Οι Άγριες Τελετές είναι μια συλλογή διηγημάτων εμπνευσμένη από το έργο του Παυσανία, τον οποίο ακολουθεί στο ταξίδι του, αναζητώντας τις πηγές του. Κάθε διήγημα σχετίζεται με ένα έθιμο ή μία τελετή, δραματοποιώντας τα, χωρίς από την αφηγήση να απουσιάζει το φανταστικό στοιχείο. Ο φόβος για την αγριότητα που επικρατεί, πέρα από το πολιτισμένο περιβάλλον κάθε πόλης και χωριού, μας ταξιδεύει σε μία σκοτεινή εποχή, χωρίς κυρίαρχο ενιαίο κράτος, τότε που οι δρόμοι ήταν επικίνδυνοι. Οι Άγριες Τελετές είναι ένα ταξίδι στις απαρχές της Ιστορίας, από τη γέννηση του Δωδεκάθεου μέχρι την καταστροφή της Ολυμπίας και των Δελφών από τους Βησιγότθους. Το έργο απευθύνεται στο ευρύ αναγνωστικό κοινό, ως οικείο με τα Ομηρικά Έπη και τη λαογραφία, αλλά και στο ειδικό κοινό του φανταστικού, καθώς συνομιλεί με αρχαίους μύθους και δοξασίες.
Δεν είχα καμία αμφιβολία για τη γραφή της Τέτης Θεοδώρου. Οι «Άγριες Τελετές» της όχι μόνο δεν με απογοήτευσαν, με ξάφνιασαν με τη δύναμη τους να με τραβήξουν μέσα, να με στείλουν σε σκηνικά πρωτόγνωρα, να με ταξιδέψουν στον χρόνο, να με αναγκάσουν να βιώσω την καθημερινότητα χαρακτήρων αρχαίων. Να ζήσω εποχές που ο άνθρωπος σε άρρητη σχέση με τη φύση και τους θεούς, χθόνιους και υποχθόνιους, υποτασσόταν στο ιερό χρέος και τη μοίρα του. Κάθε φορά που τέλειωνα ένα διήγημα, έκλεινα το βιβλίο για να αποφασίσω αν ήθελα να αποτάξω ή όχι αυτή τη τόσο ζωντανή αίσθηση που μου χάρισε. Δέος, θρήνος, αγωνία, τρόμος αλλά και χαρά ζωής, τραγούδι, χορός, γλυκό κρασί. Μάλλον θέλω να κρατήσει αυτό και το προτείνω σε όλους όσους αποζητούν ένα καλό ανάγνωσμα.
Κάθε άλλο παρά εύκολο εγχείρημα μοιάζει το να συνδυάσει κανείς ιστορικά και μυθολογικά στοιχεία πολύ παλαιότερων αιώνων σε ένα λογοτεχνικό πόνημα. Προφανώς απαιτεί εξειδικευμένη γνώση και λογοτεχνική δεξιότητα και θεωρώ πως η συγγραφέας τα ύφανε και τα δύο πολύ καλά μεταξύ τους. Μολονότι οι γνώσεις μου για τις χρονολογικές περιόδους που διαδραματίζονται οι ιστορίες είναι στην καλύτερη περίπτωση περιορισμένες, δεν ένιωσα σε καμία στιγμή ότι η αφήγηση με αφήνει απ' έξω. Όσον αφορά δε στο περιγραφικό κομμάτι των ιστοριών, οι σχεδόν φυσιολατρικές αναφορές είναι περίτεχνες και ποιητικές χωρίς όμως να βαραίνουν την ανάγνωση. Ασφαλώς, δεν ήταν όλες οι ιστορίες εξίσου ενδιαφέρουσες -χωρίς όμως να είναι καμία αδιάφορη- και υποθέτω πως οι αναγνώστες δεν θα συμφωνούσαμε κιόλας εύκολα στη σειρά προτίμησης αλλά συνολικά πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο.
Σιγουρα πολυ καλυτερο απο το προηγουμενο βιβλιο της συγγραφεως, Από τη σκόνη. Και παλι ομως δεν με ενθουσιασε τρελα, εξ ου και η μετρια βαθμολογια των 3 αστεριων, προς το τελος βαριομουν. Χαιρομαι βεβαια που το διαβασα, και θα τσεκαρω σιγουρα την επομενη δουλεια της συγγραφεως.