What do you think?
Rate this book
Η δεξιά τσέπη του ράσου
Τη νύχτα που πέθανε ο αρχιεπίσκοπος γέννησε η Σίσσυ. Έκανε τρία κουτάβια σα θρεμμένα ποντικάκια. Ο Βικέντιος από μέρες την είχε κατά νου. Περίμενε. Είχανε σωθεί τα φουντούκια στην τσέπη του ράσου του. Πηγαινοερχότανε μες στο μοναστήρι, μοναχικός διακονητής, κι εκείνη, φουσκωμένη, έτρεχε βαριανασαίνοντας από πίσω του, ταμένη να συντροφεύει τα βήματά του στο μαγειριό, στο προαύλιο, στα αγριεμένα πια κηπάρια και στην πεζούλα με τους σταυρούς.
Ο Βικέντιος, μοναχικός μοναχός, πενθεί για την αδικοχαμένη σκυλίτσα του, την ίδια στιγμή που λαός και επίσημη Εκκλησία πενθούν τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο.
Κατόπιν, καθώς οι κεφαλές της Εκκλησίας μετέχουν σε ιερές και ανίερες διαδικασίες διαδοχής, εκείνος αγωνιά να κρατήσει στη ζωή έστω και έναν από τους τρεις νεογέννητους διαδόχους της νεκρής σκυλίτσας.
Mια έντονα σημειολογική νουβέλα που ακροβατεί μεταξύ προσωπικού και συλλογικού πένθους, προσωπικής και συλλογικής ελπίδας. Από τον συγγραφέα-έκπληξη του μυθιστορήματος "Ανάμισης ντενεκές".
Ο Βικέντιος, μοναχικός μοναχός, πενθεί για την αδικοχαμένη σκυλίτσα του, την ίδια στιγμή που λαός και επίσημη Εκκλησία πενθούν τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο.
Κατόπιν, καθώς οι κεφαλές της Εκκλησίας μετέχουν σε ιερές και ανίερες διαδικασίες διαδοχής, εκείνος αγωνιά να κρατήσει στη ζωή έστω και έναν από τους τρεις νεογέννητους διαδόχους της νεκρής σκυλίτσας.
Mια έντονα σημειολογική νουβέλα που ακροβατεί μεταξύ προσωπικού και συλλογικού πένθους, προσωπικής και συλλογικής ελπίδας. Από τον συγγραφέα-έκπληξη του μυθιστορήματος "Ανάμισης ντενεκές".
144 pages, Paperback
First published March 1, 2009
12 people are currently reading
351 people want to read
About the author
Giannis Makridakis
17 books154 followersGiannis Makridakis (gr: Γιάννης Μακριδάκης) was born in Chios in 1971 and studied mathematics. He organizes research and educational programmes and edits publications for the Chios Studies Centre, which he founded in 1997. He edits the three-monthly magazine Pelinnaio and has published two books on the history of Chios. His first novel Anamisis Denekes, published by Hestia in 2008, is already in its fourth edition and translated into Turkish.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 110 reviews
December 10, 2018
Κυριακή απόγευμα. Έξω βρέχει, κάνεις ένα ζεστό καφέ, αράζεις στον αναπαυτικό σου καναπέ, ανοίγεις βιβλίο. Κυριακή βράδυ πίνεις και την τελευταία γουλιά του κρύου πλέον καφέ σου, σκουπίζεις τα υγρά σου μάτια, κλείνεις βιβλίο. Ίσως ένα από τα πιο αγαπημένα βιβλία που διάβασα μέσα στη χρονιά. Το πρώτο μου από τον συγγραφέα. Και αυτόν από εσάς τον έμαθα. Ευλογημένοι να στε όλοι. Υπάρχει τελικά ελπίδα στην ελληνική λογοτεχνία. Με άγγιξε τόσο πολύ το συγκεκριμένο βιβλίο. Ευαίσθητο, ανθρώπινο με μια όμορφη λυρική, σχεδόν ποιητική γραφή γραφεί ν’ αντηχεί μελωδικά στ’ αυτιά σου. Βαθιά συναισθηματικό πραγματεύεται το θέμα της ζωής και του θανάτου μ’ έναν τρόπο τόσο μελαγχολικό και συνάμα τόσο αισιόδοξο που δε μπορείς να μην το ερωτευτείς. Είχα καιρό να νιώσω τέτοια τρυφερότητα και θα τολμήσω να πω γαλήνη διαβάζοντας ένα βιβλίο. Είχαν καιρό να μουσκέψουν οι σελίδες και τα μάτια μου. Συνεχίζεται…….
September 23, 2018
Κι αν με την κορφή του σταυρού που φύλαγε στην αριστερή τσέπη του ράσου του ευλόγησε τρεις φορές το μνήμα της σκυλίτσας, την οποία είχε για μοναδική συντροφιά του στο μοναστήρι της Παναγιάς του Ακρωτηριού, στη δεξιά τσέπη του ράσου του έκρυβε ο μοναχός Βικέντιος τα γεννήματά της. Δύο υπέροχα αρσενικά κουταβάκια, που είχε χρέος να κρατήσει ζωντανά.
Τρυφερό, συγκινητικό, κι ανθρώπινο. Πολύ ανθρώπινο.
[«Ύμνος στη μοναχικότητα είναι το ράσο. Και στην αγνή αγάπη. Στην αγνή πίστη…», Γιάννης Μακριδάκης, από συνέντευξή του στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs.gr]
Τρυφερό, συγκινητικό, κι ανθρώπινο. Πολύ ανθρώπινο.
[«Ύμνος στη μοναχικότητα είναι το ράσο. Και στην αγνή αγάπη. Στην αγνή πίστη…», Γιάννης Μακριδάκης, από συνέντευξή του στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs.gr]
August 21, 2020
Πρέπει να μιλήσουμε για τον Γιάννη Μακριδάκη.
Η 'Δεξιά τσέπη' είναι το πιο γνωστό έργο του συγγραφέα, μια νουβέλα 140 σελίδων με πρωταγωνιστή ένα μοναχό που, έχοντας μείνει ο τελευταίος επιζώντας ενός μοναστηριού στη Χίο, θρηνεί το σκυλάκι του, τη μοναδική παρέα που του είχε μείνει, την ίδια στιγμή που ολόκληρη η Ελλάδα θρηνεί τον Αρχιεπίσκοπό της.
Στα χέρια του Μακριδάκη κάθε στοιχείο της ιστορίας του μεταμορφώνεται σε όργανο μιας μεγάλης συμφωνίας. Ο αέρας που φυσά στο νησί, όμποε. Οι μνήμες του Βικέντιου από την εποχή που το μοναστήρι έσφυζε από ζωή, φλάουτο. Το ραδιόφωνο που μιλά για το θάνατο του Αρχιεπισκόπου, κοντραμπάσο. Η θάλασσα, άρπα. Η γάτα που κάθεται δίπλα στη φωτιά, τρομπόνι. Οι λιγοστοί επισκέπτες της μονής, τύμπανο. Η ανάγκη του καλόγερου για ζωή γύρω του, βιολί. Η ελπίδα, μπαγκέτα του μαέστρου.
Και η γλώσσα του Μακριδάκη, η ντοπιολαλιά και η επιλογή των λέξεων, η σύνθεση που αποτελεί αυτό και κάθε βιβλίο του. Η μελωδικότητα της αφήγησης του συγγραφέα, το τέμπο για να συνεχίσω τα όσα έγραφα παραπάνω, είναι ίσως το στοιχείο που αγαπώ περισσότερο από όλα στα έργα του και ο λόγος που τον θεωρώ [ε ας πούμε και καμιά μεγάλη κουβέντα, χου φορμπίντζ ας] τον σημαντικότερο Έλληνα συγγραφέα των τελευταίων 15 ετών.
Τα βιβλία του μπορείτε να τα δανειστείτε και ως ebook από το Ηλεκτρονικό Αναγνωστήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, από όπου δανείστηκα κι εγώ τη Δεξιά τσέπη του ράσου.
Η 'Δεξιά τσέπη' είναι το πιο γνωστό έργο του συγγραφέα, μια νουβέλα 140 σελίδων με πρωταγωνιστή ένα μοναχό που, έχοντας μείνει ο τελευταίος επιζώντας ενός μοναστηριού στη Χίο, θρηνεί το σκυλάκι του, τη μοναδική παρέα που του είχε μείνει, την ίδια στιγμή που ολόκληρη η Ελλάδα θρηνεί τον Αρχιεπίσκοπό της.
Στα χέρια του Μακριδάκη κάθε στοιχείο της ιστορίας του μεταμορφώνεται σε όργανο μιας μεγάλης συμφωνίας. Ο αέρας που φυσά στο νησί, όμποε. Οι μνήμες του Βικέντιου από την εποχή που το μοναστήρι έσφυζε από ζωή, φλάουτο. Το ραδιόφωνο που μιλά για το θάνατο του Αρχιεπισκόπου, κοντραμπάσο. Η θάλασσα, άρπα. Η γάτα που κάθεται δίπλα στη φωτιά, τρομπόνι. Οι λιγοστοί επισκέπτες της μονής, τύμπανο. Η ανάγκη του καλόγερου για ζωή γύρω του, βιολί. Η ελπίδα, μπαγκέτα του μαέστρου.
Και η γλώσσα του Μακριδάκη, η ντοπιολαλιά και η επιλογή των λέξεων, η σύνθεση που αποτελεί αυτό και κάθε βιβλίο του. Η μελωδικότητα της αφήγησης του συγγραφέα, το τέμπο για να συνεχίσω τα όσα έγραφα παραπάνω, είναι ίσως το στοιχείο που αγαπώ περισσότερο από όλα στα έργα του και ο λόγος που τον θεωρώ [ε ας πούμε και καμιά μεγάλη κουβέντα, χου φορμπίντζ ας] τον σημαντικότερο Έλληνα συγγραφέα των τελευταίων 15 ετών.
Τα βιβλία του μπορείτε να τα δανειστείτε και ως ebook από το Ηλεκτρονικό Αναγνωστήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, από όπου δανείστηκα κι εγώ τη Δεξιά τσέπη του ράσου.
May 9, 2021
Τι υπέροχο βιβλίο! Πολύ όμορφο και πολύ συγκινητικό, γραμμένο με έναν τρόπο που θυμίζει πάρα πολύ τις παλιές στιγμές της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ειδικά τα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Χαίρομαι που ανακαλύπτω ότι υπάρχει ένας Έλληνας συγγραφέας που εκτιμά τις αρετές που έκαναν αυτά τα παλιά βιβλία να ξεχωρίζουν, με την ποιητική γλώσσα που διατηρεί ταυτόχρονα μία γνήσια λαϊκότητα και τις απλές ιστορίες που μεταφέρουν παράλληλα κι ένα πλήθος νοημάτων, και προσπαθεί να κάνει κάτι ανάλογο, χωρίς να πέφτει στην παγίδα της αντιγραφής.
Συνεχιστής αυτής της παράδοσης ο συγγραφέας, μας αφηγείται την πολύ ανθρώπινη ιστορία ενός ευαίσθητου καλόγερου που έχει απομείνει μόνος του σε ένα μοναστήρι παρέα μόνο με τα ζώα του. Τη ρουτίνα της ύπαρξής του την αναστατώνουν ταυτόχρονα δύο γεγονότα: ο θάνατος του αρχιεπισκόπου και η γέννα της αγαπημένης του σκυλίτσας, που δεν πήγε καθόλου καλά και έτσι καλείται να σώσει τα τρία αδύναμα κουταβάκια που άφησε πίσω της. Αυτό, όμως, είναι ένα δύσκολο έργο αλλά με υπομονή και πολύ αγάπη καταβάλλει άοκνες προσπάθειες που ελπίζει με τη βοήθεια του θεού να φέρουν αποτέλεσμα.
Μέσα από αυτή την ιστορία ο συγγραφέας μας μεταφέρει τις λεπτομέρειες του μοναχικού βίου, με την επανάληψη των λατρευτικών συνηθειών και των βιοτικών δραστηριοτήτων που ακολουθούν τον κύκλο του χρόνου αλλά παράλληλα με την προσφορά αγάπης του μοναχού μας δείχνει με τον καλύτερο τρόπο την ουσία όλων αυτών, αντιπαραθέτοντας τα, μάλιστα, με τις κοσμικές ανησυχίες της εκκλησίας και την επιμονή σε ανούσιες λεπτομέρειες που υπηρετούν μόνο τον τύπο και όχι την ουσία του χριστιανισμού.
Όλα αυτά μας τα προσφέρει ο συγγραφέας με έναν υπέροχο τρόπο, με μία γραφή που κυριαρχείται από μία ποιητική απλότητα. Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που ο συγγραφέας μας μεταφέρει την ομορφιά που κρύβεται πίσω από κάθε τι, πώς κάνει το χώμα, τις πέτρες, τον αέρα, τον ήχο της θάλασσας, την απλότητα του τοπίου να μοιάζουν πράγματα μαγευτικά, πώς μεταφέρει τις απλές σκέψεις και τα συναισθήματα ενός μοναχού και τα κάνει να μοιάζουν να κουβαλάνε όλη την ουσία του κόσμου, και όλα αυτά να μοιάζουν να γίνονται τόσο αβίαστα. Είναι ένα βιβλίο που με γοήτευσε, με συγκίνησε πάρα πολύ και μου μετέδωσε μία αίσθηση ηρεμίας σαν να είχα επισκεφτεί ένα από αυτά τα μοναστήρια, για αυτό είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσω τις επισκέψεις του στο έργο αυτού του ξεχωριστού συγγραφέα.
Συνεχιστής αυτής της παράδοσης ο συγγραφέας, μας αφηγείται την πολύ ανθρώπινη ιστορία ενός ευαίσθητου καλόγερου που έχει απομείνει μόνος του σε ένα μοναστήρι παρέα μόνο με τα ζώα του. Τη ρουτίνα της ύπαρξής του την αναστατώνουν ταυτόχρονα δύο γεγονότα: ο θάνατος του αρχιεπισκόπου και η γέννα της αγαπημένης του σκυλίτσας, που δεν πήγε καθόλου καλά και έτσι καλείται να σώσει τα τρία αδύναμα κουταβάκια που άφησε πίσω της. Αυτό, όμως, είναι ένα δύσκολο έργο αλλά με υπομονή και πολύ αγάπη καταβάλλει άοκνες προσπάθειες που ελπίζει με τη βοήθεια του θεού να φέρουν αποτέλεσμα.
Μέσα από αυτή την ιστορία ο συγγραφέας μας μεταφέρει τις λεπτομέρειες του μοναχικού βίου, με την επανάληψη των λατρευτικών συνηθειών και των βιοτικών δραστηριοτήτων που ακολουθούν τον κύκλο του χρόνου αλλά παράλληλα με την προσφορά αγάπης του μοναχού μας δείχνει με τον καλύτερο τρόπο την ουσία όλων αυτών, αντιπαραθέτοντας τα, μάλιστα, με τις κοσμικές ανησυχίες της εκκλησίας και την επιμονή σε ανούσιες λεπτομέρειες που υπηρετούν μόνο τον τύπο και όχι την ουσία του χριστιανισμού.
Όλα αυτά μας τα προσφέρει ο συγγραφέας με έναν υπέροχο τρόπο, με μία γραφή που κυριαρχείται από μία ποιητική απλότητα. Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που ο συγγραφέας μας μεταφέρει την ομορφιά που κρύβεται πίσω από κάθε τι, πώς κάνει το χώμα, τις πέτρες, τον αέρα, τον ήχο της θάλασσας, την απλότητα του τοπίου να μοιάζουν πράγματα μαγευτικά, πώς μεταφέρει τις απλές σκέψεις και τα συναισθήματα ενός μοναχού και τα κάνει να μοιάζουν να κουβαλάνε όλη την ουσία του κόσμου, και όλα αυτά να μοιάζουν να γίνονται τόσο αβίαστα. Είναι ένα βιβλίο που με γοήτευσε, με συγκίνησε πάρα πολύ και μου μετέδωσε μία αίσθηση ηρεμίας σαν να είχα επισκεφτεί ένα από αυτά τα μοναστήρια, για αυτό είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσω τις επισκέψεις του στο έργο αυτού του ξεχωριστού συγγραφέα.
September 28, 2018
Ο Μακριδάκης είναι η καλύτερη παρέα για αυτές τις κρύες μέρες. H γραφή του είναι τόσο ανθρώπινη που μοιάζει να εκπέμπει μια καλοδεχούμενη ζεστασιά.
Ευαισθησία, ηρεμία, ρεαλισμός, λιτότητα γραφής, το δίπολο ζωή-θάνατος
Τη νύχτα που πέθανε ο Αρχιεπίσκοπος γέννησε η Σίσσυ. Έκανε τρία κουτάβια σαν θρεμμένα ποντικάκια
και η όμορφη ντοπιολαλιά της Χίου είναι τα υλικά που μπορούν να απογειώσουν μια ιστορία, αρκεί να βρίσκονται στα κατάλληλα χέρια. Και ο Μακριδάκης είναι εξαιρετικός σ’ αυτό.
Μου έρχεται να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο που δίσταζα για αρκετά χρόνια να έρθω σε επαφή μαζί του. Ευτυχώς, ποτέ δεν είναι αργά.
Ευαισθησία, ηρεμία, ρεαλισμός, λιτότητα γραφής, το δίπολο ζωή-θάνατος
Τη νύχτα που πέθανε ο Αρχιεπίσκοπος γέννησε η Σίσσυ. Έκανε τρία κουτάβια σαν θρεμμένα ποντικάκια
και η όμορφη ντοπιολαλιά της Χίου είναι τα υλικά που μπορούν να απογειώσουν μια ιστορία, αρκεί να βρίσκονται στα κατάλληλα χέρια. Και ο Μακριδάκης είναι εξαιρετικός σ’ αυτό.
Μου έρχεται να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο που δίσταζα για αρκετά χρόνια να έρθω σε επαφή μαζί του. Ευτυχώς, ποτέ δεν είναι αργά.
April 9, 2021
Δύο ιστορίες διαδοχής που "τρέχουν" παράλληλα, με διαφορετικό ωστόσο παρονομαστή. Η μία κοσμική, με όλα τα φώτα της δημοσιότητας στραμμένα επάνω της. Η δεύτερη καθαρά προσωπικό δράμα, εσωστρεφής, εσωτερική, με τη φλόγα τη καρδιάς αναμμένη.
Στη μια ηχούν τυμπανοκρουσίες, στη δεύτερη ζεστές συγχορδίες.
Μια πολύ ελληνική νουβέλα!
Στη μια ηχούν τυμπανοκρουσίες, στη δεύτερη ζεστές συγχορδίες.
Μια πολύ ελληνική νουβέλα!
January 21, 2019
Η δεξιά τσέπη του ράσου του Γιάννη Μακριδάκη είναι ένα βιβλίο σύντομο, γλυκόπικρο και γεμάτο από εικόνες που δύσκολα μπορείς να βγάλεις από το μυαλό μετά το τέλος της ανάγνωσης.
Ο Βικέντιος είναι ο μοναδικός καλόγερος που απέμεινε σ’ ένα μοναστήρι της Χίου. Ζει την καθημερινότητά του συντροφιά με τη Σίσσυ, ένα μικρό σκυλί. Η Σίσσυ κάποια στιγμή γεννάει τρία κουτάβια, αλλά δυστυχώς πεθαίνει πάνω στη γέννα. Την ίδια μέρα, πεθαίνει και ο Αρχιεπίσκοπος. Ο Βικέντιος συντετριμμένος για τον χαμό της μοναδικής παρέας του προσπαθεί να διαχειριστεί το πένθος του, παραμένοντας λειτουργικός και παράλληλα να φροντίσει για τις μικρές ανυπεράσπιστες ζωές που του άφησε για κληρονομιά.
Ο τρόπος που χειρίζεται τον λόγο ο Μακριδάκης είναι το λιγότερο μαγικός. Το μοναστήρι, ο Βικέντιος, η θάλασσα, όλα έδεσαν τόσο αρμονικά στην αφήγηση, που αισθάνθηκα ότι τα έβλεπα μπροστά μου.
Το άλλο, ακόμη εντυπωσιακότερο στοιχείο της σύντομης αυτής ιστορίας είναι το ότι ο Βικέντιος είναι ένας “διάφανος” χαρακτήρας. Ως αναγνώστες, έχουμε τη δυνατότητα να περιηγηθούμε στην ψυχοσύνθεσή του και να μάθουμε ουσιαστικά πράγματα γι’ αυτόν, χωρίς όμως να μας μιλάει ο ίδιος. Κι όλα αυτά μέσα σε μόλις 140 σελίδες.
Οι θρησκευτικές περιγραφές ενδεχομένως να κουράσουν κάποιον που δε μαγεύεται εύκολα από αυτές, αλλά ο τρόπος του συγγραφέα να παρουσιάζει τη γαλήνη και τη σιωπή που επικρατεί στο μοναστήρι είναι αδύνατον να μην ταξιδέψουν τη φαντασία έστω και λίγο. Σχεδόν βλέπεις μπροστά σου τον Βικέντιο να τριγυρνάει και να μουρμουρίζει στον εαυτό του, να μιλάει στα σκυλιά, να κάνει τις καθημερινές δουλειές του. Σχεδόν τον ακούς να χάνει την ελπίδα του, να την ξαναβρίσκει, να στεναχωριέται, να παλεύει ολομόναχος. Κι ελπίζεις φυσικά να τα καταφέρει.
Απλό και τρυφερό, χωρίς καμία διάθεση για επίδειξη, τούτο το βιβλίο καταφέρνει να συγκινήσει τον αναγνώστη -όχι με την χολιγουντιανή έννοια της λέξης που υπονοεί ότι πλάνταξες στο κλάμα και δε μπορούσες να ηρεμήσεις, αλλά με έναν τρόπο βαθύ, που αγγίζει πολύ λεπτές χορδές της ανθρώπινης ψυχής.
Πρόκειται, δίχως υπερβολή, για ένα μικρό διαμάντι που θα πρότεινα σε κάθε αναγνώστη ανεξαρτήτως των προτιμήσεών του. Νιώθω τόσο μαγεμένη από τον λόγο του Μακριδάκη που αδυνατώ να σκεφτώ πως θα το διαβάσει κάποιος και δε θα νιώσει ακριβώς το ίδιο. Εάν το έχετε στα προσεχώς, μην το αναβάλετε άλλο. Ήρθε η ώρα του.
Ο Βικέντιος είναι ο μοναδικός καλόγερος που απέμεινε σ’ ένα μοναστήρι της Χίου. Ζει την καθημερινότητά του συντροφιά με τη Σίσσυ, ένα μικρό σκυλί. Η Σίσσυ κάποια στιγμή γεννάει τρία κουτάβια, αλλά δυστυχώς πεθαίνει πάνω στη γέννα. Την ίδια μέρα, πεθαίνει και ο Αρχιεπίσκοπος. Ο Βικέντιος συντετριμμένος για τον χαμό της μοναδικής παρέας του προσπαθεί να διαχειριστεί το πένθος του, παραμένοντας λειτουργικός και παράλληλα να φροντίσει για τις μικρές ανυπεράσπιστες ζωές που του άφησε για κληρονομιά.
Ο τρόπος που χειρίζεται τον λόγο ο Μακριδάκης είναι το λιγότερο μαγικός. Το μοναστήρι, ο Βικέντιος, η θάλασσα, όλα έδεσαν τόσο αρμονικά στην αφήγηση, που αισθάνθηκα ότι τα έβλεπα μπροστά μου.
Το άλλο, ακόμη εντυπωσιακότερο στοιχείο της σύντομης αυτής ιστορίας είναι το ότι ο Βικέντιος είναι ένας “διάφανος” χαρακτήρας. Ως αναγνώστες, έχουμε τη δυνατότητα να περιηγηθούμε στην ψυχοσύνθεσή του και να μάθουμε ουσιαστικά πράγματα γι’ αυτόν, χωρίς όμως να μας μιλάει ο ίδιος. Κι όλα αυτά μέσα σε μόλις 140 σελίδες.
Οι θρησκευτικές περιγραφές ενδεχομένως να κουράσουν κάποιον που δε μαγεύεται εύκολα από αυτές, αλλά ο τρόπος του συγγραφέα να παρουσιάζει τη γαλήνη και τη σιωπή που επικρατεί στο μοναστήρι είναι αδύνατον να μην ταξιδέψουν τη φαντασία έστω και λίγο. Σχεδόν βλέπεις μπροστά σου τον Βικέντιο να τριγυρνάει και να μουρμουρίζει στον εαυτό του, να μιλάει στα σκυλιά, να κάνει τις καθημερινές δουλειές του. Σχεδόν τον ακούς να χάνει την ελπίδα του, να την ξαναβρίσκει, να στεναχωριέται, να παλεύει ολομόναχος. Κι ελπίζεις φυσικά να τα καταφέρει.
Απλό και τρυφερό, χωρίς καμία διάθεση για επίδειξη, τούτο το βιβλίο καταφέρνει να συγκινήσει τον αναγνώστη -όχι με την χολιγουντιανή έννοια της λέξης που υπονοεί ότι πλάνταξες στο κλάμα και δε μπορούσες να ηρεμήσεις, αλλά με έναν τρόπο βαθύ, που αγγίζει πολύ λεπτές χορδές της ανθρώπινης ψυχής.
Πρόκειται, δίχως υπερβολή, για ένα μικρό διαμάντι που θα πρότεινα σε κάθε αναγνώστη ανεξαρτήτως των προτιμήσεών του. Νιώθω τόσο μαγεμένη από τον λόγο του Μακριδάκη που αδυνατώ να σκεφτώ πως θα το διαβάσει κάποιος και δε θα νιώσει ακριβώς το ίδιο. Εάν το έχετε στα προσεχώς, μην το αναβάλετε άλλο. Ήρθε η ώρα του.
July 13, 2020
"Τώρα, που είχε καβατζάρει πια τα σαράντα, φρόντιζε τα καντήλια τους να 'χουνε φλογίτσα, να τρεμοχαιρετούνε ολα μαζι τις νύχτες το μαυρο πέλαγο, κι ητανε αυτό το στερνό του διακόνημα αποσπερίς, προτού μανταλώσει απο μέσα τη βαριά πορτάρα της μοναξιάς του. Οι μέρες και οι νύχτες του μοιαζανε πια σαν σταγόνες. Ο βίος του βρύση που σταζει μερόνυχτα."
---------------
Ενα επιπλεον αστερι εβαλα για την υπεροχη γλωσσα.
Αναμφισβητητα ο Μακριδακης συγκαταλεγεται στους αξιολογότερους της νεας γενιας Ελληνων συγγραφεων.
(Αλλα να ρωτησω, παντα με παπαδες ασχολειται στην υποθεση; δυο στα δυο που επεσαν στα χερια μου, ειχαν για θεμα το παπαδαριο, και δεν εχω καταλαβει αν το θιγει απο σεβασμο ή θαυμασμο, ή αν κανει την ελαφρια κριτική του, στα πλαισια εννοειται του σεβασμου προς την πιστη του αλλου.)
Δεν εχω κατι αλλο να πω, για μενα η νουβελα υστερουσε λιγο απο πλοκή, αλλά τα καλυψε η απιστευτη γλώσσα. Ειμαστε τυχεροι να εχουμε τετοιον εκπροσωπο στα νεοελληνικα γραμματα στη γενιά μας.
Εικονοπλαστική και ευκαμπτη, εχει τετοια δυναμη, να σου βαλει εικονες στο κεφαλι, να σε κανει ν ανατριχιασεις, να σε παει και να σε φερει εκει που θελει με τη γλωσσα. Νομιζω μιλουσε για μια αλληγορια της μοναξιας. Δεν ειναι αναγκη να εισαι καλογερος για να νιωθεις μοναχός (διπλής)
November 17, 2018
Αυτό το βιβλίο είναι σαν τους ανθρώπους που συναντάς στα απομακρυσμένα νησιά. Κάπως σκοτεινοί, αλλά ανθρώπινοι με μια γλυκύτητα τραχιά. Εις το επανιδείν κυριε Μακριδακη.
April 27, 2020
https://www.vintagestories.gr/i-deksi...
Η δεξιά τσέπη του ράσου, του Γιάννη Μακριδάκη (εκδόσεις Εστία, 2009) ήταν ένα από τα βιβλία που είχα καιρό στις λίστες μου αλλά συχνά κάτι γινόταν και το άφηνα. Ήρθε όμως η κατάλληλη στιγμή, το διάβασα και κατάφερα να το απολαύσω. Ένα βιβλίο που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τον φόβο της απώλειας, το φόβο για τη μοναξιά αλλά και την πίστη σε κάτι καλύτερο.
Ο Βικέντιος, ένας άνθρωπος μακριά από τις προκαταλήψεις που μπορεί να έχουμε για τις θρησκείες και τον κόσμο του κλήρου. Ένας άνθρωπος που μου έβγαλε απίστευτη ανθρωπιά και ζεστασιά, ζει σε ένα απομονωμένο μοναστήρι της Χίου παρέα με τη σκυλίτσα του τη Σίσσυ. Η επικείμενη γέννα της θα φέρει όμως μεγάλες αλλαγές και στη ζωή του. Ο απρόσμενος χαμός του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου θα γίνει τη ημέρα που η Σίσσυ θα γεννήσει τρία κουταβάκια μετά από μια πολύ δύσκολη γέννα που μάλιστα θα της στοιχίσει τη ζωή.
«Δεν ήτανε γραφτό σου να τη δεις την άνοιξη που έρχεται ολοταχώς, μικρή μου, δεν ήτανε γραφτό μας να πορευτούμε άλλο μαζί σε τούτο τον κόσμο. Πάλι μονάχος μου θα μείνω εδώ, στο βράχο ετούτο, σε ποιόνε να μιλήσω και σε ποιόνε να τα πω τα βάσανα της μοίρας μου;»
Και εδώ είναι που ο Γιάννης Μακριδάκης παίρνει αφορμή από τον θάνατο της σκυλίτσας και του Αρχιεπίσκοπου και παραλληλίζει τα δύο γεγονότα με τη ζωή του Βικέντιου. Ο αναγνώστης βιώνει με τον πιο δυνατό τρόπο την προσπάθειά του Βικέντιου να κρατήσει στη ζωή τα μικρά κουταβάκια της Σίσσυ, γιατί ξέρει πως αν δεν κρατήσει έστω και ένα από αυτά στη ζωή, θα οδηγηθεί και ο ίδιος στο θάνατο.
Συνέχεια > https://www.vintagestories.gr/i-deksi...
Η δεξιά τσέπη του ράσου, του Γιάννη Μακριδάκη (εκδόσεις Εστία, 2009) ήταν ένα από τα βιβλία που είχα καιρό στις λίστες μου αλλά συχνά κάτι γινόταν και το άφηνα. Ήρθε όμως η κατάλληλη στιγμή, το διάβασα και κατάφερα να το απολαύσω. Ένα βιβλίο που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τον φόβο της απώλειας, το φόβο για τη μοναξιά αλλά και την πίστη σε κάτι καλύτερο.
Ο Βικέντιος, ένας άνθρωπος μακριά από τις προκαταλήψεις που μπορεί να έχουμε για τις θρησκείες και τον κόσμο του κλήρου. Ένας άνθρωπος που μου έβγαλε απίστευτη ανθρωπιά και ζεστασιά, ζει σε ένα απομονωμένο μοναστήρι της Χίου παρέα με τη σκυλίτσα του τη Σίσσυ. Η επικείμενη γέννα της θα φέρει όμως μεγάλες αλλαγές και στη ζωή του. Ο απρόσμενος χαμός του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου θα γίνει τη ημέρα που η Σίσσυ θα γεννήσει τρία κουταβάκια μετά από μια πολύ δύσκολη γέννα που μάλιστα θα της στοιχίσει τη ζωή.
«Δεν ήτανε γραφτό σου να τη δεις την άνοιξη που έρχεται ολοταχώς, μικρή μου, δεν ήτανε γραφτό μας να πορευτούμε άλλο μαζί σε τούτο τον κόσμο. Πάλι μονάχος μου θα μείνω εδώ, στο βράχο ετούτο, σε ποιόνε να μιλήσω και σε ποιόνε να τα πω τα βάσανα της μοίρας μου;»
Και εδώ είναι που ο Γιάννης Μακριδάκης παίρνει αφορμή από τον θάνατο της σκυλίτσας και του Αρχιεπίσκοπου και παραλληλίζει τα δύο γεγονότα με τη ζωή του Βικέντιου. Ο αναγνώστης βιώνει με τον πιο δυνατό τρόπο την προσπάθειά του Βικέντιου να κρατήσει στη ζωή τα μικρά κουταβάκια της Σίσσυ, γιατί ξέρει πως αν δεν κρατήσει έστω και ένα από αυτά στη ζωή, θα οδηγηθεί και ο ίδιος στο θάνατο.
Συνέχεια > https://www.vintagestories.gr/i-deksi...
September 17, 2019
Μικρό και συμπαθητικό βιβλίο, η ιστορία ενός μοναχού πραγματικά μοναχ(ικ)ου και ο τρόπος που βιώνει την απώλεια, μια προσωπική (η σκυλίτσα-μοναδική του συντροφιά) και μια "συλλογική" (η απώλεια του αρχιεπισκόπου).
Μου άρεσε που παρουσιάζεται σαν μόνος απέναντι σε όλους, πολύ πιο μακριά από τις εγκόσμιες έγνοιες. Πέρα από αυτό όμως, δεν ήταν κάτι που θα το θυμάμαι για καιρό ή που θα ξαναδιάβαζα
Μου άρεσε που παρουσιάζεται σαν μόνος απέναντι σε όλους, πολύ πιο μακριά από τις εγκόσμιες έγνοιες. Πέρα από αυτό όμως, δεν ήταν κάτι που θα το θυμάμαι για καιρό ή που θα ξαναδιάβαζα
March 10, 2016
Μια ιστορία που μπορεί να φανεί απλοϊκή, αλλά κρύβει τόση ευαισθησία και σου περνάει τόσα νοήματα. Εγώ θεωρώ πως ένα επιτυχημένο βιβλίο αγγίζει την ψυχή. Και η νουβέλα του Μακριδάκη το καταφέρνει αυτό. Το λόγο του τον βρήκα σχεδόν ποιητικό! Ένιωθες πως ανοίγεις το βιβλίο και από μέσα βγαίνουν μυρωδιές, χρώματα, συναισθήματα! Τι άλλο να ζητήσεις; Εκπληκτικό! Μπράβο!
February 17, 2019
Όταν όλη σου η ζωή βρίσκεται σε μιά τσεπη!συγκινητικό και ευαίσθητο βιβλίο, ατμοσφαιρικό και όμορφα απλό.
July 19, 2021
Κάθε φορά και κάτι διαφορετικό απο τον Γιάννη Μακριδακη. Νομίζω πως πλέον μπαίνει στους αγαπημένους συγγραφείς.
Μια ιδιαίτερη νουβέλα που μεταφέρει το πένθος ενός Μοναχού και ολότελα μοναχικού ανθρώπου που παλεύει για να σώσει τον διάδοχο της αγαπημένης του σκυλίτσας.
Με αιχμηρές αναφορές στα πεπραγμενα της θρησκείας, νομίζω πως ειναι ένα ιδιαίτερο ανάγνωσμα που αξίζει να διαβαστεί.
Μια ιδιαίτερη νουβέλα που μεταφέρει το πένθος ενός Μοναχού και ολότελα μοναχικού ανθρώπου που παλεύει για να σώσει τον διάδοχο της αγαπημένης του σκυλίτσας.
Με αιχμηρές αναφορές στα πεπραγμενα της θρησκείας, νομίζω πως ειναι ένα ιδιαίτερο ανάγνωσμα που αξίζει να διαβαστεί.
August 13, 2016
Χαρισματικός ο συγγραφέας στον τρόπο γραφής του. Σαν ιστορία δε μου άρεσε ιδιαίτερα. Με κούρασαν λίγο οι θρησκευτικές περιγραφές.
April 30, 2019
Καλό αλλα νομιζω υπερθεματιζει στο συναισθημα, χωρις λογο
April 11, 2019
Στην πραγματικότητα, θα έλεγα 3,25 αστέρια, αλλά στρογγύλεψα προς τα πάνω μόνο και μόνο για το όνομα (και το υποκοριστικό!) που έδωσε ο ήρωας στο σκύλο του στο τέλος. Γλυκύτατο και βαθιά ανθρώπινο, δραματικό χωρίς υπερβολικές κορόνες και ευχάριστα ελπιδοφόρο.
March 28, 2021
Είχα καιρό να διαβάσω γραμμένη με μαεστρία την ελληνική γλώσσα.
Γι' αυτό και μόνο αξίζει να διαβαστεί!
Γι' αυτό και μόνο αξίζει να διαβαστεί!
March 24, 2022
Πολύ ωραίο βιβλίο παιδιά, πολύ γλυκό και συγκινητικό. Διαβάζεται γρήγορα, είναι εξάλλου πολύ μικρό, αλλά σε αφήνει γεμάτο, πλήρως ικανοποιημένο. Μπράβο στον συγγραφέα για τον τρόπο που δημιουργεί εικόνες, ήταν σαν να έβλεπα φωτογραφίες από τον χώρο του μοναστηριού, από τα σκυλάκια, από τον καλόγερο, τα πάντα. Σίγουρα ο Μακριδάκης αξίζει κάθε καλή κουβέντα που έχει γραφτεί για αυτόν, μπράβο του.
May 11, 2021
Μια ιστορία για την μοναξιά με ήρωα έναν μοναχό, που έχει απομείνει μόνος στο μοναστήρι και το βράδυ που πεθαίνει ο αρχιεπίσκοπος πεθαίνει και η μοναδική του συντροφιά. Η σκυλίτσα του η Σίσσυ. Που εδωσε το όνομα του πρώτου και μοναδικού πλατωνικού του έρωτα.
Τρία κουταβάκια του μένουν και θα δώσει έναν σιωπηλό αγώνα να τα κρατήσει στη ζωή. Γιατί είναι ζωτικής σημασίας για εκείνον. Μια αναπνοή δίπλα του τις νύχτες.
Στις σελίδες αυτές δεν θα βρεις κάποια σπουδαία πλοκή, θα βρεις μόνο εικόνες, σιωπές, αναμνήσεις και αγωνία να κερδίσει η ζωή. Να κερδίσει η συντροφιά έναντι της μοναξιάς. Και όλα αυτά ανάμεσα σε θανατικα.
Το 4 γιατί με έκανε να σεβαστώ κάτι που δεν πιστεύω.
Τρία κουταβάκια του μένουν και θα δώσει έναν σιωπηλό αγώνα να τα κρατήσει στη ζωή. Γιατί είναι ζωτικής σημασίας για εκείνον. Μια αναπνοή δίπλα του τις νύχτες.
Στις σελίδες αυτές δεν θα βρεις κάποια σπουδαία πλοκή, θα βρεις μόνο εικόνες, σιωπές, αναμνήσεις και αγωνία να κερδίσει η ζωή. Να κερδίσει η συντροφιά έναντι της μοναξιάς. Και όλα αυτά ανάμεσα σε θανατικα.
Το 4 γιατί με έκανε να σεβαστώ κάτι που δεν πιστεύω.
April 2, 2019
Τι αγωνία αλλά και πόσο γλυκοδιάβαστο, ήθελα να χειροκροτήσω.
February 7, 2020
ένα όμορφο και τρυφερό διαμαντάκι!
December 20, 2019
Τι ωραία που γράφει ο Μακριδάκης! Βαθιά ανθρώπινο βιβλίο. Μοναξιά, πίστη, θρησκεία, αγάπη, παράδοση... όλα χωράνε σε αυτή τη νουβέλα. Δίνει στον αναγνώστη να καταλάβει ότι αυτό που θεωρεί ο κάθε άνθρωπος την κάθε στιγμή σημαντικό στη ζωή του είναι απόλυτα σχετικό. Μου άρεσε περισσότερο από το "Ανάμισης Ντενεκές".
April 26, 2025
Λένε πως δεν είναι όλα τα βιβλία για όλους.
Ένας φίλος συγγραφέας κάποια στιγμή με ρώτησε πως μου φάνηκε το τελευταίο του βιβλίο. Όταν του απάντησα μου είπε πως ο τάδε συγγραφέας έχει πει πως αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις για ένα βιβλίο που διάβασες καλύτερα να σιωπήσεις. Και η αλήθεια είναι πως σιώπησα.
Έχει καιρό που έχει συμβεί αυτό όμως συχνά πυκνά το σκέφτομαι και καταλήγω πως δε θελω να σιωπησω γιατί το κουβαλάω μέσα μου σα βαρίδι.
Με τους ξένους συγγραφείς είναι πιο εύκολο να καταγράψεις ατόφιες τις σκέψεις σου. Δε θα έρθει ποτέ ο Γκρανζέ να σου ζητήσει το λόγο.
Με τους Έλληνες τα πράγματα λίγο περιπλέκονται.
Στο θέμα μας τώρα.
Ο Μοναχός Βικέντιος έχει χρόνια στο μοναστήρι. Μια ζωή λιτή, χωρίς απολαύσεις, με ένα ξεροκόμματο, νηστεία και προσευχή. Η μόνη του παρέα η σκυλίτσα Σίσσυ.
Του κρατάει συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα και όχι μόνο.
Μένει έγκυος, μα την ημέρα που έχουμε τα γεννητούρια, πεθαίνει συμπτωματικά και ο Αρχιεπίσκοπος της Ελλάδας.
Ολόκληρο το κράτος θρηνεί.
Το ίδιο βράδυ πεθαίνει και η σκυλίτσα και ο Βικέντιος βυθίζεται στο δικό του πένθος.
Δύο γεγονότα. Ο εξω κόσμος, ο θρήνος και ο κόσμος του μοναχού που λιώνει με το χαμό της, ενώ προσπάθει ταυτόχρονα να κρατήσει στη ζωή τα κουτάβια.
Αράδες που ξεχειλίζουν λυρισμό. (οριακά αντέχεται τόσος)
Ατελείωτες σκηνές σαν σε slow motion που έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν έρχεται το τέλος ή θα διαβάζω για πάντα σε λούπα το ίδιο πράγμα.
Έβαλε τα κουταβάκια, σηκωσε τα κουταβάκια, απόθεσε τα κουταβάκια ,έβαλε γάλα στη ρωγα του δαχτύλου του, βύζαξε το κουταβάκι, δε βύζαξε το κουταβάκι.
Ειδικά η φράση "τα κουταβακια χαρχαλεύουν" επαναλήφθηκε τόσες φορες που κάποια στιγμή άρχισε να μου φαίνεται αστείο.
Τώρα θα μου πεις το βιβλίο πραγματεύεται τη μοναξιά και την απελπισία ενός ανθρώπου που ίσως τελικά και να μη βρίσκεται εκεί με τη θέληση του. Σκύλα και κουτάβια πεθαίνουν και αυτός τα θάβει σπαρακτικά, και συ είσαι ντιπ αναίσθητη, και αντι να κλαις μετράς πόσες φορές υπάρχει γραμμένη η λέξη χαρχαλεύουν.
Η αλήθεια είναι πως δεν κατάφερα να συνδεθώ καθόλου, ούτε με τον ήρωα ουτε με το συναίσθημα που θέλει να σου προκαλέσει.
Το βρήκα όλο κάπως παρατραβηγμένο.
Συνδέθηκα μόνο με τη γάτα.
Με κουράσαν οι επαναλαμβανόμενες περιγραφές και ίσως έχασα τελικά την ουσία.
Ηταν μια αναγνωστική εμπειρία που έληξε άδοξα.
Ένας φίλος συγγραφέας κάποια στιγμή με ρώτησε πως μου φάνηκε το τελευταίο του βιβλίο. Όταν του απάντησα μου είπε πως ο τάδε συγγραφέας έχει πει πως αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις για ένα βιβλίο που διάβασες καλύτερα να σιωπήσεις. Και η αλήθεια είναι πως σιώπησα.
Έχει καιρό που έχει συμβεί αυτό όμως συχνά πυκνά το σκέφτομαι και καταλήγω πως δε θελω να σιωπησω γιατί το κουβαλάω μέσα μου σα βαρίδι.
Με τους ξένους συγγραφείς είναι πιο εύκολο να καταγράψεις ατόφιες τις σκέψεις σου. Δε θα έρθει ποτέ ο Γκρανζέ να σου ζητήσει το λόγο.
Με τους Έλληνες τα πράγματα λίγο περιπλέκονται.
Στο θέμα μας τώρα.
Ο Μοναχός Βικέντιος έχει χρόνια στο μοναστήρι. Μια ζωή λιτή, χωρίς απολαύσεις, με ένα ξεροκόμματο, νηστεία και προσευχή. Η μόνη του παρέα η σκυλίτσα Σίσσυ.
Του κρατάει συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα και όχι μόνο.
Μένει έγκυος, μα την ημέρα που έχουμε τα γεννητούρια, πεθαίνει συμπτωματικά και ο Αρχιεπίσκοπος της Ελλάδας.
Ολόκληρο το κράτος θρηνεί.
Το ίδιο βράδυ πεθαίνει και η σκυλίτσα και ο Βικέντιος βυθίζεται στο δικό του πένθος.
Δύο γεγονότα. Ο εξω κόσμος, ο θρήνος και ο κόσμος του μοναχού που λιώνει με το χαμό της, ενώ προσπάθει ταυτόχρονα να κρατήσει στη ζωή τα κουτάβια.
Αράδες που ξεχειλίζουν λυρισμό. (οριακά αντέχεται τόσος)
Ατελείωτες σκηνές σαν σε slow motion που έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν έρχεται το τέλος ή θα διαβάζω για πάντα σε λούπα το ίδιο πράγμα.
Έβαλε τα κουταβάκια, σηκωσε τα κουταβάκια, απόθεσε τα κουταβάκια ,έβαλε γάλα στη ρωγα του δαχτύλου του, βύζαξε το κουταβάκι, δε βύζαξε το κουταβάκι.
Ειδικά η φράση "τα κουταβακια χαρχαλεύουν" επαναλήφθηκε τόσες φορες που κάποια στιγμή άρχισε να μου φαίνεται αστείο.
Τώρα θα μου πεις το βιβλίο πραγματεύεται τη μοναξιά και την απελπισία ενός ανθρώπου που ίσως τελικά και να μη βρίσκεται εκεί με τη θέληση του. Σκύλα και κουτάβια πεθαίνουν και αυτός τα θάβει σπαρακτικά, και συ είσαι ντιπ αναίσθητη, και αντι να κλαις μετράς πόσες φορές υπάρχει γραμμένη η λέξη χαρχαλεύουν.
Η αλήθεια είναι πως δεν κατάφερα να συνδεθώ καθόλου, ούτε με τον ήρωα ουτε με το συναίσθημα που θέλει να σου προκαλέσει.
Το βρήκα όλο κάπως παρατραβηγμένο.
Συνδέθηκα μόνο με τη γάτα.
Με κουράσαν οι επαναλαμβανόμενες περιγραφές και ίσως έχασα τελικά την ουσία.
Ηταν μια αναγνωστική εμπειρία που έληξε άδοξα.
dnf
November 13, 2017Πολύ γρήγορα κατάλαβα κάτι πολύ απλό: αυτό το βιβλίο δεν κάνει για μένα, δεν απευθύνεται σε μένα, δεν είναι γραμμένο σε ύφος και στιλ που με αρέσουν, δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρούμαι, η ζωή είναι μικρή για να προσπαθείς να διαβάζεις βιβλία που 99,9% εντέλει δεν θα σε αρέσουν.
May 1, 2025
Όμορφα πράγματα είναι…όταν τα βιβλία γεννούν τόσα γλυκά συναισθήματα στην ψυχή σου.
Απλό μα και πλούσιο ταυτόχρονα, γεμίζει την καρδιά σου αγάπη και τρυφερότητα.
"Όμορφα πράγματα"
Απλό μα και πλούσιο ταυτόχρονα, γεμίζει την καρδιά σου αγάπη και τρυφερότητα.
"Όμορφα πράγματα"
February 21, 2025
Μικρό ευκολοδιάβαστο πολύ πρωτότυπο κείμενο που μπορεί να διαβαστεί σε πολλαπλά επίπεδα. Πολύ όμορφη γλώσσα. Κυλά με μια ηρεμία και μια μελαγχολία. Η εξωτερική πλοκή τροφοδοτεί την εσωτερική. Την ημέρα που πεθαίνει ο αρχιεπίσκοπος πεθαίνει κι η αγαπημένη σκυλίτσα του μοναχού Βικέντιου. Ο πόνος του αβάσταχτος. Για τη σκυλίτσα. Ο κοντινός μας θάνατος ειναι αυτός που πονά. Ειναι αυτός που μας πάει ένα βήμα πιο κοντά στον δικό μας θάνατο και μας οδηγεί σ´ ένα flash back της ζωής μας και τον επιλογών μας. Ο Βικέντιος ενώ αγωνίζεται να κρατήσει στη ζωή τα κουτάβια της νεκρής σκυλίτσας, αναστοχάζεται τη ζωή του, τις δυσκολίες της καλογερικής, τη σκληρότητα της υπακοής, τον ασκητισμό, αυτά που θυσίασε, τους φίλους που έχασε.
February 2, 2017
Η αισθηση που εχω καθε φορα που διαβαζω μια νουβελα του Μακριδακη -μετα απο καποιο αλλο αναγνωσμα μου- ειναι η αισθηση της επιστροφης στο σπιτι μετα απο καποιο ταξιδι, δηλαδη επιστροφη σ' ενα περιβαλλον οικειο και γεματο ζεστασια.
Τι ειναι αυτο που μου αρεσει τοσο πολυ στα βιβλια του; Η απλοτητα και η ηρεμια που αποπνεουν. Η σεμνοτητα. Η λιτοτητα στο γραψιμο του. Η ομορφια της γλωσσας. Γαληνη. Αυτο νιωθω οταν διαβαζω τα γραπτα του.
Τι ειναι αυτο που μου αρεσει τοσο πολυ στα βιβλια του; Η απλοτητα και η ηρεμια που αποπνεουν. Η σεμνοτητα. Η λιτοτητα στο γραψιμο του. Η ομορφια της γλωσσας. Γαληνη. Αυτο νιωθω οταν διαβαζω τα γραπτα του.
January 25, 2023
Εκτός από την καταπληκτική χρήση της ελληνικής γλώσσας εκ μέρους του συγγραφέως, αυτό που καθιστά το βιβλίο εξαιρετικό είναι η δυνατότητά του να σε κάνει να νιώθεις την μοναξιά και τις αγωνίες ενός ανθρώπου του οποίου τις επιλογές ζωής δεν θα έκανες ποτέ.
Επίσης, η στηλίτευση πολλών κακώς κειμένων της εκκλησίας γίνεται αριστοτεχνικά, χωρίς διδακτισμούς και υστερίες.
Επίσης, η στηλίτευση πολλών κακώς κειμένων της εκκλησίας γίνεται αριστοτεχνικά, χωρίς διδακτισμούς και υστερίες.
January 20, 2016
Καταπληκτικό βιβλίο!
Displaying 1 - 30 of 110 reviews