Άγιοι Τίποτα

by Κωνσταντίνος Κέλλης

«Ονειρεύεσαι τους νεκρούς, αγάπη μου;»
«Τους βλέπω μπροστά μου, μαμά».

Σ' ένα παλιό αρχοντικό της Ξάνθης, η Ηλιάνα Αχτάρη φροντίζει την ετοιμοθάνατη μάνα της. Σε μια καφετέρια της Κομοτηνής, ο Στέφανος Αργυρίου νιώθει την ένταση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα.

Δύο άνθρωποι διαφορετικοί που θα συναντηθούν στο βαγόνι ενός άδειου τραίνου και θα βυθιστούν σ' έναν εφιάλτη που μυρίζει λιβάνι, χιόνι και αίμα.

Ένα αλλόκοσμο μέρος τους καλεί, ψηλά στα βουνά της Βόρειας Ελλάδας. Ένα μέρος αρχαίο, όπου τα κεριά καίνε μπροστά από Αγίους δίχως ονόματα και πρόσωπα. Ένα μέρος όπου ο Θάνατος περιδιαβαίνει με ανοιχτά σαγόνια.

Η ελληνική επαρχία γίνεται ο καμβάς για ένα μυθιστόρημα λαογραφικού τρόμου και φαντασίας που θα σας συναρπάσει. Μια ιστορία απώλειας και αγάπης, ένα βιβλίο για το θάνατο και τη ζωή μαζί, από τον συγγραφέα των μπεστ σέλερ «Η σκιά στο σπίτι» και «Νεκρή γραμμή».

Genres: Horror, Fiction, Mystery, Horror Thriller

440 pages, Paperback

Published February 8, 2019

About the author

Ο Κωνσταντίνος Κέλλης γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1985 και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στη Θεσσαλονίκη. Συνέχισε τις σπουδές του στο Εδιμβούργο με μεταπτυχιακό στη Δημιουργική Γραφή. Η αγάπη του για τη Λογοτεχνία του Φανταστικού τον οδήγησε στη συγγραφή ιστοριών τρόμου, μυστηρίου και φαντασίας. Η δουλειά του έχει διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, ενώ διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Από το 2014 ζει και εργάζεται στη Σουηδία ως καθηγητής Αγγλικών.

Το φως μέσα μου: 13 σκοτεινές ιστορίες, η πρώτη του συλλογή βραβευμένων διηγημάτων τρόμου, κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2013 από τις εκδόσεις MOMENTUM. Από τον Ιανουάριο του 2014 μέχρι σήμερα, παραμένει στο #1 της λίστας "βιβλία τρόμου από Έλληνες συγγραφείς" του Goodreads.com.

Η Νεκρή γραμμή, το πρώτο του μυθιστόρημα τρόμου, κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2014 από τις εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ και έγινε το πρώτο best seller του είδους του από Έλληνα συγγραφέα.

Τον Νοέμβριο του 2016, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ το νέο του μυθιστόρημα τρόμου, "Η σκιά στο σπίτι", το οποίο μπήκε στις λίστες των Best sellers στον πρώτο μήνα της κυκλοφορίας του.

Reviews

[Κωνσταντίνος Κέλλης]

Edit: 8/2/2019 Φίλες και φίλοι, από σήμερα οι Άγιοι Τίποτα στα βιβλιοπωλεία :)
Εδώ η πρώτη κριτική/παρουσίαση του βιβλίου από την Κέλλυ Κρητικού στην Athens Voice.
https://www.athensvoice.gr/culture/bo...

[Michael Kotsarinis]

Από τα λίγα βιβλία που έχω τελειώσει μέσα σε μία ημέρα (βοηθάει βέβαια ότι ήταν μια χαλαρή Κυριακή) αν αυτό λέει κάτι για το πόσο καλά γραμμένο είναι και πόσο εύκολα ρέει ο λόγος του Κωνσταντίνος Κέλλης.
Το βιβλίο μεταφέρει τους ήρωες και τον αναγνώστη σε ένα τόπο με δικούς του νόμους, όπου το μεταφυσικό είναι ο κανόνας και αυτοί πρέπει να το αποδεχθούν και να το κατανοήσουν αν θέλουν να ξεφύγουν από τα όσα φοβερά τους περιμένουν. Σε αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας μας δίνει εξαρχής τη μεταφυσική διάσταση και ο τρόμος δεν αργεί να κάνει την εμφάνισή του. Ο αναγνώστης παρακολουθεί την πορεία των ηρώων καθώς προσπαθούν να αποδεχθούν αυτά που δεν πίστευαν ότι υπάρχουν και να επιβιώσουν. Τα μυστήρια και οι εξηγήσεις τους έρχονται σταδιακά με ένα ρυθμό που σε κάνει να θες να διαβάσεις λίγο ακόμη και λίγο ακόμη, μέχρι που το βιβλίο φτάνει στο τέλος χωρίς να καταλάβεις πως πέρασε η ώρα. Και εκεί που όλα μοιάζουν ξεκάθαρα και τακτοποιημένα και περιμένουμε την ολοκλήρωση του κύκλου της ιστορίας, όλα σχεδόν αλλάζουν και το τέλος αποκτά μια άλλη δραματική διάσταση που δεν σου επιτρέπει να σταματήσεις.
Οι έξοχες και ατμοσφαιρικές περιγραφές και το διάχυτο μυστήριο χαρακτηρίζουν το βιβλίο, που σε μεταφέρει νοερά σε αυτό τον τόπο. Ιδιαίτερα εκτίμησα το γεγονός και ότι όλα στο τέλος βρίσκουν την εξήγησή τους (στο πλαίσιο της μεταφυσικής φαντασίας φυσικά) και δεν μένουν απορίες στον αναγνώστη. Είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα αλλά είναι εξίσου καλό, και προσωπικά, μου ταίριαξε πιο πολύ τολμώ να πω. Δεν είμαι ειδικός στον μεταφυσικό τρόμο, ούτε διαβάζω συστηματικά το είδος, όμως το Άγιοι Τίποτα θα το σύστηνα οπωσδήποτε και είμαι σίγουρος πως και οι φίλοι του είδους θα συμφωνήσετε!

[George K. · Rating 5 out of 5]

Βαθμολογία: 9/10

Πολλοί βιβλιοφάγοι έχουν στη λίστα τους κάποιους συγκεκριμένους εν ζωή συγγραφείς, από τους οποίους περιμένουν κάθε φορά με ανυπομονησία να γράψουν ένα καινούργιο βιβλίο (μυθιστόρημα ή συλλογή διηγημάτων), φυσικά όσο γίνεται σε πιο γρήγορους ρυθμούς (π.χ. ένα βιβλίο το χρόνο). Στην περίπτωση μου, αυτό ισχύει για τρεις-τέσσερις συγγραφείς που γράφουν σε σταθερό ρυθμό, και ένας από αυτούς είναι σίγουρα ο Κωνσταντίνος. Το περίμενα πολύ καιρό αυτό το βιβλίο (για την ακρίβεια από τις αρχές Δεκεμβρίου του 2016, που διάβασα το τρομερό "Η σκιά στο σπίτι"), οπότε ήταν αναμενόμενο να το αγοράσω την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του και να το πιάσω άμεσα στα χέρια μου.

Λοιπόν, δεν έχω παρά να δηλώσω για ακόμη μια φορά ιδιαίτερα ικανοποιημένος, τόσο από την ιστορία, όσο κυρίως από τη γραφή και την όλη ατμόσφαιρα του βιβλίου. Βέβαια, δεν είμαι και ο πλέον αντικειμενικός κριτής όσον αφορά τα βιβλία του Κωνσταντίνου, μιας και σαν συγγραφέας τρόμου μου αρέσει πάρα πολύ, όμως προσπαθώ πάντα να βλέπω τα πράγματα όσο γίνεται πιο αντικειμενικά. Άλλωστε, αυτό που θέλω πάντα, είναι να διαβάζω ωραίες και καλογραμμένες ιστορίες, ανεξάρτητα από το ποιος τις γράφει. Και, αντικειμενικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πάρα πολύ δυνατό και συναρπαστικό μυθιστόρημα τρόμου, με υπέροχη χρήση της ελληνικής γλώσσας.

Το βιβλίο διαθέτει όλα αυτά τα καλούδια που μας έχει συνηθίσει ο Κωνσταντίνος, καθώς επίσης και όλα αυτά τα καλούδια που οφείλει να έχει ένα μυθιστόρημα τρόμου της προκοπής: Σκοτεινή ατμόσφαιρα, ανατριχιαστικές σκηνές που κόβουν την ανάσα, δυνατές εικόνες και έντονα συναισθήματα, και φυσικά καλοσχηματισμένους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, οι οποίοι θα αγγίξουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τους αναγνώστες. Και, βέβαια, ένα μυθιστόρημα τρόμου της προκοπής οφείλει να είναι καλογραμμένο και εθιστικό, κάτι που ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση: Νομίζω πως το δυνατό "χαρτί" του Κωνσταντίνου, πέρα από τις ιδέες, είναι κατά κύριο λόγο η γραφή, ο τρόπος που καθηλώνει τον αναγνώστη με τις περιγραφές των τοπίων και των σκηνικών, η υποβλητική ατμόσφαιρα που δημιουργεί κάθε φορά, το βάθος που δίνει στους χαρακτήρες του.

Το βιβλίο μπορεί και να μην είναι άριστο. Κάποιος μπορεί να συναντήσει αδυναμίες ή ασάφειες στην πλοκή, ανάλογα με την οπτική που έχει σαν αναγνώστης. Όμως εγώ δεν μπαίνω στη διαδικασία να ψειρίσω τα πάντα για να βρω ατέλειες, γιατί σαν ιστορία τρόμου/σκοτεινής φαντασίας με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Με καθήλωσε για πολλές ώρες, μου χάρισε εικόνες και συναισθήματα, με ταξίδεψε σε έναν κόσμο ανατριχιαστικό μα ενδιαφέρων, και αυτό μου αρκεί. Εννιά στα δέκα, λοιπόν, που γίνονται πέντε αστεράκια στο Goodreads.

Υ.Γ. 1. Περιττό να πω ότι ήδη ανυπομονώ να διαβάσω το επόμενο βιβλίο του Κωνσταντίνου :)
Υ.Γ. 2. Εξαιρετική η έκδοση, με πολύ προσεγμένη επιμέλεια και ωραίο εξώφυλλο.

[Δημήτρης Σίμος · Rating 5 out of 5]

Είχα την τιμή να το γράψω στο οπισθόφυλλο του βιβλίου -και το πιστεύω ακράδαντα.
Αναμφισβήτητα, ο Κωσταντίνος Κέλλης, ενσαρκώνει την πιο ταλαντούχα ελληνική φωνή και γραφή του σύγχρονου τρόμου.

[Μιχάλης · Rating 5 out of 5]

Οι Άγιοι Τίποτα κλείνουν την άτυπη τριλογία των Νεκρή γραμμή και Η σκιά στο σπίτι (αν αναρρωτιέστε αν πρέπει να τα διαβάσετε με τη σειρά τότε όχι, το κάθε ένα είναι αυτοτελές με μικρά easter eggs το ένα για το άλλο) και εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα.

Εδώ οι πρωταγωνιστές πετιούνται σε έναν κόσμο ξένο από τον δικό μας και πρέπει να καταλάβουν τους νόμους που τον διέπουν, την ιστορία και τις δομές του. Θυμίζει έναν πιο συμμαζεμένο Clive Barker και ταυτόχρονα είναι και φόρος τιμής στα παιχνίδια Silent Hill.
Η δράση αργεί να ξεκινήσει αλλά η γραφή είναι τόσο καλή που δεν κολλάς κάπου, η προοικονομία είναι εξαιρετικά στημένη, οι ανατροπές φαντάζουν λογικές χωρίς να είναι όμως προφανείς, ενώ το τέλος είναι συγκλονιστικό.
Αυτό που μου αρέσει στα βιβλία του Κέλλη δεν είναι τόσο οι σκηνές τρόμου όσο το πόσο αυτές επηρεάζουν τους χαρακτήρες του - ακόμα και σε έναν κόσμο ξένο από τον δικό μας και εδώ έχουμε ενδιαφέροντες χαρακτήρες (όχι όμως κάποιον που να ξεχωρίζει, όπως τον Ιεροκλή ή την Αντωνία - αν και η Σταυρούλα κάπως τους πλησιάζει).

Δε θα σας πρότεινα να ξεκινήσετε τον Κέλλη με αυτό το βιβλίο, τα δύο προηγούμενα είναι πολύ πιο βατά, εδώ όμως δείχνει πόσο πολύ έχει δουλέψει και ότι μπορεί να γράψει ένα πολύ καλό βιβλίο ακόμα και όταν δεν ακολουθεί πεπατημένες συνταγές.

[Agapi · Rating 4 out of 5]

Την κριτική μπορείτε να τη διαβάσετε και στο Agapi Reads.

Για όσους δε γνωρίζετε, ο Κωνσταντίνος Κέλλης σερβίρει το είδος του τρόμου και το κάνει πολύ καλά. Αυτή τη φορά, οι ταλαίπωροι πρωταγωνιστές είναι δύο: η Ηλιάνα και ο Στέφανος. Δεν έχουν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους, απλώς τυχαίνει να επιβιβαστούν στο ίδιο τρένο και να κατέβουν στον ίδιο προορισμό. Το χωριό στο οποίο αποβιβάζονται από το πρώτο λεπτό τους δίνει να καταλάβουν πως δεν είναι κάτι συνηθισμένο και οφείλουν να είναι προσεκτικοί. Όπως και στα δύο προηγούμενα μυθιστορήματά του, βλέπουμε το κουβάρι των ιστοριών των πρωταγωνιστών να ξετυλίγεται σιγά-σιγά. Αυτή τη φορά, η δράση είναι αρκετά πιο έντονη (ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε) και μερικές φορές σε κάνει να ξεχνάς ότι δε γνωρίζεις ακριβώς το παρελθόν των πρωταγωνιστών.

Εάν διαβάσει κανείς τα βιβλία του με χρονολογική σειρά (κι όχι ανάκατα, όπως έκαν�� εγώ) θα διαπιστώσει τη συγγραφική εξέλιξη του Κέλλη, τόσο από άποψη αφήγησης, όσο και από άποψη υπόθεσης. Όμως, ένα πράγμα παραμένει σταθερό από το Φως μέσα μου έως και τους Άγιους Τίποτα: η προσοχή πο�� δίνει σε κάθε ιστορία του. Δίνει την εντύπωση πως δε βιάζεται να πει αυτό που θέλει να πει, ούτε χρησιμοποιεί τεχνάσματα για να επιβραδύνει την εξέλιξη της υπόθεσης. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Αγίους Τίποτα: είναι μια συνταγή καλά εκτελεσμένη, χωρίς βιασύνες και φτηνά τεχνάσματα. Κι όμως, κάτι μου έλειπε για να ενθουσιαστώ.

Ας ξεκινήσω με τα της έκδοσης. Το βιβλίο μυρίζει υπέροχα και η βιβλιοδεσία είναι άψογη, αλλά τα γράμματα θα μπορούσαν να είναι λίγο μεγαλύτερα – ή έστω να υπάρχει ένα μεγαλύτερο διάστιχο. Αισθάνθηκα ότι ήταν πολύ πυκνογραμμένο και με ενόχλησε αρκετές φορές, με αποτέλεσμα η ανάγνωση να κυλάει πιο αργά απ’ το αναμενόμενο. Δεν ξέρω αν τα υπόλοιπα βιβλία των εκδόσεων Bell έχουν την ίδια εμφάνιση εσωτερικά- δεν έχω κάποιο πρόσφατο βιβλίο τους εύκαιρο για να τσεκάρω – αλλά τα μικρά γράμματα είναι πρόβλημα, ό,τι και να διαβάζεις, όσο καλογραμμένο κι αν είναι.

Το βασικό μου “πρόβλημα” είναι ότι δυστυχώς δεν κατάφερα να δεθώ με κανέναν από τους δύο πρωταγωνιστές – και κατά συνέπεια δε με ένοιαζε και πολύ η τύχη τους. Κάτι που φυσικά δε συνέβαινε στη Νεκρή Γραμμή και στη Σκιά στο Σπίτι – το αντίθετο μάλιστα, νοιαζόμουν πολύ για τους ήρωες και ήλπιζα απεγνωσμένα για λίγο… έλεος. Το παράδοξο είναι ότι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες μου φάνηκαν αρκετά πιο ενδιαφέροντες. Συγκεκριμένα, η Σταυρούλα και ο Νάσος “κουβαλάνε” δύο από τα σημαντικότερα μηνύματα του βιβλίου, γεγονός που με έκανε να απορήσω που δεν ήταν αυτοί οι πρωταγωνιστές. Σίγουρα η Ηλιάνα και ο Στέφανος έχουν να πουν πολλά και η εξέλιξή τους είναι εμφανής, αλλά παρ’ όλο το μυστήριο που έπλεξε ο συγγραφέας γύρω τους, δεν κατάφεραν να μου προκαλέσουν την ίδια συγκίνηση με τις ιστορίες των sidekick χαρακτήρων που ανέφερα.

Όσον αφορά το υπερφυσικό στοιχείο, αν και με ξένισε λίγο- μην ξεχνάτε, δεν έχω πολλά χρόνια που έχω “μπει” στο τρενάκι της λογοτεχνίας του τρόμου- ήταν πετυχημένα δοσμένο και δε θα απογοητεύσει τους φανατικούς του είδους. Είμαι σίγουρη ότι το έχω ξαναπεί, αλλά θα το πω άλλη μια φορά: ο Κέλλης δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους αγγλόφωνους μπεστεσελεράδες του είδους του.

Στο τέλος του βιβλίου, ο συγγραφέας μας ενημερώνει ότι αυτή την ιστορία ήθελε να την πει εδώ και πάρα πολύ καιρό και τη δούλευε στο μυαλό του πολύ πριν τις ιστορίες των δύο προηγούμενων βιβλίων. Επομένως, χαίρομαι πραγματικά που κατάφερε να τη γράψει όπως εκείνος ήθελε και να τη μοιραστεί μαζί μας. Αν και οι Άγιοι Τίποτα δε με άγγιξαν όσο περίμενα, θέλω να συνεχίσω να παρακολουθώ την εξέλιξη του Κωνσταντίνου Κέλλη, ο οποίος έχει να δώσει ακόμη πολλά στην ελληνική λογοτεχνία τρόμου.

Βαθμολογία: ★★★½☆ 3,5/5

[Evangelia · Rating 4 out of 5]

⭐⭐⭐½

Η 2η αναγνωστική μου επαφή με τον κ. Κέλλη μετά την σκιά. Να ξεκινήσω λέγοντας πως τόσο την πρώτη φορά που τελείωσα το βιβλίο του όσο και τώρα, είμαι λίγο αναποφάσιστη στο πόσο εντέλει μου άρεσε και στο τι μου άρεσε περισσότερο. Το σίγουρο είναι ένα, η γραφή του είναι εθιστική. Μου αρέσει ο τρόπος που γράφει και το πως διαχειρίζεται τα συναισθήματα των χαρακτήρων του αλλά και των αναγνωστών του.

Όταν διάβασα τη σκιά, τη διάβασα με την προσδοκία του τρόμου και νομίζω ήταν αυτό το χαρακτηριστικό που στο τέλος με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα, γιατί -προσωπικά- δεν είδα τον τρόμο μέσα. Αν το ξεκινούσα με διαφορετική διάθεση, θα το έπαιρνε το 5στερο. Σε αυτό δεν ξεκίνησα με την προσδοκία του τρόμου, οπότε δε με χάλασε καθόλου το γεγονός ότι έλειπε. Υπήρχαν σκηνές που προκαλούσαν ανατριχίλα -όχι φόβο, αλλά εμένα προσωπικά δεν είναι του γούστου μου τέτοιου είδους τεχνάσματα, οπότε και να έλειπαν δε θα με ενοχλούσε. Και νομίζω είναι το μοναδικό στοιχείο που με συγκρατεί με το συγκεκριμένο βιβλίο.

Για τη γραφή του δε θα πω κάτι άλλο, είναι εθιστική όπως προείπα. Οι χαρακτήρες του (καλοί-κακοί) είναι πολύ ωραία και αληθοφανή πλασμένοι με ιδιαίτερη αδυναμία σε κάποιους (Ηλιάνα-Σταυρούλα) και με αδιαφορα συναισθήματα σε άλλους (ψέματα δε θα πω -Στέφανος). Το 1ο μέρος του βιβλίου σε ταρακουνάει για τα καλά, γιατί πραγματικά δεν περίμενα ότι θα πάει στα μονοπάτια που πήγε η πλοκή. Ήπιων τόνων, καλό για ξεκίνημα. Το 2ο μέρος, όπως είχα πει και κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, το έχω χωρίσει στο μυαλό μου σαν ένα βιβλίο μόνο του, ξεκινάει ωραία, κάπου στο ενδιάμεσο με χαλάει (κυρίως οι σκηνές του Στεφάνου, που δεν είναι στα γούστα μου ούτε ο χαρακτήρας ούτε η ιστορία του και κυρίως η σκηνή στο μοναστήρι) και δυναμώνει πολύ στο τέλος με μαζεμένες πληροφορίες που έρχονται να συνταράξουν. Στο 3ο μέρος, έρχεται η κάθαρση με ότι αυτό συνεπάγεται, αφήνοντας γλυκόπικρη γεύση.

Τελειώνοντας να πω, ότι και μόνο από το γεγονός πως θέλω να διαβάσω και το πρώτο βιβλίο του, το οποίο δεν έχω διαβάσει και πως σίγουρα θα πάρω το επόμενο όταν με το καλό βγει, δείχνει ότι παρ' ότι κάποια στοιχεία δε με τράβηξαν, δείχνει το πόσο δυνατή είναι η διαχείριση της γραφής και των κόσμων του.

[Effie (she-her) · Rating 5 out of 5]

Η Ηλιάνα έχει επιστρέψει στην Ελλάδα μετά από χρόνια διαμονής στο εξωτερικό και φροντίζει την ηλικιωμένη μητέρα της που έχει άνοια. Ο Στέφανος παλεύει να χάσει τα περιττά του κιλά και να κερδίσει την καρδιά της Μεράλ. Οι δρόμοι τους συγκλίνουν στο βαγόνι ενός τραίνου με προορισμό ένα τόπο αρχαίο όσο και η ανθρωπότητα. Σε ένα μέρος που κυριαρχεί το κρύο και το σκοτάδι, η Ηλιάνα και ο Στέφανος θα κλειθούν να αντιμετωπίσουν τους δαίμονές τους ενώ παράλληλα θα πρέπει να καταλάβουν τους νόμους που διέπουν τους Αγίους. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀
⠀ ⠀ Ο Κωνσταντίνος Κέλλης αποστομώνει όποιον αμφισβητεί ότι το horror μπορεί να δουλέψει στην Ελλάδα, μεταφέροντας μας σε ένα αλλόκοσμο χωριό της βόρειας Ελλάδας με μία ιστορία γεμάτη λαογραφικό τρόμο, αποπνικτική ατμόσφαιρα και εικόνες που ζωντανεύουν χάρη στις εξαιρετικές περιγραφές του. Οι χαρακτήρες του, διαλεγμένοι και γραμμένοι προσεκτικά, έρχονται αντιμέτωποι με την απώλεια, που αποτελεί το βασικό θέμα του βιβλίου, αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό αφού, όπως πολύ χαρακτηριστικά λέει ένας απ' τους χαρακτήρες, "οι άνθρωποι δεν τιμωρούνται για τις αμαρτίες τους, αλλά από τις αμαρτίες τους".

[Marilou K. · Rating 2 out of 5]

Δυστυχώς, οι Άγιοι Τίποτα...δε μου είπαν και πολλά..
Αναμφισβήτητα, αν το κρίνουμε απ' την (καλλι)τεχνική του πλευρά είναι ένα άρτιο μυθιστόρημα με αρχή, μέση,τέλος, ολοκληρωμένους χαρακτήρες,μια λύτρωση στον επίλογο και εξαιρετική γραφή.
Το κακό είναι ότι εγώ το αγόρασα, γιατί ήθελα τρόμο. Όμως τρόμο δεν πήρα. Σίγουρα το σκηνικό είναι απόκοσμο και το δράμα που εξελίσσεται σε αρκετά σημεία προκαλεί μια αγωνία.....αλλά δεν τρομάζει.
Οπότε, διαβάστε το αν θέλετε ένα ωραίο παραφυσικό δράμα, όχι όμως αν γυρεύετε την αίσθηση της ανατριχίλας της "Σκιάς στο σπίτι".

[Nasia · Rating 3 out of 5]

Για ακόμα μια φορά ένα καλοδουλεμένο βιβλίο από τον Κωνσταντίνο Κέλλη που με έκανε τα πρώτα δύο βράδια να χάσω τον ύπνο μου από τις εικόνες του Βόρου. Μου άρεσε ένα τσικ λιγότερο από την σκιά στο σπίτι, οπότε εξού και η βαθμολογία. Περιμένω πάντα με χαρά ο,τιδήποτε γράφει ο συγγραφέας.

[Κωστής Χαϊμάνης · Rating 4 out of 5]

Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του που διαβάζω μετά τη Σκιά στο Σπίτι και μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε ξανά.
Το πρώτο μισό του βιβλίου είναι εξαιρετικό, και μου θύμισε πολύ έντονα τα βιβλία του αίματος του clive barker.
Το δεύτερο μισό δεν κατορθώνει να κρατήσει τον ίδιο ρυθμό, αλλά παραμένει αρκετά καλό, παίρνοντας παράλληλα μία αναπάντεχη τροπή.
Συνολικά ήταν πολύ δυνατό και μπορώ να πω ότι μου ταίριαξε περισσότερο από το προηγούμενο του.
Το μόνο σίγουρο πάντως για μένα, είναι ότι ο Κωνσταντίνος Κέλλης είναι κορυφή στην Ελλάδα στο είδος τρόμου και θα τον ακολουθώ φανατικά!

[Vicky Ziliaskopoulou · Rating 3 out of 5]

Δεν μπορώ να καταλήξω αν μου άρεσε το βιβλίο ή όχι. Οπότε θα το πάω κάπως έτσι:
Μου άρεσαν:
- Σίγουρα ο τρόπος που γράφει ο Κέλλης. Το λεξιλόγιό του είναι εξαιρετικό, ειδικά σε αυτό το βιβλίο. Οι περιγραφές είναι ακριβώς όπως πρέπει για τα δικά μου γούστα, τίποτα περισσότερο από όσα μου χρειάζονται για να δημιουργήσω εικόνες και τίποτα που να περισσεύει ώστε να με κάνει να βαρεθώ.
- Ο τρόπος που κλιμακώνει τη δράση μου άρεσε πολύ. Υπάρχουν σημεία μεγάλης έντασης και άλλα πιο χαλαρά, έτσι πάει μέχρι το τέλος του βιβλίου, σε κρατάει σε μια σχετική ένταση σε όλες τις σελίδες.
- Η βασική ιδέα. Ένα τρ��νο που αφήνει τους επιβάτες του σε έναν χώρο έξω από την καθημερινή ζωή, με νέους κανόνες, όπου η ανθρώπινη ζωή έχει άλλη αξία από αυτήν που ξέρουμε.
- Η πλοκή. Σταδιακά μας δίνει στοιχεία από το παρελθόν όλων των ηρώων, μάλιστα κανά δύο φορές μπορώ να πω ότι έμεινα με ανοιχτό το στόμα να σκέφτομαι "Πω ρε φίλε, πώς του ήρθε αυτό, μπράβο του".
- Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Σκοτεινή και κρύα, ταιριάζει απόλυτα με την πλοκή, σε βάζει μέσα στο πνεύμα των "Αγίων".
- Ο συμβολισμός στα ονόματα των περισσοτέρων πρωταγωνιστών. Μπράβο, τέλειες επιλογές.

Όμως αρκούν αυτά για να ενθουσιαστώ με ένα μυθιστόρημα;
- Δεν μου αρέσουν τα τέρατα. Δεν μπορώ να τρομάξω πραγματικά με κάτι που δεν είναι υπαρκτό, ούτε καν ανατριχιάζω. Και σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν πολλά τέρατα. Καταλαβαίνω τη ζοφερότητα του Βόρου, αλλά αν είχε πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά θα ήταν πιο φρικιαστικό. Το ίδιο και με τον "Σωτήρα", καταλαβαίνω για ποιο λόγο ο συγγραφέας τον φαντάστηκε και τον παρουσίασε έτσι, αλλά θα τον προτιμούσα με πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά. ή σαν σκιά ή δεν ξέρω τι άλλο, όχι έτσι πάντως.
Αυτά, δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μην μου αρέσει, απλά προτιμώ ο τρόμος από ένα βιβλίο ή μια ταινία να είναι πιο "απτός", πραγματικός. Κατά τα άλλα είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο, διαβάστε το, αξίζει τα χρήματα και το χρόνο σας.
(3,5 αστεράκια)

https://kiallovivlio.blogspot.com/

[Niki · Rating 5 out of 5]

Αρχικα σκεφτομουν να βαλω στο βιβλιο σκορ 4/5, λογω των παρακατω:

1) Το βιβλιο ηταν τεραστιο. Αυτο δεν ειναι απο μονο του κακο, και, δεν λεω, καλές οι περιγραφες της φυσης και του σκηνικου, η προσεκτικη προοοικονομια, η slow burn πλοκή (αφου ολα αυτα δειχνουν ενα καλογραμμενο και καλοδουλεμενο σεναριο, οπου τιποτα δεν ειναι τυχαιο) αλλα στην συγκεκριμενη περιπτωση μου κακοφανηκε επειδη ώρες ώρες ήθελα απλά να προχωρήσει η πλοκη αντι για περιγραφες του γκρι ουρανου, ή των εγκαταλελειμμένων σπιτιών, ή συγκρίσεις στυλ (δεν υπήρχε αυτο στο βιβλιο, ειναι δικο μου) "ενιωθε τον λαιμο της να εχει κλεισει απο την αγωνια, σαν να ειχε καταπιει ενα ναυτικο σκοινι δεμενο κομπο" Το βιβλιο δεν ειναι και τοσο μικρο στις 400+ σελιδες, και δεν μπορω να μην σκεφτομαι οτι κατι απο ολα αυτα θα μπορουσε να ειχε κοπει.
2) Χερι-χερι με τον απο πανω λογο, ώρες ώρες βρισκομουν να "πηδαω" προτασεις στην προσπαθεια μου να τελειωνω με τις περιγραφες της φυσης και να παω στο ψητο, και καποιες φορες να χανω πραγματα όπως οταν ο Νάσος ακουει εναν μεντεσε να ανοιγει στην αρχη ενος κεφαλαιου, και στο τελος αποκαλυπτεται οτι ηταν η Σταυρουλα, που εφευγε κρυφα απο το δωματιο της.. Θα μου πείτε, "Κοπελιά, μάθε να διαβαζεις, πως το προσαπτεις στο βιβλιο ως αρνητικο οταν εφταιγες εσυ", και δεν θα εχετε και αδικο, αλλα απο την αλλη πιστευω πως υπαρχει λεπτη γραμμη μεταξυ "στηνω το σκηνικο" και "παραγεμισμα που ξεχειλιζει απο τις ραφες".
3) Ειδα μια κριτικη (που δεν μπορω να βρω τωρα) που ελεγε οτι προτιμαει τα βιβλια που ειναι "στον κοσμο μας", στην καθημερινη ζωη, σε μια πχ. πολη που θα μπορουσες να εισαι και ΕΣΥ! αντι για ενα μερος εκτος πραγματικοτητας και χρονου, και συμφωνώ, αν και δεν προτιμω και τοσο τον gritty ρεαλισμο που ειναι της μοδας τελευταια.
4) Το ρομάντζο Ηλιανας- Νασου ηταν απιστευτα προβλεψιμο και στερεοτυπο, γιατι υπηρχε καν? Θεωρουνταν ισως αχτιδα ελπιδας στην κατα τα αλλα απέραντη απελπισια που συνεβαινε?

Αλλά μετά συνειδητοποιησα οτι "ψειριζα" ενα εξαιρετικο βιβλιο, οποτε τελικα πηρε τα 5 αστερακια που του αξιζαν.

Η δημιουργικοτητα του συγγαφεα δεν ειχε ορια. Εκει που ελεγα οτι δεν μπορει να με εκπληξει αλλο, να που τα καταφερνε, και αυτο συνεβη ξανά και ξανά (μια απο τις φορες θυμαμαι καθαρα πως ηταν όταν αποκαλυφθηκε η πραγματικη φυση των πλασματων που τρομοκρατουσαν την Ηλιανα και την Ασημινα στον πατο του ναου, απλά ΟΥΑΟΥ) Το πλεξιμο της ελληνικης επαρχιας με την θρησκεια με τον τρομο με την μεταφυσικη φιλοσοφια ηταν απλα καταπληκτικο, και ακομα και τωρα δεν ξερω αν "επιασα" ολα τα επιπεδα συμβολισμου/ αναφορών του βιβλίου.

Μιλωντας για αναφορες, δεν μπορει να ειμαι η μονη που λαμβανε Balrog vibes στις σκηνες του Θεου Σωτηρα, ειδικα στην πρωτη? Συγκεκριμενα, μια μειξη Balrog και την ιστορια "My Dear Ancestors" του Junji Ito? Ολο το βιβλιο επισης είχε vibes απο Οι Μακάριοι, που επισης μου αρεσε πολυ, και που επισης με εκανε να εχω λιγο περισσοτερη πιστη στον Ελληνικο τρομο.

(Δεν νομιζω οτι το βιβλιο θα γλιτωσει απο το να κανω καποιο απαισιο fanart στο μελλον, λυπαμαι εκ των προτερων @Κωνσταντινε Κελλη)

Σκηνες του βιβλιου θα με στοιχειωσουν για παντα, πιστευω, και θα μεινω να το σκεφτομαι για αρκετο καιρο. Πραγματικα εξαιρετικο.

[AlexNms · Rating 5 out of 5]

Το «Άγιοι Τίποτα» του Κωνσταντίνου Κέλλη ήταν ένα δύσκολο ανάγνωσμα για μένα. Ταυτόχρονα, ήταν ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα μέσα στο 2020. Συνδυάζει τρόμο και συναισθήματα με έναν τρόπο που δεν έχω ξανασυναντήσει.
Με λίγα λόγια, η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την Ηλιάνα Αχτάρη, μια νεαρή κοπέλα που φροντίζει την ετοιμοθάνατη μητέρα της και τον Στέφανο Αργυρίου ο οποίος νιώθει πολύ μπερδεμένος και λυπημένος με την ζωή του καθώς ο έρωτάς του έμεινε ανεκπλήρωτος. Οι δύο αυτοί άνθρωποι θα συναντηθούν μέσα σε ένα αλλόκοτο τρένο που θα τους οδηγήσει σε ένα ακόμα πιο παράξενο αρχέγονο μέρος: τους Αγίους. Σε εκείνο το χωριό οι Άγιοι που δοξάζονται δεν είναι γνωστοί σε μας ενώ ο Θάνατος έχει πρόσωπο και κυκλοφορεί την νύχτα με την μορφή του Αμαρτοβόρου με σκοπό να ρουφήξει τις αμαρτίες μαζί με την ψυχή όποιου συναντά. Οι δυο άνθρωποι θα συναντήσουν πολλές προκλήσεις σε εκείνο το μέρος. Θα αντιμετωπίσουν την φρικτή πραγματικότητα ενώ θα κληθούν να πάρουν μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από την μικροσκοπική τους ύπαρξη.
Για να αρχίσω την κριτική, θα πω το ένα και μοναδικό αρνητικό που βρήκα σε αυτό το βιβλίο. Το ερωτικό στοιχείο από την μεριά της Ηλιάνας δεν ήταν απαραίτητο. Θα μπορούσε και να μην υπάρξει. Αυτό μόνο. Κατά τ'άλλα, η ιστορία ήταν υπέροχη παρά το μακάβριο στοιχείο που την χαρακτηρίζει. Καθόλη την αναγνωστική μου εμπειρία, ένιωθα μια διαφορετική αύρα να με καταβάλει καθώς οι λέξεις που είχε επιλέξει ο συγγραφέας να χρησιμοποιήσει ήταν επιλεγμένες ακριβώς γι'αυτόν τον σκοπό. Για να το εξηγήσω καλύτερα, ένιωθα πως στην ιστορία που διάβαζα οι ήρωες δεν ήταν ζωντανοί. Διάβαζα μια ιστορία που λάμβανε μέρος μετά τον θάνατό τους και το βρίσκω αρκετά συγκλονιστικό που ο Κέλλης το μετέδωσε αυτό σε εμένα χωρίς να το πει ξεκάθαρα.
Όσοι με ακολουθείτε και διαβάζετε τις κριτικές μου, ξέρετε οτι εγώ διαβάζω βιβλία τρόμου για να τρομάξω. Οφείλω λοιπόν τώρα να δώσω ένα γερό χειροκρότημα στον συγγραφέα γιατί ειλικρινά με έκανε να φοβηθώ. Η παρουσία του Βόρου ήταν αυτή που με τρόμαξε ειδικά στο πρώτο από τα τρία μέρη του βιβλίου (το τέρας συμμετέχει και στα άλλα δύο μέρη της ιστορίας απλά στο πρώτο ήταν πιο έντονη η παρουσία του κατά την δική μου άποψη). Φυσικά κι ο Σωτήρας ήταν αρκετά τρομακτικός αλλά ο Βόρος ήταν αυτός που με καθήλωσε με τα μάτια ορθάνοιχτα και εμένα να αγωνιώ για την πορεία των χαρακτήρων.
Όπως είπα και πριν, θα το τονίσω ξανά: η γλώσσα του συγγραφέα στο «Άγιοι Τίποτα» ήταν υπέροχη. Λυρική κυρίως με κάποια στοιχεία λαϊκισμού. Τα συναισθήματα αποτυπώθηκαν στην εντέλεια ενώ οι περιγραφές ήταν ιδανικές. Οι ήρωες σκιαγραφήθηκαν ομαλά κι είδα οπτικές από πολλούς από αυτούς. Οι περισσότεροι είχαν μια σταδιακή ωρίμανση κι αυτό το εκτίμησα αρκετά.
Αφού τα είπα όλα αυτά, ας εξηγήσω κι αυτό που ανέφερα στην αρχή. Το βιβλίο μου φάνηκε δύσκολο για δύο λόγους. Ο ένας ήταν καθαρά υποκειμενικός. Απλά αυτές τις μέρες δεν είχα τόση διάθεση να διαβάσω κάποιο βιβλίο. Βέβαια, η πένα του συγγραφέα ήταν άψογη και γι'αυτό δεν άντεχα να το αφήσω. Ο δεύτερος ήταν η μακαβριότητα. Ένιωθα την ανάγκη να κάνω διαλείμματα για να καταλάβω αυτά που είχαν συμβεί και να μην βυθιστώ σε κάποιες σκοτεινές σκέψεις ή τίποτα τέτοιο.
Καταλήγοντας, έχω να πω πως το βιβλίο αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου για το 2020 γιατί με έβαλε σε σκέψεις για την ζωή και τον θάνατο. Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε λάτρεις τρόμου και dark fantasy.

[Νατάσα Παυλίτσεβιτς · Rating 5 out of 5]

Το 1ο μυθιστόρημα του Κελλη είναι για αυτόν που ζητάει δράση. Το 2ο για εμάς τους ρομαντικούς. Το 3ο είναι για τους τρομάδες! Θυμάμαι να διαβάζω σημειώσεις πριν το βιβλίο ολοκληρωθεί και να φρικάρω με εικόνες που δημιουργούν οι κορυφώσεις της πλοκης. Είναι μεγάλο βιβλίο που βγάζει πραγματικά μεγάλες στιγμές! Το αγαπημένο μου πράγμα είναι το ελληνικό στοιχείο του χωριού και το ποσό φρέσκια είναι η υπόθεση. Α και φυσικά, Ηλιάνα ❤️

[Πάνος Τουρλής · Rating 5 out of 5]

Ένας άντρας και μια γυναίκα, από την Κομοτηνή και την Ξάνθη αντίστοιχα, συναντιούνται σ’ ένα τρένο, στο οποίο δεν έπρεπε εξαρχής να επιβιβαστούν. Κυνηγημένοι από κάτι ασύλληπτο, βρίσκονται στους Αγίους, ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας, γεμάτο σκιές, μνήμες, αίμα και θάνατο. Θα κάνουν τα πάντα για να δραπετεύσουν από τα καπνισμένα, γκρεμισμένα σπίτια και τα άδεια εικονοστάσια όμως αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο, μιας και όσοι έρχονται στους Αγίους είναι για κάποιο λόγο εκεί. Ακόμη κι ο αναγνώστης.

Είναι από τις ελάχιστες φορές που κλείνοντας ένα βιβλίο το μυαλό μου έχει γίνει ένα αξεδιάλυτο κουβάρι συναισθημάτων, εικόνων και εντυπώσεων ενώ στέκομαι διστακτικός πάνω από μια άδεια σελίδα για να καταγράψω όσα βίωσα διαβάζοντάς το, χωρίς ταυτόχρονα να καταστρέφω την ατμόσφαιρα και την εμπειρία που θα ζήσει όποιος αγαπά τα μυθιστορήματα φρίκης, τρόμου και αγωνίας. Δεν τολμώ να γράψω κάτι για την υπόθεση και ταυτόχρονα φοβάμαι να σχολιάσω κάποιο από τα πάμπολλα προτερήματα του βιβλίου, έχοντας επιπλέον τον φόβο να μη χαρακτηριστώ «γραφικός» αν, αντί για μια ουσιώδη κριτική ματιά, καταφύγω σε μια σωρεία επιθετικών προσδιορισμών φίλα προσκείμενων προς το βιβλίο αυτό ή ακόμα και «βερμπαλιστής» αν γεμίσω το γραπτό μου με περιττές λογοτεχνικές σημειώσεις εμπνευσμένες από το περιεχόμενο του μυθιστορήματος.

Το νέο βιβλίο του Κωνσταντίνου Κέλλη είναι απότοκο χρόνιων ζυμώσεων και πειραματισμών, αξημέρωτων βραδιών και μυριάδων συγγραφικών αποπειρών. Είναι ένα ανατριχιαστικό, καλοδουλεμένο, άρτιο λογοτεχνικό κείμενο που δεν μπορούσα να διαβάσω το βράδυ, σκασμένος που έπρεπε να ξημερώσει πρώτα για να το ξαναπιάσω στα χέρια μου. Δεν είναι μόνο η ρεαλιστική ατμόσφαιρα και οι πολυδιάστατοι χαρακτήρες, γνωρίσματα που ήδη αναγνωρίζουν όσοι παρακολουθούν την πορεία του συγγραφέα αλλά η δύναμη, η ικανότητα και το ταλέντο του να πλάσει το σκοτεινό και ζοφερό υπόβαθρο της γνήσιας ελληνικής λαϊκής παράδοσης σε ένα ολοζώντανο σκηνικό, κάπου στη βόρεια Ελλάδα, γεμάτο σκιές, ψυχές, αναμνήσεις κι έναν ρόλο πρωτόφαντο στο ταξίδι των επισκεπτών του. Κατεστραμμένες εκκλησίες, γκρεμισμένα σπίτια, ερημωμένα μοναστήρια, ο Βόρος που κυνηγάει όσους έχουν το θράσος να κυκλοφορούν στο χωριό τη νύχτα, ομίχλη, καταχνιά, ψιλόβροχο ή και καταιγίδα, εξαφανισμένες πανσέληνοι, ένα τηλέφωνο που κουδουνίζει μες στη νύχτα σε μια πλατεία άδεια από κάθε τι έμβιο, φέρνουν μυριάδες ανατριχίλες στον αναγνώστη και μαζί μια ανείπωτη λαχτάρα να προχωρήσει παρακάτω, να γνωρίσει καλύτερα τη Σταυρούλα, τον Άλκη, τον Στέφανο, τη Δόμνα, τον Νικόλα, την Ασημίνα, να κρυφοκοιτάξει τις τελετές στο μοναστήρι, να κρυφτεί πίσω από τις μοναχικές σκιές που μόνο άφατη θλίψη εκφράζουν, να καταλάβει πού σταματά η αλήθεια και πού αρχίζει ένα ανεπίστρεπτο ταξίδι στη φαντασία και τον κόσμο των νεκρών…

Το μυθιστόρημα έχει ρεαλιστικά ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, πλούσιο λεξιλόγιο, πρωτόγνωρη δύναμη και ένταση, ευρηματικές παρομοιώσεις και εξαιρετικές μεταφορές («Στο νου της, η περασμένη νύχτα είχε κρυφτεί πίσω από μια μεγάλη μουτζούρα», σελ. 105, «Ανάμεσα στο ατελείωτο αστικό γκρίζο που έβαφε τον κόσμο, ένας λεκές σαν από ξεχασμένο πινέλο που στάζει», σελ. 191, «Οι μεντεσέδες ενός παραθύρου γκρίνιαξαν κάπου στην πίσω πλευρά του πανδοχείου», σελ. 288), αυστηρότητα στο χωροχρονικό πλαίσιο όπου εξελίσσεται η δράση (τα σύνορα του χωριού είναι καθορισμένα και πουθενά δεν υπάρχει ούτε ένα πραγματολογικό λάθος), ανατροπές, αληθινούς χαρακτήρες, αγωνία και ένα λυτρωτικό, ολοκληρωμένο τέλος. Δεν είναι όμως ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε απλώς για να σοκάρει εκβεβιασμένα με τις περιγραφές αίματος, αγωνίας και ανθρωποκυνηγητού αλλά ένα άρτιο λογοτεχνικό κείμενο με πρωθύστερα, επεξηγήσεις, ρεαλισμό στην ερμηνεία της αντίδρασης από την αναπάντεχη δράση (αλλιώς πράττεις όταν προσπαθείς να ξεφύγεις από έναν κόσμο στον οποίο ήρθες κατά λάθος κι αλλιώς όταν ανακαλύπτεις τον ρόλο σου και το πεπρωμένο σου εκεί), μυστικά που έρχονται όταν πρέπει και πάρα πολλά νοήματα, κρυμμένα ανάμεσα στις λέξεις ή απότοκα των γεγονότων (η αγάπη και ο ρόλος της μάνας στη ζωή μας, οι τύψεις για κάποιο άδικο που κάναμε, η επιβράβευση του καλού και η τιμωρία του κακού, οι συνέπειες μιας προδοσίας, η τιμωρία της ύβρεως, το περιθώριο για συγχώρεση και πάρα πολλά άλλα).

Ζοφερό, σκοτεινό, λογοτεχνικό, παίζει με το μυαλό του αναγνώστη από την αρχή ως το τέλος, δείχνει αυτό που θέλει όταν το θέλει κι όταν πρέπει, μ’ έναν ευφάνταστο τίτλο κι ένα ξεχωριστό εξώφυλλο, που μακάρι να μπορούσα να γράψω κάτι ουσιαστικότερο επί της πλοκής και των αδαμάντινα σκαλισμένων ηρώων που με έφεραν στο χωριό αλλά δεν κοπίασαν ιδιαίτερα για να με κρατήσουν, μιας κι από μόνος μου γαντζωνόμουν σε κάθε λέξη, σε κάθε παράγραφο. Κάποια σημεία βέβαια μου θύμισαν τον Στίβεν Κινγκ, όπως το τρένο και οι τόποι που διέσχιζε, κάτι που διάβασα στην επταλογία του Μαύρου Πύργου ή ακόμη πιο έντονα η παρουσία του Βόρου, που βλέπει μέσα σου και μεταμορφώνεται σε ό,τι φοβάσαι, ακριβώς όπως ο κλόουν στο Αυτό. Αυτά όμως δεν είναι παρά κάποια πρότυπα που ενέπνευσαν τον Κωνσταντίνο Κέλλη και τον βοήθησαν να δημιουργήσει κάτι ακόμη πιο πιστευτό, γρηγορότερο και απόλυτα ελληνικό, γιατί το αρχέγονο της ελληνικής υπαίθρου προσφέρει άφθονη τροφή για τέτοιες ιστορίες σκοτεινιάς και τρόμου. Ένα εκατό τοις εκατό ελληνικό μυθιστόρημα φρίκης και αγωνίας, που σέβεται το παρελθόν της πλούσιας ελληνικής λαογραφίας και το μεταπλάθει σ’ έναν εφιάλτη. Άγιοι Τίποτα. Κέλλης Τα πάντα.

[L'amante des livres · Rating 5 out of 5]

Ειτε σας αρεσει η λογοτεχνια του φανταστικου, ειτε ειστε φαν της λογοτεχνιας τρομου -ποσο μαλλον του ελληνικου φολκλορ τρομου-, ειτε απλως σας αρεσει να διαβαζετε καλογραμμενες ιστοριες, ενα ειναι το σιγουρο: το τελευταιο βιβλιο του Κωνσταντινου Κελλη δεν θα σας απογοητευσει. Εξυπνο, καλοδουλεμενο και κυριως ατμοσφαιρικο. Ο συγγραφεας ξερει πολυ καλα να στηνει σκηνικα, να πλεκει και να ξετυλιγει ιστοριες.
Ισως, βεβαια, η επιβλητικη ατμοσφαιρα του βιβλιου να πεσει βαρια σε καποιους, ειδικα, αν την περιοδο που το διαβαζουν δεν εχουν και την καλυτερη ψυχολογια. Τι ακριβως εννοω λεγοντας επιβλητικη ατμοσφαιρα: εχετε παιξει ποτε Silent Hill; Εγω περασα πολλες ωρες καθισμενη διπλα στον αδερφο μου να παρακολουθω το παιχνιδι του και να βοηθω στη λυση των γριφων. Οποιος εχει παιξει Silent Hill γνωριζει πως τοσο τα γραφικα του παιχνιδιου, οσο και η μουσικη, το στορι, οι χαρακτηρες, η καταχνια και τα αιματοβαμμενα σκηνικα δημιουργουν μια πολυ συγκεκριμενη ατμοσφαιρα που σου σφιγγει την καρδια και σε βυθιζει σ' εναν κοσμο βγαλμενο απο το χειροτερο εφιαλτη. Ε, ακριβως αυτη την ατμοσφαιρα ηθελε να πετυχει και ο συγγραφεας και μαντεψτε τι, την πετυχε απο τα πρωτα κιολας κεφαλαια! Καθ' ολη τη διαρκεια της αναγνωσης νιωθεις σφιξιμο, ανησυχια, το κακο κρυμμενο στις σκιες, στην ομιχλη, σε ολες τις αθεατες γωνιες του γκριζου τοπιου. Η ζοφερη αυτη αισθηση ειναι ο πρωταγωνιστης. Αν λαβουμε υποψιν και το οτι ο συγγραφεας θιγει τα θεματα της απωλειας και του θανατου καταλαβαινουμε γιατι λεω οτι σε καποιους η αναγνωση αυτου του βιβλιου ισως πεσει βαρια.
Εχουμε λοιπον να κανουμε με ενα ακομη page turner βιβλιο του Κελλη; Σιγουρα ναι! Τεσσερα βραδια ξενυχτησα γιατι ηθελα να διαβασω "λιγο ακομη" μεχρι να φτασω στην τελευταια σελιδα. Κι ενω το τελειωσα πριν λιγες μερες, ακομη οι ηρωες, οι εικονες και η γευση του ειναι εδω.

[Γρηγόρης Δημακόπουλος · Rating 5 out of 5]

Με λίγα λόγια, εξαιρετικό. Σίγουρα βρίσκεται μέσα στην πεντάδα με τα καλύτερα βιβλία του ελληνικού φανταστικού που έχω διαβάσει. Βαρύ, ατμοσφαιρικό, αποτρόπαιο σε σημεία, με δυνατή γραφή και ωραίο στήσιμο, τούτο το βιβλίο αποτελεί μια πρόταση μυθιστορήματος τρόμου που εκτιμώ πως θα ικανοποιήσει όλους τους οπαδούς του τρόμου που αποζητούν κάτι σαν το Silent Hill. Άποψή μου; Διαβάστε το asap.

[Άντρια Βαχλά · Rating 5 out of 5]

Δεν ξερω αν χρειάζεται να γραφτεί άποψη/κριτική γι αυτό το αριστούργημα. Τα λόγια είναι φτωχα για να το περιγράψουν. Πρέπει να το διαβάσετε για να νιώσετε ότι ο συγγραφέας είναι ο κορυφαίος στο δύσκολο και συχνά κακοποιημένο στην Ελλάδα είδος των έργων τρόμου. Θαυμάστρια φανατική.

[MTK · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετικό μυθιστόρημα τρόμου, που ανατρέχει βαθιά στις ρίζες της ελληνικής λαϊκής παράδοσης και αποδίδεται με γνήσια ελληνική φωνή. Το πιο ενθαρρυντικό δε, ότι είναι καλύτερο, πιο μεστό και ώριμο, από τα προηγούμενα του συγγραφέα, δείγμα μιας σταθερά ανοδικής εξέλιξης.

[Άννα Μπλαβακη · Rating 5 out of 5]

Ένα τρένο που ξεκινάει για τους Αγιους..κι ένα βαγόνι που γίνεται το σημείο συνάντησης της Ηλιάνας, του Στέφανου και του εκάστοτε αναγνώστη που αποφασίζει να επιβιβαστεί και να ταξιδέψει στον κόσμο του Κωνσταντίνου Κέλλη. Η διαδρομή δεν είναι εύκολη.. περνάς μέσα από γκρεμούς..κι απ`τα παράθυρα φαίνονται σκιές που προσπαθούν να σε τραβήξουν στο σκοτάδι τους. Ο προορισμός ακροβατεί κάπου ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών.
Απόκοσμο, σκοτεινό, ατμοσφαιρικό. Φτάνεις στην καρδιά του βιβλίου και δεν μπορείς πλέον να δραπετεύσεις. Οι περιγραφές σε τυλίγουν, ο ίδιος ο τόπος σε αγκαλιάζει και σε προκαλεί να γνωρίσεις τα μυστικά του. Αλήθεια, αντέχεις; Ένα βιβλίο για την απώλεια και την αγάπη. Ένα βιβλίο για το θάνατο που γεννά ζωή. Μυστηριακές τελετές, ψυχές που ζητούν τη λύτρωση.
Ανατριχιαστικές περιγραφές σε τοπία ομιχλώδη. Κι ένα έργο που αν και αποτελεί βιβλίο τρόμου, προσωπικά, κατάφερε στο τέλος να με συγκινήσει.
Είναι κάποιοι συγγραφείς που αξίζουν τον απόλυτο θαυμασμό σου... Ένας από αυτους είναι ο Κέλλης.

[Elisso]

«Τα μάτια του παρέμειναν κλειστά, όσο τα χρόνια κυλούσαν σαν δευτερόλεπτα. Ακόμα κι όταν αισθάνθηκε το κορμί του να γίνεται σκόνη και να χάνεται στον αέρα σαν χώμα που είχε αρπάξει ο άνεμος, η ομορφιά στη σκοτεινή πλευρά των βλεφάρων του παρέμεινε άθικτη ως και την τελευταία του σκέψη. Ένα έργο τέχνης στεφανωμένο από ζωηρό κόκκινο…»

Κλείνοντας το βιβλίο «Άγιοι Τίποτα» του Κωνσταντίνου Κέλλη ένιωθα να διαπερνούν ρίγη απόλυτης ικανοποίησης για τις σελίδες που διάβασα ακούγοντας μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου να μου λέει πόσο συγκλονιστικό ήταν. Και ναι δεν είμαι καθόλου υπερβολική αν αυτό νομίζετε. Μετά την ανατριχιαστική «Σκιά στο σπίτι» έρχεται το νέο βιβλίο του Κέλλη για να δείξει πόσο εξαιρετικός συγγραφέας είναι. Πραγματικά η λογοτεχνία τρόμου στην Ελλάδα έχει έναν πολύ άξιο εκπρόσωπο και ήδη ανυπομονώ για την επόμενη συγγραφική του δουλειά.

Η ώρα για να επιβιβαστούμε στο τρένο για τους Αγίους Τίποτα έφτασε και μέσα στην αχλή της παχιάς ομίχλης ακούμε το σφύριγμα του που δηλώνει ότι πλησιάζει στον έρημο σταθμό. Η ώρα έφτασε για να ακολουθήσουμε τους ήρωες του Κωνσταντίνου Κέλλη σε έναν τόπο που υπάρχει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας αλλά αποτελεί ένα πέρασμα μεταξύ ζωής και θανάτου. Εκεί όπου καραδοκούν σκιές νεκρών αλλά και ο Θάνατος – με κεφαλαίο θήτα – έτοιμος να κατασπαράξει με τα ορθάνοιχτα σαγόνια του όποιον βρεθεί στο διάβα του. Η δίψα του για αίμα είναι ασίγαστη γεμίζοντας εκείνο το αλλόκοσμο μέρος με την αποφορά του θανάτου.

Η Ηλιάνα και ο Στέφανος θα βρεθούν μέσα στο τρένο για τους Αγίους Τίποτα, θα πατήσουν στα μαυρισμένα από την κάπνα χώματα τους, θα αντικρίσουν τον απόλυτο τρόμο με τα μάτια τους, θα γευτούν τη μεταλλική γεύση του αίματος και θα βρουν τους εαυτούς τους μέσα από τις αποκαλύψεις που θα τους φανερωθούν. Το παρελθόν τους τούς στοιχειώνει και έχει αφήσει ανοιχτές πληγές βαθιά στην ψυχή τους. Η παρουσία τους σε εκείνο το αρχαίο μέρος θα τους λυτρώσει και θα τους εξαγνίσει χαρίζοντας τους τη γαλήνη που τόσο επιθυμούν. Άλλωστε κανένας δεν έρχεται χωρίς λόγο σε αυτό τον τόπο. Έναν τόπο που τη νύχτα δεν ανήκει στους ζωντανούς…

«Δεν προσπαθούσε να τον καθησυχάσει, απλώς μαρτυρούσε την πραγματικότητα όπως είχε ξαφνικά διαγραφεί μπροστά της. Γυρίζοντας προς το μέρος του, είδε την αλλαγή στα χαρακτηριστικά του και τη δική του έκπληξη καθώς, έχοντας τις αισθήσεις του ξανά, ψηλάφιζε το αληθινό σώμα του. Οι πληγές είχαν χαθεί μαζί με τα κρίματα που κουβαλούσε. Η ψυχή του ήταν πια απογυμνωμένη, έτοιμη…»

Μην δοκιμάσετε να αναζητήσετε τους Αγίους γιατί δεν υπάρχουν σε κανέναν χάρτη. Πως μπορείς άλλωστε να βρεις το Τίποτα; Ο Κωνσταντίνος Κέλλης εμπνέεται από τη λαογραφία της χώρας μας και στήνει εξαιρετικά ένα γκροτέσκο σκηνικό τρόμου στην όντως απόκοσμη ελληνική επαρχία. Έχοντας ζήσει σε ένα παρόμοιο ορεινό χωριό όπου χαρακτηρίζεται από αρκετά στοιχεία τα οποία περιγράφονται στις σελίδες του βιβλίου οφείλω να ομολογήσω ότι αν διάβαζα τους Αγίους σε εκείνο το μέρος το μυαλό μου θα έπλαθε διάφορες εικόνες. Και ιδιαίτερα τις νυχτερινές ώρες. Γιατί οι περιγραφές του συγγραφέα είναι ολοζώντανες χαρίζοντας μας ένα αίσθημα ανατριχίλας, η διάπλαση των ηρώων τόσο απτή ως προς την παρουσία τους στο χώρο και στον χρόνο που εκτυλίσσεται η πλοκή, η ατμόσφαιρα που δημιουργείται μέσα από την αφήγηση της ιστορίας φαντάζει ζοφερή, ερεβώδης και ασφυκτική.

Το απόλυτο σκοτάδι θρέφει αμαρτωλές μνήμες, τερατώδη πλάσματα, αλλόκοσμες σκιές, στοιχειωμένες συνειδήσεις, ερειπωμένες ζωές, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, παγωμένες ανάσες και τρομαγμένα βλέμματα. Όλα αυτά συνθέτουν τον καμβά που έχει «ζωγραφίσει» με την πένα του ο Κωνσταντίνος Κέλλης. Το λαογραφικό και το γοτθικό στοιχείο αγκαλιάζονται σφιχτά συνθέτοντας μια πλοκή γεμάτη ένταση, αγωνία αλλά και έκδηλη συγκίνηση καθώς ένας ένας οι ήρωες απαλλάσσονται από τα βάρη της ψυχής τους και αναλύονται σε μια άλλη διάσταση με ένα αμυδρό χαμόγελο ευγνωμοσύνης χαραγμένο στο πρόσωπο τους. Τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου κυριολεκτικά καθηλώνουν τον αναγνώστη και τον συγκλονίζουν απόλυτα δημιουργώντας του παράλληλα αντιφατικά συναισθήματα. Η λογοτεχνικότητα του λόγου του συγγραφέα είναι η τελευταία μικρή πινελιά που ανεβάζει ακόμα περισσότερο την αναγνωστική απόλαυση. Γιατί ο Κέλλης χειρίζεται με εξαιρετική μαεστρία όχι μόνο την ελληνική γλώσσα αλλά και το πως να στήνει μια απίστευτη και απόκοσμη ιστορία τρόμου.

Ένα εφιαλτικό θρίλερ μιας ανείπωτης φρίκης και ενός αρχέγονου φόβου σε ένα ταξίδι ανάμεσα στο ρεαλιστικό και στο μεταφυσικό, στην άπιαστη πραγματικότητα και στην οργιάζουσα φαντασία που κυριολεκτικά θα μας κάνει να ανατριχιάσουμε σε κάθε στιγμή του. Οι «Άγιοι Τίποτα» με τον συμβολικό τους χαρακτήρα αποτελούν το καθαρτήριο της ψυχής και του σώματος ξεπλένοντας από πάνω μας όλες τις αμαρτίες και ενοχές που κουβαλάμε μέσα μας σαν ένα αβάσταχτο βάρος που μας πλακώνει. Κρατήστε σφιχτά στο χέρι σας το εισιτήριο, επιβιβαστείτε στο τρένο που περιμένει στην αποβάθρα και χαθείτε στα ομιχλώδη ύστερα του κόσμου των Αγίων Τίποτα του Κωνσταντίνου Κέλλη.

«Ονειρεύεσαι τους νεκρούς, αγάπη μου;»
«Τους βλέπω μπροστά μου, μαμά»…

[Dimos Kifokeris · Rating 5 out of 5]

Spoiler-free review, το οποίο σημαίνει ότι δεν θα αναφέρεται τίποτα για την πλοκή του βιβλίου:

Άλλο ένα έξοχο βιβλίο από τον Κωνσταντίνο Κέλλη, ο οποίος έχει κάνει το 4 στα 4 παίρνοντας από μένα 5/5, μαζί με το "Το φως μέσα μου: Δεκατρείς σκοτεινές ιστορίες (2013, Momentum), την "Νεκρή γραμμή" (2014, Κλειδάριθμος), και το "Η σκιά στο σπίτι" (2016, Κέδρος).

Με τους Άγιους Τίποτα, κλείνει η άτυπη θεματική μυθιστορηματική τριλογία που αποτελείται επιπλέον από την Νεκρή Γραμμή και την Σκιά στο Σπίτι. Τα βιβλία δεν είναι αυστηρά συνδεδεμένα από άποψη πλοκής και ενίοτε μπορούν να διαβαστούν μεμονωμένα και σε τυχαία σειρά. Ωστόσο, υπάρχουν τρεις λόγοι που θα έπρεπε να διαβάσετε και τα τρία, και μάλιστα με την σειρά έκδοσής τους.

Ο πρώτος, είναι ότι τα σημεία συνάφειας μεταξύ των βιβλίων (όπως επίσης και τα καλά κρυμμένα αλλά κατανοητά στον προσεκτικό αναγνώστη easter eggs) νοηματοδοτούνται έτσι καλύτερα και γίνονται εμφανέστερα, καθώς τα λεπτά νημάτια που οδηγούν από το ένα στο άλλο γίνονται όλο και πιο σφιχτοδεμένα στο ταξίδι από την πρώτη σελίδα της Νεκρής Γραμμής, μέχρι και την τελευταία των Αγίων Τίποτα.

Ο δεύτερος, είναι ότι στους Άγιους Τίποτα βρίσκεται η νοητή κατάληξη της μέχρι τώρα εξέλιξης της γραφής του Κέλλη στο είδος του τρόμου, η πορεία της οποίας ακολουθήθηκε μέσω των δύο προηγούμενων βιβλίων. Αν και το αγαπημένο μου, ως πρώτο μεταξύ ίσων, είναι η μεσαίο (Η Σκιά στο Σπίτι) - καθαρά για λόγους προσωπικού γούστου - στους Άγιους Τίποτα ο Κέλλης δείχνει ξεκάθαρα πως είναι ένας πραγματικά μεγάλος συγγραφέας. Πλοκή που ανοίγει πολύ αλλά που ποτέ δεν πλατειάζει και τελικά δένεται θαυμάσια, συγκλονιστικές εικόνες, διάχυτος ψυχολογικός τρόμος και υπαρξιακό άγχος από την αρχή μέχρι το τέλος, λίγες αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικέ�� σκηνές βίας και gore, σεβασμός στον αναγνώστη με καταστάσεις που είναι ρεαλιστικές και βγάζουν νόημα μέσα στο φαντασιακό περιβάλλον των τεκταινόμενων (από τα πιο δύσκολα επιτεύξιμα πράγματα σε αυτό το είδος), και, το για μένα κυριότερο, χαρακτήρες για τους οποίους νοιάζεσαι, σε ενδιαφέρει να γυρίσεις κάθε σελίδα ώστε να μάθεις τι τους συμβαίνει παρακάτω, και σου προκαλούν αληθινά συναισθήματα - είτε συμπάθειας, είτε μίσους. Είναι αδύνατον να μην γίνεις immersed σε αυτό το βιβλίο, χάνοντας την αίσθηση το χρόνου καθώς το διαβάζεις, και αφήνοντας την μολυβένια μουντή εικόνα των ουρανών του να σκοτεινιάσει και την πιο λαμπερή μέρα, την μυρωδιά του καμμένου να μολύνει και την πιο φρέσκια ευωδία λουλουδιών, και τα ουρλιαχτά των βασανισμένων ψυχών να χαλάσουν την πιο χαλαρή απογευματινή σιγαλιά.

Ο τρίτος, είναι ότι απλά και τα τρία βιβλία τα σπάνε. Το να προσπεραστεί έστω και ένα από αυτά, θα ήταν σαν να προσπερνιέται κάποιο τμήμα της ναυαρχίδας της σύγχρονης σκηνής τρόμου (και weird, θα έλεγα, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση) στην ελληνική συγγραφική σκηνή.

Για να μην μακρηγορώ, αυτό είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο, και ίσως το πιο προσωπικό του Κέλλη. Όπως γράφει και ο ίδιος στις σχετικές Ευχαριστίες, αυτό το βιβλίο τον τυράννησε - με στοιχεία της προσωπικότητας, των βιωμάτων και του χαρακτήρα του να υπάρχουν στο γενικότερο υπόβαθρο της πλοκής, αλλά και να αναδύονται σε σκοτεινές και φωτεινές στιγμές στην διάρκεια της ιστορίας. Ωστόσο, παρά το ότι είναι με τον τρόπο του και ψυχογραφικό, το βιβλίο δεν είναι, καθαυτό, ψυχογράφημα. Ο συγγραφέας δεν το έγραψε από και προς τον εαυτό του (μόνο), ούτε το έκανε απαραίτητα για να ξορκίσει (ή να συμφιλιωθεί με) δαίμονές του. Αντ'αυτού, μας προσφέρει μια εξαιρετικά εφιαλτική ιστορία που δουλεύει σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, και που μας προσκαλεί αυτήν την κάπως μαζοχιστική αναγνωστική ικανοποίηση μέσα από φρικαλέες εικόνες, μόνιμα βαρίδια τρόμου, αεροστεγή πλοκή, τρισδιάστατους χαρακτήρες, και, ναι, ένα ταιριαστό και φωτεινό (με τον τρόπο του) τέλος. Εγώ τουλάχιστον, δεν ζητάω τίποτα άλλο από ένα έξοχο βιβλίο τρόμου.

Υ.Γ. Ακούστε στην ολότητά του το concept album "My arms, your hearse" των Opeth καθώς διάβαζετε. Το album είναι στην ουσία μια extreme metal μελοποίηση ενός διηγήματος τρόμου που εξελίσσεται μέσα από τους στίχους, με τα επιμέρους κομμάτια να αποτελούν τα κεφάλαια. Νομίζω θα βρείτε εξαιρετικό resonance μεταξύ αυτού και του βιβλίου.

[Elisavet · Rating 5 out of 5]

Η γνωριμία μου με τη γραφή του Κωνσταντίνου έγινε με το βιβλίο Η σκιά στο σπίτι, το οποίο λάτρεψα!Ήμουν λοιπόν σίγουρη ότι δεν θα με απογοητεύσει καθόλου και φυσικά έτσι έγινε.Όταν λοιπόν μια φίλη με ρώτησε ποιό βιβλίο θέλω να μου κάνει δώρο, ζήτησα αυτό!! Ένα βιβλίο που με τράβηξε από το εξώφυλλο και τον τίτλο!
Η Ηλιάνα Αχτάρη, φροντίζει την άρρωστη μητέρα της στην Ξάνθη και ο Στέφανος Αργυρίου βιώνει την απελπισία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα σε μια καφετέρια στη Κομοτηνή. Οι δύο κεντρικοί ήρωες είναι δύο άνθρωποι που δεν γνωρίζονται αλλά βρίσκονται συνταξιδιώτες σε ένα τρένο που είναι λίγο διαφορετικό... Όταν λοιπόν βρίσκονται κατά λάθος στους Αγίους δεν μπορούν να καταλάβουν το λόγο.Όλα όσα βιώνουν και βλέπουν είναι παράλογα και ανεξήγητα.
Οι Άγιοι είναι ένα αλλόκοτο, αρχαίο μέρος ψηλά στα βουνά της βόρειας Ελλάδας. Τα κεριά καίνε μπροστά σε εικόνες Αγίων που δεν έχουν πρόσωπα και ο Θάνατος παραμονεύει με τα σαγόνια ανοικτά. Το μέρος κρύβει πολύ μυστήριο, μυστικά, κινδύνους και η μοίρα του καθενός είναι προδιαγεγραμμένη. Ο τρόμος έχει πολλές μορφές, άλλες κρυφές και άλλες φανερές. Η Ηλιάνα θα κριθεί να πάρει σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον της. Για ποιό λόγο βρέθηκε εκεί; Τι κρύβει αυτό το μέρος; Ο Στέφανος από την άλλη προσπαθεί να θυμηθεί τη ζωή του πριν βρεθεί στους Αγίους. Γιατί νιώθει αυτή την αντάρα μέσα του; Τι του έχει συμβεί; Πόσο απέχει η ζωή από το θάνατο; Η ψυχή λυτρώνεται από το θάνατο του σώματος; Μπορεί μια ψυχή να χάσει το δρόμο της; Τι συμβαίνει όταν κάποιος χρησιμοποιεί το χάρισμα που του δώθηκε για καλό προς ώφελός του; Πόσο κακό κάνει η αλαζονεία και η ζήλεια σε μια ψυχή;
Ένα βιβλίο που μου χάρισε πολλά συναισθήματα. Ο τρόμος έχει σημαντική θέση αλλά κυριαρχεί η αγάπη σε όλες τις μορφές και η απώλεια! Η αγάπη που κάνει την καρδιά να χτυπήσει δυνατά, που προσφέρει ασφάλεια, λυτρώνει, ενδυναμώνει και χαρίζει ευτυχία! Η απώλεια που στερεί αγαπημένα πρόσωπα και γεμίζει τη καρδιά δυστυχία. Η φαντασία και ο τρόμος συνυπάρχουν σε ένα μυθιστόρημα που σε κρατάει δέσμιο από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα.
Μου άρεσε απίστευτα! Συγκινήθηκα σε κάποια σημεία και ιδιαίτερα στο τέλος! Η αλήθεια είναι ότι είμαι ευσυγκίνητη αλλά κάποια θέματα με αγγίζουν περισσότερο. Για άλλη μια φορά ο Κωνσταντίνος Κέλλης ξεπέρασε τον εαυτό του! Δεν σε κάνει να βαριέσαι ούτε μια στιγμή, το αντίθετο μάλιστα! Αγωνιούσα σε κάθε γύρισμα της σελίδας. Η όλη υπόθεση του βιβλίου με κράτησε δέσμια και μου κράτησε υπέροχη συντροφιά.Φυσικά το αγάπησα και το προτείνω!!

[nikolaos · Rating 3 out of 5]

Έχοντας τελειώσει το βιβλίο , σκέφτομαι την όλη υπόθεση του , την πορεία του, το φινάλε του και τα βρίσκω όλα, πάνω-κάτω, αρκετά καλά.
Όμως, τι δεν πήγε και πολύ καλά με εμένα κι αυτό το βιβλίο;
Δεν το διάβαζα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να μάθω τι συμβαίνει παρακάτω, ούτε μπορώ να πω ότι δέθηκα με τους πρωταγωνιστές. Έτσι το πήγα αρκετά αργά κι έκανα αρκετές μέρες να το τελειώσω. Οπότε δεν μπορώ να βάλω παραπάνω βαθμολογία.
Δεν πρέπει να ξεχάσω να πω ότι εκτιμώ πολύ τον συγγραφέα και ότι έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του. Απλά, μάλλον, δεν ταίριαξε και πολύ σε μένα, το συγκεκριμένο.

[Giota Kariofilla · Rating 5 out of 5]

Ένα καταπληκτικό βιβλίο με έντονα στοιχεία φαντασίας και τρόμου. Ατμοσφαιρικό. Σκοτεινό. Γρήγορο. Η γραφή του εξαιρετική. Οι περιγραφές του τόπου που διαδραματίζεται η ιστορία είναι απιστευτα ανατριχιαστικές. Οι χαρακτήρες του δυνατοί και τέλεια πλασμένοι. Είναι απο τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει.
10/10

[Άννα Σπανογιώργου · Rating 5 out of 5]

Διαβάστε την άποψή μου για το βιβλίο εδώ: https://meareseitobiblioafou.blogspot...

[Anna Baboura · Rating 5 out of 5]

Νύχτα, βροχή σε μια έρημη πλατεία σε κάποιο χωριό της Ελλάδας.

Όταν ξεκινά έτσι ένα βιβλίο λες: «Ωραία!! Ξεκινάμε καλά!!»
Ανάμεσα σε δυο κόσμους. Παρελθόν και παρόν. Στο ανατολικό άκρο της χώρας με τη συνύπαρξη των θρησκειών. Το τρένο του τρόμου, άδειο, παγωμένο, σαν έχει βγει από την ταινία saw. Ένας αγαθός γιγαντας από την Κομοτηνή και μια νεαρή νοσοκόμα σαν άλλη Δάφνη Μπλέικ από την Ξάνθη βρίσκονται στο τρένο αυτό. Ένας εφιάλτης #κάπου_αλλού. Μαυροφορεμένες γυναίκες, μια κοπέλα με πράσινες ανταύγειες (πολύ φίλη μου), θεόρατοι τύποι σαν τους lordi.
Ελληνική λογοτεχνία τρόμου που δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τα αντίστοιχα βιβλία του εξωτερικού.


https://youtu.be/LCJblaUkkfc

[Κατερινα Γριβα · Rating 4 out of 5]

Ενας συρμος που αφηνει στους Αγιους ταξιδιωτες που ξεχωριζουν για την <<πραματεια>> που βασταζουν στη ψυχη τους. Ολοι οι ηρωες ξεχωριστοι....τους αγαπησα πολυ ....καλα ...ενα τικ παραπανω τον Νασο. Την Ηλιανα την λατρεψα για την δυναμη που εκρυβε μεσα της.Πολλα και απειρα τα συναισθηματα ακομα και σε σκηνες που θα μπορουσα να τις πω τρομακτικες Παρολα αυτα καταφερα να γυρισω την τελευταια σελιδα του και να χαμογελω .... Ενα βιβλιο ξεχωριστο ....σαν τον συγγραφεα του......

[Νάνσυ Γραμμένου · Rating 5 out of 5]

Συγκλονιστικό βιβλίο!Το απόλαυσα από την αρχή μέχρι το τέλος!!