Το κόκκινο και το φαιό

Paco Martinez #5

by Maurice Attia, Ειρήνη Παπακυριακού (Translator)

Ο Πάκο Μαρτίνεθ, που τον γνωρίσαμε στο Μαύρο Αλγέρι, την Κόκκινη Μασσαλία, το Παρίσι μπλουζ και τη Λευκή Καραϊβική, εργάζεται ως δημοσιογράφος και ασφυκτιά μέσα στη ρουτινιάρικη ατμόσφαιρα της δουλειάς του. Νοσταλγεί τα χρόνια της δράσης, τότε που ήταν αστυνομικός. Βρισκόμαστε στο 1978. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες απάγουν τον Άλντο Μόρο. Ο Πάκο πείθει την εφημερίδα του να τον στείλει στη Ρώμη για να καλύψει το γεγονός. Εκεί γνωρίζει τη γοητευτική δημοσιογράφο της La Repubblica Λέα Τρότσκι, που τον βοηθά ως διερμηνέας και πληροφοριοδότρια.
Αποσπάσματα του ημερολογίου και των επιστολών, που έγραφε ο Άλντο Μόρο κατά τη διάρκεια της κράτησής του, παρεμβάλλονται στην αφήγηση, δείχνοντας ότι εκείνος είχε συνειδητοποιήσει πως η κυβέρνηση θα τον θυσίαζε στον βωμό της αρχής «δεν διαπραγματευόμαστε με τους τρομοκράτες».
Η Λέα πέφτει θύμα ενός ύποπτου τροχαίου ατυχήματος. Ο Πάκο ρίχνεται με κέφι στην έρευνα και αυτής της υπόθεσης. Ξαναβρίσκει τα αντανακλαστικά του αστυνομικού που κάποτε υπήρξε: την αδρεναλίνη, την αγάπη για την περιπέτεια, τις ανατροπές και τις εκπλήξεις.
Όσο ο Πάκο βρίσκεται στη Ρώμη, η γυναίκα του, η Ιρέν, ανακαλύπτει καταχωνιασμένο ένα χειρόγραφο του πατέρα της που, με μυθιστορηματικό τρόπο, εξιστορεί την αστυνομική επιχείρηση που διεξήχθη το 1899 κατά της αντισημιτικής οργάνωσης «Η Μεγάλη Δύση της Γαλλίας», η οποία εξέδιδε και την κολοσσιαίας κυκλοφορίας εφημερίδα Ο Αντιεβραίος. Πίσω από την αφήγηση, αποκαλύπτονται σιγά σιγά οικογενειακά μυστικά που ίσως ρίξουν φως στην αυτοκτονία του πατέρα της.
Συνθέτοντας με μαεστρία και συναρπαστικό τρόπο τα δύο επίπεδα της αφήγησής του, ο Αττιά μιλάει για την αναζήτηση της αλήθειας, τον εξτρεμισμό και τη βία, τη μεγάλη και τη μικρή Ιστορία, τις οικογενειακές σχέσεις, τον έρωτα, τη φιλία και την αφοσίωση, την κατάφαση στη ζωή και την άρνηση του θανάτου.

Genres: Mystery, Crime, Noir, French Literature

384 pages, Paperback

First published February 20, 2021

About the author

Psychanalyste, psychiatre, scénariste et cinéaste, Maurice Attia est l’auteur de plusieurs romans noirs. Il a reçu le prix du Festival du polar méditerranéen de Villeneuve-Lès-Avignon, le prix Michel Lebrun du roman policier et le prix Jean-Amila Meckert pour Alger la Noire (2006), traduit dans plusieurs langues.

Reviews

[Michael Kotsarinis]

Έχοντας διαβάσει όλη τη σειρά του Αττιά με ήρωα τον Πάκο Μαρτίνεθ, δεν μπορεί παρά να αγαπήσει κανείς αυτό τον ήρωα αλλά και τη γυναίκα της ζωής του.
Αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα αλλά πολύ καλό, συνδυάζει την τραγική απαγωγή του Άλντο Μόρο και μια ιστορία από τη Γαλλία της γερμανικής κατοχής με την κρίση ταυτότητας του ήρωα. Ίσως όχι με τόσο σαφή προσανατολισμό όσο τα προηγούμενα αλλά σε κάθε περίπτωση διαβάζεται ευχάριστα και μας συνδέει με τον κεντρικό ήρωα.

[Nikos Tsentemeidis · Rating 3 out of 5]

Το δεύτερο από τα τρία μέρη του βιβλίου αναφέρεται σε θέμα που δεν ταιριάζει καθόλου με την ιστορία. Παρόλα αυτά το υπόλοιπο μέρος είναι αξιόλογο και πολύ ενδιαφέρον.

[Nikos Tzhmas · Rating 4 out of 5]

Νέος Αττιά. Η επανασύνδεση με το σύμπαν του Πάκο Μαρτίνεθ προσφέρει μια όμορφη αίσθηση οικειότητας, σαν να βρίσκεις ένα παλιό αγαπημένο φίλο. Το «Κόκκινο και το φαιό» είναι σίγουρα πιο ευχάριστο ανάγνωσμα από το προηγούμενο βιβλίο της σειράς (Λευκή Καραϊβική), με τα περισσότερα από τα γνωρίσματα της γραφής του Αττιά.
Κατά τη διάρκεια του βιβλίου έπιασα τον εαυτό μου να θεωρεί πως ο Αττιά πλατσουρίζει στις παρυφές μιας εκδοχής της θεωρίας των δύο άκρων, ωστόσο νομίζω πως εντέλει προστατεύει τον εαυτό του από τη πλήρη διολίσθηση.
Το δεύτερο μέρος του βιβλίου έχει μεγάλο βαθμό αυτονομίας από το σύνολο και καταλαβαίνω γιατί μπορεί να θεωρηθεί κουραστικό, όμως -μετά τις πρώτες σελίδες- βρήκα την ιστορία αρκετά ενδιαφέρουσα.
Ίσως επανέλθω πιο αναλυτικά. Προς το παρόν κρατήστε αυτό: η ανάγνωση ενός νέου μέρους της σειράς του Αττιά δίνει πάντα μια διαφορετική νότα στο καλοκαίρι ενός αναγνώστη.

[Georgina Koutrouditsou · Rating 4 out of 5]

Υπέροχο!Πρώτη επαφή μου με Attia και σίγουρα όχι η τελευταία!Φοβερή πένα!Εξαιρετική μετάφραση!Ανυπομονώ να διαβάσω την τριλογία για το Αλγέρι κτλ.
Σ'αυτό το έργο προφανώς ήθελε να γράψει δύο διαφορετικά βιβλία τα οποία θα έθιγαν το ζήτημα των ακραίων ιδεολογιών και πού αυτές οδηγούν (η κύρια ιστορία του βιβλίου για Ερυθρές Ταξιαρχίες και Άλντο Μόρο και η παράλληλη ιστορία σχετικά με αντισημιτισμό Γαλλίας εποχή του Ντρέιφους).Δεν με ξένισε η συνύπαρξη των δύο ιστοριών,αλλά καταλαβαίνω ότι πολλοί θαυμαστές του Attia απογοητεύτηκαν που τελικά δεν ολοκληρώθηκαν κάπως πιο αναλυτικά (άρα περισσότερες σελίδες).Διαβάζεται απνευστί πάντως και να σημειωθεί ότι εγώ δεν είμαι φαν των νουάρ...

[Thanasis · Rating 2 out of 5]

Το χειρότερο της σειράς. Σχεδόν το μισό βιβλίο αναφέρεται σε μία ιστορία η οποία δεν έχει καμία σχέση με το υπόλοιπο βιβλίο.

[Maria Thomarey · Rating 3 out of 5]

2,5
Διεκπεραιωτικό όσο δεν πάει. Ωραία η δεύτερη ιστορία αλλά κρίμα που δεν είχε καμία σχέση με την πρώτη. Οι δύο σύζυγοι δε συναντηθήκαμε ποτέ. Ούτε ιστορίες τους. Και η αλήθεια είναι πως ο κρυφός πυρήνας των ερυθρών ταξιαρχιών του μαμά Λουκά μου άρεσε καλύτερα σε ό,τι αφορά την Απαγωγή του Άλντο Μόρο

[Yiota Vasileiou · Rating 4 out of 5]

Διάβασα διάφορες απόψεις για το συγκεκριμένο βιβλίο, άλλες θετικές άλλες αρνητικές. Αρκετές είχαν σαν κοινό παρανομαστή την παραδοχή ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι υποδεέστερο των προηγούμενων της σειράς με πρωταγωνιστή τον Πάκο Μαρτίνεθ. Για μένα ήταν το πρώτο που διάβασα του συγγραφέα κι έτσι δεν έχω σφαιρική άποψη. Αυτό όμως που μπορώ να πω με βεβαιότητα όμως είναι ότι με ενθουσίασε! Κι αν πράγματι ισχύει ότι τα προηγούμενα είναι πολύ καλύτερα, χαίρομαι ιδιαίτερα, γιατί, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, έσπευσα να τα προμηθευτώ!

Ο Αττιά πλέκει την ιστορία του το 1978, με φόντο την απαγωγή και τη μετέπειτα δολοφονία από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου των Χριστιανοδημοκρατών της Ιταλίας Άλντο Μόρο. Πατώντας με βέβαιο βήμα πάνω στ’ αχνάρια των ιστορικών γεγονότων, ο Αττιά εμπλουτίζει την ιστορία του με το μυθοπλαστικό στοιχείο, προσφέροντάς μας μια ρεαλιστική πλοκή που δε «μπάζει» από πουθενά.

Η διήγηση στα 2 πρώτα μέρη –το κόκκινο και το φαιό- γίνεται εναλλάξ, από την πλευρά του Πάκο και από την πλευρά της Ιρέν, της συζύγου του, παρεμβάλλοντας ενδιάμεσα σελίδες του ημερολογίου που κρατούσε ο Μόρο κατά τη διάρκεια της απαγωγής τους. Οι σελίδες αυτές είναι βαθιά ανθρώπινες και συγκινητικές. Βλέπουμε πως ένας ισχυρός άντρας σπάει σιγά-σιγά κάτω από το βάρος της συνειδητοποίησης ότι ζει τις τελευταίες μέρες της ζωής του, αφού το ξέρει ότι η κυβέρνηση δε θα κάνει πίσω στις απαιτήσεις των απαγωγέων. Γράφει με απόγνωση τις σκέψεις του, αποχαιρετά την οικογένειά του, γράφει τη διαθήκη του. Σε αγγίζει κατάστηθα.

«Έχω αρχίσει να ασφυκτιώ• μια κρίση κλειστοφοβίας ή η έντονη επίγνωση πως δεν επρόκειτο παρά για την αρχή των περιπετειών μου…»

Στα δυο πρώτα μέρη λοιπόν έχουμε αφενός τις έρευνες του Πάκο προκειμένου να φέρει σε πέρας το ρεπορτάζ με το οποίο είναι επιφορτισμένος από την εφημερίδα που εργάζεται, τα συναπαντήματα του με πρόσωπα ενδιαφέροντος κι αφετέρου την αναδρομή της Ιρέν στο παρελθόν. Η ιστορία αυτή η ιστορία μας πάει πίσω στο Παρίσι του 1899, όπου η Γαλλία διχάζεται από την υπόθεση Ντρέιφους. Σε μια έρευνα στο σπίτι της μητέρας της, η Ιρέν ανακαλύπτει ένα χειρόγραφο μέσα από το οποίο καταγράφεται μυθιστορηματικά, η δράση κατά της αντισημιτικής οργάνωσης «Η μεγάλη δύση της Γαλλίας». Διαβάζοντας το χειρόγραφο αυτό, ή Ιρέν κατάφερε να δώσει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα σχετικά με την αυτοκτονία του πατέρα της. Μια υπέροχη ιδέα που αξιοποιήθηκε στο έπακρο κατά τη γνώμη μου.

Και βήμα το βήμα φτάνουμε τελικά στο τρίτο μέρος του βιβλίου, τη «Δυσωδία», όπου οι αποκαλύψεις βρωμάνε πιο πολύ κι από «αστικό βούρκο». Οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλο δοκιμάζοντας τις αναμεταξύ τους σχέσεις. Εδώ κλείνουν όλα τα ανοιχτά μέτωπα και λύνονται όλες οι απορίες.

Δε ξέρω τι γίνεται στα πρώτα βιβλία της σειράς αλλά εγώ γνώρισα ένα εκπληκτικό συγγραφέα. Με συνεπήρε η ιστορία και το πώς έστησε την πλοκή του, όσο και το πώς απέδωσε τους χαρακτήρες μέσα σε αυτή την πλοκή. Θεωρώ ότι δεν ήταν εύκολο επίτευγμα, δεν είναι άλλωστε λίγες φορές, που ιστορίες βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα έχουν σαθρό υπόβαθρο και ιστορικά ή αφηγηματικά κενά. Αντίθετα πιστεύω ότι ο Αττιά πέτυχε να δώσει ένα υπέροχο κοινωνικο-πολιτικό νουάρ μυθιστόρημα όπου συναίσθημα, αστυνομική έρευνα και ιστορική μυθοπλασία έδεσαν αρμονικότατα. Ανυπομονώ να πιάσω τα υπόλοιπα!

Καλές αναγνώσεις!

[Aggeliki Spiliopoulou · Rating 4 out of 5]

Το κόκκινο και το φαιό, Maurice Attia
Μετάφραση : Ειρήνη Παπακυριάκου
Εκδόσεις : Πόλις

Το κόκκινο και το φαιό, οι ερυθροί και οι φαιοχίτωνες, το κομμουνιστικό/εξτρεμιστικό και το ναζιστικό ιδεώδες, η τρομοκρατία και ο αντισημιτισμός. Δύο ιστορίες που εκτυλίσσονται παράλληλα. Αφηγητές ο Πάκο και η Ιρέν, στο πρώτο και δεύτερο μέρος του βιβλίου αντίστοιχα. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος οι αφηγήσεις ολοκληρώνονται καθώς και οι περιπέτειες του ζευγαριού, αυτή τη φορά στην Ιταλία.
Είμαστε στη Μασσαλία το 1978. Ο Πάκο συνεχίζει να εργάζεται ως υπεύθυνος για τις κριτικές κινηματογράφου και το δικαστικό ρεπορτάζ στην Le Provençal, ενώ η Ιρέν έχει επεκτείνει τις δραστηριότητες του πιλοποιείου της.
Το μικρόβιο της έρευνας και η επιθυμία για δράση δεν έχουν εγκαταλείψει τον Πάκο. Στη Ρώμη, στις 16 Μαρτίου 1978, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες απάγουν τον Άλντο Μόρο, πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρο των Χριστιανοδημοκρατών, και ευκαιρίας δοθείσης ο Πάκο αναχωρεί για την αιώνια πόλη ώστε να καλύψει το γεγονός αποζητώντας την έξαψη της έρευνας.
Εκεί συνεργάζεται με τη Λέα Τρότσκι, δημοσιογράφο της La Repubblica. Όταν η Λέα τραυματίζεται σε τροχαίο υπό σκιώδεις συνθήκες, ο Πάκο δράττεται της ευκαιρίας και προσπαθεί να διαλευκάνει την υπόθεση.
Στην αφήγηση του Πάκο παρεμβάλλονται εν εί��ει ημερολογίου οι επιστολές που έγραφε ο Άλντο Μόρο κατά τη διάρκεια της κράτησής του. Εκφράζει τα πιστεύω του, απευθύνεται στους δικούς του ανθρώπους, γράφει τη διαθήκη του. Ο Άλντο Μόρο είναι σίγουρος ότι θα θυσιαστεί, η κυβέρνηση δε θα υποκύψει στους εκβιασμούς των τρομοκρατών.
Πολιτικές εξελίξεις και προσωπικές ιστορίες συνθέτουν την εικόνα της πρώτης αφήγησης.
Επιστρέφουμε στη Μασσαλία όπου η Ιρέν αποφασίζει να επισκεφτεί με την κόρη της τη μητέρα της. Εκεί, στο πατρικό της σπίτι στην Ορλεάνη, ανακαλύπτει ένα χειρόγραφο του πατέρα της. Ένα μυθιστόρημα που προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει, να ανακαλύψει τις αναφορές στην ιστορία της οικογένειας της και να βρει απαντήσεις σκιαγραφώντας το χαρακτήρα του αυτόχειρα πατέρα της.

Ένα μυθιστόρημα για τα βάναυσα χρόνια του αντισημιτισμού, την περίοδο της υπόθεσης Ντρέυφους και τη δράση της οργάνωσης "Η Μεγάλη Δύση της Γαλλίας".
Στο τρίτο μέρος όλα τα ανοιχτά μέτωπα κλείνουν. Ανθρώπινες σχέσεις φιλίας, έρωτα, εμπιστοσύνης που δοκιμάζονται και σφυριλατούνται.
Δύο οδυνηρές περίοδοι της ιστορίας ζωντανεύουν στις σελίδες του νέου βιβλίου του Maurice Attia, εφαλτήριο σκέψεων για τη βία, τις ακραίες θέσεις, τις επιβλαβείς πολιτικές ιδεολογίες που αναβιώνουν επικίνδυνα.

[Kostas Kyriakopoulos · Rating 2 out of 5]

Η επιστροφή του Πάκο Μαρτίνεθ είναι, όπως και να το κάνουμε, είδηση. Ανεξάρτητα από το εάν ο ίδιος ο Αττιά κατορθώνει -προσωπική εκτίμηση, πιθανώς λανθασμένη- να δώσει την εντύπωση ότι δεν είχε κατασταλάξει στο τι, ακριβώς, θέλησε να γράψει. Η απαγωγή του Άλντο Μόρο, η άνευρη και δίχως ιδιαίτερη ιστορική αξία πολιορκία του τυπογραφείου στη Γαλλία όπου είχαν ταμπουρωθεί οι αντισημίτες στα τέλη του 19ου αι. και ένα σχεδόν αδέξιο πάντρεμα με μια άλλη ιστορία, με αντιναζί εσάνς, στο τρίτο μέρος ίσως συνδράμουν στο να μην προσδώσουν στο "Το κόκκινο και το φαιό" τα χαρακτηριστικά που ανέμενε ο αναγνώστης από τον αγαπητό του συγγραφέα. Σημαντικότερη αδυναμία, η βεβιασμένη σύνδεση των τριών διαφορετικών μερών του βιβλίων. Ο Αττιά σε αυτό το βιβλίο μοιάζει να έγραψε δύο διαφορετικά βιβλία και έναν μεγάλο επίλογο, να τα έβαλε στο ίδιο χειρόγραφο χωρίς να ολοκληρώσει κανένα από τα δύο αλλά και χωρίς να κατορθώσει να τα ενώσει με πειστικό τρόπο. Παρ' όλα αυτά ο Πάκο, οι ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του, οι ατμοσφαιρικές περιγραφές, οι "αμαρτωλές" αδυναμίες του είναι εξαίσιες και προσπαθούν να ισοφαρίσουν. Σε κάποια σημεία το καταφέρνουν.

[Nantia PapiMaf · Rating 3 out of 5]

3+ Λίγο καλύτερο από την Καραϊβική που ήταν κάπως μάπα (σε σχέση πάντα με την πρώτη τριλογία του), λίγο αχταρμάς, οκ διαβάζεται με αρκετό ενδιαφέρον μεν, αλλά κάπως χάλασε νομίζω κι ο Αττια. Πετάει και μπόλικο σεξ δώθε κειθε πλέον να γεμίσει τα κενά. Γνώμη μου πάντα.

[Άγγελος Χαριάτης]

Ο Πάκο Μαρτίνεθ, ο ήρωας στο Μαύρο Αλγέρι, την Κόκκινη Μασσαλία, τη Λευκή Καραβαϊκή και το Παρίσι μπλουζ, είναι και πάλι ο πρωταγωνιστής του Maurice Attia στο νέο αστυνομικό μυθιστόρημα Το κόκκινο και το φαιό που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις, σε μετάφραση της Ειρήνης Παπακυριακού.
Έχοντας αφήσει πίσω του τη γεμάτη ένταση δουλειά του αστυνομικού, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην οικογενειακή ρουτίνα και την εργασιακή δημοσιογραφική μονοτονία. Έχοντας ως αφορμή την απαγωγή του ηγέτη των Χριστιανοδημοκρατών Άλντο Μόρο από την τρομοκρατική οργάνωση Ερυθρές Ταξιαρχίες, δραπετεύει προς τη Ρώμη, με τα έξοδα πληρωμένα από την εφημερίδα στην οποία εργάζεται. Άλλωστε είναι γνωστό πως όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Αιώνια πόλη. Η Λέα Τρότσκι, Ιταλίδα δημοσιογράφος με σλαβικές ρίζες, είναι η οδηγός του στην πόλη της Ρώμης, κι όχι μόνο αυτό.
Μέσα από μια καλοδουλεμένη αστυνομική πλοκή, παρακολουθούμε την ένταση που συγκλονίζει κυρίως την ιταλική κοινή γνώμη, αλλά και την παγκόσμια, σε εκείνη την ταραχώδη περίοδο για την Ευρώπη, λίγο πριν την αρχή της δεκαετίας του Ογδόντα. Ο συγγραφέας, χρησιμοποιώντας το τέχνασμα των επιστολών τού Άλντο Μόρο, επιτυγχάνει να δώσει την απαραίτητη ένταση και να αποτυπώσει το κλίμα της εποχής. Ταυτόχρονα, η σχέση του Φραντσέσκο ―εραστή της Λέα― με τη σύζυγό του Αντζελίνα εντάσσεται στο πνεύμα της αστυνομικής πλοκής, όπως και στα ερωτικά ―παράνομα― συναπαντήματα στις λαϊκές γειτονιές της πόλης.
Στο δεύτερο επίπεδο της αφήγησης, ο συγγραφέας μάς παρουσιάζει τα έργα και τις ημέρες της αντισημιτικής οργάνωσης «Η Μεγάλη Δύση της Γαλλίας», και κυρίως την πολιορκία της αστυνομίας στο κτίριο της εφημερίδας Ο Αντιεβραίος. Η Γαλλία του 1899, διχασμένη. Μέσα από το ξετύλιγμα της ιστορίας, αποκαλύπτονται οικογενειακά πάθη και μυστικά της συζύγου τού Πάκο Μαρτίνεθ, Ιρέν. Σ’ αυτό το ―τυπικά― δεύτερο μέρος, ο Maurice Attia, χρησιμοποιώντας ένα ελαφρώς διαφοροποιημένο τεχνικά ύφος, μας οδηγεί και φωτίζει εκείνες τις σκοτεινές μέρες και νύχτες.
Μέσα από το πλέξιμο των δύο ιστοριών, των δύο επιπέδων, δημιουργείται ένα τρίτο επίπεδο εκεί όπου οι σχέσεις, η φιλία και η αφοσίωση δοκιμάζονται μέσα από μια νέα και ταυτόχρονα παλιά ιστορία σε μια μικρή πόλη της Προβηγκίας.
Ένα μυθιστόρημα που προσφέρεται για δεύτερες αναγνώσεις, άλλοτε μέσα από το καλειδοσκόπιο της αστυνομικής ή της ιστορικής πλευράς κι άλλοτε υπό το πρίσμα των κοινωνικών, συναισθηματικών και ερωτικών σχέσεων.

[Konstantinos Paschaloudis · Rating 4 out of 5]

Συναρπαστικός Μωρίς Αττιά για ακόμη μια φορά. Αν και στη ‘’Λευκή Καραϊβική’’ φάνηκε ότι η ιστορία του Πάκο Μαρτίνεθ να έχει κάνει το κύκλο της και να μην τραβάει, στο ‘’Κόκκινο και το φαιο’’ επιστρέφει σε αλλαγμένο ρόλο αλλά με πλοκή και περιγραφές εφάμιλλες των τριών πρώτων βιβλίων της σειράς. Το βιβλίο μπορεί να χωριστεί σε 2,5 μέρη! Το πρώτο αφιερωμένο στις περιπέτειες του Πάκο στη Ρώμη, όπου καλύπτει το ρεπορτάζ της απαγωγής του Αλντο Μόρο από τις ερυθρές ταξιαρχίες. Το δεύτερο μέρος μια αναδρομή της Ιρέν στις απαρχές του 20ου αιώνα διερευνώντας τη διαδρομή του πατέρας της μέσα σε ένα κλίμα ακραίου αντισημιτισμού στη Γαλλία. Τέλος μια σύντομη ιστορία ενός φονικού με ρίζες στις εκτελέσεις αρχιφυλάκων από τους ναζί στη διάρκεια του β´ παγκόσμιου πολέμου

[Lena · Rating 3 out of 5]

Ο Maurice Attia μπορεί να γράψει καλά, ακόμα και όταν τεμπελιάζει με το υλικό του. Και αυτό είναι ίσως που διατηρεί την αξιοπρέπεια αυτού του βιβλίου. Τρεις ιστορίες, που συμβαίνουν παράλληλα στον χρόνο του βιβλίου, με την μία να αποτελεί ξεχωριστό βιβλίο μέσα στο βιβλίο, δίχως όμως καμία συγκολλητική ουσία που να μπορεί να τις εντάσσει σε μια ενότητα. Η εποχή παραμένει ενδιαφέρουσα, οι αφορμές των ιστοριών επίσης, η αναμέτρηση του συγγραφέα όμως με την περιπέτεια αυτών μοιάζει με μια πάλη που χάθηκε άδοξα. Καταφέρνει όμως και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και αυτό ποτέ δεν είναι αμελητέα λεπτομέρεια.

[Evoni_ae · Rating 3 out of 5]

Διαφέρει πολύ από τα προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα που διαβάζονται κυριολεκτικά με μια ανάσα και έχουν όλα τα στοιχεία του νουάρ.
Κατά τη γνώμη μου, είναι κάπως προβληματική η μετάφραση σε σημεία και δυσκολεύει πολύ την ανάγνωση. Ίσως με μια καλύτερη επιμέλεια να βελτιωνόταν η ελληνική έκδοση (έχει ορθογραφικά, αναντιστοιχίες σε μεταγραφές ονομάτων, λάθη σε σημεία στίξης)

[Dora · Rating 2 out of 5]

Απογοήτευση σε σχέση με τα προηγούμενα

[Rania Pefani · Rating 3 out of 5]

λοιπόν, σε γενικές γραμμές δεν μου άρεσε, δεν ήταν αυτό που περίμενα σαν συνέχεια των προηγούμενων, δύο ιστορίες ενδιαφέρουσες μεν, άσχετες δε, υπόθεση λιγο τραβηγμένη απο τα μαλλιά, σαν να ήταν ο συγγραφέας υποχρεωμένος να γραψει κάτι που και ο ιδιος δεν ειχε ξεκαθαρο, ο αγαπημένος Πάκο σε παρακμή.. μάλλον οι ιστορίες που αγαπήσαμε πρεπει να εχουν ενα τέλος, να σταματάνε πριν φθαρούν. Αν υπαρξει συνέχεια, ελπιζω σε κατι καλύτερο

[L'atelier de Litote · Rating 5 out of 5]

Un formidable roman, un polar historique comme on en rencontre trop peu. Paco Martinez ancien flic devenu journaliste, part en Italie à la suite de l’enlèvement d’Aldo Moro par les Brigades rouges, nous sommes en 1978. Le président du parti de la Démocratie Chrétienne sera exécuté 55 jours plus tard alors qu’aucun accord n’a été trouvé pour le sauver. C’est toute cette histoire que l’auteur en s’appuyant sur des faits historiques réels nous relate par le biais de son personnage central avec beaucoup de pudeur et une certaine émotion. On retrouve notamment des écrits d’Aldo Moro pendant sa captativité en italique dans le texte, bouleversants. Cette escapade italienne aura des retentissements que l’on n’attendait pas. Une autre partie du roman concerne l’histoire familiale d’Irène, la femme de Paco. Cette histoire nous emmène dans le Paris de 1899 au temps de l’affaire Dreyfus qui a vu la France divisée par l’affaire Dreyfus. Dans le local du Grand occident de France, siège du journal L’antijuif, où se sont regroupés les disciples de Jules Guérin poursuivit pour complot contre la sureté de l’Etat. Une belle idée exploitée avec brio. Partir de faits historiques et rejouer les scènes selon sa propre imagination, en y intégrant ses propres personnages, tout en restant crédible c’est un challenge réussi. Une histoire qui tourne aussi autour des femmes qui traversent la vie de Paco, tout d’abord sa femme Irène mais aussi la belle Léa qu’il rencontre en Italie. Enfin une autre époque, celles des années soixante-dix, dans laquelle on replonge avec délice. Alors certes l’intrigue policière arrive un peu en dessous du côté historique et les puristes pourront ne pas accrocher. Ce n’est pas mon cas, je me suis laissée prendre par les remous de l’histoire, qu’ils soient carrément nauséabonds, antisémites et antimaçonniques ou par cette mouvance droite - gauche des partis politiques où l’on peut encore mourir pour des idées. Bonne lecture.
http://latelierdelitote.canalblog.com...

[Elisa S · Rating 3 out of 5]

3,5

Ο πολυαγαπημένος Πάκο στη Ρώμη... κάνει θραύση..

Ενώ ξεκινάει η υπόθεση με την απαγωγή του Άλντο Μόρο από τις Ερυθρές ταξιαρχίες και έχει ενδιαφέρον, στην συνέχεια μας μπλέκει με μια εξίσου μεν ενδιαφέρουσα υπόθεση του παρελθόντος που αφορά στην αστυνομική επιχείρηση που διεξήχθη το 1899 κατά της αντισημιτικής οργάνωσης "Η Μεγάλη Δύση της Γαλλίας", η οποία εξέδιδε και την κολοσσιαίας κυκλοφορίας εφημερίδα Ο Αντιεβραίος.

Παρότι ο σκοπός του συγγραφέα ήταν, πιστεύω, να καταπιαστεί με τα θέματα της τρομοκρατίας, του εξτρεμισμού, της πίστης, της αγάπης, της ειλικρίνειας, της μισαλλοδοξίας, εν τέλει με άφησε με μια αίσθηση ανικανοποίητου καθώς θα ήθελα να έχει προχωρήσει περισσότερο ή να είχε επιλέξει κάπως διαφορετικά το κλείσιμο των ιστοριών των μυθιστορηματικών προσώπων του.

Ο Πάκο βέβαια είναι πάντα ένας ήρωας που αγαπώ, οπότε περιμένω να διαβάσω την επόμενη περιπέτειά του και του συγχωρώ τις απιστίες του..

[Jason · Rating 2 out of 5]

Δύο μέρη σε δύο εποχές. Παραδόξως το δεύτερο στις αρχές του 20ου αιώνα με τράβηξε πιο πολύ. Νομίζω ο Αττιά συνεχίζει με την ποιότητα της Λευκής Καραιβικής μη θυμίζοντας για μια ακόμα φορά τη πρώτη τριλογία. Σχετικά ρηχοί και χλιαροί διάλογοι σαν να κυνηγάει απλά την τροπή. Είναι ένα πολιτικό νουάρ που απέχει από άλλους μεγάλους του είδους καθότι εστιάζει πιο πολύ στην πλοκή η οποία όμως και αυτή είναι αλλη γραμμική, αφελής ενώ συμπτώσεις και εύκολες λύσεις εμφανίζονται συνέχεια. Ενδεικτικό είναι ότι όποιος χαρακτήρας εμφανίζεται, εμπλέκεται στην τροπή με κάποιον τρόπο. Το ιστορικό κομμάτι ήταν ενδιαφέρον ιδίως στην προπολεμικές Γαλλία της αλλαγής του 19ου αιώνα.

Εν κατακλείδι: σαν αστυνομικό μετριο, σαν πολιτικο νουαρ μετριο, σαν μια μικρη και υποκειμενική εισαγωγή στις δυο περιόδους καλό.

[Apostolos Kyriazis · Rating 1 out of 5]

Δυστυχώς κακό και αδιάφορο. Χωρίς αρχή και τέλος, με άσχετες ιστορίες που δεν έχουν σχέση η μία με την άλλη. Κρίμα, διότι η τριλογία ήταν ενδιαφέρουσα.

[Irene Booklover76 · Rating 2 out of 5]

επανάληψη των προηγούμενων χωρίς αποτέλεσμα .... απογοήτευση

[Dora · Rating 2 out of 5]

Δεν μου άρεσε αλλά το τελείωσα για να δω πώς θα το τελειώσει. Έμαθα λίγα πράγματα για τις ερυθρές ταξιαρχίες... αυτά

[Δήμος Καραχάλιος · Rating 5 out of 5]

Ο Attia δεν σε απογοητεύει ποτέ!

[ΤΑΣΟΣ · Rating 3 out of 5]

Πολύ καλύτερη η ιστορία της Ιρέν με το χειρόγραφο του πατέρα της από εκείνη του Πάκο με την απαγωγή του Άλντο Μορο.

[Anastasia Pampouchidou · Rating 5 out of 5]

Το καλύτερο της σειράς (μέχρι τώρα)!