انزجار توماس برنهارت در سان سالوادور

by Horacio Castellanos Moya, حسین ترکمن‌نژاد (Translator)

وگا استاد دانشگاهی است که پس از هجده سال دوری از وطن و زندگی در مونترئال کانادا برای تشییع جنازهٔ مادرش به ال سالوادور برگشته. او آرمان گرای حساس و حرافی است که بین ساعت پنج تا هفت بعد از ظهر در یک کافه می‌نشیند و بی‌وقفه حرف می‌زند و همه چیز مملکتش را به باد انتقاد می‌گیرد. این رمان که در قالب یک پاراگراف نوشته شده آکنده از خشمی گزنده است که هیچ ابتذال و فسادی را بر نمی‌تابد و همه را از دم تیغ می‌گذاراند. انزجار نخستین بار در سال ۱۹۹۷ منتشر شد و چنان جنجالی در ال سالوادور به پا کرد که بعضی از مخالفان کتاب حتی نویسنده را تهدید به مرگ کردند.
روبرتو بولانیو نویسنده شیلیایی درباره انزجار گفته: «این کتاب سیاه‌ترین اثر مویاست و شاید بهترین آن‌ها. نقیضه‌‌ای درجه یکی بر برخی از آثار برنهارت است و از کتاب هاست که آدم را با صدای بلند می‌خنداند.»

Genres: Fiction, Spanish Literature, Latin American, Literature, Novella, Latin American Literature, Novels

64 pages, Paperback

First published January 1, 1996

About the author

HORACIO CASTELLANOS MOYA is a writer and a journalist from El Salvador. For two decades he worked as editor of news agencies, magazines and newspapers in Mexico, Guatemala and his own country. As a fiction writer, he was granted residencies in a program supported by the Frankfurt International Book Fair (2004-2006) and in the City of Asylum program in Pittsburgh (2006-2008). He has also taught in the Writing Program at the University of Pittsburgh. In 2009, he was guest researcher at the University of Tokyo with a fellowship granted by the Japan Foundation. He has published eleven novels, five short story collections, two essay books, and a diary. His novels have been translated into twelve languages; five of them (Senselessness, The She-Devil in the mirror, Dance with Snakes, Revulsion, and Tyrant memory) are available in English. He was awarded the Manuel Rojas Iberoamerican Prize for Fiction 2014, by the Government of Chile.

Reviews

[Lee Klein · Rating 5 out of 5]

Translated this. James Wood included it on his list of four favorites for 2016

[Maziyar Yf · Rating 3 out of 5]

کتاب انزجار نوشته اوراسیو کاستیانوس مویا نویسنده اهل السالوادور ، تک گویی بلند ، خشن ، خودخواهانه و سرشار از نفرت نویسنده است از شهر ، سرزمین و مردمان خود .
راوی پر حرف داستان ادگارد وگا که پس از 18 سال از کانادا به کشور خود بازگشته با ترکیبی از طنز تلخ و واقع گرایی تقریبا تمامی مسائل کشورش را ازجمله مردم ، فرهنگ و سنت ، سیاست ، احزاب ، حمل و نقل ، شهرداری ، پوپوسا غذای محلی ، آبجو السالوادور وحتی لالومبره ، میخانه ای که در آن جا نشسته به سخره گرفته و مسخره می کند .
زبان تلخ او مردم و سیاستمداران فاسد را با هم می کوبد و بمباران می کند ، از نگاه او مردم و سیاستمداران فاسد دو روی سکه هستند :

سیاست مداران چپ گرای پاپتی که یک زمانی چریک و فرمانده بودند این ها بیشتر از بقیه حالم را به هم می زنند . بعد از اینکه دسته دسته مردم بی گناه را به کشتن دادند ، مزخرفاتی را که به اسم آرمان سیاسی به خورد عوام الناس می دادند فراموش کردند و حالا لباس نظامی چریک ها را در آورده اند و کت و شلواری شدند . دیگر از آن عدالتی که ازش دم می زدند و باهاش مردم را خر می کردند خبری نیست . فقط می خواستند حکومت را در دست بگیرند تا مملکت را غارت کنند .چقدر کثافت اند . دیگر ببین آن ابله هایی که با طناب شیادها رفتند توچاه وخودشان را به کشتن دادند چه بدبخت هایی بودند . فکرش را بکن ، ده ها هزار ابله عقلشان را دادند دست این ها و خودشان را با شور و شوق گوشت دم توپ کردند . که چی ؟ که آقایان آن قدر بخورند و بچاپند تا بشوند درست مثل همان ثروتمندانی که یک زمانی تف و لعنتشان می کردند .

نویسنده در کتاب کوتاه خود تصویری نسبتا روشن از شرایط اجتماعی ، سیاسی و فرهنگی کشور خود ترسیم کرده ،یک تصویر آشنا که قادر است همدردی و توجه خواننده را به خود جلب کند .

[Mohammad Hrabal · Rating 4 out of 5]

تو را به خدا شانس ما را می‌بینی؟ این همه کشور توی دنیا هست، آن‌ وقت ما عدل باید توی این خراب‌ شده به دنیا می‌آمدیم که مهد حماقت و جنایت است. تقدیر عجب شوخی‌های هولناکی با آدم می‌کند. صفحه‌ی ۱۱ کتاب
ملتی تو سری خورتر و خاک‌ بر سر تر از اینها ندیده‌ام. با کمال میل خودشان را به ارتش می‌فروشند، از بس که کشته مرده‌ی جنایت‌اند. اصلاً انگار تروریسم توی خونشان است. صفحه ۱۵ کتاب
چطور می‌شود به مردمی که نه به تاریخ عمومی جهان علاقه دارند، نه تاریخ خودشان، بگویی «ملت»؟ این جماعت تاریخ چه می‌فهمند؟ صفحه ۱۶ کتاب
همه‌ جای دنیا سیاست‌ مدارها اهل کثافت کاری‌اند، اما توی این مملکت دیگر تا خرخره توی کثافت فرو رفته‌اند. باور کن کثیف‌تر از اینها هیچ جای دنیا پیدا نمی‌کنی. ... مویا، به خدا به عمرم سیاست‌ مدارانی تا این اندازه غرق در جهل و خرافه ندیده‌ام. انگار عامدانه در برابر دانستن مقاومت می‌کنند. هر کس یک‌ جو سواد داشته باشد فوراً می‌فهمد سواد این جماعت ته کشیده، چون به‌ محض اینکه دهنشان را باز می‌کنند خودشان را لو می‌دهند و حالی‌ات می‌کنند که مدت‌هاست چهار خط کتاب نخوانده‌اند. برای همین هم اگر ازشان بخواهی در حضور مردم یک چیزی را از رو بخوانند عزا می‌گیرند. صفحه‌ی ۱۷ کتاب
فکرش را بکن؛ ده‌ها هزار ابله عقلشان را دادند دست اینها و خودشان را با شور و شوق، گوشت دم توپ کردند. که چی؟ که آقایان آن‌قدر بخورند و بچاپند تا بشوند درست مثل همان ثروتمندانی که یک زمانی تف و لعنشان می‌کردند. صفحه ۱۹ کتاب
خریت آدمیزاد که ته ندارد. مخصوصاً توی این مملکت که آدم‌ها روز به روز قله‌های رفیع‌تری از خریت را فتح می‌کنند. اصلاً خودت قضاوت کن؛ اگر این مردم خر نبودند چطور می‌شد یک جنایت‌کار روانی که دستور ترور اسقف اعظم سان سالوادور را داد، هزاران کمونیست را قلع و قمع کرد و کشتار به راه انداخت، تبدیل شود به محبوب‌ترین و کاریزماتیک‌ترین سیاست‌ مدار بیست سال گذشته؟ … مویا، توحش و بی‌خردی در این سطح فقط توی این مملکت ممکن است. آخر کجای دنیا یک جانی بالفطره می‌شود پدر معنوی مردم؟ صفحات ۲۰-۲۱ کتاب
باور کن ریاکاری توی خون این مردم است. تمام این جماعت ته دلشان می‌خواهد آمریکایی بشوند، اما حاضر نیستند قبول کنند بزرگ‌ترین آرزویشان این است که عین آمریکایی‌ها باشند. می‌دانی چرا مویا؟ چون ریا کارند. صفحات ۲۹-۳۰ کتاب
واقعاً مایه شرمندگی است مویا. آدم وقتی بهش فکر می‌کند دلش می‌خواهد سرش را بکوبد به دیوار. اعضای این خانواده در اوقات فراغت‌شان توی خانه هیچ کاری ندارند جز اینکه تلویزیون نگاه کنند. اگر حتی یک دانه کتاب آنجا گیر آوردی اسمم را عوض می‌کنم. حتی کپی یک نقاشی یا یک نوار موسیقی فاخر توی آن خانه پیدا نمی‌کنی. برادرم و خانواده‌اش دشمن قسم‌ خورده‌ی هر چیزی هستند که بویی از فرهنگ و هنر بدهد یا به تعالی روح و پرورش فکر کمک کند. صفحات ۳۱-۳۲ کتاب
البته ناگفته نماند که توی این مملکت تأسیس دانشگاه تفاوتی با دکان باز کردن ندارد. فکر نکنم هیچ جای دیگری توی دنیا این‌ همه دانشگاه خصوصی داشته باشد. تو را به خدا نگاه کن مویا، فقط توی همین سان سالوادور بیش از چهل تا دانشگاه خصوصی هست! اصلاً آدم شاخ در می‌آورد. آخر شهری که خودش را بکشد یک میلیون و نیم جمعیت دارد، نزدیک پنجاه تا دانشگاه خصوصی می‌خواهد چکار؟ دگر خودت تا تهش رو بخوان. تقریباً همه‌ی این دانشگاه‌ها بنگاه معامله مدرک‌اند. نتیجه‌اش را هم می‌بینی دیگر. علم و دانش را لجن‌مال کرده‌اند و تحصیلات عالی را به گند کشیده‌اند. هیچ کشوری را پیدا نمی‌کنی که تا این اندازه تحصیل را خوار و خفیف کرده باشد. مویا، هرچه دانشگاه خصوصی‌تر باشد، فارغ‌التحصیل‌هایش هم احمق‌تر و حقه‌باز ترند. مثل روز روشن است که احدی توی این مملکت برای علم و دانش تره خرد نمی‌کند. فقط دنبال مدرک‌اند و بس. می‌خواهند یک مدرک مدیریت بازرگانی بگیرند که شغل نان و آبداری گیرشان بیاید. حالا به درک که هیچی یاد نگرفته‌اند! صفحات ۳۴-۳۵ کتاب
امید به تغییر توهمی بیش نیست. آدم‌هایی که فکرشان را به‌ کار می‌اندازند، به علم و دانش علاقه دارند یا می‌خواهند زندگی‌شان را وقف هنر کنند باید در اولین فرصت بگذارند از این خراب‌ شده بروند. مویا، اینجا می‌پوسی و می‌گندی. صفحه ۳۶ کتاب
مویا، اینجا با یک فرهنگ بی‌سواد طرفی؛ فرهنگی که از نوشتار محروم است و هیچ اهمیتی به ثبت وقایع یا حافظه تاریخی نمی‌دهد. اصلاً هیچ درکی از گذشته ندارد. من بهش می‌گویم «فرهنگ خرمگسی»، چون افق دیدش فقط محدود به حال می‌شود و حافظه خرمگس را دارد. درست عین خرمگسی که خودش را می‌کوبد به شیشه و دو ثانیه بعد باز همان کار را تکرار می‌کند چون توی همین دو ثانیه وجود شیشه را یادش رفته. مویا، برای این فرهنگ منحط، نوشتار کوچک‌ترین اهمیتی ندارد. یک‌ دفعه از بی‌سوادی محض پریده و شیفته خریت‌های تلویزیون شده. صفحه ۴۹ کتاب
آدم واقعاً غصه‌اش می‌گیرد وقتی می‌بیند زندگی خفت‌بار این مردم حتی بهترین ذهن‌هایشان را هم با تعصب ایدئولوژیک آلوده می‌کند. دیگر به آدم ثابت می‌شود تعصب ایدئولوژیک فقط مال کسانی است که در خواری و خفت زندگی می‌کنند. صفحه ۵۱ کتاب
۱۴۰۴/۰۳/۱۷

[Mevsim Yenice · Rating 3 out of 5]

Thomas Bernhard delisi olarak bilindiğimden birkaç arkadaşım tarafından ısrarla önerildiği için okumaya başladım Tiksinti'yi. Maalesef beni mutlu etmedi roman. Yani daha önce hiç Bernhard okumamış olsaydım kesinlikle epey kuvvetli bir metin diyebilirdim. Ama bilerek istenerek bu şekilde taklit edilmiş bir metinde yine de yazarın kendi tarzından, kendince Bernhard üslubuna bir şey katmasını bekledim ben. Tim Parks'ın Kader'de yaptığı gibi örneğin.

Moya'dan daha önce Yılanlarla Dans'ı okumuş sevmiştim. Kuvvetli bir üslubu olduğunu düşünüyorum. Kendi üslubuyla harmanlasa ortaya inanılmaz güzel bir şey çıkacakmış gibi hissettim bu nedenle.

Bir de şu konuda ikna etmedi beni metin. Bernahrd'ın insanın özüyle ilgili nefreti ve bu nefretten doğan çok derinlerdeki, öfkeyle bile kapatamadığı kırgınlığı, karakter derinliği var hep. Bunu oluşturmamış Moya. El Salvador halkının hareketlerindeki nefrete dair his uçup gitti kitap bittiğinde.

Yine de Moya'dan bir başka metini daha merakla bekler, okurum. Merakımı hep diri tutan bir yazar.

[João Reis · Rating 5 out of 5]

"...thanks to their work, some writers earn money, others obtain fame, and some writers only make enemies."

Finally, I have some time to write a brief review.

Horacio Castellanos Moya wrote "Revulsion" as an exercise in style. He imitated Thomas Bernhard's cadence and repetition to demolish El Salvador, just as Bernhard used to demolish Salzburg and Austrian society. But El Salvador is not Austria.

"...because they're hypocrites, Moya, and they're capable of killing you if you criticize their revolting Pilsener, their revolting pupusas, their revolting San Salvador, their revolting country, they're capable of killing you without blinking an eye, and yet they're absolutely not interested in anything other than destroying their city and their country with infectious enthusiasm."

Well, well, Portugal is quite far away from El Salvador's violence and corruption, but man, do I know some people like that... many people, in fact!

A funny, clever and entertaining short novel (the scene in the brothel is pure black humor) filled with the violence and horror from Salvadoran society. Humor is still one of the best - if not the best - way to deal with the horror and absurdities of life. It's a pity some people simply lack any sense of humor. But, as Walser said, "You can't confront your own country with impunity."

A must-read short novel. But, please, do avoid it if you don't have a sense of humor or if you don't enjoy Bernhard's style.

[julieta · Rating 5 out of 5]

Una maravillosa bomba este libro. A ver, una cosa, creo que sí vale la pena haber leído a Bernhard antes de leer este libro, que es un poco un ejercicio de estilo basándose en Berhard, a quien amo. Bernhard suele criticar Austria (su país) de una manera fulminante en lo que escribe, y Castellanos Moya hace lo mismo en este librito, pero de El Salvador. Es muy divertido, la verdad es que no dejaban de darme ternura todos los pobres que están alrededor de Edgardo Vega, y él no se diga, es muy genial, negativo, amargoso, y en definitiva odia a su país. Como lo odiaba Bernhard, pero eso no lo hace menos genial, la verdad es que es muy divertido, y entre más avanza más divertido me parecía. Es un personaje en negativo, y hay que verlo desde ahí. Ojo, no es para nacionalistas, ni para gente sin humor, que en definitiva no lo van a entender. Yo lo recomiendo mucho.
Estaría bueno que cada país tuviera un libro así, como para reírse de sí mismo y sus defectos, que siempre es mucho mejor que llorar.

[Salamon · Rating 3 out of 5]

به صورت خلاصه این کتاب ۵۲ صفحه غر زدن بی‌امان درباره‌ی تمام ابعاد زندگی و فرهنگ کشور و مردمان محل‌تولد نویسنده است. البته بیشتر به یک نقد گزنده و بی‌رحمانه و تا حدی تحلیلی می‌ماند. برای خواننده (به‌ویژه وقتی ساکن و شهروند کشوری همچون ایران باشی) این داستان‌ها بیشتر خاطره‌اند تا جُک ولی خالی از لبخندهای تلخ هم نیست.


بریده‌هایی از کتاب
_______________________________________________________________


"...می‌دانی، از تشییع‌جنازه متنفرم. از اینکه بیایند بهم تسلیت بگویند حالم به هم می‌خورد. نمی‌دانم چی جوابشان را بدهم. آخر این چه رسمی است که وقتی یکی از کسانت می‌میرد یک مشت غریبه می‌آیند بغلت می‌کنند و ادای دوست‌های صمیمی را درمی‌آورند؟ کاش هیچ‌کدامشان نمی‌آمدند. چرا باید با کسانی که اصلاً نمی‌شناسی دوستانه رفتار کنی؟ آن هم کسانی که بعداً هم هیچ‌وقت قرار نیست ببینی‌شان! اما به‌هر‌حال باید قیافه‌ی سپاسگزار و شرمنده به خود بگیری، طوری که خیال کنند از اینکه برای عرض تسلیت آمده‌اند از صمیم قلب ممنونشان هستی. نه که آدم این‌جور وقت‌ها خیلی حال‌و‌حوصله‌ی محبت‌کردن یه غریبه‌ها را دارد!..."

"...واقعیت این خراب‌شده همین است. هیچ‌کس نیست که به ادبیات، تاریخ یا هر رشته‌ی علوم انسانی دیگری که فکر کردن بخواهد علاقه داشته باشد. اصلاً برای همین هیچ دانشگاهی رشته‌ی تاریخ ندارد. مویا، خداوکیلی کشور بی‌نظیری است. یک نفر هم تویش پیدا نمی‌کنی که تاریخ بخواند، چون نه رشته‌ی تاریخی وجود دارد، نه کسی تاریخ دوست دارد. آن‌وقت جالبش اینجاست که به مردمِ این مملکت می‌گویند《ملت》. دروغ از این شاخدارتر؟ چطور می‌شود به مردمی که نه به تاریخ عمومی جهان علاقه دارند، نه به تاریخ خودشان، بگویی《ملت》؟..‌"

"...آخر تو خودت قضاوت کن؛ من با آدمی که زندگی‌اش را وقف ساختن کلید کرده چه صنمی دارم؟ مویا، تنها دغدغه‌ی یارو در زندگی این است که کاسبی‌اش رونق بگیرد و تعداد کلیدهای بیشتری را به بشریت عرضه کند. فکرش را بکن، اسم دکانش را گذاشته《کلیدکده》. رفقایش هم با اسم مستعار《شاه‌کلید》صدایش می‌زنند. خلاصه سرت را درد نیاورم؛ کل هستی و فلسفه‌ی زندگی‌اش از محدوده‌ی کلید تجاوز نمی‌کند. مویا، راستش را بخواهی برادرم خل‌وچل است. از صمیم قلب متأسف می‌شوم وقتی می‌بینم کسی به چنین زندگی‌ای دل خوش کرده و هدف غایی‌اش در زندگی شده تولید بی‌شمار کلید. اصلاً صد رحمت به آدم دیوانه. مویا، برادرم نمونه‌ی اعلای یک کاسب طبقه‌ی متوسط است که تمام عمرش را جان می‌کند تا همین‌طور تعداد ماشین‌ها و خانه‌هایش را زیاد کند، بدون اینکه کوچکترین نیازی بهشان داشته باشد. برادر من آرمان‌شهر بشریت را کارگاه قفل‌سازی عظیمی تصور می‌کند که تنها صاحب آن خودش است. در این جهان آرمانی تمام گفت‌وگوها حول کلید، قفل و دستگیره می‌چرخد..."

"...مویا، اینجا با یک فرهنگ بی‌سواد طرفی؛ فرهنگی که از نوشتار محروم است و هیچ اهمیتی به ثبت وقایع یا حافظه‌ی تاریخی نمی‌دهد. اصلاً هیج درکی از گذشته ندارد. من بهش می‌گویم《فرهنگ خرمگسی》، چون افق دیدش فقط محدود به حال می‌شود و حافظه‌ی خرمگس را دارد. درست عین خرمگسی که خودش را می‌کوبد به شیشه و دو ثانیه‌ی یعد باز همان کار را تکرار می‌کند چون توی همین دو ثانیه وجود شیشه را یادش رفته. مویا، برای این فرهنگ منحط، نوشتار کوچکترین اهمیتی ندارد. یک‌دفعه از بی‌سوادی محض پریده و شیفته‌ی خریت‌های تلویزیون شده. چه پرش مرگ‌باری!..."

[Gorkem · Rating 5 out of 5]

Giriş

Tam adı "Tiksinti: Thomas Bernhard San Salvardo'da", Moya'nın uzun zamandır çevrilmesi için sabırsızlıkla beklediğim bir kitaptı. Moya'nın 1997'de yazdığı ve kitabın yayımlanmasından sonra ölüm tehditleri almasına neden olan bu kitap, Bernhard'ın yazım tekniğini bir şekilde taklit ederek San Salvadorlu olma üstüne getirdiği uzun bir monolog ve kültürel ve toplumsal bir eleştiri romanı.
Okumuş olduğum bir röportajında Moya, aslında kendisinin tam anlamıyla bir Bernhard hayranı olmadığını; fakat Bernhard'ın anlatım tarzının Salvador toplumunun eleştirisinde en iyi anlatım aracı olarak belirtiyor.

Konu

Yukarı da bahsettiğim gibi Tiksinti, San Salvadorlu olma ve San Salvador kültürü üstüne sert bir eleştiri romanı. Kitap birkaç saatlik dilim içinde Kanada'dan annesinin vefaati üzerine San Salvador'a dönmüş profesör Vega ve Moya (yazarın kendisi) arasında bir pubda geçen konuşmayı konu alıyor.

Sonuç

Öncelikle, kara mizahın her türlüsü seven biri olarak Moya'yı ben cidden çok seviyorum.
Tiksinti'ye başlarken monolog tarzında ilerleyen ilk 40 sayfada bu sevgiyi kaybetmemek için uzun savaş verdiğimi belirtmeliyim. Kitabı okumaya devam ettiren iki şey oldu : Birincisi Moya'nın Türkçe'ye çevrilmiş iki kitabında ve ingilizce olarak okuduğum bir kitabında (Senseless, umarım en yakın zamanda çevirisi yapılır ve aslında tüm kitapları çevrilir!) almış olduğum müthiş keyif hissi ve Roberto Bolano'nun referansıydı. İlerleyen sayfalarda anlatıma alıştıktan sonra her şey aktı gitti.

Tiksinti, Dişi Şeytan ve Yılanlarla Dans ile karşılaştırdığımda okuru tahammül etmeye zorlayan bir anlatıyla karşı karşıya bıraktığını görüyoruz.Bu nedenle Moya ile tanışma kitabı olduğuna kesinlikle inanmıyorum.

Vega'nın paranoyak yapısı, takıntılı tavrı, aşırı saldırgan anlatısı ve nefreti kitaba alışma sürecinde okuru biraz zorluyor. Bu nedenle de Tiksintiyi ya seveceksiniz ya da nefret edeceksiniz. Ben sevenlerdenim. Çünkü, Moya hem anlatıcı, hem karakter olarak, hem tarz olarak, hem de geçen 20.yy modernizm eleştirisini Bernard vasıtasıyla yapıyor. Bernhard'ın yazım tarzını kara mizah ile harmanlayıp ortaya farklı bir politik roman ortaya koyuyor.

Herkese iyi okumalar!
5/4,5

[A. Raca · Rating 5 out of 5]

Yazara hak vermekten bir hâl oldum. Çok haklısınız Sayın Moya.

"On sekiz yıldır ülkeye gelmiyordum, on sekiz yıldır bunların hiçbirini özlemiyordum, çünkü ben bu ülkeden zaten kaçarak gitmiştim, gezegende onca yer varken şansıma burada doğmuş olmak bana dünyanın en zalim ve insanlık dışı şeyi olarak görünüyordu, yüzlerce ülke arasında en kötüsünde, en aptalında, en canisinde doğmuş olmayı asla kabullenemedim, bunu asla kabullenemedim."

🌟🌟

[Mahtab · Rating 5 out of 5]

یک تکگویی بی وقفه که از هر دری حرف میزنه.از شرایط سیاسی و فرهنگی و اجتماعی ال سالوادور حرف میزنه ولی انگار وضعیت امروز کشور ما حرف میزنه.حتما این کتاب رو بخونین.عالیه

[Sareh Booyeh · Rating 3 out of 5]

کتاب کوتاهیه. شیوه ی روایتش یک ضربه اونم توسط شخصیت اصلی داستان که یک نفس هر اتفاقی که براش افتاده رو برای دوستش تعریف میکنه. خیلی جاها حس کردم که از زبون یه ایرانی نوشته شده انقدر که خوب نفرت و انزجارش از حکومت و مردم رو نشون داده.
ترجمه ی خوبی داشت اما به مترجم به جای استفاده از کلمه ی آبجو، ماالشعیر رو جایگزین کرده بود که خب من زیاد دوست نداشتم. البته شاید هم دلیلی داشته برای اینکار.
برای یک بار خوندن میتونه تجربه ی خوبی باشه.

[Leyla Eskandarnejad · Rating 4 out of 5]

کتاب خیلی خاصی بود، هم از نظر فرم، هم از نظر حال و هوا. کوتاه و لاغر هم بود و توی یه نشست خوندمش.
کل داستان از زبان یه استاد دانشگاه تعریف میشه که بعد از ۱۸ سال دوری از کشورش و زندگی در کانادا برای تشییع جنازه‌ی مادرش برمیگرده به ال‌سالوادور، نه از روی دلتنگی بلکه از روی اجبار و حالا که برگشته انگار با هر ثانیه‌ای که در وطن میگذرونه داره یادش میاد که اصلا چرا رفته و در قالب یه مونولوگ تند و تیز و با "انزجار" اینو برای ما شرح میده.
شخصیت اصلی یه‌جور بی‌تفاوتیِ تلخ نسبت به همه‌چی داره. از آدم‌ها، از هنر، از فرهنگ، از کشورش، از زنده بودن. یه نگاه سرد و پر از خشم داره به دنیایی که انگار دیگه براش قابل تحمل نیست. با اینکه حرفاش اغراق‌شده و گاهی زیادی سیاهه، ولی توی دل اون انزجار، یه‌جور صداقت و حتی طنز تلخ هم هست که آدمو نگه می‌داره.

خاص ترین بخش این کتاب برای من و احتمالا چیزی که بعدها با اون این کتاب رو به یاد خواهم آورد، یه جمله از خود نویسنده‌اس که در انتهای کتاب آورده شده:
" با افرادی آشنا شدم که کتاب را ستودند و از من خواستند یک انزجار هم برای کشور خودشان بنویسم، یعنی رمانی به سبک توماس برنهارت که فرهنگ کشورشان را با زبانی گزنده درهم بکوبد. البته من همیشه عذرخواهی میکردم و بهانه می آوردم که دیگر کارم را انجام داده‌ام؛ بعد هم بدون اینکه لبخند بزنم می‌گفتم برای نوشتن انزجار درباره‌ی بعضی کشورها باید کتاب به مراتب قطورتری نوشت و من نویسنده‌ی رمان‌های کوتاهم."

[Aylin · Rating 4 out of 5]

Hakaret virtüözü Avusturyalı yazar Thomas Bernhard üslubunda bir öfke konçertosu olarak tanıtılan “Tiksinti” için yazarın kendisi de “Berhard’ın nesrini ve tematik tarafını taklit etmeye çalıştığım bir üslup çalışması, taklit roman” diyor. Şayet kitabın hiç bir yerinde Bernhard kelimesi geçmese idi bile Berhard okumuş herkes bu taklidi henüz ilk sayfadan anlayabilirdi. Ben keyifle okudum ancak Bernhard’ın öfkenin yanı sıra hissettirdiği diğer duyguları bu anlatıda bulamadım. Burada salt öfke ve tiksinme var.

“Yılanlarla Dans” kitabındaki huysuz karakter için anlatıcı “Sanki konuşmuyordu da sözcükleri tükürüyordu” diyordu. İki kitab�� üst üste okuduğum için o cümle kulağımda kalmış ve Vega’nın sözcükleri tükürdüğünü hissederek okudum. Vega’nın eleştirilerinden ülkenin tüm vatandaşları, tüm kurumları, tüm yaşayış şekilleri, tüm değer yargıları nasibini alıyor. Ülkesinin kokuşmuşluğu ile ilgili anlattığı bazı şeylerin (hatta çoğu şeyin😑) zamansız ve mekansız oluşu canınızı da sıkabilir, birisi sizin adınıza öfke kustuğu için içinizin yağları da eriyebilir. Ben ikinci gruptanım. Okuyup hiç beğenmezseniz de hiç şaşırmayacağım bir kitap.

Romanın kahramanı Vega’nın, 18 yıl önce ülkeyi terk edişini açıkladığı şu cümle çok acı geldi bana...👇🏻
“Beni Kanada’ya kaçıran şey ne savaş ne yoksulluk ne de politik sebepler. Sadece El Salvadorlu olma aptallığının en ufak bir değer taşımadığını anladığım için gittim”.

Sondaki yazar notunda; kitabı, intikamını alan güceniğin muradına ermesine benzer bir duygu ile eğlenerek yazdığını söyleyen Moya’nın, gelecek tepkilerin bu kadar şiddetli olacağını öngörmediğini, ancak yayımlanmasının ardından ölüm tehditleri alması sonucunda “El Salvador Avusturya değil, bu ülkeden kim vurduya gitmeden uzamak en iyisi” dediğini okuyoruz.



SPOILER!!!
👇🏻
Kitabın sonunda Kanada pasaportunu kaybedip, onu aradığını anlardaki gerilimini resmen ben de hissettim. Yani ülkeye karşı duyduğu tiksinti bana da o kadar kuvvetli bir şekilde geçmişti ki pasaportunu bulamayacak diye ödüm patladı.

[M. Sarki · Rating 4 out of 5]

CONGRATULATIONS to goodreader friend Lee Klein for winning a PEN/Heim Translation Fund grant for his trans of Revulsion: Thomas Bernhard in San Salvador, by Horacio Castellanos Moya! Lee allowed me the opportunity to read this work before he found a publisher for it. I am so glad he did.

Revulsion: Thomas Bernhard in San Salvador
by Horacio Castellanos Moya
translated by Lee Klein

A short book and one that is specifically one-sided. An incessant rant by a character named Edgardo Vega directed to, I suppose, anybody who might be listening, but in this case even more pointedly at the character Moya himself as receptor. It is also the author Moya who is relating this tale, though the words come all from the mouth of Vega.

Early on I was a bit distracted by the obvious attempt at a Bernhardian rant, but I continued on with my reading in the spirit of some of my own vitriol and those of others I have known who have let it all out and used me as their sounding board. Thomas Bernhard certainly wasn't the first person to ever behave this way in person, but perhaps he was the first we serious readers had noticed doing so on the page. I continued on with my reading of Revulsion because I have known several inflicted people like this who would not have a clue who Bernhard is and would most likely care less if they did. These people for the most part do not read and are not interested in anything but the made-for-TV film version to make its way on to their cable network. In the end, what is important to me is what the rant is dealing with, from which the complaint derives it substance from, and if the rant can sustain itself and keep me interested. Obviously, this rant did or I would not be writing about it.

I have a mentor who is extremely judgmental, said to be tyrannical even, and refuses to read translations of any stripe. The irony in his rigid stance here is that he says to all he teaches to that he loves the work of Gilles Deleuze and Thomas Bernhard, just to name two, and both of these writers are not of the same English-speaking ilk that he is. The work of both of these writers has been translated, one from the French and the other from the German, and I know for a fact my famous friend knows no other language than his own. So when I express to him my delight in finding new authors, new for me anyway and an exercise he seems to encourage and respect, new foreign writers for me such as Moya, or Walser, Sebald or Zweig, translated authors who flat knock me out, my mentor is not interested and refuses to even take a look at them. Or if I were to inform him that a certain someone such as Moya has written an amazing book such as Senselessness that brings to mind the rantings of a lunatic not heard of since Bernhard made his mark on him he would say, without a doubt in my mind, that these types of rantings on the page are best left to the Bernhard master of them all and for others to do something unforgettable on their own of merit and to quit copying what others have done before them. The problem for me with this statement is that the fiction of my own good friend is often compared to Bernhard and whose words are constantly reminded of the great Austrian especially in his sometimes uniquely personal and intensely crazy rantings of his own.

The way I look at all this discussion above of who did what and if it is meritorious or not comes down to simply whether or not it has its own voice and if the subject is interesting. When I read Thomas Bernhard I hear his voice, and what he speaks of is instructive and tantalizing. When Max Sebald reveals his disdain for something or other I hear his particular voice and find his arguments and complaints quite captivating as well. Same goes for Gordon Lish, Samuel Beckett, and now even Horacio Castellanos Moya. And to be fair I will even mention myself and the character of Ponzil in Shorter Prose I published only recently. What I do not understand however is why this novel Revulsion has not been published in our English language yet. I have read the reasoning and explanation provided by Lee Klein who has transcribed his well-worded English translation of Moya's book and has so far not found a publisher to make it available to readers of our own language. It is striking to me to note that Bernhard was beloved by his own country, and many prizes were bestowed on him which Bernhard also used against them. Perhaps the greatest difference between the writers mentioned above and the writer Moya is that in this particular story there wasn't anything mentioned of worth beholden to his country. Not only did Vega hate the people, he hated the geography and the weather. It is possible there is far too much truth in Vega's words, and Moya's countrymen simply do not appreciate it. But why the great powers of North America care about putting a bad light on El Salvador is beyond me. It isn't something I am accustomed my own country, in general, caring two hoots about.

All of us, at times, might have a moment for expressing our rants. But the onus is on the ranter to make our tirades interesting and well-written if they are to be actually published in a book. The voice must be our own. But come on here, ranting is ranting. Crazy talk is crazy talk. I confess that voicing my own hatred and vitriol at times feels rather good and freeing, and is something I also like to read of others doing in order to assuage or rid myself of my own personal misanthropic feelings for my fellow countrymen and certain obstacles in my path in realizing my innermost desires. Just because Thomas Bernhard has performed his rantings on the page in the most gifted of literary form is not a good enough reason for other writers to not speak their own mind or express what their bodies are provoking in these quivering and twitching mannerisms incessantly invading them. It is a breath of fresh air for me, though I am positive there are examples of this style that are purely unacceptable, and I am also sure there is enough poor work I would absolutely detest and scorn if given the opportunity to read it. But not this one. This book was good. Especially Edgardo Vega relating to us his ride on the crowded plane to San Salvador and the disgusting fellow passengers spreading their own sweaty filth on our unfortunate and terminally unhappy narrator. Thank you Lee Klein.

[Roya · Rating 4 out of 5]

3.5 ⭐️

[1]

《جنگ داخلی فقط به درد یک عده از سیاست‌مدارها خورد که بار خودشان را بستند. صد هزار تا بخت‌برگشته نفله شدند، بعد معلوم شد دعوا سر لحاف ملا بوده و آقایان فقط سهم‌شان را از قدرت می‌خواستند. مویا، همه‌جای دنیا سیاست‌مدارها اهل کثافت‌کاری‌اند، اما توی این مملکت دیگر تا خرخره توی کثافت فرورفته‌اند. باور کن کثیف‌تر از این‌ها هیچ‌جای دنیا پیدا نمی‌کنی. نمی‌دانم، شاید چون خون آن صد هزار تا کشته را مکیده‌اند اینقدر کثیف شده‌اند. شاید هم تغذیه از رنج و سیاه‌روزی آن صد هزار مرده اینطور هارشان کرده.
مویا، به خدا به عمرم سیاست‌مدارانی تا این اندازه غرق در جهل و خرافه ندیده‌ام. انگار عامدانه در برابر دانستن مقاومت می‌کنند. هرکس یک جو سواد داشته باشد فورا می‌فهمد سواد این جماعت ته کشیده، چون به محض اینکه دهن‌شان را باز می‌کنند خودشان را لو می‌دهند و حالی‌ات می‌کنند که مدت‌هاست چهار خط کتاب نخوانده‌اند. برای همین هم اگر ازشان بخواهی در حضور مردم یک چیزی را از رو بخوانند عزا می‌گیرند. مویا، توی این مملکت اصلا نیازی نیست بین نامزدها مناظره برگزار کنی؛ کافی‌ است ازشان بخواهی به انتخاب خودشان متنی را با صدای بلند بخوانند. قسم می‌خورم از صد تا یکی‌شان هم نمی‌توانند یک صفحه را بدون تپق بخواند.》

این کتاب در واقع تک‌گویی‌های یک استاد دانشگاهه که سال‌هاست از زادگاهی که ازش متنفره مهاجرت کرده و به خاطر فوت مادرش و رسیدگی به تقسیم ارث به وطنش برگشته و بی‌وقفه فرهنگ و سیاست و اجتماع کشورش رو به باد انتقاد و ناسزا می‌گیره.
اوایل کتاب رو خیلی دوست داشتم ولی بخش‌های انتهایی کتاب برام جذابیت کمتری داشت.
یه جاهایی حس می‌کردم داره زیاده‌روی میکنه و عامدانه به لذت‌های زندگی پشت کرده (مثلا امتناع از شنا و لذت بردن از آفتاب و ساحل) اما متوجه شدم که خودمم هرگز نمی‌تونم توی محیطی که ازش متنفرم، از خوشی‌های کوچیک لذت ببرم. در کل واقعا خوب بود.

[Hulyacln · Rating 4 out of 5]

Ve Moya benim de söyleyeceklerim var. Bu düzen gibi görünen kokuşmuş düzensizlik hakkında. Kinimi, tiksinmemi, kaçma isteğimi ve dahi kaçamayıp olduğum yerin her gün santim santim aşağısına çekildiğimi anlatmam gerek.
Sanat profesörü arkadaşın Vega gibi akıcı konuşamam elbet. Bernhard gibi nefret hamuruma edebiyat karamam bir de.. Ama onları anlıyorum ben. Sen de anlıyorsun aslında. Düşüncesizliğin, her türlü hırsızlığın, yozlaşmanın, kör bir suskunluğun olduğu yerde nefes alamayan herkes anlar bunu.
.
Horacio Castellanos Moya kendi ülkesini yazıyor: El Salvador’u. Ama lütfen aklınızdan coğrafi sınırları silin, burası sadece El Salvador değil.
Öyle bir yazıyor ki Moya, nefretini hissediyorsunuz. Bolca ironi de mevcut, kimi cümlelerde dudaklarınızı ısırıyorsunuz gülerken ‘bilmez miyim’ dercesine..
.
Eğer siz de sadece annesinin cenazesi için ülkesine dönen ama bu kısacık sürede dahi nefretine set çekemeyen Vega’yı merak ediyorsanız (ki bu onun hiç umrunda değil) Tiksinti’yi okuyun. Beklentilerinizi düşük tutmanıza da gerek yok bana inanın:)

[MJ Nicholls · Rating 5 out of 5]

Mr. Lee Klein (translator), channelling Horacio channelling Bernhard, turns in an acute and perfect translation of Horacio’s acute and perfect novella. An encounter with an enraged art professor in San Salvador, repulsed at his homeland, its inhabitants, its lack of culture, its homes containing members of his family, leads to an hilarious score-settling rant, culminating in a piece of slapstick featuring the timid professor trapped in a hellish night out at a sleazy bar, and even sleazier brothel, crazed in search of the Canadian passport that allows him free pass from his hellish homeland. A satisfyingly brutal read.

[Sencer Turunç · Rating 5 out of 5]

Bu El Salvador ne pis bir yermiş, iyi ki böyle bir memlekette doğmamışım dedim kendi kendime...

Mesela, el salvadorluların tek önemsedikleri şey ceplerindeki paraymış, gerisi kimsenin umrunda değilmiş, saygınlık sahip olunan para ile ölçülürmüş, başka hiç bir değer yokmuş burada... varolan yegane değer sadece ve basitçe buymuş: para...

Mesela, bulunduğu şehir korkunç büyümüş... en pis, en tehlikeli şehirlerden birisi... tarihi merkezini çöplüğe dönüştürmüş bir şehir, çünkü tarih kimseyi ilgilendirmediği için tarihi şehir merkezi de kolayca gözden çıkarılabilir bir şey olarak görülmüş ve çöplüğe dönüştürülmüş... şehirde yaşayanlar ise ikiyüzlülermiş ve eğer onların tiksinç ülkelerini eleştirirsen seni öldürebilirlermiş... aslında ne şehir umurlarındaymış ne de ülkeleri ve onları hastalıklı bir coşkuyla yok ederlermiş.

Bu şehirde araban yoksa yanmışsın. Çünkü buradaki otobüslerde insanlara hayvan muamelesi yapılıyormuş ama kimse sesini çıkarmıyormuş. Görünüşe bakılırsa, gündelik hayattaki sıkış tepiş yolculuklar ve bu hayvanca muameleyi herkes kanıksamış... Bu şehirde yaşamak için insanın ruhunu alçakça ehlileştirmesi gerekirmiş.

Ve daha bir sürü abuk sabuk tiksinçlikler... İnsan iyi ki böyle bir ülkede yaşamıyorum diyor...

[Nathan "N.R." Gaddis]

CONGRATULATIONS to gr'er and Friend Lee Klein for winning a PEN/Heim Translation Fund grant for his trans of Revulsion: Thomas Bernhard in San Salvador, by Horacio Castellanos Moya! !!!

!!

I never could accept that of the hundreds of countries where I might have been born I was born in the worst country of all, the stupidest, the most criminal, which is why I went to Montreal, well before the war began, not in search of better economic conditions, but because I never accepted the macabre twist of fate of being born here.

http://www.pen.org/blog/announcing-20...

See Lee's review ::
https://www.goodreads.com/review/show...

[Eren Buğlalılar · Rating 2 out of 5]

Bir halk düşünün ki önce 10 yıllık iç savaş boyunca görmediği eza kalmamış. 10 yıl boyunca sırf solcuya benziyor diye kellelerini, kollarını bacaklarını kaybetmiş olsun insanlar. 10 yıl bunu yaşamış da, buna rağmen boyun eğmemiş olsun insanlar. Sonra da savaş bitince sözde bir "barış" anlaşmasıyla iliği kemiği, ormanı deresi, köylüsü ve işçisi neoliberal politikalarla kurutulmuş olsun.

Ardından da aydının, roman yazarının biri, yıllar önce ülkesinden kaçmış, Kanada pasaportuna tapan bir aydın, roman yazarı gelsin, bu halkın üzerine kussun. Ucuz emek olarak görülen, sınırı geçerken defalarca tecavüze uğrayan kadınların üzerine kussun, ABD'deki üniversitesinde sanat tarihi dersi veren aydın.

Ülkesinden, insanlarından tiksiniyormuş roman yazarı. Halkın kimler tarafından, nasıl bu hale getirildiğini yazmadan, insanların "ırkları", "milliyetleri" yüzünden, doğuştan itibaren tiksinç olduklarını söylüyor aydının, roman yazarının biri. Üstelik bunu ülkenin içine eden Amerikan emperyalizminin adını bile anmadan yapıyor.

Sadece kendisi de El Salvador'da doğduğu için "ırkçı" diye damgalanmaktan kurtuluyor üstelik. Sen bir ırkçısın, tiksinilesi bir aydın müsveddesi, toplumunu bu hale getiren sosyo-ekonomik ilişkileri çözümlemekten aciz bir küfür ve bok çuvalısın.

Pislik gerici Trump'ın geri bıraktırılmış ülkeleri "shithole countries" yani "bok çukuru ülkeler" diye adlandırmasından hiçbir farkı yok söylediklerinin. Oysa bu kitapta bir tane bok çukuru, bir tane tiksinilesi şey olduğu görülüyor: Senin kafanın içi.

[jeremy · Rating 5 out of 5]

you'd have to be crazy, definitively, like yourself, moya, to believe that you can change anything in this country, to believe it's worth it, to believe that the people are interested in changing anything, said vega, not even eleven years of civil war served to alter anything, eleven years of slaughter and the same rich people remain, the same politicians, the same fucked plebes, the same imbecility permeating everything.

writing at his most caustic, acerbic best, castellanos moya's revulsion: thomas bernhard in san salvador (el asco: thomas bernhard en san salvador) is an unrelenting polemical screed against el salvador – one which led the author's mother to receive phone calls threatening his murder. an "imitation novel" written in the style of austrian author thomas bernhard (who composed a similar text condemning salzburg), revulsion was composed "with the pleasure of diatribe and darkness."

set over two hours in a salvadoran bar, edgardo vega (a montreal-based art history professor returning to his native land to settle the affairs of his late mother after an 18-year absence from the country) unleashes a torrent of biting and reproachful commentary to moya, a former friend/acquaintance from his school days long past. berating el salvador, its politicians, culture, cuisine, universities, newspapers, soccer, and even his own brother, sister-in-law, and nephews, vega's implacable disgust at all things salvadoran oozes out in a venomous, vitriolic effusion.

written as a single paragraph, castellanos moya's 1997 novel is as rich in black, mordant humor as either senselessness or the she-devil in the mirror were in their paranoia and mania. in between parentheses, bolaño writes admiringly of castellanos moya (whose books he was recommended by both rey rosa and villoro, and with whom he later "kept up an irregular and melancholy correspondence"), opining about revulsion thus: "herein lies one of the book's many virtues: nationalists can't abide it. its acid humor, like a buster keaton movie or a time bomb, threatens the hormonal stability of the idiots who, upon reading it, feel an irresistible urge to string the author upon in the town square. truly, i know of no greater honor for a real writer."

in the author's note that concludes the book, castellanos moya notes, "with revulsion, a fact was reconfirmed: thanks to their work, some writers earn money, others obtain fame, and some writers only make enemies... like a stigma, the little imitation novel and its aftermath pursue me." best read in a single sitting to indulge the ranting invective in all of its uninterrupted and visceral glory, revulsion is, at once, literary homage, political/cultural harangue, exemplification of storytelling's inherent power, and a damn fine, entertaining novel. castellanos moya's fiction, never ever well-suited for those in need of enlivening, hums with frenetic energy; a foreboding din both jarring and ruthless.

it's truly revolting, moya, the only thing i feel is a tremendous revulsion; i've never seen such a bottom-dwelling race, so fawning, so happy to whore themselves out to soldiers, i've never seen anyone so possessed and criminal, with all the vocation of an assassin; it's truly revolting.

*translated from the spanish by lee klein (pen/heim translation fund grant recipient [for this work] and south philly-based writer)

[Javad Azadi · Rating 3 out of 5]

3.5

این کتاب در مذمت ابتذال روزافزون کشورهایی نوشته شده که فقر، فلاکت، بزهکاری، ریا، ادا و حماقت رکن اساسی بالا تا پایین ساختار اجتماعی و انفرادی‌شونه. مملکتی مثل ال سالوادور که کم شباهت با کشور خودمون نداره.

کتاب متشکل از یه مونولوگ بلند و حاوی درازگویی‌ها و واگویی‌های راویه؛ کسی که سال‌هاست خودشو از ال سالوادور دور کرده (=نجات داده) و تو کانادا استاد تاریخ فرهنگ و.. اینا شده. کسی که از میزان تنفر (و شاید بهتره بگم ترسش) از زندگی‌ای که تو ال سالوادور داشته، تنها به دلیل مرگ مادرش و تقسیم ارت و میراث بعد از سالها، حاضر شده برگرده. داستان کتاب هم انزجاریه که راوی تو همین مدت اقامت کوتاهش از این کشور و محل و مردم و... حس میکنه و به مخاطبش تو کافه (خود نویسنده) غرغر میکنه.

شاید بشه گفت اگه چند سال (حتی دو سه سال) پیش این کتاب رو میخوندم، خیلی کیفور میشدم که یکی دیگه هم این حجم از ابتذال، بلاهت و پلشتی عامه مردم چنین مملکت‌هایی (و به طور کلی دنیا) رو دیده و میبینه و ازش نوشته. اما الان؟ نمیدونم. حس میکنم میانه راه شکستم. شاید با راوی تو داشتن آرمان‌های ایده‌آل‌گرایانه، نشدنی، خودخواهانه و خودبرتربینانه اشتراک داشتم ولی میونه‌ی راه تو این چندسال، عوض شده همه چیز. شاید شکستم از خودم بوده، شاید به خاطر ناامیدی از تغییر، شاید به خاطر پذیرفتن اینکه دنیا جای حماقته و اینکه دائما منزجر شدن ازش و پسش زدن، جز عذاب دادن خودم کارکردی نداره. شاید شکستم از این بوده که فهمیدم فرق چندانی بین گمراهی این عوام ابله با کسایی که فکر میکنن و شهود دارن و تجربه میکنن و بیشتر میبینند، نیست. شاید شکست خوردم چون دیدم پَسِ همین تفکرات راوی (و احتمالا من) هم، یک فرد ترومازده، سرکوب‌شده، عقده‌ای، عمیقا ترسو، رنجور و ضعیف نهفته‌اس.

الان دیگه خیلی شاید حسی ندارم. شاید زیاد حس‌های متفاوتی رو همزمان دارم. انزجار، خستگی، ناامیدی، دوربودگی، جداافتادگی، شبیه‌پنداری، خودبرتربینی، خودکم‌بینی، روزمرگی و ملال، بی‌حوصلگی و.... شاید شکست جایی رخ میده که میفهمی فرقی نداره تو لجن دست و پا بزنی و یا ثابت بمونی، یا حتی فرقی نمیکنه این لجن اب زلال باشه وقتی شنا بلد نیستی، یا حتی اگه شنا هم بلد باشی فایده نداره شنا کنی چون وسعت این آب بینهایته، شایدم حتی غرق شدن یا نجات یافتن ازش هم بی‌فایده‌اس و همه این فکرها و حس‌ها همزمان برات معناباخته و چرت و بی‌ارزش میشه.
راوی این داستان هم شاید یه روزی به این وضع دچار شد و شاید دچار شده و خودش نفهمیده هنوز، چون فراتر از غرغر و نشخوار کردن همه‌ی این جهالت و ابتذال نمیکنه.

[Mohammad · Rating 4 out of 5]

سبک و نوع روایت داستان خیلی جالب بود. اثری که راوی از کلمه اول صفحه اول تا کلمه آخر صفحه آخر یک کله از همه چی کشورش (از مردم و غذای سنتی بگیر تا فرهنگ و حکومتش و...) بد بگه برام خیلی تازگی داشت.
اوایل که شروع به خوندن کردم با حرف‌های راوی که از حکومت کشورش و سیاست اداره کردن اون بد می‌گفت و به نوعی منزجر بود اوکی بودم و یه حس همزادپنداری داشتم. اما رفته رفته که جلوتر رفتم با خودم گفتم نه بابا این یارو از بیخ و بن با همه چی مشکل داره. اینجاها بود که اعصابم ازش خورد شد با خودم گفتم مرد تو چرا انقد مثل پیرمردهای وراج غر می‌زنی و من رو یاد افرادی انداخت که فقط حرفن و به راحتی از مشکلات فرار می‌کنن.( که البته از حق نگذریم از مشکلاتش فرارم کرده بود.) اما وقتی به صفحات پایانی داشتم نزدیک می‌شدم دوباره با خودم گفتم خب شاید واقعاً وضعیت کشورش و موقعیتی که داخلش زندگی می‌کرده انقدر داغون بوده که باعث شده این فرد از هرچیزی که تداعی‌گر کشور باشه متنفر بشه. یه لحظه به فکر فرو رفتم که ببین تو می‌تونی این شخص رو درک کنی اما خب لزوماً نیازی نداره که حرفاشو تأیید کنی. آره من می‌تونم درک کنم که وگا چقدر از کشورش انزجار داره چون خودش داره شرایط زندگیش رو توصیف می‌کنه و می‌گه که چه زجرهایی کشیده( از مدرسه کاتولیک‌ها بگیر تا حکومت‌های توتالیتر و...) اما هیچوقت نمی‌تونم عدم میهن پرستی و تخریب کردن مردمش و بی‌ارزش نشون دادن فرهنگ و سنتش رو بپذیرم.
اثر خیلی من رو یاد بیگانه و سقوط کامو انداخت. بیگانه بخاطر مرگ مادر وگا در ابتدای داستان و مجبور شدن برای بازگشت به شهر و کشورش بعد از ۱۸ سال و سقوط بخاطر مونولوگ بودن اثر و نشستن داخل یک کافه و مخ یه بنده خدایی رو خوردن.
یکی دیگه از چیزهایی که یکم برام شبیه سقوط بود طرف مقابل وگا بود که فقط داشت با اون صحبت می‌کرد. این شخص تنها دوستش از اون کشور بود که تحسین می‌کرد و اسمش مویا بود(اسم خود نویسنده اثر) و من احساس می‌کنم وگا در واقع داشت با خودش صحبت می‌کرد و مویا تجلی اون بخشی از وگا بود که هنوز کشورش رو دوست داره و دل کندن ازونجا براش سخته.(البته وگا یک جایی اشاره کرد که مویا از هندوراس هست ولی درکل خیلی همچین حسی به من می‌داد که این شخص می‌تونه واقعی نباشه.) من این طور حس کردم که وگا یک درگیری روانی و تضادی میان دوست داشتن و دوست نداشتن وطنش داره.
داخل این اثر به خوبی تاثیر محیط رو مشاهده می‌کنیم. السالوادور یکی از بدترین و ناامن‌ترین کشورهای جهان برای زندگی هست و همین وگا رو به یک شخص پارانویا و بدبین تبدیل کرده بود(اون حتی نتونست پنج دقیقه با آرامش داخل ماشین برادرش به تنهایی بمونه.)
ترجمه کتاب رو خیلی دوست داشتم و نمی‌تونم اشاره‌ای بهش نکنم. بقدری این ترجمه جذاب و روون بود و بقدری به داستان نشسته بود که نگم.
وگا با عوض کردن ملیت و نام خودش( که اتفاقاً نامی‌ام که انتخاب کرده بود برای شخصی بود که خیلی به روحیات و تفکر اون می‌خورد) از خیلی قبل‌تر با مرگ مادرش رو‌به‌رو شده بود.

[Hanieh · Rating 5 out of 5]

ادگاردو وگا استاد دانشگاهی است که پس از ١٨ سال دوری از وطن و زندگی در مونترئال کانادا، برای تشییع جنازه‌ی مادرش به ال‌سالوادور برگشته، با دوست خود مویا (نویسنده‌ی کتاب) در کافه‌ای دیدار می‌کند. او بی‌وقفه و ساعت‌ها حرف می‌زند و همه‌چیز مملکتش را به باد انتقاد می‌گیرد. از دوستان قدیمی‌اش که در مراسم ختم شرکت نکردند تا خانه ی مادرش که دیگر شبیه زمانی که وگا کودکی‌اش را در آن گذرانده، نیست و از دانشگا‌های کشورش که کوچک‌ترین اهمیتی به ادبیات و هنر نمی‌دهند تا سیاست‌مدارانی که به فقط به دنبال منافع شخصی خود هستند.
من اینجا نوشتم ال‌سالوادور اما تو بخوان ایران!
این را هم اضافه کنم که وگا، شخصیت اصلی داستان، واقعا با نام دیگری وجود داشته و چنان که نویسنده در ابتدای کتاب نوشته، عقایدش را قاطعانه‌تر و گزنده‌تر از آنچه در این متن آمده بیان کرده است.

[Livewithbooks · Rating 3 out of 5]

آدم بیزار از همه چیز این کتاب اهل کشور ال سالوادور است. بگذارید کمی از تاریخ این کشور بگویم تا علت بیزاری او را درک کنیم. ال سالوادور یکی از کوچک ترین ولی پر تراکم ترین کشورهای آمریکای مرکزی است. این کشور که زمانی مستعمره اسپانیا بود گرفتار جنگ های داخلی برای سالهای متمادی بوده است. درگیری هایی که بین چریک های چپ و نظامی های دولت ال سالوادور در گرفته بود این کشور را به قهقرا برد. این درگیری ها به مدت دوازده سال طول کشید و اقتصاد، فرهنگ، اخلاق و امنیت مردم را به نابودی کشاند. در این درگیری ها چندین هزار نفر کشته و ناپدید شدند.
حتا اوضاع بعد از صلحی که بین این دو گروه رخ داد تغییری در شرایط این کشور ایجاد نکرد. تمام  آن فساد و ناامنی و انحطاط در زیر به اصطلاح صلح کذایی به پیشروی خود ادامه داد و تغییری در بهبودی اوضاع به چشم نمی خورد.
این کتاب به شکل مونولوگ هایی از زبان استاد تاریخی است که به مدت هجده سال از کشورش دور بود و به خاطر مرگ مادرش محبور به برگشت به کشوری که از آن فرار کرده، شده بود. ادگاردو وگا نامی واقعی است و مونولوگ های او را که خطاب به مایا نویسنده ی کتاب است را می خوانیم. او زاده ی ال سالوادور است و همین برای نفرت او کافی است. او در  کشوری تربیت یافت که همه چیز نفرت انگیز است. آب و هوا ، غذا، حمل و نقل، اخلاق و حتا راه رفتن مردم برای او بیزاری می آورد. او در چشم های مردم کشورش میل به کشتن را می بیند چرا که معتقد است آن ها آدم می کشند چون که از کشتن لذت می برند. می کشند و آب و از آب تکان نمی خورد. این کشور بعد از ونزوئلا آمار بالای قتل را در این قاره دارد به خصوص قتل زنان! او با فرار و شهروند کانادا شدن خود را از ال سالوادوری بودن و واقعیت هم وطن بودن با آن آدم ها خلاص می کند. با این حال انگار راه فراری نیست وقتی جای خالی وطنی که هرگز نبوده دهان باز می کند و می بلعدت.
عنوان اصلی نفرت و بیزاری (انزجار) : توماس برنهارد در سال سالوادور است. توماس برنهارد کیست؟ یک نویسنده ی اتریشی که مانند وگا زبانش صریح است. او این نام را بر خود می گذارد. هوراسیو کاستالانوس مایا با نوشتن این کتاب در سال هزار و نهصد و نود و هفت بارها به مرگ تهدید شد.
این کتاب اشکالات نگارشی دارد که گویا ناشر قرار است در چاپ بعدی اصلاح کند. در مقایسه با ترجمه‌ی دیگری که توسط نشر خوب انجام شده، نشر خوب شاید در ظاهر دارای این اشکالات نیست اما ترجمه به هیچ عنوان به متن وفادار نیست و بسیار لحن کوچه بازاری دارد که متن اصلی به هیچ عنوان دارای این لحن نیست. نشر دامون اگرچه دارای اشکالات نگارشی است اما ترجمه به متن وفادار است.

* هجده سال است که چیزی را از دست نداده ام، برای اینکه دقیقا از این کشور فرار کرده ام، به نظرم بی رحمانه ترین و غیر انسانی ترین چیز آنست که سرنوشت مرا محکوم به زاده شدن در این کشور کرده است. جایی که می توانست نقاط ممکن دیگر دنیا باشد، هرگز نمی توانم قبول کنم سرنوشت نمی‌توانست مرا در صدها کشور دیگر دنیا به وجود آورد، من در بدترین کشور دنیا متولد شدم، مزخرف ترین، تبهکار ترین...

[Jonathan · Rating 4 out of 5]

Excellent stuff - sit yourself down for an hour or two with a large coffee or stiff drink and let this wonderful rant blast you full force in the face.

[Niyousha · Rating 5 out of 5]

عجب چیزی بود، یک نفس خوندمش. فوق العاده کلمه کمیه براش. با تک تک جملاتش همزات پنداری میکردم و احساس میکردم داره در مورد ایران حرف میزنه بجای ال سالوادور پنجاه سال پیش. مخصوصا به عنوان یه مهاجر وقتی بعد یه مدت خیلی طولانی به کشورت برمیگردی همه این حسهایی که توی این کتاب ازشون گفته بود رو با تموم وجود حس میکنی. دقیقا منم میخوام مثل نویسنده برم توی یه اتاق بشینم و فقط کتاب بخونم و هیچ جور کلاب رفتن و خوشگذرونی کردنی برام جای کتاب خوندنو نمیگیره.
اون حرفش هم در مورد ارث و میراث هم خیلی درست بود. خودم وقتی برگشتم ایران دیدم اون کازینهایی که هیچی نشدن و همه عمرشون چرخیده بودن حالا که پدربزرگ مادربزرگمون مرده بودند ارثهارو کشیده بودند بالا و یه آب هم روش. بهم حس لاشخور میدادن.

[Larnacouer de SH · Rating 4 out of 5]

Papatya çayını mı denesen acaba be abim?

Bir dokunup bin ah işitmeye hazır olduğunuzda okuyun; aksi takdirde olmayan yaşam sevincinizi alıp boğup boğup duvara atıyor ve işin kötüsü haklı. Yani, çoğu zaman.

[Paul Fulcher · Rating 4 out of 5]

It’s revolting, Moya, there’s nothing that produces more revulsion in me than soldiers, as such I’ve suffered revulsion for fifteen days, it’s the only thing this country produces in me, Moya, revulsion, a terrible, horrible, dreadful revulsion that everyone wants to be like soldiers, to be a solider is the best thing they can imagine, it’s enough to make you vomit.

Revulsion: Thomas Bernhard in San Salvador was translated by Lee Klein in 2016 from Horacio Castellanos Moya's 1997 original El asco: Thomas Bernhard en San Salvador.

Klein introduces the book and how he came to translate it here: https://pen.org/fouling-ones-own-nest...

"This little imitation novel," as the author calls it in an afterword added at the time of the English language edition, is indeed a short (80 page) and explicit imitation of a Thomas Bernhard novel:

Bernhard is an author of only one voice, although channeled through different characters, a voice that’s very potent and powerful, a voice that became a style, a sticky style to whoever has a good ear, because you’re dealing with a prose that’s constructed musically from the principles of the fugue. Now I understand that with Revulsion what I did was try to rid myself of that style that was infecting me.

from an archived interview with the author:
https://web.archive.org/web/201910120...

Here the revulsion is directed not at Vienna and Austria, but at San Salvador and El Salvador.

The novel is narrated by Moya, essentially the author. But it entirely consists of the reported speech (or rather reported single-paragraph diatribe) of Edgardo Vega, a professor of art history and an exile from El Salvador, a contrast to the Bernhardian characters who stay, as Bernhard himself, as "nestbeshmutzer" in the country they profess to despise. Moya has lived in Canada for 18 years, and not returned once in that time, and has now taken Canadian nationality, but unlike many other exiles from the country:

I ran from neither war nor poverty, I didn’t flee for the sake of politics.  I simply left because I never accepted the idiocy of being Salvadoran, Moya.

But he was forced, 15 days earlier, to return to the country after his mother's death, to attend her funeral, not out of any familial love but rather to avoid losing his inheritance to his brother:

I’m completely sure, Moya, that if my brother Ivo had read the will by himself the moment my mother died, he wouldn’t have alerted me, I’m entirely sure he would have invented something to keep me from coming here to claim my part of the inheritance, to get me to not fulfill the clause my mother included in her will. But Clara, Ivo’s wife, unwisely called me minutes after my mother died, an unwise act that at the time seemed irrelevant to them, because they were both sure that I wouldn’t return to the country, even if my mother was dead, but neither of them knew about the clause in the will that my mother had given to the notary, neither was aware that my mother had let me know already that if I weren’t present at the funeral ceremonies, she wouldn’t leave me any part of the Miramonte house, they both already believed they owned the Miramonte house, said Vega.

Moya, also at the funeral, meet Vega at his request, largely it seems so he has a listener for his diatribe, at a jazz bar (the equivalent of the Viennese coffee shop), and within the first two sentences Vega has dismissed the national beverage:

Glad you could come, Moya, I had my doubts that you would come, so many people in this city don’t like this place, so many people don’t like this place at all, Moya, which is why I wasn’t sure you’d come, said Vega. I love coming here toward the end of the afternoon, sitting out here on the patio, sipping a couple of whiskeys, listening to the music I ask Tolín to put on, said Vega, I don’t sit at the bar over there inside, it’s hot at the bar, very hot over there inside, the patio’s better, with a drink and the jazz Tolín puts on. It’s the only place where I feel at peace in this country, the only decent place, the other bars are filthy, abominable, filled with guys who drink beer till they burst, I can’t understand it, Moya, I can’t understand how they so eagerly drink such nasty beer intended for animals, said Vega, it’s only good for inducing diarrhea, what they drink here, and what’s worse is they’re proud to drink this nasty beer, they’re capable of killing you if you tell them the beer they drink is nasty putrid water, but it’s not beer, Moya, nowhere in the world would this seriously be considered beer, you know it as well as I do, it’s a revolting liquid, but still they drink it with ignorant passion, said Vega, they are so passionate about their ignorance, Moya, they drink this nastiness with pride, even with a sort of national pride, they’re proud thinking that they drink the best beer in the world, they think El Salvador’s Pilsener is the best beer in the world, not swill only good for inducing diarrhea as any healthy person would think, instead they say it’s the best beer in the world, this is the primary and principal characteristic of ignorance, to consider your very own swamp water the best beer in the world, if you call it anything other than that, if you deride their swamp water, their nasty diarrhea-inducing swill, they’re capable of killing you, said Vega.

He's no greater fan of the national dish - this rant triggered by his brother having assumed he'd be nostalgic and keen to eat it:

Only hunger and congenital stupidity can explain why human beings here eat something as repugnant as pupusas with such relish, only hunger and ignorance explain why these people consider pupusas the national dish, Moya, listen to me closely, never let it occur to you to criticize pupusas, never let it occur to you to say they’re dealing with a repugnant and harmful food, they’ll kill you, Moya, keep in mind the tens of thousands of Salvadorans living in the United States always dreaming about their repugnant pupusas, so ardently desiring their diarrhea-inducing pupusas that now there exist pupuseria chains in Los Angeles, said Vega; never forget that five million Salvadorans still in El Salvador religiously eat their plate of repugnant pupusas on Sunday afternoons, those fatty tortillas stuffed with chicharrón, this nasty greasy homecooked meal they serve like the host on Vespers communion.

And while criticising the country's culture, Vega gets in a couple of cheeky digs at Moya himself:

It’s truly revolting, said Vega, this country where there are no artists, only simulators, where the only creators are half-assed imitators.
[...]
But the truth is, Moya, beyond this cultural misery, since I feel affection for you, I’ll tell you what you should value if you really want to be a writer: if you really have talent, the will, and the discipline required to create a work of art, I say this to you seriously, Moya, with your famished little stories you’re not going to go anywhere, it’s not possible at your age to continue publishing your famished little stories that go absolutely unnoticed, that no one knows or reads, your famished little stories don’t exist, Moya, only for your neighborhood friends.

And, as he explains in his afterword, El asco: Thomas Bernhard en San Salvador actually had the effect of making Moya noticed - and the recipient of death threats.

If the reader isn't in on the joke, the author really dials up the disgust - both Vega's and the reader's - towards the end with a description of Vega's farcical trip to El Salvador with a plane full of his ex-compatriots, and a visceral and sordid description of a trip to a brothel.

And there's a nice end - which I will enclose in spoiler alerts:
Because this I haven’t told you, Moya, I didn’t just change my nationality, I changed my name, said Vega. I’m not called Edgardo Vega there, Moya, an otherwise horrible name that only evokes for me the execrable neighborhood La Vega, where they assaulted me when I was an adolescent, an old neighborhood that might not even still exist. My name is Thomas Bernhard, Moya, said Vega, it’s a name I took from an Austrian writer I admire and who surely neither you nor the other simulators in this infamous place would recognize.

Many of the books I've read and enjoyed most in 2019-20 have been explicitly influenced by Thomas Bernhard, Europe's greatest post WW2 writer: see my review of 2019: https://www.goodreads.com/review/show.... While I've been delighted that most take his work in completely different directions and styles, this is closer to straight imitation, but it takes skill to pull this off as well as the author manages.

4 stars

An excellent review of the novel:
http://www.full-stop.net/2016/08/04/r...

[Ahoura.7 · Rating 3 out of 5]

3.5
مردم این مملکت خوششان می‌آید با ترس زندگی کنند. قبلاً کشته‌مردهٔ جنگ بودند، حالا عاشق جرم و جنایت‌اند و دلشان می‌خواهد ترس و وحشت بخشی از سبک زندگی‌شان باشد.