Η μοναξιά της Αβύσσου

by Δημήτρης Βανέλλης, Νίκος Κούρτης (illustrator), Vanellis Dimitris

Όταν το Άγιος Νικόλαος σάλπαρε από το λιμάνι του Πειραιά, κανένα από τα μέλη του πληρώματος δεν γνώριζε πως το ταξίδι αυτό θα ήταν το στερνό τους. Τίποτε δεν τους είχε προετοιμάσει για τη γιγάντια απειλή που αναδύθηκε από τα ανήλιαγα βάθη των θαλασσών· αλλά το βασικότερο, κανείς δεν τους είχε ορμηνέψει τι να απαντήσουν στην ερώτηση του πλάσματος:
«Ζει;»

Ο Δημήτρης Βανέλλης και ο Νίκος Κούρτης αφηγούνται μια σύγχρονη ιστορία «θαλάσσιου» τρόμου βασισμένη σε έναν από τους γνωστότερους θρύλους της ελληνικής λαογραφίας.

Genres: Comics, Horror

Paperback

About the author

Ο Δημήτρης Βανέλλης γεννήθηκε στη Λέσβο και από το 1976 ζει στην Αθήνα. Εργάζεται στη Βιβλιοθήκη της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Από το 1990 γράφει σενάρια για κόμικς για πολλούς Έλληνες δημιουργούς (Δερβενιώτη, Γ. Δημητρίου, Ζαφειράτο, Ζήκο, Ζογλοπίτου, Κυριαζή, Πέτρου, Σόλη κ.ά.), που δημοσιεύονται στη "Βαβέλ", το "9", το "Σινεμά" κ.α., αρκετά άρθρα, ενώ τέσσερα άλμπουμ της σειράς "Φανούρης Άπλας" (με συν-σεναριογράφο τον Δ. Καλαϊτζή και σκίτσα του Σπύρου Δερβενιώτη) εκδόθηκαν τη δεκαετία του 1990 από τη Μαμούθ Κόμικς. Έχει γράψει επίσης τα βιβλία "Η μουσική στο κεφάλι μου", "Ασμόλ", "Έξω από την Γκρίζα Χώρα" και "Το καλοκαίρι μου έξω από τον Θόλο". Το 2011 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Τόπος" το άλμπουμ "Παραρλάμα και άλλες ιστορίες του Δημοσθένη Βουτρά" σε σχέδια του Θανάση Πέτρου.

Reviews

[Dimitra · Rating 5 out of 5]

Μετά από...δε θυμάμαι πόσους μήνες...επιτέλους ένα ακόμη αριστούργημα από τα χέρια του Νίκου Κούρτη!
Και αυτή τη φορά σε συνδιασμό με τη μαγική πένα του Δημήτρη Βανέλλη.
Αρχικά να πω πως αν τυχόν ακούσετε για event που θα υπογράφουν και οι δύο το έργο, ΤΡΕΞΤΕ!
Είχα την τύχη να τους δω στο Athenscon και πραγματικά μιλάμε για δύο γλυκήτατους και υπερταλαντούχους ανθρώπους!

ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ...
Η μοναξιά της αβύσσου...
Ειλικρινά, δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το θέμα της ιστορίας. Και δε με ένοιαζε. Ήξερα ότι θα ήταν ένα
ονειρικό οφθαλμόλουτρο, ως fangirl του κυρίου Κούρτη από εποχή Berlin, οπότε δε με ένοιαζε τίποτε άλλο.
Αλλά τελικά η ιστορία ήταν εξίσσου μαγική. Καλογραμμένο, χωρίς αχρείαστους διαλόγους και δομημένο όπως πρέπει στα καρέ ώστε να σε μεταφέρει στη σκηνή υπέροχα. Δε θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες, μιας και αν δεν έχετε διαβάσει την περιγραφή είναι πολύ ωραίο να βυθιστείτε (pun intended) στην πλοκή όσο το διαβάζετε.
Ανατριχιαστικό μα και συγκινητικό. 1000 και μια νύχτες στην άβυσσο της θάλασσας. Και όλα αυτά, για μια ζωή χωρίς νόημα...
Είτε ζει είτε δε ζει, το θέμα είναι πως αυτό το έπος πάει αγκαλίτσα με το Berlin σε μια θέση βολική ώστε όποτε άνθρωπος σπίτι να σκάω σαν youknowho λέγοντας "να σας μιλήσω λίγα λεπτά για τα υπέροχα έργα του κυρίου Κούρτη;"

[Μιχάλης Δαγκλής · Rating 5 out of 5]

[Κάθε πάνελ είναι δημιουργημένο με μεράκι και θέλει να εντυπωσιάσει, κάτι που το καταφέρνει περίφημα, ειδικά σε σκηνές καταστροφής ή –ακόμα καλύτερα- στην ανάδειξη του τέρατος του, της περίφημης γοργόνας. Με μια μίξη απερίγραπτης ομορφιάς και δαιμονικού τρόμου καταφέρνει να δημιουργήσει ένα πλάσμα που προξενεί σαγήνη και φόβο..]

Ολόκληρη η άποψη στον σύνδεσμο παρακάτω:
https://www.lefalok.gr/h-monaksia-ths...

[Ανδρέας Μιχαηλίδης · Rating 4 out of 5]

Η γραφή του Δημήτρη Βανέλλη κατά κανόνα μου αρέσει πολύ. Εν προκειμένω, βρίσκω πως χάνει κάπως στη φόρμα του κόμικ και η αίσθηση που έχω είναι ότι διαβάζω ένα storyboard ταινίας για παραγωγή από την A24 με σκηνοθέτη τον Robert Eggers. Παρομοίως, τα πολύ στατικά πλάνα του Κούρτη παραπέμπουν σε σινεφίλ ταινία παρά σε κόμικ.

Γιατί τότε 4 αστέρια, και όχι έστω 3; Καταρχάς, μου αρέσει πολύ το θέμα και κατά δεύτερον, οι σχεδιαστικές επλογές για τους χαρακτήρες, ειδικά δε τη Γοργόνα, είναι εκπληκτικές, καθιστώντας την απόκοσμη χωρίς να γίνεται χαρακτήρας από monster flick.

Και το σημαντικότερο, κάτι το οπoίο βλέπει κανείς σπάνια σε κόμικς πέραν του Druillet, του Ledroit ή των sci-fi δουλειών του Kirby, είναι η αίσθηση της κλίμακας και του συντριπτικού όγκου. Η Γοργόνα έχει τέτοιο μέγεθος και είναι τέτοιες οι υπαινισσόμενες κινήσεις της, που καθιστά κλειστοφοβική την ίδια την απεραντοσύνη της θάλασσας. Υπό αυτή την έννοια, μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν σαν ταινία, μαζί και με την παραμόρφωση της φωνής λόγω διαφοράς μεγέθους. Η αίσθηση αυτή από μόνη της είναι ένα κατόρθωμα που αναβαθμίζει το σύνολο.

Αν περιμένετε κάτι κλασσικό σε κόμικ, δεν θα το βρείτε εδώ, αλλά αν θέλετε μια απόδοση του απόκοσμου μεγέθους και βαρύτητας, τα οποία καθιστούν τον άνθρωπο ασήμαντο (όπως συχνά περιγράφεται στα έργα του Lovecraft), από αυτά οι σελίδες ξεχειλίζουν.

[Steve Stivaktis · Rating 4 out of 5]

Πολύ, ΠΟΛΥ δυνατό σενάριο, δεν με τρέλανε όμως το τύπου 3D σχέδιο. Θέμα προσωπικής αισθητικής μάλλον. Βαθμολογώ καλά παρ' όλ' αυτά επειδή η σκηνή που σκάει η γοργόνα πρώτη φορά πραγματικά με έκανε να ανατριχιάσω.