What do you think?
Rate this book
À la recherche du temps perdu #1.2
Un amour de Swann
Un amour de Swann est un fragment de À la recherche du temps perdu, la deuxième partie de Du côté de chez Swann.
Son sujet en est l'amour et la jalousie qu'éprouve Swann pour Odette de Crécy. C'est pourquoi il a depuis toujours fait l'objet d'éditions séparées, comme s'il constituait un petit roman autonome.
Son sujet en est l'amour et la jalousie qu'éprouve Swann pour Odette de Crécy. C'est pourquoi il a depuis toujours fait l'objet d'éditions séparées, comme s'il constituait un petit roman autonome.
256 pages, Mass Market Paperback
First published January 1, 1913
About the author
Marcel Proust
2,369 books5,972 followersMarcel Proust was a French novelist, best known for his 3000 page masterpiece À la recherche du temps perdu (Remembrance of Things Past or In Search of Lost Time), a pseudo-autobiographical novel told mostly in a stream-of-consciousness style.
Born in the first year of the Third Republic, the young Marcel, like his narrator, was a delicate child from a bourgeois family. He was active in Parisian high society during the 80s and 90s, welcomed in the most fashionable and exclusive salons of his day. However, his position there was also one of an outsider, due to his Jewishness and homosexuality. Towards the end of 1890s Proust began to withdraw more and more from society, and although he was never entirely reclusive, as is sometimes made out, he lapsed more completely into his lifelong tendency to sleep during the day and work at night. He was also plagued with severe asthma, which had troubled him intermittently since childhood, and a terror of his own death, especially in case it should come before his novel had been completed. The first volume, after some difficulty finding a publisher, came out in 1913, and Proust continued to work with an almost inhuman dedication on his masterpiece right up until his death in 1922, at the age of 51.
Today he is widely recognized as one of the greatest authors of the 20th Century, and À la recherche du temps perdu as one of the most dazzling and significant works of literature to be written in modern times.
Born in the first year of the Third Republic, the young Marcel, like his narrator, was a delicate child from a bourgeois family. He was active in Parisian high society during the 80s and 90s, welcomed in the most fashionable and exclusive salons of his day. However, his position there was also one of an outsider, due to his Jewishness and homosexuality. Towards the end of 1890s Proust began to withdraw more and more from society, and although he was never entirely reclusive, as is sometimes made out, he lapsed more completely into his lifelong tendency to sleep during the day and work at night. He was also plagued with severe asthma, which had troubled him intermittently since childhood, and a terror of his own death, especially in case it should come before his novel had been completed. The first volume, after some difficulty finding a publisher, came out in 1913, and Proust continued to work with an almost inhuman dedication on his masterpiece right up until his death in 1922, at the age of 51.
Today he is widely recognized as one of the greatest authors of the 20th Century, and À la recherche du temps perdu as one of the most dazzling and significant works of literature to be written in modern times.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 196 reviews
March 27, 2019
¿Cuál es el verdadero objeto de nuestro amor, nos enamoramos de la persona, de la imagen que proyectamos sobre ella, del amor mismo? ¿Hasta qué punto un pasado amor, su imagen, sus gestos, influyen en nuestras inclinaciones y apetitos futuros? ¿Es posible que otras vivencias estéticas o emocionales intensas pueden determinar el objeto de nuestro amor?
No cabe duda que los sentimientos y las emociones ligadas a hechos u objetos del pasado pueden conferir sentido a experiencias presentes que carecerían de él sin aquel recuerdo que nos marcó antaño. Y entre esas experiencias, el amor ocupa un lugar especialísimo, capaz de transformarnos, de hacernos otro, de modificar nuestros gustos, nuestros deseos, hasta nuestra forma de ser, de condicionar nuestra vida presente, de modificar la forma en la que nos relacionamos con nuestro entorno y hasta de gobernar nuestra vida amorosa futura.
Por otro lado, no es menos cierto, por muy lugar común que sea, que el amor nos ciega, nos bloquea todo lo que no nos confirma en él, nos impele patéticamente a tergiversar cualquier hecho que lo contradiga, pero también nos mantiene en un estado de sensibilidad morbosa y de permanente alerta, especialmente cuando en el amor se establece la sospecha y cualquier gesto, acto o palabra de la persona amada cobra así una significación muchas veces irreal, enrevesada y patológica.
Todo esto y mucho más nos expone el autor en una sucesión de frases larguísimas, laberínticas, como si cada una de ellas tuviera que contener todos y cada uno de los detalles que conforman cada una de las escenas y pensamientos narrados en este estudio del amor como enfermedad que es esta novela.
“Y aquella enfermedad que era el amor de Swann había proliferado tanto, se había entreverado de forma tan estrecha a todos los hábitos de Swann, a todos sus actos, a su pensamiento, a su salud, a su sueño, a su vida, incluso a lo que deseaba para después de su muerte, formaba hasta tal punto un todo con él, que ya no habría sido posible arrancársela sin destruirle casi por entero: como se dice en cirugía, su amor ya no era operable.”Para ello, Proust elige a Charles Swann, un señor elegante, culto y de gustos tan exquisitos en el arte como ordinarios en los asuntos de cama, un adinerado caballero que tiene abiertas todas las puertas de la gran sociedad y en la que son muy respetados sus criterios estéticos. En frente tendrá a Odette de Crécy, una mujer experimentada, una cocotte interesada, frívola y ordinaria, que primero le perseguirá con mimos y halagos para después utilizarle y humillarle sin miramiento alguno.
“Hasta entonces, como muchos hombres en quienes el gusto por las artes se desarrolla independientemente de la sensualidad, había existido una extraña disparidad entre las satisfacciones que concedía al uno y a las otras, gozando, en compañía de mujeres cada vez más ordinarias, de las seducciones de obras cada vez más refinadas.”Así, con una prosa barroca, poéticamente bella, repleta de metáforas y símiles, de descripciones, acotaciones y digresiones, con un moroso desmenuzamiento psicológico de cada acto, pensamiento y sentimiento de Swann, vamos asistiendo a todas las fase de su amor por Odette: su indiferencia inicial, el rejuvenecimiento que el surgimiento del amor le provoca, el vuelco de todo su mundo en el habitado por Odette, por muy vulgar que antes le pareciera, el abandono que sufre por parte de Odette, el desconsuelo por no poseerla y la terrible angustia de los celos en la que hasta los gestos de cariño recibidos en el pasado se convierten en fuente de dolor al imaginarlos destinados a otros.
“Las mentiras que por él ha dicho a otros se convierten en mentiras que por otros también le fueron dirigidas a él.“El famoso poder evocador de los sentidos, para siempre asociado a la mil veces comentada anécdota de la magdalena, tiene aquí una importancia crucial, tanta o más que toda la evolución del amor descrita. Empezando con ese momento decisivo que marca el inicio de la pasión por Odette, una mujer por la que no experimentaba atracción física o sentimental alguna, cuando descubre en uno de sus gestos un asombroso e inesperado parecido con la admirada Séfora de Boticelli en un fresco de la Capilla Sixtina.
“Su deseo siempre se había orientado en sentido opuesto a sus gustos estéticos. La expresión «obra florentina» prestó un gran servicio a Swann. Como un título, permitió a la imagen de Odette penetrar en un mundo de sueños, al que hasta entonces no había tenido acceso y en el que se impregnó de nobleza. Y, mientras la visión puramente carnal que había tenido de aquella mujer, renovando continuamente sus dudas sobre la calidad del rostro, del cuerpo, de toda su belleza, debilitaba su amor, aquellas dudas quedaron disipadas, aquel amor se afianzó cuando en su lugar tuvo por base los datos de una estética cierta; sin contar con que el beso y la posesión, que parecían naturales y mediocres si eran concedidos por una carne ajada, viniendo a coronar la adoración de una pieza de museo le parecieron que debían de ser sobrenaturales y deliciosos.”Hay muchos más ejemplos de este poder evocador de sentimientos que surgen al volver a ciertos lugares, o al escuchar un nombre, una palabra o una expresión, como esa de hacer cataleya, con la que los amantes se requerían sexo. Pero de entre todas ellas cabe resaltar la referida a la frase musical tantas veces mencionada en el relato.
“En cuanto la oía, la pequeña frase sabía liberar en su interior el espacio que necesitaba, y las proporciones del alma de Swann se veían alteradas; en ella quedaba reservado margen para un goce que tampoco correspondía a ningún objeto exterior y que, sin embargo, lejos de ser puramente individual como la del amor, se imponía a Swann como una realidad superior a las cosas concretas. Esa sed de un encanto desconocido la despertaba en él la pequeña frase, pero sin aportarle nada preciso para saciarla. De modo que aquellas partes del alma de Swann donde la pequeña frase había borrado la preocupación por los intereses materiales, las consideraciones humanas y válidas para todos, las había dejado vacías y en blanco, y él era libre para inscribir ahí el nombre de Odette.”
En fin, Un amor de Swann ha sido mi entrada en la literatura proustiana, una entrada afortunada que inmediatamente ampliaré con la lectura completa de la novela Por el camino de Swann, de la que esta forma parte, y que es el primer título de los siete que componen el ciclo de En busca del tiempo perdido.
October 20, 2019
Whilst there is so much that I love about this novella, it is Swann’s growing awareness of the power and beauty of music that particularly enchanted me. And as his love for this music grows, so does his love and obsession for Odette. Music is interwoven throughout their tale.
At first it is a tentative awareness:
And here we see the music perhaps mirroring to some extent his relationship with Odette:
At first it is a tentative awareness:
And here we see the music perhaps mirroring to some extent his relationship with Odette:
June 24, 2018
Pesnik Marko Tomaš u poemi "Pismo Venjički" reče da ne veruje u ljubav jer je "ona crna, strašna, velika, konačna kao smrt." Tim stihovima bih ukratko opisao ovaj roman. Ljubav je mit, iluzija. Crna kao i svaka iluzija koja izgubi sjajnu masku snoviđenja. Strašna zbog dodatnog prtljaga, sitnih sastojaka, poput ljubomore, koji čine celu sliku. U njenoj veličini i konačnosti, pak, krije se ono zbog čega joj se Prust, i pored negativnih posledica, divi. Jer život ne mora - a možda i ne može(?) - biti lep. Ali može, i mora, biti ispunjen, ako težimo ka tome da bude smislen. Ona, tako velika i konačna, ispunjava čoveka, bilo patnjom, bilo srećom.
A tu je i umetnost koju Prust toliko veliča da je ljubav prema istoj video kao simbiozu smilsa - ljubav i umetnost. Čak, štaviše, izjednačio ih je, što će reći da rađanje ljubavi i umetničkog dela funkcionišu po istom principu.
S druge strane, kao motiv se provlači pitanje klasne razlike, te indirektno kritikovanje, kako aristokratije, tako i onih koji su izgoreli u želji da to budu.
A tu je i umetnost koju Prust toliko veliča da je ljubav prema istoj video kao simbiozu smilsa - ljubav i umetnost. Čak, štaviše, izjednačio ih je, što će reći da rađanje ljubavi i umetničkog dela funkcionišu po istom principu.
S druge strane, kao motiv se provlači pitanje klasne razlike, te indirektno kritikovanje, kako aristokratije, tako i onih koji su izgoreli u želji da to budu.
November 23, 2022
[From Combray]
I've just posted a LARA version of Un amour de Swann, built using the same methods as with Combray out of a public domain audiobook taken from LitteratureAudio and parallel French and English text taken from Gutenberg. This gives a total of about 19 hours of Proust in LARA form. The scripts still need more work, but they're starting to get there: Combray took three weeks and a substantial revision of the code, Un amour de Swann a few days and some minor bug fixing. Coming next, Noms de pays : le nom and then A l'ombre des jeunes filles en fleurs. By the time we get to Le temps retrouvé, I hope everything will be quite stable.
There is a good deal of editing and quality control involved. If you're interested in contributing to this project, please leave a comment or PM me!
________________________________
I finished rereading it in the new multimedia format, and, as with Combray, I was astonished to see how much more I appreciated it this way. It becomes clear that, even for people who fancy themselves as connoisseurs of Proust, we tend to underestimate just how complex and subtle a writer he is. It helps a great deal to be able to read the French text while simultaneously getting the viewpoints of a French person who's spent a lot of time thinking about how she should read it aloud, and an English person who's spent a lot of time thinking about how he would say it in his language. Both of them quite frequently made obvious mistakes: as noted, Proust is very challenging. But much more frequently, they showed me things I'd missed on previous readings.
Starting with what the book is about. I'm embarrassed to admit it, but
I've just posted a LARA version of Un amour de Swann, built using the same methods as with Combray out of a public domain audiobook taken from LitteratureAudio and parallel French and English text taken from Gutenberg. This gives a total of about 19 hours of Proust in LARA form. The scripts still need more work, but they're starting to get there: Combray took three weeks and a substantial revision of the code, Un amour de Swann a few days and some minor bug fixing. Coming next, Noms de pays : le nom and then A l'ombre des jeunes filles en fleurs. By the time we get to Le temps retrouvé, I hope everything will be quite stable.
There is a good deal of editing and quality control involved. If you're interested in contributing to this project, please leave a comment or PM me!
________________________________
I finished rereading it in the new multimedia format, and, as with Combray, I was astonished to see how much more I appreciated it this way. It becomes clear that, even for people who fancy themselves as connoisseurs of Proust, we tend to underestimate just how complex and subtle a writer he is. It helps a great deal to be able to read the French text while simultaneously getting the viewpoints of a French person who's spent a lot of time thinking about how she should read it aloud, and an English person who's spent a lot of time thinking about how he would say it in his language. Both of them quite frequently made obvious mistakes: as noted, Proust is very challenging. But much more frequently, they showed me things I'd missed on previous readings.
Starting with what the book is about. I'm embarrassed to admit it, but
March 2, 2020
Su ana kadar böyle büyüleyici cümleler okumadim desem yeridir.
Swannlarin Tarafindaki hikayenin Marcel'in agzindan anlatilmadan yazilmis versiyonu diyebiliriz. Yine buyuleyiciydi ama Odette'le evlendiğini biliyoruz bununla ilgili farkli birseyler de okumak isterdim. Belki diger kitaplarda devam edecegindendir ama sadece ayni seylerin icerigi olusturmasi hayal kirikligina ugratmadi degil.
Swannlarin Tarafindaki hikayenin Marcel'in agzindan anlatilmadan yazilmis versiyonu diyebiliriz. Yine buyuleyiciydi ama Odette'le evlendiğini biliyoruz bununla ilgili farkli birseyler de okumak isterdim. Belki diger kitaplarda devam edecegindendir ama sadece ayni seylerin icerigi olusturmasi hayal kirikligina ugratmadi degil.
February 1, 2023
Marcel Proust veya 6 ciltlik “Kayıp Zamanın İzinde” denilince edebiyat dünyasında akan sular duruyor, arkasından “Proust okumak kolay değil” klişesinin gelmesi ise çok olası. Bu nedenle Proust’la bu kısa romanıyla (6 cildin ilkinin ikinci bölümü) buluşmayı uygun buldum.
Evet Proust çok özel, usta bir yazar, tanımlamaları, uslubu, kurgulamaları mükemmel, felsefi düşüncelerini kağıda aktarışına şapka çıkarılır. Bu romanda da Verdurin’ler ve çevresindeki “müritlerim” dediği bir grup insanın oluşturduğu topluluğun ya da “klanın” yaşadıklarını anlatmış Proust. 19. yy Paris’inde aristokratlık ile büyük burjuvalık arasında sıkışıp kalmış “yüksek sosyete” mensubu bu klanı anlatırken hayran kalınacak resim sanatı ve klasik müzik bilgisini de okurla paylaşıyor.
Ama hepsi bu kadar, romanın konusu (yoksa içeriği mi demeliyim) çok sıradan, basit, defalarca dile getirilmiş, yaratıcılık taşımayan bir konu; aşk, kıskançlık, hayal kırıklığı, sonra tekrar aşk, kıskançlık, hüzün, roman böyle gidiyor. Bir “Madam Bovary” den, bir “Beyaz Gecelerden” daha iyi aşk romanı değil bence. Dolayısıyla romanın konusu Proust’u aşağıya çekiyor. Yazar olarak 5 yıldızlık bu kitap konu olarak 1 yıldızlık, ortalaması 3 yıldız oluyor. Ayrıca psikolojik tahlilleri sevenler için de 5 yıldızlık bir yazar olduğunu düşünüyorum.
Kısaca, Proust okumayı gözüm kesmiyordu şimdi gönül rahatlığıyla okumayacağıma karar verdim.
Evet Proust çok özel, usta bir yazar, tanımlamaları, uslubu, kurgulamaları mükemmel, felsefi düşüncelerini kağıda aktarışına şapka çıkarılır. Bu romanda da Verdurin’ler ve çevresindeki “müritlerim” dediği bir grup insanın oluşturduğu topluluğun ya da “klanın” yaşadıklarını anlatmış Proust. 19. yy Paris’inde aristokratlık ile büyük burjuvalık arasında sıkışıp kalmış “yüksek sosyete” mensubu bu klanı anlatırken hayran kalınacak resim sanatı ve klasik müzik bilgisini de okurla paylaşıyor.
Ama hepsi bu kadar, romanın konusu (yoksa içeriği mi demeliyim) çok sıradan, basit, defalarca dile getirilmiş, yaratıcılık taşımayan bir konu; aşk, kıskançlık, hayal kırıklığı, sonra tekrar aşk, kıskançlık, hüzün, roman böyle gidiyor. Bir “Madam Bovary” den, bir “Beyaz Gecelerden” daha iyi aşk romanı değil bence. Dolayısıyla romanın konusu Proust’u aşağıya çekiyor. Yazar olarak 5 yıldızlık bu kitap konu olarak 1 yıldızlık, ortalaması 3 yıldız oluyor. Ayrıca psikolojik tahlilleri sevenler için de 5 yıldızlık bir yazar olduğunu düşünüyorum.
Kısaca, Proust okumayı gözüm kesmiyordu şimdi gönül rahatlığıyla okumayacağıma karar verdim.
February 6, 2021
5/5🌟!
Pišite ako imate drukčije utiske, ali čitanje Prusta je zaista kao posmatranje filigranski savršeno odrađenih detalja na nekoj skulpturi koja nas, nečim tajanstvenim i neprozirnim, izaziva i pobuđuje u nama obnovu ne samo estetskog, već i čula vremena. Zapravo, i jedno i drugo, u čudesnoj sublimaciji, postaju neki još uvek nenastali, potencijalni svet; kakva samo skicama stvarna pričina gde najviše vide oni koji su slepi, najbolje govore oni što ne kažu ništa.
Njegovo opisivanje Odetinog lica, do tada još nepoljubljenog koje će, poljupcem, postati sasvim novo, zaista je jedna rečenična skulptura i hodam, na prstima i sa skinutim šeširom ( ,,Čarobni breg", Tomas Man) među propilejima, ne dišem i trudim se da koraci ne ostavljaju nikakav zvuk, iz čistog straha da bi se sve to moglo urušiti, nestati.
Pišite ako imate drukčije utiske, ali čitanje Prusta je zaista kao posmatranje filigranski savršeno odrađenih detalja na nekoj skulpturi koja nas, nečim tajanstvenim i neprozirnim, izaziva i pobuđuje u nama obnovu ne samo estetskog, već i čula vremena. Zapravo, i jedno i drugo, u čudesnoj sublimaciji, postaju neki još uvek nenastali, potencijalni svet; kakva samo skicama stvarna pričina gde najviše vide oni koji su slepi, najbolje govore oni što ne kažu ništa.
Njegovo opisivanje Odetinog lica, do tada još nepoljubljenog koje će, poljupcem, postati sasvim novo, zaista je jedna rečenična skulptura i hodam, na prstima i sa skinutim šeširom ( ,,Čarobni breg", Tomas Man) među propilejima, ne dišem i trudim se da koraci ne ostavljaju nikakav zvuk, iz čistog straha da bi se sve to moglo urušiti, nestati.
September 18, 2011
For the Celebrity Death Match Review Tournament, Hamlet (4) versus À la recherche du temps perdu (29)
[A bar in Elsinore. HAMLET is slumped in front of a large collection of empty glasses]
HAMLET:
O, that this too too solid flesh would melt
Thaw and resolve itself into a dew!
Or that the Everlasting had not fix'd
His canon 'gainst self-slaughter! O God! God!
How weary, stale, flat and unprofitable,
Seem to me all the uses of this world!
Fie on't! ah fie! 'tis an unweeded garden,
That grows to seed; things rank and gross in nature
Possess it merely. That it should come to this!
[SWANN has entered]
SWANN:
Girl trouble?
HAMLET:
Aye.
SWANN:
Ifaith, I guessed 'twere so.
[to himself]
C'est curieux! Pourquoi je parle anglais?
N'importe.
[turning back to HAMLET]
Well coz. Why don't you tell me more?
HAMLET:
Ophelia, that stupid, wanton bitch.
Why did she let me shag her? Why? Why? Why?
SWANN:
They're often like that, friend. Boy, I should know.
I've got one of my own. Her name's Odette.
HAMLET:
Another slag?
SWANN:
Yeah, too damn right she is.
Lesbian tendencies and all that crap.
It makes me bleeding sick to think on it.
HAMLET:
I'm sorry, Swann. Hey, have another drink.
SWANN:
I thank you kindly. Here's to manly love.
[They toast]
What is there to be done? Nothing, I fear.
Well, I must off. I have a date with Death.
HAMLET:
Me too! A shame we did not meet before.
We have a lot in common, I would say.
SWANN:
Too bad. Oh well, let's have one for the road.
And then depart.
[They down their drinks and make to leave]
REFEREE:
But wait! Who's won the bout?
SWANN:
It matters not. Why don't we toss a coin?
[He notices ROSENCRANTZ and GUILDENSTERN at a nearby table. There is a coin on it]
Good fellows, may I borrow that a sec?
HAMLET:
Sounds fine to me. Alright: you toss, I'll call.
[SWANN tosses the coin. ROSENCRANTZ and GUILDENSTERN frantically mime to HAMLET that he should call heads, but HAMLET doesn't notice.]
HAMLET:
Tails! Oh, it's heads. Okay, I'll go die first.
Ah, best of luck in this sad vale of tears.
[He clasps SWANN's hand and exits right. ROSENCRANTZ and GUILDENSTERN run after him. SWANN is left standing alone]
SWANN:
I've had enough of this unholy mess.
Well, guess I'll say adieu to the Duchesse.
[He exits left. The BARTENDER arrives and begins collecting their empty glasses]
CURTAIN
[A bar in Elsinore. HAMLET is slumped in front of a large collection of empty glasses]
HAMLET:
O, that this too too solid flesh would melt
Thaw and resolve itself into a dew!
Or that the Everlasting had not fix'd
His canon 'gainst self-slaughter! O God! God!
How weary, stale, flat and unprofitable,
Seem to me all the uses of this world!
Fie on't! ah fie! 'tis an unweeded garden,
That grows to seed; things rank and gross in nature
Possess it merely. That it should come to this!
[SWANN has entered]
SWANN:
Girl trouble?
HAMLET:
Aye.
SWANN:
Ifaith, I guessed 'twere so.
[to himself]
C'est curieux! Pourquoi je parle anglais?
N'importe.
[turning back to HAMLET]
Well coz. Why don't you tell me more?
HAMLET:
Ophelia, that stupid, wanton bitch.
Why did she let me shag her? Why? Why? Why?
SWANN:
They're often like that, friend. Boy, I should know.
I've got one of my own. Her name's Odette.
HAMLET:
Another slag?
SWANN:
Yeah, too damn right she is.
Lesbian tendencies and all that crap.
It makes me bleeding sick to think on it.
HAMLET:
I'm sorry, Swann. Hey, have another drink.
SWANN:
I thank you kindly. Here's to manly love.
[They toast]
What is there to be done? Nothing, I fear.
Well, I must off. I have a date with Death.
HAMLET:
Me too! A shame we did not meet before.
We have a lot in common, I would say.
SWANN:
Too bad. Oh well, let's have one for the road.
And then depart.
[They down their drinks and make to leave]
REFEREE:
But wait! Who's won the bout?
SWANN:
It matters not. Why don't we toss a coin?
[He notices ROSENCRANTZ and GUILDENSTERN at a nearby table. There is a coin on it]
Good fellows, may I borrow that a sec?
HAMLET:
Sounds fine to me. Alright: you toss, I'll call.
[SWANN tosses the coin. ROSENCRANTZ and GUILDENSTERN frantically mime to HAMLET that he should call heads, but HAMLET doesn't notice.]
HAMLET:
Tails! Oh, it's heads. Okay, I'll go die first.
Ah, best of luck in this sad vale of tears.
[He clasps SWANN's hand and exits right. ROSENCRANTZ and GUILDENSTERN run after him. SWANN is left standing alone]
SWANN:
I've had enough of this unholy mess.
Well, guess I'll say adieu to the Duchesse.
[He exits left. The BARTENDER arrives and begins collecting their empty glasses]
CURTAIN
January 27, 2019
Rating: 4.5
It's something that we all feel, but this gentle soul managed to write it down and left it to the world, something between the writer and the reader, falling in and falling out of love and all the sayings and doings in between.
It's something that we all feel, but this gentle soul managed to write it down and left it to the world, something between the writer and the reader, falling in and falling out of love and all the sayings and doings in between.
October 21, 2022
I was hoping I’d enjoy this more,I’ve never read Proust before. The story of Swann and his obsessive love for Odette (neither his class or in the end even his type!) coincides with his obsessive love for a piece of music. Jealousy, art, snobbery, class and some humour made this an interesting read for me.
September 4, 2018
french fuckboy gets mad his girlfriend is bi
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 20, 2008
I know Proust is supposed to be amazing - maybe reading in the original french was just too much because it's discouragingly dense - the text just goes on and on with extremely rare paragraph markings. The thing about Proust is that he really goes into such minute detail - sometimes it's interesting and insightful, sometimes it seems rambling and irrelevant.
He does a great job of character development and a surprisingly realistic description of the details of human behavior and thinking, but it's marred by the fact that the characters are unlikeable, at least for me. It's hard for me to enjoy a book when I don't like the main characters. It may be a crime against French literature, but I have to say this was just alright.
He does a great job of character development and a surprisingly realistic description of the details of human behavior and thinking, but it's marred by the fact that the characters are unlikeable, at least for me. It's hard for me to enjoy a book when I don't like the main characters. It may be a crime against French literature, but I have to say this was just alright.
January 7, 2016
Sinceramente, che gli vuoi dire a Proust?
Ok, a volte la prende un po' alla larga.
E Swann e Odette sono così indolenti che ogni tanto due testate gliele daresti per risvegliarli.
Pero, dai, livelli altissimi.
Non ero molto convinto. E invece. [82/100]
“E come, accingendosi a baciare Odette per la prima volta, aveva cercato di imprimersi nella memoria il viso ch’ella aveva avuto per tanto tempo ai suoi occhi e che il ricordo di quel bacio stava per trasformare, così ora, allo stesso modo, gli sarebbe piaciuto, almeno nel pensiero, essere riuscito a dire addio, mentre ancora esisteva, a quella Odette che gli ispirava amore, gelosia, a quella Odette che lo faceva soffrire e che adesso non avrebbe rivisto mai più.”
Ok, a volte la prende un po' alla larga.
E Swann e Odette sono così indolenti che ogni tanto due testate gliele daresti per risvegliarli.
Pero, dai, livelli altissimi.
Non ero molto convinto. E invece. [82/100]
“E come, accingendosi a baciare Odette per la prima volta, aveva cercato di imprimersi nella memoria il viso ch’ella aveva avuto per tanto tempo ai suoi occhi e che il ricordo di quel bacio stava per trasformare, così ora, allo stesso modo, gli sarebbe piaciuto, almeno nel pensiero, essere riuscito a dire addio, mentre ancora esisteva, a quella Odette che gli ispirava amore, gelosia, a quella Odette che lo faceva soffrire e che adesso non avrebbe rivisto mai più.”
Read
October 20, 2017Pamtiću knjigu najviše po kritici francuskog društva i zanimljivim opisima psiholoških stanja likova, od govora njihovog tela do načina prikrivanja pravog mišljenja o nekom pitanju. Prust je odlično opisao različite karaktere i maske koje ljudi stavljaju kad su u društvu drugih jedinki.
Kroz veliki deo romana oseća se odjek Francuske revolucije iz 1789. godine, lomova koji su posledica svih tih dešavanja. Konkretnije, razlikovanje aristokratskih od buržoaskih slojeva, iskompleksiranost pojedinaca, jer ne nose plemićki pedigre i sujetnost drugih jer smatraju da su zbog toga bolji. Kritička žaoka je usmerena na površnost, malograđanštinu i taj hohštapleraj koji okružuje protagonistu Svana. Meni je ostalo urezano u pamćenju ponižavanje Sanijeta, blagog čoveka sa govornom manom od strane njegovog zeta i odsustvo reakcije prisutnog okruženja.
Radnja romana se vrti oko odnosa Svana, čoveka iz aristokratskih krugova, sa Odetom, ženom čija prošlost skoro do kraja romana ostaje njemu velika nepoznanica. Mislim da je Prust svu svoju kreativnost iskazao oslikavajući Svanova osećanja - zaljubljenost, strepnju, grozničava iščekivanja da vidi voljenu osobu. Otkrivajući polako Odetinu pravu prirodu, Prust pokazuje svoje razumevanje složenih odnosa i pojedinačnih patnji kako čoveka tako i žene.
U oči mi upada situacija negde pri kraju romana, kad iz jedne situacije gde dolazi u svoje, aristokratsko okruženje i sluša muziku, naglo prelazi u uobičajenu svakodnevnicu, patnju za Odetom, bez nekog većeg objašnjenja. Čitajući o Prustu, našao sam da je on bio pristalica Bergsonove koncepcije vremena, pa možda zato takvi preskoci. Ovakav utisak još više pojačavaju dugačke rečenice, sa upadicama, gde kao da se u silnim opisima pomalo gubi glavna nit priče. Stoga, knjigu bi trebalo u nekim delovima izuzetno pažljivo čitati, onda se dobija potpunost narativa i Prustovog umeća pisanja.
Kroz veliki deo romana oseća se odjek Francuske revolucije iz 1789. godine, lomova koji su posledica svih tih dešavanja. Konkretnije, razlikovanje aristokratskih od buržoaskih slojeva, iskompleksiranost pojedinaca, jer ne nose plemićki pedigre i sujetnost drugih jer smatraju da su zbog toga bolji. Kritička žaoka je usmerena na površnost, malograđanštinu i taj hohštapleraj koji okružuje protagonistu Svana. Meni je ostalo urezano u pamćenju ponižavanje Sanijeta, blagog čoveka sa govornom manom od strane njegovog zeta i odsustvo reakcije prisutnog okruženja.
Radnja romana se vrti oko odnosa Svana, čoveka iz aristokratskih krugova, sa Odetom, ženom čija prošlost skoro do kraja romana ostaje njemu velika nepoznanica. Mislim da je Prust svu svoju kreativnost iskazao oslikavajući Svanova osećanja - zaljubljenost, strepnju, grozničava iščekivanja da vidi voljenu osobu. Otkrivajući polako Odetinu pravu prirodu, Prust pokazuje svoje razumevanje složenih odnosa i pojedinačnih patnji kako čoveka tako i žene.
U oči mi upada situacija negde pri kraju romana, kad iz jedne situacije gde dolazi u svoje, aristokratsko okruženje i sluša muziku, naglo prelazi u uobičajenu svakodnevnicu, patnju za Odetom, bez nekog većeg objašnjenja. Čitajući o Prustu, našao sam da je on bio pristalica Bergsonove koncepcije vremena, pa možda zato takvi preskoci. Ovakav utisak još više pojačavaju dugačke rečenice, sa upadicama, gde kao da se u silnim opisima pomalo gubi glavna nit priče. Stoga, knjigu bi trebalo u nekim delovima izuzetno pažljivo čitati, onda se dobija potpunost narativa i Prustovog umeća pisanja.
December 12, 2021
Για όσους έχουν αγαπήσει ή ερωτευτεί στην ζωή τους με πάθος. Ο Σουάν μας δείχνει πως μια αγάπη μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο, σε σημείο που να δικαιολογεί το ταίρι του...
Επίσης, το ψέμα, η προδοσία, καταστρεφει μια σχέση. Πολλοί απο μας ζήσαμε μια έντονη σχέση και το βιβλίο ίσως μας θυμίσει δικές μας στιγμές.
Ο Προυστ το έγραψε το 1913.
Επίσης, το ψέμα, η προδοσία, καταστρεφει μια σχέση. Πολλοί απο μας ζήσαμε μια έντονη σχέση και το βιβλίο ίσως μας θυμίσει δικές μας στιγμές.
Ο Προυστ το έγραψε το 1913.
June 6, 2019
J'ai récemment décidé de relire Proust pour voir à quel point ma lecture a probablement changé avec l'age. Le style de Proust est unique et captivant - par moment hypnotisant et dans un autre temps épuisant (les longues phrases de réflexions résultant dans des paragraphes qui semblent interminables). Il demande beaucoup d'attention aux lecteurs, beaucoup de patience et détermination, récompensées par un récit qui est fidéle aux pensées de l'écrivain et fascinant dans ses descriptions fluides.
February 5, 2015
It's a definition of love in 200 pages, and then you realize that the object is of no importance, only the subject itself.
October 22, 2022
If you feel intimidated by or are not sure about starting Proust’s monumental In Search of Lost Time, like I was, Swann in Love is a perfect way to get introduced to his prose and thus make up your mind if that’s an author for you. The text is actually a part of Swann’s Way (the first volume of In Search of Lost Time) but can be read as a perfect standalone novella. It’s not a plot-based story but instead a circular, stream-of-consciousness study on love as a fluid, memory-triggered state of mind and its relation to art, especially music, all set against the backdrop of fin de siècle France.
The writing instantly made me think of Virginia Woolf, which I love – rewarding but demanding some focus and time. I don’t think Proust’s writing is for everyone, but it definitely worked for me and I cannot wait to dive into the famous 7-volume series next. I’ve read the new translation by Lucy Raitz (coming out later this year as Deluxe Edition by Pushkin Press) which I found very readable and engaging. 5 out of 5 stars for me.
Thank you to NetGalley and Pushkin Press for the e-ARC.
The writing instantly made me think of Virginia Woolf, which I love – rewarding but demanding some focus and time. I don’t think Proust’s writing is for everyone, but it definitely worked for me and I cannot wait to dive into the famous 7-volume series next. I’ve read the new translation by Lucy Raitz (coming out later this year as Deluxe Edition by Pushkin Press) which I found very readable and engaging. 5 out of 5 stars for me.
Thank you to NetGalley and Pushkin Press for the e-ARC.
December 26, 2022
"Koliko li je mogućnih sreća čije ostvarenje čovek tako žrtvuje zbog nestrpljenja pred jednim neposrednim zadovoljstvom!"
Tušta se izmaknuća prilika udesi a da ni ovlaš s njima upoznati nismo, ni zagrebali površinu njihovog postojanja, ni najmanje nam nisu poznate te – možda sudbonosne, prekretničke – sreće, samo su provjetrene nekom neposrednošću kao nemio miris iz prostorije, nestale, izgubljene, a fragmenat vremena bi premetnule, novi bi fatum bio obistinjen, ali, izvjesni hedonizam, ipak, bio je, u tom magnovenju, važniji, značajniji, ustvari, o značajnosti se tu ni ne može reći istinitost, valjana misao, jer se u neznanju pridobija određena odrješitost ruku, svojevrsna neodgovornost za nepostignuće prilike, jer dotična je nemogućnost uspostave vida i vidljivosti okolnosti posvema nemogućna, stoga što metaprostor kao takav nije u sferi vidljivog, u njoj je samo protagonista u nestrpljenju "pred jednim neposrednim zadovoljstvom", obnevidio od egzaltiranosti. Na taj je način i Šarl Svan bio zaslijepljen, nije ni mogao da uvidi običnost i prostodušnost lika Odete de Kresi, tj. nije mogao da sagleda običnost ljubavi prema njoj, samo zato što je bio zanesen (u jednom od fragmenata "prustovske ljubavi"), a docnije će doznati identitetsku jednostavnost Odete, tako da će to saznanje u potpunosti da izmjeni slijed (u nastavku "Traganja").
Bijaše ovo čitanje (moj) prvotni susret sa pisanjem Marsela Prusta i može se reći da je prvo upoznavanje pokrenulo varnice i začelo požude i potrebe čitanja koje će se zasigurno, u budućim vremenima i prilikama, ostvariti, samo da dođe do domognuća ukoričenja, jer manjak istih čini problem, mada, rješenja se, ne mogu reći, čine kao sprovodljiva.
"Jedna Svanova ljubav" jedan je fragmenat, ali i zasebna cjelina, vijenca romana "U traganju za izgubljenim vremenom", odnosno, kako kaže Adrijana Marčetić: "ona je jedan od njegovih nosećih stubova". Iako se, kako sam bio upućen, a docnije se uvjerio u nedosljednost takvog mišljenja, smatra da je "Jednu Svanovu ljubav" mogućno čitati kao zaseban roman, poslije čitanja istog ne čini se kanda je to posvema tačno, jer se izvjesni nedostaci neminovno osjete tokom čitanja. Stoga bih preporučio da, ako ništa, uzmete, za upoznavanje sa Pristom, "U Svanovom kraju" (ili drugi, prijevod Tina Ujevića i Zlatka Crnkovića, u izdanju Svjetlost: "Put do Swanna"), što je prvi dio "Traganja", a koji sadrži, kao svoje sastavne dijelove: "Kombre", "Jednu Svanovu ljubav" i "Imena mesta: ime", što će, vjerujem, biti valjanije upoznavanje sa Prustom nasuprot ovom koje podrazumijeva samo "Jednu Svanovu ljubav".
Nadasve!, stil pisanja Marsela Prusta, koji je do te mjere istančan, razvijen, specifičan da čini fabulu nevažnom, nešto je nadnaravno, jedna volšebna tvorevina, materija nekog "onostranog" sastava koja iznenađuje i začuđuje čitaoca više nego bilo koji savremeni fantastični film; vanrednost Prustovog modusa struktuiranja rečeničnih dijelova i cjelokupne rečenice zaista je neprevaziđenost u sferi sposobnosti (dara) pisanja.
Zanimljiva rečenica Adrijane Marčetić u predgovoru ovog izdanja, koji nosi naziv "Zaljubljeni Prust", govori o, za neke (neuspjelom) pokušaju, za neke (uspjelom) poduhvatu, dosezanju umjetnosti: "Da bismo upoznali to posebno uživanje koje umetnost pruža, moramo se odreći efemernih zadovoljstava svakodnevnog života i u potpunosti se posvetiti umetničkom pozivu". Pitanje odricanja od "efemernih zadovoljstava svakodnevnog života" za svakog je "raskoračenika" između umjetnosti i "prisustva" sveprisutna enigma, jer posvemašnje odricanje od takvog zadovoljstva djeluje kao veliko, nemogućno odricanje, zbog toga, do njega, rijetki dolaze. Da li je dovoljno (sâmo) zadovoljstvo umjetnošću?
Izdanje koje sam čitao je Lagunino, a za prijevod je zaslužan Živojin Živojinović.
Mnogo se citata iznašlo čitanjem, prema tome, a i obzirom na činjenicu žalosti zanemarivanja bilo kojeg, navedena je većina podvučenih:
"Zbilja je neverovatno kad čovek pomisli da jedno ljudsko stvorenje može da ne shvata da, dopuštajući sebi da se podsmehne svome bližnjem koji mu je pošteno pružio ruku, svlači sebe u takvo blato iz koga ni najboljoj volji na svetu neće nikada više biti mogućno da ga izvuče."
"Ali odsustvo jedne stvari nije samo to, to nije više samo jedno delimično odsustvo već je to preokret i svega ostalog, to je novo stanje koje se u starome ne može predvideti"
"Možda je ništavilo stvarnost, a sav naš san nepostojeć, ali mi onda osećamo da bi trebalo da te muzičke fraze, ti pojmovi što postoje u vezi s našim snom, budu isto tako ništavilo. Nas će nestati, ali imamo kao taoce te božanske robinje, koje će podeliti s nama našu sudbinu. I smrt sa njima ima nešto manje gorko, manje neslavno, možda i manje verovatno."
"Čovek nije ni svestan koliko je srećan. Nikada nismo toliko nesrećni koliko nam se čini."
"Tako je umirujuće kad čovek može sebi da predstavi stvari! Užasno je ono što čovek ne može da zamisli." (Jedan od najdražih.)
"(...)poročnome stvorenju, koje uvek glumi istu vrlinu pred onima za koje ne želi da naslute njegove poroke, nedostaje kontrola putem koje bi uvidelo koliko ga ti poroci, čiji je neprestani rast i samome njemu neosetljiv, odvlače malo-pomalo daleko od normalnog načina života."
"Jer ono što verujemo da je naša ljubav, naša ljubomora, to nije jedna stalna, nedeljiva strast. One se sastoje od bezbroj uzastopnih ljubavi, različitih ljubomora, koje su prolazne, ali svojim besprekidnim mnoštvom stvaraju nam utisak nepreskidnosti, obmanu jedinstva."
"Pošto se različiti slučajevi koji nas dovode u prisustvo izvesnih osoba ne poklapaju s vremenom u kojem ih volimo, nego, prostirući se i van njega, mogu da nastupe pre nego što to vreme počne ili da se ponavljaju pošto je ono prošlo, prve pojave u našem životu jednoga bića za koje je suđeno da nam se kasnije svidi dobijaju u našim očima, unatrag gledano, vrednost upozorenja, predskazanja."
"Težnje našeg života su tako mnogostruke da se neretko dešava da u jednoj istoj prilici putokazi jedne sreće koja još i ne postoji budu postavljeni uza samo pooštrenje bola od koga patimo."
Tušta se izmaknuća prilika udesi a da ni ovlaš s njima upoznati nismo, ni zagrebali površinu njihovog postojanja, ni najmanje nam nisu poznate te – možda sudbonosne, prekretničke – sreće, samo su provjetrene nekom neposrednošću kao nemio miris iz prostorije, nestale, izgubljene, a fragmenat vremena bi premetnule, novi bi fatum bio obistinjen, ali, izvjesni hedonizam, ipak, bio je, u tom magnovenju, važniji, značajniji, ustvari, o značajnosti se tu ni ne može reći istinitost, valjana misao, jer se u neznanju pridobija određena odrješitost ruku, svojevrsna neodgovornost za nepostignuće prilike, jer dotična je nemogućnost uspostave vida i vidljivosti okolnosti posvema nemogućna, stoga što metaprostor kao takav nije u sferi vidljivog, u njoj je samo protagonista u nestrpljenju "pred jednim neposrednim zadovoljstvom", obnevidio od egzaltiranosti. Na taj je način i Šarl Svan bio zaslijepljen, nije ni mogao da uvidi običnost i prostodušnost lika Odete de Kresi, tj. nije mogao da sagleda običnost ljubavi prema njoj, samo zato što je bio zanesen (u jednom od fragmenata "prustovske ljubavi"), a docnije će doznati identitetsku jednostavnost Odete, tako da će to saznanje u potpunosti da izmjeni slijed (u nastavku "Traganja").
Bijaše ovo čitanje (moj) prvotni susret sa pisanjem Marsela Prusta i može se reći da je prvo upoznavanje pokrenulo varnice i začelo požude i potrebe čitanja koje će se zasigurno, u budućim vremenima i prilikama, ostvariti, samo da dođe do domognuća ukoričenja, jer manjak istih čini problem, mada, rješenja se, ne mogu reći, čine kao sprovodljiva.
"Jedna Svanova ljubav" jedan je fragmenat, ali i zasebna cjelina, vijenca romana "U traganju za izgubljenim vremenom", odnosno, kako kaže Adrijana Marčetić: "ona je jedan od njegovih nosećih stubova". Iako se, kako sam bio upućen, a docnije se uvjerio u nedosljednost takvog mišljenja, smatra da je "Jednu Svanovu ljubav" mogućno čitati kao zaseban roman, poslije čitanja istog ne čini se kanda je to posvema tačno, jer se izvjesni nedostaci neminovno osjete tokom čitanja. Stoga bih preporučio da, ako ništa, uzmete, za upoznavanje sa Pristom, "U Svanovom kraju" (ili drugi, prijevod Tina Ujevića i Zlatka Crnkovića, u izdanju Svjetlost: "Put do Swanna"), što je prvi dio "Traganja", a koji sadrži, kao svoje sastavne dijelove: "Kombre", "Jednu Svanovu ljubav" i "Imena mesta: ime", što će, vjerujem, biti valjanije upoznavanje sa Prustom nasuprot ovom koje podrazumijeva samo "Jednu Svanovu ljubav".
Nadasve!, stil pisanja Marsela Prusta, koji je do te mjere istančan, razvijen, specifičan da čini fabulu nevažnom, nešto je nadnaravno, jedna volšebna tvorevina, materija nekog "onostranog" sastava koja iznenađuje i začuđuje čitaoca više nego bilo koji savremeni fantastični film; vanrednost Prustovog modusa struktuiranja rečeničnih dijelova i cjelokupne rečenice zaista je neprevaziđenost u sferi sposobnosti (dara) pisanja.
Zanimljiva rečenica Adrijane Marčetić u predgovoru ovog izdanja, koji nosi naziv "Zaljubljeni Prust", govori o, za neke (neuspjelom) pokušaju, za neke (uspjelom) poduhvatu, dosezanju umjetnosti: "Da bismo upoznali to posebno uživanje koje umetnost pruža, moramo se odreći efemernih zadovoljstava svakodnevnog života i u potpunosti se posvetiti umetničkom pozivu". Pitanje odricanja od "efemernih zadovoljstava svakodnevnog života" za svakog je "raskoračenika" između umjetnosti i "prisustva" sveprisutna enigma, jer posvemašnje odricanje od takvog zadovoljstva djeluje kao veliko, nemogućno odricanje, zbog toga, do njega, rijetki dolaze. Da li je dovoljno (sâmo) zadovoljstvo umjetnošću?
Izdanje koje sam čitao je Lagunino, a za prijevod je zaslužan Živojin Živojinović.
Mnogo se citata iznašlo čitanjem, prema tome, a i obzirom na činjenicu žalosti zanemarivanja bilo kojeg, navedena je većina podvučenih:
"Zbilja je neverovatno kad čovek pomisli da jedno ljudsko stvorenje može da ne shvata da, dopuštajući sebi da se podsmehne svome bližnjem koji mu je pošteno pružio ruku, svlači sebe u takvo blato iz koga ni najboljoj volji na svetu neće nikada više biti mogućno da ga izvuče."
"Ali odsustvo jedne stvari nije samo to, to nije više samo jedno delimično odsustvo već je to preokret i svega ostalog, to je novo stanje koje se u starome ne može predvideti"
"Možda je ništavilo stvarnost, a sav naš san nepostojeć, ali mi onda osećamo da bi trebalo da te muzičke fraze, ti pojmovi što postoje u vezi s našim snom, budu isto tako ništavilo. Nas će nestati, ali imamo kao taoce te božanske robinje, koje će podeliti s nama našu sudbinu. I smrt sa njima ima nešto manje gorko, manje neslavno, možda i manje verovatno."
"Čovek nije ni svestan koliko je srećan. Nikada nismo toliko nesrećni koliko nam se čini."
"Tako je umirujuće kad čovek može sebi da predstavi stvari! Užasno je ono što čovek ne može da zamisli." (Jedan od najdražih.)
"(...)poročnome stvorenju, koje uvek glumi istu vrlinu pred onima za koje ne želi da naslute njegove poroke, nedostaje kontrola putem koje bi uvidelo koliko ga ti poroci, čiji je neprestani rast i samome njemu neosetljiv, odvlače malo-pomalo daleko od normalnog načina života."
"Jer ono što verujemo da je naša ljubav, naša ljubomora, to nije jedna stalna, nedeljiva strast. One se sastoje od bezbroj uzastopnih ljubavi, različitih ljubomora, koje su prolazne, ali svojim besprekidnim mnoštvom stvaraju nam utisak nepreskidnosti, obmanu jedinstva."
"Pošto se različiti slučajevi koji nas dovode u prisustvo izvesnih osoba ne poklapaju s vremenom u kojem ih volimo, nego, prostirući se i van njega, mogu da nastupe pre nego što to vreme počne ili da se ponavljaju pošto je ono prošlo, prve pojave u našem životu jednoga bića za koje je suđeno da nam se kasnije svidi dobijaju u našim očima, unatrag gledano, vrednost upozorenja, predskazanja."
"Težnje našeg života su tako mnogostruke da se neretko dešava da u jednoj istoj prilici putokazi jedne sreće koja još i ne postoji budu postavljeni uza samo pooštrenje bola od koga patimo."
May 12, 2020
Free download available at Project Gutenberg
I made the proofing of this book for Free Literature and Project Gutenberg will publish it.
I made the proofing of this book for Free Literature and Project Gutenberg will publish it.
April 9, 2017
,,Kad bi mu pogled naišao, na njegovom stolu, na Odetinu fotografiju, ili kad bi ona sama došla da ga poseti, nije lako mogao da identifikuje lik od krvi i mesa, ili od hartije, s onim bolnim stalnim nemirom što je boravio u njemu. Pomislio bi gotovo iznenađen: ,To, ona!' kao da bi nam odjednom pokazali, otelovljenu pred nama, neku našu bolest, a mi ne bismo našli da liči na ono od čega patimo.''
https://www.youtube.com/watch?v=u-F98...
https://www.youtube.com/watch?v=u-F98...
April 15, 2016
I got through this fueled primarily by frustration.
It's the second part of Swann's Way and truly a beautiful, poignant piece of literature. Others have pointed out that, were you to remove if from the context of 'In Search of Lost Time' it could nearly - if not completely - stand on it's own as a novella. Which, as a reader, was the problem. It felt removed from the story that was presented in part one of Swann's Way, which was a genuine pleasure to read, because it goes from the narrator's (we'll call him Marcel, because that's what one does) story, to the love story of Charles Swann and Odette.
And, ah, it's brilliant of course, but so frustrating, because, honestly, Swann is being an IDIOT. In these books what's presented as love, is not what I'd, in any way, call actual, true love. It isn't healthy, it's an obsessive, jealous, dishonest, threatening, unhealthy love. However, the 'point' of Swann's love story is (spoiler alert) that it mirrors various love-liasons that other people, and especially Marcel have throughout the entire work.
Still, while reading I was so mad at Swann, for not letting Odette go, for not leaving her artful face in the dust, for putting up with her antics, I was mad at both of them for being so goddamned stupid. But that's the power of love, I suppose, especially corrupted love. We can delude ourselves in the most ridiculous ways, if given enough time to rationalize.
The mirror effect of this second part, Swann's love story, doesn't hit you until the next book, where you find yourself circling back, either from a slight push by the narrator or on your own, to the story of Swann and Odette, who set a love precedent that Marcel may or may not break free from in the end (I wouldn't know, I haven't gotten that far yet, but the way love is described in the next volumes I bet it will not be a happy ending to his love story).
The second part of Swann's Way is also where we first come across Proust's immense skill at describing and setting up social encounters, his way of describing the salon (is that the english word?) at the Verdurins, which serves both as the setting for Swann and Odette falling in love, but also as a way to pit characters against each other, to uncover flaws, conflicts and secrets, to put the weaknesses of everyone on display.
And, lastly, there's the power music has of laying bare hidden depths within the mind of man, spilling out devastating truths. The unlocking of memories through art. And art plays a prominent role in all the volumes, it's, in a lot of ways, the heart of the story.
The further I get in 'In Search of Lost Time', the more volumes I put behind me, the more I appreciate this part of the story, as a mirror of the future, a small version of what's to come. And my frustrating leaves me bit by bit, I may re-read this particular volume in the future, to appreciate it free of wrath.
It's the second part of Swann's Way and truly a beautiful, poignant piece of literature. Others have pointed out that, were you to remove if from the context of 'In Search of Lost Time' it could nearly - if not completely - stand on it's own as a novella. Which, as a reader, was the problem. It felt removed from the story that was presented in part one of Swann's Way, which was a genuine pleasure to read, because it goes from the narrator's (we'll call him Marcel, because that's what one does) story, to the love story of Charles Swann and Odette.
And, ah, it's brilliant of course, but so frustrating, because, honestly, Swann is being an IDIOT. In these books what's presented as love, is not what I'd, in any way, call actual, true love. It isn't healthy, it's an obsessive, jealous, dishonest, threatening, unhealthy love. However, the 'point' of Swann's love story is (spoiler alert) that it mirrors various love-liasons that other people, and especially Marcel have throughout the entire work.
Still, while reading I was so mad at Swann, for not letting Odette go, for not leaving her artful face in the dust, for putting up with her antics, I was mad at both of them for being so goddamned stupid. But that's the power of love, I suppose, especially corrupted love. We can delude ourselves in the most ridiculous ways, if given enough time to rationalize.
The mirror effect of this second part, Swann's love story, doesn't hit you until the next book, where you find yourself circling back, either from a slight push by the narrator or on your own, to the story of Swann and Odette, who set a love precedent that Marcel may or may not break free from in the end (I wouldn't know, I haven't gotten that far yet, but the way love is described in the next volumes I bet it will not be a happy ending to his love story).
The second part of Swann's Way is also where we first come across Proust's immense skill at describing and setting up social encounters, his way of describing the salon (is that the english word?) at the Verdurins, which serves both as the setting for Swann and Odette falling in love, but also as a way to pit characters against each other, to uncover flaws, conflicts and secrets, to put the weaknesses of everyone on display.
And, lastly, there's the power music has of laying bare hidden depths within the mind of man, spilling out devastating truths. The unlocking of memories through art. And art plays a prominent role in all the volumes, it's, in a lot of ways, the heart of the story.
The further I get in 'In Search of Lost Time', the more volumes I put behind me, the more I appreciate this part of the story, as a mirror of the future, a small version of what's to come. And my frustrating leaves me bit by bit, I may re-read this particular volume in the future, to appreciate it free of wrath.
March 13, 2020
VÍDEORESEÑA COMPLETA AQUÍ
Este otoño he leído el segundo volumen de la monumental En busca del tiempo perdido, de Marcel Proust: Un amor d’en Swann (normalmente incluido en el primer volumen Por el camino de Swann). En él me he submergido en la que quizás es la parte más narrativa, singular (y leída) de la saga, un nuevo torbellino de recuerdos del narrador que nos traslada a la relación entre Charles Swann y Odette de Crécy. Este primero, que nunca había comprometido su libertad por los placeres que le podían ofrecer las mujeres, se enamora terriblemente de la libertina Odette; un amor intenso, apasionado, celoso, obsesivo y febril. Un amor d’en Swann repasa la evolución de estos sentimientos desde su nacimiento hasta su ocaso, diseccionando, como sólo Proust sabe diseccionar, los engranajes más ocultos e íntimos de la psique humana. Si en Combray fue la famosa magdalena la que nos abre un universo de recuerdos de la infancia, esta vez es la música, específicamente una sonata, la que despierta en el protagonista, Swann, una pasión desbocada que arrastrará al mismo lector hacia esta fiebre letal que es el amor en este libro. Al final, en el breve “Nombre de la región: la región” (normalmente incluido en el segundo volumen, “A la sombra de las muchachas en flor”), siguiendo la tradición de las mejores series, te reencuentra con el narrador que empieza a salir de la tierna infancia al conocer a Gilberte, y yo ya no puedo esperar a leer el siguiente volumen para explorar nuevas constalaciones de recuerdos, sentimientos, emociones, miradas, gestos y pasiones. Sencilmanente extraordinario; Proust sigue embrujándome con cada volumen, cada personaje, cada página, cada frase y cada palabra. Maravilloso.
VÍDEORESEÑA COMPLETA AQUÍ
Este otoño he leído el segundo volumen de la monumental En busca del tiempo perdido, de Marcel Proust: Un amor d’en Swann (normalmente incluido en el primer volumen Por el camino de Swann). En él me he submergido en la que quizás es la parte más narrativa, singular (y leída) de la saga, un nuevo torbellino de recuerdos del narrador que nos traslada a la relación entre Charles Swann y Odette de Crécy. Este primero, que nunca había comprometido su libertad por los placeres que le podían ofrecer las mujeres, se enamora terriblemente de la libertina Odette; un amor intenso, apasionado, celoso, obsesivo y febril. Un amor d’en Swann repasa la evolución de estos sentimientos desde su nacimiento hasta su ocaso, diseccionando, como sólo Proust sabe diseccionar, los engranajes más ocultos e íntimos de la psique humana. Si en Combray fue la famosa magdalena la que nos abre un universo de recuerdos de la infancia, esta vez es la música, específicamente una sonata, la que despierta en el protagonista, Swann, una pasión desbocada que arrastrará al mismo lector hacia esta fiebre letal que es el amor en este libro. Al final, en el breve “Nombre de la región: la región” (normalmente incluido en el segundo volumen, “A la sombra de las muchachas en flor”), siguiendo la tradición de las mejores series, te reencuentra con el narrador que empieza a salir de la tierna infancia al conocer a Gilberte, y yo ya no puedo esperar a leer el siguiente volumen para explorar nuevas constalaciones de recuerdos, sentimientos, emociones, miradas, gestos y pasiones. Sencilmanente extraordinario; Proust sigue embrujándome con cada volumen, cada personaje, cada página, cada frase y cada palabra. Maravilloso.
VÍDEORESEÑA COMPLETA AQUÍ
August 4, 2018
Swann in Love is not Proust-Lite.
No, Swann in Love is a multi-facetted novel complete with Proust’s themes of time, art, love, jealousy and imagination, along with the syntactic complexity of his style, his elaborate constructions and his beautiful clarity and precision. Proust’s famously long sentences show the shape of the thoughts and sensibilities of a mind in the grip of obsession, fantasy and uncertainty. It is also one of the funniest novels in French literature, satirising French society and its social pretensions. And the love story, a tale of Swann’s obsession with a stupid, shallow former courtesan called Odette de Crecy, is full of irony and bathos, complete with a jealous Swann spying on the wrong bedroom in the middle of the night because the hapless inhabitants just happened to have the lights on.
Swann’s problem is that he projects onto Odette, his own self. He is struck by her resemblance to the Biblical figure of Zipporah, Jethro’s Daughter, as painted by Botticelli in the Sistine Chapel.
To read the rest of my review please visit https://anzlitlovers.com/2018/08/04/s...
No, Swann in Love is a multi-facetted novel complete with Proust’s themes of time, art, love, jealousy and imagination, along with the syntactic complexity of his style, his elaborate constructions and his beautiful clarity and precision. Proust’s famously long sentences show the shape of the thoughts and sensibilities of a mind in the grip of obsession, fantasy and uncertainty. It is also one of the funniest novels in French literature, satirising French society and its social pretensions. And the love story, a tale of Swann’s obsession with a stupid, shallow former courtesan called Odette de Crecy, is full of irony and bathos, complete with a jealous Swann spying on the wrong bedroom in the middle of the night because the hapless inhabitants just happened to have the lights on.
Swann’s problem is that he projects onto Odette, his own self. He is struck by her resemblance to the Biblical figure of Zipporah, Jethro’s Daughter, as painted by Botticelli in the Sistine Chapel.
To read the rest of my review please visit https://anzlitlovers.com/2018/08/04/s...
February 9, 2022
4/5 🌠
Después de 85 años, logré terminar este gran libro. Yo no sé cómo hacen los que estudian Letras y encuentran tiempo para leer cosas que no sean de la Facultad. Me quedaría sin vida y sin ganas de vivir, pero chileee.
Empezando por lo negativo, no le doy 4 estrellas por la no existencia de párrafos lpm. Qué es esto de escribir párrafos que duran 3 hojas! Perdía el hilo muuuy fácil. Así que nada. Eso es eso.
Pero más allá del estilo, creo que lo que más me cautivó de la novela fue el tema. Me pareció apasionante leer la progresiva muerte de un amor y como en el medio entran ciertos sentimientos contradictorio: celos, envidia, duda, etc., pero Swann piensa que sigue habiendo amor y por eso se aferra.
Fue una linda travesía. Llevó su tiempo, pero disfruté cada momento que me sentaba a leer para relajar.
Odette bi queen 💅🏻
Actualización 9/02/2022: ahora que leí los textos críticos de ésta novela, pido disculpas al señor Proust por haber dudado de su estilo. Escriba la cantidad de párrafos eternos que quiera 🛐
Es por esto que le voy a subir la calificación a 4 ⭐
Después de 85 años, logré terminar este gran libro. Yo no sé cómo hacen los que estudian Letras y encuentran tiempo para leer cosas que no sean de la Facultad. Me quedaría sin vida y sin ganas de vivir, pero chileee.
Empezando por lo negativo, no le doy 4 estrellas por la no existencia de párrafos lpm. Qué es esto de escribir párrafos que duran 3 hojas! Perdía el hilo muuuy fácil. Así que nada. Eso es eso.
Pero más allá del estilo, creo que lo que más me cautivó de la novela fue el tema. Me pareció apasionante leer la progresiva muerte de un amor y como en el medio entran ciertos sentimientos contradictorio: celos, envidia, duda, etc., pero Swann piensa que sigue habiendo amor y por eso se aferra.
Fue una linda travesía. Llevó su tiempo, pero disfruté cada momento que me sentaba a leer para relajar.
Odette bi queen 💅🏻
Actualización 9/02/2022: ahora que leí los textos críticos de ésta novela, pido disculpas al señor Proust por haber dudado de su estilo. Escriba la cantidad de párrafos eternos que quiera 🛐
Es por esto que le voy a subir la calificación a 4 ⭐
February 17, 2023
Oh proust, i have a hard time reading you but im amazed. I do think i need to reread this bcus most of the time, the sentences just flew by my head cuz im barely processing or understand the writing. However, the story was still twisted and interesting
September 28, 2021
Este es el segundo volumen del primer libro de “En busca del tiempo perdido”, y considero que es más atractiva que la primera obra (“Combray”). Si bien "Combray" me pareció de una trama dulce y nostálgica, en esta además de contar una trama a la altura mediante la descripción de las distintas facetas de un amorío, Proust explota al máximo los sentimientos enfermizos de una relación insana, y eso es mucho más complejo y valorable. Por esto la pongo un pequeño escalón por encima de "Combray".
Sin embargo, no hay dudas en que ambas novelas son hermosas, y que las historias son igual de atrapantes, y tan bien desarrolladas. Proust tiene el don de expresar lo absoluto y ese es un don que pocos lo tienen. Y así nos deja en este libro grandes pasajes, y quiero destacar principalmente, como en “Combray” se valoró el episodio de la magdalena, en este segundo tomo “Unos amores de Swann”, es preciso distinguir el episodio en que Swann a través de la conexión con la música de Vinteuil en casa de la marquesa de Saint-Euverte recuerda todo lo que se le ha pasado y reflexiona sobre Odette. Allí se encuentran pasajes preciosos en que a través de una melodía conectamos vidas pasadas que traemos siempre al presente “para que la muerte sea menos amarga, menos sin gloria, quizás menos probable.” Es un pasaje que me parece que no tiene una sola línea desperdiciada y puede emocionar a cualquier lector, porque lo que transmite esta por fuera de la trama, transmite el arte más puro que se puede lograr en literatura.
Así como “Combray” era un ensayo sobre la nostalgia de la infancia, “Unos amores de Swann” es un ensayo de la obsesión del amor y los estadíos que se viven en el enamoramiento y desenamoramiento. Y conlleva a la idea final de que el amor es volátil y fantástico, sin fundamento alguno, y hasta miente al enamorado.
Creo que “Unos amores de Swann” es una novela para releer, no por compleja, tampoco porque haya muchos mensajes ocultos por develar, sino porque son tan apreciables las descripciones que usa Proust en temas sentimentales, que al releer se puede disfrutar el doble desprendiéndose uno de concentrarse en lo estrictamente secuencial de los sucesos, librando al lector a empatizar con el personaje sin importar lo que haya pasado o lo que vaya a suceder.
Sin embargo, no hay dudas en que ambas novelas son hermosas, y que las historias son igual de atrapantes, y tan bien desarrolladas. Proust tiene el don de expresar lo absoluto y ese es un don que pocos lo tienen. Y así nos deja en este libro grandes pasajes, y quiero destacar principalmente, como en “Combray” se valoró el episodio de la magdalena, en este segundo tomo “Unos amores de Swann”, es preciso distinguir el episodio en que Swann a través de la conexión con la música de Vinteuil en casa de la marquesa de Saint-Euverte recuerda todo lo que se le ha pasado y reflexiona sobre Odette. Allí se encuentran pasajes preciosos en que a través de una melodía conectamos vidas pasadas que traemos siempre al presente “para que la muerte sea menos amarga, menos sin gloria, quizás menos probable.” Es un pasaje que me parece que no tiene una sola línea desperdiciada y puede emocionar a cualquier lector, porque lo que transmite esta por fuera de la trama, transmite el arte más puro que se puede lograr en literatura.
Así como “Combray” era un ensayo sobre la nostalgia de la infancia, “Unos amores de Swann” es un ensayo de la obsesión del amor y los estadíos que se viven en el enamoramiento y desenamoramiento. Y conlleva a la idea final de que el amor es volátil y fantástico, sin fundamento alguno, y hasta miente al enamorado.
Creo que “Unos amores de Swann” es una novela para releer, no por compleja, tampoco porque haya muchos mensajes ocultos por develar, sino porque son tan apreciables las descripciones que usa Proust en temas sentimentales, que al releer se puede disfrutar el doble desprendiéndose uno de concentrarse en lo estrictamente secuencial de los sucesos, librando al lector a empatizar con el personaje sin importar lo que haya pasado o lo que vaya a suceder.
September 27, 2015
Ay, un libro intenso donde los haya. Realmente he terminado con él y se me ha escapado un suspiro. Me llevo muchas impresiones, reflexiones, frases... En cierto modo toda la historia me ha dejado con el corazón en un puño, pero pienso ¡qué fácil es juzgar desde fuera, qué ciegos parecen los enamorados!Hay que verse en la situación (en muchas cosas comprendo perfectamente a Swann)... Sin embargo algunas cosas están claras:
- Basta que tengamos que luchar tanto por algo para que cuando lo consigamos, ya no lo queramos y nos parezca que hemos perdido el tiempo.
- Es tan poco probable que dos personas quieran lo mismo al mismo tiempo...
- El amor nos cambia de una manera inverosímil.
- Hay personas que no demuestran las cosas lo suficiente; cuando lo hacen, ya no resultan creíbles. Sin embargo, hay otras que dan demasiado y sólo llaman la atención cuando cesan de ofrecer cosas de sí mismos.
- Si los celos nos atacan deberíamos pensar que esa no es la persona justa. ¡Qué angustiosos deben ser! Durante el libro he sentido mucha pena al ponerme en situación de cómo debía sentirse Swann...Uff
Bueno, podría destacar muchas más cosas, claro, pero muchas frases se quedarán escritas en mis cuadernos... Reeleré el libro dentro de unos años, seguro que me transmite cosas nuevas.
Para acabar, diré que me ha encantado la capacidad de Proust para no hacer paradas, para contar toda la historia de principio a fin, sin capítulos, sin pausas, sin nada.
Como punto negativo, este libro me ha hecho que lo compare con Madame Bovary, y...no sé, a mi parecer no llega a la altura.
- Basta que tengamos que luchar tanto por algo para que cuando lo consigamos, ya no lo queramos y nos parezca que hemos perdido el tiempo.
- Es tan poco probable que dos personas quieran lo mismo al mismo tiempo...
- El amor nos cambia de una manera inverosímil.
- Hay personas que no demuestran las cosas lo suficiente; cuando lo hacen, ya no resultan creíbles. Sin embargo, hay otras que dan demasiado y sólo llaman la atención cuando cesan de ofrecer cosas de sí mismos.
- Si los celos nos atacan deberíamos pensar que esa no es la persona justa. ¡Qué angustiosos deben ser! Durante el libro he sentido mucha pena al ponerme en situación de cómo debía sentirse Swann...Uff
Bueno, podría destacar muchas más cosas, claro, pero muchas frases se quedarán escritas en mis cuadernos... Reeleré el libro dentro de unos años, seguro que me transmite cosas nuevas.
Para acabar, diré que me ha encantado la capacidad de Proust para no hacer paradas, para contar toda la historia de principio a fin, sin capítulos, sin pausas, sin nada.
Como punto negativo, este libro me ha hecho que lo compare con Madame Bovary, y...no sé, a mi parecer no llega a la altura.
May 12, 2013
questo libro è una sciarpa di seta impalpabile, che avvolge e non ci si può liberare prima dell'ultima pagina. questo libro è musica che entra delicatamente nelle orecchie e non abbandona. non importa la storia, alla fine, quel che conta è il modo di raccontare l'amore di swann per odette e le chiacchiere e le grettezze del mondo che li circonda. che bello.
January 23, 2021
Hvor godt forstår jeg det, jeg tænker og føler netop nu? Hvor godt forstår jeg det, andre tænker og føler netop nu?
Nogle gange når jeg lidt senere vender tilbage til det, jeg for nyligt tænkte og følte, så oplever jeg bedre at kunne forstå det. Måske fordi jeg lidt på afstand bedre kan indpasse og skalere det til en relevant kontekst, som da var svær at se.
Når jeg langt senere forsøger at erindre hvad der dengang skete, hvad jeg tænkte og følte, så kan det nogle gange opleves at stå endnu skarpere, (men måske skyldes en detaljeforvitring) eller omvendt være umådeligt svært at stille skarpt på fordi linsen har forandret sig og ikke længere kan indramme den fordums virkelighed eller den ‘jeg var’.
Hvordan kan ‘den jeg var’ og ‘den jeg er’ mødes om mig?
Sådanne tanker opstår i mig, mens jeg forsøger at finde vej på sporet af den tabte tid.
—————
Skarpe passager, der står tilbage:
“Men i den sygelige tilstand han befandt sig i, var han sandt at sige lige så bange for at blive rask som for at dø, for en sådan helbredelse ville jo også betyde døden for alt hvad han var i dette øjeblik.” s. 169
“Man ved ikke hvor lykkelig man er. Man er aldrig så ulykkelig som man tror.” s. 246
“...og han tænkte ved sig selv at man ikke ved hvor ulykkelig man er, at man aldrig er så lykkelig som man tror.” s. 246-7
“...for hvert enkelt menneske forestillede han sig at hele den del af den pågældendes liv som han ikke kendte, var identisk med den del han kendte.” s. 253
“Disse uvirkelige, uforanderlige, altid ens billeder, der fyldte mine dage og nætter, adskilte denne periode i mit liv fra dem der var gået forud (og som kunne være smeltet sammen med den for en iagttager der kun ser tingene udefra, som med andre ord intet ser), ligesom når et melodisk motiv indfører noget nyt som man ikke kunne have haft nogen anelse om hvis man kun læste librettoen, og endnu mindre hvis man ikke gik i teatret, men nøjedes med at stå udenfor og tælle kvartererne der gik.” s. 296
“...og derved hjalp de mig til bedre at forstå det selvmodsigende i at søge efter erindringens billeder i virkeligheden som altid vil mangle den charme der netop skyldes erindringen, og som ikke kan opfattes med sanserne. Den virkelighed jeg havde kendt, eksisterede ikke længere.” s. 346-7
Nogle gange når jeg lidt senere vender tilbage til det, jeg for nyligt tænkte og følte, så oplever jeg bedre at kunne forstå det. Måske fordi jeg lidt på afstand bedre kan indpasse og skalere det til en relevant kontekst, som da var svær at se.
Når jeg langt senere forsøger at erindre hvad der dengang skete, hvad jeg tænkte og følte, så kan det nogle gange opleves at stå endnu skarpere, (men måske skyldes en detaljeforvitring) eller omvendt være umådeligt svært at stille skarpt på fordi linsen har forandret sig og ikke længere kan indramme den fordums virkelighed eller den ‘jeg var’.
Hvordan kan ‘den jeg var’ og ‘den jeg er’ mødes om mig?
Sådanne tanker opstår i mig, mens jeg forsøger at finde vej på sporet af den tabte tid.
—————
Skarpe passager, der står tilbage:
“Men i den sygelige tilstand han befandt sig i, var han sandt at sige lige så bange for at blive rask som for at dø, for en sådan helbredelse ville jo også betyde døden for alt hvad han var i dette øjeblik.” s. 169
“Man ved ikke hvor lykkelig man er. Man er aldrig så ulykkelig som man tror.” s. 246
“...og han tænkte ved sig selv at man ikke ved hvor ulykkelig man er, at man aldrig er så lykkelig som man tror.” s. 246-7
“...for hvert enkelt menneske forestillede han sig at hele den del af den pågældendes liv som han ikke kendte, var identisk med den del han kendte.” s. 253
“Disse uvirkelige, uforanderlige, altid ens billeder, der fyldte mine dage og nætter, adskilte denne periode i mit liv fra dem der var gået forud (og som kunne være smeltet sammen med den for en iagttager der kun ser tingene udefra, som med andre ord intet ser), ligesom når et melodisk motiv indfører noget nyt som man ikke kunne have haft nogen anelse om hvis man kun læste librettoen, og endnu mindre hvis man ikke gik i teatret, men nøjedes med at stå udenfor og tælle kvartererne der gik.” s. 296
“...og derved hjalp de mig til bedre at forstå det selvmodsigende i at søge efter erindringens billeder i virkeligheden som altid vil mangle den charme der netop skyldes erindringen, og som ikke kan opfattes med sanserne. Den virkelighed jeg havde kendt, eksisterede ikke længere.” s. 346-7
Displaying 1 - 30 of 196 reviews