February 24, 2020
«Γενική γραμματεία ακρίβειας της ψυχής»
Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες σκεφτόταν
ένα πρόγραμμα στο οποίο θα έπρεπε
να αφοσιωθεί η ανθρωπότητα,
προκειμένου να στρέψει τις προσπάθειες της
προς έναν σκοπό, τον οποίο δεν μπορούσε ακόμη να γνωρίζει.
Ήταν χαρακτηρισμένος με πολλές ιδιότητες ο σκοπός και με άπειρα ονόματα, μα παρέμενε μια αληθινά, πειραματική ζωή.
Ο Ούλριχ ήταν άνθρωπος πιστός, που απλώς δεν πίστευε τίποτε.
Διότι με τον όρο πίστη δεν εννοούσε την καχεκτική θέληση γνώσης, την αμάθεια, αλλά κάτι άλλο,
που δεν έγκειται ούτε στην πίστη, ούτε στην φαντασίωση μα ούτε και στην γνώση.
Κάτι διαφορετικό.
Σαν βίωμα που διαφεύγει όλων αυτών των εννοιών.
Η μελωδία της σκέψης μυρίζει υπέροχα, δελεαστικά και αναμφίβολα σε τούτο το βιβλίο που προσπαθεί
να αποκαταστήσει κάθε κατεστραμμένο δεσμό ηθικής και συνειδησιακής αρχαίας κακίας, παθιασμένης και καταφατικά απόλυτης προς την ανθρωπιστική σκάλα αξιών,
με έναν νέο, απελευθερωτικό σαν μέθη και νηφάλιο σαν την αλήθεια.
Έναν δεσμό, που να απεικονίζει πεποιθήσεις για τον ηθικά ερμαφρόδιτο άνθρωπο με έναν διχασμό που δελεάζει.
Με μια μελαγχολική ικανοποίηση και ειρωνική ενάργεια πως η φύση προτιμά τα κακά συμβάντα και τα προστατεύει περισσότερο απο την καλοσύνη σαν πρόσχημα προστασίας.
Η νέα τάξη πραγμάτων που θα ακύρωνε την πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να είναι πόθος για νόμους ορθής ζωής που δεν επιδέχονται
εξαιρέσεις μα ούτε και ευαγγελικές, αυταρχικές χίμαιρες.
Θα ήταν ενδεχομένως οι κοινές προσπάθειες όλων.
Διαβάζοντας όλο και περισσότερες σελίδες
απο το είναι του Εγώ του ήρωα-συγγραφέα
αισθάνεσαι να σε παρακινεί να συζητήσετε
τις απόψεις σας πάνω στις αιώνιες αλήθειες.
Αν παρακολουθήσεις λέξη προς λέξη τα γραφόμεν��
και τις σκέψεις που πραγματεύεται, χωρίς επιτήδευση προς την φιλοσοφική αναλυση τότε σίγουρα
και με πάσα βεβαιότητα παρακολουθείς την αναγνωστική πορεία σε τούτο το έργο
όχι απο την σκέψη σου αλλά απο την ύπαρξη σου.
Μεταρσιώνεσαι σε μύθους και η αναγέννηση σου έγκειται στην ανεπάρκεια της ολοκλήρωσης,
αυτή που χάθηκε οριστικά.
Κι όμως εσύ εξακολουθείς να ακούς τα λόγια στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και να θεωρείς πως ο πρώτος άνθρωπος ήταν ολόκληρος επειδή είχε τη διττή φύση του ανδρόγυνου και η αιώνια τιμωρία
θα είναι να ψάχνεις απεγνωσμένα το άλλο σου μισό
για να συγχωνεύσεις την ύπαρξη σου σε ένα ολόκληρο, αυτό που οι θεοί έκοψαν στα δυο δημιουργώντας τον άνδρα και τη γυναίκα.
Δυστυχώς η συνέχεια του διχασμού του ανθρώπινου οργανισμού θα εξακολουθεί να υφίσταται αφού ουσιαστική συνένωση δεν προκύπτει σχεδόν ποτέ.
Παραμένει ο πόθος για έναν έρωτα σωσία του αλλού φύλου, για ένα διαφορετικό ον,
μια μαγική μορφή που θα είναι πανομοιότυπη
μα όχι ίδια με το εγώ μας, καταλήγει να είμαστε εμείς, αλλά να φανταζόμαστε πως το άλλο μισό υπερέχει
διότι αποπνέει ανεξαρτησία και ισχυρή θέληση αυτονομίας.
Όλα αυτά είναι αληθινά και απαράλλακτα ονειρικά.
Ίσως ο πανάρχαιος πόθος να πραγματοποιείται ενδόμυχα και ασυνείδητα. Ίσως και να αναδύεται απο την ψυχή της παρανοϊκής φαντασίας σε στιγμές μοναχικής αλχημείας.
Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες στοιχειώνει τα όνειρα μας και τα εξηγεί με βάση την θέση της σελήνης σε ένα όραμα του πνεύματος.
Αφήνει παντού το στίγμα της μαγείας
μέσα σε αλήθειες και σε τρόπους συμπεριφοράς.
Στην τέχνη, στη ζωή, στο όνειρο, στον μύθο,
στα παιδικά γέλια, στα πένθιμα εμβατήρια,
στα ποιήματα που δεν καταλαβαίνουμε,
στον έρωτα, στις παραβιασμένες σχέσεις, στις απαραβίαστες απαγορεύσεις του περιπτύσσω και περιπτύσσομαι του μυαλού, το μερίδιο του συναισθήματος πωλείται και αγοράζεται ανταλλάσσοντας προσφορές για έλλειψη κατανόησης,
κι αυτό απλά σημαίνει έλλειψη πραγματικότητας.
(Τρελαθείτε λίγο, να δω κάτι!..Να γιατί σε αγάπησα Μούζιλ).
Φυσικά ανάμεσα σε λογική και συναίσθημα, επιστήμη και θεοσέβεια, σκέψη και φαντασία, συναισθηματική νοημοσύνη και ορθολογισμός ψυχρός και άκαμπτος προηγείται εκείνο που εξάρει, το ασύλληπτο των βιωμάτων, των μεμονωμένων βιωμάτων, που για περιφανείς λόγους πρέπει να υποστεί ο καθένας ολομόναχος ακόμη και αν αποτελεί ζευγάρι με άλλο άτομο.
Όμως, το Εγώ μας ποτέ δεν αντιλαμβάνεται τα μεμονωμένα βιώματα, συναισθήματα, εντυπώσεις, πάντα τα συσχετίζει τα ταυτίζει σε με πραγματικά
ή νοούμενα ή υπονοούμενα περιεχόμενα.
Τα πάντα αλληλοστηρίζονται με κοινές εντάσεις, απόψεις, ακολουθίες και συνάπτονται
ως μέλη μεγάλων, ανεξιχνίαστων συνόλων.
Όταν για κάποιον λόγο γήινο ή υπεργήινο, αποτύχουν αυτές οι συνάφειες, το Εγώ μας έρχεται αντιμέτωπο με την απερίγραπτη, σκοτεινή, απάνθρωπη και άμορφη δημιουργία.
Είναι η στιγμή που το άτομο ζητάει μέσα απο την άβυσσο, το Θεό, που οφείλει να βοηθήσει.
«Δεν ξέρω που βρίσκομαι, ούτε με ψάχνω, ούτε να το ξέρω, ούτε να το μάθω θέλω. Είμαι τόσο βυθισμένη στην πηγή της αγάπης του, όπως εάν ήμουν στη θάλασσα, κάτω απο το νερό και δεν μπορούσα ούτε να δω ού τε να αισθανθώ άλλο γύρω μου απο νερό. Έχω υπερβεί όλες μου τις δυνάμεις και έχω φτάσει μέχρι την σκοτεινή δύναμη. Και άκουγα τώρα χωρίς ήχο και έβλεπα χωρίς φως. Και η καρδιά μου έγινε απύθμενη, η ψυχή μου άστοργη, το πνεύμα μου άμορφο και η φύση μου ανυπόστατη.
Είσαι εσύ ο ίδιος ή δεν είσαι; Δεν το ξέρω, έχω άγνοια και έχω άγνοια του εαυτού μου. Είμαι ερωτευμένη αλλά δεν ξέρω με ποιον, δεν είμαι ούτε πιστή ούτε άπιστη. Τι είμαι λοιπόν; Ακόμα και για τον έρωτα μου έχω άγνοια, έχω την καρδιά γεμάτη έρωτα και άδεια απο έρωτα συνάμα!»
( Δάσκαλε προσκυνώ)
Στο δεύτερο μέρος του Ανθρώπου χωρις Ιδιότητες γράφει και δημιουργεί με νόηση και συναίσθημα ένα ατελείωτο δοκίμιο προσπαθώντας να εξερευνήσει και να αναλύσει τους αντίποδες της ζωής.
Την αντίθετη μα και όμοια σημασία ανάμεσα στην
τέχνη και την επιστήμη, την ακρίβεια της λογικής και την παραινετική ύπαρξη της ψυχής,
την ενόραση και την γνώση, το ένστικτο και
το θυμικό με αρχαϊκές ρίζες στο πλαίσιο
του αταβιστικού πυρήνα, με το σκοτεινό χάος
μέσα και έξω απο το Εγώ και το γίγνεσθαι,
τη διαίσθηση και την σκέψη όσων συμβαίνουν,
την αγάπη ως συναίσθημα και την αγάπη ως κατάσταση ή συμβάν.
Είναι ο δρόμος προς την ουτοπία.
Ο Μούζιλ είναι σαφώς ένας συγγραφέας με άπειρες και εξαιρετικές ιδιότητες.
Δημιουργεί ένα μυθιστόρημα ιδεών που θα διέπουν
για πάντα την ανθρωπότητα, όσο θα υπάρχει.
Είναι καυστικός, σατιρικός, προφητικός,
διαχρονικά και αναφορικά με την εξέλιξη
και την τροπή της Ιστορίας του Κόσμου,
των Χιλίων Ετών Θρησκευτικού Πολέμου,
την ίδρυση μιας Γενικής Γραμματείας Ακρίβειας και Ψυχής.
Ίσως να φαίνεται αστείο ή παράλογο το γεγονός πως συντήκει και αξιολογεί, αναπτύσσοντας δυο μεγάλες ιδέες μαζί, ώστε να καταλήξει σε παράλογο και
άστοχο αποτέλεσμα.
Στην ουσία όμως η πραγματικότητα του δίνει
τα εχέγγυα να αντικατοπτρίσει ένα απο τα μεγάλα και κύρια ενδιαφέροντα του.
Την ανάγκη να συμβιβαστεί η ορθολογική και επιστημονική προσέγγιση στη ζωή, (« ακρίβεια»)
με την πνευματική και ευφάνταστη, («ψυχή»).
Ο Μούζιλ συνδυάζει, όχι εύκολα, την μοναδική, εντυπωσιακή και αναντικατάστατη ανάλυση
του Μαρσέλ Προυστ ( θα σκότωνα για έναν ακόμη τόμο του Αναζητώντας Τον Χαμένο Χρόνο)
με τον σκοτεινό κυνισμό του Κάφκα.
Θεωρείται ημιτελές έργο ξεπερνώντας τις χίλιες σελίδες.
Δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ημιτελές,
εφόσον εξ αρχής δεν παει κάπου,
δεν ορίζει αρχή, μέση και τέλος, δεν αφήνει κάτι αναπάντητο ή ατελείωτο σε σχέση με αυτά που τεκμαίρονται απο το σκεπτικό του.
Το νήμα της αφήγησης του μεταρσιωνεται στο νήμα της ζωής.
Και κάνει κάποια αξέχαστα περάσματα με την πένα του χρησιμοποιώντας ψυχοτρόπες ουσίες
που αλλάζουν την κοσμοθεωρία και την αντιληπτική ικανότητα σε σχέση με τον χώρο και τον χρόνο που δεν αλλάζουν
αλλά ποτέ δεν μένουν σταθερά.
Πως να πιστέψω πως κάτι που δεν μπορεί σήμερα να αποκλειστεί -και αυτό, δεν με απογοητεύει πλήρως- έχει γίνει η βασική στάση, η μόνιμη πηγή άγνοιας και συμβιβασμού σε θέματα πίστης.
Θα κλείσω με την ενδελεχώς σχολαστική συζήτηση περί μεγάλων συναισθημάτων, ιδεών, εννοιών, αξιωμάτων, αισθήσεων, νόησης, συμβάντων, και, τόσο μη πραγματικών, άσχετων καταστάσεων που συμπληρώθηκαν απο την
υπεργήινη πραγματικότητα, η οποία ακυρώνει την γήινη και την χαρακτηρίζει εύστοχα με σχετικές και καθολικά εμπεριστατωμένες ανθρώπινες και θεϊκές επιδιώξεις.
Οι φιλόσοφοι λέει ο δάσκαλος είναι ανώτατοι στρατιωτικοί που δεν έχουν όπλα και στρατεύματα
για να διοικούν και έτσι υποτάσσουν τον κόσμο στην τυραννία τους κλείνοντας τον σε ένα σύστημα, ένα ολοκληρωτικό σύστημα σκέψης.
💯📚💯📚📚📚
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες σκεφτόταν
ένα πρόγραμμα στο οποίο θα έπρεπε
να αφοσιωθεί η ανθρωπότητα,
προκειμένου να στρέψει τις προσπάθειες της
προς έναν σκοπό, τον οποίο δεν μπορούσε ακόμη να γνωρίζει.
Ήταν χαρακτηρισμένος με πολλές ιδιότητες ο σκοπός και με άπειρα ονόματα, μα παρέμενε μια αληθινά, πειραματική ζωή.
Ο Ούλριχ ήταν άνθρωπος πιστός, που απλώς δεν πίστευε τίποτε.
Διότι με τον όρο πίστη δεν εννοούσε την καχεκτική θέληση γνώσης, την αμάθεια, αλλά κάτι άλλο,
που δεν έγκειται ούτε στην πίστη, ούτε στην φαντασίωση μα ούτε και στην γνώση.
Κάτι διαφορετικό.
Σαν βίωμα που διαφεύγει όλων αυτών των εννοιών.
Η μελωδία της σκέψης μυρίζει υπέροχα, δελεαστικά και αναμφίβολα σε τούτο το βιβλίο που προσπαθεί
να αποκαταστήσει κάθε κατεστραμμένο δεσμό ηθικής και συνειδησιακής αρχαίας κακίας, παθιασμένης και καταφατικά απόλυτης προς την ανθρωπιστική σκάλα αξιών,
με έναν νέο, απελευθερωτικό σαν μέθη και νηφάλιο σαν την αλήθεια.
Έναν δεσμό, που να απεικονίζει πεποιθήσεις για τον ηθικά ερμαφρόδιτο άνθρωπο με έναν διχασμό που δελεάζει.
Με μια μελαγχολική ικανοποίηση και ειρωνική ενάργεια πως η φύση προτιμά τα κακά συμβάντα και τα προστατεύει περισσότερο απο την καλοσύνη σαν πρόσχημα προστασίας.
Η νέα τάξη πραγμάτων που θα ακύρωνε την πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να είναι πόθος για νόμους ορθής ζωής που δεν επιδέχονται
εξαιρέσεις μα ούτε και ευαγγελικές, αυταρχικές χίμαιρες.
Θα ήταν ενδεχομένως οι κοινές προσπάθειες όλων.
Διαβάζοντας όλο και περισσότερες σελίδες
απο το είναι του Εγώ του ήρωα-συγγραφέα
αισθάνεσαι να σε παρακινεί να συζητήσετε
τις απόψεις σας πάνω στις αιώνιες αλήθειες.
Αν παρακολουθήσεις λέξη προς λέξη τα γραφόμεν��
και τις σκέψεις που πραγματεύεται, χωρίς επιτήδευση προς την φιλοσοφική αναλυση τότε σίγουρα
και με πάσα βεβαιότητα παρακολουθείς την αναγνωστική πορεία σε τούτο το έργο
όχι απο την σκέψη σου αλλά απο την ύπαρξη σου.
Μεταρσιώνεσαι σε μύθους και η αναγέννηση σου έγκειται στην ανεπάρκεια της ολοκλήρωσης,
αυτή που χάθηκε οριστικά.
Κι όμως εσύ εξακολουθείς να ακούς τα λόγια στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και να θεωρείς πως ο πρώτος άνθρωπος ήταν ολόκληρος επειδή είχε τη διττή φύση του ανδρόγυνου και η αιώνια τιμωρία
θα είναι να ψάχνεις απεγνωσμένα το άλλο σου μισό
για να συγχωνεύσεις την ύπαρξη σου σε ένα ολόκληρο, αυτό που οι θεοί έκοψαν στα δυο δημιουργώντας τον άνδρα και τη γυναίκα.
Δυστυχώς η συνέχεια του διχασμού του ανθρώπινου οργανισμού θα εξακολουθεί να υφίσταται αφού ουσιαστική συνένωση δεν προκύπτει σχεδόν ποτέ.
Παραμένει ο πόθος για έναν έρωτα σωσία του αλλού φύλου, για ένα διαφορετικό ον,
μια μαγική μορφή που θα είναι πανομοιότυπη
μα όχι ίδια με το εγώ μας, καταλήγει να είμαστε εμείς, αλλά να φανταζόμαστε πως το άλλο μισό υπερέχει
διότι αποπνέει ανεξαρτησία και ισχυρή θέληση αυτονομίας.
Όλα αυτά είναι αληθινά και απαράλλακτα ονειρικά.
Ίσως ο πανάρχαιος πόθος να πραγματοποιείται ενδόμυχα και ασυνείδητα. Ίσως και να αναδύεται απο την ψυχή της παρανοϊκής φαντασίας σε στιγμές μοναχικής αλχημείας.
Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες στοιχειώνει τα όνειρα μας και τα εξηγεί με βάση την θέση της σελήνης σε ένα όραμα του πνεύματος.
Αφήνει παντού το στίγμα της μαγείας
μέσα σε αλήθειες και σε τρόπους συμπεριφοράς.
Στην τέχνη, στη ζωή, στο όνειρο, στον μύθο,
στα παιδικά γέλια, στα πένθιμα εμβατήρια,
στα ποιήματα που δεν καταλαβαίνουμε,
στον έρωτα, στις παραβιασμένες σχέσεις, στις απαραβίαστες απαγορεύσεις του περιπτύσσω και περιπτύσσομαι του μυαλού, το μερίδιο του συναισθήματος πωλείται και αγοράζεται ανταλλάσσοντας προσφορές για έλλειψη κατανόησης,
κι αυτό απλά σημαίνει έλλειψη πραγματικότητας.
(Τρελαθείτε λίγο, να δω κάτι!..Να γιατί σε αγάπησα Μούζιλ).
Φυσικά ανάμεσα σε λογική και συναίσθημα, επιστήμη και θεοσέβεια, σκέψη και φαντασία, συναισθηματική νοημοσύνη και ορθολογισμός ψυχρός και άκαμπτος προηγείται εκείνο που εξάρει, το ασύλληπτο των βιωμάτων, των μεμονωμένων βιωμάτων, που για περιφανείς λόγους πρέπει να υποστεί ο καθένας ολομόναχος ακόμη και αν αποτελεί ζευγάρι με άλλο άτομο.
Όμως, το Εγώ μας ποτέ δεν αντιλαμβάνεται τα μεμονωμένα βιώματα, συναισθήματα, εντυπώσεις, πάντα τα συσχετίζει τα ταυτίζει σε με πραγματικά
ή νοούμενα ή υπονοούμενα περιεχόμενα.
Τα πάντα αλληλοστηρίζονται με κοινές εντάσεις, απόψεις, ακολουθίες και συνάπτονται
ως μέλη μεγάλων, ανεξιχνίαστων συνόλων.
Όταν για κάποιον λόγο γήινο ή υπεργήινο, αποτύχουν αυτές οι συνάφειες, το Εγώ μας έρχεται αντιμέτωπο με την απερίγραπτη, σκοτεινή, απάνθρωπη και άμορφη δημιουργία.
Είναι η στιγμή που το άτομο ζητάει μέσα απο την άβυσσο, το Θεό, που οφείλει να βοηθήσει.
«Δεν ξέρω που βρίσκομαι, ούτε με ψάχνω, ούτε να το ξέρω, ούτε να το μάθω θέλω. Είμαι τόσο βυθισμένη στην πηγή της αγάπης του, όπως εάν ήμουν στη θάλασσα, κάτω απο το νερό και δεν μπορούσα ούτε να δω ού τε να αισθανθώ άλλο γύρω μου απο νερό. Έχω υπερβεί όλες μου τις δυνάμεις και έχω φτάσει μέχρι την σκοτεινή δύναμη. Και άκουγα τώρα χωρίς ήχο και έβλεπα χωρίς φως. Και η καρδιά μου έγινε απύθμενη, η ψυχή μου άστοργη, το πνεύμα μου άμορφο και η φύση μου ανυπόστατη.
Είσαι εσύ ο ίδιος ή δεν είσαι; Δεν το ξέρω, έχω άγνοια και έχω άγνοια του εαυτού μου. Είμαι ερωτευμένη αλλά δεν ξέρω με ποιον, δεν είμαι ούτε πιστή ούτε άπιστη. Τι είμαι λοιπόν; Ακόμα και για τον έρωτα μου έχω άγνοια, έχω την καρδιά γεμάτη έρωτα και άδεια απο έρωτα συνάμα!»
( Δάσκαλε προσκυνώ)
Στο δεύτερο μέρος του Ανθρώπου χωρις Ιδιότητες γράφει και δημιουργεί με νόηση και συναίσθημα ένα ατελείωτο δοκίμιο προσπαθώντας να εξερευνήσει και να αναλύσει τους αντίποδες της ζωής.
Την αντίθετη μα και όμοια σημασία ανάμεσα στην
τέχνη και την επιστήμη, την ακρίβεια της λογικής και την παραινετική ύπαρξη της ψυχής,
την ενόραση και την γνώση, το ένστικτο και
το θυμικό με αρχαϊκές ρίζες στο πλαίσιο
του αταβιστικού πυρήνα, με το σκοτεινό χάος
μέσα και έξω απο το Εγώ και το γίγνεσθαι,
τη διαίσθηση και την σκέψη όσων συμβαίνουν,
την αγάπη ως συναίσθημα και την αγάπη ως κατάσταση ή συμβάν.
Είναι ο δρόμος προς την ουτοπία.
Ο Μούζιλ είναι σαφώς ένας συγγραφέας με άπειρες και εξαιρετικές ιδιότητες.
Δημιουργεί ένα μυθιστόρημα ιδεών που θα διέπουν
για πάντα την ανθρωπότητα, όσο θα υπάρχει.
Είναι καυστικός, σατιρικός, προφητικός,
διαχρονικά και αναφορικά με την εξέλιξη
και την τροπή της Ιστορίας του Κόσμου,
των Χιλίων Ετών Θρησκευτικού Πολέμου,
την ίδρυση μιας Γενικής Γραμματείας Ακρίβειας και Ψυχής.
Ίσως να φαίνεται αστείο ή παράλογο το γεγονός πως συντήκει και αξιολογεί, αναπτύσσοντας δυο μεγάλες ιδέες μαζί, ώστε να καταλήξει σε παράλογο και
άστοχο αποτέλεσμα.
Στην ουσία όμως η πραγματικότητα του δίνει
τα εχέγγυα να αντικατοπτρίσει ένα απο τα μεγάλα και κύρια ενδιαφέροντα του.
Την ανάγκη να συμβιβαστεί η ορθολογική και επιστημονική προσέγγιση στη ζωή, (« ακρίβεια»)
με την πνευματική και ευφάνταστη, («ψυχή»).
Ο Μούζιλ συνδυάζει, όχι εύκολα, την μοναδική, εντυπωσιακή και αναντικατάστατη ανάλυση
του Μαρσέλ Προυστ ( θα σκότωνα για έναν ακόμη τόμο του Αναζητώντας Τον Χαμένο Χρόνο)
με τον σκοτεινό κυνισμό του Κάφκα.
Θεωρείται ημιτελές έργο ξεπερνώντας τις χίλιες σελίδες.
Δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ημιτελές,
εφόσον εξ αρχής δεν παει κάπου,
δεν ορίζει αρχή, μέση και τέλος, δεν αφήνει κάτι αναπάντητο ή ατελείωτο σε σχέση με αυτά που τεκμαίρονται απο το σκεπτικό του.
Το νήμα της αφήγησης του μεταρσιωνεται στο νήμα της ζωής.
Και κάνει κάποια αξέχαστα περάσματα με την πένα του χρησιμοποιώντας ψυχοτρόπες ουσίες
που αλλάζουν την κοσμοθεωρία και την αντιληπτική ικανότητα σε σχέση με τον χώρο και τον χρόνο που δεν αλλάζουν
αλλά ποτέ δεν μένουν σταθερά.
Πως να πιστέψω πως κάτι που δεν μπορεί σήμερα να αποκλειστεί -και αυτό, δεν με απογοητεύει πλήρως- έχει γίνει η βασική στάση, η μόνιμη πηγή άγνοιας και συμβιβασμού σε θέματα πίστης.
Θα κλείσω με την ενδελεχώς σχολαστική συζήτηση περί μεγάλων συναισθημάτων, ιδεών, εννοιών, αξιωμάτων, αισθήσεων, νόησης, συμβάντων, και, τόσο μη πραγματικών, άσχετων καταστάσεων που συμπληρώθηκαν απο την
υπεργήινη πραγματικότητα, η οποία ακυρώνει την γήινη και την χαρακτηρίζει εύστοχα με σχετικές και καθολικά εμπεριστατωμένες ανθρώπινες και θεϊκές επιδιώξεις.
Οι φιλόσοφοι λέει ο δάσκαλος είναι ανώτατοι στρατιωτικοί που δεν έχουν όπλα και στρατεύματα
για να διοικούν και έτσι υποτάσσουν τον κόσμο στην τυραννία τους κλείνοντας τον σε ένα σύστημα, ένα ολοκληρωτικό σύστημα σκέψης.
💯📚💯📚📚📚
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.