流浪的月

by Yuu Nagira, 凪良汐, 王華懋 (Translator)

這是一個不屬於戀愛或親情，純粹的人與人之間的關係的故事。
故事中的兩位主角一直探詢著，
該為他們長期以來所編織的關係，冠上什麼名詞。
毫無鋒利之處，卻能傷人的刀刃，是真實存在的！
當它們被冠上常識、正義感或善意之名時，人們該怎麼辦呢？
希望各位讀者，能帶著與兩位主角，
一同踏上長途旅行的心情來閱讀。

Genres: Fiction, Japanese Literature, Mystery, Japan, Contemporary, Novels

464 pages, Paperback

First published August 1, 2019

About the author

Associated Names:
* 凪良 ゆう (Japanese)
* Yuu Nagira (English)
* นางิระ ยู (Thai)

Reviews

[Phu · Rating 5 out of 5]

4.5

Tuy nhiên, cái gọi là sự thật có lẽ không tồn tại, mà mọi thứ đều có những cách hiểu khác nhau.

流浪的月 mở đầu bằng chủ đề được Yuu Nagira viết xuyên suốt câu chuyện, đó là những soi mói và định kiến, hay mỗi người đều có một cái nhìn về "sự thật" của riêng họ. Ngay từ những phần đầu mình đã thích cuốn sách này, thậm chí càng về sau nó khiến mình liên tưởng tới văn phong của Sayaka Murata nhưng nó không phải theo cách dị hay kỳ lạ gì cả.

Khi còn nhỏ, gia đình của cô bé Sarasa Kanae đã bị mọi người bàn tán và dành cho họ một cái nhìn đầy ái ngại, chỉ vì gia đình của Sarasa quá khác biệt với mọi người xung quanh.

Lý do tôi bị ruồng bỏ là vì tôi có một gia đình kỳ lạ. Về việc mẹ tôi uống rượu giữa thanh thiên bạch nhật, trước đó trong lớp đã xì xào bàn tán. Ngoài ra, mẹ chỉ nấu ăn khi mẹ thấy thích, gia đình tôi đôi khi ăn kem cho bữa tối, gia đình ba người đôi khi xem những bộ phim quá thú vị đối với bọn trẻ, mẹ và bố hôn nhau... tất cả những điều này khiến các bạn cùng lớp ở đây dường như không thể tin được.

 



Dù cho bị xa lánh, bàn tán nhưng Sarasa vẫn yêu quý gia đình của cô bé. Bố mẹ để cho Sarasa làm những gì cô bé muốn và cô bé hạnh phúc vì điều đó, và cô bé yêu gia đình mình. Tuy nhiên niềm hạnh phúc của Sarasa đã tan biến. Vào năm 9 tuổi, bố mẹ lần lượt biến mất khỏi cuộc đời Sarasa, dẫn đến việc cô bé phải chuyển đến sống tại nhà của Dì. Do cách sống khác biệt từ trước, Sarana không thể thích nghi với cuộc sống mới và liên tiếp các sự việc không hay xảy đến với cô bé. Bỗng một ngày mưa, Sarana đã gặp Fumi Sakane - chàng trai bị cho là "lolicon", tại công viên. Khoảnh khắc đó Fumi 19 tuổi, đã trao chiếc ô cho cô bé Sarasa 9 tuổi và mời cô bé về nhà anh ta. Không muốn trở về nhà của Dì, Sarasa đã đồng ý mà đến nhà của Fumi, nơi cả hai sống cùng nhau suốt hai tháng, cho đến khi mọi thứ bại lộ, Fumi bị bắt và bị kết tội.

Khi đọc cuốn sách này mình không ngừng nhớ đến All the Ugly and Wonderful Things; chỉ là cuốn sách này không dữ dội đến vậy, hay Sarasa không thể chiến đấu đến cùng như Wavy - bởi vì xã hội trong cuốn sách này quá tàn nhẫn, đáng sợ và các nhân vật chẳng thể làm gì ngoài việc tồn tại cả.
Mình thương cho cuộc sống tội nghiệp của Sarasa, những gì cô bé cần là một gia đình và chính Fumi đã cho Sarasa điều đó. Thật sự ngay từ những hành động và cách cư xử với của Fumi dành cho Sarasa đã khiến mình đã cảm thấy quý anh chàng này. Mình thích sự sắp xếp của Yuu Nagira với các chương sách, sau bao lời bàn tán, nghi ngờ dành cho các nhân vật trong cuốn sách này người đọc mới được hiểu rõ về Fumi thông qua Chương truyện của anh chàng - đó là sự thật chẳng ai hiểu, và có lẽ họ cũng không muốn tin.

Sau 15 năm, Sarasa lần nữa gặp lại Fumi. Nhưng giờ đây xã hội đã nhìn họ với cái mác "nạn nhân" và "hung thủ" - mãi mãi chẳng thể thay đổi.

Mình nhớ nhất đoạn đối thoại giữa Fumi và Sarasa khi cô ấy còn là một cô bé. Dù bạn có là ai, bình thường hay khác biệt thì bạn đều phải trải qua đau khổ. Có sai không khi bản thân sinh ra lại khác biệt? Dù là cho sự thật là thế nào, thì trong mắt mọi người thì Fumi là "kẻ ấu dâm", còn Sarasa là "cô bé đáng thương bị lạm dụng", mặc cho có bao nhiều lời giải thích thì mỗi người đều có cách hiểu của riêng họ. Sarasa và Fumi không sai, nhưng xã hội vẫn khiến họ sợ hãi và cảm thấy có lỗi cho điều họ không nên có. Dù cho khác biệt thế nào cả Sarasa và Fumi đều mong muốn nhận được sự cảm thông và yêu thương.

Cách viết của Yuu Nagira đẹp đẽ, nhịp truyện nhanh và mình hoàn thành chưa đầy hai ngày. Trước đó mình đã đọc qua một cuốn sách khác của tác giả này, nhưng khi đọc 流浪的月 mình rất ngạc nhiên, bởi văn phong có phần sắc tối và u buồn, thậm chí là có hơi tuyệt vọng. Phải nói là đối với tác phẩm này, Yuu Nagira lột tả mặt tối của xã hội, tâm lý nhân vật rất hay, từ nhân vật chính kể cả phụ mỗi người đều mang một vết thương lòng, mặc cảm và ám ảnh tâm lý. Đặc biệt là nhân vật Ryo Nakase (bạn trai hiện tại của Sarasa) khiến mình ấn tượng, Ryo không có POV như hai nhân vật chính, nhưng tâm lý nhân vật này vẫn để lại nhiều suy nghĩ cho mình - cảm thấy Ryo đáng thương lẫn đáng trách. Chỉ vì những tổn thương từ quá khứ và với mong muốn chiếm hữu cao, Ryo đã chọn cách tiêu cực là khiến người khác tổn thương.

Sau tất cả khó khăn, u tối và tuyệt vọng, Yuu Nagira để lại cho mình một câu hỏi, Có mối quan hệ nào đặc biệt hơn cả tình yêu không? Giữa một chàng-trai-từ-nhỏ-bị-ràng-buộc bởi phép tắc và một cô bé từ nhỏ đã được làm bất cứ điều gì mình muốn, vốn đã khác biệt, ấy thế mà giữa Fumi và Sarasa có một sự kết nối đặc biệt đến lạ - khi đọc mình vốn đã nhận ra và không mong đợi tình yêu nào giữa họ cả, mối quan hệ đó đặc biệt hơn thế. Chỉ đơn giản là dù bằng cách nào, Fumi và Sarasa vẫn bên nhau mặc cho miệng đời bàn tán. Sau cùng chỉ cần Fumi và Sarasa hiểu được "sự thật" của chính họ, cả hai đã tìm thấy nhau giữa xã hội tàn khốc này, chấp nhận và thấu hiểu cho người còn lại. Đó mãi mãi là bí mật giữa hai người.

"Fumi, lần tới chúng ta sẽ đi đâu?"
"Đi bất cứ đâu."
Dù sao thì, dù đi đâu, tôi cũng không còn cô đơn nữa.

[Siwabhorn Anothaisintawee · Rating 4 out of 5]

นักศึกษาหนุ่มวัย 19 ลักพาตัวเด็กประถมวัย 9 ปี ไปเป็นเวลา 2 เดือน จะเกิดอะไรขึ้น เมื่อพวกเขาบังเอิญได้กลับมาพบกันอีกครั้งหลังจากแยกจากกันไป 15 ปี

ซาระสะ เด็กสาวที่อยู่ในครอบครัวอบอุ่น และใช้ชีวิตอย่างอิสระมาโดยตลอด แต่แล้ววันหนึ่งโชคชะตากลับเล่นตลกให้พ่อของเธอเสียชีวิต และแม่หายสาบสูญ

ซาระสะต้องมาใช้ชีวิตอยู่กับป้า ญาติที่เธอไม่สนิท และลูกพี่ลูกน้องที่ลอบเข้ามาลวนลามเธอทุกคืน ทำให้หลังเลิกเรียนซาระสะต้องแอบมานั่งอ่านหนังสือตามลำพังในสวนสาธารณะ เพราะ #บ้านไม่ใช่เซฟโซน

วันหนึ่งขณะที่ซาระสะกำลังอ่านหนังสือท่ามกลางสายฝน ฟุมิ เด็กหนุ่มที่ใช้ชีวิตอยู่ในครอบครัวเจ้าระเบียบมาโดยตลอดก็ก้าวเข้ามาและชวนเธอไปอยู่ด้วยกัน

ความต่างระหว่างความอิสระของซาระสะ และความเคร่งเครียดของฟูมิกลับเข้ากันได้เป็นอย่างดี ตลอด 2 เดือน ทั้งคู่ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข จนกระทั่งวันหนึ่งขณะที่ทั้งคู่ไปเที่ยวสวนสัตว์ มีคนจำซาระสะได้แล้วแจ้งตำรวจ ฟุมิและซาระสะจึงต้องถูกจับให้แยกจากกัน

เรื่องควรจะจบลงแค่นี้ หากเป็นความสัมพันธ์ของโจรลักพาตัว กับเหยื่อโดยทั่วไป หลายคนอาจจะคิดว่านี่คืออาการสตอกโฮล์ม ซินโดรม ที่เมื่อเหยื่ออยู่กับผู้ร้ายจนเกิดความผูกพันธ์ แต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่มันซับซ้อนกว่านั้น

เมื่อทั้งคู่ได้กลับมาพบกันอีกในหลายปีต่อมา อดีตที่สังคมเคยตราหน้าเอาไว้ว่าเป็นผู้ร้ายกับเหยื่อก็ยังคงตามมาหลอกหลอน

พวกเขาไม่ใช่พ่อลูก ไม่ใช่สามีภรรยา ไม่ใช่คนรัก ไม่เชิงเพื่อน ระหว่างพวกเขาไม่มีสายใยที่แทนด้วยถ้อยคำใด ได้ต่างคนต่างตัวคนเดียว ไม่มีสิ่งใดปกป้องทั้งสิ้น ทว่าสายใยนั้นกลับทำให้รู้สึกว่าพวกเขาอยู่ใกล้กันเหลือเกิน

Wandering 'รัก' พาตัว หนังสือเล่มนี้ทำเป็นหนังที่เคยฉายในเมืองไทยในชื่อเดียวกันด้วย ตอนนั้นดูเราก็ว่าอินแล้วนะ เพราะนักแสดงถ่ายทอดอารมณ์ ความซับซ้อนของความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ออกมาได้ดีมาก

แต่พอได้มาอ่านหนังสือก็ได้เรียนรู้แบล็คกราวของตัวละครมากขึ้น ทำให้อินกับเรื่องราวมากขึ้นไปอีก โดยมีโบนัสคือเมื่อดูภาพยนตร์ก่อนอ่านหนังสือทำให้ยิ่งจินตนาการภาพไม่ว่าจะเป็นหน้าตาตัวละคร หรือฉาก สถานที่ต่างๆ ได้ง่ายมากขึ้น

Goodreads ให้ 4.2 เราให้ 4.5

[Jie Hui · Rating 5 out of 5]

I didn't know what to feel about this novel until the ultimate confession near the end. That's when I realize how social stigma and permanent records on Internet can disrupt and even destroy people's life forever. Very well written story with good pacing, I can really resonate with the emotions of the main characters when they were facing unfair treatment and unsolicited 'kindness', the struggles they were going through in trying to keep up with the world that refused to listen and understand them.

[bubblemustard · Rating 5 out of 5]

ยกเล่มนี้ให้เป็นหนังสือที่ชอบที่สุดที่ได้อ่านในครึ่งปีแรกนี้เลย

เราอ่านจบด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ไม่สามารถบอกได้เลยว่ามันเรียงลำดับอารมณ์ยังไง เพราะมันผสมปนกันไปตลอดเล่ม อ่านจบตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ยังอึนๆ เรียบเรียงคำพูดไม่ได้เลย ;-; สำหรับเราเรียกว่าเป็นนิยายรักที่ตราตรึงใจเหมือนคำโปรยบนปกหลังเลยก็ได้ มันตราตรึงมากจริงๆ และเราชอบมาก มากจนไม่สามารถอธิบายอะไรออกมาได้ (ณ ตอนนี้)

อ่านแค่เรื่องย่อก็พอจะเดาออกว่ามันหมิ่นเหม่ศีลธ��รม แต่สัมผัสได้ว่าผู้เขียนเขียนด้วยความระมัดระวังในทุกตัวอักษร ไม่มีการ romanticize เท้าเหมือนจะแตะเส้นนั้นแล้ว แต่ไม่ ซึ่งเราชอบมาก��ๆๆ แล้วก็นับถือใจที่ผู้เขียนสามารถเขียนงานหนักๆ แบบนี้ได้ นอกจากประเด็นเปโด ความใครเด็กแล้ว ยังแทรกเรื่องปัญหา digital footprint ที่ทันสมัยกับสังคมทุกวันนี้ได้อย่างเห็นภาพได้ชัดเจนที่สุด แล้วก็ยังมีเรื่องความรุนแรงในครอบครัว ที่รวมๆกันแล้ว ค่อนข้างหนักและดาร์คพอสมควร ผู้เขียนทำได้ดีทั้งเรื่องตีแผ่ปัญหาและความบันเทิง การเดินเรื่องสนุก ชวนให้พลิกหน้าต่อไปไวๆ ชวนให้เห็นใจตัวละครและเอาใจช่วย เวลาตัวเอกยิ้มก็ยิ้มตามไปด้วย เวลาเศร้า ตัวหนังสือที่ใช้บรรยายก็คือมีดเล่มคมกริบดีๆ นี่เอง (อันนี้ต้องเครดิตผู้แปลด้วย แปลดีมากๆๆๆๆ)


⚠️ ต่อไปนี้คือสปอยล์หนักมาก!


ต้องขอบคุณที่ผู้เขียนไม่ใจร้ายกับชีวิตของทั้งคู่จนเกินไป จึงให้จบแบบแฮปปี้แบบนี้ ถึงมันจะใช้คำว่าแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ได้ไม่เต็มปาก แต่แค่จุดแสงเล็กๆที่ลอดผ่านชั้นหินมันก็คือแสงที่สว่างที่สุดสำหรับสองคนนี้แล้ว ขนาดอ่านจบแล้วก็ยังไม่มีคำนิยามให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเลย เรียกว่ายังไงดี เป็นคนที่สำคัญต่อชีวิตของกันและกันยังจะดูน้อยเกินไปเลย ;-; ทุกอย่างทำให้เราเข้าใจการมีอยู่ของทั้งคู่ ความโหยหาที่มีมาตลอด 15 ปี เราซื้อการที่ทั้งชีวิตของพวกเขามีแต่ความมืดมิด มีเพียงช่วงเวลา 2 เดือนที่เหมือนได้รับแสงสว่าง ต่างคนต่างฉุดอีกคนขึ้นมาจากความมืดนั้น แค่นี้เลย แค่นี้เลยจริงๆ ซื้อมากๆ เนี่ย พิมพ์ไม่รู้เรื่องอีกแล้ว แต่ชอบมากเลยจริงๆ ตัวละครอื่นๆ ในเรื่อง มีบทบาทสำคัญไม่แพ้กันเลย เราชอบการให้ตัวละครอย่างริกะ เข้ามามีบทบาทในข่วงเกือบท้ายๆ เพื่อปูก่อนจะไปเฉลยปมของพระเอกทั้งหมด งานละเอียดมาก ชอบความที่มันมีที่มาที่ไป และคนเขียนก็ได้หย่อนเฉลยปมนั้นไว้ตามทางตลอด แต่เราไม่เคยสังเกตเห็นเลย

และท้ายสุดเราก็ชอบบทสรุปของปมทั้งหมดนะ ถึงบอกว่าเท้าเหมือนจะแตะเส้นศีลธรรมแล้ว แต่ยังไม่เหยียบ เอาจริงๆ แอบคิดว่าถ้าผู้เขียนไม่ได้วางปมไว้แบบนี้มันจะเป็นยังไงน้อ จะยังให้คำนิยามกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไว้แบบเดิมได้หรือเปล่า อันนี้ไม่รู้เลยจริงๆ มันลึกซึ้งเกินจะหาคำอธิบายหรือเป็นการโรแมนติไซส์กัน คิดไม่ออกเลย ;-;

สรุปแล้ว เราชอบเล่มนี้มากๆ อ่านหนังสือจบแล้วไปดูเวอร์ชั่นภาพยนต์ต่อ ขอบคุณตัวเองที่เลือกอ่านก่อนดู เพราะตัวหนังนอกจากการแสดงของนักแสดงนำแล้ว เราค่อนข้างเฉยๆ มาก เล่าเรื่องไม่กินใจเท่าไหร่ ถึงจะไม่เทียบกับหนังสือแล้วก็เถอะ ก็ยังรู้สึกว่าหนังสือกินขาดกว่ามากๆๆๆๆๆๆ อยู่ดี

ว่าแต่ว่า เขียนยาวมาก อะไรเยอะแยะเนี่ย 5555555

[Smilla · Rating 1 out of 5]

What bothered me the most about this book (especially after having read “My Dark Vanessa”) is that men with a Lolita complex (a sexual attraction to young girls) are considered “pitiful”. I’m not sure if this was the writer’s intention but some readers seem to think that the message of this book is “Not all men with a Lolita complex are bad. Let’s not judge them for only being able of loving young girls”. This would be a horribly wrong message...
Fumi who turns out to be not sexually attracted to young girls compares himself to an undeveloped tree in his mother’s garden. The picture was used way too many times. I didn’t like the style of writing in this book in general. Overall I’m not impressed at all.

[Meaw T. · Rating 4 out of 5]

ก่อนอื่นต้องขอโทษที่เคยสบประมาทเล่มนี้ว่าเป็นหนังสือโรแมนติไซส์เปโดมาโดยตลอด ที่จริงแล้วมันแตะไปทางประเด็นสังคมและการตีตราอาชญากรมากกว่าประเด็นความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครเสียอีก

วิเคราะห์พาร์ทอดีตจากในมุมของซาราสะที่เป็นเด็กวัย 9 ขวบ ต้องการหาที่พึ่งพาจากสิ่งที่ตนเองกำลังเจอในบ้านของญาติ แน่นอนว่าการมีที่พักใหม่ย่อมเป็นทางออกอันพึงปรารถนา แต่ฟุมิในวัย 19 ปี เสียอีกที่รู้อยู่ว่าการพาซาราสะไปไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดคือการก่ออาชญากรรม ทั้งฟุมิยังปรารถนาผลจากการก่ออาชญากรรมนั้นด้วย การที่เรื่องราวในอดีตจบลงเช่นนั้นก็เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว (แม้ว่าในทางกฎหมายอาจจะมีเหตุยกเว้นหรือลดหย่อนโทษอยู่บ้างแหละ แต่ฟุมิก็ไม่ได้ต่อสู้คดีและได้รับโทษแบบผู้เยาว์อยู่ดี)

ส่วนพาร์ทปัจจุบันหลังซาราสะเติบโตและฟุมิรับโทษของตนเองครบแล้ว ตรงนี้แหละคือการนำเสนอมุมมองของคนในสังคมที่มองอาชญากรและเหยื่อตามหลักเหตุผลทั่วไป ซึ่งเรามองว่ามันไม่ได้ผิดที่คนจะมองซาราสะในเชิงสงสารและมองฟุมิในเชิงหวาดระแวงเมื่อเขาอยู่ใกล้เด็กผู้หญิง แต่การล่าแม่มดโดยขุดคุ้ยตัวตนของฟุมิมาตีแผ่ ทั้งที่ฟุมิก่อคดีขณะเป็นผู้เยาว์และรับโทษครบแล้วนั้นออกจะน่าสังเวชใจตรงที่มันจะต้องกำจัดคนคนนี้ออกจากสังคมให้สิ้นซากเลยหรือไงกันนะ สังคมยังให้โอกาสกันได้อยู่ไหมหรือแค่ต้องการระบายความคับข้องใจในชีวิตโดยมีอดีตอาชญากรเป็นเหยื่อชั้นดีของความเกลียดชัง

เอาเถอะ เรื่องแบบฟุมิกับซาราสะก็ถือเป็นกรณียกเว้นที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ คิดซะว่าเป็นแง่มุมใหม่ๆ ที่เราอาจจะไม่เคยได้คิดเวลามองเหยื่อกับอาชญากร แต่ก็ไม่ได้แปลว่ามันไม่ผิดนะ อันนี้วงแดงตัวใหญ่ๆ 555555

[Clairdenoon · Rating 3 out of 5]

#Wandering "รัก" พาตัว
#นางิระ ยู

TW: การทำร้ายร่างกาย~ความรุนแรงในครอบครัว , การบังคับขืนใจให้ร่วมxxx ,การคุกคามทางเพศ

1.พอซื้อมาแล้วก็อิดออดเกิดความไม่อยากอ่านขึ้นมาซะงั้น😆แต่พอลองฮึบ ตั้งใจหยิบมาอ่านจริงๆ คืออ่านไม่ยากอย่างที่คิด มันมีเนื้อหาชวนติดตามไม่เอื่อยเฉื่อย ก็เลยอ่านติดพันรวดเดียวจนจบเลย 😍

2.ทุกคนในเรื่องล้วนมีปมและพังกันทั้งนั้น ทั้งจากธรรมชาติแรกเกิด จากพันธุกรรม การเลี้ยงดูหล่อหลอมของครอบครัว ภาพจำในวัยเด็ก เรื่องสูญเสียสะเทือนใจ

3.ต่างๆนาๆดูเลวร้าย แต่เซอร์ไพรส์~จบดีจ้าาา ถ้าจบดีHappyในที่นี้คือ พระเอกนางเอกได้อยู่ด้วยกันก็คือใช่เลย (อยู่ด้วยกันแบบผูกพันทางใจแต่ปราศจากความสัมพันธ์ทางกาย)

***รายละเอียดๆต่างๆเดี๋ยวมาเพิ่ม^^

[Nam.Reading · Rating 5 out of 5]

พล็อตเรื่องหนักหน่วงมากค่ะ อ่านไปก็รู้สึกๆหน่วงๆ ขมๆ ท้าทายศีลธรรม แต่มันดีมากกกกกก ตอนแรกเกือบเท เพราะคิดว่า พระเอกเป็นโลลิคอนจริงๆ แต่แบบพออ่านจุดเฉลยปมของพระเอกแล้ว น้ำตาคลอเลยยยย เศร้ามาก

เนื้อเรื่องคือ เด็กหญิงอายุ 9 ขวบ ที่เคยมีครอบครัวอบอุ่น มีอิสระในการเป็นตัวของตัวเอง แต่แล้ววันหนึ่งพ่อก็จากไป แม่ก็ทอดทิ้งไปกับผู้ชายคนใหม่ เหลือเพียงแต่ป้าที่รับไปเลี้ยง ฝันร้ายเริ่มขึ้นเมื่อลูกชายป้าลวนลามเธอทั้งทางสายตาและการกระทำทุกคืน จนเกิดเป็นแผลใจ คิดอยากหนีออกจากนรกนี่ทุกๆวัน ในอีกมุมหนึ่งชายนักศึกษาอายุ 19 ที่ถูกคนกล่าวหาว่าเป็นพวกโลลิคอน มานั่งมองเด็กผู้หญิงที่ม้านั่งทุกวัน

เด็กหญิงคนนี้เห็�� ในทีแรกก็กลัวๆ แต่ตอนหลังก็ไม่กลัว ถึงกับมานั่งอ่านหนังสือแล้วแอบมอง จนชายคนนั้นชวนกลับบ้านเขา เพราะเห็นว่าฝนตกแล้ว เด็กหญิงตามไปด้วยความเต็มใจ ไม่มีการบังคับใดๆทั้งสิ้น พอได้มาอยู่ เด็กสาวก็รู้สึกเหมือนได้กลับบ้านที่แสนอบอุ่นอีกครั้ง ชายคนนั้นดูแล ทำอาหารให้ ซักผ้าให้ ไม่มีการล่วงเกินหรือล่วงละเมิดทางเพศเลย

จนวันหนึ่ง พวกเขาออกไปเที่ยวสวนสัตว์กันเลยถูกตำรวจจับ หลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่เจอกันอีกเลยจนกระทั้งเติบโตเป็นผู้ใหญ่

ทุกคนในสังคมยังคงตราหน้าความสัมพันธ์ของทั้งสองว่า เป็นโจรลักพาตัวกับเหยื่อที่น่าสงสารที่มีอาการสตอกโฮล์ม ซินโดรม ทั้งที่ในความเป็นจริงไม่มีเรื่องวิตถารแบบนั้นเกิดขึ้นเลย แสดงให้เห็นถึงความน่ากลัวของ digital footprint ที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ทุกสิ่งจะยังคงอยู่บนอินเตอร์เน็ต ทั้งสองคนก็ถูกตราหน้า เหยียดหยามซ้ำๆไปตลอด ทำให้เกิดคำถามขึ้นว่า ในสังคมจะมีวันให้อภัยคนผิดได้กลับตัวกลับใจไหม ถ้าหากเขาได้รับโทษและในปัจจุบันไม่ได้ทำพฤติกรรมแบบนั้นแล้ว

ชีวิตของทั้งสองลำบากมาตลอดกับสิ่งที่ไม่ได้ก่อ อย่างที่ผู้ชายพูดแหละ ต่อให้ไม่ได้เป็นโลลิคอน แต่ชีวิตก็ขมขื่นได้ ฝ่ายหญิงมีแฟน แต่ก็โดนทำร้ายร่างกาย เรื่องราวทวีความดาร์คขึ้นเรื่อยๆ จนนำไปสู่การตัดสินใจครั้งใหญ่ของตัวเอกทั้งคู่

หน่วงมาทั้งเรื่อง พออ่านจบแล้ว อิ่มเอมใจและประทับใจมากๆค่ะ น้ำตาคลอเลย ทั้งสองต่างย้ำตลอดว่า มันไม่ใช่ความรัก พวกเขาไม่ได้รักกัน แต่เอาจริงๆ เพียงแค่ทั้งสองเป็นความสบายใจ เป็นเซฟโซนของกันและกัน และเลือกที่จะใช้ชีวิตร่วมกันแล้ว นี่แหละคือความรักในอีกรูปแบบหนึ่งเลย

[Ryosei · Rating 5 out of 5]

Kidnappers and their victims. A secret between two people more painful than love.
The wandering moon.
A girl alone in the rain. She doesn't want to go home. Then you can stay at my house. A lonely man accepts her, and it's a happy time for both of them. The world called it.
Perverted pedophile.
The wandering moon.
I just want to be next to you.
That's not going to happen.
Then let's keep on drifting together.

[COOKIEHEAD · Rating 3 out of 5]

Page turnerという意味でいい小説だったとは思う。人の苦しみを描くうえでそれが「ネタ」のようになっている感覚は拭えなかった。


「ぬるい風が吹き込んで、人口の葡萄の香りが部屋に満ちていく。わたしもなんだかむせそうになった。葡萄としか言いようのない、でも葡萄ではない、まがいものの匂い。愛情もそうなのかもしれない。世の中に『本物の愛』なんてどれくらいある？よく似ていて、でも少しちがうもののほうが多いんじゃない？みんなうっすら気づいていて、でもこれは本物じゃないからと捨てたりしない。本物なんてそうそう、世の中に転がっていない。だから、自分が手にしたものを愛と定めて、そこに殉じようと心を決める。それが結婚かもしれない。」 (P. 139)

[Ha · Rating 5 out of 5]

この本は絶対に忘れないと思います。

たくさんの感情が 湧いてきて、嬉しい気持ちや悲しい気持ちや、怒りの気持ちなどです。

最後までみんなは文を悪いやつだと思っていて、かわいそうでした。

とっても優しい人なのに。

その本のメッセージが大好きです。

[Dieu Nguyen · Rating 5 out of 5]

Phải lâu lắm mình mới đọc lại tiểu thuyết, mà lại vô tình đọc được một quyển hay đến như vậy.

Quyển sách này không hẳn hay về cốt truyện cuốn hút, mà hay ở cách hành văn, cách dùng từ và quan điểm xuyên suốt về việc người với người có thể có một loại tình cảm đặc biệt, tình thương đặc biệt dù không có máu mủ ruột rà gì với nhau.

Và đó là thứ tình cảm làm mình xúc động.

Chưa kể, có những câu văn, không hoa mĩ màu mè, không có từ vựng gì phức tạp, mà đọc xong mình phải gấp sách lại, cảm thán rằng sao lại có thể có nhiều ẩn ý trong vỏn vẹn chỉ 2 câu đơn như vậy.

Quyển này rất đáng đọc, không có gì phải bàn cãi thêm.

Nhất là vào mùa mưa tháng 6 như thế này.

[Jun · Rating 4 out of 5]

作家凪良汐這本《流浪的月》是本純愛故事，書著重在情感的描寫，利用「加害者」與「被害者」這樣身分的差異，詮釋出非一般認知的相愛關係。也很推薦去看導演李相日改編成電影《流浪之月》，配樂和畫面都處理得很好，配樂好聽到我已經三刷以上了。
詳細心得在此：）
https://vocus.cc/article/659ac414fd89...

[Aurora · Rating 5 out of 5]

On this edition of men will do literally anything but go to therapy: child abduction and gaslighting yourself into thinking you’re a pedophile

[Mirella · Rating 5 out of 5]

⭐⭐⭐⭐1/2
Lolitesque.
Also,
Not very much so.

[Lily 百合花 · Rating 4 out of 5]

ชื่อเรื่อง – "รัก" พาตัว (流浪の月 — Ruro no Tsuki — Wandering)
ผู้แต่ง – นางิระ ยู (凪良ゆう — Yuu Nagira) เขียน ฉัตรขวัญ อดิศัย แปล


ตัวละคร
คานาอิ ซาราสะ อายุ 9 ปี ⇒ 24 ปี ⇒ 29 ปี
ซาเอกิ ฟูมิ อายุ 19 ปี ⇒ 34 ปี ⇒ 39 ปี


รีวิวหลังอ่าน

เรื่องนี้ก่อนจะได้เข้าฉายที่ไทย ก็คืออยากดูปนไม่อยากดู 555+ คืออยากดูเพราะนำแสดงโดยซึสึ, โทริ, ริวเซย์ และทาเบะ นักแสดงชั้นนำทั้งนั้นเลย เป็นการมาเจอกันแบบที่ว่ายอดฝีมือทั้งนั้น เลยทำให้อยากดู แต่พอหนังมาเข้าฉายจริง เราเองนี่แหละที่ขี้เกียจออกจากบ้านไปดู แล้วเมื่อไหร่จะลง App คะ อยากดูจังเลยนะ

ต่อมาเห็นคนรีวิวส่วนใหญ่ก็บอกว่าหนังดีนะ แต่ก็ดาร์คมากเช่นกัน เราก็แบบว่าฉันจะทำใจอ่านไหวได้จริงเหรอ 555+ ถึงหน้าปกจะละมุนละไมก็ตาม ใดๆ คนบอกว่าดูหนังแล้วเกลียดบทเรียวคุงที่ริวเซย์ได้รับนี่แหละ จนยอดฟอลริวเซย์ลดลงเลย ฮ่าๆๆ แปลว่าแสดงดีสุดๆ

เรารู้เรื่องย่อ แต่ก็รู้แค่เรื่องย่อ ไม่ได้รู้ว่าทั้งซาราสะและฟูมินั้น แท้จริงทั้งสองมีปมอะไรอยู่ในใจ ที่ทำให้เหมือนเด็กหลงทาง และเหมือนต่างก็ได้พึ่งพากันและกันมายาวนานขนาดนี้ และเมื่ออ่านถึงตอนเฉลยเรื่องราว ก็ได้แต่อุทานว่าโอ้โห สุดยอดไปเลย แล้วก็ฮืออออออออ มันดาร์คจริงๆ แหละนะ

แต่ดีว่านิยายไม่ได้หม่นหมองขนาดนั้น ถามว่าหม่นไหม มันก็หม่น แต่มันก็ไปแบบไปได้ เพราะซาราสะเองนั้นก็เหมือนพยายามมองโลกในแง่ดี หาทางที่ตัวเองจะผ่านพ้นไปได้ ไม่แตกสลายไปก่อน กระแสสังคมมันน่ากลัวนะ มันไม่มีใครรู้ความจริงเท่าคนสองคนหรอก ว่าจริงๆ แล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ต่อให้บอกว่าไม่ คนก็ฟันธงว่าใช่ไปแล้ว

เมื่อได้อ่านนิยายก็ทำให้อยากดูหนังขึ้นมาเลย ตัวนิยายเล่าได้สนุก ตื่นเต้น และลุ้นตามตัวละคร ลุ้นมากด้วยว่าสุดท้ายจะจบลงได้อย่างไร เพราะทุกอย่างดูเหมือนบีบจนไม่มีทางหนีได้เลยอะ แบบไร้หนทางสุดๆ ตรงกับชื่อเรื่องเลยแหละ

ใดๆ นิยายแปลดี อ่านลื่นไหล แม้จะเจอคำผิดอยู่ 1-2 ที่ก็ตาม แต่ก็เล็กน้อยจนไม่ได้เสียอรรถรสในการอ่านแต่อย่างใด ภาพปกสวยงามจนทำให้รู้สึกดีใจที่เรากล้าที่จะหยิบเรื่องนี้มาอ่าน และคิดไม่ผิดที่หยิบมาอ่านจริงๆ มันสนุก มันดี และได้อะไรจากการอ่านเล่มนี้เยอะเลย ^_^

[สปอยล์]

คานาอิ ซาราสะ อายุ 9 ปี เดิมทีอาศัยอยู่กับพ่อแม่ และชอบทำตัวแปลกจากคนอื่นกันทั้งบ้านแหละ แบบว่ากินไอติมเป็��มื้อเย็น สามารถพูดเรื่องเหล้าและอื่นๆ กับพ่อแม่ได้ ต่อมาพ่อจากไปเพราะป่วย แม่รับไม่ได้แล้วก็มีคนใหม่ เธอเลยต้องมาอยู่ป้า แต่แล้วเมื่อย้ายมาอยู่ เธอกลับถูกทาคาฮิโระมั้ง ลูกชายป้า เข้ามาข่มขืนทุกคืนเลย แต่เธอก็บอกใครไม่ได้

ไปโรงเรียน ระหว่างทางกลับบ้านก็ม้กจะเจอกับซาเอกิ ฟูมิ นั่งอยู่ เด็กหญิงรู้แหละว่าเขาคงจะชอบเด็กเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้กลัวอะไรเลย ต่อให้คนอื่นลือว่าอะไรก็ไม่ได้สนใจอะไร แล้วก็วันหนึ่งฝนตกไม่ได้พักร่ม เขาก็มากางร่มให้ แล้วพอถามว่า “มาบ้านฉันไหม” เธอก็ไปทันที

ไปถึงก็คือแบบใช้ชีวิตอิสระมาก แบบนอนตื่นสาย กินแล้วไม่เก็บล้าง อยากกินไอติมเป็นมื้อเย็นก็ได้กิน นั่งดูหนัง True Romance ด้วยกัน แล้วก็สั่งพิซซ่ามากินจนเปื้อนรีโมท เสื้อผ้าไม่มีฟูมิก็สั่งให้ ส่วนฟูมิเป็นนักศึกษาที่เหมือนชีวิตเคร่งเครียดต้องทำตามคู่มือการเลี้ยงลูกของแม่ ทั้งสองใช้ชีวิตด้วยกันแบบนี้นานสองเดือน

จนวันหนึ่งเธออยากไปสวนสัตว์ แต่แล้วฟูมิก็โดนจับไป เธอก็ได้แต่ร้องเรียกหาฟูมิ พอได้กลับบ้านป้าอีกครั้ง เมื่อลูกชายบุก เธอเลยเอาแจกันฟาดหัวจนป้าให้ไปอยู่สถานรับเลี้ยงเด็ก แล้วเมื่อเติบโตขึ้นมา ก็ทำงานพิเศษที่หนึ่ง ร้านอาหาร โดยมีคนรักเก่าที่ตอนแรกก็รู้คดีนี้ แล้วก็บอกว่าจะปกป้องซาราสะเอง แต่แล้วก็เลิกกันไป จนซาราสะได้คบกับเรียวคุง ตอนนี้เธออายุ 24 ปีแล้ว และเรียวคุงรู้เรื่องเธอ แต่ยังไม่ได้บอกที่บ้านเลย

ซาราสะชื่อแปลว่าผ้าจากต่างประเทศ พ่อเป็นคนตั้งชื่อนี้ให้ ส่วนเรื่องฟูมิ เธอเคยบอกเจ้าหน้าที่แล้ว แต่ไม่มีใครเชื่อเธอเลย แล้วก็คิดว่าเธออยู่ใกล้คนร้ายมากไป เลยทำให้เป็นแบบนี้ไปได้ ตอนนี้เธอเองนั้นอยู่กับเรียวก็รู้สึกอึดอัดหลายอย่าง

เรียวเหมือนจู่ๆ ก็บอกว่าเดี๋ยวจะพาเธอไปบ้านย่า เพราะย่าป่วยหนัก อยากให้เธอแต่งงานกับเขา แล้วก็โดนจับมัดมือชกว่าหมั้นกันล่ะนะ แล้วเธอเองก็บ่ายเบี่ยงหาทางที่จะไม่ไปแหละนะ ส่วนเรียวก็ทำเป็นบอกว่าไม่เป็นอะไร

ว่ากันว่ามีร้านกาแฟชื่อ Calico (ตอนหลังเฉลยว่าแปลว่าผ้า เหมือนชื่อของซาราสะแหละ) มักจะเปิดตอนสองทุ่ม ซาราสะเลยลองไปดู เพื่อพบว่าเจ้าของร้านคือฟูมิ ที่อยู่ในชื่อมินามิ ฟูมิ โดยที่ทำทีไม่ได้รู้จักซาราสะเลย เธอเองก็ได้แต่พยายามที่จะไปให้เขาสังเกตเห็น ไปส่องๆ มากๆ เข้าก็โดนทานิ แฟนของฟูมิในตอนนี้หาว่าเธอเป็นสตล็อกเกอร์ บอกว่าถ้าเจออีกจะแจ้งความ

ต่อมาซาราสะก็เลยคิดว่าคงจะเลิกให้ความสนใจฟูมิจะดีกว่า ใช้ชีวิตของตัวเองต่อไป อันไซ รุ่นพี่ที่ทำงานคบกับผู้ชายที่ยังไม่ได้หย่ากับภรรยา พอจะไปเที่ยวกันก็เลยฝากริกะ ลูกสาวเอาไว้ ซึ่งตอนแรกนั้นเธอได้ขอให้เรียวโอเคก่อน เรียวก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็มาที่ห้องและทำกิจกรรมร่วมกัน และเรียวก็พาเธอไปร้าน Calico ด้วย

ซาราสะไม่อาจตัดใจได้จริง ก็เลยนั่งอ่านข่าวเกี่ยวกับตัวเองไปด้วย เลยเห็นว่ามีคนแอบถ่ายและรู้ว่าฟูมิคือใคร แล้วก็เหมือนพยายามชี้ให้เห็นว่าฟูมิยังเป็นโลลิค่อนที่รักเด็ก เพราะมีภาพกับริกะแม้จะเห็นแค่ขา ซาราสะก็รู้ว่าเป็นริกะ และซาราสะก็คิดว่าคนทำคือเรียว

ย่าของเรียวป่วยหนัก ซาราสะเลยต้องไปด้วย ทีนี้ไปถึงเจอญาติของเรียว ก็ได้บอกซาราสะนะว่า เรียวเป็นโรคนิยมความรุนแรง เพราะพ่อก็เป็น แล้วทำร้ายแม่ จนแม่ไปมีคนใหม่ เรียวรักแม่มาก เลยทำใจไม่ได้ แต่ตัวเองก็ทำ ซาราสะเองก็โดน และได้ยินมาว่าแฟนเก่าของเรียวโดนจนเข้าโรงพยาบาล เรียวหาคนที่แบบว่าครอบครัวมีปัญหา แบบที่ว่าต่อให้โดนทำร้าย ก็คือหนีไปไหนไม่ได้นั่นเอง

ซาราสะโดนทำร้ายไป 2-3 ครั้งได้ ตอนที่โดนทำร้ายหนักก็ได้มาหาฟูมิที่ร้านกาแฟ แล้วฟูมิก็ช่วยทำแผลให้ แล้วไม่ให้ซาราสะสนใจที่เรียวมาตามด้วย

สุดท้ายตัดสินใจที่จะหนีออกมา เพราะยังไงเรียวก็ไม่ฟังอยู่แล้วว่าไม่ได้มีอะไรกับฟูมิ แล้วก็หาห้องพักใหม่ ก็พบห้องพักที่เหมือนสมัยอยู่กับฟูมิ เป็นห้องข้างๆ ฟูมิในตอนนี้เลย ก็เลยแอบจ้างคนที่ช่วยขนของตอนกลางคืน แล้วก็หนีไปจนได้

เธอทำเป็นแต่งหน้าเข้มๆ ไม่ให้ฟูมิรู้ว่าคือใคร แต่ฟูมิก็จำได้แหละ เพราะเห็นแผลที่แขน แล้วต่อมาก็คืออันไซฝากริกะอีกแล้ว คราวนี้ฝากยาว แถมกลับเลทอีก เรื่องเลยวุ่นเพราะริกะดันไม่สบาย เลยทำให้ฟูมิต้องมาช่วยดูแลด้วย ทีนี้เจ้าหน้าที่ก็เข้าใจว่าฟูมิลักเด็กมาอีก

คือซาราสะเจอกับทานิ ทานิก็แจ้งความจะจับซาราสะ ซาราสะก็หาทางอธิบายจนเข้าใจได้ แล้วก็ได้รู้ว่าทานิกับฟูมิรู้จักกันตอนรักษาอาการทางจิตใจ ทานิไม่มีหน้าอกข้างหนึ่ง แต่จริงๆ แล้วฟูมิไม่เคยบอกว่าตัวเองคือใคร ทานิก็ไม่เอะใจด้วย และไม่เคยมีอะไรกัน

ตำรวจจับตัวฟูมิมา แต่พอได้รับการยืนยันจากอันไซและซาราสะเองว่าฝากเอาไว้ และฟูมิไม่ได้ทำร้ายอะไร รวมถึงต่อให้ตำรวจบอกว่าฟูมิทำร้ายจิตใจซาราสะใช่ไหม ซาราสะก็ปฏิเสธ และบอกว่าคนที่ทำคือทาคาฮิโระ ตำรวจก็ได้แต่นิ่งอึ้งไป แล้วฟูมิกับซาราสะก็ได้กลับไปพร้อมกับริกะ

ทานิพอได้รู้ว่าฟูมิเป็นใครก็โกรธมาก แล้วก็เลิกกันไป แต่ก็เข้าใจถึงปัญหาที่เขาเป็นแล้ว ฟูมิเองนั้นเหมือนจะแตกสลายอีกครั้ง แต่มีซาราสะเข้ามาเป็นแรงใจและอยู่ข้างๆ และยอมเล่าให้ฟังว่าจริงๆ แล้วอะบ้านเขามีเขากับพี่ชาย พ่อเป็นอาจารย์ แม่เป็นแม่บ้านที่เข้มงวด

ต่อมาพอวัยรุ่นเขาพบว่าเขาไม่เจริญเติบโต เป็นเหมือนโรคที่หยุดการเจริญเติบโต อวัยวะต่างๆ ก็โตไม่เต็มที่ เหมือนเด็ก ก็คือตอนฟูมิอายุ 19 กับตอนนี้ ก็คือดูไม่ต่างกันเลยแหละ เขาเจ็บปวดมาก และไม่กล้าไปตรวจ ไม่กล้าบอกใคร

และเมื่อได้เจอซาราสะในตอนนั้น ก็เลยคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและได้อยู่กับซาราสะ ได้เห็นซาราสะใช้ชีวิตแบบอิสระขนาดนั้น มันเป็นการช่วยให้เขาไม่แตกสลาย และเขายินดีที่จะโดนจับ ซึ่งตอนโดนจับก็คือโดนตรวจพบว่าเป็นโรคนี้ คนที่บ้านก็รู้ ต่อมาก็สร้างเรือนแยกให้อยู่ในบ้าน แต่พอพี่ชายจะแต่งงาน ก็โดนไล่ให้ออกมาอยู่เองข้างนอก

ฟูมิเลยออกมาอยู่แบบไม่ออกไปไหนเลย ต่อมาได้เจอกับทานิ แล้วต่อมาได้ยินว่าซาราสะย้ายมาเมืองนี้ เลยมาเปิดร้านกาแฟ ตั้งชื่อให้เหมือนความหมายชื่อซาราสะ แล้วก็รอมา 4 ปีแล้ว จนวันที่ได้เจอกับซาราสะอีกครั้งนั่นเอง

ผ่านมา 5 ปี ซาราสะกับฟูมิอยู่นากาซากิ โดยปกติก็มักจะโยกย้ายไปเรื่อย ถ้ามีคนรู้ว่าทั้งสองคือใคร คลิปตอนอายุ 9 ขวบที่เรียกฟูมิตอนโดนจับนั้น คนก็ยังเปิดดูอยู่อะ ตอนนี้คือเปิดร้านคาเฟ่กัน และซาราสะก็ชิลๆ ที่จะย้ายไปไหนก็ได้

ปมในใจของซาราสะก็คือเวลามีอะไรกับแฟนหรือคนรักจะกลัวมาก เพราะทาคาฮิโระ ส่วนตอนนี้ที่อยู่กับฟูมิ คล้ายๆ เป็นคนรักกัน แต่ก็ไม่ใช่ คืออยู่ด้วยกัน แต่ไม่มีอะไรกัน อยู่ด้วยความเข้าใจในกันและกันมากกว่าสิ่งอื่นใด

ริกะก็แซวนะว่าหวานกันไหมนะ ทั้งสองมาครั้งนี้มาหาริกะ ก็นั่งคุยกันไป โต๊ะข้างๆ ก็ยังดูคลิปซาราสะตอน 9 ขวบ จนริกะรำคาญแล้วก็หันไปต่อว่า ว่าเปิดคลิปอะไรเสียงดัง ริกะรู้เรื่องของซาราสะกับฟูมิอย่างดี แล้วก็รักทั้งสองมากด้วย เลยนัดเจอกันตลอด แต่ซาราสะเองนั้นก็คิดนะว่าเมื่อริกะโตกว่านี้ อาจจะห่างออกไป แต่ก็ไม่เป็นอะไรเลย ถ้าเติบใหญ่ไปได้ด้วยดี

Start 23.23 น. Mon 24 Apr 2023
End 17.04 น. Sat 29 Apr 2023
Review Date 18.43 น. Sun 30 Apr 2023

[Waka · Rating 2 out of 5]

This book triggered me a lot. Sure, having compassion is important. Is Sarasa trying to communicate with her partner? Absolutely no. This story is absolutely about trauma bonding.

She risked someone else’s life because of the trauma she has. She failed to testify what exactly happened to her as a kid, and she still didn’t learn anything. She didn’t grow up mentally and stuck as she was around the time she got kidnapped. If she doesn’t want to have sex with her partner, why doesn’t she communicate about it? I sympathize with her about the traumatic experiences she had to go through, but she can’t use this as an excuse to get people around her in trouble. I feel sorry for Fumi’s girlfriend the most.

The movie version didn’t fail me to irritate. I like the actors and actress though.

Sarasa is trying to fulfill her void by letting herself as a victim and this continues into her adulthood. It’s all about Fumi’s happiness, not about her happiness, although Fumi told her she should not let anyone change her world.

The difference between books and movies:
- Since there is no scene about Sarasa’s childhood, we don’t know anything about how she started her routine at Fumi’s house
- No my showing importance of Fumi grew up in a very strict household and mother was following the 育児書
- No scene about her moving out and finding an apartment
- Sarasa babysit a kid after she broke up
- nothing about promotion mentioned

[Miku · Rating 3 out of 5]

すいすい読めた。途中で文はもしかして・・・？と気づいてしまったけれど、それでも読み進んでしまう、魅力的なお話でした。いろんな人間関係があっていい。

[Simona~ pagine_e_inchiostro · Rating 4 out of 5]

Recensione a cura della pagina instagram Pagine_e_inchiostro:
Luna nomade, opera vincitrice del Japanese Bookseller Award 2020, é un romanzo che esplora le varie sfumature dell’amore e del trauma.

Sarasa ha nove anni e una famiglia felice, seppur stravagante. In seguito alla perdita dei genitori, la ragazza viene costretta ad abitare con due zii anaffettivi e un cugino abusante. Finché un giorno non incontra Fumi, diciannovenne sconosciuto e misterioso che la invita ad abitare a casa sua. Qui Sarasa vive mesi di leggerezza, instaurando con Fumi un legame puro e un ambiente familiare autentico. Finché il ragazzo non viene accusato di rapimento e sequestro, dipinto dai media come un mostro.
Passano quindici anni e ora Sarasa é una giovane donna, divisa tra una società che la spinge al matrimonio e un compagno violento. Un giorno, si imbatte in Fumi, che nel frattempo é stato scagionato per la sua condanna e vive nell’anonimato.

Se apparentemente il compagno di Sarasa é visto dalla società come l’uomo perfetto, nasconde in realtà un mondo di ombre. Al contrario, Fumi, che viene visto dalla società come un reietto, viene descritto in modo etereo ed é paragonato ad un “santuario”. Scissa tra accettazione sociale e ambiguità, Sarasa dovrà scegliere tra un’ombra legata alla tradizione o una luce rinnegata dalla società.
Proprio tramite le decisioni forti dei personaggi femminili, l’autrice ci offre un interessante spaccato della società nipponica, analizzando la condizione della donna al suo interno. Con crudezza, si portano così alla luce realtà di violenza lavorativa e domestica, abusi a cui spesso la donna é costretta a soccombere, senza nemmeno denunciare.
Il romanzo é anche una denuncia all’opinione pubblica e ai media, ossessionati dallo scandalo perfetto, capaci di mettere alla gogna chiunque, senza analizzare il singolo caso.

Luna nomade tenta di non dare a tutti i costi un’etichetta a legami inspiegabili, diversi dalla norma, spingendo a riflettere su quanto sia unico ogni punto di vista rispetto ad una stessa vicenda.

[Cartoon Sutcharee · Rating 5 out of 5]

เป็นพล็อตที่หนักมากนะเรื่องนี้สำหรับความเป็นญี่ปุ่น
เราต่างรู้แหละว่าทุกสังคมมีความดาร์ก
แต่ด้วยความญี่ปุ่น มองจากมุมมองคนนอกเข้าไป
เราอาจจะไม่คิดเลยว่า จริงๆแล้วสังคมเค้าก็มีความเบียวไม่ต่างจากบ้านเรานี่แหละ

นักเขียนดึงประเด็นหนักๆในญี่ปุ่นมาเล่นทั้งนั้นเลย ไม่ว่าจะเป็น
Domestics Violence
โลลิคอน
การล่วงละเมิดทางเพศในครอบครัว
Cyber bullying
ความคาดหวังต่อสตรีเพศในสังคมญี่ปุ่น
การเลี้ยงดูลูกตามคู่มือ

เรื่องทั้งหมดที่กล่าวมาถูกดึงเข้าหากันเล่าเป็นนิยายเรื่องนี้
บอกแล้วว่าหนัก อ่านไปแล้วก็แบบรู้สึกว่า โห ทำไมมันโหดร้ายจังวะ

ผู้เขียนเล่าเรื่องผ่านตัวละคร 2 ตัว จากมุมนางเอกและมุมพระเอก
เรื่องราวมันทวีความดาร์กมากขึ้นเรื่อยๆและไประเบิดหนักมากตรงตอนสุดท้าย

ตอนแรกเรายังไม่ค่อยอินความที่นางเอกยึดติดกับพระเอกแม้ชีวิตจะดำเนินผ่านไป 15 ปีแล้ว
รู้สึกว่า นางเอกไปอยู่กับพระเอกแป๊ปเดียวเอง
แต่พออ่านจบเราจะเห็น overall โทนของเรื่อง
4 ใน 5 ส่วนของอารมณ์เรื่องนี้เป็นสีดำ
มีเพียงช่วงเวลาที่ตอนที่นางเอก 9 ขวบอยู่กับพระเอก 19 ขวบ หรือช่วงทุกคนต่างเข้าใจไปว่านั่นคือการลักพาตัวนั้นเป็นแสงสว่างออกมา
ช่วงเวลาที่มีน้อยนิดนั่นแหละ ความสุขที่เกิดขึ้นเพียงเสี้ยวเวลาเดียวถ้าเทียบกับทั้งหมดของชีวิตแล้วมันก็เพียงพอจะทำให้คนเรายึดติดได้
ก็คิดว่าเข้าใจได้

นางเอกบอกว่าพระเอกไม่ใช่ความรัก ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบเพื่อน แบบแฟน หรือแบบครอบครัว แต่เราว่ามันคือความรัก สองคนนี้เติมเต็มช่องว่างของกันและกัน ปรารถนาให้อีกคนอยู่อย่างมีความสุขและพบเจอในสิ่งที่ดี อยู่ด้วยกันแล้วเป็นตัวของตัวเอง สบายใจ รู้สึกปลอดภัย เราว่าสิ่งเหล่านี้มันคือความรัก

เรื่องหนักอยู่ แต่ว่าดีค่ะ

[Rintea W · Rating 5 out of 5]

จากคำโปรยหลังเล่มทำให้กลัวๆกล้าๆที่จะอ่าน แต่พอได้อ่านจริง แม่เจ้า!!! วางไม่ลงเลย😲
เรื่องราวของคนสองคนคือฟูมิและซาระสะ หนุ่มมหาวิทยาลัยวัยสิบเก้าและเด็กหญิงวัยเก้าขวบที่เป็นข่าวว่าถูกลักพาตัวโดยโลลิคอน(คนใคร่เด็ก)ไปกว่าสองเดือน
นั่นคือสิ่งที่สังคมตัดสินและรับรู้ แต่ความจริงคืออะไรมีแต่สองคนคือฟูมิและซาระสะเท่านั้นที่รู้
เรื่องของเรื่องมันคือการพบกันของคนสองคนที่มีความเว้าแหว่งทางใจได้มาเจอกันแล้วพบว่าพื้นที่ที่อีกฝ่ายมอบให้คือพื้นที่ที่ทำให้รู้สึกสบายใจก็เท่านั้น!!😶
เมื่อทั้งคู่มาพบกันอีกคร้ังหลังจากผ่านไปสิบห้าปี จนในที่สุดฟูมิและซาระสะก็ได้ใช้ชีวิตอยู่กับพื้นที่ที่พวกเขาพอใจเสียที อื้อ ดีจัง
จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งที่บางคนอาจจะคิดว่ามันอึนๆ แต่สำหรับคนชอบอ่านหนังสือจิตวิทยาน่าจะโอเคกับบทสรุปของนิยาย😌

ในเรื่องสะท้อนว่าในสังคมมีคนที่ไม่ปกติ มีคนที่มีความกลัวในเรื่องต่างๆจนต้องเก็บกดเอาไว้มากมาย (555จนสงสัยว่าฉันก็เป็นคนนึงที่มีปัญหาทางจิตไปด้วยหรือเปล่าหว่า🤪)

คือมันอึดอัดนะ แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นที่ว่า "โอ๊ย ฉันอ่านต่อไปไม่ได้แล้ว" เพราะภายหลังจากความอึดอัดก็มีความคลี่คลายในตัวมันเอง
สิ่งต่างๆมันอยู่ที่ "ใจ" และ "มุมมอง" ของเราทั้งนั้น
ไม่แปลกใจที่เป็นนิยายที่ได้รางวัล (ถึงมันจะดาร์คไปหน่อยก็เถอะ🙀) แต่ควรค่ากับการอ่าน

ไม่ได้อ่านนิยายที่อ่านรวดเดียวจบจนวางไม่ลงอย่างนี้มานานแล้ว
ดีจัง❤️

[Txga · Rating 3 out of 5]

ลังเลมากที่จะพูดถึงเล่มนี้ คือ พอรู้แหละว่าพระเอกไม่ใช่เปโดจริงๆ แต่เราไม่สามารถทำใจกับเรื่องที่พระเอกยอมให้นางเอกมาอยู่บ้านได้ง่ายๆแบบนี้ เหมือนเรายังยึดติดอยู่กับความเป็นจริง เพราะแบบ การเอาเด็กผู้หญิงมาอยู่ ถึงแม้จะเป็นการช่วยจริงๆแต่เอาเธอตัดขาดจากโลกภายนอก คลุกอยู่ในห้องกันแบบนี้ มันก็นะ...แล้วนางเอกอายุ 9 ขวบเอง มันก็ยึดติดได้ แต่พระเอกเองก็อายุ 19 บวกกับปมของเขาก็ พอเข้าใจได้..มั้ง ส่วนนางเอกเอาจริงๆ ไม่ควรยึดติดขนาดนี้ ควรปล่อยให้ต่างคนต่างไปมีชีวิต ไปฮีลตัวเอง แต่ก็นะ นี่นิยาย จำไว้ (พูดกับตัวเอง) ใดๆเราไม่อยากให้ romanticize ว่า not all men who's into lolita or young girls are bad เพราะส่วนมากมันแย่ ส่วนมากมักเกิดเป็นอาชญากรรม มันไม่ควรอินเรื่องแบบนี้ด้วยซ้ำ ถึงพระเอกจะไม่ใช่แบบนั้น แต่ไม่อยากให้มีคนอ่านแล้วคิดว่าการที่ผู้ชายที่โตเป็นผู้ใหญ่มีรสนิยมชอบเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเป็นอะไรที่เหมาะสมอ่ะ เพราะมันไม่ ถึงจะมีคนที่เป็นแบบฟูมิก็เถอะ ไม่เหมาะสมอยู่ดี เราทำใจไม่ได้จริงๆ อ่านแล้วมันอึดอัดประเด็นนี้

[Maria · Rating 4 out of 5]

12.23
怎么觉得女主有点烦，讨厌这种口头说很抱歉不愿跟男主添麻烦，但是所做作为都会给人带来困扰，你就不能建立新的人际关系吗，如果是我就跑的远远的，特么的还搬到男主隔���住。不过作者为了推动情节发展没办法。
从始至终，我们也只是从女主的视角来看待这个事情经过以及理解男主，作者旁白文字也说了“所谓的真相大概是不存在的，只是每件事情都有不同的解读罢了"，后面好像有写男主有什么难言之隐，目前女主是觉得他是恋童癖，（温和病症一点的恋童癖？不了解这个群体)可能他是性无能？无性恋？
就像最近在看的日剧silent才解开我一个疑惑，小时候听大人说某某之前小时候会说话听的见，后来聋了变不会说话，我问为啥啊，他们也说不清，听不到自己的声音渐渐不知道怎么发声忘了怎么说话，我还理解的是这两个器官是连在一起一个问题了所以不能说话，还认真琢磨想过。直到看到男主回答，不是不会说话而是不想说不舒服，自己说话而别人往往会把你当做听的到人而跟你进行交流，而自己又无法发声情���就很不舒服，为了适应别人交流环境还不如按自己交流方式来。大概有这个意思记不清了。
12.28
主要是知道改编了电影才想，断断续续没很认真看，看的也快。所幸结局还不错。
——被拐走的那段日子，别人没少对你动手动脚吧？
孝弘的那句话，恰到好处地表现了所谓世间的真面目。
原来恶意也会朝受害者袭来。第一次发现这个事实时，我惊呆了。人们大大咧咧地走来，以疼爱或关怀等善意的形式，将“被伤害了的可怜女孩”的印章盖遍我全身。每个人都觉得自己是善良的。
不过，所谓的真相大概是不存在的，只是每件事情都有不同的解读罢了。
有时候大众无名善的恶意比本身直接对本人的恶意伤害都要持久。

[ppsk ᙏ̤̫]

ตอนแรกคิดว่าจะ romanticize pedophilia หรือ grooming มั้ย แต่ไม่เลย เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่าการทำในสิ่งที่ สังคมมองมาแล้วสามารถตัดสินได้เลยว่ามันเป็นอาชญากรรม ไม่ได้ส่วงผลกระทบที่ดีเลย ต่อให้ผ่านไปสิบปียี่สิบปีก็ตาม (และตัวละครในเรื่องก็คิดได้ด้วยว่ามันไม่ดี) สำหรับเราถือว่าเป็นเรื่องที่อ่านละจุดติดให้อ่านต่อได้ตั้งแต่ 2 บทแรก อ่าน ๆ ไปเผลอแปปเดียวก็ อ่าว จบแล้ว

ความรู้สึก ความสัมพันธ์ของคนเป็นเรื่องซับซ้อน เพราะเราไม่รู้เลยว่า background ที่ทำให้เค้าเป็นอย่างงั้นเค้าเจออะไรมาบ้าง

- spoil -
ชอบการเลือกตอนจบแบบนี้ ในความเป็นจริงมันอาจจะไม่แฮปปี้ได้อย่างงี้ ดีใจที่สุดท้ายแล้ว relationship ของสองคนนี้ไม่ได้ไปทาง romantic เพราะถ้าตอนเด็กคาราสะไม่ได้มีปัญหาทางบ้าน ฟุมิคืออาชญากรลักเด็กของแท้เลย 55555 วุฒิภาวะและการตัดสินใจของคนอายุ 9 กับ 19 ไม่เท่ากันแน่นอน

[Birdy · Rating 4 out of 5]

Mình thích không khí u buồn bảng lảng xuyên suốt câu chuyện, thích góc nhìn được khai thác trong câu chuyện này.

"Người đời không hề lạnh lùng đâu. Ngược lại, tôi được đám chìm trong sự tốt bụng không lối thoát ấy và chực tắc thở tới nơi."

Mình luôn chán ngán với những người luôn ra vẻ là mình tốt bụng. Sau này thì mình suy nghĩ bớt hằn học hơn, rằng có lẽ là họ chỉ đang "không biết nên làm thế nào cho đúng". Đối với những người nhạy cảm, đã phải chịu tổn thương thì quan tâm không đúng cách càng khiến vết thương của họ ri rỉ máu. Sự hời hợt của những lời khuyên sáo rỗng kiểu hãy vui vẻ lên, nghĩ tích cực đi, những sự giúp đỡ cho có lệ chỉ dằn vặt người chịu tổn thương thêm thôi. Đôi khi những cảm xúc tiêu cực ùa về như thác đổ, thứ mình cần chỉ là cái nắm chặt tay không buông như Fumi dành cho Sarasa.

[BowEiyaEita · Rating 5 out of 5]

ชอบจังเลย อ่านง่ายจบไว แต่ช่วยลุ้นตลอด เมื่อเด็ก9ขวบมีปัญหาการคุกคามจากทางบ้านป้า อยากหนีไปให้พ้น จึงไปเจอหนุ่มโลลิคอนอายุ19 ที่มีปัญหาทางจิตใจ สังคมตราหน้าว่านี่คือคดีลักพาตัว แต่มีแค่เขา2คนที่รู้ความจริง คนบอบช้ำ2คนอยู่ด้วยกันด้วยความสบายใจไม่มีอะไรมากำหนดสถานะ อยู่โดยไม่มีเรื่องsex เหมือนเป็นที่พึ่งพิงของกันและกัน บนโลกที่มีความเจริญทางโซเชียลเรื่องของพวกเขาก็ไปไกลและถูกขุดเรื่อยๆอย่างไม่มีวันลบเลือน เวลาผ่านไปนานแค่ไหนความบังเอิญก็ทำให้เขามาเจอกันอีก มาพึ่งพากันอีก ในเรื่องยังมีการสะท้อนเรื่องแม่ลูก ปัญหาการใช้ความรุนแรง
ระหว่างเล่มมีหงุดหงิดบ้าง ทำไมไม่พูดให้ละเอียด ทำไมไม่หาทางอธิบาย แต่ก็เอาใจช่วยไปจนจบ จบแบบอุ่นใจดี

[Loyd Sueblokk · Rating 5 out of 5]

เราไม่มีทางรู้จักชีวิตของคนอื่นโดยสมบูรณ์ เช่นเดียวกับที่บางครั้งเราก็ไม่ได้รู้จักตัวเองมากเท่าที่เราคิด

มนุษย์มักมีภาพจำอะไรซักอย่างโดดขึ้นมาเสมอเวลาได้ยินเหตุการณ์อะไรซักอย่าง
ประมวลผลเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ปรากฏในสังคมจากประสบการณ์หรือคำบอกเล่า
ง่ายเหมือนปลอกกล้วยที่คำวิพากษ์วิจารณ์ของเราจะทำลายชีวิตใครซักคน

ที่แย่สุดคือไม่มีใครรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบอะไร

หนังสือเล่มแรกของ นางิระ ยู ที่ได้อ่านคือ ดั่งเธอผู้เป็นดังดวงดาว
เป็นหนังสือที่ถ้าไม่ใช่คนอื่นแนะนำคงไม่ซื้อหนังสือปกหวานเจี๊ยบแบบนี้มาอ่านแน่นอน
ต้องขอบคุณคนที่ทำให้ได้อ่านหนังสือเล่มนี้ และตั้งใจไว้ว่าจะตามนักเขียนคนนี้ต่อไป

[ALU4 · Rating 4 out of 5]

作者：凪良ゆう（なぎら　ゆう）
版本：Kindle 2022年2月25日制作
完讀日期：2024/02/27

看的原因是Slowly筆友推薦
也剛好部長來辦公室，不能用筆電，就把時間用來看書了

看得時候沒什麼情緒起伏，因為多少都猜到後續發展了
只是我原本是往悲劇猜，到切換視角才察覺應該會首尾呼應

對男女主角的境遇或想法，或多或少都能代入
「集めてもこぼれ落ちていく。だから手に入れない。持たずにいれば捨てずにすむ。そのほうが楽だと。」
這段是更紗的想法，我也曾有過，甚至去查過Freegan的生活，思考若是自己，有什麼是很難放下的，當時旳答案是網路。
「まあ、生きてても特にいいことがない、には同感だけど」
這段則是文對更紗說的話，我也有同感

書中有提到心理師、心療內科
女主角更紗在事件後被心理師察覺有遭到性覇凌的可能，但說不出口是伯母的小孩
寄人籬下的悲哀啊，講了也不會當真，還可能更慘
我總覺得更紗的男友中瀬亮也很需要去找心理師聊一下
但這種人通常不會覺得是自己有問題吧

故事後半，更紗一直找不到她跟文的關係到底算什麼
我是覺得就「家人」、「同居人」、「伴侶」
想在一起生活，但沒有男女間的愛情，會讓我想起日劇《恋せぬふたり》

[Giyongchy · Rating 4 out of 5]

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีความหน่วงๆ ทั้งพล๊อตและบุคลิกตัวละครเลย พาร์ทของฟุมิในตอนท้ายที่บอกจุดเริ่มต้นของโลลิคอนก็หน่วง นิยายญป.ส่วนใหญ่ที่เราได้อ่านตัวละครมักจะได้รับอิทธิพลแนวคิดของสังคม ครอบครัว เพศหญิงที่โดนกดขี่ทั้งทางความคิด ร่างกายจนบางทีก็รู้สึกกดดันไปด้วยทุกที อ่านแล้วจมและหน่วงไปตามตัวละคร ส่วนตัวคิดว่า ซาราสะโชคดีที่ได้เจอโลลิคอนที่อบอุ่นอย่างฟุมิถ้าเจอโลลิที่โรคจิตไปด้วยจะกลายน่ากลัวขนาดไหนกันนะ

สรุปคืออ่านแล้วก็ชอบนะแต่หน่วง

[Goodnami · Rating 5 out of 5]

เป็นบรรยากาศการอ่านที่อบอุ่นปนอึดอัดมาก อ่านแล้วสงสารชีวิตนางเอกมากๆและเชื่อว่าเรื่องแบบนี้สามารถเกิดขึ้นกับผู้หญิงที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น มีประเด็นความกดดันจากบทบาทของผู้หญิงในสังคมญี่ปุ่นด้วย คนเขียนบรรยายเก่งมากทำให้เข้าใจทุกความรู้สึกของนางเอกผ่านทุกตัวอักษรเลย รู้สึกว่าเป็นแนวดราม่าชีวิตมากกว่าจะเป็นแนวโรแมนติค อ่านจบรู้สึกขอบคุณที่ไม่มีใครแตกสลายไปซะก่อน เพราะระหว่างทางที่อ่านอึดอัดจนอยากจะระเบิดมาก สนุกมากค่ะเราอ่านแบบรวดเดียวยาวๆไม่มีเบื่อเลย