود!
May 2, 2023
یکی از بهترین کتاب هایی که خوندم و اون لبخند رضایت آخر کتاب◉‿◉
داستانی تراژدیک و درام با مایه هایی از طنز که از زبان پسری به نام امیل روایت میشه در زمان اشغال الجزایر توسط فرانسه،پدر امیل با تعریف کردن داستان های جنگ و سخت گیری ها و تنبیه های شدید امیل سعی داره اون رو به سربازی برای نجات الجزایر و همراهی برای خودش در کشتن مارشال دوگل تبدیل کنه،پدر خانواده ،پدری سخت گیر و مستبد و از لحاظ روانی و عاطفی ناپایدار هست.
از طرفی مادر خانواده نه تنها در نقش قربانی فرو رفته بلکه جاهایی از داستان خودش همراه و ادامه دهنده استبداد پدر هست و سعی داره سخت گیری ها و کتک ها رو به معنی دوست داشتن به امیل بفهمونه،پدر و مادر از لحاظ عاطفی پاسخگو نیستند و حتی وقتی برای دلداری میخوان امیل رو به آغوش بکشن اول یه سیلی بهش میزنند و بعد.از طرفی امیل هم تلاش میکنه مثل پدرش در موضع قدرت قرار بگیره چون از داشتن نقش قربانی خسته شده بوده و از طرفی هم به دنبال تایید پدرش بوده پس دوستش رو به عنوان عضو تازه سازمان و همراه خودش در نجات الجزایر انتخاب میکنه،هرچی داستان پیش میره خواننده بیشتر دلش میخواد که امیل رو نجات بده و اوجش برای من وقتی بود که عروسکی که امیل رویاش رو داشت رو پدرش شکست 😡و حتی تا پایان داستان این نقش قربانی در مادر وجود داره و نمیخواد زندگیش رو برای پزشک ها شرح بده ،و آخر داستان رو خیلی خیلی دوست داشتم در آخر امیل انگار به همراه فرزند خودش داره کودکی میکنه و کودکی فرزندش رویای کودکی امیل بوده وقتی در کودکی از امیل شغل پدرش رو میپرسیدن امیل هیچ جوابی نداشته بده و وقتی کودکش برگه ای رو به خونه میاره تا شغل پدر رو بنویسه ،امیل خوشحالی تلخی داره از اینکه پسرش میتونه شغل پدر رو بنویسه و این جز حسرت ها و ضعف های امیل بوده و اون آرامش مادر در انتهای داستان.جنبه روانی داستان رو هم خیلی دوست داشتم ،(شدت پارنوییدی بودن پدر به حدی هست که جایی از داستان به پزشکش میگه من کتاب آسیب شناسی رو خوندم پس مواظبتم همکار عزیز برابری معلومات🤦) خیلی خوشحالم که این کتاب رو خوندم.ʕ´•ᴥ•`ʔ
قسمت های مورد علاقم از کتاب:
اما آن روز چیزی عوض شده بود. پدرم می ترسید، در حالی که به ندرت دیده بودم که بترسد. شاید یک بار در برابر لوله هفت تیرش اما هرگز در زندگی با من بی ،من یا پس از رفتن من دچار ترس نشده بود ترس در نظرش ناآشنا و مشمئز کننده بود. از افراد ضعیف و کسانی که چشمهایشان را به زیر می انداختند نفرت داشت اما اکنون وحشت از لابه لای حرفهایش درز می.کرد چیزی در
حال آغاز شدن بود که نشان از پایان کارش داشت.
.
.
خودم را گلوله کردم و رویم را با روزنامه پوشاندم می ترسیدم بخوابم میترسیدم چشمهایم را ببندم میترسیدم بیدار نشوم و در آنجا بمیرم
در خیابانی، در زمستان. و هرگز کسی برای این شب هایی که گذراندم، دلداری ام نداد.
.
مادرم انگشتهایش را که مثل پرندگان مرده روی پیش بند گلدارش قرار گرفته بودند می شمرد. پدرم با چشمهای نیم بسته نشسته بود انگار یکی از ما به بدترین کارها اعتراف کرده بود انگار سرنوشت بر در می.کوفت مصیبتی بی سر و صدا داشت به ما روی میآورد تصاویری آزاردهنده به ذهنم راه می یافت ژاندارمی که در می زند تا خبر مرگ پسر جوانی را بدهد پزشکی با کیف دستی که از سرطانها به ستوه آمده است. آنجا بودیم عاری از نگاه عاری از زندگی در انتظار پایان جهان موج غول آسا هجوم ستاره دنباله دار به .زمین انگار شنیده بودیم که خورشید دیگر هرگز در آسمان نخواهد بود آخرین روز بود پیش از آخرین
شب
.
غمگین و تنهایم بی نهایت تنها احساس بدبختی میکنم سراپا اندوهم به خاطر او از اینکه همیشه دوستش داشته ام به قدری از خودم دلخورم که حد ندارد.
.
نمی خواهید حرکتی نسبت به مرحوم از خود نشان دهید.
مرد نگاهم میکرد معنی این جمله را نمیفهمیدم ،حرکتی ،بله ،البته در ایستگاه راه آهن مسافر را میبوسیم در خیابان دست دوستی یا آشنایی را
می فشاریم اما در برابر تابوت چه باید بکنیم؟
.
ازدواج به این سن امکان نداشت، حتى در امریکا. امیدوار بودم که دست آخر حرفم را باور نکند، بزند زیرخنده، انگشتش را به شقیقهاش بزند که یعنى کلهام خراب شده، کتکم بزند، ��شتش را به من کند. اما او اصلا فکر نمىکرد. هر چیزى را دربست از من مىپذیرفت. شاهزاده قرار بود با شاهزاده خانم ازدواج کند. راهى براى عقب نشینى نداشتم. با خود گفتم اى کاش بمیرم.
زندان براى یک شورشى یعنى سه تا دیوار بیشتر.
همیشه از خودم میپرسیدم چه چیز ناجورى در زندگىمان وجود دارد؟ هیچکس به خانهمان نمىآمد، هیچ وقت. پدر قدغن کرده بود. هرگاه کسى زنگ در را مىزد، دستش را بلند میکرد تا ما را به سکوت وا دارد. منتظر مىماند تا آن که پشت در بود، منصرف شود و به صداى پایش در راه پلهها گوش مىداد. پس از آن کنار پنجره مىرفت، پشت پرده پنهان مىشد و پیروز��ندانه او را که داشت از کوچهمان دور مىشد، نگاه مىکرد. هیچ یک از دوستانم اجازه نداشتند که از درِ خانهمان تو بیایند. و هیچ یک از همکاران مادر. همیشه تنها ما سه تا در آپارتمان بودیم. حتى پدربزرگ و مادربزرگم هیچ وقت به آنجا نیامدند.
_چرا انتظار دارى که پسرت برنده شود؟
مادر حرکتى با بىحوصلگى کرد.
روزنامهها خودفروخته بودند. در مسابقات تقلب مىکردند. هیچ دلیلى نداشت که داوران به نقاشى امیل شولان، که هیچ کس نمىشناختش، راى بدهند. با وجود این راى دادند. با پست دو بلیت براى تماشاى فیلم در یکى از بعدازظهرهاى یکشنبه در «لومیناگومون» برایمان فرستادند. مادرم برایم کف زد و پدرم لبخندى به لب آورد.
هیچ بچهاى نصف شب خانوادهاش را رها نمىکند تا برود دوگل را بکشد.
خود من به تنهایى میخواستم دوگل را بکشم. مىخواستم پدرم را غافلگیر کنم، خوشحال کنم، کارى کنم که به من افتخار کند.
شلیک کردم. یک تیر، دو تیر، سه تیر. دوگل از دیدنم متعجب به نظر مىرسید. دهانش را باز کرد. مرا به جا آورده بود.
-شولان؟
-بله! شولان. آقاى رذل! امیل شولان!
چهارمین گلوله را شلیک کردم، دوگل به شکل پدرم درآمده بود.
داستانی تراژدیک و درام با مایه هایی از طنز که از زبان پسری به نام امیل روایت میشه در زمان اشغال الجزایر توسط فرانسه،پدر امیل با تعریف کردن داستان های جنگ و سخت گیری ها و تنبیه های شدید امیل سعی داره اون رو به سربازی برای نجات الجزایر و همراهی برای خودش در کشتن مارشال دوگل تبدیل کنه،پدر خانواده ،پدری سخت گیر و مستبد و از لحاظ روانی و عاطفی ناپایدار هست.
از طرفی مادر خانواده نه تنها در نقش قربانی فرو رفته بلکه جاهایی از داستان خودش همراه و ادامه دهنده استبداد پدر هست و سعی داره سخت گیری ها و کتک ها رو به معنی دوست داشتن به امیل بفهمونه،پدر و مادر از لحاظ عاطفی پاسخگو نیستند و حتی وقتی برای دلداری میخوان امیل رو به آغوش بکشن اول یه سیلی بهش میزنند و بعد.از طرفی امیل هم تلاش میکنه مثل پدرش در موضع قدرت قرار بگیره چون از داشتن نقش قربانی خسته شده بوده و از طرفی هم به دنبال تایید پدرش بوده پس دوستش رو به عنوان عضو تازه سازمان و همراه خودش در نجات الجزایر انتخاب میکنه،هرچی داستان پیش میره خواننده بیشتر دلش میخواد که امیل رو نجات بده و اوجش برای من وقتی بود که عروسکی که امیل رویاش رو داشت رو پدرش شکست 😡و حتی تا پایان داستان این نقش قربانی در مادر وجود داره و نمیخواد زندگیش رو برای پزشک ها شرح بده ،و آخر داستان رو خیلی خیلی دوست داشتم در آخر امیل انگار به همراه فرزند خودش داره کودکی میکنه و کودکی فرزندش رویای کودکی امیل بوده وقتی در کودکی از امیل شغل پدرش رو میپرسیدن امیل هیچ جوابی نداشته بده و وقتی کودکش برگه ای رو به خونه میاره تا شغل پدر رو بنویسه ،امیل خوشحالی تلخی داره از اینکه پسرش میتونه شغل پدر رو بنویسه و این جز حسرت ها و ضعف های امیل بوده و اون آرامش مادر در انتهای داستان.جنبه روانی داستان رو هم خیلی دوست داشتم ،(شدت پارنوییدی بودن پدر به حدی هست که جایی از داستان به پزشکش میگه من کتاب آسیب شناسی رو خوندم پس مواظبتم همکار عزیز برابری معلومات🤦) خیلی خوشحالم که این کتاب رو خوندم.ʕ´•ᴥ•`ʔ
قسمت های مورد علاقم از کتاب:
اما آن روز چیزی عوض شده بود. پدرم می ترسید، در حالی که به ندرت دیده بودم که بترسد. شاید یک بار در برابر لوله هفت تیرش اما هرگز در زندگی با من بی ،من یا پس از رفتن من دچار ترس نشده بود ترس در نظرش ناآشنا و مشمئز کننده بود. از افراد ضعیف و کسانی که چشمهایشان را به زیر می انداختند نفرت داشت اما اکنون وحشت از لابه لای حرفهایش درز می.کرد چیزی در
حال آغاز شدن بود که نشان از پایان کارش داشت.
.
.
خودم را گلوله کردم و رویم را با روزنامه پوشاندم می ترسیدم بخوابم میترسیدم چشمهایم را ببندم میترسیدم بیدار نشوم و در آنجا بمیرم
در خیابانی، در زمستان. و هرگز کسی برای این شب هایی که گذراندم، دلداری ام نداد.
.
مادرم انگشتهایش را که مثل پرندگان مرده روی پیش بند گلدارش قرار گرفته بودند می شمرد. پدرم با چشمهای نیم بسته نشسته بود انگار یکی از ما به بدترین کارها اعتراف کرده بود انگار سرنوشت بر در می.کوفت مصیبتی بی سر و صدا داشت به ما روی میآورد تصاویری آزاردهنده به ذهنم راه می یافت ژاندارمی که در می زند تا خبر مرگ پسر جوانی را بدهد پزشکی با کیف دستی که از سرطانها به ستوه آمده است. آنجا بودیم عاری از نگاه عاری از زندگی در انتظار پایان جهان موج غول آسا هجوم ستاره دنباله دار به .زمین انگار شنیده بودیم که خورشید دیگر هرگز در آسمان نخواهد بود آخرین روز بود پیش از آخرین
شب
.
غمگین و تنهایم بی نهایت تنها احساس بدبختی میکنم سراپا اندوهم به خاطر او از اینکه همیشه دوستش داشته ام به قدری از خودم دلخورم که حد ندارد.
.
نمی خواهید حرکتی نسبت به مرحوم از خود نشان دهید.
مرد نگاهم میکرد معنی این جمله را نمیفهمیدم ،حرکتی ،بله ،البته در ایستگاه راه آهن مسافر را میبوسیم در خیابان دست دوستی یا آشنایی را
می فشاریم اما در برابر تابوت چه باید بکنیم؟
.
ازدواج به این سن امکان نداشت، حتى در امریکا. امیدوار بودم که دست آخر حرفم را باور نکند، بزند زیرخنده، انگشتش را به شقیقهاش بزند که یعنى کلهام خراب شده، کتکم بزند، ��شتش را به من کند. اما او اصلا فکر نمىکرد. هر چیزى را دربست از من مىپذیرفت. شاهزاده قرار بود با شاهزاده خانم ازدواج کند. راهى براى عقب نشینى نداشتم. با خود گفتم اى کاش بمیرم.
زندان براى یک شورشى یعنى سه تا دیوار بیشتر.
همیشه از خودم میپرسیدم چه چیز ناجورى در زندگىمان وجود دارد؟ هیچکس به خانهمان نمىآمد، هیچ وقت. پدر قدغن کرده بود. هرگاه کسى زنگ در را مىزد، دستش را بلند میکرد تا ما را به سکوت وا دارد. منتظر مىماند تا آن که پشت در بود، منصرف شود و به صداى پایش در راه پلهها گوش مىداد. پس از آن کنار پنجره مىرفت، پشت پرده پنهان مىشد و پیروز��ندانه او را که داشت از کوچهمان دور مىشد، نگاه مىکرد. هیچ یک از دوستانم اجازه نداشتند که از درِ خانهمان تو بیایند. و هیچ یک از همکاران مادر. همیشه تنها ما سه تا در آپارتمان بودیم. حتى پدربزرگ و مادربزرگم هیچ وقت به آنجا نیامدند.
_چرا انتظار دارى که پسرت برنده شود؟
مادر حرکتى با بىحوصلگى کرد.
روزنامهها خودفروخته بودند. در مسابقات تقلب مىکردند. هیچ دلیلى نداشت که داوران به نقاشى امیل شولان، که هیچ کس نمىشناختش، راى بدهند. با وجود این راى دادند. با پست دو بلیت براى تماشاى فیلم در یکى از بعدازظهرهاى یکشنبه در «لومیناگومون» برایمان فرستادند. مادرم برایم کف زد و پدرم لبخندى به لب آورد.
هیچ بچهاى نصف شب خانوادهاش را رها نمىکند تا برود دوگل را بکشد.
خود من به تنهایى میخواستم دوگل را بکشم. مىخواستم پدرم را غافلگیر کنم، خوشحال کنم، کارى کنم که به من افتخار کند.
شلیک کردم. یک تیر، دو تیر، سه تیر. دوگل از دیدنم متعجب به نظر مىرسید. دهانش را باز کرد. مرا به جا آورده بود.
-شولان؟
-بله! شولان. آقاى رذل! امیل شولان!
چهارمین گلوله را شلیک کردم، دوگل به شکل پدرم درآمده بود.
August 23, 2019
Ein gewalttätiger und zwanghaft lügender Vater, ein Verschwörungstheoretiker,
eine schwache Mutter, die den Wahn und die Gewalt nicht sehen will
und ein Sohn, der mit diesem Arrangement irgendwie klarkommen muss.
Die wildesten Heldentaten, die gefährlichsten Jobs hat der Vater angeblich schon vollbracht. Dagegen ist der kleine André in den Augen des Vaters ein Nichts, wird ständig verprügelt und gedemüdigt.
Und doch scheint sich die Geschichte bereits beim 13-Jährigen zu wiederholen. Er macht mit seinem Freund Luca im Grunde das Gleiche wie sein Vater mit ihm: Er tischt ihm die verrücktesten Geschichten auf, manipuliert ihn, ködert ihn mit Abenteuer und Gefahr. Und sehnt sich danach, dass der andere das Spiel beendet. Doch zum Lügner gehört ganz offensichtlich auch derjenige, der die Lüge glauben will – und sei sie noch so offensichtlich.
Wer ist am Ende der Verrückte – der Vater oder der Sohn?
Die Geschichte ist umso unfassbarer, wenn man weiß, dass Chalandon sie erst nach dem Tod seines Vaters schreiben konnte - denn es ist seine eigene. Darüber hat er zum Beispiel hier gesprochen: https://www.3sat.de/kultur/kulturzeit...
In diesem Roman verzichtet Chalandon darauf, zu erklären, warum der Vater wurde was er war; und gleiches gilt für die Mutter. Eine solche Aufarbeitung der Elterngeneration leistet der Autor in Die Legende unserer Väter, hier kann man sich als Leser nur an den selbst ratlosen und verwundeten Sohn halten.
eine schwache Mutter, die den Wahn und die Gewalt nicht sehen will
und ein Sohn, der mit diesem Arrangement irgendwie klarkommen muss.
Die wildesten Heldentaten, die gefährlichsten Jobs hat der Vater angeblich schon vollbracht. Dagegen ist der kleine André in den Augen des Vaters ein Nichts, wird ständig verprügelt und gedemüdigt.
Und doch scheint sich die Geschichte bereits beim 13-Jährigen zu wiederholen. Er macht mit seinem Freund Luca im Grunde das Gleiche wie sein Vater mit ihm: Er tischt ihm die verrücktesten Geschichten auf, manipuliert ihn, ködert ihn mit Abenteuer und Gefahr. Und sehnt sich danach, dass der andere das Spiel beendet. Doch zum Lügner gehört ganz offensichtlich auch derjenige, der die Lüge glauben will – und sei sie noch so offensichtlich.
Wer ist am Ende der Verrückte – der Vater oder der Sohn?
Die Geschichte ist umso unfassbarer, wenn man weiß, dass Chalandon sie erst nach dem Tod seines Vaters schreiben konnte - denn es ist seine eigene. Darüber hat er zum Beispiel hier gesprochen: https://www.3sat.de/kultur/kulturzeit...
In diesem Roman verzichtet Chalandon darauf, zu erklären, warum der Vater wurde was er war; und gleiches gilt für die Mutter. Eine solche Aufarbeitung der Elterngeneration leistet der Autor in Die Legende unserer Väter, hier kann man sich als Leser nur an den selbst ratlosen und verwundeten Sohn halten.
August 27, 2019
Les livres de Chalandon ne sont jamais faciles, mais celui-là ... il est tout particulièrement terrible. Parce qu’il n’y a pas vraiment de répit, dès le début c’est la plongée en enfer dans cette vie de famille dominée par un père malade, violent, fou. C’est la soumission psychologique à son plus haut niveau, une femme brisée, un enfant embrigadé. Ça fait affreusement mal, mais c’est comme toujours sublime, et pas sans espoir. Il y a des phrases qui coupent le souffle tellement c’est d’une justesse horrible. Je pense notamment à la mère du petit Émile ... quelle violence dans son indifférence.
Magnifique mais cruel ...
Magnifique mais cruel ...
April 3, 2020
روزی یکی از دوستانم برایم از پدر و مادرش گفت، آنها یهودی بودند. در زمان جنگ، پدرش یک هفت تیر کهنه انگلیسی را لابه لای تلی از پارچه ها پنهان کرده و با چرخ دوخته بود و مادر هر جا میرفت، یک تیغ ریش تراشی در کیفش داشت تا اگر دستگیرش کردند اعتراف نکند.مادرش هجده سال داشت و پدرش کمی بیشتر. از او پرسیدم:
_خودشان را برای مرگ آماده کرده بودند؟
لبخند زد، نه به هیچ وجه.برای زندگی.
|از متن کتاب|
_خودشان را برای مرگ آماده کرده بودند؟
لبخند زد، نه به هیچ وجه.برای زندگی.
|از متن کتاب|
January 21, 2022
به هرحال همهی پدرمادرها روش خاص خودشونو دارن برای به تباهی کشیدن بچههاشون، این مخلوقات داغخوردهی که هرکجا هم فرار کند خونواده باهاشه.
«شغل پدر» هم زندگی پسربچهایه که تحت تربیت پدر مستبد بزرگ میشه و داستان تا زمان بزرگسالی ادامه پیدا میکنه. روایت تلخی بود که باعث میشد بیقفه کتاب رو بخونم.
صحنههایی که پسر با پدر بعد سالها دوباره روبرو میشود واقعا تکاندهنده بود.
ترجمهی نشر نیلوفر هم خوب بود.
«شغل پدر» هم زندگی پسربچهایه که تحت تربیت پدر مستبد بزرگ میشه و داستان تا زمان بزرگسالی ادامه پیدا میکنه. روایت تلخی بود که باعث میشد بیقفه کتاب رو بخونم.
صحنههایی که پسر با پدر بعد سالها دوباره روبرو میشود واقعا تکاندهنده بود.
ترجمهی نشر نیلوفر هم خوب بود.
July 28, 2020
کتاب عجیب و اذیت کنندهایه. شاید به خاطر بینهایت ملموس و واقعی بودنش اذیت کنندهست، و نمیدونم که این اصلا باعث میشه کتاب خوبی باشه یا کتاب بدی باشه. خواندنش خالی از لطف نیست، ولی در اولویت کتاب هایی که باید هرچه زودتر خواند هم نیست.
September 23, 2025
خیلی خفن بود یه پدر دروغگو عجیب و پسری که قربانی یه مادر منفعل و یه پدر ستمگره اما این چرخه رو می شکنه . به نظرم کتاب از نصف جذاب تر میشه من قسمت آینده رو بیشتر دوست داشتم تا گذشته .
شخصیت پدره به شدت رو مخ بود هرچند که تا جایی درکش کردم اما حرصم خوردم اما از پدره رو مخ تر مادره بود که میخواستم بکشمش و فقط بیچاره امیل .
فصل رهاشدگی خیلی برای من دردناک بود و اشک تو چشمام جمع کرد .
شغل پدر یه عنوان هوشمندانه است که کل ویژگی های پدر و سرگذشت پسر رو به طور کامل توضیح میده و خیلی مناسبه .
پایانش رو دوست داشتم و کتابی بود که از خواندنش پشیمون نشدم
اولین کتابی که تو پاییز تمومش کردم
یک مهر ماه ۱۴۰۴
ساعت ۸ و ۴۰ دقیقه شب
شخصیت پدره به شدت رو مخ بود هرچند که تا جایی درکش کردم اما حرصم خوردم اما از پدره رو مخ تر مادره بود که میخواستم بکشمش و فقط بیچاره امیل .
فصل رهاشدگی خیلی برای من دردناک بود و اشک تو چشمام جمع کرد .
شغل پدر یه عنوان هوشمندانه است که کل ویژگی های پدر و سرگذشت پسر رو به طور کامل توضیح میده و خیلی مناسبه .
پایانش رو دوست داشتم و کتابی بود که از خواندنش پشیمون نشدم
اولین کتابی که تو پاییز تمومش کردم
یک مهر ماه ۱۴۰۴
ساعت ۸ و ۴۰ دقیقه شب
April 27, 2019
وقتی از خشونت حرف میزنیم همزمان با یک چرخه سر و کار داریم که الگوی کم و بیش ثابتی در مورد قربانیان خود دنبال میکند. به سادگی می توان گفت اگر کودکی مورد سوءاستفاده قرار بگیرد او میآموزد که این روشی قابل قبول، اگر نه معمول، برای رسیدن به اهدافش است. اغلب این کودک تبدیل به بزرگسالی سوءاستفاده کننده از شریک زندگی و کودکان خود و بقیه مردم میشود. بنابراین یک چرخهی خشونت شکل میگیرد.در این کتاب تا 20 سالگیِ پسر، داستان از همین الگو پیروی میکرد؛ پسر به سرعت در حال شبیه شدن به پدر متوهم و خشناش است. اما به یکباره داستان چند دهه جلو میرود و ما امیل را میبینیم که در شغلش موفق است و پدری نمونه برای پسرش. پس امیل توانسته خودش را از این چرخه نجات دهد. نویسنده هیچ توضیحی درباره این خلأ زمانی نداده که چگونه امیل در این 30 سال موفق شده گذشتهاش را پشت سر بگذارد. این اولین ضعف بزرگ داستان بود
از طرفی در خشونت علاوه بر خشونت دیده، خشونت گر هم خود اغلب قربانی است. اغلب کسانی که به بدترین شکل خشونت میورزند افرادی هستند که در کودکی در معرض خشونت بودهاند یا حداقل شاهد آن بودهاند. در اين شرايط ما با دو قرباني مواجهيم. خشونت ديده با آگاهی و رها شدن از دام خشونت به مرور زمان میتواند خود را احيا كند، اما فرد خشونتگر از سمت ديگران، دادگاه، رسانهها و افراد خانواده و حتی وجدان اخلاقیِ خودش محكوم میشود، بنابراين پيش از محكوم شدن از ديگران فاصله میگيرد و اجازه نمیدهد كسی از مسائل و مشكلاتش سردرآورد. دومین ضعف داستان این بود که هیچ سرنخی از منشاء خشونتِ پدر داده نمیشود
در مجموع توقع خیلی بیشتری از این کتاب داشتم
از طرفی در خشونت علاوه بر خشونت دیده، خشونت گر هم خود اغلب قربانی است. اغلب کسانی که به بدترین شکل خشونت میورزند افرادی هستند که در کودکی در معرض خشونت بودهاند یا حداقل شاهد آن بودهاند. در اين شرايط ما با دو قرباني مواجهيم. خشونت ديده با آگاهی و رها شدن از دام خشونت به مرور زمان میتواند خود را احيا كند، اما فرد خشونتگر از سمت ديگران، دادگاه، رسانهها و افراد خانواده و حتی وجدان اخلاقیِ خودش محكوم میشود، بنابراين پيش از محكوم شدن از ديگران فاصله میگيرد و اجازه نمیدهد كسی از مسائل و مشكلاتش سردرآورد. دومین ضعف داستان این بود که هیچ سرنخی از منشاء خشونتِ پدر داده نمیشود
در مجموع توقع خیلی بیشتری از این کتاب داشتم
August 25, 2019
داستان درباره پسري به اسم "اميل" ه كه با نفوذي كه پدر خشنش روش داره، از بچگي توهم كشتن شارل دوگل رو داره
اميل هيچوقت نميفهمه پدرش چكارست
واقعا داستان جذابي بود، پركشش، توصيفات عاااالي.. ترجمه هم معركه
پايان بيشتر فصلا تكون دهنده بود..
تحت تاثيرش قرار گرفتم:/
اميل هيچوقت نميفهمه پدرش چكارست
واقعا داستان جذابي بود، پركشش، توصيفات عاااالي.. ترجمه هم معركه
پايان بيشتر فصلا تكون دهنده بود..
تحت تاثيرش قرار گرفتم:/
July 3, 2018
هم روان، هم آزاردهنده؛ حکایت پدری عجیب–و–غریب و اقتداری وهمانگیز
September 25, 2022
Philippe-Auguste Hennequin, Les rémords d'Oreste (1800), Musée du Louvre-Paris *
Non conoscevo Sorj Chalandon.
Ho iniziato a leggere questo romanzo in un momento poco opportuno; sono stata tentata, quasi subito, di abbandonarlo; ho proseguito.
Angosciante e terribile.
Il mal di testa mi divorava.
Ho resistito ancora. E mentre "studiavo" con perplessità Sorj Chalandon e la sua scrittura, sono stata trascinata senza sosta fino all'ultima pagina.
Spiazzante.
Una scrittura veloce e potente. Sintetica, ma capace di creare immagini nitide e molto forti.
Un padre psicopatico e aguzzino, mitomane e crudele (... arrivava dietro di lei. Cattivo, il volto glaciale, spettinato dal sonno e con i pugni chiusi.). Una madre succube («sai com'è fatto tuo padre»). E in mezzo lui, Émile, tra terrore e orgoglio (piangevo di dolore dopo le botte. Di rabbia, anche. Ma mai di disperazione. ). Il ragazzino immerso nella sua solitudine. (Solo noi tre. Una minuscola setta con il suo leader e i suoi discepoli, i suoi codici, i suoi regolamenti, le sue leggi brutali, le sue punizioni. Un regno di tre stanze a tende tirate, polveroso, acre e chiuso. Un inferno.)
Una storia che riesce a mantenere un alto livello di partecipazione, senza soluzione di continuità, fino alla "catarsi" conclusiva.
Una storia ancora più straziante per le profonde tracce autobiografiche: S.C., dopo la morte del padre, è riuscito infatti a rievocare, con incredibile lucidità e tanta crudezza, l'intimità della sua infanzia (Avevo la mano sull'inalatore, ma respiravo tranquillo. Finalmente avevo apposto delle parole sul mio silenzio. Ed ero stato sentito.).
Ora ho bisogno di respirare anche io...
* Oreste l'Atride, figlio di Agamennone e di Clitennestra, ha appena ucciso la madre. Questa giace sul marmo, con un pugnale nel seno. Davanti a lui, mentre salgono dalle tenere infernali e gli trattengono il braccio colpevole, stanno le Erinni nude. Le dee della vendetta, della persecuzione. Le compagne mortali del rimorso. ... Quel quadro era un fatto di cronaca. Agamennone, il padre. Clitennestra, la madre. Oreste, il figlio. Ifigenia, la figlia. [...]Era anche un'allegoria.
Displaying 1 - 30 of 238 reviews