Ταξιδεύοντας: Αγγλία

by Nikos Kazantzakis, Νίκος Καζαντζάκης, Νίκος Μαθιουδάκης (Editor)

Το «Εθνος της Κυριακής», σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Καζαντζάκη, παραδίδει το έργο του Νίκου Καζαντζάκη εκεί ακριβώς που πρέπει να βρίσκεται, στα χέρια των Ελλήνων. Με αφορμή την επέτειο συμπλήρωσης 130 χρόνων από τη γέννηση του κορυφαίου λογοτέχνη, κυκλοφορούν, για πρώτη φορά σε μονοτονικό σύστημα, τα σημαντικότερα βιβλία του, σε νέες πολυτελείς εκδόσεις.

Το τρίτο βιβλίο της εκδοτικής σειράς είναι το «Ταξιδεύοντας: Αγγλία» που αποτελεί ένα από τα αντιπροσωπευτικά ταξιδιωτικά κείμενα του Νίκου Καζαντζάκη της σειράς Ταξιδεύοντας, στα οποία ο συγγραφέας περιγράφει και διηγείται σημαντικά γεγονότα και συστατικά στοιχεία του τόπου που επισκέφθηκε. Τα ταξίδια αποτελούν για τον Κρητικό συγγραφέα σημαντικό εφαλτήριο για τη μετέπειτα λογοτεχνική του διαδρομή.
Η λογοτεχνική προσέγγιση της Αγγλίας οδηγεί σε δύο μεγάλα ονόματα της Αγγλικής Λογοτεχνίας: τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ (1564-1616) και τον Ράντγιαρντ Κίπλινγκ (1865-1936)- και οι δύο αγαπημένοι λογοτέχνες του Νίκου Καζαντζάκη. Ο Κρητικός συγγραφέας μέσα από στίχους τους αναγνωρίζει το δισυπόστατο προσωπείο της Ελευθερίας -ως Αλλος θεός Ιανός- ως στοιχείο ιδανικό αναζήτησης κάθε στοχαστή: από τη μία πλευρά, του λόγου ελευθερία και από την άλλη, της ψυχής ελευθερία.
Στο βιβλίο Ταξιδεύοντας Αγγλία, ο Νίκος Καζαντζάκης περιγράφει λογοτεχνικά τη φαντασιακή του συνάντηση με τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ στον οποίο ο Κρητικός συγγραφέας αφιερώνει ένα ομώνυμο κεφάλαιο, καθώς και ένα πολύστιχο ποίημα.

Genres: Nonfiction, Travel

272 pages, Hardcover

First published January 1, 1941

About the author

(Greek: Νίκος Καζαντζάκης)
Nikos Kazantzakis was a Greek writer, journalist, politician, poet and philosopher. Widely considered a giant of modern Greek literature, he was nominated for the Nobel Prize in Literature in nine different years, and remains the most translated Greek author worldwide.

Reviews

[Eirini D · Rating 5 out of 5]

Έχοντας διαβάσει τα περισσότερα από τα ταξιδιωτικά πονήματα του Καζαντζάκη, το συγκεκριμένο το ξεχωρίζω λίγο περισσότερο από τ' άλλα για συναισθηματικούς λόγους: ήμουνα μαθήτρια γυμνασίου όταν στο μάθημα της γλώσσας, διαβάσαμε ένα απόσπασμα του βιβλίου. Αυτό που περιγράφει τους μαθητές που πέρασαν από το κολλέγιο του Ήτον. Είχα σχεδόν ανατριχιάσει από την τόσο ζωντανή περιγραφή, ''έβλεπα'' μπροστά μου τη σκόνη του χρόνου, τη σκόνη από το πέρασμα των μαθητών, '' Στο Ήτον ο αγέρας είναι πηχτός από ψυχές''. Αυτό το απόσπασμα δεν το ξέχασα ποτέ...
Υ.Γ. Και φυσικά εντυπωσιάζουν η συνοπτική αλλά καίρια περιγραφή της δημιουργίας του αγγλικού έθνους, καθώς και το κεφάλαιο για τον Σαίξπηρ και κυρίως η προσπάθεια κατανόησης της ψυχοσύνθεσης αυτού του τόσο ξεχωριστού δημιουργού.

[Catherine Vamianaki · Rating 5 out of 5]

Πολύ καλό!!!
Η αλήθεια είναι οτι συχνά διάβασα 2 φορές κάποια σημεία για να μου γίνουν πιο κατανοητά.
Το συγκεκριμένο βιβλίο το είχα δανείσει κάποτε και δεν μου το γύρισαν ποτέ. Το προμηθεύτηκα ξανά γιατί ήθελα να το τελειώσω!!!

[Irini Gergianaki · Rating 5 out of 5]

"Είμαι ευχαριστημένος που ήρθα στον κόσμο, είμαι ευχαριστημένος που υπόφερα τόσο, ευχαριστημένος που έκαμα βαριά λάθη, ευχαριστημένος που μπαίνω στη γαλήνη..."

Ένα μακρόχρονο ταξίδι του αγαπημένου συγγραφέα στην Αγγλία με σκοπό να βρει το βαθύτερο νόημα της. Και το βρίσκει στην δημιουργία της εγγλέζικης "ράτσας", των τζέντλεμαν, των φημισμένων πανεστημίων, του Σαίξπηρ. Αποδομεί, αναζητά, στοχάζεται, αναιρεί. Συνολικά, ένα βαθύ έργο στα "υπόγεια" της ψυχής του ανθρώπου και του δρόμου του για ελευθερία (με αφορμή την Αγγλία...)

[Kyriakos Sorokkou]

Διαβάστε και την ελληνική κριτική στις βιβλιοαλχημείες. 

From the 6 books I read this April 2 were borrowed (The Book Thief and this one England: A travel journal), 2 were untouched for years on my shelves (The Oxford Book of Essays, The Iliad), 1 was an audiobook (With a Faber Number Two Pencil) 1 audiobook (Άλκη Ζέη) and just 1 recently bought Origin.


This was thanks to the quarantine restrictions we had since early March, something that ended in mid-May. In other words April was spent fully in quarantine.


And the next quarantined book was this one, a travel memoir of well-known Greek novelist and philosopher Nikos Kazantzakis. It narrates his experience in England a year before the declaration of WWII up to the beginnings of the war.

This edition also includes his article "The Angels of Cyprus (the destiny of an Empire)" about the British oppressive rule in Cyprus during the early 50's

What I liked
The chapters talking about the history of England: The six waves of conquerors, King Henry the Eighth, England during the Puritans, Roger Bacon and more.
I liked his descriptions about the smudgy and smeared industrial cities of the north like Birgmingham, Liverpool, Manchester, Sheffiled, and the cathedral historical cities of the south like Eton, Cambridge, Oxford, Peterborough.
I also liked his experiences just before, and during WWII, running into shelters, watching the aeroplanes etc.

What I didn't like
The excessive over-the top philosophy and the dense yet lyrical writing that dampened down the magic of travelling for me and for other readers too.
From a book called "England: A travel journal" I was expecting a book almost entirely about the author's experiences in England.
But what I got was Nietzsche's philosophy, Schopenhauer's philosophy, Kazantzakis's philosophy on liberty, race, and being a gentleman), and the philosophy of Shakespeare's Hamlet.
All this was sprinkled with outdated British Politics of early 20th century, and Buddhist mysticism, especially on the subject of tulpas (paranormal of a being or object which is created through spiritual or mental powers)


I'm not a great fan of philosophy, so every time the author was switching from traveller to philosopher I wanted an adrenaline injection to avoid falling asleep.
I enjoyed his travelling experiences but I was bored to death by all those philosophies.

This is one example of what quarantine can do to you. Borrowing books without knowing what lurks inside. If you love philosophy and Kazantzakis and you read what I wrote, forgive me.

[Kyriakos Sorokkou]

Πρότζεκτ Νίκος Καζαντζάκης

1) Όφις και κρίνο (1906)
2) Σπασμένες Ψυχές (1908)
3) Ο Νίτσε εν τη Φιλοσοφία Δικαίου & Πολιτείας (1909)
4) Συμπόσιον (1922)
5) Ασκητική: Salvatores Dei (1927)
6) Ταξιδεύοντας Ρουσία (1956)
7) Ιστορία της Ρωσικής λογοτεχνίας (1930)
8) Τόντα Ράμπα (1934)
9) Λήμματα στο Εγκυκλ. λεξικόν Ελευθερουδάκη (1927-1931) 
10) Ταξιδεύοντας Ισπανία (1937)
11) Ο πρωτομάστορας (Η θυσία) (1910)

χρόνος ανάγνωσης κριτικής: 1 λεπτό και 30 δευτερόλεπτα

Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο Απρίλη του 2020, όταν είμασταν στο πρώτο καθολικό λοκντάουν, και δεν μπορούσα ούτε να παραγγείλω ούτε να αγοράσω καινούρια βιβλία, αφού έκανα το λάθος και μηδένισα το TBR μου τον Ιανουάριο χωρίς να γνωρίζω τι θα ακολουθούσε δύο μήνες μετά.

Και τότε, έχοντας διαβάσει μόλις έναν Καζαντζάκη (τον Τελευταίο Πειρασμό, το 2016) μου ήρθε κάπως απότομα να ανοίξω βιβλίο που να είναι ταξιδιωτικό και αντί ταξιδιωτικές εντυπώσεις να διαβάζω περί φιλοσοφίας, Νίτσε, Βουδισμού και Μεταφυσικής.

Τώρα έχοντας διαβάσει ήδη 11 Καζαντζάκηδες, ανάμεσα στους οποίους είναι 3 βιβλία καθαρά φιλοσοφικά (Ο Φρειδερίκος Νίτσε εν τη Φιλοσοφία του Δικαίου και της Πολιτείας, Συμπόσιον, Ασκητική: Salvatores Dei) και 2 βιβλία ταξιδιωτικά (Ταξιδεύοντας Ρουσία, Ταξιδεύοντας Ισπανία) ήμουν πιο προετοιμασμένος και μπορώ να πω εκτίμησα το Ταξιδεύοντας Αγγλία λίγο περισσότερο.

Αλλά όπως και με τη πρώτη ανάγνωση έτσι και με την δεύτερη με κούρασε η περιττή (για μένα) φιλοσοφία η οποία αφαιρούσε κάτι από την μαγεία του ταξιδιωτικού.
Θα μου άρεσε ακόμη περισσότερο αν έλειπε ολόκληρο το υποκεφάλαιο 15 σελίδων Φρειδερίκος Νίτσε και αν το εκτενές, σχεδόν 50 σελίδες, κεφάλαιο Σαίξπηρ ήταν το μισό.

Κατανοητό να μιλήσει ο Καζαντζάκης για τον Νίτσε αφού ήταν Αγγλία την ημέρα που έκλειναν 39 χρόνια από το θάνατό του, και όπως λέει και ο ίδιος Μεγάλη, πολύ πικρή χρονολογία στο ημερολόγιο της καρδιάς μου. Όπου κι αν βρίσκουμαι, τη μέρα αυτή την αφιερώνω αλάκερη σ' έναν άνθρωπο που πολύ αγάπησα στη ζωή μου. Στο Νίτσε.
Κατανοητό, αλλά αχρείαστο σε ένα ταξιδιωτικό βιβλίο που μιλά για την Αγγλία να αφιερωθούν 15 σελίδες για την φιλοσοφία ενός Γερμανού φιλόσοφου.

Και φυσικά το κεφάλαιο πάνω στον Σαίξπηρ θα ήταν πιο απολαυστικό αν έλειπε αυτή η υπερβολική και πλεονάζουσα φιλοσοφία που έπνιγε την αφήγηση, και εμένα ως αναγνώστη.

Με άλλα λόγια, αυτή η δεύτερη ανάγνωση ήταν σαφώς καλύτερη αλλά επικύρωσε την άποψή μου ότι εγώ και η φιλοσοφία του Καζαντζάκη δεν τα πάμε καλά.

Τέλος να πω ότι το βρήκα μεγάλη έλλειψη να μη συμπεριληφθεί σε αυτή την κυπριακή έκδοση του Ταξιδεύοντας: Αγγλία και το άρθρο του Καζαντζάκη Οι Άγγελοι της Κύπρου (η τύχη και η τιμή μιας αυτοκρατορίας) του 1954, ένα άρθρο που συμπεριλήφθηκε στην έκδοση του 1964 που διάβασα το 2020 και προσθέτει μια νέα άποψη του συγγραφέα για τη μετακυπριακή Αγγλία.

Και το ξαναλέω, θεωρώ τεράστια παράβλεψη να λείπει από κυπριακή έκδοση του Ταξιδεύοντας: Αγγλία ένα άρθρο που μιλά για την Κύπρο που ήταν τότε ακόμη χτήμα της Αγγλίας.

[Nikos Dunno · Rating 4 out of 5]

Μπορεί να ήθελα λίγο παραπάνω από τις εντυπώσεις όσων είδε παρά όσων εμπνεύστηκε, αλλά παραμένει εντυπωσιακό το γεγονός ότι ένα ημερολόγιο ταξιδιού συγκεντρώνει την ψυχανάλυση και ψυχοσύνθεση ενός τόσο πολυσύνθετου λαού, δοσμένες με μια γλώσσα που στάζει λυρισμό και ποίηση.

[Christiana Hadji · Rating 4 out of 5]

Περιέχει ένα καταπληκτικό κεφάλαιο για τον Σαίξπηρ, καθώς και μια πολύ ενδιαφέρουσα περιγραφή της ζωής των Άγγλων κατά το ξέσπασμα του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου.

[Stratos · Rating 2 out of 5]

Ενδιαφέρουσα ταξίδια όμως ενίοτε τα πολλά λόγια αφαιρούν πολλά από την μαγεία ενός ταξιδιού στην χωρα αυτή. Εστω κι αν γίνεται με την πένα του μεγάλου Ελληνα συγγραφέα.

[Emmanouil Angelakis · Rating 4 out of 5]

Καταπληκτικά λυρικό. Ασυνηθιστη μορφη ταξιδιωτικού κειμένου. Δεν ειναι ταξιδι στο χωρο αλλά στην ιστορια. Με πολυ προσεκτικη ματιά και βαθιά κατανοηση των σημαντικων επιρροων μπορει και διακρινει παρά το παχυ παραπετασμα αιωνων, τις επιρροες στη μεση κουκλτουρα ενος λαού. Εξαιρετικά εμπνευσμενο! Από την αρχη νοιωθεις το βαθος και το ασυγκριτο μεγεθος μιας μεγαλοφυιας. Το κομματι του Σαιξπηρ το βαρεθηκα λιγακι. A must!

[Kokkinos · Rating 3 out of 5]

A book that seems "fuller" in comparison to the rest of his travel books, deals with a variety of topics, in some of them his observations are accurate and thought provoking, while some are rather superficial. The chapter about Shakespeare definitely stands out, so does his analysis of the English human type, the gentleman, with reference to its elements, which are a result of the races that inhabited England (Saxons, Celts, Vikings, Normans) . The parts about industrial revolution and parliamentarism contribute to the clearer understanding of the english temperament, but i found that his presentation was rather standard. Overall, I rate this book as high as his corresponding book about Spain, 3.5/5
Ένα βιβλίο πιο "γεμάτο" σε σύγκριση με τα υπόλοιπα ταξιδιωτικά βιβλία του, καταπιάνεται με ποικιλία θεμάτων, σε κάποια οι παρατηρήσεις του εύστοχες και ουσιαστικές, ενώ κάποια άλλα αντιμετωπίστηκαν μάλλον διεκπερεωτικά. Σίγουρα ξεχωρίζει το κεφάλαιο που αφορά τον Σαίξπηρ, αλλά και η ανάλυση του αγγλικού τύπου ανθρώπου, του τζέντλεμαν, με αναγωγή στα συστατικά του μέρη, που προέκυψαν από τις φυλές που ιστορικά κατοίκησαν στο νησί ( Σάξονες, Κέλτες, Βίκινγκ, Νορμανδοί). Τα σημεία για την βιομηχανική επανάσταση και τον κοινοβουλευτισμό έχουν μεν αξία για την πληρέστερη κατανόηση της αγγλικής ιδιοσυγκρασίας, αλλά περιορίζεται σε μία μάλλον κοινότυπη παρουσίασή τους. Συνολικά, κατατάσσω αυτό το βιβλίο στο ίδιο επίπεδο με το αντίστοιχο της Ισπανίας, 3.5/5

[Anthi Mastrogiannaki · Rating 4 out of 5]

Από όλα τα "Ταξιδεύοντας" που έχει γράψει ο Νίκος Καζαντζάκης το "Ταξιδεύοντας Αγγλία" είναι εκείνο που μου έκανε περισσότερο εντύπωση.Κυρίως επειδή ο συγγραφέας αναφέρεται στην ζωή του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ο Σαίξπηρ ήταν ένας συναισθηματικός, ποιητικός συγγραφέας, αυτό το καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας τον "Ρωμαίο και την Ιουλιέτα". Οι χαρακτήρες στα έργα του Σαίξπηρ αντιπροσωπεύουν τον ίδιο τον συγγραφέα. Ο Σαίξπηρ στο τέλος της ζωής του απομονώθηκε σε ένα ερημικό σπίτι στα Στάνφορντ της Αγγλίας μακριά από τα παιδιά του και την γυναίκα του. Υπήρξε ένας άντρας που ερωτεύθηκε πολλές φορές αλλά το τέλος του υπήρξε τραγικό. Την τραγικότητά που χαρακτήριζε το Σαίξπηρ την παρατηρούμε και στα έργα του. Τα έργα του Σαίξπηρ (Άμλετ, Μακμπέθ, Όνειρο Θερινής Νυκτός, Ρωμαίος και Ιουλιέτα) αποτελούν πολιτισμική κληρονομιά της Αγγλίας και θεωρούνται αντιπροσωπευτικά δείγματα του πολιτισμού της Αγγλίας.
Αν δεν έχετε διαβάσει την σειρά βιογραφικών μυθιστορημάτων "Ταξιδεύοντας" του Νίκου Καζαντζάκη σας συνιστώ να κάνετε την αρχή με το "Ταξιδεύοντας Αγγλία" θα ανακαλύψετε ήθη και έθιμα λαών σε παλαιότερες εποχές.

[Vassia L. · Rating 2 out of 5]

Δύσκολα κατανοητό σε πολλά σημεία του βιβλίου. Λυρική μορφή κυριαρχούσε. Χρειάστηκε να ξαναδιαβάσω κάποια κεφάλαια για να τα θυμηθώ.

[Puni · Rating 4 out of 5]

4.5/5

[Rich · Rating 4 out of 5]

"When the Armada crashed and you formed your own great fleet; when you cut your chains and bonds with the Pope and liberated yourselves in the religious sphere as well. At that point, England became an island psychologically." -51. "The very first moment he can, an Englishman . . . goes and sits by his ancestral totem, the tree--or stretches out on the grass or strolls calmly, mutely beneath the green foliage, wearing the ecstatic, controlled, slightly grief-worn expression of an aging lover." -59. "Roger Bacon...was the first to teach the vanity of a priori dialectics, and he laid the foundations for empirical observation. 'Follow Nature if you want to subdue it,' was the substance of what he told his contemporaries. 'If you want to know that your reflection is something more than a vain plaything, verify it by experience and action. Reflection has no value unless it is confirmed by facts. In order to enter into the mysteries of nature, only one way exists: experimental science.'" -154. "No one could be excommunicated by the Pope, [Thomas Wycliffe] said, unless he had first been excommunicated in his own conscience, which alone could condemn or sanction." -158. On the Scientism prevalent on the eve of WWII: "Science, on which poor miserable man has based so much hope for deliverance from poverty, passion, and the brute beast, and for an answer to the agonizing questions of his spirit, has become the most formidable and immoral weapon of a new form of barbarism, the most horrifying form, the scientific. At the present time we are experiencing and witnessing the moral bankruptcy of science before our very eyes, in the mounds of corpses piling up. . . In our time the young people no longer have confidence in the old faded moral systems, or so-called freedom, or bombastic idealistic theories. They have seen that all these are convenient masks for camouflaging immoral materialistic greed." -8. On Shakespeare: "Poetry gives us great joy. But man doesn't always need joy, and what I sought in Shakespeare with a more insistent interest was to find, amid the thick forest of his work, the narrow path of his salvation." -269. "And by extinguishing [matter versus spirit], to extinguish joy and grief, hope and fear, good and evil and all finite things, and thus to arrive at the great freedom. How many mortals have achieved it so far? Pythagoras? Plato? Leonardo? Surely Buddha. Perhaps Shakespeare. His heart was a miracle-working chemical workshop, where meat and beer and women and hope and tears were tossed in and spirit emerged. . . His spirit, like all great spirits, was a Jacob's ladder. It was anchored deep in the ground, amid stones and muddy soil, and its top rested in the sky." -277-78. One of the best essays on free will and Shakespearean tragic heroes I've ever read. "If he placed his hopes in living people, his friends, the women he loved, or in ideas and great moral laws, he knew that they would betray him; he knew, for he had experienced it. Instead of finding relief, he too would collapse like his heroes, who were naive enough to entrust their spirits to these shifting sands. There was only one safe refuge. After cruel humiliations, deeply wounded by his experience of this world, which passes for solid, and this reality, which passes for indubitable, he reached man's unique refuge, the realm of imagination. Since this world is inferior to our own heart, let us create a world for ourselves, on the model of our heart, just as we see it--imaginary, ethereal, absolutely our own, unassailable." -273. "He slipped into all the traps that life in its ever resourceful sportiveness sets for us: the traps of friendship, of sexual love, of virtue. He expected too much from passion. He trusted woman more than that charming but wretched creature merits. He yielded blindly to sensual involvements. He got enmeshed in the thick and diabolically tangled web of things. He did his human duty. He completed his military service in hell. He fought, got wounded, and was taken prisoner. He cried aloud and found relief, created wounded souls to cure his own wounds, and created spirits blinded by passion in order to bring discipline and enlightenment to his own passion." -276. Finally, on the dangers of Empire: "The ruler laughs and acts in a cynical manner. He has power on his side, soldiers and fleets, lethal birds of the air, vast wealth and traitors--and great hubris. He laughs and acts in a cynical manner, but one day (such has always been the omnipotence of man when wronged)--one day, Clear Conscience will hurl this stone at it and it will hang around the neck of the empire and sink it. Thus great empires have always sunk." -284.

[Antonio Papadourakis · Rating 3 out of 5]

Σταχυολογώ:
'Κάθε μεγάλος λαός,που δημιούργησε πολιτισμό, είχε και το Γαλάζιο Πουλί του: Η Ελλάδα την ομορφιά, η Ρώμη το Κράτος, οι Ιντοί τη Νιρβάνα, ο χριστιανικός πολιτισμός την αιώνια βασιλεία'.
'Όλη η τέχνη του δημιουργού είναι να στριμώχνει μαγικά μέσα στα γράμματα του αλφαβήτου ανθρώπινη ουσία, κι όλη η τέχνη του αναγνώστη είναι ν'ανοίγει αυτές τις μαγικές παγίδες και να λευτερώνει το φλογερό ή το γλυκύτατο περιεχόμενο τους'.
'Όταν μιά περιοχή της ανθρώπινης ψυχής φωτιστεί, το φως απλώνεται γύρα ��ε ακατάσχετη ορμή'.
Αν και ο Καζαντζάκης ήταν η εφηβική μου λατρεία, τώρα τον θεωρώ παρωχημένο...

[ΕΥΑ · Rating 1 out of 5]

Ταξιδευοντας στην Λόντρα, ένας τζεντλεμαν, ποιητής, ιστορικός, ταξιδευτής φιλοσοφος και μισογυνης στην έναρξη του Β παγκοσμιού πολέμου κρατωντας ισες αποστασεις, αποκηρρύσοντας απλώς τον πόλεμο, -που να ήξερε ο καημενος- κουβεντιαζει, φιλοσοφεί, με τον Νιτσε, τον Σαιξπηρ, μια γριά ιεραποστολισσα, έναν νεαρό ποιητή, εναν συνταξιουχο δάσκαλο και περιγραφει την Αγγλία οπως υμνεί την Ελευθέρια.

Ο μεγαλος Δάσκαλος στην πιο αδύναμη ψυχή του, ξεγυμνομενος βασιλιάς πια, αποκηρρυγμενος και έκπτωτος απο τον θρονο του. Παντα ομως Δάσκαλος της γραφής, της σκεψης και της μοναξιάς.

[rachel burgos · Rating 3 out of 5]

dated but a very interesting travel book. very emotional. great section on Shakespeare & portrayal of the war.