Η αίθουσα του θρόνου

by Tasos Athanasiadis, Τάσος Αθανασιάδης

Στο μυθιστόρημά του αυτό ο Tάσος Aθανασιάδης περιγράφει μιαν ομάδα από νέους και νέες, καθώς απολαμβάνουν τις μέρες του καλοκαιριού σ’ ένα φανταστικό νησί των Kυκλάδων. Πίσω, ωστόσο, απ’ τη φαινομενική τους μακαριότητα, κάτω απ’ το θάμπος του αιγαιοπελαγίτικου ουρανού, ακούνε τη βασανιστική φωνή που τους ψιθυρίζει μέσα τους πως είναι πια καιρός να πάρουν μια σοβαρή απόφαση για το μέλλον τους. Tις ψυχολογικές αντιδράσεις τους μπροστά στα γεγονότα, που αιφνιδιάζουν τα σχέδιά τους γι’ αυτό το μέλλον, μας τις ζωντανεύει ο συγγραφέας των "Πανθέων" με σκηνές αλληλοδιάδοχες από αισθησιακή μέθη μα και δραματική αβεβαιότητα.

Tην "Aίθουσα του θρόνου", μεταφρασμένη στα γερμανικά, υποδέχτηκε με εγκωμιαστικά σχόλια η ξένη κριτική. Tο βιβλίο χαρακτηρίστηκε "ένα αριστούργημα από την Eλλάδα", "ένα από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά μυθιστορήματα της εποχής μας", "έπος συμφιλιώσεως των λαών"...

Genres: Fiction, Classics, Greece, Romance, Literature

445 pages, Hardcover

First published September 1, 1969

About the author

Anastasios (Tasos) Athanasiadis (Greek: Τάσος Αθανασιάδης) son of Michael was a writer and gownsman.

Reviews

[Panagiotis · Rating 5 out of 5]

Η λογοτεχνία, τα βιβλία, όλο αυτό το πράμα που τελευταία έχει ανανεωθεί ως βιομηχανία, και εκτός από ασχολία, είναι τρεντ για να φωτογραφίζεται κόσμος με βιβλία, να βρίσκει κανείς αποκούμπι, να λέει το μακρύ και το κοντό του, τέλος πάντων να γεμίζει το κενό μέσα του (τι λαχτάρα κι αυτή) - αυτό, λοιπόν, για μένα αποτελεί ευκαιρία για να βάζω σε τάξη τις σκέψεις μου, να προσδιορίζω τις προτιμήσεις μου και να μαθαίνω λίγο καλύτερα τι θέλω στη ζωή μου.

Για παράδειγμα: θέλω τέτοια βιβλία στη ζωή μου; Θέλω να υπάρχουν τέτοια βιβλία, γιατί νομίζω πως εκπροσωπούν μιαν εποχή που οι συγγραφείς ήταν πραγματικά πνευματικοί άνθρωποι. Κάθε σελίδα, κάθε γραμμή, είναι απόσταγμα κόπου και πραγματικής μόρφωσης, στο βιβλίο του Αθανασιάδη. Το καλοκαίρι του ελληνικού νησιού δεν έχει ανασυσταθεί ξανά έτσι. Οι νεαροί άνθρωποι που μπλέκουν σε έρωτες, φιλοσοφούν ή νομίζουν πως φιλοσοφούν, και σίγουρα ενηλικιώνονται λιγάκι παραπάνω - αυτό είναι μια ιστορία με κάτι νοσταλγικό, και την ίδια στιγμή διαχρονικό, γιατί μερικές ιστορίες μπορεί να έχουν την μυρωδιά του αλλοτινού, αλλά μιλάνε για πράματα που γίνονται και θα γίνονται εις το διηνεκές.

Εκπληκτικό βιβλίο, το οποίο σίγουρα θέλει μεγάλη αφοσίωση από τον αναγνώστη. Είναι απαιτητικό, λίγο ανορθόδοξο, ο Αθανασιάδης χοροπηδάει μερικές φορές, μέσα από ένα απαιτητικό μοντάζ, και ο αναγνώστης μπορεί να χάσει τον ειρμό των τεκταινόμενων.

Η βαθμολόγηση ενός τέτοιου βιβλίου, πέραν του ότι μου φαντάζει μάταιη (τι αξία έχει μια γνώμη για κάτι που έχει θριαμβεύσει στον χρόνο;), είναι και ιερόσυλη. Νιώθω πως πετάω το βιβλίο σε μια αρένα άχαρη, σ' ένα κοινό αδηφάγο, πεινασμένο για την επόμενη καλη ιστορία. Η Αίθουσα του Θρόνου δεν είναι μια ιστορία για να περάσει κανείς τον χρόνο του μονάχα, αλλά είναι πολλά μαζί.

Είναι, όμως, ένα καλό βιβλίο και ο κόσμος καλό θα είναι να το διαβάζει, για να δει για τί είνα ικανή η ελληνική λογοτεχνία. Πέντε αστέρια, λοιπόν.

[Kyriakos Sorokkou]

Δέκατο έκτο ελληνικό μυθιστόρημα που διαβάζω. Μα μόνο 16;
Δυστυχώς ή ευτυχώς· από τη μια το ότι το αντικείμενο σπουδών μου ήταν η αγγλική φιλολογία και για 6 χρόνια (2008-2013) διάβαζα στ' αγγλικά πριν επιστρέψω ξανά μετά απ' το λύκειο στα ελληνικά βιβλία,
κι από την άλλη το ότι είναι πανάκριβα. Πριν μου πει κάποιος το αντίθετο βάζω λίστα εδώ με μερικά ελληνικά βιβλία που είτε πήρα είτε με απώθησε η τιμή
Βάρδια €18,99
Η αίθουσα του θρόνου€16,00 (ευτυχώς το βρήκα με 6 σε παζαράκι)
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται€26,09!!
Άρα η εναλλακτική λύση είναι αγγλικά βιβλία, μεταφρασμένα και μη, βάζοντας έτσι τα ελληνικά στην τύχη τύπου: όποτε το βρω σε παζαράκι.


Τώρα στα του βιβλίου.
Ν' ακολουθήσω τους πολλούς και να πω ότι το λάτρεψα;
Όχι. Μ' άρεσε μπορώ να πω, αλλά ήταν βαρύ.
Ήταν ποιητικό. Οι εικόνες του νησιού και των Κυκλάδων έβγαζαν μια αίσθηση νοσταλγίας, τις έβλεπα μέσ' από σέπια και μ' άρεσε πολύ αυτό. Η φιλοσοφία όμως και ο ρυθμός του ήταν σχεδόν ασήκωτοι. Διάβαζα 2-3 φορές την παράγραφο να δω τι έλεγαν αλλά τζίφος.
Δεν έπιασα κάθε τι που έλεγαν οι πρωταγωνιστές κυρίως οι Γκρεγκουάρ, Λουκάς και Παντιάς.

Υπήρχαν επίσης κάμποσες άγνωστες λέξεις, κατά μέσο όρο 3 ανά σελίδα, και ένιωσα ότι τ' αγγλικά παίρνουν σιγά σιγά τη θέση των ελληνικών.


Η Γλαύκη παρόλο που είναι συν-νησιώτισσα μου δεν τη συμπάθησα.
Είχε σε όλο το βιβλίο μια και μόνη εμμονή να μείνει μόνη στο τόπο που μαρτύρησε ο πατέρας της, πράγμα που βεβαίως εκτιμώ και σέβομαι αλλά ήταν η μόνη της έννοια. Και ο χαραχτήρας της μου φάνηκε παράξενος, εκκεντρικός και ολίγον τι παγοκολώνα. Τίποτα δεν έλεγε ότι ήταν Κυπραία. εκτός από τη επαναλαμβανόμενη δήλωσή της. «Είμαι από Κύπρο». Ήταν χαραχτήρας καρικατούρα για μένα.
Κι όταν κάτι της είχε συμβεί στο τέλος του βιβλίου σφύριζα αδιάφορα. Δυστυχώς.

Ο Λουκάς μ' άρεσε για το πνεύμα του, κι ο Ανδρουλής για το ότι ήταν αρχαιολόγος.

Ο τρόπος που το βιβλίο ξεκίνησε και τέλειωσε με την ίδια φράση/εικόνα μου φάνηκε έξυπνος και όμορφος.

Τούτη την ώρα που το νησί ξεκόβει σα γαλέρα απ' την
καταχνιά με λατίνια μύλους και τρούλους, μοιάζει να τα-
ξιδεύει σε καιρούς του Αιγαίου παλιούς, όταν οι κρινοδά-
χτυλες πριγκιπέσες της Παροναξίας τόπαιρναν προίκα μαζί
μ' ένα ρόδι για γούρι [...] [15]
[...] Tο νησί, καθώς ξέκοβε σα γαλέρα απ' την καταχνιά με
λατίνια μύλους και τρούλους, έμοιαζε να ταξιδεύει σε και-
ρούς του Αιγαίου παλιούς, όταν οι κρινοδάχτυλες πριγκιπέσ-
σες της Παροναξίας τόπαιρναν προίκα μαζί μ' ένα ρόδι για
γούρι. . . [436]

Σίγουρα θα διαβάσω στο μέλλον και άλλα του Αθανασιάδη, αν τα βρω σε προσιτή για μένα τιμή. Προς το παρόν θα βρίσκω κάθε φορά και διαφορετικό συγγραφέα για να εμπλουτίσω το πενιχρό σε όγκο ράφι μου ελληνικής λογοτεχνίας.

[Nasia · Rating 4 out of 5]

Ένα ηθικοπλαστικό βιβλίο, πολύ νοσταλγικό, με χαρακτήρες που ζωντανεύουν εμπρός σου και σε μεταφέρουν μαγικά στην Σύρο. Αν μπορούσα να κρατήσω μόνο λίγες σελίδες από το βιβλίο, αυτές θα ήταν οι διάλογοι του Λουκά με τον Περ, με αδυναμία στον τελευταίο. Θα ξαναδω την σειρά του mega!

[D'Ailleurs · Rating 5 out of 5]

Δεν θεωρώ ότι είμαι ο κατάλληλος για να περιγράψω αυτό το βιβλίο όμως θα προσπαθήσω λίγο. Μέσα σε 400 σελίδες ξεδιπλώνεται το καλοκαίρι που (θεωρώ) ότι όλοι θα θέλαμε να ζήσουμε κάποια στιγμή στην ζωή μας (κατά προτίμηση στα νιάτα μας). Ο Αθανασιάδης με εξαιρετική άνεση ξεδιπλώνει θέματα όπως η απώλεια, η μεταμέλεια, ο έρωτας, η νιότη, η νοσταλγία η ενηλικίωση κ.α., αναπτύσει ομαλά τους ήρωες του, χωρίς όμως να τους χαρίζεται και απογειώνει την λογοτεχνικότητα της Ελληνικής γλώσσας. Μπορεί σε σημεία να είναι λίγο βαρύ (η έκδοση της Εστίας με τα μικρά γράμματα δεν βοηθάει) αλλά διαβάζεται άνετα και απολαμβάνεται σιγά σιγά. Ένα βιβλίο που δεν ενδείκνυται για εύπεπτες αναγνώσεις αλλά για βιωματικές εμπειρίες. Επίσης ερωτέυτηκα λίγο την Πόλυ, το είπα; Το λέω τώρα.

[Georgia Zarkadaki · Rating 5 out of 5]

Ένα ανώνυμο νησί του Αιγαίου κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’60 φιλοξενεί μια ομάδα ανθρώπων διαφόρων ηλικιών. Κυκλαδίτικο καλοκαίρι,έρωτες,φιλοσοφικές αναζητήσεις και εσωτερικές ανασκαφές δίνουν ένα μοναδικό χρώμα σε τούτο το στολίδι της Ελληνικής λογοτεχνίας.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

Γλάυκη,η νεαρή Κύπρια ποιήτρια που ήρθε στο νήσι για τα αποκαλυπτήρια του μνημείου για τον πατέρα της, που πέθανε πολεμώντας τους Ναζί.

Λουκάς,ο γόνος της Αριστοκρατικής οικογένειας Δελλογι. Σοβαρός, σπουδαγμένος και σκυθρωπός.

Ο Ανδρουλάκης, ο παιδικός φίλος του Λουκά. Αρχαιολόγος που είναι αποφασισμένος να βρεί το τάφο της ιέριας Ηγισώς, μια εμμόνη που τον οδηγεί συνεχώς.

Ο Περ Γκρεγκουαρ, καθολικός ιερέας, δάσκαλος των Ανδρουλάκη και Λουκά. Οξυδερκής,πονηρός και δίκαιος.

κτλ,κτλ,κτλ..

Την ιστορία του Αθανασιάδη την γνώρισα 18 χρόνιαπριν μέσα απο την τηλεοπτική της μεταφοράς απο το MEGA. Ήταν μια εξαίσια δουλειά, θυμάμαι πως ήμουν τόσο αφοσιωμένη στην τηλεόραση που ξεχνούσα να κοιμηθώ και το πρωί δεν σηκωνόμουν για το σχολείο!

Αλλά ας μιλήσουμε για τον βιβλίο. Η Αίθουσα του θρόνου είναι ενα εξαιρετικό λογοτεχνικό έργο. Ο συγγραφέας έχει μια πολύ όμορφη γραφή που πλησιάζει την λυρικότητα. Καμμία φορά χάνεσαι στον ρυθμό της εσωτερικής φωνής του κάθε χαρακτήρα τόσο πολύ που πιστέυεις πως είσαι μέσα σε έναν κανονικό άνθρωπο, αυτός ο ρυθμός χαρίζει μια απίστευτη αληθοφάνεια στην ιστορία.

Η Γλάυκη έρχεται στο νησί για να βρεθεί στα αποκαλυπτήρια του αγάλματος με την μορφή του αδικοχαμένου, αν και ηρωικά, πατέρα. Είναι ορφανή, έχασε και τους δύο της γονείς την ίδια χρονιά (αν δεν κάνω λάθος) για αυτό και κουβαλάει μία σοβαρότητα και μοναξία μέσα της. Στο νήσι γίνεται γρήγορα αγαπητή απο όλους, και κυριώς απο τον μυστηριώδη Σουηδό μεγιστάνα που θέλει να βοηθήσει οικονομικά το νησί. Ο Λουκάς ενας δικηγόρος που τα παράτησε όλα και έ��ινε καλόγερος γυρνάει στο νησί για να δεί την μητέρα του, η οποία με το που τον αγκαλιάζει πηγάει στο κενό και σκοτωνεται. Ο ξαδερφός του ο Παντιάς, ο σκληρός δικηγόρος, ο γυναικάς, ο κακόψυχος δινεί και αυτός μια απιστευτή χροιά σε ένα άκρως φιλοσοφημένο βιβλίο που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ματιά στην ζωή μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων.

Θα βρείς πολύ φιλοσοφια μέσα στις σελίδες του, απορίες για το νόημα της ζωης. Για την ψυχή και για το αν μπορούμε στα αλήθεια να αλλάξουμε, σε κατι καλύτερο, σε κατι διαφορετικό.

Αν θες να διαβάσεις ένα κόσμημα λογοτεχνικό,ένα βιβλίο που θα απολαμβάνεις σιγά-σιγά τότε αυτο είναι για σενα!!

(Δεν ξέρω αν κατάφερα να μεταφέρω το βιβλιο και τα συναισθηματα μου για αυτο σωστα :) )

tumblr_mqt6u1inhi1rxdx4no1_500

[Ian D · Rating 4 out of 5]

Άντε τώρα να γράψεις κριτική όταν πετυχαίνεις τη σπάνια περίπτωση όπου η σειρά είναι πολύ ανώτερη του βιβλίου.

Καταρχάς, πρόκειται για ένα έργο πολύ επιμελημένο. Από τη γλώσσα, ως τις φιλοσοφικές αναζητήσεις που το διέπουν και την ανάπτυξη των χαρακτήρων, όλα ήταν προσεγμένα. Ίσως υπερβολικά πολύ, γεγονός που κάνει το βιβλίο αργό και δυσκίνητο. Πολλές φορές χρειάστηκε να ξαναδιαβάσω τη φράση δύο και τρεις φορές και να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος για να προχωρήσω παρακάτω, κάτι που θεωρώ πολύ μεγάλο μειονέκτημα για ένα λογοτέχνη. Αλλά στον Αθανασιάδη σχεδόν το συγχωρώ γιατί δημιουργεί όμορφες εικόνες στο ταξίδι του αυτό και σε καμία περίπτωση δεν ένοιωσα πως χάνω το χρόνο μου, όσο κι αν με κούρασε η διαδρομή, όσο κι αν θα το ήθελα 100 σελίδες συντομότερο.

Δεν είναι ένα βιβλίο που θα ξαναδιαβάσω αλλά σίγουρα άξιζε τον κόπο η πρώτη ανάγνωση.

[Paradoxe · Rating 5 out of 5]

Εκτιμώ πάρα πολύ τις εκδόσεις Εστία, ανέκαθεν οι επιλογές τους ήταν οι πλέον υγιείς και το αποτέλεσμα της επιμέλειας σχεδόν πάντα εξαιρετικό. Ωστόσο με αυτό το βιβλίο, ξεκινούν με ένα ατόπημα και γι’ αυτό θα ήθελα να προειδοποιήσω αναγνώστες που δε γνωρίζουν την υπόθεση του βιβλίου, ή της σειράς. Ο πρόλογος περιλαμβάνει σημεία κομβικά όχι για την πλοκή, αλλά για την κορύφωση των συναισθημάτων και των σκέψεων που δύναται να προκαλέσουν. Είναι περισσότερο ένθετο έτοιμων λύσεων που καλό είναι να αποφευχθεί για κάποιον που θέλει να μπει στο βιβλίο με την καθαρή δική του ματιά. Εμένα προσωπικά και παρότι γνωρίζω την υπόθεση απ’ τη σειρά, όσο μπορείς να γνωρίζεις κάτι που εξέλαβες όχι με την ερμηνεία του δημιουργού του, αλλά ενός διαμεσολαβητή δημιουργού, αυτός ο πρόλογος που τον διάβασα, ανοίγοντας το βιβλίο με ενόχλησε. Όσο για τις ερμηνείες που δίνει, είναι θέμα αντίληψης, εμπειρίας και γνώσεων τι θα αντιληφθεί ο καθένας, γι’ αυτό και προτρέπω για άλλη μια φορά, αν θελήσετε να διαβάσετε τον πρόλογο, να τον διαβάσετε σαν επίλογο. Δεν ωφελεί να ξεκινήσετε να τον διαβάζετε για να πάρετε μια γεύση, διότι στο επίπεδο των συντελεστών, η Εστία σπανίως επιλέγει κάποιον που δεν ταιριάζει και έτσι ο γραπτός λόγος του Μόσχου, είναι παραπειστικός και σε τραβάει να τον διαβάσεις. Επειδή είναι η Εστία κι επειδή στην πραγματικότητα δεν είναι ένας κακός πρόλογος, για ‘μενα αυτό το ψεγάδι δε μετράει καθόλου, θέλω μόνο να λειτουργήσει σαν προειδοποίηση.

Είναι ένα απ’ τα ωραιότερα μυθιστορήματα που διάβασα φέτος και ειδικά επειδή δε με απογοήτευσε καθόλου σε επίπεδο ανάλυσης χαρακτήρων, αλλά και παρουσίας τους στο χώρο. Γνωρίζω πως είχε γράψει μια βιογραφία του Ντοστογιέφσκι και υποθέτω πως ήταν αγαπημένος του συγγραφέας. Αν και δεν είμαι εξοικειωμένος μαζί του, κρίνοντας απ’ το Υπόγειο και το Στιεπαντσίκοβο, ακολουθεί αυτή την τεχνική. Πολύ καθαρές γραμμές με έντονη φιλοσοφική διάθεση, που μάλλον πλησιάζει στον υπαρξισμό, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει καθόλου στο μεθύσι του Παντιά που βγαίνουν οι τύψεις για την αποπλάνηση της κωφάλαλης, τη χαρά που θα φευγε ο πατέρας του και θα του μενε το σπίτι ελεύθερο και τον πόνο για την κατάρρευση του πατέρα του, να φτάσει σε ένα μηδενισμό που μπορεί να τσάκιζε και το Νίτσε. Ομοίως, κάτι που είδα και στα διηγήματα της Αγίας Νεότητας με την ίδια ενάργεια που αποτυπώνει την καθημερινή στιγμή, αδράχνει βίαια στιγμιότυπα, που διαποτίζει με απλή βαναυσότητα και όμως τρομακτική για την άβυσσο της φρικαλεότητας των μαζών, όπως με το συναξάρι του αγίου Πολύδωρου.

Για να γυρίσω στα πρόσωπα του έργου, δεν αναλύονται κι ύστερα αφήνονται στο χώρο, ή σε μια άκρη. Κάθε συμμετοχή τους στη σκηνή, συνοδεύεται από μια λεπτή παρουσία του εσωτερικού εαυτού τους και μια αδιόρατη ιδέα για το Παράλογο, παρότι περισσότερο φαίνεται να τον συγκινούν ο Σαρτρ και ο Κιρκεγκώρ, λόγω των συχνών θεολογικών αναρωτήσεων. Παράλληλα σε κάθε σύζευξη ανθρώπων στο χώρο, δίνεται διαρκώς η ιδέα εκείνης της κάμερας που είναι της μόδας στα διάφορα σπορ για να τραβάει γρήγορες λήψεις. Δίνεται συνεχώς η εντύπωση αυτή, χωρίς να αμελείται το χάιδεμα των ψυχών τους. Επίσης, περισσότερο μια αίσθηση και λιγότερο κάτι απτό, μου δείχνει μια μικρή συγγένεια με τους Αθλίους .

Ο Αθανασιάδης είναι ορκισμένος ρεαλιστής και αρκετά τίμιος ώστε να μην απορρίπτει το μεσοβέζικο νατουραλισμό που μας χαρίζει ο Ζολά στη Χαρά της ζωής και αυτό μας φέρνει στο τι είναι η Αίθουσα του θρόνου. Είναι εκείνος ο τόπος που μπαίνεις ολόγυμνος και εντελώς μόνος, με την καρδιά και το νου σου εκατέρωθεν και κάθεσαι σε αυτό το κάθισμα όπου σαν άλλος Δίας που έβγαλε απ’ το κεφάλι του τη θεά, καταλήγεις στο δρόμο σου μ’ εκείνη την απόφαση που δεν είναι αλλοπρόσαλλη και σταθμίζεται απ’ όσα έχεις ζήσει, απ’ όσα έχεις μάθει κι απ’ το αποτέλεσμα μιας τίμιας πάλης του ψυχόρμητου εαυτού με το σκεπτόμενο. Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο θέμα του μυθιστορήματος, αν θεωρηθεί θέμα το ίδιο και όχι το έναυσμα. Υπάρχουν πολλές κεντρικές ιδέες, όσο και παράπλευρες. Από απλές ανησυχίες του Νεοέλληνα Ανθρώπου – Συγγραφέα, όπως διαμορφωνόταν πια σε μια Ελλάδα που δεν είχε τίποτα άλλο μετά τον πόλεμο, παρά να μοσχοπουλήσει τη μόνη πραγματική παραγωγή της, τη θάλασσα, τον ήλιο, το νησί και γύρω απ’ αυτό διαμορφώνονται ερωτήματα σχετικά με την αλλοτρίωση των νεότερων ανθρώπων, αλλά και των μεγαλύτερων, αλλά και του σεβασμού που δείχνουν οι τουρίστες, μα κι εμείς οι ίδιοι για εκείνα που παραχωρούμε, όπως βλέπουμε με το Νεκρό Χωριό που η αντίδραση των κατοίκων της Νέας Πλαγιανής υποβοηθήθηκε απ’ την πέραση που είχε στους τουρίστες το αξιοθέατο, σαν μια άλλη Πομπηία.

Είναι πολύ δύσκολο να πιάσει κανείς όλες τις μεγάλες και μικρότερες ιδέες κι ανησυχίες του συγγραφέα. Το έργο είναι χείμαρρος που είτε θα ερωτευτείς, είτε θα μισήσεις, μέσα σ’ ένα ψηφιδωτό γεμάτο από ηθική αναζήτηση, θεολογική ανατόμηση, ανησυχία για το είδος της σεξουαλικής απελευθέρωσης που εκκολαπτόταν εκείνη την εποχή. Πανταχού παρόντες οι καθημερινοί συντελεστές της ζωής μας, η πλήξη, ο πόνος, η σταδιοδρομία, η ιδιοσυγκρασία, η μεταμέλεια, η εξιλέωση και η δισυπόστατη συγχώρεση των ανθρώπου και του εαυτού και των συμβόλων. Κάπου φιγουράρει κι η ευθανασία, αν είναι δολοφονία, ή όχι κι αν αυτός που θα προχωρήσει σε κάτι τέτοιο, είναι Άνθρωπος, ή λιπόψυχος φονιάς. Είναι έπειτα η συμπόνια με την κατανόηση κι ο εγωισμός κι η μοχθηρία. Είναι το διαρκές παιχνίδισμα ανάμεσα στον Ιδεαλισμό και τον Υλισμό, τι προηγείται, τι απομένει, ύλη ή πνεύμα. Εγώ το αγάπησα το βιβλίο, όσο είχα ενθουσιαστεί και με τη σειρά, αλλά αυτό που λάτρεψα για μήνες, ήταν εκείνο που μου γνώρισε και τα δύο, η εξαιρετική μελωδία. Και πράγματι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ξέρει ένα απ’ τα τρία. Ειδικά όποιος γνώρισε τη μουσική κινήθηκε προς μια απ’ τις δύο κατευθύνσεις, αν όχι και προς τις δύο. Καμιά τους δεν είναι κακή. Είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση Τέχνης.

Ένα ακόμη σημείο που αξίζει να αναφέρω ειδικά, είναι ο αξιοσημείωτος τρόπος που στήνει τα όνειρα ως καθρέφτισμα του άγχους, των σκέψεων και στιγμών που έχουν περάσει. Κι αφού ο καθρέφτης τα δείχνει όλα ανάποδα, μα όχι λάθος, σαν τους συλλογισμούς που κάνει το ασυνείδητο ερήμην μας, μοιάζουν πολύ αληθοφανή αυτά τα όνειρα, σαν εκείνα που βλέπουμε συνήθως. Διαφορετικά απ’ τις ανοησίες που χρησιμοποιούν αρκετοί ως μέσο εντυπωσιασμού, ή για να γεμίσουν σελίδες. Εδώ το περίγραμμα είναι σαφές, ως και ο ρόλος τους στην καθημερινότητα των χαρακτήρων, όπως ακριβώς γίνεται μ’ εμάς για ορισμένα όνειρα. Κι ένα άλλο σημείο που έχει σημασία είναι πως μέρος του κειμένου είναι διαποτισμένο απ’ την ελαφράδα που εμείς οι Έλληνες θα μπορούσαμε να αντιλαμβανόμαστε τη χρωματική ‘’απόχρωση’’ ως διαφορά και όχι ως ρατσισμό. Επίσης σημαντική είναι σε μια συνέχεια και με την αίθουσα του θρόνου, η πρόταση του να ζει κανείς την εποχή του, με διάθεση πριν την κατακτήσει, ή την απορρίψει, να την κατανοήσει και να δράσει και ν�� αλληλεπιδράσει μέσα σ’ αυτή, προσπαθώντας γιατί όχι να αφήσει το δικό του σημάδι στην αλλαγή. Και παράλληλα στον αντίποδα η γοητεία του παρελθόντος και η πλαναίσθηση πως ένας άνθρωπος χωρίς παρελθόν και άρα ρίζες δε μπορεί να σταθεί στην εποχή του. Αυτό μας το δίνει η Γλαύκη, τη στιγμή που ο Γιάρλ μας δείχνει πως ένα παρελθόν δεν προαποφασίζει τον άνθρωπο του σήμερα, παρότι μπορεί να καθορίσει τα βήματα του και ανάμεσα τους ο Νοσταλγός Ανδρουλής για ‘κεινο το παρελθόν που δε μας αγγίζει πραγματικά, αλλά είναι η υπεκφυγή μας για το παρόν. Δεν υπάρχει τέλος σημείο στο οποίο να μη διαποτίζονται οι σελίδες απ’ το βάρος που ασκούν οι νεκροί, ιδέα που παραπέμπει απ’ ευθείας στον Κιργκεγκώρ. Ενώ σε αυτά τα δυο σημεία: << Μονάχα επειδή υπάρχει το κακό συνεχίζεται �� κόσμος… >> και << …τι πρέπει να κάνω εγώ στην περίπτωση που ενώ υπάρχει Θεός αδιαφορεί ωστόσο για ‘μενα – για την προσωπική μου περίπτωση θέλω να πω. Τι είναι τέλος πάντων ‘’κακό’’ και ποια σκοπιμότητα υπηρετεί στον κόσμο >> ξαναδιατυπώνεται από ένα σύγχρονο άνθρωπο, το άγχος του Σαντ. Και από την άλλη, φράση που αποδίδεται στο Γερμανό << Τώρα αντλείτε από τον εαυτό σας το θησαυρό σας, αργότερα όμως θα το αναγνωρίσετε πως η πραγματικότητα είναι ο άλλος >>, η οποία συμβολικά νομίζω αποδίδεται από ένα Γερμανό που την τηρεί σα στάση με τα λόγια του στο έργο, ( ας θυμηθούμε προς το τέλος του βιβλίου το άγχος με το οποίο ρωτά απ’ τον περ αν τον πιστεύει ) ενώ οι πράξεις του αποδεικνύουν το παράδοξο του συλλογισμού αυτού, και βέβαια παραπέμπει απ’ ευθείας στις ανοησίες του Χέγκελ.


Πριν από μερικές ημέρες διάβασα σε μια κριτική για άλλο βιβλίο, ότι ο συγγραφέας χρησιμοποιούσε απλή, καθημερινή γλώσσα χωρίς στολίδια. Νομίζω ότι θα έπρεπε να ορίσουμε ποια είναι η απλή, καθημερινή γλώσσα και ποια εκείνη που κρατάμε για τη σάλα που ανοίγει μια φορά το χρόνο. Αν το να μιλάς σωστά ελληνικά, να γνωρίζεις πάρα πολλές λέξεις και τη χρησιμότητα τους τόσο για να στέκει το νόημα, όσο και για τη φόρτιση που προκαλούν και την κατανόηση που εν δυνάμει τις διέπει, είναι η γλώσσα της σάλας με το σκρίνιο, τότε έτσι γράφει ο Αθανασιάδης. Έτσι κατά βάση γράφουν όλοι οι Έλληνες συγγραφείς που εγώ αγαπώ, με πρώτο και κυριότερο τον Τερζάκη φυσικά. Εφιστώ σε αυτό το σημείο την προσοχή στο υπέροχα δοσμένο άγχος του Καβάφη, με το ποίημα του ‘’Ποσειδωνιάται’’ και το οποίο βέβαια καθημερινά αποδεικνύουμε, κατακρεουργώντας τη γλώσσα μας, όπως κάνουν και οι Σουηδοί με τις συντμήσεις και τις δανεικές ξενόφερτες λέξεις. Εγώ δεν ξέρω πολλές απ’ αυτές τις λέξεις, ή δε σκέφτηκα ποτέ μια τέτοια χρήση, ίσως να τις έβλεπα σαν καλλωπιστικά. Αλλά δεν είναι. Και το βάθος μέσα τους αγγίζει τις στιγμές. Οπότε ο Αθανασιάδης δε γράφει απλά και καθημερινά. Γράφει υπέροχα.

Υπάρχουν πολλά όμορφα αποσπάσματα και το παρακάτω δεν είναι το πιο χαρακτηριστικό, είναι εκείνο όμως που χαϊδεύει κάποιες απ’ τις ουσίες στον περίπου άθεο υπαρξισμό του Καμύ και στον περίπου αγνωστικό ιδεαλισμό του Σοπενάουερ, αλλά και μια ακόμη ουσία που μου διαφεύγει αν παραπέμπει κάπου, ίσως στον Καντ, ίσως όχι, αλλά ωστόσο καταλήγει σε μια άνω τελεία, όπως αρμόζει στην Τέχνη που διαπνέει χάρη στη Φιλοσοφία:


<< Τώρα που εκείνη χαροπάλευε, το καταλάβαινε, πως ήταν μέσα στην ιδιομορφία του, για να τον κατακτήσει μια γυναίκα να του υποβάλλει κάτι το αόριστα ανησυχητικό, που θα τον ανάγκαζε να καλέσει τις ζωτικές του δυνάμεις σε συναγερμό, για να υπερασπιστούνε ό,τι αυθεντικά δικό του απειλούτανε, ξυπνώντας έτσι απ’ το λήθαργο την ενεργητικότητα του… Ποια μυστική εντολή, λοιπόν εκτελεί αυτό το εωσφορικό, γα να παραμένει τόσο παγιδευτικά ελκυστικό στο ανεξιχνίαστο βάθος της ερωτικής διελκυστίνδας, ώστε στο πείσμα κάθε ηθικής, να θριαμβεύει επάνω στο χερουβικό, όπως είχε αποκαλέσει στο βιβλίο του, κάθε στοιχείο συντηρητικό της ζωής; Μήπως αυτή η διπολικότητα, που διατρέχει το σύμπαν, όσο και η μεταφυσική, που θεμελιώνει ηθικά ό,τι αποκαλούμε ζωή, είναι απλοϊκή αναπλήρωση στη θέση εκείνου που το πνεύμα μα δε μπορεί να συλλάβει, πλαίσιο για να οριοθετήσουμε ένα κενό, ενώ το περιεχόμενο μας διαφεύγει; Τότε όλη αυτή η φανταχτερή ακολουθία γύρω μας από τις έννοιες, που λέγονται ‘’αγαθό’’, ‘’κακό’’, ‘’θεία χάρη’’, ‘’θεία πρόνοια’’, ‘’κύρωση’’, είναι επινόηση της μεγαλομανίας μας μέσα στην πιεστική ανάγκη μας να εξάρουμε τις μειονεξίες μας. Και η ζωή όσο και ο θάνατος είναι το ίδιο αφηρημένα κι επεισοδιακά, δημιουργικά και καταστροφικά, στην υπηρεσία μιας τυχαιότητας χωρίς ενδιαφέρον… Όμως κι αν ακόμη έτσι ήταν, μέσα σ’ αυτόν τον παγερό στροβιλισμό, όπου εκτίομε μια ποινή, παγιδευμένοι σ’ ένα δίχτυ κρεμασμένο απ’ την αρπάγη που λέγεται Γη, ν’ ασκήσει κανείς τον εαυτό του για να νιώθει στην απελπισία του συντροφευμένος απ’ την απελπισία του άλλου, μπορεί να είναι μια πράξη μεγαλείου.
…..
- Διαφωνούμε περ ως προς τη φύση του κακού όχι ως προς τη θέση…
- Μα κι έτσι Λουκά η διάσταση μας δεν είναι καθόλου μικρότερη. Το αντίθετο μάλιστα… Εσύ το θέλεις ενεργό, του αποδίνεις δραστηριότητα ψυχοφελή, όταν λες << μονάχα επειδή υπάρχει το κακό συνεχίζεται ο κόσμος >>. Ενώ εγώ το θεωρώ σα μια σφραγίδα, για να υπενθυμίζει μια θεόργηστη παρακοή, από την οποία έχουμε χρέος σα χριστιανοί να εξαγνιστούμε με πρωτοβουλία και ευθύνη… Ω αν ήξερες τι αξιόπιστος μάρτυρας υπήρξε πάντοτε ο μύθος για την ανίχνευση της ψυχής…
- Σας το είπα κι άλλοτε, περ, ποτέ δε μπόρεσα να πιστέψω – δεν καταδέχτηκα να το πιστέψω – πως γεννιόμαστε κατηγορούμενοι… Ότι όμως το στοιχείο του ‘’κακού’’ είναι οργανικό, δίδυμο στη φύση του με ότι αποκαλούμε ‘’αγαθό’’ ότι και τα δύο μαζί καταξιώνουν ηθικά αυτή την αφηρημένη έννοια, που λέγεται ‘’ζωή’’, ότι προέρχονται και τα δύο απ’ το Θεό, ότι μπορεί τελικά να είναι ένα και το αυτό – είναι κάτι που το ακούω μέσα στις αμφιβολίες μου…
…..
Ήρθα να σας ρωτήσω: γιατί ασκεί πάνω μας τόση ακαταμάχητη έλξη το κακό; - έστω αυτό που εννοείτε εσείς κακό: το πάθος. Ποια σκοπιμότητα υπηρετεί η γοητεία του, ποια μυστική εντολή εκτελεί, ώστε στη μάχη όπου το καταπολεμούμε, οι περισσότεροι να πέφτουμε; Ενώ το αγαθό μένει μονάχα ένα μέτρο υψηλό, ένα πρόσωπο αναφοράς, στο οποίο λογοδοτούμε με σκυμμένο το κεφάλι… Το ερώτημα ανάβλυσε από μέσα μου, γιατί απόψε ξαφνικά το συνειδητοποίησα – κι ας έχω κατορθώσει ως τώρα να το αποφύγω – πως με ελκύει αυτό που κατά κάποιο τρόπο με απειλεί και με συντρίβει… Αυτό που παρατηρούμε στον έρωτα είναι – ή περίπου είναι – χαρακτηριστικό σε όλη τη λειτουργία της ψυχής – αν θέλετε το κλειδί, για να ανοίξουμε την πύλη της. Η επιστήμη το πιστεύει… Μου είπατε πριν, πως στη ζωή σας δεν είχατε έντονα βιώματα. Δεν είχατε, θα θέλατε να πείτε, προσωπικό δαίμονα για να τον καταπολεμήσετε… Σε κάθε άνθρωπο μου φαίνεται – αν βέβαια, πάρει συνείδηση του εαυτού του – γεννιέται αυτόματα ο προσωπικός του δαίμονας. Αυτός είναι η μοίρα του… Τι άλλο είναι μια σταδιοδρομία, από αδιάκοπη πάλη με αυτόν το δαίμονα;
- Κάποτε παιδί μου, είχαμε μιλήσει για τη διπολικότητα που διατρέχει το σύμπαν… Γιατί να μη φανταστούμε πως ελκύει την ανθρώπινη φύση το δαιμονικό, επειδή φωλιάζει βαθειά μέσα της το στοιχείο του θείου; Φέρε στη μνήμη σου μερικούς πολύ διεφθαρμένους άντρες, που γοητεύονται απ’ τα πολύ αγνά κορίτσια…
- Μα μπορεί η ζωή συγχρόνως να υπάρχει και να αυτοαναιρείται, περ; Ποιόν ηθικό σκοπό υπηρετεί αυτή η αντίφαση>>;

Κι ας κλείσω εγώ, παραπέμποντας στο Νίτσε: ‘’Ώ Τέχνη! Μόνο η Τέχνη’’

[Stella · Rating 4 out of 5]

Μια παρέα νέων βρίσκεται σε κάποιο νησί των Κυκλάδων, ο καθένας εφορμούμενος από διαφορετικά κίνητρα, και περνάνε μαζί ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι. Όλοι τους ανήκουν στην ανώτερη κοινωνική τάξη του νησιού, είναι ευκατάστατοι, μα ο καθένας τους έχει τους δικούς του προβληματισμούς και τις δικές του επιδιώξεις.

Από τη μία παρακολουθούμε μια νεολαία να περνάει ράθυμα τις μέρες της στο νησί, γλεντώντας και κυνηγώντας ευκαιριακές απολαύσεις και από την άλλη βλέπουμε κάποια από τα κεντρικά πρόσωπα να εμφορούνται από υψηλά ιδανικά, να είναι ταγμένα σε κάποιον στόχο και να χαρακτηρίζονται από βαθιές ευαισθησίες. Ο συγγραφέας κάνει λόγο για πάλη ιδιοσυγκρασιών και αυτό γίνεται ιδιαίτερα εμφανές στη σχέση του Λουκά Δελόγγη με τον ξάδερφό του Παντιά Φλέρη.

Ο Λουκάς σπούδασε Νομική στα χνάρια του πατέρα του και πέρασε κάποια χρόνια σαν καλόγερος προσπαθώντας να αφουγκραστεί τον εαυτό του και να πάρει τις αποφάσεις του προκειμένου να χαράξει την πορεία του στη ζωή. Ντελικάτη φύση, διακρίνεται για την αυτάρκειά του, την ευγένεια, τις πνευματικές του αναζητήσεις και την εσωτερικότητά του. Τον βλέπουμε να πολεμά τους προσωπικούς του δαίμονες προκειμένου να καταφέρει να ακολουθήσει την καριέρα του πατέρα του, μια καριέρα που αυτός συνειδητά έχει επιλέξει αλλά που η ιδιοσυγκρασία του τον εμποδίζει να ακολουθήσει με φυσικότητα και αυτοπεποίθηση. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η προσπάθεια επιβολής της απόφασης που του υπαγορεύει η λογική του στην “κυτταρική εντολή”, όπως χαρακτηριστικά λέει ο συγγραφέας.

Από την άλλη ο Παντιάς Φλέρης, δικηγόρος κι αυτός, ενώ είναι έξυπνος και ικανός, πραγματώνει τους στόχους του με οποιοδήποτε μέσο, δόλιο ή θεμιτό, χαρακτηρίζεται από εγωισμό, μοχθηρία, ανταγωνιστικότητα, έλλειψη οράματος και μεθοδικότητας και μηδενιστική θεώρηση των πραγμάτων. Η σχέση τους θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει την πάλη καλού-κακού.

Ακόμα ένα φιλοσοφικό θέμα που απασχολεί τον συγγραφέα είναι η δυνατότητα πραγματικής μεταμέλειας και εσωτερικής μεταμόρφωσης, καθώς επίσης και η φύση του κακού. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη που αναπτύσσει ο Λουκάς σε κάποιο σημείο του βιβλίου ότι το κακό όχι μόνο είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής αλλά προσφέρει και κίνητρο για δράση και εν τέλει νοηματοδοτεί τη ζωή.

Το βιβλίο είναι πυκνογραμμένο και στις σελίδες του παρελαύνει πληθώρα προσώπων. Ομολογώ πως μέχρι να συνηθίσω τον τρόπο γραφής με κούραζε λίγο αλλά στη συνέχεια όσο ο συγγραφέας εμβάθυνε στους χαρακτήρες και στις μεταξύ τους σχέσεις, μπόρεσα να βυθιστώ στον κόσμο του βιβλίου και να χαρώ το κυκλαδίτικο καλοκαίρι σαν να το ζούσα κι εγώ. Η καλοκαιρινή ανεμελιά, η θέα από ψηλά μπαλκόνια κάτω στη θάλασσα, τα τζιτζίκια που φωνάζουν “καλοκαίρι, καλοκαίρι, καλοκαίρι....”, οι μεθυστικές μυρωδιές από κήπους με πορτοκαλανθούς και μανόλιες, η νεότητα και το καλοκαίρι στο ζενίθ τους... Οι περιγραφές του συγγραφέα προκαλούν από νοσταλγία μέχρι σφίξιμο στην καρδιά!

Το καλύτερο κλείσιμο για αυτό το βιβλίο ήταν να ανατρέξω στην υπέροχη μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα που συνόδευε την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά που παίχτηκε το 1998 παρακαλώ. Πέρασαν 17 χρόνια από τότε! Είδα και αποσπάσματα από τη σειρά και ήταν σχεδόν συγκινητικό να βλέπω την ιστορία που μόλις διάβασα να ενσαρκώνεται τόσο όμορφα από τις εξαιρετικές ερμηνείες της Μαρίας Ναυπλιώτου και του Άρη Λεμπεσόπουλου. Σίγουρα κατατάσσεται στα μεγάλα έργα που έχει να επιδείξει η ελληνική λογοτεχνία.

[Mary Kaimatzoglou · Rating 4 out of 5]

Έργο ώριμης γραφής του Αθανασιάδη.Μέσα από τη ζωή των ηρώων που παρακολουθούμε να ψάχνουν το δρόμο τους,το μέλλον τους,την ψυχή τους,τα ιδανικά και τις αξίες τους σ'αυτό το νησί των Κυκλάδων,διαφαίνονται θέματα που απασχολούν το συγγραφέα όπως κάποιες φιλοσοφικές ενατενίσεις της ζωής-στοχασμοί,η δυνατότητα αλλαγής και μεταμέλειας ενός ανθρώπου,η ανάγκη για πίστη και υπέρβαση των αρνητικών στοιχείων του εαυτού.Υπογράμμισα το ''Έρχεται μια μέρα που η μεγαλειότητά μας,ο εαυτός μας,είναι ανάγκη να περάσει στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του,τον νου και την καρδιά,για ν'αποφασίσει πάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του.''Θα δω και την τηλεοπτική μεταφορά του. Υ.Γ.:Καλύτερα να διαβαστεί στο τέλος ο πρόλογος.

[Ismini Tornivouka · Rating 4 out of 5]

“Κάποια μέρα η αυτού μεγαλειότης ο εαυτός μας, θα περάσει στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά, και θα αποφασίσει για τη ζωή του.”

[Kostas 78 · Rating 2 out of 5]

Καλογραμμένο και με πλούσια γλώσσα... αλλά σέρνεται! Σχεδόν παντελής απουσία ρυθμού, δομής, εντάσεων... Η τηλεοπτική σειρά αποδίδει την ιστορία πολύ πιο παραστατικά και με μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

[Marianna · Rating 3 out of 5]

3.5*

[Constance Lapsati · Rating 5 out of 5]

Ένα βιβλίο που με σημάδεψε.
Όταν μεταφέρθηκε στην μικρή οθόνη,
η θεική μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα κατάφερε να ντύσει αρμονικά το αριστούργημα Η Αίθουσα του Θρόνου του εκπληκτικού Τάσου Αθανασιάδη.
Και για όποιον επιθυμεί να ακούσει αυτό το υπέροχο μουσικό θέμα, δεν έχει παρά να πάει εδώ :
http://www.youtube.com/watch?v=NwlA6-...

[Vera · Rating 4 out of 5]

Ένα σπουδαίο βιβλίο της γενιάς του '30 πολυπρόσωπο και αινιγματικό. Ο Τάσος Αθανασιάδης σκιαγραφεί σε ένα μυθιστόρημα ένα καμβά ηρώων κυρίως νεαρής ηλικίας που προσπαθούν να ανιχνεύσουν τη ζωή άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε ανεπιτυχώς. Αινιγματικό και απροσδιόριστο το τέλος του βιβλίου.

[Αγγελική Μπούλιαρη · Rating 4 out of 5]

Ο δημιουργός είχε μιαν αξιοθαύμαστη σύλληψη της ιδέας, των χαρακτήρων, του τόπου και του κοινωνικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ξετύλιξε αριστοτεχνικά την ιστορία του. Η αφήγηση είναι πολυπρόσωπη, ο μύθος του ενός ήρωα μπλέκεται με τον μύθο του άλλου, και απεικονίζεται ρεαλιστικά η ελληνική αστική κοινωνία, ενώ οι χαρακτήρες εξωτερικά αντιφατικοί, έχουν εσωτερική ενότητα και δρουν σαν να εκπληρώνουν ένα εσωτερικό πεπρωμένο. Η γλώσσα είναι πλούσια, όμορφη, γοητευτική.

Το μυθιστόρημα είναι γεμάτο φιλοσοφικά θέματα, τα οποία ωστόσο, κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει στο ξετύλιγμα της δικής του ζωής μέσα από την καθημερινότητά του, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο συνειδητά. Προσωπικά, στην εκ νέου ανάγνωσή του, μετά από πολλά χρόνια, ξαναβρήκα την εφηβεία και τη νιότη μου και όλα τα ζητήματα που μας απασχολούσαν τότε:

Το καλό και το κακό, ο ορισμός τους και η πάλη τους, το ηθικό και το ανήθικο, το κοινωνικά αποδεκτό ή όχι, το συνεπές και το οπορτουνιστικό, η απομάκρυνση από την καθημερινή ζωή για τη διαφύλαξη της ψυχής ή ο αγώνας μέσα στη ζωή, το κοινωνικό καθήκον ενάντια στο ατομικό συμφέρον, η αναζήτηση πλαισίων για μια ζωή πέρα από τα συνηθισμένα, μια ζωή με νόημα πέρα από την αποδοχή του τυχαίου, γενικά η αναζήτηση της ουσίας και συνεπώς της ισορροπίας και της γαλήνης που η εύρεσή της (της ουσίας) φέρνει στην ψυχή.

Θίγεται το θέμα μια θρησκείας χωρίς κυρώσεις, που να προετοιμάζει τον άνθρωπο για τη ζωή, που να του δίνει τη δυνατότητα να πλάσει τη ζωή του όπως του ταιριάζει, της ευδαιμονιστικής αντίληψης, της ματαιότητας της επίγειας δημιουργίας, της αμαρτίας, της αναγκαιότητας του κακού, της ειλικρινούς μετάνοιας και της δυνατότητας επανόρθωσης, καθώς και της δύναμης της συγχώρεσης.

Όλα αυτά δεν δίνονται θεωρητικά, αλλά μέσα από ουσιαστικούς διαλόγους (αν και κάποιες φορές δεν αιτιολογείται επαρκώς η έναρξη του διαλόγου), και την ενδιαφέρουσα εξέλιξη της πλοκής.

Ας μου επιτραπεί να πω ότι θα προτιμούσα να έλειπαν κάποιες επαναλήψεις φράσεων (όπως π.χ. «Χριστιανός και Έλλην»), οι οποίες δεν προσέδωσαν κατά τη γνώμη μου περαιτέρω λογοτεχνική αξία στο κείμενο, και οι οποίες υποσυνείδητα παραπέμπουν τους μεγαλύτερους σε ηλικία αναγνώστες στην εποχή που γράφτηκε το βιβλίο (1969, τρίτο έτος της επταετούς δικτατορίας).

Αντιθέτως, θα προτιμούσα μεγαλύτερη ανάπτυξη των κεντρικών χαρακτήρων του Λουκά και της Γλαύκης. Λιγότερα, επίσης, θα προτιμούσα να ήταν τα προφητικά όνειρα και η διαισθητική ικανότητα να χαρακτήριζε λιγότερα άτομα, και επιπλέον να μην αποκάλυπτε ο συγγραφέας βασικό μυστικό της ιστορίας μέσω ενός ονείρου, αλλά να υπήρχε ένας άλλος συσχετισμός μεταξύ του ονείρου και της αντίληψης της πραγματικότητας από το πρόσωπο που το ονειρεύτηκε.

«Η αίθουσα του θρόνου» εξακολουθεί να διαβάζεται και σήμερα με μεγάλη ευχαρίστηση και αδιάπτωτο ενδιαφέρον. Σ’ αυτό πιστεύω ότι συντελούν η λογοτεχνική του αξία, αλλά, επιπλέον η στροφή του σύγχρονου ανθρώπου προς τη θρησκεία γενικότερα, καθώς και προς τις εναλλακτικές φιλοσοφίες/θεωρίες για έναν τρόπο γαλήνιας και ήρεμης ζωής, και επομένως και προς τα βιβλία που ενδεχομένως ικανοποιούν αυτήν την περιέργεια και ανάγκη.-

Το έργο μεταφράστηκε στα Γερμανικά (1981) και στα Ρουμανικά (1992). Στο επίμετρο της συγκεκριμένης έκδοσης διαβάζουμε την άποψη του ΟΥΒΕ ΣΤΑΜΕΡ, φιλολογικού κριτικού της εφημερίδας Στουττγκάρτε Τσάιτούνγκ, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Καθημερινή", 10.08.1981, με τίτλο "Ένα αριστούργημα από την Ελλάδα". Φαντάζομαι ότι η ανάγνωση του βιβλίου προσέφερε και μία ακόμη ξεχωριστή ευχαρίστηση στους Γερμανούς αναγνώστες, δεδομένου ότι μέσα στην ιστορία τονίζεται η ειλικρινής μεταμέλεια και συντριβή του Γερμανού κατακτητή, και η εμπιστοσύνη στη συγχώρεση και άφεση των αμαρτιών.

https://the-yellow-buses.blogspot.gr/...

[Colibri · Rating 5 out of 5]

Τα 5 αστεράκια, φαντάζουν λίγα γι'αυτό το βιβλίο.

Η μαγική πένα του συγγραφέα, μας μεταφέρει την αίσθηση της εποχής και ξεδιπλώνει τους χαρακτήρες αρμονικά.
Σε όλο το έργο, δεσπόζει η αλληγορία και ο στοχασμός, πάνω στο θέμα της αμαρτίας.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο, που σε προβληματίζει θετικά και αξίζει να το διαβάσει κανείς.

"Έρχεται, λέει, μια μέρα, όπου η Μεγαλειότητά μας, ο εαυτός μας, είναι ανάγκη να περάσει στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά, για ν' αποφασίσει πάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του. Δηλαδή να ασχοληθεί με το μέλλον του..."

"Αν οι άνθρωποι, πεθαίνοντας, γίνονται τ' άστρα που στροβιλίζονται στο διάστημα, είμαι σίγουρη πως με την κεραία του μίσους μου θα τον ανακαλύψω μέσα στο χάος για να συγκρουστούμε..."

"Δεν ξέρουμε Τίποτε, δεν μπορούμε Τίποτε, πάμε στο Τίποτε."

"Πρέπει σε κάθε ηλικία να παίρνει κανείς το μερίδιο που του ανήκει απ' τη ζωή, για να μένει ψυχικά υγιής..."

"...Επειδή υπάρχει το κακό, συνεχίζεται ο κόσμος..."

[Yorgos K. · Rating 5 out of 5]

«Τούτη την ώρα που το νησί ξεκόβει σα γαλέρα απ’ την καταχνιά με λατίνια μύλους και τρούλους, μοιάζει να ταξιδεύει σε καιρούς του Αιγαίου παλιούς, όταν οι κρινοδάχτυλες πριγκιπέσες της Παροναξίας τόπαιρναν προίκα μαζί μ’ ένα ρόδι για γούρι».

Το βιβλιό αυτό το έπιασα πρόσφατα στα χέρια μου έχοντας κάποιες θολές αναμνήσεις απο την παλαιότερη τηλεοπτική μεταφορά του. Απολαυστικό το μυθηστόρημα του Τάσου Αθανασιάδη. Υπέροχη η σκηνοθετική απόδοση των σκηνών και η σχεδών ψυχογραφική ανάλυση των ηρώων (ανατριχιαστικά ρεαλιστική η απόδοση και εξέλιξη του χαρακτήρα του Πανδια). Για μένα το βιβλίο αυτό αποτελεί μιά εξαιρετική πραγματεία πάνω στην δύναμη της μετάνοιας και της συγχώρεσης με πολύ έντονες να μένουν στο μυαλό μου οι στοιχομυθίες μεταξύ της Γλαύκης και του Σουηδού μεγιστάνα που έρχεται στο νησί με την δική του αντζέντα.

[Georgette Nanou · Rating 5 out of 5]

<< Σίγουρα,μια σταγόνα δάκρυα μετάνοιας ζυγίζει περισσότερο από ποτάμια αίμα εκδικήσεως,γιατί αυτά τα δάκρυα μπορούνε κάποτε να οδηγήσουν στον εξευγενισμό του ανθρώπου.>> Τι να πω για το συγκεκριμένο βιβλίο!!!!!ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!!!Γραμμένο από μια δυνατή πέννα και γεμάτο με ελληνικά χρώματα.Ιδιαίτερο βιβλίο με ξεχωριστούς χαρακτήρες με τα όποια πάθη τους και τις αδυναμίες τους.Σκέψεις που σε γοητεύουν και σε συναρπάζουν.Και μια συνεχή μάχη του καλού με το κακό.Τα θέλω με τα πρέπει.

[Antonio Papadourakis · Rating 3 out of 5]

Το έργο διαδραματίζεται σε ένα κυκλαδίτικο νησί το '67-68, και το θέμα του είναι η αμαρτία, η εξιλέωση και η συγχώρεση. Δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με κανέναν ήρωα... η πλοκή δεν είναι αληθοφανής και κατά τη γνώμη μου αυτό είναι το βασικό πρόβλημα του βιβλίου.
"Η πίστη μας το αδύνατο είναι μία πρόφαση για να υπομείνουμε το δυνατό μ' εγκαρτέρηση και Μελαγχολία."
"Για να γοητεύει, λοιπόν, τόσο πολύ το πονηρό, δεν μπορεί να είναι εκ του πονηρού αλλά εκ του Θεού.. θέλω να πω, δεν είναι άρνηση, αλλά θέση.... Εν ονόματι της αγιότητας του Θεού και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, δεν μπόρεσα να παραδεχτώ πως γεννιόμαστε κατηγορούμε νέοι..."
" Η ατέλειά μας είναι θείο δώρημα. Αν ο άνθρωπος δεν είχε ανάγκη κανένα, δεν θ' αγαπούσε κανένα... "
"Αν ο θάνατός μας συγχρονιζόταν με το τέλος του κόσμου, ίσως να τον δεχόμασταν με λιγότερη διαμαρτυρία. Απ' το θάνατο κατά βάθος δεν είναι τόσο ο φόβος για το άγνωστο που μας περιμένει, αλλά η θλίψη για το ανθρώπινο τοπίο που χάνουμε... "
" Θα το πιστεύω, όμως, στον αιώνα, πως ότι βρίσκεται πέρα απ' τη νοημοσύνη και τη δυνατότητά μας θα τα αποκαλούμε, παιδί μου,' Θεό'.. "
"Το γεγονός πως δεν ξέρουμε τι επακολουθεί από τη ζωή είναι που την κάνει μοναδική, που τη συντηρεί... Παραδοξολογώντας, μάλιστα, κανείς θα μπορούσε να υποστηρίξει, πως ότι συντηρεί τη ζωή είναι αυτό το Άγνωστο που την περιβάλλει - όπως γίνεται, άλλωστε, και με τον 'άλλον' στην ερωτική σχέση... Ίσως τη στιγμή που ο άνθρωπος θάφτανε να διαλευκάνει το 'Μέγα μυστήριο' θάχανε μονομιάς και το τελευταίο απόθεμα ενθουσιασμού για τη ζωή... "
" Δεν είναι καθόλου κατάκτηση, μα μία εύκολη νίκη, αυτό που απ' τη φύση του προορίστηκε να κατακτήσει κάποιος. Ότι όμως κατορθώνει κανένας με εσωτερικό αγώνα, πολεμώντας τον προσωπικό του δαίμονα είναι μία αδιαφιλονίκητη κατάκτηση. Είναι η' τιμή' του. Θάλεγα το αυθεντικό οικόσημο του.“

[Stephany · Rating 5 out of 5]

Αριστούργημα! Είναι ένα βιβλίο που για να τολμήσει να το κρίνει κάποιος, πρέπει να είναι τουλάχιστον ακαδημαικός. Κάθε πρόταση που γράφει δίνει έναυσμα για έρευνα και σκέψη. Αγγίζει θέματα αρχαιοελληνικής και λατινικής γραμματείας, θεολογίας, θρησκειολογίας, βοτανολογίας, αστρονομίας, γεωγραφίας, φυσικής, ιστορίας και φιλοσοφίας. Σε κάνει πραγματικά να αναρωτιέσαι για το πόσα γνωστικά αντικείμενα κατείχε ο συγγραφέας.

Ακόμα και για τον αναγνώστη που δεν αντιλαμβάνεται τα όλα παραπάνω, οι εικόνες του ελληνικού καλοκαιριού και η πλοκή του μυθιστορήματος αρκούν για να το κάνουν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ανάγνωσμα.

Αποτελεί επίσης εξαιρετικό δείγμα αστικού μυθιστορήματος μέσα από το οποίο αναδίδονται η ευπρέπεια, οι αξίες και οι τρόποι μίας αστικής τάξης της Ελλάδας που έχει πλέον συρικνωθεί ή εκλείψει παντέλώς.

[Barbara · Rating 5 out of 5]

Ήμουν 8 ετών όταν προβλήθηκε η τηλεοπτική μεταφορά της Αίθουσας. Αρχικά με καθήλωσε η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα. Αν και ήμουν πολύ μικρή για να συλλάβω πλήρως το μήνυμα της ιστορίας και να προβληματιστώ σε βάθος όπως σήμερα, δεν είχα χάσει επεισόδιο. Τολμώ να πω ότι ο χαρακτήρας του Σωτήρη συνέβαλε τα μέγιστα στην απόφασή μου να γίνω αρχαιολόγος. Το βιβλίο το διάβασα όντας τελειόφοιτη στο πανεπιστήμιο. Η γραφή του ΑΘανασιάδη είναι πολύ καλή και οι προβληματισμοί που θέτει καίριοι. Είναι και θα είναι το αγαπημένο μου ελληνικό βιβλίο.

[Morvan · Rating 5 out of 5]

Λυρικό. Ολοζώντανες εικόνες στις περιγραφές τόπων και εποχής. Εξαιρετική σκιαγράφηση χαρακτήρων. Φιλοσοφικός σχολιασμός όλων των κεντρικών θεμάτων της ζωής. Σε αρκετά σημεία κουραστικό. Σίγουρα σημαντικό.

[Maria De grecia · Rating 5 out of 5]

πέντε αστέρια είναι πολύ λίγα για αυτό το αριστούργημα

[Αθανασιος · Rating 5 out of 5]

Όταν ένας ακαδημαϊκός γράφει προκύπτει πάντα κάτι εξαιρετικό το παρών βιβλίο διαβάζεται και σαν μυθιστόρημα και σαν κάτι ποιο βαθύ Απίστευτη πλοκή και υπάρχει και σε σίριαλ .

[Sia K. · Rating 5 out of 5]

Δεν έχω λόγια για αυτό το βιβλίο. Καταρχήν είναι τόσο καλογραμμένο, είναι πραγματικά ένα λογοτεχνικό και ποιητικό κομψοτέχνημα.
Έχει απίστευτες φιλοσοφικές και ψυχολογικές αναζητήσεις που σίγουρα σε σαγηνεύει και σε προδιαθέτει να στοχαζεσαι κάθε λίγο και λιγάκι.
Σίγουρα μια δεύτερη ανάγνωση χρειάζεται για να μπορούμε να απολαμβάνουμε πιο αργά αυτό το υπέροχο βιβλίο.

[Spiros Giovanis · Rating 5 out of 5]

Όταν η τηλεοπτική σειρά προβάλλονταν ήταν η χρονιά των πανελληνίων για εμένα. Είκοσι πέντε περίπου χρόνια αργότερα μια εφημερίδα έβαλε το βιβλίο σε προσφορά.

Το βιβλίο μου άρεσε πολύ. Οι χαρακτήρες αδροί. Καθένας τους σαν να αντιπροσωπεύει κάποιον από εμάς.

Το διαδίκτυο μου έδωσε την ευκαιρία να δω ολόκληρη τη σειρά αφού διάβασα το βιβλίο. Μια εξαιρετική τηλεοπτική μεταφορά ενός ωραίου βιβλίου. Το συμπληρώνει και το αναδεικνύει.

Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί και μια σειρά υπέροχη.

[Corinna · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετικο μυθιστόρημα,
Αρχαία κ σύγχρονη Ελληνική ιστορία παίρνουν θέση στο βιβλίο μέσα από συμβάντα.
Ο φόβος του πεπρωμένου και της μοίρας καθώς κ η παρουσία της μοιρολατρείας είναι παντού.
Το νησί των Κυκλάδων που περιγράφεται μάλλον είναι κομμάτι της μυθοπλασίας του βιβλίου αλλά μέσω της περιγραφής νιώθεις σαν να είναι υπαρκτό.

[Antonis · Rating 5 out of 5]

Αριστούργημα! Συγκαταλέγεται στα κλασικά της ελληνικής λογοτεχνίας του 20ου αιώνα.
Φιλοσοφικές αναζητήσεις περί ψυχής, θανάτου, ευτυχίας από μια παρέα νέων με φόντο το θεϊκό ελληνικό καλοκαίρι στις Κυκλάδες.

[Veroniki · Rating 5 out of 5]

The book is excellent, as well as its adaptation as a TV series. The heroes? An island's youth around the 60's; in a summer, they are destined to "enter to their Throne Room" and decide about their lives judging with their "heart and mind". One of the best books I have ever read.

[Stella · Rating 5 out of 5]

Πολυ ωραιο βιβλιο με πολυ ωραια γραφη.Ειχα δει πρωτα την σειρα αλλα επρεπε να διαβασω κ το βιβλιο!Με το βιβλιο βλεπουμε πιο ολοκληρωμενους τους χαρακτηρες κ αυτο ειναι καλο γιατι μαθαινεις πιο πολλα πραγματα για αυτους!