What do you think?
Rate this book
لباس کوچک جشن
Childhood, the pleasures of reading, loss, and joy are among the subjects featured in this collection of nine essays. In the fusing of memoir, short story, and reflective essay genres along with the spiritual exposé of modern life, this meditative prose examines spirituality and living mindfully.
95 pages
First published April 23, 1991
24 people are currently reading
424 people want to read
About the author
Christian Bobin
141 books543 followersChristian Bobin is a French author and poet. He received the 1993 Prix des Deux Magots for the book Le Très-Bas (translated into English in 1997 by Michael H. Kohn and published under two titles: The Secret of Francis of Assisi: A Meditation and The Very Lowly
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 64 reviews
February 2, 2019
دوستانِ گرانقدر، نوشته هایِ <کریستیان بوبن> اکثراً رنگ و بویِ کلیسا و انجیل و مسیحیت را داراست... از بینِ نوشته هایِ او به انتخاب، در زیر نوشته هایی را انتخاب کردم و نوشتم که کمتر به دین و مسیحیت اشاره داشته باشد، هدفم آشنایی شما عزیزان با سبکِ نوشتنِ این نویسنده بوده است
---------------------------------------------
در آسیاب، در تنهاییِ من، مثلِ سپیده دم وارد شدی، مثلِ آتش به سویم پیش آمدی، مثلِ رودخانه ای در روحم جریان پیدا کردی، و خنده هایت زمین هایم را سیراب میکرد... وقتی به خود باز میگشتم، هیچ چیز نمیافتم. آنجا که تاریکِ تاریک بود، خورشیدی با عظمت می درخشید. آنجا که همه چیز مُرده بود، چشمهٔ کویری می رقصید.. زنی اینچنین کوچک که فضایی به این عظمت را اشغال میکرد... برایم باور کردنی نبود. خارج از عشق، فضایی وجود ندارد.. و در عشق چیزی جز ناشناخته وجود ندارد
********************************
تو همان امیدِ بزرگِ زندگی، زیباییِ هر روز بودی... خودِ زندگی بودی، از چین هایِ لباست، تا لرزشِ خنده هایت.... منطقم را پایمال میکردی، که این بدتر از مُردن است... به وجودم تبی را می انداختی که همان سلامتیِ واقعی بود
********************************
کتاب هایی که دوست دارید، با نانِ صبحتان در هم می آمیزد، آنها همان حالتی را دارند که چهره هایی در یک نظرِ سریع دیده میشوند.. مثلِ روزهایِ پُر نورِ پاییزی و مثلِ زیباییِ زندگی... ساعت ها و ساعت ها باید خواند و خواند، برایِ اینکه بتوان اینچنین رنگی سبک بر روح زد. برایِ این تغییرِ ناچیز در اندرونِ نادیدنیِ شما و در صدایتان و در چشمانتان، در نحوهٔ رفتنتان و در عملکردتان... کتاب مانندِ تسبیحی است که دانه هایِ آن از جوهرِ سیاه است، هر دانه از آن که بینِ انگشتان میغلطد، کلمه ای است که از پسِ کلمهٔ دیگر می آید
از آنچه خوانده اید، هیچ چیز به یاد ندارید، شاید فقط یک جمله.. مثل کودکی هستید که قلعه ای را به او نشان دهند و او فقط یک چیز از آن را به خاطر بسپارد: گیاه کوچکی که بینِ دو تخته سنگ، سبز شده بود
********************************
زندگی هایِ پُر از سر و صدا و پُر از دریچه.. دربارهٔ این زندگی نمیتوان خوب نوشت. مطلبِ جالبی برایِ گفتن، در آن نیست.. فقط در عدمِ حضور است که میتوان خوب دید، فقط در حالتِ کمبود است که میتوان خوب گفت.. برایِ دیدنِ چهرهٔ نابِ یک فقیر، فقط میتوان یک دفترچهٔ دستنویس را ورق زد، و باید به نوشته هایش که در طولِ شب کنارِ هم آمده اند نگاه کرد: میراثی افسانه ای که به هنگامِ خوابِ یک کودک رشد میکند
********************************
زندگیِ مشترک: فضایی است برایِ زندگیِ کاسته شده و شورِ فضایی است برایِ زندگیِ تقسیم شده و عشق نه این است و نه آن
---------------------------------------------
امیدوارم این انتخاب ها را پسندیده باشید
<پیروز باشید و ایرانی>
---------------------------------------------
در آسیاب، در تنهاییِ من، مثلِ سپیده دم وارد شدی، مثلِ آتش به سویم پیش آمدی، مثلِ رودخانه ای در روحم جریان پیدا کردی، و خنده هایت زمین هایم را سیراب میکرد... وقتی به خود باز میگشتم، هیچ چیز نمیافتم. آنجا که تاریکِ تاریک بود، خورشیدی با عظمت می درخشید. آنجا که همه چیز مُرده بود، چشمهٔ کویری می رقصید.. زنی اینچنین کوچک که فضایی به این عظمت را اشغال میکرد... برایم باور کردنی نبود. خارج از عشق، فضایی وجود ندارد.. و در عشق چیزی جز ناشناخته وجود ندارد
********************************
تو همان امیدِ بزرگِ زندگی، زیباییِ هر روز بودی... خودِ زندگی بودی، از چین هایِ لباست، تا لرزشِ خنده هایت.... منطقم را پایمال میکردی، که این بدتر از مُردن است... به وجودم تبی را می انداختی که همان سلامتیِ واقعی بود
********************************
کتاب هایی که دوست دارید، با نانِ صبحتان در هم می آمیزد، آنها همان حالتی را دارند که چهره هایی در یک نظرِ سریع دیده میشوند.. مثلِ روزهایِ پُر نورِ پاییزی و مثلِ زیباییِ زندگی... ساعت ها و ساعت ها باید خواند و خواند، برایِ اینکه بتوان اینچنین رنگی سبک بر روح زد. برایِ این تغییرِ ناچیز در اندرونِ نادیدنیِ شما و در صدایتان و در چشمانتان، در نحوهٔ رفتنتان و در عملکردتان... کتاب مانندِ تسبیحی است که دانه هایِ آن از جوهرِ سیاه است، هر دانه از آن که بینِ انگشتان میغلطد، کلمه ای است که از پسِ کلمهٔ دیگر می آید
از آنچه خوانده اید، هیچ چیز به یاد ندارید، شاید فقط یک جمله.. مثل کودکی هستید که قلعه ای را به او نشان دهند و او فقط یک چیز از آن را به خاطر بسپارد: گیاه کوچکی که بینِ دو تخته سنگ، سبز شده بود
********************************
زندگی هایِ پُر از سر و صدا و پُر از دریچه.. دربارهٔ این زندگی نمیتوان خوب نوشت. مطلبِ جالبی برایِ گفتن، در آن نیست.. فقط در عدمِ حضور است که میتوان خوب دید، فقط در حالتِ کمبود است که میتوان خوب گفت.. برایِ دیدنِ چهرهٔ نابِ یک فقیر، فقط میتوان یک دفترچهٔ دستنویس را ورق زد، و باید به نوشته هایش که در طولِ شب کنارِ هم آمده اند نگاه کرد: میراثی افسانه ای که به هنگامِ خوابِ یک کودک رشد میکند
********************************
زندگیِ مشترک: فضایی است برایِ زندگیِ کاسته شده و شورِ فضایی است برایِ زندگیِ تقسیم شده و عشق نه این است و نه آن
---------------------------------------------
امیدوارم این انتخاب ها را پسندیده باشید
<پیروز باشید و ایرانی>
July 31, 2022
Um dia reconhece-se a palavra sobre a página, lemo-la em voz alta e é um pedaço de deus que se vai para sempre: a primeira fractura no paraíso. Continuamos com a frase seguinte, e o universo que até aí era um todo desfaz-se em frases, nada mais do que frases, terras perdidas no branco da página.
Ainda que a maioria dos textos aqui presentes não me cative pelos temas e pelo foco em figuras míticas e bíblicas, não deixo de recomendar “Um Vestido Curto de Festa” a quem tiver a sorte de o encontrar, porque juntamente com o exórdio inicial, dois deles são dos mais belos elogios à leitura e à escrita que algum dia me passaram pelas mãos.
Uma manhã levanta-se e sai da floresta, entra na cozinha da sua casa, fecha a janela, abre o gás. Uma mulher jovem cai sobre um chão de azulejos e a sua alma cai ao seu lado, a sua alma pesada, mais pesada do que um pássaro morto, uma pomba branca asfixiada pelo gás, sufocada pelo peso do próprio sangue. A jovem mulher acorda no hospital. (...) Está lá tudo, excepto a alma.
- Uma História que Ninguém Queria
Algumas vezes, o marido espanta-se: outro romance. Ela não responde. De resto, como responder a uma questão como esta: porque lês romances, porquê essa mania de mulherzinha? Tanto tempo desperdiçado a ler. Quem entenderia a resposta verdadeira: leio para encontrar um lugar para a dor. Leio para ver, para ver melhor – melhor que na vida – a resplandecente dor de viver. Não leio para ser consolada, visto que sou inconsolável.
- Vida Subterrânea
Uma História que Ninguém Queria - 5*
E deixemo-lo em paz-3*
Fraqueza dos anjos-3*
Olha para mim, olha para mim-3*
Terra prometida-3*
Vida Subterrânea-5*
Vai Jonas, Eu Espero por Ti – 3*
A Entrevista – 3*
Um Vestido Curto de Festa – 4*
Os grandes livros, os maus livros, os jornais, tudo é bom para quem ama ler. Há certamente outras fronteiras entre as pessoas. O dinheiro, por exemplo. Mas esta fronteira, entre os leitores e os outros, é ainda mais cerrada que a do dinheiro. Quem não tem dinheiro tem falta de tudo. A quem não tem leitura falta a própria falta.
Ainda que a maioria dos textos aqui presentes não me cative pelos temas e pelo foco em figuras míticas e bíblicas, não deixo de recomendar “Um Vestido Curto de Festa” a quem tiver a sorte de o encontrar, porque juntamente com o exórdio inicial, dois deles são dos mais belos elogios à leitura e à escrita que algum dia me passaram pelas mãos.
Uma manhã levanta-se e sai da floresta, entra na cozinha da sua casa, fecha a janela, abre o gás. Uma mulher jovem cai sobre um chão de azulejos e a sua alma cai ao seu lado, a sua alma pesada, mais pesada do que um pássaro morto, uma pomba branca asfixiada pelo gás, sufocada pelo peso do próprio sangue. A jovem mulher acorda no hospital. (...) Está lá tudo, excepto a alma.
- Uma História que Ninguém Queria
Algumas vezes, o marido espanta-se: outro romance. Ela não responde. De resto, como responder a uma questão como esta: porque lês romances, porquê essa mania de mulherzinha? Tanto tempo desperdiçado a ler. Quem entenderia a resposta verdadeira: leio para encontrar um lugar para a dor. Leio para ver, para ver melhor – melhor que na vida – a resplandecente dor de viver. Não leio para ser consolada, visto que sou inconsolável.
- Vida Subterrânea
Uma História que Ninguém Queria - 5*
E deixemo-lo em paz-3*
Fraqueza dos anjos-3*
Olha para mim, olha para mim-3*
Terra prometida-3*
Vida Subterrânea-5*
Vai Jonas, Eu Espero por Ti – 3*
A Entrevista – 3*
Um Vestido Curto de Festa – 4*
Os grandes livros, os maus livros, os jornais, tudo é bom para quem ama ler. Há certamente outras fronteiras entre as pessoas. O dinheiro, por exemplo. Mas esta fronteira, entre os leitores e os outros, é ainda mais cerrada que a do dinheiro. Quem não tem dinheiro tem falta de tudo. A quem não tem leitura falta a própria falta.
February 28, 2022
همیشه نوشته های کریستین بوبن رنگ و بوی عرفانی و مذهبی داره. یه نگاه جالبی به زندگی داره و یکم هم راست نمیره سر اصل مطلب. برای خوندن آتارش به نظرم به اتاق ساکت و تمرکز احتیاجه. اما این اثر به نظر من از بقیه آثارش ضعیف تر بود
April 2, 2020
خواندن کارهای لطیف و عارفانه بوبن همیشه لذت بخش است و وادارت میکند به زندگی از زاویه ای دیگر نگاه کنی
معنویت نقش پررنگی در آثار او دارد و معصومیت کودکی سرچشمه این معنویت است
اگرچه کمی تعقید در کلامش هست اما آن را به کشف هایی که در ذات زندگی میکند میتوان بخشید
📙 در کودکی یک روز کلمه را روی صفحه ی کتاب می شناسیم. آن را با صدای بلند می خوانیم، انگار به خداوند دست یافته ایم.
انگار قسمتی از بهشت را به ما بخشیده اند. با کلمه ی بعدی ادامه می دهیم و دنیا به چشممان در کلمات خلاصه می شود، زمین های گمشده در سفیدی کاغذ.
📙 وقتی برای نخستین بار به خواندن دست می یابیم، شدیدا احساس خوشبختی می کنیم. در ضمن کلمات را هم توانسته ایم هجی کنیم، انگار گشت وگذاری در تاریکی ها کرده ایم، از خوشبختی هم فراتر می رود، شاید باید از شعف و شادی صحبت کنیم، و در عین حال از وحشت، شادی همیشه همراه با وحشت است. پس از این پایان دنیا، چیز دیگری آغاز می شود.
📙 برای بسیاری افراد، احساس کسالت. وقتی می خوانی چیزی بی ارزش را می خری، جایی در کلاس، یا نقشی در اداره ای یا کارخانه ای.
پس خواندن را رها می کنی، تنها آنچه را لازم است از روی اجبار می خوانی. دیگر در آن شادی نیست. حتی دیگر لذتی هم در آن نیست. هیچ چیز جز اطاعت در آن نیست، زیرا اطاعت لازمه ی اتمام تحصیلات است. رفتن تا به انتهای تحصیلات، نا دروازه های تنهایی.
📙 پس از آن تو دیگر هیچ چیز نمی خوانی، حتی روزنامه را. جزو افرادی می شود که حتی یک کتاب هم در خانه ندارند. این افراد، برای نویسندگان معمای غریبی هستند. به خانه ای که زیر کوهی از شن مانده است می مانند، به دنیای آنان راه نمی یابی، نه کتاب به زندگی شان راه دارد و نه شيطان. گه گاه لغت نامه ای، دایرة المعارفی که توسط فروشنده ای زیرک تر از بقیه به آنان فروخته می شود. برای سالهای بعد، برای روز مبادا، درست برایمان مثل یک نیمکت هستند، نیمکتی که کمی عجیب است. نه از چوب بلوط است و نه از درخت کاج، نمیکت کوچکی از بیست جلد کاغذ، که پول آن را به طور نقد پرداخته ایم ولی به آن دست نخواهیم زد.
📙 گاهی هم برای تعدادی کم، تعدادی بسیار کم، انفافی دیگر، به صورتی دیگر می افتد. اینان اهل مطالعه اند. این کار را در سنی شروع می کنند که دیگران آن را رها می کنند، حدود هشت بانه سالگی، خود را عرف در مطالعه می کنند و از آن بیرون نمی آیند. با شوق زیادی کشف می کنند که این لذت بی پایان است. با شوفی همراه با نرس. در اولین تجربه کمی از آن دور می شوند ولی نمی توان از آن گذشت و رفت. از زمانی که به تنهایی خود پی می برند، #تنهایی، تنهایی زبانها، تنهایی روح، دیگر تا پایان شب زندگی مطالعه را رها نمی کنند و با آن باقی می مانند. در کمال رضایت همه چیز و همه کس را ترک می کنند برای بودن با این تنهایی هرچه بیشتر پیش می روند، بیشتر خود را می کاوند، بیشتر می خوانند و کمتر می دانند. این افراد کسانی هستند که نویسندگان، کتاب فروش ها، ناشران و ویراستاران به وجود آنان زنده اند.
📙 برای کسی که عشق به خواندن دارد، کتاب های بد، روزنامه ها، همگی جالب اند. همگی مثل غذا برای یک گرسنه هستند و عده ای هرگز نمی خوانند و عده ای جز خواندن کاری ندارند.
بین افراد مرزهایی وجود دارد. مثل پول. اما مرز بین کسانی که اهل مطالعه اند و آنان که نیستند غیرقابل عبورتر است.
🍀 آن که پول ندارد، چیزی کم دارد. ولی آن که نمی خواند دیگر هیچ ندارد.
📙دیواری که بین افراد ثروتمند و افراد فقیر وجود دارد بسیار مشهود است. این دیوار می تواند در جاهای مختلف ضخیم تر با نازک تر شود، ولی دیوار میان آنان که می خوانند و سایر افراد بیشتر در زمین فرو رفته است و در زیر چهره ها پنهان است. ثروتمندانی هستند که دست به کتاب نمی زنند. فقیرانی هستند که سراپا شور خواندن اند، کجایند فقيرات، کجا هستند ثروتمندان، مرده ها کجا هستند، زنده ها کجایند؟پاسخ دادن به این ها غیر ممکن است.
آنان که هرگر نمی خوانند، جماعت خاموش را تشکیل می دهند، اشیاء برای آنان جای کلمات را می گیرند، اگر پول باشد اتومبیل هایی با صندلی های چرمی و اگر نباشد، اشیاء زینتی روی سفره های کوچک.
📙 وقتی می خوانیم انگار از کالبد خود خارج می شویم. با روح اندیشه به مبادله می پردازیم که شعله آتشی است در باد.
زندگی که در آن مطالعه جایی ندارد، زندگی ای است که از آن بیرون نمی آییم هرگز آن را ترک نمی کنیم، زندگی ای است روی هم انباشته. خفه شده...
معنویت نقش پررنگی در آثار او دارد و معصومیت کودکی سرچشمه این معنویت است
اگرچه کمی تعقید در کلامش هست اما آن را به کشف هایی که در ذات زندگی میکند میتوان بخشید
📙 در کودکی یک روز کلمه را روی صفحه ی کتاب می شناسیم. آن را با صدای بلند می خوانیم، انگار به خداوند دست یافته ایم.
انگار قسمتی از بهشت را به ما بخشیده اند. با کلمه ی بعدی ادامه می دهیم و دنیا به چشممان در کلمات خلاصه می شود، زمین های گمشده در سفیدی کاغذ.
📙 وقتی برای نخستین بار به خواندن دست می یابیم، شدیدا احساس خوشبختی می کنیم. در ضمن کلمات را هم توانسته ایم هجی کنیم، انگار گشت وگذاری در تاریکی ها کرده ایم، از خوشبختی هم فراتر می رود، شاید باید از شعف و شادی صحبت کنیم، و در عین حال از وحشت، شادی همیشه همراه با وحشت است. پس از این پایان دنیا، چیز دیگری آغاز می شود.
📙 برای بسیاری افراد، احساس کسالت. وقتی می خوانی چیزی بی ارزش را می خری، جایی در کلاس، یا نقشی در اداره ای یا کارخانه ای.
پس خواندن را رها می کنی، تنها آنچه را لازم است از روی اجبار می خوانی. دیگر در آن شادی نیست. حتی دیگر لذتی هم در آن نیست. هیچ چیز جز اطاعت در آن نیست، زیرا اطاعت لازمه ی اتمام تحصیلات است. رفتن تا به انتهای تحصیلات، نا دروازه های تنهایی.
📙 پس از آن تو دیگر هیچ چیز نمی خوانی، حتی روزنامه را. جزو افرادی می شود که حتی یک کتاب هم در خانه ندارند. این افراد، برای نویسندگان معمای غریبی هستند. به خانه ای که زیر کوهی از شن مانده است می مانند، به دنیای آنان راه نمی یابی، نه کتاب به زندگی شان راه دارد و نه شيطان. گه گاه لغت نامه ای، دایرة المعارفی که توسط فروشنده ای زیرک تر از بقیه به آنان فروخته می شود. برای سالهای بعد، برای روز مبادا، درست برایمان مثل یک نیمکت هستند، نیمکتی که کمی عجیب است. نه از چوب بلوط است و نه از درخت کاج، نمیکت کوچکی از بیست جلد کاغذ، که پول آن را به طور نقد پرداخته ایم ولی به آن دست نخواهیم زد.
📙 گاهی هم برای تعدادی کم، تعدادی بسیار کم، انفافی دیگر، به صورتی دیگر می افتد. اینان اهل مطالعه اند. این کار را در سنی شروع می کنند که دیگران آن را رها می کنند، حدود هشت بانه سالگی، خود را عرف در مطالعه می کنند و از آن بیرون نمی آیند. با شوق زیادی کشف می کنند که این لذت بی پایان است. با شوفی همراه با نرس. در اولین تجربه کمی از آن دور می شوند ولی نمی توان از آن گذشت و رفت. از زمانی که به تنهایی خود پی می برند، #تنهایی، تنهایی زبانها، تنهایی روح، دیگر تا پایان شب زندگی مطالعه را رها نمی کنند و با آن باقی می مانند. در کمال رضایت همه چیز و همه کس را ترک می کنند برای بودن با این تنهایی هرچه بیشتر پیش می روند، بیشتر خود را می کاوند، بیشتر می خوانند و کمتر می دانند. این افراد کسانی هستند که نویسندگان، کتاب فروش ها، ناشران و ویراستاران به وجود آنان زنده اند.
📙 برای کسی که عشق به خواندن دارد، کتاب های بد، روزنامه ها، همگی جالب اند. همگی مثل غذا برای یک گرسنه هستند و عده ای هرگز نمی خوانند و عده ای جز خواندن کاری ندارند.
بین افراد مرزهایی وجود دارد. مثل پول. اما مرز بین کسانی که اهل مطالعه اند و آنان که نیستند غیرقابل عبورتر است.
🍀 آن که پول ندارد، چیزی کم دارد. ولی آن که نمی خواند دیگر هیچ ندارد.
📙دیواری که بین افراد ثروتمند و افراد فقیر وجود دارد بسیار مشهود است. این دیوار می تواند در جاهای مختلف ضخیم تر با نازک تر شود، ولی دیوار میان آنان که می خوانند و سایر افراد بیشتر در زمین فرو رفته است و در زیر چهره ها پنهان است. ثروتمندانی هستند که دست به کتاب نمی زنند. فقیرانی هستند که سراپا شور خواندن اند، کجایند فقيرات، کجا هستند ثروتمندان، مرده ها کجا هستند، زنده ها کجایند؟پاسخ دادن به این ها غیر ممکن است.
آنان که هرگر نمی خوانند، جماعت خاموش را تشکیل می دهند، اشیاء برای آنان جای کلمات را می گیرند، اگر پول باشد اتومبیل هایی با صندلی های چرمی و اگر نباشد، اشیاء زینتی روی سفره های کوچک.
📙 وقتی می خوانیم انگار از کالبد خود خارج می شویم. با روح اندیشه به مبادله می پردازیم که شعله آتشی است در باد.
زندگی که در آن مطالعه جایی ندارد، زندگی ای است که از آن بیرون نمی آییم هرگز آن را ترک نمی کنیم، زندگی ای است روی هم انباشته. خفه شده...
May 20, 2015
بوبن با این همه کتابی که نوشته، من رو هنوز سخت طرفدار خودش نگه داشته. این کتاب البته جزء بهترین هاش نیست، ولی عطر و بوی بوبن رو داره به هرحال
August 14, 2017
Cet auteur est un enfant bohème qui sait parler à mon âme. Il me berce et m'apaise et chacun de ses mots est une brise de velours. Un ravissement. Je n'ai encore jamais rencontré d'auteur si proche de mon cœur et de mes pensées. Il sait comme nul autre parler de la vie, de l'amour, du temps qui passe, de la nature et des vraies valeurs qui me sont si chères.
+ : tout
- : RAS
April 19, 2009
صفحه ی ۶۶ : "میخوانم برای اینکه مطالعه را جایگزین دردهایم کنم . میخوانم تا ببینم . نمیخوانم تا تسکین یابم ، چون تسکینپذیر نیستم . نمیخوانم تا بفهمم ، زیرا چیزی برای فهمیدن نیست . میخوانم تا ببینم که در زندگی درد میکشم . فقط ببینم . " ـ
June 16, 2017
میخوانم برای اینکه مطالعه را جایگزین دردهایم کنم.... میخوانم تا ببینم که در زندگی درد میکشم
فقط ببینم
January 5, 2021
«[...] leio para encontrar um lugar para a dor. Leio para ver, para ver melhor -- melhor que na vida -- a resplandecente dor de viver. Não leio para ser consolada, visto que sou inconsolável. Não leio para compreender porque não há nada a compreender. Leio para ver a vida em sofrimento dentro da minha vida -- simplesmente ver.» (P. 70)
August 20, 2017
Ce livre doit être lu par chaque personne passionnée de lecture ! Un de mes livres préférés de tout les temps.
June 19, 2021
O adulto é sério, o trabalho é digno, comprar uma casa, criar uma família, trabalhar em coisas que não se gosta ou que se gosta o suficiente para ter dinheiro e um futuro estável, isso sim é honra, boa vida! viver como formiga, pensar como Homem!
Acordar miserável, culpar a sua fúria no outro, sorrir duramente quando se fala de sonho, pensar "que ingénuo, há de se desiludir" e depois de soltar um grande e altivo "hmpf!"...sentir uma pontada dilacerante de amargura no coração. Eis a seriedade! o projeto que todos procuramos atingir, o tão respeitável crescimento pessoal! Seguir o sonho é infantilidade, viver de paixões e incerteza é irresponsável, rir-se demasiado é pouco inteligente. Não pensar na reforma é pouco perspicaz...tem que se viver a pensar na morte, mudar de alma caso ela não nos dê dinheiro e todos os dias à noitinha repetir para si mesmo que se tem sucesso, que somos pessoas sérias, que tem de ser, que é assim a vida, que não se está assim tão mal, ao menos se chegarmos até aos 70, reforma não se perde, ora vê lá, trocaria isto por alguma coisa? aproveitar a velhice, se a tiver, em vez da juventude que todos os dias desponta em mim?
Conhecer-se a si próprio, respeitar o coração, rejeitar o que nos impede de ser, desligar-se de pertencer e assim finalmente, pertencer. Haverá trabalho mais sério do que este?
Um livro sobre a fraqueza e o valor da emoção num mundo racional. Um livro sobre ser humano num mundo dos humanos-máquina. Um apelo a que se acorde deste transe para mirar o ganso trespassado pela flecha e no meio da neve, reconhecer o sangue como seu, ferver de medo da morte, esquecer o dever, esperar o amor.
"Escutas o sermão em silêncio e, de seguida, olhas em volta, demoradamente: não há traço de um adulto sequer. Crianças mal-humoradas, sim, muitas. Crianças tristes que trabalham, ganham dinheiro, desperdiçam o seu tempo, a sua força. Mas adultos, nenhum, nem vestígio deles sequer"
"E o mais belo está aí (...) na inconsequência de deus, na fraqueza de um deus que se deixa atingir pelo abandono das pessoas, um deus que anula o seu decreto, um deus louco que contradiz o deus sábio, vemos o vento hesitar subitamente (...) e ceder diante de tanta luz e tanta infância, abandonar subitamente toda a violência, manter apenas a força da ternura, dizer há algo mais forte que eu, mais forte que deus tempestade, mais santo que o deus luz, e inclinar-se, inclinar-se e rir loucamente diante de duas crianças de dez anos perdidas numa terra morta (...)."
"Tiraste-me o peso da sabedoria, que é bem pior que a própria morte. Deste-me a febre que é a verdadeira saúde."
Acordar miserável, culpar a sua fúria no outro, sorrir duramente quando se fala de sonho, pensar "que ingénuo, há de se desiludir" e depois de soltar um grande e altivo "hmpf!"...sentir uma pontada dilacerante de amargura no coração. Eis a seriedade! o projeto que todos procuramos atingir, o tão respeitável crescimento pessoal! Seguir o sonho é infantilidade, viver de paixões e incerteza é irresponsável, rir-se demasiado é pouco inteligente. Não pensar na reforma é pouco perspicaz...tem que se viver a pensar na morte, mudar de alma caso ela não nos dê dinheiro e todos os dias à noitinha repetir para si mesmo que se tem sucesso, que somos pessoas sérias, que tem de ser, que é assim a vida, que não se está assim tão mal, ao menos se chegarmos até aos 70, reforma não se perde, ora vê lá, trocaria isto por alguma coisa? aproveitar a velhice, se a tiver, em vez da juventude que todos os dias desponta em mim?
Conhecer-se a si próprio, respeitar o coração, rejeitar o que nos impede de ser, desligar-se de pertencer e assim finalmente, pertencer. Haverá trabalho mais sério do que este?
Um livro sobre a fraqueza e o valor da emoção num mundo racional. Um livro sobre ser humano num mundo dos humanos-máquina. Um apelo a que se acorde deste transe para mirar o ganso trespassado pela flecha e no meio da neve, reconhecer o sangue como seu, ferver de medo da morte, esquecer o dever, esperar o amor.
"Escutas o sermão em silêncio e, de seguida, olhas em volta, demoradamente: não há traço de um adulto sequer. Crianças mal-humoradas, sim, muitas. Crianças tristes que trabalham, ganham dinheiro, desperdiçam o seu tempo, a sua força. Mas adultos, nenhum, nem vestígio deles sequer"
"E o mais belo está aí (...) na inconsequência de deus, na fraqueza de um deus que se deixa atingir pelo abandono das pessoas, um deus que anula o seu decreto, um deus louco que contradiz o deus sábio, vemos o vento hesitar subitamente (...) e ceder diante de tanta luz e tanta infância, abandonar subitamente toda a violência, manter apenas a força da ternura, dizer há algo mais forte que eu, mais forte que deus tempestade, mais santo que o deus luz, e inclinar-se, inclinar-se e rir loucamente diante de duas crianças de dez anos perdidas numa terra morta (...)."
"Tiraste-me o peso da sabedoria, que é bem pior que a própria morte. Deste-me a febre que é a verdadeira saúde."
March 29, 2024
1er Bobin !
January 13, 2014
Plutôt un exercice de style qu'une histoire. Les chapitres n'ont aucun lien entre eux. On lit comme on regarde une collection de photo. le texte est très imagé et l'écriture magnifique. Certains ont résonné avec des souvenirs et m'ont fait vibrer. D'autres m'ont laissé indifférent. J'aimerais retrouver ce style à l'intérieur d'une histoire.
July 6, 2018
متنی ظریف با کلامی لطیف. همین
ترجمه زیبایی داشت
ترجمه زیبایی داشت
December 16, 2022
Monsieur Bobin.... La beauté de vos mots est unique.
May 31, 2021
Dos melhores livros que li… um autor que desconhecia até à recente publicação deste Um Vestido Curto de Festa, pela editora Barco Bêbado.
Conjunto de ensaios de um lirismo extraordinário, de uma escrita soberba, sobre livros, leitura, mas também (ou sobretudo) sobre a vida e tudo o que ela nos tira e acrescenta.
Daquelas obras que nos acolhe, envolve, mas que nos desassossega e “agride”, que degustamos e saboreamos, bebendo de cada frase os sentidos e as sílabas a desejar que não acabem…
“Lemos como amamos, entramos na leitura como nos apaixonamos: por esperança. Por impaciência.
Sob o efeito de um desejo, sob o erro invencível de tal desejo: encontrar o sono num só corpo, tocar o silêncio numa única frase. Por impaciência, por esperança.”
Conjunto de ensaios de um lirismo extraordinário, de uma escrita soberba, sobre livros, leitura, mas também (ou sobretudo) sobre a vida e tudo o que ela nos tira e acrescenta.
Daquelas obras que nos acolhe, envolve, mas que nos desassossega e “agride”, que degustamos e saboreamos, bebendo de cada frase os sentidos e as sílabas a desejar que não acabem…
“Lemos como amamos, entramos na leitura como nos apaixonamos: por esperança. Por impaciência.
Sob o efeito de um desejo, sob o erro invencível de tal desejo: encontrar o sono num só corpo, tocar o silêncio numa única frase. Por impaciência, por esperança.”
August 18, 2022
Con frases breves y una prosa transparente y poética, Christian Bobin nos regala diez relatos cuyo hilo conductor es la lectura y la escritura, y entrelazados con ambas, el amor, la infancia, la divinidad, la belleza oculta en lo cotidiano, la mirada pausada, la esperanza, la vida y la muerte. Para disfrutar leyendo.
June 7, 2021
Uma delícia...!
August 8, 2023
Soft and poetic, simple novel about life
December 28, 2023
c’est dommage que ce soit que de courtes histoires sans lien en mode nouvelle parce que j’aime tjs pas ça. mais bobin est trop fort quand même, c’était trop beau !
November 6, 2019
Ce livre est une merveille !!
January 20, 2023
돈이 있는 사람들의 흰 손이 있고 몽상하는 사람들의 섬세한 손이 있다. 그런데 다른 한 편에는 손이라고는 아예 없는 사람들, 황금도 잉크도 박탈당한 사람들이 존재한다. 사실 그런 사람들이 있기에 글을 쓰는 것이다. 오직 그 때문이다. 그것이 아니라면, 요컨대 타자를 지향하는 글이 아니라면 흥미로운 글일 수 없다. 글쓰기는 분열된 세상과 끝장을 보기 위한 것이며, 계급체제에 등을 돌림으로써 건드릴 수 없는 것들을 건드리기 위한 것이다. 그 사람들은 결코 읽지 않을 한 권의 책을 바로 그들에게 바치기 위해서이다. -서문 중
사실 자기 자신에 대해서가 아니라면 삶에서 아무것도 배울 게 없고 알아야 할 것도 없다. 물론 혼자 배울 수 있는 게 아니다. 자신의 가장 내밀한 부분에 이르려면 누군가를 거쳐야 한다. 어떤 사랑을, 어떤 말이나 얼굴을 거쳐야 한다. - Regarde-moi, regarde-moi
독서가 무슨 쓸모가 있을까. 전혀 혹은 거의 쓸모가 없다. 사랑이 그렇고 놀이가 그런 것처럼. 그것 기도와도 같다. 책은 검은 잉크로 만들어진 묵주여서, 한 단어 한단어가 손가락 사이에서 알알이 구른다. - Terre promise
아직도 소설이냐고, 남편은 놀라곤 한다. 그녀는 입을 다문다. 그 물음에 답하려면 왜 소설을 읽는지, 하는 의문에 먼저 답해야겠기에. 왜 여자들이 그런 기벽에 열중하는지, 독서에 시간을 낭비하는지 말이다. 내가 책을 읽는 건, 고통이 제자리를 찾게 하려는거예요, 라는 진정한 답변을 이해할 사람이 누굴까.
내가 책을 읽는 건, 보기 위해서예요. 삶의 반짝이는 고통을, 현실에서보다 더 잘 보기 위해서예요. 위안을 받자고 책을 읽는 게 아닙니다. 난 위로받을 길 없는 사람이니까. 무언가를 이해하려고 읽는 것도 아니예요. 이해해야 할 건 없으니까. 내가 책을 읽는 건 내 삶 속에서 괴로워하는 생명을 보기 위해섭니다. 그저 보려는 겁니다. - Vie souterraine
사랑 밖에서는 아무것도 알 수 없다. 사랑 안에는 알 수 없는 것들뿐이다.
당신은 죽음보다 해로운 지혜를 내게서 지워버렸다. 당신은 내게 진정한 건강인 열병을 가져다주었다.
사랑은 언제나 우리의 얼굴에서 어둠을 걷어내고 순결한 아이의 얼굴을 되돌려준다. 시간은 ���무것도 아니라는 듯이. 사랑이 전부라는 듯이. - Une petite robe de fête
사실 자기 자신에 대해서가 아니라면 삶에서 아무것도 배울 게 없고 알아야 할 것도 없다. 물론 혼자 배울 수 있는 게 아니다. 자신의 가장 내밀한 부분에 이르려면 누군가를 거쳐야 한다. 어떤 사랑을, 어떤 말이나 얼굴을 거쳐야 한다. - Regarde-moi, regarde-moi
독서가 무슨 쓸모가 있을까. 전혀 혹은 거의 쓸모가 없다. 사랑이 그렇고 놀이가 그런 것처럼. 그것 기도와도 같다. 책은 검은 잉크로 만들어진 묵주여서, 한 단어 한단어가 손가락 사이에서 알알이 구른다. - Terre promise
아직도 소설이냐고, 남편은 놀라곤 한다. 그녀는 입을 다문다. 그 물음에 답하려면 왜 소설을 읽는지, 하는 의문에 먼저 답해야겠기에. 왜 여자들이 그런 기벽에 열중하는지, 독서에 시간을 낭비하는지 말이다. 내가 책을 읽는 건, 고통이 제자리를 찾게 하려는거예요, 라는 진정한 답변을 이해할 사람이 누굴까.
내가 책을 읽는 건, 보기 위해서예요. 삶의 반짝이는 고통을, 현실에서보다 더 잘 보기 위해서예요. 위안을 받자고 책을 읽는 게 아닙니다. 난 위로받을 길 없는 사람이니까. 무언가를 이해하려고 읽는 것도 아니예요. 이해해야 할 건 없으니까. 내가 책을 읽는 건 내 삶 속에서 괴로워하는 생명을 보기 위해섭니다. 그저 보려는 겁니다. - Vie souterraine
사랑 밖에서는 아무것도 알 수 없다. 사랑 안에는 알 수 없는 것들뿐이다.
당신은 죽음보다 해로운 지혜를 내게서 지워버렸다. 당신은 내게 진정한 건강인 열병을 가져다주었다.
사랑은 언제나 우리의 얼굴에서 어둠을 걷어내고 순결한 아이의 얼굴을 되돌려준다. 시간은 ���무것도 아니라는 듯이. 사랑이 전부라는 듯이. - Une petite robe de fête
July 12, 2010
Translated from the French by Alison Anderson
First, I have to admit I didn't know what a lyric essay was, so I had to look it up. Turns out it has nothing to do with music (LOL), but is rather a sort of hybrid between an essay and a poem. Then I started reading this book, A Little Party Dress, by Christian Bobin, and I realized there must be a better definition. In these lyric essays, each section is more like an informal commentary on a theme, without coming across as being a lecture or a self-help book. The book itself defines it as "meditative prose".
However you define it, it's lovely. It includes thoughtful reflections on time, books, family, and indirectly, our attitude in life. Bobin discusses books in many places, such as in "A Story Nobody Wanted":
"The wall between readers and everyone else goes far deeper into the earth, beneath faces. There are wealthy people who never touch a book. There are poor people who are consumed by their passion for reading. Who is rich, and who is poor; who is dead, and who is living? Those who never read are a taciturn race. Objects take the place of words: cars with leather seats for those who have money, ornaments on doilies for those who don't. A life without reading is a life one never leaves, a life piled up upon itself, stifled by everything it holds on to...." He describes the void felt by those who can't look out into another world in books, who are left closed in by their own fences. Given that he's essentially preaching to the choir, because those reading these essays are obviously readers already, it might seem self-aggrandizing and smug. It isn't. Instead it reminds the reader to read meditatively and to slow down and enjoy simple pleasures.
In "May He Be Left In Peace", he talks about fatigue and life's constant rush, set in the context of Percival's quest and his ultimate realization:
"Tired people are good at business, they build houses, pursue careers. To flee their fatigue they do all these things, and in fleeing they sumbit to fatigue. Their time is lacking in time. Everything they do more and more of, they do less and less of. Their lives are lacking in life."
One of my favorites is "Promised Land" where he describes the plight of the 'mass-produced' businessman, travelling, rushing and controlling:
"In his haste he takes the void with him. However often he speaks, he hears only himself. However far he goes, he finds only himself. Whereever he goes he leaves behind a stain of gray; he sleeps in the midst of what he sees. And so you say to yourself: these people who travel so much never take a single step forward. To really see something, you have to be able to touch its opposite...The businessman is merely the latest avatar, the most recent version of the pale man...He is the man with the weakest identity-that of keeping things in their place, that of the eternal lie of living in society."
He contrasts this man with a simpler man, of seeming no importance. And comparitively reflects on the meaningfulness of each in a way that isn't dismissive but insightful.
The translator, Alison Anderson, describes Bobin's work: "He’s not edgy, or trendy, or experimental; he’s deeply reflective, almost religious. Maybe people aren’t used to thinking about life in a philosophical way, at least not through literature." (from Scott Esposito at Two Words: Center for the Art of Translation at http://catranslation.org/blog/2010/03...)
Of everything I've read this past year, this is one I think I will return to, enjoying the short essays and the honest style of the prose. The author writes in such a beautiful way, it's almost as if this review needs a special font to illustrate it. Their is no arrogance in the writing, even though it points at many of the flaws in modern life.
First, I have to admit I didn't know what a lyric essay was, so I had to look it up. Turns out it has nothing to do with music (LOL), but is rather a sort of hybrid between an essay and a poem. Then I started reading this book, A Little Party Dress, by Christian Bobin, and I realized there must be a better definition. In these lyric essays, each section is more like an informal commentary on a theme, without coming across as being a lecture or a self-help book. The book itself defines it as "meditative prose".
However you define it, it's lovely. It includes thoughtful reflections on time, books, family, and indirectly, our attitude in life. Bobin discusses books in many places, such as in "A Story Nobody Wanted":
"The wall between readers and everyone else goes far deeper into the earth, beneath faces. There are wealthy people who never touch a book. There are poor people who are consumed by their passion for reading. Who is rich, and who is poor; who is dead, and who is living? Those who never read are a taciturn race. Objects take the place of words: cars with leather seats for those who have money, ornaments on doilies for those who don't. A life without reading is a life one never leaves, a life piled up upon itself, stifled by everything it holds on to...." He describes the void felt by those who can't look out into another world in books, who are left closed in by their own fences. Given that he's essentially preaching to the choir, because those reading these essays are obviously readers already, it might seem self-aggrandizing and smug. It isn't. Instead it reminds the reader to read meditatively and to slow down and enjoy simple pleasures.
In "May He Be Left In Peace", he talks about fatigue and life's constant rush, set in the context of Percival's quest and his ultimate realization:
"Tired people are good at business, they build houses, pursue careers. To flee their fatigue they do all these things, and in fleeing they sumbit to fatigue. Their time is lacking in time. Everything they do more and more of, they do less and less of. Their lives are lacking in life."
One of my favorites is "Promised Land" where he describes the plight of the 'mass-produced' businessman, travelling, rushing and controlling:
"In his haste he takes the void with him. However often he speaks, he hears only himself. However far he goes, he finds only himself. Whereever he goes he leaves behind a stain of gray; he sleeps in the midst of what he sees. And so you say to yourself: these people who travel so much never take a single step forward. To really see something, you have to be able to touch its opposite...The businessman is merely the latest avatar, the most recent version of the pale man...He is the man with the weakest identity-that of keeping things in their place, that of the eternal lie of living in society."
He contrasts this man with a simpler man, of seeming no importance. And comparitively reflects on the meaningfulness of each in a way that isn't dismissive but insightful.
The translator, Alison Anderson, describes Bobin's work: "He’s not edgy, or trendy, or experimental; he’s deeply reflective, almost religious. Maybe people aren’t used to thinking about life in a philosophical way, at least not through literature." (from Scott Esposito at Two Words: Center for the Art of Translation at http://catranslation.org/blog/2010/03...)
Of everything I've read this past year, this is one I think I will return to, enjoying the short essays and the honest style of the prose. The author writes in such a beautiful way, it's almost as if this review needs a special font to illustrate it. Their is no arrogance in the writing, even though it points at many of the flaws in modern life.
May 25, 2016
1994's Une petite robe de fête is a collection of lyrical essays, a mode that combines the reflective essay with the prose poem. Each one is a brief rumination, like the snippet of a dream or pause in the midst of daily life, with a focus on childhood and the transcendental power of literature. Bobin's introduction establishes a link between the two with reading as the boundary between innocence and knowledge.
The three recurring tropes are the imaginative child, the transported reader, and the dull non-reading adult. The relationship between them is an uneasy, paradoxical one. Learning to read represents "a little piece of god departing, a first fracture in paradise," yet also keeps alive that spirit of boundless creativity. In the end, human growth is inevitable and accompanied by responsibility and conformity.
The reading adult is the compromise between the two, standing apart from, say, a crowd of businessmen, the "same man, in dozens of copies. . . You look at them fearfully, the way as a child you used to look at dried-up old people with their somber voices" ("Promised Land"). Loss is another central motif, stemming from that original loss in the early days of school. To adults, this is often the loss of love, explored in the title piece as a redemptive but transient echo of childhood.
A Little Party Dress ultimately fulfills its own themes as the perfect book to come back to again. No essay is more than ten pages, wonderfully suited for those quiet moments in time when the philosophical mood sets in.
Review Copy
Original Review
The three recurring tropes are the imaginative child, the transported reader, and the dull non-reading adult. The relationship between them is an uneasy, paradoxical one. Learning to read represents "a little piece of god departing, a first fracture in paradise," yet also keeps alive that spirit of boundless creativity. In the end, human growth is inevitable and accompanied by responsibility and conformity.
She leaves the white horse with regret. Each time it's the eternal question, the dark riddle: why can't I stay there? Since I'm happy there. Since when I'm close to the white horse I'm closest to myself. Why do I have to progress, to continue, when then are there all these hours that take me away from myself and from everything that matters. You don't know how to respond. You can't respond, because like her you've already met your own life in play - and nowhere else. ("Look at me, look at me")
The reading adult is the compromise between the two, standing apart from, say, a crowd of businessmen, the "same man, in dozens of copies. . . You look at them fearfully, the way as a child you used to look at dried-up old people with their somber voices" ("Promised Land"). Loss is another central motif, stemming from that original loss in the early days of school. To adults, this is often the loss of love, explored in the title piece as a redemptive but transient echo of childhood.
A Little Party Dress ultimately fulfills its own themes as the perfect book to come back to again. No essay is more than ten pages, wonderfully suited for those quiet moments in time when the philosophical mood sets in.
Review Copy
Original Review
June 5, 2021
“Os livros amados misturam-se no pão que comes, entram para dentro de nós pela janela do sonho e esgueiram-se para um quarto onde nunca entras, o mais escondido, o mais retirado. Horas e horas de leitura para este ligeiro tingir da alma, para esta ínfima variação do invisível em ti, na tua voz, nos teus olhos, na tua forma de estar e fazer.”
July 5, 2023
یه چیز دیگه بود اصلا، انتظار نداتشم :/
January 16, 2022
"No início, não lemos. No despontar da vida, na aurora do olhar. Tragamos a vida pela boca, com as mãos, mas ainda não manchámos os olhos de tinta."
"Um dia reconhece-se a palavra sobre a página, lemo-la em voz alta e é um pedaço de deus que se vai para sempre: a primeira fractura no paraíso. Continuamos com a palavra seguinte, e o universo que até aí era um todo desfaz-se em frases, nada mais do que frases, terras perdidas no branco da página."
"Tu que viajas pouco, tu que nunca viajas, às vezes acontece-te apanhar um comboio. Na estação vêem-se muitos homens de negócios: reconhece-los a léguas, por um denominador comum: a ausência de rosto. O mesmo homem tem dezenas de exemplares. O mesmo homem jovem, envelhecido pelas palavras, embrumado no seu futuro."
"É com o final da infância que a espera começa. É depois de morrermos que começamos a esperar."
Um livro sobre as palavras, os livros, a tinta. O que elas trazem ao ser humano, e como influenciam a nossa vida, a sua relevância, o amor. E escrito duma forma profunda e empática.
Há algumas histórias (outras nem tanto) que imediatamente me relacionei, como pessoa e como me relaciono com a minha existência. Uma pequena pérola.
Uma pequena nota à tradução: perfeita.
"Um dia reconhece-se a palavra sobre a página, lemo-la em voz alta e é um pedaço de deus que se vai para sempre: a primeira fractura no paraíso. Continuamos com a palavra seguinte, e o universo que até aí era um todo desfaz-se em frases, nada mais do que frases, terras perdidas no branco da página."
"Tu que viajas pouco, tu que nunca viajas, às vezes acontece-te apanhar um comboio. Na estação vêem-se muitos homens de negócios: reconhece-los a léguas, por um denominador comum: a ausência de rosto. O mesmo homem tem dezenas de exemplares. O mesmo homem jovem, envelhecido pelas palavras, embrumado no seu futuro."
"É com o final da infância que a espera começa. É depois de morrermos que começamos a esperar."
Um livro sobre as palavras, os livros, a tinta. O que elas trazem ao ser humano, e como influenciam a nossa vida, a sua relevância, o amor. E escrito duma forma profunda e empática.
Há algumas histórias (outras nem tanto) que imediatamente me relacionei, como pessoa e como me relaciono com a minha existência. Uma pequena pérola.
Uma pequena nota à tradução: perfeita.
February 12, 2023
4.
Écriture magnifique qui peint les choses simples de la vie. De là, Christian Bobin nous invite dans ses pensées. J’en ai adoré certaines, qui m’ont beaucoup parlé, mais je me suis plus perdue dans d’autres, n’arrivant pas à suivre le fil.
C’est une lecture qui nous ramène en enfance, lorsqu’on s’émerveillait pour chaque détail de la vie.
Les pages intitulées "Une petite robe de fête", comme le livre, étaient très jolies !
Écriture magnifique qui peint les choses simples de la vie. De là, Christian Bobin nous invite dans ses pensées. J’en ai adoré certaines, qui m’ont beaucoup parlé, mais je me suis plus perdue dans d’autres, n’arrivant pas à suivre le fil.
À quoi reconnaît-on les gens fatigués. À ce qu'ils font des choses sans arrêt. À ce qu'ils rendent impossible l'entrée en eux d'un repos, d'un silence, d'un amour. Les gens fatigués font des affaires, bâtissent des maisons, suivent une carrière. C'est pour fuir la fatigue qu'ils font toutes ces choses, et c'est en la fuyant qu'ils s'y soumettent.
C’est une lecture qui nous ramène en enfance, lorsqu’on s’émerveillait pour chaque détail de la vie.
On vous dit parfois tu exagères, il ne faut pas tout laisser faire, tu devrais être plus adulte. Vous écoutez la leçon de choses en silence, ensuite vous regardez autour de vous, longtemps : pas trace d'un seul adulte. Des enfants maussades, oui, beaucoup. Des enfants tristes qui travaillent, gagnent de l'argent, dépensent leur temps, leur force. Mais des adultes, aucun, aucune trace.
Les pages intitulées "Une petite robe de fête", comme le livre, étaient très jolies !
Demeure encore la fièvre de cette lecture - cette bonne faiblesse, si longue à s'en aller.
C'est la même que vous retrouvez après l'amour, ou vers la fin d'une promenade. On dirait une fatigue, mais une fatigue d'un genre particulier, une fatigue qui repose.
June 8, 2025
Une petite robe de fête by Christian Bobin is a quiet exploration of life's fleeting beauty. Through simple but delicate language, Bobin invites readers to slow down and savor the present, by contemplating the small and unnoticed moments that shape our existence. He reflects on how ordinary events, like a shared glance or the feel of a fabric, can carry deep meaning and emotion, transforming the everyday into something sacred.
Bobin's writing is marked by its stillness, drawing attention to the fragile nature of time. He avoids grand plots or dramatic gestures and instead focuses on the subtle interplay of joy and sorrow, and the way these emotions linger in forgotten corners of our lives. Bobin’s words encourage us to appreciate the beauty in the mundane and to recognize that life’s richness lies in the delicate balance between loss and renewal.
This book was gifted to me by my high school literature teacher. In his classes, we were often encouraged to share our thoughts on various texts. Those discussions helped me develop a deeper way of thinking about what I read. Re-reading Une petite robe de fête brought back those memories and inspired me to come to Goodreads to share my thoughts on my readings.
Bobin's writing is marked by its stillness, drawing attention to the fragile nature of time. He avoids grand plots or dramatic gestures and instead focuses on the subtle interplay of joy and sorrow, and the way these emotions linger in forgotten corners of our lives. Bobin’s words encourage us to appreciate the beauty in the mundane and to recognize that life’s richness lies in the delicate balance between loss and renewal.
This book was gifted to me by my high school literature teacher. In his classes, we were often encouraged to share our thoughts on various texts. Those discussions helped me develop a deeper way of thinking about what I read. Re-reading Une petite robe de fête brought back those memories and inspired me to come to Goodreads to share my thoughts on my readings.
December 26, 2020
Christian Bobin is a deep thinker & an expressive interpreter of deep thinking. I don't honestly understand him (or think I do) all the time. All I know is that, as a writer, he attracts something in me & delights me with his unorthodox writing. The inside book cover describes this as "meditative prose" which "...examines spirituality, living mindfully, and the joy of the written record." His is a fusion "of memoir, short story, and reflective essay, along with the spiritual exposé of modern life."
Displaying 1 - 30 of 64 reviews