Τα Ουγγρικά ψάρια

by Γιάννης Πλιώτας

Μια μυστηριώδης υπόθεση απαγωγής. Ένας παραγνωρισμένος ποιητής. Ένας ανένταχτος μπάρμαν. Ένας πρώην παλαιστής. Μια μικρή τραγουδίστρια. Ένας τίμιος ρέφερι. Όλοι ενώνουν τις δυνάμεις τους απέναντι στον κοινό εχθρό.

Σφηνάκια, ροκ, πιστολιές, ματ, χρεωκοπίες, χειρουργοί, Λάο Τσε, γιορτές πατάτας, οφσάιντ, σκυλιά, πίτες με γύρο, μυστικοί πράκτορες, πιράνχας, αναρχικοί, ο Ρήγας Φεραίος, οι Ελ, τα ΠΑΣ, η αγάπη, ο θάνατος.

Μερικές φορές δεν έχει σημασία πόσο δυνατά μπορείς να χτυπήσεις, αλλά πόσο δυνατά μπορεί να σε χτυπήσουν και να συνεχίσεις να προχωράς.

Genres: Humor, Fiction

192 pages, Paperback

First published July 12, 2011

About the author

Ο Γιάννης Πλιώτας γεννήθηκε το 1981. Κατάγεται από το Σταυροδρόμι Αρκαδίας και ζει στα Γιάννενα.

Reviews

[Eliasdgian · Rating 4 out of 5]

Τέσσερα αστέρια, όσες οι φορές που, διαβάζοντας Τα Ουγγρικά Ψάρια, συνέλαβα τον εαυτό μου να γελά μεγαλοφώνως - όλη την υπόλοιπη ώρα πρέπει το πρόσωπό μου να είχε πάρει αυτή την (ηλίθια) έκφραση της μακαριότητας! Αστεία, σατυρικά και, ενίοτε, ξεκαρδιστικά τα Ουγγρικά Ψάρια του Γιάννη Πλιώτα, καταναλώνονται λαίμαργα...

[Kyriaki · Rating 4 out of 5]

Ποιος Χάρι Χόλε και ποιος Τζον Ρέμπους! Ποιος Ηρακλής Πουαρό και ποιος Σέρλοκ Χόλμς και ποιος Γουάτσον! Γιάννης και Μάγος! Ένας ποιητής και ο μπάρμαν ενός “επιμελώς παρηκμασμένου ροκάδικου” που θα έκαναν τα πάντα (εκτός από το να πάνε στην Αστυνομία) για να σώσουν το φίλο τους.

Ο Γιάννης και ο Μάγος πρέπει να εξιχνιάσουν την υπόθεση απαγωγής του φίλου τους με το παρατσούκλι Χάκερ ο οποίος έχει μπλέξει σε μια αγνώστου ταυτότητος ύποπτη υπόθεση. Με τη βοήθεια μερικών ακόμη άσχετων πρέπει να συγκεντρώσουν στοιχεία και να ανακαλύψουν τους απαγωγείς πριν να είναι πολύ αργά.

Πλάκα είχε!
Ευχάριστο, ανάλαφρο, διασκεδαστικό και αστείο. Μην παίρνοντας ποτέ στ’ αλήθεια στα σοβαρά τον εαυτό του, σατιρίζει το αστυνομικό μυθιστόρημα και τα όσα μπορεί να συμβαίνουν σε ένα τέτοιο, την ελληνική πραγματικότητα και πολλά άλλα. Κουλές καταστάσεις, απίθανοι χαρακτήρες, τρελές συμπτώσεις και μια δόση μυστηρίου έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
Μου άρεσε! Οι ατάκες του, η ροή του, που ούτε και καταλάβαινες πότε περνούσαν οι σελίδες,η χαζομάρα του (με την καλή έννοια πάντα), αυτή η σουρεαλιστική νότα που υπήρχε, μέχρι και οι τίτλοι των κεφαλαίων.

Το καλύτερο κατ’ εμέ είναι ίσως πως είναι έξυπνα αστείο χωρίς να φαίνεται να προσπαθεί, αβίαστα. Και είναι αυτό που το έκανε πραγματικά διασκεδαστικό και αυτό που έκανε εμένα να διαβάζω με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο μου.
Ειλικρινά το απόλαυσα!


η άποψη μου και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/...

[MTK · Rating 4 out of 5]

Το τέταρτο αστέρι είναι γιατί με έκανε και γέλασα μέχρι δακρύων. Γενικά, το κωμικό μυθιστόρημα είναι δυσεύρετο είδος, ακόμη δε σπανιότερα βρίσκει κανείς ένα που να είναι όντως αστείο και να διαθέτει και πηγαίο χιούμορ (και όχι απλά να έχει στοιχεία ειρωνείας ή σαρκασμού ή να θυμίζει σύγχρονη επιθεώρηση ή, το χειρότερο όλων, να παίρνει σοβαρά τον εαυτό του). Οπότε, όταν πέφτει στα χέρια μου ένα γνήσιο δείγμα, τείνω να είμαι μάλλον επιεικής απέναντί του, αλλά το συγκεκριμένο είναι όντως απολαυστικό, οι χαρακτήρες αξιολάτρευτοι και η χιουμοριστική περιγραφή της επαρχιακής πόλης ξεκαρδιστική. Η πλοκή θα μπορούσε να είναι κάπως καλύτερα δουλεμένη, οπότε και θα έβαζα το 4 χωρίς επιφυλάξεις.

[Michael Kotsarinis]

Ένα πολύ διασκεδαστικό βιβλίο με έναν ήρωα (ή και περισσότερους) που είναι τελείως (ή και όχι) "άχρηστος", ένα διαρκές "fail". Μια ανελέητη σάτιρα πολλών και διάφορων ανθρώπινων τύπων και καταστάσεων της καθημερινότητας, που στρέφει τα βέλη της κυρίως προς τη "δηθενιά" που, ας το παραδεχτούμε, όλοι κρύβουμε ένα κομματάκι της μέσα μας. Μια "άκυρη" κωμωδία που στο τέλος ρέπει προς το "σουρεάλ" και καταφέρνει να μένει ασυνεπής και ασόβαρη μέχρι την τελευταία σελίδα.

Πιστεύω ότι θα αρέσει στους αναγνώστες της γενιάς μας που έχουν την απαραίτητη σοβαρότητα να μην είναι σοβαροφανείς. Οι υπόλοιποι δεν βλέπω να το διασκεδάζουν αλλά για όλους υπάρχει ελπίδα.

[Agapi · Rating 4 out of 5]

Την κριτική μπορείτε να τη διαβάσετε και στο Agapi Reads.

Θυμάστε που σας έλεγα ότι το καλοκαίρι είναι η περίοδος που προτιμώ να διαβάζω αστυνομική λογοτεχνία και βιβλία μυστηρίου; Ξέρετε τι δε θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα έκανε ποδαρικό σ’ αυτήν την κατηγορία το φετινό καλοκαίρι; Ένα βιβλίο που σατιρίζει το συγκεκριμένο είδος.

Έτσι λοιπόν, ο Γιάννης Πλιώτας με τα Ουγγρικά Ψάρια του εγκαινίασε την αναγνωστική περίοδο των αστυνομικών και ανέβασε αρκετά ψηλά τον πήχη στο θέμα “κουλά πράγματα που μπορεί να συμβούν σε ένα αστυνομικό και είσαι υποχρεωμένος να τα πιστέψεις“.

Επί τη ευκαιρία, θα σας πω κάτι που συνηθίζω να κάνω με τα βιβλία που βρίσκω στο διαδίκτυο, προτού διαβάσω την περιγραφή τους: κοιτάζω το εξώφυλλο και προσπαθώ να μαντέψω σε ποιο είδος ανήκουν και τι υπόθεση μπορεί έχουν. Όταν είδα λοιπόν τον τίτλο “Ουγγρικά Ψάρια” και από δίπλα κοτσαρισμένο ένα Lada να ισορροπεί στους δεξιούς του τροχούς σκέφτηκα ότι “πάει, το ‘χουν τερματίσει οι εκδοτικοί με το χιπστεριλίκι”. Αλλά κάτι στο πρόσωπο του συγγραφέα, ο οποίος ούτε τετράγωνα γυαλιά είχε, ούτε μούσι, με έκανε να παραμείνω στη σελίδα και να διαβάσω τελικά την υπόθεση.

Το βιβλίο ουσιαστικά σατιρίζει πολλά περισσότερα πράγματα πέρα από το είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας, όπως ίσως ήδη να μαντέψατε από την περιγραφή. Το χιούμορ είναι on point, που λέμε και στο χωριό μου, με την κατάλληλη δόση σάτιρας, χωρίς να εκβιάζει το γέλιο σου και το κυριότερο χωρίς να σε κάνει να αισθάνεσαι ότι διαβάζεις ατάκες απ’ το twitter.

Γέλασα και πέρασα καλά με αυτό το βιβλίο. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης είχα την εντύπωση ότι κι ο Γιάννης Πλιώτας πέρασε εξίσου καλά καθώς το έγραφε. Ίσως τελικά τα Ουγγρικά Ψάρια να δείχνουν ποια είναι τα συστατικά που κάνουν ένα χιουμοριστικό μυθιστόρημα να έχει όντως χιούμορ: να είσαι χαλαρός, να μην παίρνεις τόσο σοβαρά τον εαυτό σου και να σταματάς να προσπαθείς να βγάλεις γέλιο με το ζόρι σε κάθε παράγραφο.

Βαθμολογία: ★★★★☆ (4/5)

[George K. · Rating 4 out of 5]

Για πολλούς και διάφορους λόγους δεν είχα πάρει την πρώτη έκδοση του βιβλίου, που κυκλοφόρησε το μακρινό πλέον 2011 (και ας μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον τότε), αλλά μόλις έμαθα ότι θα κυκλοφορούσε νέα, αναθεωρημένη έκδοση φέτος, μπήκε χωρίς δεύτερη σκέψη στη λίστα. Ίσως να είναι καλύτερα που τελικά διάβασα τη νέα έκδοση, που σίγουρα θα έχει αρκετές διαφορές σε σχέση με την παλιά, τουλάχιστον ως προς την οικονομική και πολιτική πραγματικότητα, αφήστε δε που είναι και πιο φρέσκια!

Μιλάμε για ένα πολύ ευχάριστο και άκρως ψυχαγωγικό χιουμοριστικό μυθιστόρημα, με λίγο από μυστήριο και δράση, και κάμποσο από καμένους χαρακτήρες, αυτοσαρκασμό, ατάκες και προτάσεις που βγάζουν αβίαστα γέλιο. Ο συγγραφέας σατιρίζει με έξυπνο τρόπο τα της ελληνικής πραγματικότητας, παρωδεί και λίγο το αστυνομικό είδος, ενώ μπορεί να πει κανείς ότι αυτοσαρκάζεται κιόλας, μιας και πρωταγωνιστεί στην όλη ιστορία (εκτός και αν δεν έβρισκε άλλο ονοματεπώνυμο και είπε να του κοτσάρει το δικό του!).

Το καλό είναι ότι σε κανένα σημείο δεν καταντάει γελοίο το βιβλίο, είναι αστείο αλλά συνάμα έξυπνο και πνευματώδες, έχει μια ωραία και συγκεκριμένη ιστορία να πει, οι χαρακτήρες είναι μεν λίγο καμένοι αλλά σίγουρα ενδιαφέροντες και μάλλον βγαλμένοι από τη ζωή, γενικά υπάρχει μια καλή ισορροπία. Σίγουρα θυμίζει έντονα Λένο Χρηστίδη (αυτό είναι πάντα καλό πράγμα!), αλλά εδώ υπάρχει κάπως περισσότερο μέτρο, ενώ η γραφή του Πλιώτα έχει τη δική της ταυτότητα. Ό,τι πρέπει για μια χαλαρωτική ανάγνωση στην παραλία (ή οπουδήποτε αλλού).

[Ian D · Rating 3 out of 5]

Δεν είμαι ο μεγαλύτερος λάτρης της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε και της ελληνικής λογοτεχνίας του περασμένου αιώνα είμαι (με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις) άλλα δεν είναι της παρούσης.
Και τότε από πού προέκυψε ο Πλιώτας; Μου το έκαναν δώρο (ευχαριστώ Ελένη), μάλλον για να αλλάξω γνώμη. Και κοίτα να δεις που αρχίζω να αναθεωρώ...

Γρήγορο, ευανάγνωστο, ανάλαφρο και άκρως διασκεδαστικό. Μυστήριο και χιούμορ στις σωστές αναλογίες (30-70), με πολύ ευχάριστο αποτέλεσμα (έξυπνο κλείσιμο ματιού σε πολλές κοινωνικές ομάδες, από τους ακοινώνητους κομπι��υτεράδες με ντελίριο καταδίωξης και τους αριστερόφρονες αντισυστημικούς, μέχρι τους wannabe καλλιτέχνες που πετάνε τα φεγγαριοπιασμένα και περισπούδαστα μπας και πέσει καμιά γκόμενα). 2.5/5 και το μισό υπέρ του μαθητή γιατί ξεπέρασε τις προσδοκίες μου.

Η μόνη μου ένσταση, κοινή για ό,τι έχει εκδοθεί μετά το 2000 (άντε και λίγο πριν), είναι ότι κάπου στο βάθος αχνοφεγγίζει η πρόθεση του συγγραφέα το βιβλίο του να μεταφερθεί στη μεγάλη ή τη μικρή οθόνη. Ας είναι.

[Vasilis Kalandaridis · Rating 4 out of 5]

Το απόλαυσα πραγματικά,πολύ γέλιο,πολλές αναμνήσεις από Γιάννενα.Σε μερικά σημεία που θύμισε καλές στιγμές του Λένου Χρηστίδη κι αυτό μόνο κακό δεν είναι.Θα περιμένω πως και πως το επόμενο βιβλίο του Πλιώτα.

[Πάνος Τουρλής · Rating 4 out of 5]

Στα «Ουγγρικά ψάρια» ξετυλίγεται η πιο ξεκαρδιστική απαγωγή που έχω διαβάσει ποτέ, όπου όλα πάνε στραβά και ο αφηγητής της ιστορίας μαζί με τον ένα φίλο του, τον αποκαλούμενο Μάγο, ψάχνει να βρει τον άλλο φίλο του, Χάκερ, που κατάφερε να τρυπώσει σε απαγορευμένα ηλεκτρονικά περιβάλλοντα, να δει κάτι που δεν έπρεπε και τώρα απήχθη. Θα τον εντοπίσουν; Ποιοι τον βούτηξαν μέρα μεσημέρι από τον δρόμο και γιατί; Ποια είναι τα ντοκουμέντα και τα μυστικά που βρήκε ο Χάκερ κατά λάθος; Σε τι θα βοηθήσουν ένας παροπλισμένος διαιτητής και μια ατάλαντη και άφωνη καταξιωμένη τραγουδίστρια; Μια συναρπαστική περιπέτεια γεμάτη γέλιο, ανατροπές, κακομοιριασμένους χαρακτήρες και λογοτεχνικά τσιτάτα!

Το χιούμορ είναι ευρηματικό. Το γέλιο ξεπηδάει σε κάθε παράγραφο αβίαστα σχεδόν, είτε με τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που περιγράφονται είτε με τις ατάκες μεταξύ των πρωταγωνιστών είτε με την πορεία της πλοκής και τις απίθανες συμπτώσεις που μπορεί να συμβούν σε ανθρώπους που δε συναντάς και κάθε μέρα, αλλιώς θα τους είχες πνίξει είτε λόγω της νωθρότητάς τους είτε λόγω της εμμονής τους να φλερτάρουν με άκυρο τρόπο ή να υποκλίνονται στο (παρωχημένο πλέον) θαύμα της αυτοκινητοβιομηχανίας που λέγεται Lada. Γέλασα πάρα πολλές φορές κι αυτό είναι κάτι που σπάνια βρίσκεις σε ένα βιβλίο. Το χιούμορ είναι πολύ δύσκολη επιλογή για κείμενο και θέλει ικανοποιητική γνώση της διαφοράς ανάμεσα σε χιούμορ, σάτιρα και γελοιοποίηση. Οι καρικατούρες λοιπόν που μας συστήνονται στα «Ουγγρικά ψάρια» είναι άμοιρα ανθρωπάκια που έρχονται ξαφνικά αντιμέτωπα με κάτι που ξεπερνά τις (νοητικές) τους δυνατότητες και καλούνται να βρουν μια λύση στον γρίφο.

Το κείμενο δεν είναι απλά κάτι με το οποίο θα περάσεις καλά, γιατί καταφέρνει να περάσει μέσα από τις αράδες πολλά μηνύματα και να δώσει αφορμές για σκέψη. Οικολογική συνείδηση (το παράδειγμα με τον δήμαρχο και τα ουγγρικά ψάρια ακόμη μου φέρνει γέλιο!), η λαχτάρα κάποιου (ειδικά στη σημερινή εποχή) να γράψει κάτι που θα μείνει στην ιστορία και οι συνέπειές της, η σύγχρονη οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας που μόνο για γέλια δεν είναι, ο υπερκαταναλωτισμός και πάρα πολλά άλλα θέματα παρελαύνουν μέσα από τις σελίδες δημιουργώντας ένα μοντέρνο ψηφιδωτό που μόνο ένα εξασκημένο μάτι μπορεί να εντοπίσει και να καταγράψει στον εγκέφαλό του.

Το χιούμορ είναι ανεξάντλητο και τα πάντα περνάνε από κρησάρα: ο αφηγητής ονομάζεται Γιάννης Πλιώτας, όπως ο συγγραφέας, η εικόνα του Lada του παρελαύνει μεταξύ των κεφαλαίων κάθε φορά και σε άλλη θέση, το καμάκι στις γυναίκες είναι κάθε φορά και χειρότερο, ο καβγάς του αφηγητή με αυτό το παμπάλαιο και ιστορικής πλέον αξίας αμάξι ήταν επική, κατά την πορεία της ανάγνωσης πετάγονται τσιτάτα από λογοτέχνες της παγκόσμιας κλασικής λογοτεχνίας (χωρίς να αναφέρονται ονομαστικά, οπότε δίνεται στον αναγνώστη η ευκαιρία για παιχνίδι, για παράδειγμα όταν διάβασα τη φράση «Ο άνεμος φυσούσε σα γύφτος», είπα «μα τι ωραία έκφραση!», κάτι με τυραννούσε όμως και τυχαία ανακάλυψα πως αυτή είναι η αρχική φράση από το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα»!), σατιρίζονται οι πολεμικές ταινίες, η καθημερινότητα στην Ελλάδα, η ζωή στον στρατό με ορολογία κατανοητή μόνο στους άρρενες κ. π. ά. Μάλιστα, ο αφηγητής δε διστάζει να αναφέρει πάμπολλους σολοικισμούς, δίνοντας μια νέα διάσταση στην ελληνική γλώσσα!

Ας παραθέσω ένα μικρο δείγμα: δεν μπορείς να μη γελάσεις με τον απλοϊκό τρόπο που ο Χάκερ και ο ιστορών αναρωτιούνται πώς να βρουν αυτούς που απήγαγαν τον Χάκερ με εφαλτήριο ένα κουτί ζαχαροπλαστείου με τούρτα που βρήκαν στο ψυγείο του:

«-Μια φορά μας είχε κεράσει κάτι μπακλαβάδες. Νομίζω, ήταν σίγουρα μιας θείας του…-Γνωρίζουμε ονόματα και διευθύνσεις απ’ όλες τις θείες του; -…ίσως αν διασταυρώσουμε ονοματεπώνυμα με τον τηλεφωνικό κατάλογο και φωτογραφίες από κορνίζες στο σαλόνι του… -Κάπου θα υπάρχουν και αρχεία με ακτινογραφίες οδοντοστοιχιών. -Θα μπορούσα ίσως να βρω μια άκρη για να ελέγξω τη λίστα με τους γάμους στη Μητρόπολη τις τελευταίες δεκαετίες. Οι θείες κατά κανόνα είναι παντρεμένες» (σελ. 89).

Αγαπημένη μου σάτιρα όλων όμως είναι αυτή που αφορά τη θεματολογία των περισσότερων βιβλίων της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας:

«Παντού όπου και να πήγαινε ο ήρωας έβρισκε μια κοπέλα των ονείρων του και την αγαπούσε τρελά και τον αγαπούσε κι εκείνη. Όμως μετά από λίγο καιρό κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός τους στερούσε την ευτυχία. Η Άννα κάηκε στην καταστροφή της Σμύρνης, η Μαριάννα ανατινάχθηκε στον τορπιλισμό της Έλλης, τη Χριστιάνα την εκτέλεσαν οι Ναζί, η Βαλεριάνα έφαγε στη μάπα μια ναπάλμ στο Γράμμο, η Αντριάνα σκοτώθηκε μαζί με τον Λαμπράκη και τη δεύτερη Άννα την πάτησε "εντελώς τυχαία" το leopard ενώ έκανε αναστροφή για να εισέλθει στο Πολυτεχνείο. Ήταν άτυχος ο Ιωσήφ Διογένης, πρωταρχικά γιατί την ιστορία του την είχε αναλάβει ο συγκεκριμένος συγγραφέας» (σελ. 164).

Τα «Ουγγρικά ψάρια», σε νέα καλοσχεδιασμένη έκδοση από τη Διόπτρα, είναι ένα σατιρικό μυθιστόρημα με υποδόριο χιούμορ που δεν αφήνει τίποτα όρθιο ενώ ταυτόχρονα οι χαρακτήρες που διαλέγει ο συγγραφέας να περιγράψει είναι ένας κι ένας, αποδίδονται ρεαλιστικότατα και όλοι μαζί δημιουργούν ένα εξαιρετικό κείμενο σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, γεμάτο εκπλήξεις και ανατροπές.

Η κριτική μου για την παλαιότερη έκδοση:

Έξυπνο και διασκεδαστικό. Ανατρεπτικό ακόμη και από παράγραφο σε παράγραφο. Υπάρχουν σημεία που ξεκαρδίζεσαι και θες να διαβάσεις κι άλλο. Αυτοσαρκασμός στο μέγιστο! Σατιρίζει τη λογοτεχνική πραγματικότητα, την οικονομική πραγματικότητα, την εφηβική πραγματικότητα, ακόμη και τον εαυτό του. Αυτό μου αρέσει στους ανθρώπους, να έχουν αυτοεκτίμηση και αυτογνωσία και να μη διστάζουν να τσαλακώσουν με ωραίο τρόπο την εικόνα τους!
Πνευματώδες και γουστόζικο, θύμιζε αρκετά Λένο Χρηστίδη αλλά με μέτρο και με διαφορετική γραφή.

Αγαπημένο μου σημείο εκεί που σατιρίζει τα "ιστορικά μυθιστορήματα": "Παντού όπου και να πήγαινε ο ήρωας έβρισκε μια κοπέλα των ονείρων του και την αγαπούσε τρελά και τον αγαπούσε κι εκείνη. Όμως μετά από λίγο καιρό κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός τους στερούσε την ευτυχία. Η Άννα κάηκε στην καταστροφή της Σμύρνης, η Μαριάννα ανατινάχθηκε στον τορπιλισμό της Έλλης, τη Χριστιάνα την εκτέλεσαν οι Ναζί, η Βαλεριάνα έφαγε στη μάπα μια ναπάλμ στο Γράμμο, η Αντριάνα σκοτώθηκε μαζί με τον Λαμπράκη και τη δεύτερη Άννα την πάτησε "εντελώς τυχαία" το leopard ενώ έκανε αναστροφή για να εισέλθει στο Πολυτεχνείο. Ήταν άτυχος ο Ιωσήφ Διογένης, πρωταρχικά γιατί την ιστορία του την είχε αναλάβει ο συγκεκριμένος συγγραφέας" (σελ. 104-105).

Σε άλλα σημεία που γέλασα πολύ: σε έναν στημένο πδοσφαιρικό αγώνα που ο διαιτητής δεν χαμπαριάζει και καρφώνει τα κακώς κείμενα: "Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε τι επακολούθησε. Όλοι έχουμε δει σκηνές από την επίθεση του Αρταξέρξη στα Κούναξα το 401 π. Χ. και την απόβαση στη Νορμανδία στο Medal of Honour 2" (σελ. 155).

[Effie · Rating 3 out of 5]

B.R.A.CE. 2018 4 βιβλία με ένα ζώο στον τίτλο ή στο εξώφυλλο

[Vicky Ziliaskopoulou · Rating 5 out of 5]

Πολύ ευχάριστο και έξυπνο βιβλίο, με ωραίες ατάκες που μου έφτιαξαν τη διάθεση.

[Athanasios Kormazos · Rating 5 out of 5]

Νταξ, τι να λεμε, επικ επικνες ιζ τζαστ επικ και τα μυαλα στα Γιαννενα!

[Ευθυμία Δεσποτάκη · Rating 5 out of 5]

Στη δεύτερη ανάγνωση:

Για να μην καεί το ψυγείο που ανεβάζει θερμοκρασία, άσε το καλοριφέρ αναμμένο. Μολόγα, Πλιώτα, σου ‘χει συμβεί. Δε γίνεται να το σκέφτηκες μόνος σου!

[Jiovana · Rating 5 out of 5]

Είναι η δεύτερη φορά που κλαίω απο τα γέλια με βιβλίο, η πρώτη ήταν στα Χαστουκόψαρα.
Το λάτρεψα, απο τα βιβλία που ευχόμουν να μην τελειώσει.

[Fedra · Rating 4 out of 5]

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική. Στο βιβλίο περιγράφεται η σκληρή πραγματικότητα.

Αυτή η “δήλωση αποποίησης” αναγράφεται στην πρώτη σελίδα του βιβλίου Εκεί μαζί με το ISBN και τα στοιχεία της έκδοσης. Και από την αρχή ήδη κατάλαβα πως θα περάσω ευχάριστα την ώρα μου!

Πρώτο βιβλίο του Γιάννη Πλιώτα που διαβάζω και χάρηκα που δοκίμασα ακόμα έναν νέο Έλληνα συγγραφέα. Απολαυστικό ανάγνωσμα. Με ρώτησε μία φίλη σε τι κατηγορία ανήκει, αν είναι αστυνομικό, κοινωνικό κλπ. Εεε λοιπόν, είναι σίγουρα χιουμοριστικό! Με δόσεις μυστηρίου.

Η γραφή έχει κάτι σαρκαστικό, αυτοσαρκαστικό πολύ συχνά και ομολογώ πως μου ξέφευγαν γέλια σε διάφορες σελίδες του. Διαθέτει επίσης κάτι το πνευματώδες που εκτίμησα.

Πρόκειται για βιβλίο μικρό που διαβάζεται σε ένα απόγευμα. Ιδανικό για το Καλοκαίρι και για δώρο, ακόμα και σε ανθρώπους που δεν είναι εξοικειωμένοι με το χόμπι. Είναι σίγουρα ψυχαγωγικό με ωραίους χαρακτήρες.

Αν έχω ένα παράπονο είναι η απουσία γυναίκας πρωταγωνίστριας, μια δυναμική, νορμάλ γυναίκα σε όλη την ιστορία μου έλειψε. Μα πόσοι άντρες μαζεμένοι τέλος πάντων;

[Mountainroot · Rating 5 out of 5]

Πολύ γέλιο. Ωραίο γέλιο. Έξυπνο γέλιο.

Μία ιστορια με καμμένους χαρακτήρες που σε κάνει να περνάς καλά.

Για να πιάσεις όλα τα αστεία πρέπει να είσαι στην γενιά των 35+ μιας και γίνονται αναφορές σε πράγματα που δεν είναι για όλους...ακόμα και το Lada. Ποιός νέος έχει δει Lada σήμερα άραγε ή παράθυρο να ανοίγει με το χέρι ή την Ζήνα την Πολεμίστρια;

Ωραίες ατάκες και πολλές αναφορές σε pop culture αστεία φυσικά.

Εύγε κ. Πλιώτα.

[Dimitris Stamatellis · Rating 4 out of 5]

Πρόκειται για μια παρωδία αστυνομικού μυθιστορήματος ή μήπως για σάτιρα της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας της χώρας μας και της ζωής μας την τελευταία δεκαετία; Όπως και να έχει, είναι ένα απολαυστικό (σουρεαλιστικά αστείο) διαφορετικό αστυνομικό μυθιστόρημα που μας κάνει να γελάσουμε μέχρι δακρύων για όσα γίνονται γύρω μας. Περιμένω με αγωνία το επόμενο.

[Χριστίνα Ψύλλα · Rating 5 out of 5]

Ήταν πραγματικά ένα έξυπνο, σατιρικό, τρελό και διασκεδαστικό βιβλίο. Είχε μυστήριο και έδενε στην ιστορία πολύ έξυπνα τους χαρακτήρες μεταξύ τους! Θα γινόταν εύκολα ταινία και σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να πάρουμε τα μάτια μας από την οθόνη!
Ανυπομονώ για τα επόμενα βιβλία του συγγραφέα!

[Panagiotis · Rating 5 out of 5]

Καταπληκτικό, έξυπνο ,ειρωνικό, αστείο. Σε όσους αρέσει τους συνιστώ να διαβάσουν και λίγο Taibo.

[Βρόσγος Άντυ · Rating 3 out of 5]

Είναι στιγμές που γίνεται ξεκαρδιστικό και θυμίζει έντονα τον Λένον Χρηστιδη που αναφερεται και στο κείμενο. Είναι και στιγμές που είναι too much ολο αυτο. Εύκολοδιαβαστο και διασκεδαστικό, μια νουάρ παρωδία με "ηρωα" τον ίδιο τον συγγραφέα που αγγίζει περισσότερο μια συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα με κοινές αναφορές.
3.5/5

[Fay · Rating 5 out of 5]

Η δεύτερη φορά που το διαβάζω. Η πρώτη δεν ήταν καν σε έντυπη μορφή κι, όπως αντιλαμβάνομαι, έχουν γίνει και κάποιες προσθηκούλες από τότε.
Εννοείται πως το διάβασα μονορούφι καθώς είναι από τα βιβλία εκείνα που μόνο έτσι διαβάζονται.
Ένα βιβλίο γεμάτο χιούμορ, σαρκασμό και αυτοσαρκασμό. Στοιχεία που χαρακτηρίζουν άλλωστε το Γιάννη και ως συγγραφέα και ως άνθρωπο!...
Πέρασα, για ακόμη μια φορά, πολύ ευχάριστα διαβάζοντάς το! Ε και όπως να το κάνουμε, το να διαβάζεις για άτομα και μέρη που σού είναι οικεία, έχει από μόνο του την πλάκα του!

[Georgia · Rating 4 out of 5]

Ένα βιβλίο που σατιρίζει λίγο πολύ τα πάντα στη ζωή, με το μοναδικό χιούμορ του Γιάννη Πλιώτα. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο οικείες ήταν κάποιες από τις σκηνές του βιβλίου, πόσο μου θύμισαν τον τρόπο που θα σκεφτόμουν, ειρωνικά, κάποιες καταστάσεις και πόσο πολύ μου θύμισε το βιβλίο τον συγγραφέα του. Διάβασα πως είμαστε γεννημένοι την ίδια χρονιά με τον συγγραφέα, οπότε ίσως και να φταίει που έχουμε κάποια κοινά βιώματα.

Μια μυστηριώδης απαγωγή μες στο κατακαλόκαιρο. Καλτ χαρακτήρες που προσδίδουν και το ύφος του βιβλίου: ο επαναστάτης ροκάς μπάρμαν, ο ποιητής με το Lada, ο πρώην παλαιστής, ο τίμιος διαιτητής τοπικών πρωταθλημάτων και ο χάκερ προσπαθούν να βγάλουν άκρη, να ακολουθήσουν το δρόμο του χρήματος και να καταλάβουν τι ρόλο παίζουν τα Ουγγρικά ψάρια.

Φοβερός και ο αφηγητής του audiobook, Θοδωρής Οικονομίδης, ο οποίος απέδωσε τη φωνή του Μάγου με μοναδικό τρόπο. Ήταν νομίζω η καλύτερη επιλογή αφηγητή για το συγκεκριμένο βιβλίο, αφού δεν είχαμε τη χαρά να ακούσουμε τον ίδιο τον συγγραφέα!

[Κρίτων Γρηγοράκης · Rating 3 out of 5]

Καλό χιούμορ στα πλαίσια της γκροτέσκ υπερβολής συχνά, που σε κάποια σημεία κουράζει και λίγο. Ενδιαφέρουσα πλοκή. Σίγουρα αξίζει να διαβαστεί.

[Evridiki Amanatidou · Rating 5 out of 5]

Σε μια σαρωτική παρωδία, ο συγγραφέας ξεπλένει τη στασιμότητα της επαρχίας αλλά και γενικεύοντας, τη μούχλα που φαίνεται να έχει καλύψει όλη τη χώρα, ξεκουνώντας τον κεντρικό του ήρωα από το βόλεμα κάπου ανάμεσα στα μπαράκια και τις καφετέριες, την ηλιοθεραπεία στην παραλία και την αναζήτηση στο διαδίκτυο. Τι είναι τελικά τα ουγγρικά ψάρια; Ένα νουάρ μυθιστόρημα, μια σαρωτική σάτιρα ή μια αυτοσαρκαστική μυθιστορία; Η απάντηση είναι και πάλι το ταξίδι, ένα ταξίδι που μοιάζει να μην έχει κανένα νόημα και όμως αυτή είναι όλη του η μαγεία, αφού αυτό που μένει στο τέλος είναι το ότι τη ζωή την βλέπουμε όπως θέλουμε εμείς και όχι όπως αυτή ορίζει.

[Marina Maidou · Rating 5 out of 5]

Ο συγγραφέας ξετυλίγει μια ιστορία για τρεις φίλους που ενώ πορεύονται στη νιρβάνα της καθημερινότητάς τους (μια καθόλα διαφορετική καθημερινότητα από όσο θα φανταζόσασταν), ο ένας τους εξαφανίζεται κάτω από δραματικές συνθήκες. Κι εκεί ξεκινά μια αναζήτηση τέτοιου σουρρεαλιστικού βεληνεκούς που μόνο με ανάλογες του συγγραφέα Λένου Χρηστίδη (που επίσης μου αρέσει) μπορεί να παραλληλιστεί. Μας το λέει ο ίδιος ο Πλιώτας αυτό μάλιστα, αφού περνάει σε καμέο κάποια βιβλία του Χρηστίδη (Bororo, Λοστρέ) μέσα στο δικό του.
Ωστόσο, αν και το κοινό σημείο έναρξης των δύο συγγραφέων είναι η άναρχη απεικόνιση της ελληνικής πραγματικότητας, η βασική διαφορά της είναι στην αίσθηση που αποκομίζει ο αναγνώστης: ο Χρηστίδης χρησιμοποιεί μικρές, απανωτές φράσεις σαν να καρφώνει μυριάδες καρφάκια σ' ένα κόντρα πλακέ. Κι είναι θυμωμένος, κάτι που πικρίζει ακόμα και τα όποια αστ��ία σημεία των βιβλίων του. Ο Πλιώτας αντίθετα, χρησιμοποιεί κανονικές αν και μπουφόνικες φράσεις και διασκεδάζει παρωδώντας τα στιγμιότυπα της καθημερινότητας που μας βάζει να δούμε. Σατυρίζει καλοπροαίρετα κάθε κατάσταση κι οποιοδήποτε πράγμα χωρίς κανένα όριο. Έχει βρει τον σωστό ρυθμό, ώστε να κάνει τον αναγνώστη να αναγνωρίζει τα καθημερινά μικροπράγματα υπό ένα απρόσμενα γελοίο πρίσμα. Κι ακόμα καλύτερα, το πετυχαίνει όλο αυτό χωρίς να εκβιάζει το γέλιο, είναι τόσο παράλογα λογικό που σου έρχεται αβίαστα εκεί που δεν το περιμένεις. Όπως ας πούμε τον τίτλο, Ουγγρικά Ψάρια, φαίνεται τόσο πραγματικά σουρρεαλιστικός που γίνεται αστείος, παρά το γεγονός ότι είναι ένα απόλυτα λογικό γεγονός: τα ουγγρικά ψάρια είναι ο γόνος κυπρίνων που έφεραν από την Ουγγαρία προκειμένου να ζωντανέψει η λίμνη των Ιωαννίνων. Ενώ είναι όντως τερατώδη σε μέγεθος ψάρια και παρότι δεν σχετίζονται με την ιστορία, τοποθετώντας τα σαν φόντο σ' όλο το βιβλίο ο συγγραφέας δημιουργεί ένα ορόσημο γελοιότητας μέσα στο Πλιωτικό Σύμπαν του. Κι ακολουθούν κι άλλα αξεπέραστα ορόσημα, όπως το ακατάβλητο Lada, ο γκιώνης-κακός οιωνός, η Μικρή με το άσμα Άνοιξη, η ποίηση τύπου Ξαπλώνω στο ντιβάνι/κρύο έχει βάνει και πολλά άλλα παρόμοια σπαρταριστά. Καταφέρνει το πλέον δύσκολο έργο του συγγραφέα: να τραβήξει το ενδιαφέρον του αναγνώστη χωρίς να επικαλεστεί ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΉ ΠΛΟΚΗ, για να δανειστούμε μία συνήθη πρακτική συγγραφής. Κι επειδή η ατμόσφαιρα του βιβλίου είναι τόσο αβίαστα χαλαρή, το πάει ακόμα πιο πέρα: καταφέρνει να σου αφήσει και κάποιες στην πραγματικότητα καθ'όλα σοβαρές σκέψεις του μ' ένα υπαινικτικό τρόπο ανάμεσα στις φαινομενικά απλές αστείες σκηνές του.
Εμπνευσμένοι χαρακτήρες, ένας κι ένας, τους αγαπάει και τους διαμορφώνει με φροντίδα, χωρίς αυτό να τον αποτρέπει από το να τους κάνει και πλάκες (ο συγγραφέας πειράζει τους χαρακτήρες του; Κι όμως εδώ γίνεται! Μέχρι και τον εαυτό του, όχι ως alter ego, αλλά κυριολεκτικά τον ίδιο βάζει για να τους πειράξει ακόμα περισσότερο).
Είναι ίσως η μοναδική ιστορία που πραγματικά δεν με ένοιαξε η αόριστη κατάληξή της, όπου ο Χάκερ δεν θυμάται γιατί τον απήγαγαν, ούτε κανείς άλλος μαθαίνει τελικά, επειδή ακόμα κι αυτό είναι στοιχείο που δείχνει τη χαλαρή, αξιαγάπητη πλευρά των χαρακτήρων του. Τους πολυάριθμους, διακριτούς μεταξύ τους χαρακτήρες του, όπως ο Γιάννης, ο Μάγος, ο Χάκερ, ο Βρύζας, ο Αλεξίσφαιρος, η Λίζα, η Μικρή κι άλλοι, τους συμπαθείς ασύστολα και θέλεις να ακούσεις κι άλλα από τις γελοιότητες που εφευρίσκουν για να κάνουν ακόμα πιο παραστατικό αυτό το σύμπαν φαρσοκωμωδίας που ζουν.
Το τελευταίο κεφάλαιο είναι η κορωνίδα του Πλιωτικού Σύμπαντος, όπου ο συγγραφέας αποδεικνύεται θεούλης. Παρότι είμαι συνήθως επιφυλακτική ως προς τα sequel επιτυχημένων βιβλίων, μετά από αυτό το βιβλίο μακάρι να χαρούμε και τα Ουγγρικά Ψάρια 2, όπως κάπου μέσα στο κείμενό του προαναγγέλλει ο ίδιος.

[Yiota Vasileiou · Rating 4 out of 5]

Σε audiobook από το Jukebooks.

Σαν ιστορία θα μπορούσε να ήταν εφηβική λογοτεχνία αλλά η γραφή και το χιούμορ του συγγραφέα σε συνδυασμό με την εξαιρετική δουλειά του αφηγητή, ήταν όλα τα λεφτά. Υπήρχαν στιγμές που πιανόταν η αναπνοή μου από τα γέλια.

[Vanessa · Rating 4 out of 5]

3.5*
Λιγότερες άσχετες λεπτομέρειες θα ήθελα μόνο. Παιζει ολόκληρη συνομιλία για iPhone που δεν κολλάει πουθενά...
Ωραίο στυλ και χιούμορ!

[Χρήστος Γιαννάκενας · Rating 3 out of 5]

Ψάχνεις ένα βιβλίο για να περάσεις καλά; Εδώ είσαι!
Μια παρωδία αστυνομικής ιστορίας που μπορεί να μιλήσει στον καθένα μας μέσα από τις αναφορές της στην pop κουλτούρα. Η αυτοαναφορικότητα του συγγραφέα μοιάζει περισσότερο με αυτοσαρκασμό και αυτό είναι το καλύτερο στοιχείο του βιβλίου.
Το 'παμε.
Ένα βιβλίο που θα περάσεις καλά.

[Katerina Koltsida · Rating 3 out of 5]

Διασκεδαστικότατη σατιρα

[Alina Vasileiou · Rating 3 out of 5]

3,5αστερακια
Το διαβασα γρηγορα,γιατι τετοιο βιβλιο ειναι. Θυμισε Χρηστιδη(τον αναφερει κιολας),ταυτιστηκα λιγο με το Λαντα και τα Γιαννενα,δεν μπορω να πω οτι ξεκαρδιστηκα απο τα γελια,αλλα σιγουρα χαμογελουσα πολυ...Εξυπνο χιουμορ και αυτοσαρκασμός,ηθελα λιγες πληροφορίες παραπανω για την αιτια της απαγωγης,ηθελα ενα σουρεαλ μπερδεμα εκει...Αααα και πολυ μ αρεσε το τέλος!